ตอนที่ 26
ผมชอบร้องเพลง... ร้องมานานตั้งแต่ม.ปลายจนเมื่อเข้าปีหนึ่งเทอมสองแล้วผมก็ยังหาที่ร้องเพลงไม่ว่าจะตามร้านอาหารหรือผับบาร์เล็กๆ ผมชอบที่ได้เห็นรอยยิ้ม ได้เอนเตอร์เทนคนดู อาจจะมีหอมแก้มบ้าง กอดบ้างอะไรบ้าง แต่ไม่เคยมีอะไรเลยเถิด ทุกอย่างก็แค่ “แฟนเซอร์วิส”
ผมลืมนึกไปว่า คำพูดนั้น ใครทุกคนพร้อมจะเข้าใจยกเว้น แฟนตัวจริง....
ผมเคยคิดว่าเขาเข้าใจเพราะเขาไม่เคยพูด ไม่เคยบอกว่าเขาไม่ชอบ เขามักจะยิ้มรับเสมอ ให้กำลังใจ ช่วยเหลือ ทำทุกอย่างให้ผมสบายใจ ทำให้ผมมีความสุข เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ผมรัก และไม่เคยคิดว่าเขาคือผู้ชาย เพราะเขาดีเกินว่าจะเอาเพศมาชี้วัดบอกว่าเขาไม่ดี.... จนกระทั่งเราเกือบจบปีหนึ่ง.....
“หวง”
ไม่อยากให้ปอนด์มองใคร ไม่อยากเห็นปอนด์ พูด คุย หยอกล้อกับใครทั้งนั้น แต่ก็ไม่กล้าพูด....
“รัก”
อยากเห็นปอนด์อยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบ เรารู้ว่าปอนด์รักเสียงเพลง ปอนด์รักเสียงดนตรี ปอนด์สดใสเวลาอยู่บนเวทีและอยู่ท่ามกลางแฟนคลับ
“ลาก่อนนะ”
เพราะคนเห็นแก่ตัวอย่างเราคงทนเห็นปอนด์ทำดีกับใครไม่ได้ และไม่ใจร้ายพอจะบังคับให้ปอนด์เลือกทิ้งในสิ่งที่ตัวเองชอบ ปอนด์คงอยู่ได้ถ้าไม่มีเรา...
เขาเป็นคนดี ดีมาก ดีเกินไปสำหรับผม.... เขาไม่มีคำลาใดๆ นอกจากจดหมายฉบับเดียวและความว่างเปล่า ทิ้งผมไว้กับกีตาร์ตัวเดิมที่เคยมีเขาดีดให้ระหว่างที่ผมร้องเพลง วันที่เขาจากไป มันเหมือนใจจะขาด ผมรู้เลยว่าเครื่องดนตรีชิ้นสำคัญในชีวิตได้หายไปแล้ว เพราะนอกจากย้ายของออกจากห้อง เขาก็ซิ่วไปเรียนที่อื่นด้วย....
ห้องเช่าที่ไม่มีเขาอยู่ด้วยมันช่างเงียบเหงาวังเวง และทรมานเวลาอยู่คนเดียว... ท้ายที่สุดผมต้องย้ายที่พักแต่ก็ยังทนไม่ไหวอยู่ดี ผมไม่อยากไปร้องเพลงที่ร้านอาหาร ผมเบื่อคนเยอะๆ ไม่อยากเห็นแฟนคลับ เลยพาตัวเองมานั่งดีดกีตาร์อยู่ใต้อาคารกิจการนิสิต
นี่คือเหงา...นี่แหละเหงา นี่คือความจริงที่ต้องเจอ...
เจ็บปวดทรมาน ลึกลงข้างในใจ
โอ้ความเหงา มันช่าวหนาว
มันช่าวยาวนานและทุกข์ทน...
รอคอย...ใครบางคนมาหยุดมัน...
ผมหยุดเล่นกีตาร์ เพราะรู้ว่าตัวเองกำลังจะร้องไห้...
เหงามาก.... คิดถึงเขา.... ไม่อยากร้องเพลงแล้ว เพราะถ้าไม่ร้องเพลง ไม่มีแฟนคลับ เขาก็คงไม่ไป...ใช่ไหม?
“อ้าว ทำไมเลิกเล่นซะล่ะ กำลังฟังเพลินๆ อินเนอร์สูงชะมัดเลย” แน่ล่ะสิก็คนมัน “เหงา” จริงๆ นี่นา
“ขอบคุณครับ” เอ่ยตอบตามมารยาท เงยหน้าขึ้นมองคนทัก ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา ตัวสูงโปร่งที่ยืนค้ำหัวส่งรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรมาให้
“ว่างไหม...ชมรมดนตรีอยู่ข้างบนเนี่ย ขึ้นไปแจมกัน...” อีกฝ่ายชวนอย่างมีอัธยาศัย
“ไม่ดีกว่า ผมไม่ค่อยว่างหรอก กำลังจะกลับพอดี....” ผมไม่ชอบอะไรที่เป็นกลุ่มก้อน หมู่คณะ มันยากต่อการควบคุม มันเหนื่อยต่อการปรับตัว ผมชอบอยู่คนเดียว หรือไม่ก็เป็นคู่มากกว่า
“เหรอ? เสียดายจัง ผมชื่อเคลียร์นะ นายล่ะ?”
“ปอนด์”
นั่นเป็นครั้งแรกที่ได้เจอกัน.... จุดเริ่มต้นเล็กๆ กับความรู้สึกเล็กๆ ที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้นในหัวใจ...
ถึงจะไม่ได้ร้องเพลง... ถึงจะไม่มีใคร เขาก็คงไม่กลับมา ผมจะเลิกร้องเพลงประชดไปทำไม ในเมื่อเขาก็เลือกจะไปเพราะอยากให้ผมได้ทำในสิ่งที่ผมรัก ผมกลับไปร้องเพลงอีกครั้ง ผมมีแฟนคลับมากมาย ไม่สนใจถ้าจะคั่วใคร หรือมั่วกับใคร ทุกคนมีสิทธิ์เท่ากันในฐานะแฟนคลับ ...
แล้วผมก็เจอโต้ง ต่างคนต่างเมา พากันไปถึงโรงแรมแล้วเพิ่งรู้ว่าขั้วเดียวกัน ตีกันสะบักสะบอมแล้วก็แยกย้าย ต่างคนต่างไป วันดีคืนดีก็ได้เจอเคลียร์อีก แค่ลูกค้าขาจรที่บังเอิญแวะมาดื่มเหล้า ไม่ใช่แม้แต่แฟนคลับ ไม่เคยให้ติ๊บ ไม่เคยชวนไปต่อ แค่เห็นหน้าทุกวัน ยิ้มให้กัน ทักทายกันบ้างคุยกันเรื่องเพลงและดนตรีบ่อยๆ เกือบทุกวันจนคุ้นเคย
เมื่อไรกันนะ...ที่ “ทุกวัน” กลายเป็น “ผูกพัน”
พอผมรู้สึกตัวว่าเริ่มชอบเขา อยากจีบเคลียร์ อยากเข้าหา เคลียร์ก็เริ่มพาเพื่อนมาเที่ยว เริ่มเห็นซา เห็นโต้ง...
ว่าไงนะ....ไอ้โต้ง??
ซวยชิบโป๋ง... ใครจะไปรู้ว่าเคลียร์กับโต้งเป็นเพื่อนกัน
เห็บหมาเหอะ!! ไอ้โต้งมันทำหน้าอย่างกับเจอผีที่เห็นผม... แล้วเริ่มต้นกันซีน แย่งซีนสารพัด จนผมแทบไม่ได้เข้าใกล้เคลียร์อีกเลย แล้วก็ไม่มีอะไรคืบหน้านอกเสียจากผมสนิทกับไอ้โต้งมากขึ้นเพราะอะไรก็ไม่รู้ กูงง!!
ทุกอย่างมันช้า ช้ามาก ช้ามากพอๆ กับเต่าคลาน แต่ตอนนี้จะช้าไม่ได้แล้ว เพราะถ้ายังช้าอยู่ แล้วเมื่อไรล่ะจะหลุดจากมันสักที “โซ่ตรวนของกระต่าย” “ปอนด์.... ปอนด์ ”
“หือ....” ผมเงยหน้าขึ้นจากกีตาร์ตัวโปรดที่ฝากเคลียร์ดูแลไว้เมื่อสองสามวันก่อนแล้วส่งเสียงขึ้นจมูกใส่คนที่หันมาเรียกชื่อซ้ำอีกครั้ง “ว่าไงนะเคลียร์”
“ถามว่าจะร้องเพลงอะไรดี”
“อ๋อ...ก่อนจะมาที่เพลง เลือกแนวก่อนดีกว่าไหม” ผมหันไปตอบ เคลียร์พยักหน้า หันไปมองเพื่อนร่วมวงคนอื่นๆ
คือตอนนี้ ผมกำลังอยู่ที่ชมรมดนตรีในมอน่ะครับ เข้ามาคุยเรื่องประกวดดนตรีที่เคยคุยกันไว้ ยังไงผมก็ว่างงานไปจนถึงอาทิตย์หน้าอยู่แล้วนี่ เพราะมีไอ้จอมจุ้นช่วยลาพักร้อนแถมหาคนไปร้องแทนเสร็จสรรพ ก็เลยแวะมาคุยเรื่องเพลงและเรื่องซ้อมซะเลย หลังจากนั้นก็ค่อยหาเวลาว่างตอนกลางวันซ้อมกันกันอีกที
หลังจากเลือกเพลงเรียบร้อยแล้ว เราก็นั่งคุยกันเรื่องทั่วๆ ไป ยังไม่ได้เครื่องฟิตขนาดจะซ้อมทันทีเพราะคนก็มาไม่ครบ แต่กลับมีไอ้โต้งเป็นส่วนเกินมาด้วย ทั้งๆ ที่มันร้องเพลงไม่ได้ เล่นดนตรีไม่เป็น ก็ไม่รู้ว่ามันจะสะเออะเสนอหน้ามาด้วยทำไม หรือคิดจะมาเป็นก้างขวางคอผมกับเคลียร์อีกก็ไม่รู้ คิดแล้วก็อดหงุดหงิดไม่ได้
ยอมรับเลยว่าหงุดหงิด เซ็งชะมัดที่ความสัมพันธ์ระหว่างเราก้าวไปช้ากว่าที่คิด ซึ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีสาเหตุมาจากอะไร
คงเพราะผมไม่รู้แน่ชัดล่ะมั้งว่าเคลียร์ชอบผู้ชายหรือเปล่า เพราะเขาไม่เคยมีแฟน กิ๊ก หรือคู่นอนให้ผมเห็น เขาไม่มีพฤติกรรมที่เรียกว่า “มั่ว” เหมือนพวกเรา (ผมกับโต้ง) ก็เลยไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม แต่ก็พอจะใจชื้นว่า เคลียร์ไม่ได้เกลียดเกย์ เพราะไอ้โต้งมันเป็นแบบไม่ปิดบัง ก็เห็นสนิทกันดี ดีจนน่าหมั่นไส้ด้วยซ้ำ หรือแม้แต่ตัวผมเองถึงจะพยายามเหลือเกินที่จะไม่เที่ยวแฟนเซอร์วิสให้เคลียร์เห็นบ่อยนัก แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่รู้เสียเลยว่าผมก็ชอบนั่งดริ๊งค์กับผู้ชายมากกว่าผู้หญิงก็เถอะ
“คืนนี้จะไปนอนบ้านเคลียร์อีกไหม?” คำถามด้วยน้ำเสียงกวนๆ ของไอ้โต้งทำให้ผมย่นจมูก
“ถ้าไปแล้วมึงจะไปด้วยไหมล่ะ?”
“อยู่แล้ว....” มันตอบอย่างอารมณ์ดี...
“งั้นไม่ไปดีกว่า”
“ฮ่าๆ อ๋อ จะไปนอนห้องกูแทนใช่ป่ะ?”
“ไปทำห่าอะไรล่ะ?” ผมตอบด้วยเสียงหงุดหงิด แต่อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ
โต้งก็เหมือนกัน เคยคิดว่ามันจะเป็นคู่แข่งที่กินยากมากกว่านี้ซะอีก ถึงมันจะชอบกันซีนไม่ให้ผมเข้าใกล้เคลียร์จนผมรำคาญ หมั่นไส้ โมโหมันบ้าง แต่เราไม่ได้เกลียดกัน มันแอบมาตีซี้จนบางทีผมก็ลืมๆ ว่าเรากำลังแย่งผู้ชายคนเดียวกันอยู่ หลังๆ ผมสนิทกับโต้งมากด้วยซ้ำ บ้าชะมัดเลย
“ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับกันเถอะ จะได้ไปหลับไปนอน ดึกแล้วเนี่ย...” เคลียร์บอกคนในห้อง เป็นการไล่พวกเราออกจากชมรมเพื่อเตรียมล็อกห้อง
ผมเก็บกีต้าร์ที่นั่งเกลาเล่นๆ แก้เซ็งใส่ประเป๋า แล้วเดินออกไปหน้าห้อง
“ปอนด์จะกลับหอใช่ ไหม เดี๋ยวเคลียร์ไปส่ง” เคลียร์หันมาถามเมื่อใส่กุญแจห้องชมรมแล้ว เนื่องจากเมื่อเช้านี้ผมไม่ได้กลับห้องแต่ยืมเสื้อผ้าเคลียร์ใส่ไปเรียน ก็เลยไม่ได้เอารถมา จึงเป็นภาระของคนอื่นที่ว่าใครจะต้องเป็นคนไปส่งผมกลับ
“เอ่อ....” ที่จริงผมควรจะตกลง แต่กระดากใจทุกที คงเพราะผมชอบเขา ผมนึกอยากมีรถสวยๆ หรูๆ ไว้ขับให้เขาได้นั่งมากกว่าที่จะให้เขาซ้อนอีแก่เก่าๆ โทรมๆ หรือเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้เขานั่นเองเลยต้องปฏิเสธความหวีงดีทุกทีไป
“ขอบใจ แต่บ้านเคลียร์ไปคนละทาง ปอนด์ให้โต้งไปส่งดีกว่า” ผมตอบเขาด้วยความเกรงใจ ทำให้คนถามพยักหน้ารับด้วยสีหน้าชนิดหนึ่ง
กูมันโง่ ... เป็นซะอย่างนี้สิ อะไรๆ มันเลยไม่คืบหน้าซะที โอกาสมาถึงแท้ๆ ก็ชอบปลีกตัวออกมาอยู่เรื่อย
อาจจะเป็นเพราะผมกังวลเรื่องความแตกต่างระหว่างเราที่เห็นได้ชัดเกินไป เลยกระดากใจทุกครั้งที่จะเอ่ยบอกปากไปตรงๆ ว่าทุกอย่างสำหรับเขา ไม่ใช่แฟนเซอร์วิส ลำบากใจเพราะไม่สามารถให้อะไรเขาได้เหมือนที่คนอื่นๆให้ได้ ......
แล้วอย่างนี้ วันที่ความอดทนสิ้นสุด วันที่ต้องเลือก ..... เมื่อไรจะมาถึง?? ผมเอามือเท้าแก้มเอียงหัวพิงกระจกรถระหว่างทางที่โต้งขับรถไปส่งที่หอ ด้วยความหงุดหงิดใจเล็กๆ
“กูถามมึงจริงๆเหอะ ว่ามึงชอบเคลียร์จริงๆ เหรอ?” เสียงโงดังขึ้นจุดชนวนความหงุดหงิดให้ทวีรุนแรงขึ้น
“อะไรของมึงอีกล่ะ?” ผมถามกลับด้วยน้ำเสียงแสดงความรำคาญ
“ก็เห็นยึกยักอยู่นั่นแหละ ความจริงแล้วมึงควรจะอยากให้เคลียร์ไปส่งมึงมากกว่าไม่ใช่เหรอ?”
“ถ้ามึงไม่อยากไปส่งกู มึงก็บอกสิ มึงจะถามทำเหี้ยอะไร จอดเลยก็ได้ เดี๋ยวกูเดินกลับเอง” ผมเหล่ตาใส่ แล้วบอกอย่างไม่พอใจ
“ไม่ต้องมางอนเลย... กูแค่อยากรู้... ไม่ได้ไม่อยากไปส่ง มากกว่านี้กูก็ทำได้ เพียงแค่ถ้ามึงบอกว่ามึงเลิกชอบเคลียร์มันแล้ว ก็จะได้โล่งใจเท่านั้นเอง...”
“ไม่ได้เลิกชอบซะหน่อย แค่รู้สึกไม่ดีที่ต้องให้คนที่ตัวเองชอบมาขับรถให้ตัวเองนั่งสบายๆ เท่านั้นเอง ก็กูมันไม่มีซีวีซ แอคคอร์ด บีเอ็มขับนี่หว่าจะได้ยืดอกอวดเบ่งได้” แล้วมันเรื่องอะไรที่จะมาระบายความกังวลใจให้คู่แข่งความรักฟังด้วยวะเนี่ย เสียหน้าชะมัด
“คิดเยอะชะมัดเลยมึง... แค่เขารวยกว่า มึงก็ป๊อดซะแล้ว ถามจริงเถอะ ถ้าไม่ได้ชอบเพราะมันรวยแล้วมึงชอบมันที่ตรงไหนวะ อย่าตอบว่ามันเป็นผู้ชายนะ กูเตะมึงลงตรงนี้แหละ”
เหอะ!! ทำมาเป็นรู้ทัน...
“ชอบตรงที่เล่นดนตรีเก่ง ชอบร้องชอบฟังเพลงเหมือนกัน คุยกันรู้เรื่อง... กูอาจจะกำลังตามหาเครื่องดนตรีที่หายไป นักร้องก็ต้องเหมาะสมคู่ควรกับนักดนตรีไม่ใช่เหรอ?”
“ความเหมาะสมคืออะไร ใช้อะไรวัด.... ถ้ามึงชอบเคลียร์แค่ว่ามันเล่นดนตรีเป็น คุยกับมึงรู้เรื่อง กูว่าปัญญาอ่อนว่ะ ไม่งั้นฝรั่งคงไม่หาเมียคนไทยเยอะแยะหรอก พูดกันก็ไม่รู้เรื่อง ทำไมหมอต้องแต่งงานกับพยาบาล ครูต้องเป็นแฟนกับนักเรียน นักร้องเป็นแฟนกับนักดนตรีก็แค่อยู่ใกล้กันเลยรักกันง่ายเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ? ความรักบางครั้งไม่ต้องมีเหตุผลหรอก ถ้ามึงคิดว่าคนเราจะรักกันต้องดูที่ความเหมาะสมจริงๆ ทำไมมึงไม่กลับไปจีบผู้หญิงล่ะ จะมาชอบผู้ชายด้วยกันทำไม?”
อ้าวไอ้เชี่ย!! มึงพูดเหมือนตัวเองไม่ได้เป็นเกย์นะไอ้สัด ก่อนจะบอกคนอื่นตัวเองทำให้ได้ก่อนสิวะ
“คำพูดดูดี มีเหตุผล แต่ถ้าออกมาจากปากคู่แข่งมันก็ไม่เชื่อถืออยู่ดี กูรู้ว่ามึงอยากให้กูเลิกชอบเคลียร์แล้วมึงจะได้หมดคู่แข่งใช่ป่ะล่ะ? อย่ามาหลอกซะให้ยากเลย” ผมตอบกลับ กูรู้ทันโว้ย...
“กูไม่เคยมองเห็นมึงเป็นคู่แข่งเลยสักนิดเดียว.... เคลียร์ต่างหากที่เป็น”
“หือ... อะไรนะ....”
“เปล่า... ไม่มีอะไรหรอก”
เบื่อจริงๆ พวกชอบพูดให้สงสัยแล้วก็ไม่ให้ความระจ่างเนี่ย...
...............................................................
เครียดเรื่องเคลียร์ เพลียกับโต้ง และสุดท้ายมันคือความรู้สึกอะไรกันนะ...
ที่เข้าห้องตัวเองมาแล้วพบกับความว่างเปล่าแบบนี้ ทั้งที่เป็นห้องใหม่ที่ไม่เคยมีเขา หรือใครๆ เลยได้มาอยู่นอกจากมัน...
มากกว่ายี่สิบสี่ชั่วโมงที่ไม่ได้เข้าห้อง โทรศัพท์ที่ไม่ได้พกติดตัวไปมีเพียง 3 Miss call เท่านั้นจาก “กระต่ายตุลย์” เป็นการยืนยันว่าทุกอย่างไม่ใช่ความฝัน
“ก่อนวันนั้นจะมาถึงกูต้องเป็นให้ได้”
“เป็นสุดที่รักของมึงไง”ขณะเดียวกันกับที่ยืนยันว่า คำพูดทุกคำไม่ใช่ความจริง................................
My God ผ่านไปเดือนครึ่งแน่ะ หลังจากหลอนอยู่นาน ในที่สุดก็กลับมา หวังว่าคนอ่านคงยังไม่ลืมกันนะ...
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ ทุกแรงขุดที่ตามถามทวงเรื่อยมา ถึงจะช้าไปบ้างแต่ถ้ายังมีคนอ่าน นิก็จะมาต่อให้เรื่อยๆนะคะ แต่อาจจะช้ากว่าน้องฐาหน่อย ก็แล้วแต่ช่วงเรื่อง ความต่อเนื่องของอารมณ์ และความลงตัวของพล็อตอีกทีว่าตอนไหนยากง่าย คิดออกไม่ออก ยังไงก็ขอบคุณคนอ่านนะคะสำหรับทุกกำลังใจ
มามะมากอดที จุ๊บๆๆ
*เรื่องแฟนเก่าของปอนด์นั้น แค่ย้อนความเฉยๆ ว่ารู้จักเคลียร์ได้ยังไงไม่ต้องห่วงว่าคนที่แสนดีคนนั้นจะกลับมาเพราะถ้ากลับมาจริง ตุลย์จะสู้เขาไม่ได้!!
(ขี้เกียจแต่งถึงมากกว่าค่ะ ฮ่าๆ
)
ตอนนี้ยังไม่มีกระต่ายนะ ไม่มีในเรื่อง แต่อยู่ในความคิดคำนึงของพระจันทร์โดยที่มันยังไม่รู้ตัว
โพลล์
หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥ (อ่าน 890937 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก