ตอนที่ 29 ไม่หลับไม่นอน...
ผมเพิ่งกลับมาจาก “ริมทาง” ก็แค่แอบแวะเข้าไปเพราะมันไม่มีอะไรจะทำ ผมไม่ได้ตั้งใจว่าจะต้องไปเจอใครที่นั่น และไม่ได้ตั้งใจสักนิดที่จะต้องแอบชำเลืองดูว่าใครนั่งโต๊ะหน้าในวันนี้ และแน่นอนว่าไม่ได้รีบกลับเพราะเห็นว่าคนกลุ่มนั้นเป็นคนที่ไม่รู้จัก
ถึงพี่ต้องจะทักถามว่าวันนี้อยากร้องเพลงหรือเปล่า ผมตอบปฏิเสธว่าพอดีปวดไหล่นิดหน่อยก็เลยอยากพัก
แต่พอกลับมาถึงห้องจริงๆ กลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น
มืดสนิท.... ทุกอย่างเงียบสงัด ผมนอนอยู่บนเตียงพยายามข่มตาที่อ่อนล้าลงพักผ่อน
ห้านาทีก็แล้ว... สิบนาทีก็แล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เรื่องที่ผมนอนไม่หลับ ไม่ใช่เรื่องโกหกเลยสักนิดเดียว
ลองอ่านหนังสือสิ.... ก็ไม่รู้จะอ่านทำไมในเมื่ออ่านไปก็คงไม่รู้เรื่องอยู่ดี
นับแกะสิ.... ให้นับยังไงมันก็ไม่ถึงสิบตัวสักที อยู่ดีๆ ก็จำไม่ได้ว่านับถึงไหน ก็เลยย้อนกลับมานับใหม่เสียหลายครั้ง
ถ้างั้น...เปิดเพลงฟังสิ.....
เพราะในห้องไม่มีเครื่องเสียง เลยจำเป็นต้องเปิดคอม และโปรแกรม Window media ให้เล่นเพลงช้าๆ ไปเรื่อยๆ
ผ่านไปเป็นชั่วโมงกับเพลงที่เปลี่ยนไปหลายต่อหลายเพลง ผมยังตาค้าง นอนไม่หลับอยู่เหมือนเดิม
ขับรถก็แล้ว...
เปิดเพลงก็แล้ว...
หัวใจก็ยังกระวนกระวาย
ออกไปดูดาว นั่งดื่มจนเกือบเช้า
ก็ไม่ทำให้ใจมันคลายกังวลเลย
จะทำยังไงก็...... ไม่หลับไม่นอน
ภาพเธอยังสะท้อนติดอยู่ในใจ
ยังไงก็ไม่หลับไม่นอน
หัวใจมันเรียกร้องให้พบเธอ......
อยากจะเจอจนแทบทนไม่ไหว
หัวใจมันคิดถึงเธอ สิ้นสุดความพยายาม แม้แต่พี่มาช่าก็ไม่สามารถกล่อมให้ผมหลับลงได้ มีแต่จะยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นด้วยซ้ำ
ถึงผมจะนอนไม่หลับติดต่อกันมาสองคืนแล้วโดยไม่ทราบสาเหตุ แต่ก็จะขอยืนกรานขาแข็งว่าไม่ได้เป็นเพราะคิดถึงใครแน่นอน แต่ที่ยังนอนไม่หลับจนถึงตอนนี้อาจจะเป็นเพราะมันเคยชินกับการนอนดึก เพราะถ้าได้ไปร้องเพลงก็ไม่เคยได้นอนเร็ว หรือไม่ก็ยังมีพลังงานหลงเหลืออยู่ ผมจึงตัดสินใจปิดเพลง ปิดคอม แล้วเดินเข้าห้องน้ำ....
ในที่สุดผมก็ต้องใช้วิธีที่ดีที่สุดในการกล่อมตัวเองคือการออกกำลังกายในร่ม(ผ้า) ทำให้ตัวเองเหนื่อยและเพลียถึงขีดสุดแล้วหลังจากนั้นเปลือกตามันก็จะหนักอึ้งจนลืมไม่ขึ้นไปเอง....
เป็นวิธีที่ชะงัดนัก....
ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง.....
ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงทุบประตูโครมคราม รอบห้องมืดสนิท พยายามขยับตัวลงจากเตียงอย่างมึนงงตรงไปเปิดประตูห้องด้วยความรำคาญ พลางนึกด่าในใจว่า เสียงดังขนาดนี้ไฟไหม้ตึกหรือไงวะ!!
ทันทีที่เห็นหน้าผู้มาเยือนยามดึก ผมก็ตาสว่างทันที พยายามผลักประตูที่เปิดออกให้ปิดลงอีกครั้ง แต่ไอ้จอมบ้าเลือดที่อยู่ข้างนอกมันเป็นพวกพลังเค รีบใช้ไหล่กระแทกจนประตูเปิดกว้างออกแล้วแทรกกายเข้ามาในห้องได้สำเร็จจนได้
ผมพูดไม่ออก ยืนมองหน้ามันงงๆ เมื่อมันเอื้อมมือกดเปิดสวิตส์ไฟจนเริ่มสว่างจ้า
ผมอดไม่ได้ที่จะยกข้อมือขึ้นดูเวลา...
01:28 น.
เห็บหมาเหอะ คุณมึงจะมาทำพระแสงหอกหักอะไรตอนนี้วะ สาด....
“มึงมาทำไม” ผมเอ่ยถามออกไปอย่างที่ใจคิด ด้วยความที่เพิ่งตื่นจึงลืมไปว่าควรจะถามว่า “มึงเป็นใครวะ” มากกว่า
“แล้วทำไมกูจะมาห้องเมียตัวเองไม่ได้ล่ะ?” ผมสะอึกอึ้งกับคำตอบตรงไปตรงมา ชัดถ้อยชัดคำนั้น หลุบตาลงเสหันไปทางอื่น...
“สัด... นั่นไม่ใช่คำตอบนะ” ผมพึมพำตอบ
“ถ้าไม่ใช่แล้วเรียกว่าอะไรล่ะ?” เงยหน้ามองมันแล้วก็ได้แต่ถอนใจเฮือก นึกรำคาญกับนิสัยที่ชอบตอบคำถามด้วยคำถามแบบนี้ แต่ก็คงเป็นอีกนิสัยที่แก้ไม่หาย...
“กูไม่มีอารมณ์จะมาต่อปากต่อคำด้วยหรอก ตอนนี้กูง่วงมาก” ผมตอบไปแค่นั้นก่อนจะเซแซดๆ ลงไปนอนคว่ำที่เตียง
ถึงจะพูดว่าง่วงมาก.... แต่ก็ไม่สามารถหลับได้ในทันที เพียงแค่หลับตานอนนิ่งๆ แค่นั้นเอง...
“ตีหนึ่งกว่าแล้วเหรอวะเนี่ย” มันพึมพำกับตัวเอง แล้วเนียนทรุดลงนั่งบนเตียง
“ก็ใช่น่ะสิ มึงคิดว่ากี่โมงกี่ยามกันล่ะ ไอ้ฟาย....” ผมตอบกลับไปทั้งๆ ที่ยังนอนคว่ำอยู่อย่างนั้น
“นี่กูรีบสุดๆ แล้วนะ แต่งานมันเยอะมาก นี่ตอนนี้กูก็ยังทำไม่เสร็จเลย แต่ต้องแวบมาก่อน”
“ไม่มีใครบอกให้มาสักหน่อย”
“ก็ใช่.... ที่จริงกูก็ว่าจะมาวันหลัง แต่เสียงมึงแม่งส่อว่าถ้าไม่ได้มาวันนี้ มึงคงงอนยาว” มันคาดเดาอะไรที่ทำให้ผมแค่ทนฟังไม่ไหวจึงพลิกกายหันมามองหน้าพร้อมทั้งเถียงทันที
“สัด... กูไม่ได้งอนอะไรทั้งนั้น มึงจะหายหัวไปไหนกี่วันกี่เดือนกี่ปี กูก็ไม่สนใจหรอก ออกจะดีใจด้วยซ้ำ เจอกันก็มีแต่ทำให้กูซวย แล้วก็เจ็บตัวตลอด...” อีกฝ่ายรับฟังนิ่งๆ
“ยังเจ็บอยู่เหรอ? ที่กูเหวี่ยงมึงในห้องน้ำใช่ป่ะ?” มันถามแล้วเอื้อมมือมาแตะที่ไหล่ พอผมฝืนเบี่ยงออกมันก็ชักมือกลับไป มือที่พันผ้าเอาไว้ด้วยทำให้ประโยคถัดไปเบาลง
“ถามมาได้ว่ายังเจ็บอยู่ไหม? ทำยังกับตัวเองแรงน้อยอย่างนั้นแหละ ไอ้แรงควายเอ๊ย”
“กูขอโทษที่ผิดสัญญา บอกว่าจะไม่ทำให้มึงเจ็บอีก แต่สุดท้ายกูก็ทำไม่ได้” ผมนึกขำกับคำขอโทษนั้น ไม่บ่อยนักที่จะเห็นมันเอ่ยปากออกมาพร้อมแสดงสีหน้าสำนึกผิดจริงๆ แต่ก็เท่านั้นแหละ ผมรู้สันดานของมันดี ต่อให้ต้องขอโทษสักกี่ครั้ง ไม่นานมันก็จะทำเรื่องเดิมๆ ซ้ำอีก
“แต่มึงก็ผิดนะที่ไม่ยอมบอกว่าวันนี้มึงมากับใคร แถมยังยั่วโมโหกูอีกต่างหาก” ว่าแล้วไหมล่ะ สุดท้ายผมก็ผิดอยู่ดี
“เออกูผิด!! ที่ไม่บอกอะไรมึง แล้วทีมึงเคยบอกกูไหมล่ะว่าหายไปไหน กับใคร ทำไมต้องมีแต่กูที่ต้องรายงานด้วยล่ะ” ผมสวนกลับไปทันทีจนมันมองกลับมางงๆ
“กูไม่รู้นี่ว่ามึงอยากรู้เรื่องของกูด้วย เพราะมึงไม่ได้ถาม ถ้าถามกูก็รายงานให้ฟังได้ว่ากูก็แค่ออกไปเร็วเพราะกูมีเรียนเช้า และที่กูไม่ได้มาหาก็เพราะว่ากูต้องรีบทำรายงานให้เสร็จก่อนเดดไลน์ แต่มึงก็เห็นไม่ใช่เหรอว่ากูอยู่กับใครบ้างก็มีแต่กับเพื่อนเท่านั้น แล้วมึงล่ะอยู่กับใคร?” มันอธิบายยืดยาว ตบท้ายด้วยคำถามคาดคั้นเหมือนว่าผมมีความผิดเสียเหลือเกิน
ใครคนที่มันถามน่ะ จุ๊บจิ๊บอย่างนั้นเหรอ? ถ้ามันอยู่กับเพื่อนได้ แล้วมันคิดว่าผมจะไม่มีบ้างเลยหรือไง
“จิ๊บก็เพื่อนกูเหมือนกัน จบป่ะ?” ผมตอบกลับไปแล้วถามกลับ
“จบ... แล้วมึงล่ะ... หายโกรธหรือยัง”
“..........” ถามว่าหายหรือยัง? ไม่รู้สิ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมโกรธมันเรื่องอะไรบ้าง รู้แต่ว่าอาจจะดีขึ้นบ้าง แต่ก็ยังไม่ทั้งหมดอยู่ดี
“ถ้ายัง จะชกกูจนกว่าจะหายก็ได้นะ” ผมตาโตใส่มันทันที แอบกลืนน้ำลายนิดๆ ผมจะแน่ใจได้ยังไงว่าถ้าทำแล้วมันจะไม่เอาคืนจริงๆ
ผมละสายตาจากใบหน้าของมันลงไปที่มือที่พันผ้าไว้ จะให้ทำอะไรในเมื่อมันลงโทษตัวเองแทนผมไปแล้ว
“กูไม่ทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอก หุบปากซะกูจะนอน” ผมแสร้งทำเป็นรำคาญแล้วพลิกตัวหันหลังให้มัน หลับตาลงแกล้งหลับ
“ถ้างั้น.... ฝันดีนะ กูกลับล่ะ” มันพูด แล้วก็รู้สึกว่าเตียงที่ยวบลงคืนสู่สภาพเดิม
ได้ยินเสียงบิดลูกบิดประตู
และมัน.....กำลังจะไป....
“ตุลย์!!” ผมรีบหันไปตอนที่แสงสว่างจากด้านนอกสาดส่องเข้ามา มันกำลังจะเดินออกไปแต่ก็หันมามองเพราะเสียงเรียกอันดังสนั่นของผม
“อะไร...” มันถามอย่างแปลกใจที่เห็นผมกระเด้งตัวลุกขึ้นแล้วเรียกมันดังลั่น...
“เอ่อ.....มึงจะไปไหน?” ผมถามแก้เก้อทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเรียกมันทำไม ผมควรจะปล่อยให้มันกลับไป ยังที่ที่มันมา ผมควรจะดีใจที่มันจะเลิกกวนประสาทแล้วปล่อยให้ผมหลับสักที....ถ้าผมหลับได้น่ะนะ
“ทำงาน...” มันตอบกลับมาสั้นๆ
“งานอะไรของมึง ป่านนี้แล้ว...”
“ไอ้เดฟน่ะสิ มันดันทำคอมกูติดไวรัส งานที่ทำเสร็จแล้วก็เปิดไม่ได้เลย ต้องทำใหม่หมด กูก็เลยรีบเคลียร์ให้มันเสร็จ”
“.......” ผมพูดไม่ออก ไอ้แต่นึกโมโหอยู่ในใจ
ไอ้เชี่ย กูเพิ่งจะหลับไปแค่ชั่วโมงกว่าๆ ถ้ามึงจะมาแค่นี้.... แล้วมึงจะมาปลุกกูทำส้งติงอะไรวะ!!
“มึงมีอะไรรึเปล่า?” มันถามเหมือนจะใส่ใจ
“ไม่มีอ่ะ...มึงไปเถอะ”
“ถ้าไม่มีก็อย่าทำเสียงเศร้าๆ แบบนั้นสิ” เศร้าบ้านป๊ามึงดิ กูโมโหต่างหาก
“เสียงกูมันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ไม่ต้องมาเสือกอวดรู้หรอกว่ามันเศร้า” ผมตอบ เสหันไปมองทางอื่น
มันปิดประตูห้องแล้วเดินกลับมา...
“งั้นสรุปมึงเป็นอะไรกันแน่เนี่ย มีอะไรก็พูดๆ ออกมาเหอะ กูไม่มีเวลาว่างจะมาฟังมึงเงียบหรอกนะ กูยังทำงานไม่เสร็จ แล้วก็ต้องส่งพรุ่งนี้แล้วด้วย” เสียงไอ้ตุลย์เหมือนมันเริ่มหมดความอดทน
ก็คงไม่แปลกถ้ามันจะนึกรำคาญผมเหมือนที่ผมก็เริ่มรำคาญตัวเอง จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าต้องการอะไร
ถึงจะบอกไปว่านอนไม่หลับ และโมโหที่อตุส่าห์หลับไปแล้วก็ยังโดนปลุกขึ้นมาอีก แต่ถึงจะบอกให้มันรู้ก็คงแก้ไขอะไรไมได้ และมันก็คงช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี และที่เอาแต่หาเรื่องทะเลาะอยู่แบบนี้ก็แค่ถ่วงเวลาหาคนคุยด้วยเท่านั้นเอง ทั้งๆ ที่น่าจะรู้ว่ามันเองก็คงไม่มีเวลามากพอจะทำแบบนั้น....
“ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ ก็แค่เผลอเรียก มึงไปเถอะ กูจะนอนแล้วล่ะ”
“แน่ใจนะ”
“......” ผมพยักหน้า
“อือ งั้นกูไปจริงๆ แล้วนะ”
“.......................” ผมเงียบก้มหน้าลง มองขามันก้าวออกจากห้องไป.....
ผมลุกขึ้นไปปิดไฟแต่ไม่ได้กลับไปนอนอีก เพียงแค่ทรุดลงนั่งที่พื้นพิงหลังกับเตียงซบหน้าอยู่กับเข่า
แล้วทุกอย่างก็กลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง
จนถึงวินาทีสุดท้าย ผมก็ไม่ได้พูด....
กูนอนไม่หลับ.....
กูเหงา.....
มึงอย่าไปนะ......
กูไม่อยากอยู่คนเดียว......
ปิดไฟก็แล้ว
ข่มตาก็เเล้ว
เสียงเธอก็ยังก้องดังในใจ
เธอจะพะวงเป็นห่วงแบบฉันไหม
คิดถึงกันเพียงใดมีคนอยากจะรู้
จะทำยังไงก็..... ไม่หลับไม่นอน
ภาพเธอยังสะท้อนติดอยู่ในใจ
ยังไงก็ไม่หลับไม่นอน
หัวใจมันเรียกร้องให้พบเธอ
อยากจะเจอจนแทบทนไม่ไหว
หัวใจมันคิดถึงเธอ
จนทำให้ฉันไม่หลับไม่นอน ทุกคืน... กึก!! แอ๊ด......
ผมเกือบสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูพร้อมกับแสงจากทางเดินส่องเข้ามาอีกครั้ง
“มึงมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้” เสียงคนถามฟังแปลกใจนัก เพราะตอนที่ประตูเปิดเข้ามาผมทำได้เพียงนั่งชันเข่าอยู่ที่เดิมแล้วผงกหัวขึ้นไปมองใบหน้าเหวอจัด
“กูต่างหากที่ต้องถาม...ว่ามึงกลับมาทำไม” ผมถามกลับไปบ้าง พยายามเช็ดน้ำหูน้ำตาที่มันซึมๆ ให้หายไปก่อนที่มันจะทันได้เปิดไฟ
“ก็เห็นหน้ามึงแล้วไม่อยากกลับขึ้นมา เลยเปลี่ยนใจลงไปหนังสือ ไหนๆ ห้องมึงก็มีคอมแล้ว ขอยืมพิมพ์งานหน่อยคงไม่ว่ากันหรอกนะ”
ผมอ้าปากค้างมองตามไอ้ตัวป่วนที่ถือวิสาสะเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์ผมโดยไม่ทันได้รอฟังคำตอบรับด้วยซ้ำ
ไอ้บ้าเอ๊ยถึงจะบอกว่าไม่ได้มึงก็คงจะดึงดันอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?
“ยังไม่นอนอีกเหรอ?” มันปล่อยให้คอมพิวเตอร์เริ่มบูตเครื่องส่วนตัวมันเองย้อนกลับมานั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าผม
“นอนแล้ว” ผมพูดเร็วๆ
“มึงนอนท่านี้น่ะนะ” มันเลิกคิ้วทำหน้าเหมือนจะขำ
“เรื่องของกู” ผมตอบปัดๆ รู้สึกเสียหน้าชะมัดเลย
“อย่าทำเป็นปากแข็งไปหน่อยเลยน่า มึงคิดถึงกูมากจนนอนไม่หลับใช่ไหมล่ะ” มันว่าพลางยิ้มกวนตีน
“สัด.... มึงอย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย”
“ถ้าไม่ให้หลงตัวเองแล้วจะให้ไปหลงใคร มึงเหรอ?”
“ไม่ได้พูดอย่างนั้นสักหน่อย” ผมรีบโวยกลับไป
“มึงไม่ได้พูด...... แต่กูคิด” ผมมองหน้ามันนิ่ง เห็นมันค่อยๆ ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้
แล้วร่างกายเจ้ากรรมมันก็บ้าบอเสียจริงดันเสือกไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหน แถมยังพริ้มตาลงอีกต่างหาก....
แผ่วเบา ฉาบฉวย รวดเร็ว
ยังไม่ทันรู้ตัวมันก็ลุกขึ้นกลับไปนั่งพิมพ์งานต่อไปอีก ทิ้งผมที่หัวใจเต้นแรงเอาไว้ที่เดิม
ผมลุกขึ้น กลับไปนอนห่มผ้าอยยู่บนเตียง
แสงไฟยังเปิดสว่างจ้า ได้ยินเสียงคีย์บอร์ดดังก็อกแก็ก...
ผมลืมตามองเส้นผมสีดำสนิทยาวระต้นคอ และแผ่นหลังตั้งตรงนั่นไปมา
“ถ้าเปิดไฟแล้วมึงนอนหลับไหม?” จู่ๆ มันก็ถามขึ้น
“ถ้านอนไม่หลับ แล้วมึงจะยอมปิดไหมล่ะ?”
“ไม่หรอก ถ้าปิดไฟแล้วจะมองเห็นได้ยังไง”
“........................” แล้วจะถามทำประเทศอะไรวะ
“แต่ถ้ามึงนอนไม่หลับก็ดีเหมือนกัน จะได้อยู่เป็นเพื่อนกันไง”
"..............................." ไอ้เชี่ย.... ไอ้คนเห็นแก่ตัวเอ๊ย....
อยากจะด่าแม่งมากแต่ปากมันขยับไม่ขึ้น รู้สึกว่าหนังตามันหนักเหลือเกิน...
“เฮ้ย...ทำไมไม่ตอบล่ะ...อ้าว.....หลับแล้วเหรอ?”
................................................
สวัสดีคนอ่านค่ะ ขอบคุณทั้งหน้าเก่าและหน้าใหม่สำหรับกำลังใจล้นหลามนะคะ
และขอโทษที่หายหน้าหายตาไปนาน ที่จริงก็อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลหรอก แค่แวบไปหาน้องฐามาแหละ
ยังไงก็มาต่อแล้วล่ะ ตอนนี้ไม่รุ้ว่าคนอ่านจะหายเศร้าบ้างหรือยังนะคะ
หวังว่าตอนนี้ จะทำให้เข้าใจปอนด์มากขึ้น
ตอนนี้ตุลย์ออกมาซอฟท์นะ แล้วก็ไม่ค่อยหื่นเพราะมันมีงานรัดตัวเลยไม่มีเวลาจะหื่น ฮ่าๆ
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เชื่อว่าคนอ่านคงคิดถึงมันไม่ต่างจากปอนด์เท่าไร อิอิ
ปัญหาคือเวลานิบรรยายโดยให้ปอนด์เล่า มันเลยอาจจะขัด ๆ ไปบ้าง ตรงที่....ถ้าปอนด์ไม่ได้ใส่ใจในคำพูดของโต้งจริง ๆ ปอนด์ก็ไม่ควรที่จะเล่า ว่าโต้งพูดอะไรออกมาบ้าง(เพราะปอนด์ก็บอกอยู่ ว่าไม่ได้ฟังเลยว่าโต้งพูดอะไร
ขอบคุณเชลบี้จ้า บอกได้เตือนได้จ้า ทีแรกนิก็คิดอยู่เหมือนกันนะว่าถ้าพูดขนาดนี้แล้วปอนด์มันยังไม่รู้อีกเหรอ แต่ก็อยากเล่าแบบให้คนอ่านเข้าใจเรื่องทั้งหมด เลยไม่ได้ตัดคำพูดอะไรออกไปเลย ก็เลยแก้ตัวไปว่า ถึงแม้ว่าพี่โต้งจะพูดตรง เล่นใหญ่ แต่มันก็ไม่ได้พูดชื่อ คือปอนด์ก็ฟังนะ รับรู้ แต่เข้าใจไปคนละเรื่องเพราะโต้งพูดกำกวม แต่จะเข้าใจว่ายังไง เดี๋ยวจะบอกอีกที
โพลล์
หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥ (อ่าน 890883 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก