ตอนที่ 28 ไม่อยากกลับบ้าน
ในที่สุดผมกับจิ๊บก็ออกจากหอสมุดลงไปยังที่จอดรถจนได้
“ปอนด์เป็นไงบ้าง เก๋าชะมัดเลยที่กล้าหาเรื่องกะตุลย์เนี่ย” จิ๊บว่าพลางเอี้ยวตัวซ้ายขวาหารอยฟกช้ำ
“ไม่เป็นไรมากหรอก” ผมว่า ฝืนตัวไม่อยากให้จิ๊บสอดส่องไปมากกว่านี้ เลิกหาเหอะ เพราะจะเจอรอยจูบซะล่ะมากกว่า ในสายตาคนอื่นคงคิดว่าเราสองคนมีเรื่องชกต่อย ไม่ลงรอยกันแหละเนอะ หารู้ไม่ว่าเบื้องลึกเบื้องหลังมันมีมากกว่านั้นเยอะ แต่ไม่รู้น่ะดีที่สุดแล้วล่ะ ไม่งั้นไม่รู้ว่าผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกันพอดี
“แต่ปอนด์เก่งนะ ตุลย์ตัวโตกว่าตั้งเยอะ ตีกันก็ยังไม่เห็นเป็นอะไร ตุลย์ซะอีกปากแตกไปเลย...” ทำไมจะไม่เป็นปากมันแตกแต่มือผมก็ถึงขั้นช้ำแถมแม่งยังเหวี่ยงผมไปชนชักโครกอีกต่างหาก ปวดไปทั้งไหล่เลยเนี่ย ส่วนมันน่ะเหรอ? นอกจากโดนผมต่อยไปเต็มแรงหมัดนึงก็ดันชกผนังห้องน้ำไม่รู้มือจะเป็นอะไรบ้าง... แต่คงไม่เท่าไรหรอก หน้าด้านจนเจ็บไม่เป็นแล้วล่ะมั้ง
เหอะ!! ช่างแม่งปะไร ตายๆไปซะได้ยิ่งดี....
“เออ แล้วงานที่หาไว้ล่ะ” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ก็เอาไปให้เค้าซีอยู่ ปอนด์กลับก่อนเลยก็ได้นะ เดี๋ยวจิ๊บขึ้นไปเอาเอง”
“อืมขอบใจนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เอางานมาให้ทีแล้วกัน” ผมบอก และจิ๊บพยักหน้าเออออ เราแยกย้ายกันตอนนี้
ผมทำเป็นลืมๆ เรื่องที่เกิดขึ้น แวบเข้าห้องน้ำไปจัดระเบียบร่างกายนิดหน่อยแล้วรอไปเรียนอีกวิชาก็เป็นอันหมดวันไปได้ ตกเย็นก็แวบเข้าไปชมรมดนตรีกะว่าจะไปซ้อมซะหน่อย แต่พอเคลียร์มาเท่านั้นแหละ ก็โวยวายทันทีที่เห็นผม
“อ้าว ปอนด์ไปทำอะไรมา ทำไมเสื้อผ้ายับเยินยังกับไม่ได้รีดแบบนั้น”
“หกล้มนิดหน่อย” ผมรีบตอบกลับไปโดยยังไม่ทันได้ไตร่ตรองเสียก่อน คนฟังจึงได้แต่ส่งสายตานิ่งๆ ที่หมายความว่า “ไม่เชื่อ” มาให้
ผมเบี่ยงแบนความสนใจจากเคลียร์โดยการพยายามหยิบกีตาร์มาดีดเสีย เพื่อไม่ให้เคลียร์ถามอะไรมากกว่านั้น ตอนที่เล่นดนตรีก็รู้สึกว่ามันปวดไหล่นิดหน่อย แต่ยังพอทนเล่นไหว
“ปอนด์....” ยังไม่ทันถึงครึ่งเพลง เสียงเรียกของเคลียร์ก็ขัดขึ้น
“หือ....” ผมทำเสียงขึ้นจมูกเป็นเชิงถาม
“ท่าทางจะไม่ได้หกล้มเบาๆ แล้วนะ ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนดีกว่า กลับไปพักผ่อนเถอะ เอาไว้หายแล้วค่อยว่ากัน” เขาบอกพลางทำหน้าจริงจังใส่
“โธ่เคลียร์ ปอนไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย แค่นี้เอง....โอ๊ะ....” ผมยังคงเถียง แต่อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากแตะมือลงบนไหล่ข้างที่รู้สึกขัดๆ มาทั้งวันแล้วบีบเพียงเบาๆ ผมก็ร้องออกมา
เราสองคนเงียบ เพราะผมไม่มีอะไรจะโต้เถียงอีก....
ที่จริงผมว่าเสียงกีตาร์ก็ไม่ได้แย่อะไรนัก เพียงแต่ตอนดีดอาจจะเผลอขมวดคิ้วมากไปหน่อยเลยโดนจับได้ ถึงแม้ว่าจะโดนลงโทษห้ามซ้อมดนตรีแล้วก็เถอะ ผมพยายามขอเคลียร์อยู่ในห้องชมรมด้วย เพราะยังไม่อยากกลับไปที่หอตอนนี้ เรื่องอะไรต้องกลับไปนั่งรอไอ้พลังเคชอบทำร้ายร่างกายชาวบ้านโดยดีแบบนั้นด้วยล่ะ คืนนี้ผมควรจะไม่กลับหอเลย หรือไม่ก็ให้มันรอคอยบ้างสักสองสามชั่วโมงเป็นอย่างต่ำถึงจะสาสมกับความผิดของมัน
“เคลียร์ว่า ปอนด์กลับไปพักก่อนดีกว่า ไหนๆ ก็ไม่ได้ซ้อมแล้ว นอนพักน่าจะดีกว่ามานั่งหลังขดหลังแข็งอยู่ที่นี่นะ” แผนการทั้งหมดพังพินาศลงในทันใดเมื่อเคลียร์ออกปากไล่อย่างไร้เยื่อใย
“หรือขับรถไม่ไหว....เดี๋ยวเคลียร์ไปส่งแล้วกันนะ” เขาอาสาขึ้นอีกทำให้ผมพลอยรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่ นอกจากไม่ได้ทำตัวให้เป็นประโยชน์แล้วยังคอยเป็นตัวถ่วงอีก ใช้ได้ที่ไหนล่ะ
“ไม่เป็นไรเคลียร์ ปอนด์กลับเองก็ได้” ผมรีบโบกมือให้อย่างเกรงใจ “ขอบใจนะ”
เกือบจะทุ่มนึงแล้ว... แต่ผมก็ยังไม่ได้ไปไหนไกล ยังคงนั่งเศร้าตบยุงเปาะแปะอยู่ตรงบันไดลงจากห้องชมรมเพราะยังไม่อยากกลับห้อง นี่แหละนะให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวแท้ๆ เลยเชียว แค่อยากแก้แค้นมันโดยการให้มันรู้จักการรอคอย ทำไมต้องลงทุนมานั่งตบยุงแบบนี้ก็ไม่รู้สิ
“กูล่ะเชื่อเขาเลยจริงๆ” เสียงหนึ่งลอยขึ้นเหนือหัว ทำให้ผมต้องเอี้ยวตัวไปมอง
เป็นโต้งนั่นเอง มันยังใส่ชุดนิสิตผูกไทน์เรียบร้อย คงเพิ่งเรียนเสร็จหมาดๆ
“ไม่ได้เห็นหน้า เห็นหลังคาก็ยังดีหรือไง เขาไม่ให้เข้าไปแทนที่จะกลับบ้านกลับช่อง ถึงกับต้องนั่งเฝ้าเลยเหรอ?” โต้งออกปากแซว
“เปล่าซะหน่อย ก็แค่ไม่อยากกลับห้องไวเท่านั้นเอง”
“ถ้ายังไม่อยากกลับห้อง งั้นไปเที่ยวกันไหมล่ะ”
“สังขารไม่อำนวย เกรงจะเที่ยวไม่สนุกว่ะ”
“ถ้าหนักขนาดนั้น ทำไมไม่กลับซะทีล่ะ จะมานั่งทรมานตัวเองอยู่นี่ทำไม ที่ห้องมีอะไรเหรอ? ถึงไม่อยากกลับไป” น้ำเสียงมันจริงจังขึ้นทันทีเลย
“ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ ห้องกูมันจะไปมีอะไรได้ล่ะ”
“จะไปรู้เหรอ? กูก็แค่เดาไปมั่วๆ เพราะเคลียร์บอกว่ามึงบาดเจ็บ คนเจ็บทั่วๆ ไปเค้าก็ต้องอยากกลับบ้านไปพักผ่อนมากกว่าจะมาทนลำบากตรากตรำนั่งหลังขดหลังแข็งแบบนี้ไม่ใช่เหรอ? บางทีมึงอาจจะกำลังหนีใครอยู่เลยกลับห้องไม่ได้ หรือไม่ที่ห้องก็ต้องมีอะไรสักอย่างที่ทำให้มึงยังไม่อยากกลับ”
ผมฟังคำสันนิษฐานของมันแล้วก็อดนึกชมมันไม่ได้ว่า มันก็ฉลาดเนอะ ความจริงผมก็อยากกลับแล้วเหมือนกันแหละ ร่างกายของผมอ่อนล้าเต็มทีแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผมยังอยู่ตรงนี้ไม่ขยับไปไหน นั่นอาจจะเป็น ทิฐิ และความดื้อรั้น ก็เป็นได้
“มึงมั่วจริงๆ นั่นแหละ เพราะที่ห้องกูไม่ได้มีอะไรทั้งนั้นน่ะ” ผมทำเป็นโวยวายนิดๆ เพื่อยุติคำถามหลายทั้งมวล ซึ่งโต้งมันก็จะรู้ว่าถ้าขืนเซ้าซี้มากมาย ผมก็จะอารมณ์เสียแล้วหาเรื่องด่ามัน มันจึงไม่ถามอะไรอีก
“งั้น...กูอยู่เป็นเพื่อนแล้วกัน” มันบอกเรียบๆ แล้วนั่งหุบปากอยู่ข้างๆ
ทั้งๆ ที่นั่งอยู่สองคนแท้ๆ แต่เมื่อไม่มีใครพูดอะไร มันทั้งเงียบแหละเหงา... ในที่สุดผมก็เลยอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามคนข้างๆ ไปว่า
“ที่ห้องมีอะไรหรือเปล่าโต้ง”
“หือ....ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ?” ฮ่าๆ มันคงไม่เก็ทมุก...
“ก็มึงเป็นคนพูดอยู่หยกๆ ว่าการที่กูไม่อยากกลับบ้านเพราะที่ห้องกูอาจจะมีอะไรก็ได้ งั้นที่มึงไม่ยอมกลับไปก็ต้องเหตุผลเดียวกันสิ....” ผมพูดกวนๆ ยอกย้อนจากสิ่งที่มันคาดเดาเมื่อกี้นี้
“หึ... ที่ห้องกูอ่ะมันไม่มีอะไรหรอก แต่ตรงนี้ต่างหากที่มี.... กูไม่ได้ไม่อยากกลับบ้านนะ แต่กูอยากอยู่ตรงนี้ต่างหาก...”
เอ่อ.... แม่งพูดอะไรเข้าใจยากฉิบหายเลย คนจะเล่นมุกย้อนกลับนี่ขำไม่ออกเลย มีแต่เควชั่นมาร์คเต็มหัวเลยกู....
“อะไรของมึงวะ ที่บ้านไม่มีแต่ที่นี่มี ที่นี่มีอะไร กูเห็นแต่ยุงกับแมลง หรือว่ามีเคลียร์ มึงจะเข้าไปหาในชมรมก็ได้นะ กูอยู่คนเดียวได้” ผมทำเป็นอวดเก่งกลับไปว่าไม่ต้องการเพื่อน ประชดให้ไปหาเคลียร์ทั้งๆ ที่ความจริงก็ไม่อยากให้มันไปทำคะแนนนักหรอก ช่วงนี้เรตติ้งยิ่งตกๆ อยู่ด้วย
“เฮ้อ.... คุยกับมึงนี่เหนื่อยชะมัดเลย ถ้าไม่พูดออกไปตรงๆ ก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่เข้าใจความรู้สึกของคนอื่นเลยใช่ไหม ถึงขนาดนี้แล้วมึงยังจะแถไปได้อีกนะ กูถามจริงเถอะปอนด์ นี่มึงแกล้งโง่ หรือมึงโง่จริงๆ กันแน่เนี่ย”
“อ้าว....ไอ้เชี่ย แล้วมึงมาด่ากูทำห่า ส้งติงอะไรเนี่ย” ผมโวยวายกลับไป เกิดงงขึ้นมาว่าจู่ๆ ไอ้โต้งมันผีเข้าอะไรขึ้นมาเนี่ย ปกติก็เป็นแต่กวนตีนผมเล่นไปวันๆ แต่เวลามีปัญหาต้องการความช่วยเหลือมันก็เป็นห่วงเป็นใย คอยดูแลเรื่อยเปื่อย อยู่ดีๆ ของขึ้นอะไรขึ้นมาถึงด่าผมแบบนี้มันผิดวิสัย....
“ก็มึงมันโง่จริงๆ นี่นา กูพยายามจะบอกมึงอ้อมๆ มากี่ครั้งแล้วว่ากูไม่ได้ชอบเคลียร์”
“ถ้ามึงไม่ได้ชอบแล้วมึงจะมากันท่ากูทำไมนักหนาล่ะ ที่ทุกวันนี้กูกับเคลียร์ไม่ได้ก้าวหน้าไปไหนเลย ไม่ใช่เพราะมึงหรอกเหรอไง” ผมตวาดใส่มันดังลั่น.... ผลักอกมันออกอย่างเหลืออด
“แล้วกูกันท่ามันคนเดียวเหรอ? เคลียร์มันไม่ได้ทำเลยรึไง มึงถามตัวเองดีๆ นะว่าที่มันคาราคาซังกันอยู่ทุกวันนี้เป็นเพราะใคร มึงบอกว่ามึงชอบมัน แต่มึงเคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันให้มันรู้รึเปล่าว่ามึงคิดยังไง มึงชอบมัน แต่มึงยังไปเอากะคนนั้นคนนี้ให้มันรู้ให้มันเห็นบ่อยๆ เนี่ยนะ”
ฟังแล้วต้องชะงัก เพราะมันแทงใจดำ ระหว่างที่ผมบอกตัวเองว่าชอบเคลียร์ ชอบมาก แต่ผมก็ยังไม่เคยหยุด ผมยังมีความสัมพันธ์กับคนนั้นคนนี้ไปทั่วอยู่ดี ถึงจะพยายามไม่ประเจิดประเจ้อให้เขารู้เห็น แต่ผมไม่รู้หรอกว่า เขารู้หรือไม่รู้ ผมไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้น... ผมคิดแค่ว่าผมชอบเขา แต่เราไม่ได้เป็นแฟนกัน สิ่งที่ผมทำลงไปนั้น ไม่เรียกว่านอกใจอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?
“แล้วไง.... ก็แค่แฟนคลับ กูไม่ได้คิดอะไรด้วยสักหน่อย แต่กับเคลียร์กูจริงจังนะ ....” ผมพยายามแก้ตัว แม้ว่ามันจะฟังไม่ขึ้นเลยก็ตาม แค่เห็นสายตาของโต้งมันก็พูดแทบไม่ออก มันเหมือนตัวเองมีความผิดเยอะแยะจนดิ้นไม่หลุด..ต้องติดคุกแน่ๆ อะไรอย่างนั้น
“มึงไม่ต้องมาทำเป็นว่ากูหรอก เพราะมึงเองก็เป็นเหมือนกันแหละ” ผมรีบหาเพื่อนผิดด้วยทันที
“เหรอ? ช่วงนี้มึงเห็นกูควงใครเหรอ?” มันยื่นหน้ามาถามอย่างเป็นต่อ จะว่าไปแล้ว ช่วงนี้มันก็....
“ถึงกูไม่เห็น ก็ไม่ได้แปลว่าไม่มีนี่” ผมรีบเถียงทันที
“ไม่มีหรอก กูทนกอดใครทั้งๆ ที่ใจกูเอาแต่คิดถึงคนอื่นตลอดเวลาไม่ไหว กูไม่เก่งขนาดนั้น กูไม่ได้เป็นพวก... จิตสำนึกทางเพศติดลบอย่างมึง”
ฮะ.... ว่าไงนะ จิตสำนึกทางเพศติดลบ++
เห็บหมาเหอะ!! แม่งสรรหาอะไรมาด่าวะ ฟังเรียบๆ แต่ทำไมมันเจ็บกระดองใจพิลึก
“เออ! กูมันเลว... ต่อไปกูจะทำตัวให้ดีขึ้น ตอนนี้กูเข้าใจแล้วว่ามึงอาจจะไม่ได้ชอบเคลียร์แต่มึงแค่เป็นห่วงเพื่อนเพราะกลัวว่ากูจะไม่จริงใจใช่ไหม? แต่กูขอย้ำว่ากูจริงจังมาก ต่อไปกูจะไม่นอนกะใครพร่ำเพรื่ออีกมึงพอใจยัง? เพราะงั้นต่อไปมึงเลิกกันท่ากูกะเคลียร์ โอเคมะ?” ผมพยายามต่อรอง ให้ตัวเองได้เปรียบที่สุด แต่คนฟังทำหน้าว่าผิดหวังอะไรอย่างยิ่งยวด
“อะไรอีกล่ะ ก็บอกว่าจะรักเดียวใจเดียวแล้วเนี่ย มึงจะเอาอะไรกะกูอีกวะ?”
“ไม่เอาไงหรอก กูว่าคนอย่างมึงแม่งเกินเยียวยาแล้วว่ะ เพราะมึงเป็นแบบนี้ไงเคลียร์ถึงได้....”
“อะไร เคลียร์ทำไม?” ผมเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“ช่างเถอะ ไหนๆ จะโง่แล้ว ก็โง่ไปตลอดชาตินั่นแหละดีแล้ว”
“อ้าว... ไอ้เชี่ย...ทำไมมึงชอบพูดอะไรไม่เคลียร์วะ แล้วกูจะรู้เรื่องไหมเนี่ย มึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าเคลียร์ทำไม” ผมโวยวายแล้วหันไปเขย่าร่างอีกฝ่ายให้พูดต่อ แต่ไอ้โต้งมันทำหน้านิ่งเข้าสู้
พรืด.... มันจับมือผมให้ปล่อยออกจากไหล่มันด้วยสีหน้าขรึมๆ จนผมอดตกใจไม่ได้
“มึงเลิกถามแบบนี้สักทีได้ไหม? ถ้าอยากรู้อะไรก็ไปถามมันเองสิ เรื่องมันจะได้จบ แต่ถ้ามึงไม่กล้า มึงก็หุบปากแล้วให้ความหวังคนนั้นคนนี้ต่อไปเถอะ”
ความจริงแล้วผมไม่เข้าใจสิ่งที่มันพูดเลยสักนิดเดียว....
ผมอยากรู้ อยากถามบางเรื่องที่ผมไม่รู้ให้กระจ่าง แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ได้อยู่ในสภาวะปกติที่จะพูด ถาม กวนตีนได้อีกแล้ว มันเหมือนคนที่ใกล้หมดความอดทนจนไม่น่าเข้าใกล้ ผมจึงได้แต่เงียบ...ปล่อยให้อารมณ์ของเราเย็นลง
เสียงกรีดร้องของโทรศัพท์ดังลั่นขึ้นแทรกความเงียบกริบ ผมยกมันขึ้นดูเบอร์ 10 หลักนั้นด้วยความรู้สึกที่แปลกประหลาด ไม่รู้ว่าตื่นเต้นหรือตกใจกันแน่ที่เห็นเบอร์ที่คุ้นตานี้
“ฮัลโหล” ผมกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์เรียบๆ ไร้ความรู้สึก หลังจากที่พาตัวเองเดินลงจากบันไดไปยืนพิงเสาอาคารชั้นล่าง เพื่อให้ห่างไกลผู้คนเรียบร้อยแล้วที่สุด
“เออ วอกมึงอยู่ไหนเนี่ย” ผมรู้สึกสะใจกับคำถามเหลือเกิน ป่านนี้มันคงไปหาผมที่ห้อง แต่บังเอิญว่าไม่เจอก็เลยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเตรียมจะอาละวาดแน่แล้ว... แต่ที่เสียงมันดูไม่บอกอารมณ์ก็คงเพราะพยายามสะกดกลั้นกลัวไก่ตื่นอยู่แน่ๆ
“.........” ผมเงียบ เพราะกำลังคิดอยู่ว่าจะสรรหาถ้อยคำใดจะกวนตีนสะใจได้สุดๆ กัน ก่อนจะชะงักเมื่อปลายสายกล่าวต่อมาอีกว่า
“เอ่อ... กูจะโทรมาบอกว่า วันนี้กูติดธุระจริงๆ กูคงไปหาไม่ได้แล้วนะ” รอยยิ้มสะใจในคราแรกลดเลือนลงทันที ทันควัน
“มึงเป็นใคร?” ท้ายที่สุดผมกลับถามมันไปอย่างนั้น....ด้วยน้ำเสียงที่เรียบมากกว่าเดิมอีกหลายเท่า...
“ตุลย์ไง อย่ากวนตีนให้มากนักจะได้ไหม กูยุ่งอยู่นะ” อีกฝ่ายตอบกลับมาพร้อมทั้งต่อว่าอย่างหงุดหงิด
“โทรผิดแล้วมั้ง ผมไม่รู้จักคนชื่อนี้”
“นี่มึงจะกวนประสาทกูไปถึงไหนเนี่ย ไม่เจอกันไม่กี่ชั่วโมง ทำเป็นจำผัวตัวเองไม่ได้ มึงต้องให้กูเตือนความทรงจำหรือไงถึงจะจำได้ ฮึ” ผมว่ามันโกรธ โมโหอีกแล้วทั้งที่ตอนแรกทำเสียงเหมือนเสียใจแท้ๆ
“ผมจำไม่ได้ว่าเคยไปเป็นเมียคุณตั้งแต่เมื่อไร เพราะคนที่ผมนอนด้วยส่วนใหญ่ เป็นได้แค่ทางผ่านหรือไม่ก็คู่ขาชั่วคราวแค่นั้นแหละ”
“นี่มึงโกรธ มึงงอนกูอยู่ใช่ไหม จะด่าจะโวยวายก็ว่ามา ไม่ต้องมาพูดประชดแบบนี้”
“ไม่หรอกครับ คนไม่รู้จักกันจะงอนได้ยังไง แค่นี้นะ” ผมกดวางสาย ตามด้วยปิดเครื่อง แล้วค่อยทรุดตัวลงนั่ง
Miss ……
ผมยังคงพลาดท่าให้มันอีกครั้ง... คิดจะแก้แค้นมันแท้ๆ อุตส่าห์ลงทุนออกมาตากยุงเพื่อให้มันได้รู้จัก “รอ” บ้าง แต่ทุกอย่างก็
เปล่าประโยชน์
บ้าเนอะ... ผมกำลังคิดอะไรอยู่
หึ... ผมน่าจะรู้อยู่แล้วว่า ท้ายที่สุด มันก็ไม่เคยรักษาคำพูด หรือสัญญาอะไรไว้ได้สักอย่างเดียว
กับคนอื่นมันทำได้ แต่ไม่ใช่กับผม
มันเคยสัญญาว่า จะไม่ทำให้ผมเจ็บอีก แต่จนถึงตอนนี้ ผมก็ยังเจ็บ...เพราะมันอยู่เสมอ
ปวดไหล่จัง... อาการปวดหลังด้านซ้ายสามารถลามมาถึงด้านหน้าได้ด้วย...
แต่ไม่รู้จริงๆ ว่า ที่โหวงเหวงอยู่แบบนี้ มันเกิดจากความผิดพลาดหรือความคิดถึงกันแน่
“ปอนด์” ผมเงยหน้าขึ้นมองโต้งเลิกคิ้วเป็นถาม เมื่อถูกเรียกชื่ออีกครั้ง
“ใครโทรมาเหรอ?” โต้งถามขึ้น
“โทรผิดน่ะ” ผมตอบกลับไปเสียงอ่อยๆ
มันทำหน้าประหลาดส่งสายตาค้นคว้า แต่เมื่อผมทำเหมือนไม่เห็นมันก็เปลี่ยนเรื่อง
“ เอ่อ.... เมื่อกี้กูขอโทษนะ พอดีกูเครียดน่ะ เรียนหนักมากไปหน่อยเลยสติแตก มึงไม่โกรธใช่ป่ะ?”
“อื้อ...” รับตอบรับอย่างนั้น โกรธเหรอ? เรื่องอะไรล่ะ ตอนนี้ผมลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเมื่อกี้เราคุยเรื่องอะไรกัน
“ขอโทษนะ กูอาจจะใจร้อน วู่วามไปหน่อย ไม่ใช่ความผิดของมึงหรอกที่ไม่รู้เรื่องอะไรเพราะไม่มีใครเอ่ยปาก เพราะถ้ามีใครคนนึงทำอะไรล้ำเส้น มันก็กระเทือนถึงความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน เราถึงได้แต่รอว่าเมื่อไรคนที่อยู่ตรงกลางจะเข้าใจแล้วตัดสินใจเลือกสักที ถ้ากูไม่ได้เป็นเพื่อนกับเคลียร์ ถ้ามึงไม่ได้ชอบมัน เรื่องมันอาจไม่ยากขนาดนี้ แต่... จะให้กูตัดใจทั้งๆ ที่มึงเองก็ยังลังเลแบบนี้ กูก็ทำไม่ได้อยู่ดี”
“โต้ง...” ผมลุกขึ้นยืนแล้วมองหน้ามัน “กูกลับแล้วนะ”
“.......” มันทำหน้างง คงแปลกใจที่ผมไม่ได้ถามอะไรกลับแม้ว่ามันจะพูดอะไรงงๆ อยู่ก็ตาม บอกตามตรงว่า ผมไม่ได้ตั้งใจฟังที่มันพล่ามเลย ตอนนี้ผมไม่มีสมาธิจะคิดอะไรทั้งนั้นแหละ
รู้เพียงแต่ว่า จะกลับหรือไม่กลับมีค่าเท่ากัน ถึงจะกลับไป ผมก็ไม่ต้องรอใครอีกแล้ว....
แต่ในที่สุดมันก็พยักหน้า และผมไม่ได้รีรอ ก้าวเดินไปที่รถตัวเอง โดยมีโต้งเดินตามมา
ผมยืนมองรถมอเตอร์ไซค์เก่าๆ ที่เอามายกเครื่องเปลี่ยนชุดสีใหม่นิ่งๆ ไม่ยอมขยับขึ้นขี่
“ปอนด์ มึงเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย?”
“หือ...เป็นอะไรเหรอ?” ผมหันไปถาม
“ก็มึงดู...หงอยๆ หน้าเศร้าๆ อ่ะ”
“บ้า คิดไปเองเปล่าเนี่ย กูปกติดี” ผมเถียงกลับทั้งที่ความจริงผมไม่รู้ว่าตอนนี้สีหน้าตัวเองเป็นยังไง รู้แต่ว่าคงไม่ได้ยิ้มแค่นั้นเอง
“เหรอ?....เอ้อ... เปลี่ยนชุดสีใหม่เหรอ?” มันถามถึงรถของผม ด้วยสีหน้าสนอกสนใจ ทั้งที่ความจริงมันก็ไม่ได้ชอบรถอะไรหรอก คงถามไปอย่างนั้นเพื่อหาเรื่องคุย
“อือ” ผมตอบไปสั้นๆ ทั้งที่ความจริงควรจะกวนตีนประมาณว่า ก็เห็นแล้วจะถามทำซากอะไรมากกว่า
“นึกยังไงเพิ่งมาเปลี่ยนล่ะ”
“ไม่รู้สิ” ผมตอบปัดๆ เพราะก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไอ้กระต่ายมันคิดอะไรอยู่ถึงเอารถคนอื่นไปยำแบบนี้
“หา.... ไม่รู้ได้ไง พูดยังกับไม่ได้เป็นคนทำเอง...”
“โว้ย... มึงจะเซ้าซี้อะไรนักหนาฮะ เลิกถามซักทีได้ไหม กูรำคาญ” แล้วผมก็ตวาดกลับไปอีกครั้ง จนคนฟังถึงกับอึ้ง และผมเองก็ชะงักตกใจตัวเองเหมือนกันที่เกิดวีนแตกอย่างกับผู้หญิงขึ้นมาซะเฉยๆ
นี่กูเป็นเชี่ยอะไรขึ้นมาเนี่ย
“ขอโทษ กูไม่น่าเสือกเรื่องของมึงเลย กูน่าจะรู้ว่า มึงอาจจะอารมณ์ไม่ดีอยู่” โต้งมันขอโทษ ด้วยเสียงเศร้า ที่ทำให้ผมเกิดรู้สึกผิดขึ้นมาซะเฉยๆ
“ไม่หรอก กูต่างหากที่ต้องขอโทษ พอดีช่วงนี้กู... นอนไม่หลับน่ะ” ผมรีบแก้ตัวกลับไป ถึงเหตุผลที่ทำให้ตัวเองหงุดหงิด ใช่ที่ผมอารมณ์ไม่ดีก็เพราะหงุดหงิดที่นอนน้อยแค่นั้นแหละ
“งั้น... ก็กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ จะได้หายไวๆ”
ผมพยักหน้ารับกำลังจะคล่อมรถตัวเองแต่แล้วก็เปลี่ยนใจหันกลับมาอีกครั้ง....
“เออ....โต้ง.... ขอโทษนะที่กูโทษมึงเรื่องเคลียร์ ทั้งๆที่ความจริงกูน่าจะรู้ว่ากูต่างหากที่ไม่กล้าเอง กูต่างหากที่ไม่ยอมเริ่มสานต่อ เพราะกูกลัว กลัวว่าถ้ากูมีความรักอีกครั้ง ผูกพันกับใครมากๆ กูจะต้องรอคอยเขา ทั้งๆ ที่กูเกลียดการรอคอยที่สุด”
“ทำไมล่ะ? กูว่าบางครั้งการรอคอยอย่างมีความหวังก็ทำให้เรามีความสุขนะ”
“ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นการรอคอยลมๆ แล้งๆ น่ะเหรอ?”
“ถึงจะเป็นลมแล้วไง? เพราะว่าความรักก็เหมือนสายลมแหละ มองไม่เห็น แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีซะหน่อย อาจจะคอยนานหน่อย แต่ทุกครั้งที่สายลมพัดมาก็ทำให้เราเย็นสบายนะ”
“ถ้าคอยแล้วมาแน่ๆ ก็น่าคอยอยู่หรอก แต่ความรักสำหรับกูไม่ใช่สายลม แต่เหมือนผี ถึงจะมีจริงแต่ตลอดชีวิตนี้กูอาจจะไม่ได้เห็นมันก็ได้....ของบางอย่างที่คิดว่ารอเท่าไรก็ไม่น่าจะได้มา สู้ตัดใจไปเลยซะจะยังดีกว่า”
“.........” โต้งมันเงียบฟังที่ผมพูด สีหน้ามันดูกังวลยังไงชอบกล
“ความจริง ที่กูไม่อยากกลับ ไม่ใช่เพราะที่ห้องมีอะไร แต่ที่ไม่อยากกลับไป เพราะมันไม่มีต่างหาก....”.................................
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกยังไงมั่ง .... เหงา เศร้า สงสารปอนด์ไหม?
บางทีโต้งออกเยอะหน่อยนะคะ คงเพราะนิรักมันล่ะ ก็มันเป็นพระเอกของนิเหมือนกันนี่
อีตุลย์ไปไหนทำไมออกน้อย เอาน่า ออกมาทีปอนด์ก็เละเป็นโจ๊ก ไม่เจ็บตัวก็เจ็บตูดตลอด ให้มันหายๆ ไปมั่งก็ได้มั้ง ฮ่าๆ
ถ้าถามว่าตอนนี้ปอนด์รักตุลย์ไหม ไม่ต้องตอบก็คงรู้แล้วนะ บางทีปอนด์อาจจะรู้ใจตัวเองแล้วก็ได้ เพียงแต่มันไม่ได้เล่าทุกอย่างที่มันคิดเท่านั้นแหละ ต้องให้คนอ่านสังเกต กิริยาท่าทาง และจับบรรยากาศเอาเองบ้างว่าไปทางทิศไหน
สำหรับ เรื่องการรีไรท์ นิกลับไปรีตอนแรกๆ ประมาณสองตอน ไม่มีผลกับเนื้อเรื่องนักหรอกค่ะ แล้วก็แก้ไขบางคำพูดบางจุดที่คนอ่านอาจจะไม่ได้สังเกตเลยก็ได้ แต่คนอ่านใหม่ๆ อ่านแล้วอาจจะรู้สึกว่าไม่รวบรัดเท่าเก่าเท่านั้นแหละ
จะกลับมาเขียนต่อตามเดิมแล้วนะคะ ส่วนรีไรท์ก็ มีบ้างในบางส่วนเพื่อให้เชื่อมโยงกับตอนต่อไปไม่ขัดกันเท่านั้นเอง ซึ่งจะยังทำอยู่เรื่อยๆ แต่ตอนนี้ก็ เอาแค่นี้ก่อน ค่อยว่ากันใหม่อีกทีตอนเขียนจบแล้ว...
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ จุ๊บๆ
โพลล์
หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥ (อ่าน 890770 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก