เค้ากลับมาแล้วววววววว
กราบขออภัยท่านผู้อ่านทุกท่านที่หายไปนาน
โดยเฉพาะยูสเซอร์ของหน้านี้ที่กรุณาเข้ามาทวงซ้ำตั้งสองสามครั้ง
อย่าโกรธเขาเลยน้า ตอนที่ 25 นอนกลาง
เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังจากโทรศัพท์มือถือปลุกผมให้ตื่นจากห้วงนิทราอีกครั้งในตอนเช้า เพียงขยับกายเบาๆ ก็รู้สึกว่าปวดสะโพก ไม่รู้ว่าเส้นยึดหรือเอวเคล็ดกันแน่ สงสัยเมื่อคืนหัวตกหมอน นอนผิดท่า ขาตกเตียงเลยเป็นเช่นนั้น....
เหอะ!! ใครเชื่อก็บ้าแล้ว
ผมรู้ว่าที่สาธยายมาทั้งหมดนั่นไม่มีใครเชื่อแน่นอน ที่เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว ปวดเอวแบบนี้มันเป็นเพราะกระต่ายหื่นตัวนั้นต่างหาก ขนาดว่าเมาหลับไปแล้วมันก็ยังอุตส่าห์ลักหลับผมได้ ก็ไม่รู้จะทำยังไงกับความหน้าด้านหน้าทนของมัน เลยต้องยอมๆ ไปอย่างไม่มีทางเลือก ครั้นจะหันไประบายอารมณ์กับเจ้าตัวต้นเหตุก็ไม่ทันแล้ว เพราะไม่เหลือแม้แต่เงา
มันออกไปตั้งแต่ตอนไหนวะ...
คำถามนั้นไม่ได้เกิดจากความเป็นห่วงเป็นใยอาลัยอาวรณ์อะไรหรอกนะครับ กรุณาอย่าเข้าใจผิด แค่โมโหต่างหาก ดูสิมาทำให้คนอื่นเขาเป็นแบบนี้แล้วจะอยู่ดูใจกันหน่อยเป็นไม่มี กลับหายสาบสูญไปราวกับกระต่ายล่องหน
เมื่อลองลูบไปตามฟูกนอนเย็นเฉียบก็รับรู้ได้ว่ามันออกไปนานแล้ว
ใช่สิ ได้เชยชมสมใจแล้วก็เลยหมดค่า ตอนนี้กูมันไม่มีความหมายแล้วนี่
ช่างแม่งเหอะ....อยากจะไปตายที่ไหนก็ไปเลย แต่อย่าให้เจอนะ พ่อจะจับถลกหนังทำกระต่ายผัดเผ็ดซะเลย คอยดู!!
ในที่สุดก็สามารถลากสังขารอันบอบช้ำออกจากห้องน้ำและแต่งตัวไปเรียนได้สำเร็จ ครั้นเมื่อเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งเพื่อหวีผม จึงเพิ่งสังเกตกระดาษโน้ตที่แปะอยู่กลางกระจก
รถมึงจอดอยู่หลังหอนะ
กูมีเรียนเช้า เลยออกไปก่อน มีอะไรโทรมาแล้วกัน
กระต่ายตัวโปรด บร๊ะ!! กูว่าแล้วว่ามึงต้องเป็นคนเอารถกูไป!!
ชิชะ นอกจากจะเป็นโจรปล้นสวาทแล้วไอ้กระต่ายตัวนี้ยังริอ่านเป็นโจรขโมยรถด้วยหรือนี่....
ว่าแต่คุณมึงเป็นกระต่ายตัวโปรดของใครไม่ทราบ หลงตัวเองฉิบหาย
ไอ้......
บ่น.... บ่น....บ่น.....
เดินออกจากหอก็บ่นเป็นหมีกินผึ้งแต่เช้าเลยกู!!
ตั้งแต่รู้จักไอ้ตุลย์ ผมคิดว่าตัวเองขี้บ่นขึ้นจมเลย แม้แต่เรื่องเล็กเรื่องน้อยไปจนเรื่องใหญ่ผมก็สามารถขุดขึ้นมาบ่นได้ไม่รู้จบยังกับคุณยายวัยแปดสิบ ก็นะ ไม่ได้มาเจอด้วยตัวเองก็คงไม่รู้หรอกว่า ไอ้บ้านั่นมันชอบทำเรื่องปวดสมองและกวนประสาทให้ไม่เว้นนาที รวมถึงตอนนี้ที่ผมกำลังเดินหารถตัวเองอย่างเร่งรีบเพราะรู้ว่าจะเข้าเรียนสายแน่นอนแล้ว แต่ก็ไม่เห็นไอ้แก่คันเก่าจอดอยู่แต่อย่างใด
หาจนท้อก็ไม่เจอ....จนกระทั่งสังเกตเห็นทะเบียนรถคุ้นตาแล้วนึกเอะใจเลยเพ่งดีๆ เลยเห็นสติ๊กเกอร์อาเซนอลนั่นแหละเลยถึงบางอ้อ
ไอ้สัดตุลย์มันเอารถผมมายำ เปลี่ยนชุดสีใหม่เฉย!! แล้วก็ไม่เสือกบอก...ใครมันจะไปหาเจอวะ
จ๊าดง่าว.......
ผมว่าวันนี้ผมคงมีเรื่องที่จะบ่นไปอีกทั้งวัน
...................................................
เย็นย่ำค่ำ ผมกลับมาที่ห้องแล้ว กำลังอาบน้ำ ขัดผิว หมักผมและอื่นๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะแห่งสุนทรีย์จนน่าโมโห ความขี้เกียจทำให้พยายามหยุดทุกกิจกรรมและเงี่ยหูฟังว่าเสียงนั้นมาจากห้องผมจริงหรือไม่ ลองแง้มประตูห้องน้ำออกไป ฟังยังไงก็มาจากห้องเรานี่แหละเลยต้องล้างหัวล้างตัวไวว่อง คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันเอวลวกๆ แล้วเดินไปที่ประตูอย่างหัวเสีย
“ไอ้เชี่ย มึงก็มีกุญแจแล้วจะเคาะทำแป๊ะ.....” ทันทีที่หมุนลูกบิดดึงประตูเข้าหาตัวเอง เสียงก็แผดไปก่อนอย่างไม่พอใจ แต่ครั้นแหงนเงยขึ้นเห็นหน้าแขกชัดเต็มตีน เอ๊ยเต็มตาก็ชะงักหน้าถอดสี ถอดจากขาวเป็นซีดอ่ะนะ ซึ่งคงไม่ต่างจากเดิมเท่าไรหรอกมั้ง
กลับกลายเป็นไอ้โต้งยืนหล่ออยู่หน้าห้อง มันเลิกคิ้วอย่างแปลกใจกับคำพูดของผม
“มีกุญแจอะไร มึงนึกว่ากูเป็นใครเหรอ?” คำถามนั้นทำให้ผมเองก็พลอยอึ้ง
นั่นสิผมคิดว่าคนที่มาเป็นใคร? ใครกันที่มันแอบปั๊มกุญแจห้องผมไป แล้วทำไมต้องคิดว่ามันจะมา สงสัยจะเพ้อเจ้อมากไปเสียล่ะมั้งเรา
“เปล่า....กูพูดผิด กูนึกว่าตัวเองไม่ได้ล็อกห้องน่ะ มึงเข้ามาสิ” ผมแก้ตัวไปงั้นเอง ค่อยๆ ถอยหลังเพื่อเปิดทางให้มันเดินเข้ามา แล้วดึงประตูปิด
“ว่าแต่มีธุระไรเหรอ อยู่ดีๆ ก็โผล่มา”
“เปล่า พอดีผ่านมาแถวนี้เลยแวะเข้ามาดูว่าอยู่หรือเปล่า” มันตอบพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง ยังกับจะหาใครหรืออะไรอย่างนั้นแหละ
“แล้วทำไมไม่โทรมาก่อนล่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ กลัวมึงห้ามไม่ให้มา เดี๋ยวนี้ยิ่งดูมีลับลมคมใน ความลับเยอะอยู่ด้วย ไม่รู้ซ่อนอะไรไว้หรือเปล่า” อะไรจะช่างสังเกต สอดรู้เรื่องชาวบ้านขนาดนั้นวะเนี่ย
“ห่า....ความล้งความลับอะไรเล่า” ผมทำเสียงดังกลบเกลื่อนเหมือนว่าสิ่งที่มันพูดไร้สาระ แต่ความจริง เหงื่อแตกซิกเต็มหน้าทั้งๆ ที่เพิ่งอาบน้ำ
“ก็ยกตัวอย่างเช่นหนุ่มน้อยน่ารักที่แสนเร่าร้อน และรสรักร้อนแรงอะไรแบบนี้” มันว่าแล้วลามมาโอบไหล่เปลือยของผม
“เยอะไปและ....” ผมตอบ ไหวไหล่ขยับตัวออกมายืนห่างๆ
“เซ็กซี่เนอะ” มันพูดต่อ กระตุกยิ้มน้อยๆ เมื่อใช้สายตากวาดมองร่างผอมสูงของผมที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวห่อกายเผยร่องรอยหอมปากหอมคอมากพอสมควร
“อย่ากวน...” ผมบอกแล้วแยกเขี้ยวใส่อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เมื่อรับรู้ถึงน้ำเสียงล้อเลียนในที
“กวนอะไร คนชม...” มันเถียงกลับมายิ้มๆ ผมล่ะรำคาญสายตาโลมเลียเหมือนเห็นขนมหวานของมันเสียจริง มันช่างคล้ายคลึงกับประกายตาของใครบางคนจนน่าหงุดหงิด
“ก็น้ำเสียงและหน้าตามึงไม่น่าไว้วางใจ อย่าทำอย่างกับว่าตัวเองเป็นนายพรานกำลังหาทางจับกวางน้อยหน่อยเลย กูเห็นแล้วเพลีย” ผมตอบกลับพลางส่ายหัว
“โห เปรียบเทียบซะเห็นภาพเลยนะ...พ่อกวางน้อย” ประโยคท้ายมีสำเนียงหยอกเย้าจนผมอ่อนใจ
เอาเหอะ อย่างน้อยกวางก็ตัวใหญ่กว่าไก่อยู่ดีแหละวะ แสดงว่าผมได้เปรียบ....
“ถ้าไงขอใส่เสื้อผ้าแป๊บได้ป่ะ” ผมบอกทั้งที่ความจริงไม่จำเป็นต้องขอ แต่ถ้ามันจะฉลาดกว่านี้มันคงรู้ว่าได้ล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวของผมเข้าแล้ว...
“ตามสบาย” ระหว่างที่ผมหันไปใส่เสื้อผ้า โต้งก็ถือวิสาสะนั่งลงบนเตียงโดยไม่ได้เชิญ
พอสวมเสื้อลงหัวได้ เสียงกริ่งโทรศัพท์ก็ดังลั่นขึ้น ผมหันขวับไปทางนั้นอย่างรวดเร็วจนคอแทบเคล็ด ไม่รอให้โต้งได้ทันหยิบมือถือขึ้นดู ก็ก้าวพรวดๆ แล้วกดรับอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันได้ดูชื่อ ดูเบอร์ด้วยซ้ำ
“โหล....” ห้วนสั้นได้อีก
“ปอนด์......อยู่ไหนอ่ะ?” เสียงที่ถามกลับมาสดใสร่าเริง และไม่ใช่คนที่ผมคาดคิด...
“อ้าว...เคลียร์เหรอ?”
“ใช่น่ะสิ ปอนด์นึกว่าใครล่ะ?” นั่นสิ ใจผมไปคิดถึงไอ้ใครสักคนที่มันไม่คิดจะติดต่อกลับมาทำไมก็ไม่รู้
“อ๋อ เปล่า ก็เพราะไม่รู้ว่าใครไง มีอะไรเหรอ?”
“อ๋อ ก็เรื่องเล่นดนตรีที่เราบอกไง โทรมาคอนเฟิร์มน่ะ ถ้าว่างวันไหนก็แวะมาชมรมนะ ตั้งแต่พรุ่งนี้พวกเราคงไปนัดรวมกันที่นั่นแหละประมาณหลังหกโมงเย็นใครไม่มีเรียนก็ทยอยกันเข้าไป” เคลียร์นัดหมายสถานที่
“อ๋อ ...งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ปอนด์แวะไปช่วงนี้ว่างพอดี แล้วตอนนี้เคลียร์ทานข้าวหรือยังครับ”
“กำลังจะกินน่ะ ซื้อกับข้าวถุงมาเตรียมไว้แล้ว ปอนด์มากินด้วยกันไหม?” โอ้ว.... ถามจริ๊ง???
“ไปสิ แล้วนี่เคลียร์อยู่บ้านเหรอ?” ผมตอบแล้วถามอย่างกระตือรือร้น
“อื้อ อยู่บ้าน มาถูกไหมต้องไปรับรึเปล่า?”
“เอ่อ....” ไม่เคยไปบ้านเคลียร์ก็เลยไปไม่ถูก แต่ก็ไม่อยากให้เขามารับอยู่ดีครับ เกรงใจ
“เคลียร์โทรมาเหรอ?” เสียงโต้งถามเบาๆ และไม่รอให้ผมตอบมันก็คว้ามือถือไปคุยเฉย ไอ้พวกไร้มารยาทเอ๊ย....
“โหลเคลียร์ เออใช่ ........................ก็อยากมา ทำไมอ่ะ ............................ ไม่ต้องห่วงไม่ได้อยู่สองต่อสองแน่ เพราะเดี๋ยวกู......ก็ไปด้วย แล้วเจอกันครับ บาย” โต้งทำเสียงหวานตอนวางสายแล้วส่งมือถือที่กดวางเรียบร้อยมาให้แล้วโดยไม่ถามผมสักคำว่าอยากจะคุยกับเคลียร์ต่อหรือเปล่า
โธ่ไอ้ฟายเอ๊ย... มารผจญจริงๆ
“เคลียร์บอกให้กูขับรถพามึงไปส่งน่ะ สงสัยกับข้าวไม่พอว่ะ เดี๋ยวเราไปซื้อกับข้าวเพิ่มหน้ามอก่อนดีกว่าเนอะ” โต้งหันมาส่งยิ้มให้ แต่ทำเอาผมเซ็ง ไม่ได้อยากจะชวนให้มันไปด้วยสักหน่อย....
ห่าลาก.... อยากจะสวีทกะเคลียร์สองต่อสองหน่อยไม่ได้ ต้องคอยไปเป็นก้างขวางคอทำมะเขือเทศอะไรก็ไม่รู้
“เออ!!” ผมตอบรับโดยไม่ปกปิดความเซ็งแม้แต่น้อย
ผมเอามือถือเสียบสายชาร์ททิ้งไว้แล้วหันไปหยิบกระเป๋าเงินกับกุญแจห้องเตรียมตัวออกไปข้างนอก
“ไม่เอามือถือไปเหรอ?” โต้งเตือนตามนิสัยรอบคอบและชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน
“เอาไว้นี่ล่ะ แบตมันใกล้หมดแล้ว” ผมตอบกลับไปทั้งๆ ที่ความจริงแบตโทรศัพท์ไม่ได้จะหมดหรอก เพียงแต่ผมไม่อยากพกพาความกังวลใจไปด้วยเท่านั้นแหละ
จะเอาไปทำไมในเมื่อรู้แกใจดีว่า .... จะไม่มีใครโทรมาหาแล้ว .... “โทรศัพท์แบตหมดเลยไม่เอาไป แล้วมึงเอากระเป๋าที่ตังค์หมดไปทำไม?” โต้งแซวพร้อมหัวเราะเบาๆ
“หมดที่ไหนเล่า อย่ามาดูถูก” ผมเถียงกลับเปิดกระเป๋าหยิบแบงค์พันส่งให้มันไป
“เอ้า กูคืน....” ผมบอกอย่างหมั่นไส้
“เฮ้ย ล้อเล่น ถ้ายังไม่มี ยังไม่ต้องคืนก็ได้” โต้งรีบคัดค้าน ผลักมือผมกลับไม่ยอมรับเงินไป
“กูมีใช้น่า....” ผมตอบพลางแบะกระเป๋าให้มันดูเงินในกระเป๋าที่คืนแล้วยังคงค้างอยู่สามพันกว่าๆ
ไอ้โต้งนิ่งส่งสายตาแสดงคำถามมา
“เพลงก็ไม่ได้ไปร้องแล้วไปเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะวะ”
อ้าว....เวร ซวยอีกกู ลืมไปว่าแม่งชอบจับผิด...
“เอ่อ.... ร้องดิ กูไปเปิดหมวกร้องหน้ามอมาน่ะ” ดีนะที่ยังนึกทางออกได้เสียก่อน
“ได้เยอะขนาดนี้เลยเหรอ?” แน่ะ ขี้สงสัยจริงวะ....
“ก็กูหล่อ เสียงดี คนชอบเยอะ เลยติ๊บหนัก มึงจะถามอะไรเยอะวะ เชี่ยนี่” ผมโวยวายแล้วเดินเลี่ยงออกจากห้อง “รีบๆ ออกมาให้ไว เดี๋ยวพ่อล็อกทิ้งไว้ในห้องเลยนี่”
“.....เหอะ.... มึงขังกูไว้แล้วไง... เดี๋ยวคืนนี้มึงก็ต้องกลับมาอยู่ดี” มันตอบยิ้มๆ แต่ยอมเดินออกมานอกห้องแต่โดยดี
“กูไม่กลับ กูค้างบ้านเคลียร์” ผมตอบอย่างกวนๆ
“ถ้ากูไม่ไปด้วย...แล้วมึงจะไปบ้านเคลียร์ถูกเหรอ?” อีกฝ่ายถามกลับอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า
เออจริง.... เหอะ!! ถือว่าวันนี้มึงโชคดีไป!!
…………………………............................................
พอผมกับโต้งมาถึงบ้านของเคลียร์ซึ่งเป็นบ้านสองชั้น สภาพกลางเก่ากลางใหม่เช่าไว้อยู่คนเดียว โต้งก็เดินนำเข้าไปหยิบถ้วยชามในครัวออกมาที่โต๊ะทานข้าวเพื่อแกะกับข้าวใส่ชาม
“คล่องเชียวนะ มาบ่อยเหรอ?” ผมถามโต้งที่ดูจะคุ้นเคยกับอะไรในบ้านเหลือเกิน อีกฝ่ายก็เอาแต่ยิ้มไม่ตอบตั้งใจเทกับข้าวใส่จานเฉย
“นานๆ ก็มาย่างอะไรกินกันบ้างน่ะ ถึงคอนโดมันจะหรูหราแต่มันก็ขาดบรรยากาศบ้านๆ และข้อห้ามเยอะนี่นา” เคลียร์เป็นฝ่ายตอบแทน ขณะแกะถุงน้ำแข็งยูนิตใส่เหยือกน้ำ
“เอ่อ...มีอะไรให้ช่วยอีกไหม” ผมถามขึ้นเพราะดูเหมือนเจ้าของบ้านจะพยายามเตรียมมื้ออาหารขันแข็ง แม้แต่โต้งก็ดูแคล่วคล่องว่องไวไปหมด มีแต่ผมที่ยังงกๆ เงิ่นๆ มึนงงไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี
“ปอนด์นั่งเถอะ เสร็จแล้วเนี่ย” เคลียร์ว่าแล้วกดไหล่ผมให้นั่งลงที่โต๊ะทานข้าวซึ่งมีลักษณะกลมแล้วตักข้าวใส่จานส่งให้ผมเป็นจานแรก โต้งส่งช้อนกับส้อมมาให้แล้วหันไปรับจานข้าวจากเคลียร์แล้วนั่งลงบ้าง
“ปอนด์ ต้มยำกุ้งอร่อยนะ ลองชิมดู” เคลียร์บอกพลางตักต้มยำให้ผม
“เอ่อ.....” ผมกำลังจะห้ามก็พอดีโต้งยื่นมือมายึดมือเคลียร์เสียก่อนพลางบอกเสียงเครียดว่า
“ปอนด์แพ้กุ้ง....เอามานี่กูกินเอง” แล้วกุ้งก็เสร็จไปไก่ไปโดยปริยาย ในลักษณะที่เคลียร์ถือช้อนแล้วโต้งก้มลงมากิน....แบบนี้เขาเรียกป้อนกันชัดๆ
“ปอนด์แพ้เหรอ? โทษทีนะเคลียร์ไม่รู้” เคลียร์หันมาส่งสายตาขอโทษขอโพยจนผมเขิน “แล้วแพ้อย่างอื่นอีกไหม?”
“ไม่แล้วล่ะ แพ้อย่างเดียวอ่ะ”
“งั้นกินปลาทอดนะ น้ำจิ้มรสเด็ด” เคลียร์บอกแล้วตักปลาใส่จานให้ผม
“กูก็อยากกินปลา” โต้งเรียกร้องความสนใจหน้าด้านๆ เคลียร์หันไปขมวดคิ้ว...
“อยู่ใกล้นิดเดียวตักเองสิ” เคลียร์ตอบอย่างไม่สนใจ
“ก็กูชอบความเท่าเทียม ตักให้ปอนด์ได้ก็ต้องตักให้กูได้เหมือนกัน” โอ๊..... ไอ้นี่ไม่ค่อยกวนเลย...
“เออ...พ่อนักเล่นแร่แปรธาตุ” เคลียร์ว่าแล้วยอมตักปลาให้ไอ้คนขี้อ้อนอย่างไม่มีทางเลือก ส่วนโต้งหัวเราะกับคำพูดของเคลียร์ ซึ่งผมไม่เข้าใจความหมายเอาเลย
“อ่ะนี่...การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม” มันพูดแล้วตักปลาใส่จานคืนให้เคลียร์บ้าง
“ไม่เท่า....เมื่อกี้มึงกินกุ้งไป....” เคลียร์เถียง
"ต้องให้กูป้อนกุ้งไหมล่ะ?"
"อย่าเยอะ!!" เคลียร์ด่ากลับ....โต้งยิ้มตอบ
โอย...แอบรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินเลยแฮะ....
“กินไก่ทอดดีกว่านะ ไก่อร่อย” โต้งมันเพิ่งนึกขึ้นได้มั้งเลยหันมาตักไก่ทอดชิ้นเบ้งให้ผมเป็นการลูบหลัง หลังจากตบหัวแล้วเมื่อกี้
“ไก่คอเลสเตอร์รอลสูง มากูกินเอง ปอนด์กินกะเพราหมูสับดีกว่านะ” เคลียร์แย้งแย่งไก่ไปใส่จานตัวเองแล้วประเคนผัดกะเพรามาแทน ผมหันไปยิ้มหวานรับ
“กะเพราเหม็น กินแล้วร้อนด้วย ไม่เห็นน่ากินเลย” ไอ้โต้งเถียงทำท่าจะแย่งผัดกระเพราไป
เฮ้ย!! สองคนนี้เป็นอะไรกันมากไหม? กับข้าวก็มีอยู่แค่นี้ กุ้งก็กินไม่ได้ไปอย่างหนึ่งแล้ว อะไรๆ ก็ไม่ดีแบบนี้ผมไม่ต้องกินข้าวเปล่ากับน้ำปลาเรอะ?
“.....เอ่อ......เอาเป็นว่านายสองคนกินกันให้สบายเถอะ เดี๋ยวเราตักเองดีกว่านะ”
...................................
จบศึกบนโต๊ะอาหารไปได้ในที่สุดเมื่อตกลงกันว่าอยากกินอะไรก็ตักเองดีกว่า เพราะผมทนภาพบาดตาบาดใจไม่ใคร่จะได้เลย ก็ไอ้โต้งน่ะสิเห็นเคลียร์เอาอกเอาใจผมหน่อยมันแย่งซีนตลอด เป็นต้องเรียกร้องความสนใจจากเคลียร์อยู่นั่น มันเหมือนคู่รักที่มีพ่อแง่แม่งอนแล้วเอาผมเป็นตัวกลางอะไรเทือกนั้นน่ะครับ เห็นแล้ว....ทนพิษบาดแผลไม่ไหว....จริงๆ
มันเป็นความรักที่ไม่ถึงกับสุข
เป็นความสุขที่ไม่ถึงกับเศร้า
เป็นความรักที่ทั้งซึ้งทั้งเหงาอยู่ด้วยกัน บรรยากาศ...หน่วงๆ ยังไม่จบแค่นั้น... เมื่อโต้งทำท่าว่าจะเหลวไหลไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง ทั้งๆ ที่ขามามันขับรถมาส่งผมแล้วขากลับจะให้ผมเดินกลับหรืออย่างไร? หรือแม้แต่จะมีหนทางกลับไปเองได้จริงผมก็ไม่อยากกลับไปทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองอาจจะนอนไม่หลับเพราะกังวลว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้จะคืบหน้าไปถึงไหนๆ แน่นอน ผมก็เลยตัดสินใจอยู่เป็นขวากหนามตำสองคนนี้ต่ออย่างหน้าด้านๆ ใครจะทำไม?
“กูนอนกลาง” ไอ้โต้งบอกพลางกระโดดตัวยาวๆ ขึ้นเตียงขนาดใหญ่นั้นไปคนแรก....
“กูเจ้าของบ้าน เจ้าของห้อง และเจ้าของเตียงกูนอนกลาง....” เคลียร์สาธยายยืดยาวแล้วขึ้นเตียงเป็นคนถัดไปพลางขยับไปเบียดกระแซะร่างโต้งให้เคลื่อนไปริมเตียง
ภาพที่เห็นตอนนี้คือผู้ชายสองคนเบียดกันไปมาบนเตียง ช่างไม่ต่างจากการหยอกเอิน อย่างน่ารักน่าเอ็นดูของคู่ข้าวใหม่ปลามันสักนิด เห็นแล้วหมั่นไส้ไอ้โต้งเสียยิ่งนัก
ช่างเถอะ..... อย่างน้อยผมก็ยังได้มีโอกาสนอนข้างๆ เคลียร์เนอะ...
ผมคิดอย่างปลงแล้วตกเลิกผ้าห่มขึ้นไปนอนข้างๆ เคลียร์
ฟุ่บ.... โต้งลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินไปปิดไฟจนมืดสนิท ท่ามกลางความมืด รู้สึกว่าผ้าห่มฝั่งริมเตียงถูกดึงขึ้นแล้วร่างอุ่นๆ ก็ขยับเข้ามาเบียด ผมลืมตาขึ้นแล้วหันกลับไปมองว่าเป็นคนหรือผีแน่
“เฮ้ย...” ผมร้องเบาๆ ใส่ผี (ทะเล) ตัวนั้น
“ชู่....นอนเถอะ” ไอ้ผีไก่กระซิบแล้วหลับตาลงทำเหมือนหลับขณะที่ตะแคงตัวเอาหัวซุกไหล่ผมไว้จนผมรู้สึกอึดอัดจึงต้องขยับตัวถอยไปกลางเตียงพอสบายเลยรู้ว่าตอนนี้เคลียร์คงขยับตัวไปนอนริมเตียงแล้วเพราะพื้นที่ว่างค่อนข้างกว้างอยู่ ผมพลิกกายหันมาหาเคลียร์ใจจริงอยากจะกอดเขาไว้แต่ก็ได้แต่คิด ไม่เหมือนไอ้บ้าที่ย้ายฐานทัพกะทันทันนี่หรอกที่พอผมขยับหนีมันก็ขยับตามมาอีกซ้ำยังแอบหันมากอดเอวผมไว้อีกต่างหาก จากความคิดที่จะหันหลังให้มันแล้วนอนหลับไป(ตื่นมาจะได้เจอหน้าเคลียร์คนแรก) เลยต้องเป็นหมันเพราะดูจากสภาพแล้วจะเป็นการให้ท่าเกินไปหน่อย ผมเลยต้องนอนหงายแทน แต่ก็ไม่วายต้องเป็นที่พักแขนให้มันอยู่ดี....
เฮ้อ.....
อุตส่าห์ได้มาค้างบ้านเคลียร์ทั้งทีนอกจากไม่ได้กำไรสักนิดนึงแล้ว ยังขาดทุนทั้งขึ้นทั้งล่องอีกต่างหาก
.................................................................
จะโดนคนอ่าน
หรือเปล่านี่
ที่หายไปนานแถมตอนนี้ยังไม่มีพระเอกอีกต่างหาก .....
แค่....อยากเขียนช่วงเวลาที่อยู่กับเพื่อนดูบ้างอ่ะ (ออกแนวเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออ่ะนะ ฮา)
ไหนๆ อีพี่โต้งก็โดนหมั่นไส้มาเยอะแล้วก็เอาให้เต็มที่เลยนะ
ชอบลวนลามปอนด์ทั้งทางร่างกายและสายตาแบบนี้ โดนคนอ่านรุมตื้บแน่ๆ ฮา
ส่วนนายเอกที่ต้องจะงาบชาวบ้านตลอดเวลาแบบนี้จะโดนหมั่นไส้หรือเปล่าหนอ???
โพลล์
หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥ (อ่าน 890935 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก