หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥

[$VAN$]

ตอนนี้ซึมๆ
รอต่ายตุลย์มาทำให้คึก

[rmlab]

อยากเจอตุลย์
ตอนนี้ที่มันเหงา เพราะไม่เจอกระต่ายนี่เอง .....

[sirikanda28]

แน่ใจเหรอว่ารักเคลียร์อ่ะ

[debubly]

แลดูงง 

[mild-dy]

รอจ้ารอ

[boobooboo]

แล้วตุลย์ล่ะ

[loven36p]

อ่านตอนแรกตกใจเลย
นึกว่า กระต่าย หนี ขนมปัง
ไปซะแล้ว

พออ่านต่อมาเรื่อย ๆ
  โล่งอก

แล้วกระต่าย มัวไปทำอะไรอยู่ที่ไหน
รู้บ้างมั๊ย ว่าตัวเองมีคู่แข่ง เพิ่มมาอีก 2 อ่ะ

จำได้ว่าปอนด์เคยเล่าว่าโต้งขั้วเดียวกัน
แล้วทำไมตอนนี้กลายเป็นว่า
โต้งจะจีบปอนด์ซะงั้น 

[tuek]

ตุลย์หายไปไหนเนี่ย
ปอนด์แกจะเอายังไงเนี่ย

[PetitDragon]

ต่ายตุลย์สู้ๆ นะ 

[jiki]

จันทร์ เจ้าเอย จะไม่ขอข้าวแกงแหวนใด ขอเพียงแต่ใจ ที่คิดจะอยากขอจันทร์~

นิ เอาปอนด์มาให้เราเลี้ยงเหอะ. ขอ

[๛ナーリバス๛]

ตอนที่ 27   Miss

   อยากซิ่วไปเรียนคณะอื่นชะมัด อยากรู้นักว่ามันจะง่ายกว่านี้ไหม?
   วันๆ เรียนอะไรมากมาย แต่สุดท้ายจบไปก็ตกงาน...
   
   โคตรเบื่อ.... เพราะนอกจากจะพูดอะไรไม่รู้เรื่องตลอดเวลาแล้ว สิ่งที่มีชีวิตที่เรียกว่า “อาจารย์” ยังชอบสั่งให้ทำอะไรไร้สาระอยู่ได้ตลอดเทอม ให้การบ้าน ทำควิสย่อย ควิสใหญ่ ให้ทำรายงานไม่พอ ยังให้ออกมารายงานหน้าห้องอีก ขอประทานโทษเถอะ!! นี่กูเรียนมหาวิทยาลัยอยู่หรือถอยกลับไปเรียนม.ปลายวะเนี่ย หรือเป็นเพราะอาจารย์ขี้เกียจพูด ขี้เกียจสอนเองเลยปัดภาระมาให้เด็กสอนกันเอง ถ้าบอกกันตรงๆ ไอ้กระผมก็พอจะเข้าใจ แต่ถ้าไม่เอาเปรียบกันมากจนเกินไปนัก อาจารย์ควรแบ่งเงินเดือนให้ผมด้วยนะ!!
   
   อาจารย์ประจำวิชา “อะไรสักอย่าง” ออกจากห้องไปแล้ว เหลือแต่เหล่านิสิตที่จับกลุ่มกันทำรายงานกลุ่มละหกถึงเจ็ดคน ซึ่งผมก็ได้อยู่ในกลุ่ม “อะไรสักกลุ่ม” ที่สมาชิกในกลุ่มดูแปลกตากว่าที่เคยเป็น ด้วยสาเหตุใดผมไม่ได้สนใจ

   “(*_*()(&&*(^%^$(__  โอเคนะ ตกลงตามนี้....” เสียงรัชนีน้อยตรงหน้าร่ายยาวปาฐกถาบางอย่างเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ระหว่างที่ผมเอามือเท้าแก้ม อีกมือปิดปากหาวหวอด

   สองฝ่ามือขาวตบลงบนโต๊ะเขียนหนังสือแล้วโน้มตัวลงมาจนเผลอเห็นหน้าอกรำไรโดยไม่ตั้งใจ ผมต้องแอบเมินหน้าหนี

   “ปอนด์ได้ฟังเราบ้างรึเปล่าเนี่ย?” เจ้าหล่อนส่งเสียงคาดคั้นเมื่อสังเกตเห็นว่าผมไม่ได้ตั้งใจฟัง “การแบ่งเนื้อหาทำรายงาน” นั่นเลยสักนิดเดียว....

   “โทษที พอดีง่วง เมื่อคืนนอนไม่หลับน่ะ” ผมตอบพลางขยับตัวเอนหลังไปพิงพยักเก้าอี้ เอามือเกาท้ายทอยไม่มองหน้าคนถาม

    คงเป็นเพราะคนถาม....( ชื่ออะไรวะ...) โอเค... ขอนึกแป๊บ ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะชื่อแจ๋ม...คงเป็นเพราะแจ๋มไม่เคยอยู่ “กลุ่มเดียวกับผม” มาก่อน ก็เลยไม่รู้ว่าปกติเวลาทำงานกลุ่ม ผมมักจะเป็นปลิงคอยเกาะคนอื่นอยู่เสมอ บางงานอาจจะไม่ได้ทำอะไรเลยแต่มีชื่อใส่อยู่ก็เยอะ บางงานช่วยออกเงินบ้าง บางงานช่วยรายงานหน้าชั้น หรือถ้าได้พิมพ์ตัวเอกสารก็จะทำต่อเมื่อมีคนหาเนื้อหาหรือจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว ไม่ใช่อยู่ในทุกขั้นตอนการทำงานอย่างตอนนี้

   “อ๋อเหรอ?? นอนไม่หลับจริงๆ หรือมัวแต่ทำอะไรอยู่กันแน่....” ผมนิ่ง จ้องตาคนถามด้วยความรู้สึกไม่พึงพอใจขึ้นมาอย่างยิ่งยวดก่อนจะตอบกลับไปด้วยเสียงที่พยายามให้ปกติที่สุดว่า...

   “จะทำอะไร...มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวไม่ใช่เหรอ?”

    “ก็ใช่...แต่ถ้าไม่จดอะไรเลยแบบนี้ จะทำรายงานได้ยังไง งานกลุ่มนะไม่ใช่รายงานเดี่ยว ถ้าไม่มีความรับผิดชอบน่ะมันจะกระเทือนคนอื่นเขาด้วยนะ..” แจ๋มส่งเสียงดุๆ ใส่ จนผมได้แต่เอ๋อ ปกติไม่เคยโดนใครด่าตรง ๆ แบบนี้

   “อะไรกันยะ มีหน้าที่แบ่งก็แบ่งไปอย่างเดียวเถอะ ฉันจดเนื้อหาให้ปอนด์แล้ว เดี๋ยวเวลาทำงานก็ไปด้วยกัน มีอะไรสงสัย เดี๋ยวก็ถามฉันเอง หล่อนไม่ต้องมายุ่งเลย” คนที่นั่งข้างๆ ช่วยแก้ตัวแทน

   “ช่วยตอบคำถาม หรือช่วยทำแทนกันแน่..?” โห... แม่หมอแจ๋ม หล่อนช่าง....ทายได้แม่นยังกับตาเห็น...

   “จะช่วยทำอะไรแล้วมันหนักส่วนไหนของหล่อนกันล่ะยะ” จุ๊บจิ๊บตอกกลับ โถ แม่นางฟ้าที่แสนดี อย่าให้ถึงกับตบกับชะนีเพื่อช่วยผมเลย ขี้เกียจจะห้าม... ช่วงนี้ไม่ค่อยมีอารมณ์อยากจะสนใจอะไรต่อมิอะไรเท่าไรเสียด้วย

   “ก็เปล่า... แค่จะได้รู้ไว้ว่านอกจากหล่อแล้ว ทำอะไรอย่างอื่นไม่เป็น!!”
   

   ………………………..



   “ที่จริงแล้วปอนด์ไม่ต้องมาเองก็ได้นะ เดี๋ยวจิ๊บหางานเสร็จแล้วเอาตัวซีรอกไปให้ปอนด์พิมพ์ทีหลังก็ได้ ยัยนั่นไม่รู้หรอก” เสียงจุ๊บจิ๊บบอกระหว่างที่เราเดินเข้าห้องสมุดมาด้วยกัน หลังจากที่ผมยืนยันว่าจะปฏิวัติตัวเองโดยหันมาช่วยงานกลุ่มเพื่อน ๆ บ้าง ทั้งที่เมื่อก่อนไม่ค่อยปฏิเสธความหวังดีแบบนี้เท่าไรนัก

    “ไม่เป็นไรหรอก รบกวนจิ๊บตลอด เกรงใจแย่” ผมหันไปหยอดเสียงหวานใส่ “จุ๊บจิ๊บ” สาวสองที่อุตส่าห์มาเป็นเพื่อน

   “โอ๊ย... เกรงจงเกรงใจอะไรกัน สำหรับปอนด์ จิ๊บเต็มใจเสมอ” จุ๊บจิ๊บยิ้มหน้าบานมีการยกมือขึ้นตีไหล่ผมเบา ๆ อย่างเขินอาย ผมยิ้มอย่างเอ็นดูท่าทางเขินเกินธรรมชาติของเธอ

    ถึงผมจะคบค้าพูดคุยไปได้เรื่อยกับทุกคน มีคนรู้จักเยอะ แต่แปลกที่ไม่มีเพื่อนสนิทถึงขนาดพูดคุยปรึกษาทุกข์สุขช่วยเหลือทุกเรื่องได้ อย่างจิ๊บเองก็ไม่ถึงขั้นสนิทมากนัก แต่อยู่ด้วยแล้วก็สบายดี เพราะจิ๊บเป็นเพื่อนสารพัดประโยชน์ และให้มากกว่ารับ... (ยกเว้นเรื่องอย่างว่านะที่รับเต็มๆ )

    จิ๊บเป็นสาวสองที่ไม่ขี้เหร่นะ แต่เป็นพวกอะไรก็ทุ่มให้ผู้ชายหมด ผมก็อาจจะเป็นหนึ่งในนั้นที่จิ๊บก็ทำอะไรให้มาตั้งแต่ปีหนึ่ง จำพวกงานกลุ่ม งานเดี่ยว ก็ช่วยทำหมด ชีทเอยหนังสือเอย เล็คเชอร์เอยชีก็มาให้ทั้งนั้น นาน ๆ ทีก็ไปนั่งฟังผมร้องเพลงนะ แต่คงเพราะผมมีแฟนแล้ว สมัยก่อนก็เลยไม่ได้อะไรกันมาก เป็นแค่เพื่อนที่หวังดีต่อกันเรื่อยมา ก็เห็นจิ๊บหันไปคั่วคนโน้นมั่วคนนี้ พออกหักก็เศร้าซึมเป็นพักๆ แล้วก็หาใหม่ ช่วงที่ผมว่างๆ บวกกับเมาก็เคยหลวมตัวไปบ้างเหมือนกัน แต่ก็เท่านั้นแหละ คนเรื่อยเปื่อยอย่างผมไม่สามารถเลื่อนใครขึ้นจากแฟนๆ เป็นคนรักได้ง่ายๆ จิ๊บก็เลยกลายเป็น “เพื่อนทุกนัย” ไปแทน
   
เพื่อนทุกนัย แปลว่า เพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว เพื่อนนอน แต่ไม่ได้ผูกมัดเป็นเจ้าของกันและกัน เพราะเพื่อนนั้นไม่สามารถเลื่อนเป็นคนรักได้นั่นเอง

   ผมกับจิ๊บไปช่วยกันหาหนังสือด้วยกันจนบ่ายคล้อย ความมุ่งมั่นแต่แรกก็เบาบางลง ผมพักสายตาแล้วยืดแขนยืดขาสุดตัว บิดขี้เกียจอย่างไม่อายสายตาชาวบ้าน มีหลับตาหาวเบา ๆ ประกอบอีกต่างหาก

   “ถ้าง่วงจะหลับไปก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวจิ๊บดูเนื้อหาซีเองก็ได้ เสร็จแล้วจะปลุก” อีกฝ่ายบอกอย่างใจดี ซึ่งพนันกันไหมว่าถ้าเป็นเพื่อนสปีชีร์เดียวกันหรือรัชนีน้อยสักนางล่ะก็ แม่คุณจะด่าเช็ดไม่มีชิ้นดีเชียวล่ะ

   “ไม่เป็นไร ขอแวบไปล้างหน้าล้างตาหน่อยเดี๋ยวกลับมาช่วย ว่าแต่ฝั่งนี้เป็นหนังสือที่ไม่ได้ใช้ใช่มั้ย เดี๋ยวปอนด์เอาไปเก็บที่ชั้นพักหนังสือให้แล้วกัน” จิ๊บพยักหน้าให้แล้วก้มหน้าก้มตาลงไปเปิดหนังสือต่อ...

   
   ผมหอบหนังสือสี่ห้าเล่มออกจากโต๊ะเพื่อไปเก็บที่ชั้นวางหนังสือซึ่งเป็นทางผ่านไปห้องน้ำ แต่ทว่าระหว่างทางกลับสะดุดขาใครสักคนที่ขยับยืดออกมาขัด...


   กึก!!  ตุบ.... โครม....

   ซวยหมา... ผมล้มลงหน้าคว่ำไปพร้อมกับหนังสือในมือตกกระจายเรียกสายตาของคนในห้องสมุดเป็นอย่างดี ไม่ต้องบอกว่าจะอายสักแค่ไหน อายมากจนหน้าร้อนผ่าวด้วยซ้ำ

   “เป็นไงบ้าง? เจ็บมากไหม?” แต่คำถามที่ลอยขึ้นเหนือหัวสะดุดหูจนลืมอาย เพราะสำเนียงแปลกแปร่งและน้ำเสียงที่คุ้นชินทำให้ผมสะบัดแขนที่เหมือนจะเข้ามาช่วยประคองนั่นออกอย่างมีน้ำโห..

   ไอ้เชี่ย!! มึงเป็นคนขัดขากูล้ม แล้วจะมาทำเหมือนเป็นห่วงเพื่อ??

   ไม่แค่สะบัดแขนออกเท่านั้นเมื่อลุกขึ้นได้สำเร็จยังกำหมัดง้างใส่ไอ้ตัวต้นเหตุทันทีอย่างหมดความอดทน ราวกับว่าอยากจะสะสางอารมณ์เคียดแค้น โกรธกรุ่นบางอย่างเสียพร้อมๆ กันในตอนนี้ ไอ้จอมอันธพาลมันรับหมัดผมได้อย่างไม่สะทกสะเทือน แล้วมองหน้าผมเหมือนหวังว่าผมจะชะงักแปลกใจที่เห็นหน้ามันจนละลดความดุดันลงบ้าง

   แต่เปล่า... ไม่แปลกใจ เพราะจำเสียงได้แต่แรกแล้ว... ยิ่งจะเดือดหนักว่าเดิมล่ะไม่ว่า...
    ผมยังคงเค้นสายตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธกรุ่นใส่ไอ้คนคุ้นหน้าที่บังเอิญตอนนี้ผมนึกชื่อมันไม่ออกแล้ว...

    ถึงมันจะยึดข้อมือที่ง้างจะต่อยหน้ามันได้ก็ช่าง ผมหันไปใช้มือที่ไม่ถนัดตุ๊ยท้องมันได้อยู่ดี แต่ก็คิดผิด เพราะหน้าท้องมันทำด้วยอะไรทำไมแข็งฉิบหายวายป่วง ต่อยแล้วเจ็บมือชะมัด...แต่ต้องเก๊กหน้าเหมือนไม่เจ็บ เดี๋ยวเสียฟอร์ม

   Miss กูพลาดแล้ว...

แล้วอีกฝ่ายก็ทำสีหน้าปกติเหมือนจะถามว่า “เมื่อกี้มึงเอานุ่นตีกูเหรอ?” อะไรเทือกนั้น จนนึกอยากจะก้มลงหยิบหนังสือสักเล่มเอามาทุบให้กะบาลแยก

    “เฮ้ย ใจเย็น นี่ห้องสมุดนะมึง” น้ำเสียงมีแววขบขันหยอกล้อ

    ช่วยถามกูหน่อยว่ากูสนุกกับมึงไหม?

    ห้องสมุดแล้วยังไง? ในใจมันนึกแต่ว่าอยากจะประทุษร้ายร่างกายคนตรงหน้าให้จั๋งหนับเป็นการแก้แค้น

    “ก็มึงขัดขากูก่อนทำไม?” ผมเอ่ยเหตุผลที่ทำให้ผมโกรธ... แน่นอนว่าผมโกรธเรื่องที่มันขัดขาผมแค่นั้นแหละ..ไม่มีเรื่องอื่นเลบยสักนิดเดียว

    “ก็ไม่คิดว่ามึงจะซุ่มซ่ามขนาดนั้น....” มันตอบกลับมาเบาๆ ไม่มีทีท่าเสียใจหรือสำนึกผิด ซึ่งไม่แปลก เป็นที่รู้ๆ อันอยู่ว่า “ต่อมจิตสำนึก” ของมันอักเสบมานานแล้ว และคงไม่มีทางรักษาได้!!

   ผมแสยะริมฝีปาก ผมควรจะยอมรับเหตุผลสั่วๆ งี่เง่าอย่างนั้นไหม? 

    อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง.... กูผิด กูซุ่มซ่ามเองแหละ

    ถุย!! ไอ้โรคจิต ชอบเห็นคนอื่นเจ็บตัว แก้ตัวได้หน้าด้านๆ

   “กวนตีนได้ตลอดเลยนะมึงอ่ะ” ผมกระชากแขนออกจากที่มันบีบไว้แน่นจนหลุดด้วยแรงอาฆาต แต่ยังไม่ทันจะได้ทำร้ายมันให้สาสมใจมวยก็พลิก ไอ้โรคจิตมันใช้จังหวะที่ผมเผลอเปลี่ยนมาโอบคอทั้งดึงทั้งลากออกจากที่ตรงนั้นไป...

   Miss พลาดซ้ำอีกแล้วใช่ไหม?




    ห้องน้ำเหรอ?
   เชี่ยแล้วไง!!

   Miss miss miss miss miss แบบเอคโค่!!

    ไอ้.... มันกอดคอผมเข้าไปเอาเท้าถีบประตูห้องส้วมสี่ห้องอย่างแรงเพื่อเช็กดูว่าไม่มีคนแล้วปิดประตูล็อกห้องน้ำชายไว้เรียบร้อย....


   ก็คิดว่าจะมาอยู่หรอกนะ กะจะเข้ามาล้างหน้าล้างตาแก้ง่วง แต่จะเข้ามาคนเดียวไม่ได้เข้ามาสองคนแบบนี้ และตอนนี้ก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้งแล้วด้วย หลีกทางให้กูออกไปได้ไหม? กูเกลียดที่นี่ มันมีหลายๆ อย่างที่กูไม่อยาก miss มันเลยสักนิดเดียว

   “ชาติก่อนมึงตายในห้องน้ำหรือไง?” ผมถามกลับอย่างเหลืออด... เมื่อโดนลากเข้ามาในห้องน้ำอีกแล้ว....

   “ไม่รู้ดิ ระลึกชาติไม่เป็น แค่คิดว่าในนี้คุยกันสะดวกดี...”

   ถามกูมั่ง อะไรมั่งก็ได้นะ ว่ากูอยากคุยกับมึงไหม?

   ไหนๆ มึงก็หายไปจากชีวิตก็ได้เป็นวันๆ ต่อให้บังเอิญเจอกันมึงจะทำเป็นไม่เห็น ก็ไม่เห็นจะยากอะไรไม่ใช่เหรอ?

   “คุยอะไร กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึง...” ผมทำหน้ายียวนกวนประสาท แล้วก็พลอยหายใจติดขัดขึ้นมาเมื่ออีกฝ่ายตบฝ่ามือลงมาที่ข้างศีรษะ เฉียดแก้มไปนิดเดียว...

   “แต่กูมี... วันนี้มึงมากับใคร?” คำถามคาดคั้น คุกคาม เหมือนนายตำรวจกำลังสอบปากคำผู้ต้องหาคดีฆ่าคนตาย

   “กูจะไปไหนมาไหนกับใครแล้วมึงเสือกอะไรด้วย...”

   “กูถามว่า...มึงมากับใครไง?” มันถามซ้ำยังกับแผ่นสะดุด

   “มึงจะถามหาพระแสงอะไร ถ้ากูจะมากับเมียคนที่สองร้อยยี่สิบห้านี่มันหนักกะบาลมึงเหรอ?”

   “วอก... อย่ากวนตีน กูไม่ชอบ”

   “เรื่องของมึง ชอบหรือไม่ชอบก็เรื่องของมึง กูไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้มึงชอบ มึงไม่ได้เป็นอะไรกับกูนี่ กูจะได้ต้องเอาอกเอาใจ”

   มันจ้องหน้าผม ไม่สิ เราจ้องหน้ากัน ไม่มีใครยอมละสายตา...
มันอาจจะกำลังประเมินว่า...ที่ผมพูดไปนั้นจริงหรือเท็จประการใด... แทนที่จะต่อความยาวมันก็เสเปลี่ยนเรื่อง ทำให้น้ำเสียงเย็นลงนิดหนึ่ง...

   “เมื่อวานทำอะไรอยู่ โทรไปตั้งหลายสายทำไมไม่รับ”

   สามสายเนี่ยนะเยอะ.... ถ้าเป็นไอ้โต้งล่ะก็ เวลาติดต่อผมไม่ได้ ต้องโทรไม่ต่ำกว่าสิบสาย คงเพราะมันเป็นไก่น่ะ เลยชอบจิกเป็นนิสัย.. ส่วนเคลียร์ ถึงจะไม่ได้จิกติดๆ กันแต่จะเว้นระยะโทรหรือส่งข้อความมาแทน

   แต่มันจะโทรหรือไม่โทร โทรมากโทรน้อยก็ช่างปะไร ยิ่งหายไปเลยได้ยิ่งดี ชีวิตผมคงลอยสูงขึ้นเยอะ!!

   “มึงโทรมาตอนไหน? มึงมีเบอร์กูด้วยเหรอ?” ผมถามกลับหน้าเป็น จงใจกวนประสาทจนอีกฝ่ายขมวดคิ้ว

   แล้วไอ้โรคจิตมันก็ใช้กำลังล้วงหามือถือผมออกมากดดู ผมพยายามยื้อยุดเอาคืนก็ไม่สำเร็จ แต่ถ้ามันกดดูก็จะพบว่าไม่เหลืออะไรอยู่แล้ว

   “นี่มึงลบเบอร์กูทิ้งอีกแล้วเหรอ?”

   ถามอะไรโง่ๆ อีกแล้วนะ ถ้ายังไม่ลบมึงก็ต้องเห็นสิ ไอ้ฟาย...

   “คนไม่รู้จักกันจะมีเบอร์กันได้ยังไง” ผมตอบหน้าตาย เฉไฉไปอีกเรื่อง...

   “มึงโกรธอะไรกูรึเปล่า”

   “แน่นอน... มึงแกล้งขัดขากูเมื่อกี้!!”

   “กูหมายถึงก่อนหน้านั้น มึงงอนอะไรหรือเปล่า?” ไม่นี่... กูดีใจมากเลยล่ะที่มึงไม่มาหากู พอกูไม่รับสายมึงก็เลิกโทรหา กูสบายใจมากๆ เลยด้วย ไม่ได้ไม่พอใจอะไรทั้งนั้น...

   “มึงประสาทหรือเปล่า กูไม่เคยรู้จักมึงจะงอนได้ยังไง”

   “ไม่รู้จัก? มึงพูดใหม่ซิ?” มันปั้นหน้ายักษ์ใส่ โอ๊ย... กูกลัว กูกลัวมาก....

   “ก็ได้!! มึงเป็นใครวะ?!!” ผมตะโกนใส่หน้ามันอีกครั้งเป็นการย้ำชัดถึงเจตนารมณ์อันแน่วแน่

   ว่ามันกำลังจะถูกตัด... ไม่สิมันได้ถูกตัดออกจากวงจรชีวิตของผมแล้วอย่างแน่นอน


   ปึ้ง!! แล้วไอ้เชี่ย.... ก็โชว์พาวความเป็นอันธพาลขั้นสุดโดยการชกกำปั้นเข้ากับกำแพงห้องน้ำ

    โอ้โห เท่มาก!!

   เปล่าเลย ผมว่ามันโง่มากกว่าที่แสดงอารมณ์ความกราดเกรี้ยวด้วยการทำร้ายตัวเองแบบนี้
   แล้วผมจะรู้สึกอะไรได้นอกจาก สะใจ สมน้ำหน้า

    ดี!! เจ็บให้ตายไปเลย จะได้หายไปจากชีวิตผมเสียที

   เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาจนวันนี้ มันทำให้ชีวิตของผมมีแต่คำว่า miss mis miss miss ตลอดเว

   รวมทั้งตอนนี้ด้วยนะ สัด!! กู miss อีกแล้วเหรอ?

   พลั่ก !! ตัวผมปลิวหวือเข้าไปกระแทกโถชักโครก พร้อมกับคำถามดังลั่น

   “มึงบอกว่าไม่รู้จักกูใช่ไหม? .....”

   ซื้ด..... เจ็บ.... ผมน่าจะรู้ว่าน้ำหน้าอย่างมันคงไม่ยอมเจ็บคนเดียว

   ไอ้บ้ากามมันสืบเท้าก้าวตามเข้ามาในห้องส้วม  กระชากตัวผมขึ้นมาอย่างแรงแล้วกระแทกโครมเข้ากับผนังห้องน้ำ ตามมาด้วยใบหน้าถมึงทึงดุจยักษ์มารพาลพาให้สยดสยองขึ้นเป็นกอง อุ้งมือใหญ่ขยุ้มเสื้อตรงอกแล้วกระชากเข้าหาตัวตามด้วยริมฝีปากที่รุมร้อนตามติดลงมาลงทัณฑ์

    เชี่ย! กูไม่ใช่โสรยานะไอ้ห่าราก.... และไม่ใช่นางเอกละครคุณพิศาลด้วยจะได้ชอบเล่นบทซาดิสท์ มาโซคิสแบบนี้

    ผมพยายามดิ้นรนผลักไสพัลวันจนผลักมันออกไปได้สำเร็จ แล้วชกมันด้วยหมัดลุ่นๆ ไปหนึ่งหมัด มันเอามือกุมแก้ม...แล้วยิ้มเหี้ยม....เงยหน้าขึ้นมองหน้าผม

     ผมเกือบจะแข็งเป็นหินตายเพราะสายตาเมดูซ่า!!

   แต่ไม่ใช่เวลาจะมาคงมาแข็ง...  ตัวแข็งนะไม่ใช่อย่างอื่นช่วยอย่าทะลึ่ง

   ผมควรจะหนีก่อนใช่ไหม? แต่ผมจะหนีไปไหนได้? เพราะแค่หันหลังจะเดินออกจากห้องส้วมห้องในสุด ไอ้บ้ากามแม่งก็เข้ามากอดเอาไว้จากด้านหลัง เริ่มต้นไซร้คอเอย ลูบเอย ล้วงเลย แถมเอาของแข็งที่ไม่ใช่มีดมาทิ่มกันอีก...

   กูจะเป็นลม!!

   พอโดนต่อยก็ยิ่งพัดอารมณ์ความใคร่ให้กระพือโหมหรือไงวะ... 

   เห็บหมาเหอะ!! มึงพิศวาสอะไรห้องส้วมและห้องน้ำนักหนา ชีวิตถึงได้วนเวียน อยากอึ๊บกันแต่ในที่แบบนี้


   ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง!! 
   เสียงตบประตูดังลั่นจนผมสะดุ้งเฮือก

   “ปอนด์ รีบออกมาเร็ว.... เจ้าหน้าที่ห้องสมุดจะมาแล้วนะ” เสียงจุ๊บจิ๊บตะโกนบอกอย่างร้อนรน
   ตายห่า!! ถ้าไขกุญแจเข้ามาได้.... ชีวิตกู!!

   “ตุลย์.....ปล่อย...” ผมบอกมันเสียงอ่อนเบาราวกับอ้อนวอน ขืนให้คนมาเห็นเรากำลังซั่มกันในห้องน้ำหอสมุดในมหาวิทยาลัย แต่คิดเท่านั้น ไอ้ปอนด์ก็แทบอยากโดดน้ำเน่าหน้าสวนนันให้รู้แล้วรู้รอด!!   

   “อะไร... มึงจำชื่อกูได้แล้วเหรอ?” คำถามกวนๆ ด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ทำให้อยากจะเอาหัวโขกให้ตาย แต่คนอย่างมันต่อให้เลือดตกยางออกแค่ไหนก็คงไม่หายหน้าด้านไปได้ พลอยจะเจ็บตัวซะเปล่ากระมัง

   “ไอ้สัด ไอ้เชี่ย.... มึงปล่อยสิวะ” ผมโวยวายหนักขึ้น แต่ด้วยเสียงเหมือนคนใกล้จะร้องไห้แล้วน่ะนะ

   ข้างนอกยังโวยวายไม่เลิกคราวนี้ มีเสียงเดฟตามมาด้วยอีกคน

   “ตุลย์ ออกมาเร็ว อาจารย์ห้องสมุดขึ้นลิฟท์มาแล้วเนี่ย”

   “ห่าเอ๊ย.... มารคอหอยเยอะจริงวะ... แค่อยากจะกอดมึงให้หายคิดถึงนี่ ทำไมยากจัง” มันว่าขณะที่หยุดมือที่เคยลูบล้วงควัก เหลือเพียงกอดผมไว้นิ่งๆ แต่ไม่หยุดริมฝีปากที่จูบและขบใบหู ไล้เลียจนชื้นชุ่ม...

   พูดผิดพูดใหม่ได้นะ จะกอดหรือจะกดกู มึงเอาให้แน่ สาดดดดด

   “คืนนี้ รอนะ ...กูจะไปหา...” มันกระซิบริมหูเบาๆ แล้วก็ค่อยคลายอ้อมแขนออก...

   ในที่สุดมันก็ยอมปล่อยซะที... ผมรีบพลิกกายหนี พรวดพราดออกจากห้องส้วมโดยไว มีเวลาสำรวจตัวเองที่สะบักสะบอมหน้ากระจกแค่ห้าวินาทีก่อนจะเกิดประตูออกไปเจอสายตาประชาชีนับสิบที่ร่วมเป็นพยานมวยวัดครั้งนี้ ไอ้ตุลย์เองก็เดินตามออกมาไล่เลี่ยกัน แต่ผมไม่ได้ใส่ใจมันนัก ลากแขนเพื่อนสาวเดินออกมาทันที


   ทำไมนะ...ทุกครั้งที่ได้เจอกัน ความเอาแต่ใจของมันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเอง....
   Miss พลาด…. ตลอดเลย
   
    “คืนนี้ รอนะ ...กูจะไปหา...”
   ชิส์!! เรื่องอะไรจะรอให้โง่....

   ถ้าคืนนี้มันไม่ได้เจอผม....

   มันจะเข้าใจความหมายของคำว่า “miss” เพิ่มขึ้นบ้างไหม?

…………………………………………………………………………………………….
   

[คันจัง]

กระต่ายหื่น ชอบๆ

[Whatever it is]

คู่นี้รักกันรุนแรงจริงๆ เหอะๆ

[flawless]

ปอนด์โกรธอะไรตุลย์อยู่แน่ๆ น้อยใจหรา ที่เขาโทรหาแค่สามครั้ง ? หรือว่าน้อยใจ
ที่พอกลับมาห้องก็ไม่เจอ? อืมม์...ว่าแต่คิดผิดคิดใหม่นะ เรื่องที่คืนนี้จะทำให้ตุลย์
รู้จักคำว่า Miss อ่ะ เพราะดูท่ามันจะไม่ยอม พลาด และดูท่า มันจะเอาคืน หนักกว่า
ที่ปอนด์คิดนะ หุๆ เป็นไรไม่รู้ ชอบให้หนุ่มปอนด์แพ้ทางตุลย์ทุกๆ ทาง
ที่สำคัญชอบเถื่อนๆ เอาแต่ใจ แบบนี้แหละเหมาะกับคนแบบปอนด์ที่สุดแล้วอย่าดิ้นรน
คิดจะหลีกหนีจากอุ้งตินต่ายเลย Baby...

[donutnoi]

ถ้าตุลย์ไม่เจอปอนด์ ใครจะ miss กันแน่

[nunnan]

มาต่อแล้ว ดีใจจัง

[NewYearzz]

เมื่อไหร่จะรักกันหล่ะ?

ตุลย์ ทำไม ทำไม ทำไมอะไรดี? ไม่รู้!

รอตอนต่อไปครับ 

[harumi]

ยังไงกันน้า

[fuku]

ท่าทางจะต้องภาษากายอย่างเดียวเลยแฮะ

พูดไปอีกร้อยรอบก็ไม่เข้าใจซะที

[CarToonMiZa]

 :เฮ้อ:รุนแรงกันตลอด

[Zitraphat]

 
แอบไปปูพรมในตู้เสื้อผ้าก่อนเลยได้ปะ?  แต่กลัวขนมปังไม่ยอมกลับห้องอะดิ หุหุหุ

[murasakisama]

 

[$VAN$]

กรี๊ด~ มาซะที พ่อกระต่ายสุดเถื่อน
อ๊าย~ miss (คิดถึง) นะเนี่ย
อ่านตอนนี้แล้ว ปอนด์นิสัยเสียแฮะ รายงานกลุ่ม ไม่ช่วยแล้วยังเหวี่ยงใส่เพื่อนอีก

[sirikanda28]

สงสัยปอนด์ต้องmissอีกนาน

[rmlab]

ปอนด์ ป่วงที่สุด.......

[ormn]

:impress2:ปอนด์งอนตุลย์ :เฮ้อ:ปากแข็งได้อีกนะ

[why yyy]

อารมณ์คนกำลังน้อยใจก็งี้แหละ ประชดชัดๆเลย รอตอนต่อไป

[nunamicky]

ต่ายตุลย์ไปฝึกพูดเพราะๆ กับน้องกันต์ดีกว่ามั๊ย
จะจีบเค้าก็รุนแรงกับเค้าจัง

[ลู่เคอOlive♥]

ปอนด์งอนกระต่าย แต่กระต่ายไม่เข้าใจ
 

[andear]

miss you อะไรประมานเน้อ๊ะป่าวจ๊ะ อิอิ