ตอนที่ 31 ตามใจ
[Tull]
วันนี้มีเดท... อาจจะไม่ใช่แต่ก็ใกล้เคียง เพราะอย่างน้อยก็ได้อยู่กันสองคน
มันเป็นคนปากแข็ง ใจก็แข็งอย่างกับหิน จนป่านนี้แล้วยังจะปฏิเสธไปอีกทำไมว่าไม่ใช่แฟนกัน
ทำไมต้องค้านหัวชนฝาขนาดนั้นว่าไม่ได้คิดอะไร ทั้งๆ ที่ผมรู้ว่ามันคิดและหวั่นไหวมาตั้งนานแล้ว
ความจริง มันไม่ได้เกลียดผมซะหน่อย ถึงจะพูดคำด่าคำแบบนี้ก็เถอะ ผมรู้หรอกว่ามันไม่ได้รังเกียจเลย แต่ที่ยังเล่นตัวอยู่นี่เพราะอะไรก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจจริงๆ
“กูว่า..เราอย่าเพิ่งกลับเลย เดินเล่นหรือหาอะไรทำข้างนอกดีกว่า อุดอู้ทำงานตั้งนานอยากหาอะไรผ่อนคลายทำมั่ง แถมห้องมึงก็ร้อนตับจะแตกอีกต่างหาก ไว้เย็นๆ ค่อยกลับเหอะ”
ผมเอ่ยชวน เพราะไหนๆ ก็ออกมาหาอะไรกินในห้างแล้วก็ควรจะอยู่ตากแอร์นานๆ ทำกิจกรรมที่ชาวบ้านเค้าทำกับแฟนมั่ง ถึงมันจะบอกว่ายังไม่ใช่ก็เถอะ ผมอาจจะยังไม่ใช่แฟนมันก็ได้ แต่มันเป็นแฟนผมไปแล้วละตอนนี้....
“โทษนะพอดีจนเลยไม่ได้อยู่ห้องแอร์ ถ้าทนร้อนไม่ไหว ก็แยกย้ายตรงนี้สิ มึงกลับไปนอนบ้านมึงเลยไป ไม่มีใครชวนสักหน่อย” ไอ้วอกตอบกลับมาเหมือนจะไม่พอใจอีกแล้ว ทั้งๆ ที่ผมก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง จะร้อนหรือไม่ร้อนไม่ใช่ปัญหา ที่ไหนที่มีมันผมก็อยู่ได้หมดแหละ มีแต่มันนั่นแหละ อะไรนิดอะไรหน่อยก็คิดมากตลอด คิดว่าคนอื่นเขาจะทับถมหรือข่มที่ตัวจนกว่าตลอดเวลา จนไม่เคยจะเปิดรับใครเลย
“งอนอีกแล้ว? ให้มันได้อย่างนี้สิ”
“จิ๊.... ไม่ได้งอน ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องงอน ก็แค่บอกเฉยๆ ว่าถ้าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป กูกลับห้องคนเดียวได้”
“เอะอะก็เอาแต่ไล่กู สัญญากันแล้วนะว่าจะไม่ไล่กูไปไหน ลืมแล้วหรือไง?”
“ไม่ได้สัญญาซะหน่อย แต่กูโดนข่มขู่บังคับ ถ้ามึงไม่บอกว่าจะปากพล่อยไปบอกเคลียร์ จ้างให้กูไม่ยอมให้มึงเข้ามาวุ่นวายกับกูขนาดนี้หรอก”
เอาอีกแล้ว วันนี้มันพูดทำนองนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว
ผมไม่ชอบให้มันพูดถึงใครอื่นแบบนี้เลย ไม่ได้มีแต่มันสักหน่อยที่น้อยใจเป็น ผมก็อยากจะอารมณ์เสียแล้วอาละวาดบ้างเหมือนกัน แต่ที่ยังเฉยก็เพราะถ้าผมโมโห มันไม่ได้มายืนต่อปากต่อคำแบบนี้หรอก ถ้าสติหลุดแล้วเผลอลงไม้ลงมือเหมือนอย่างในหอสมุดนั่นอีก เรื่องมันจะใหญ่โตกว่านี้ โชคยังดีที่มันไม่ถือสาแล้ว คงเพราะเป็นผู้ชายมั้งเลยไม่ค่อยยี่หระเรื่องแบบนี้เท่าไร
“เหรอ? มีอะไรจะด่าอีกไหม? ถ้าด่าแล้วสบายใจก็เอาเลย แต่อย่าคิดนะว่ากูจะปล่อยมึงไปง่ายๆ ถ้าอะไรที่กูอยากได้ กูก็จะเอาให้ได้ พยายามกับดิ้นรนมันต่างนิดเดียว แต่กูอ่ะไม่ชอบพยายามหรอก ดิ้นรนมันดีกว่าเยอะ....”
“ดิ้นรนให้ตายก็เท่านั้นแหละ ถ้ายังไม่เปลี่ยนนิสัย บอกให้รู้นะ ข้าวของมึงเอาเงินเอาทองซื้อได้ แต่จะซื้อใจคน มึงต้องซื้อด้วยใจเท่านั้นแหละ ถ้าคิดแต่จะเอาชนะกัน เก็บเวลาไปทำอย่างอื่นเถอะ เสียเวลาเปล่า”
“มึงคิดว่าที่กูมาวอแว วุ่นวาย วนเวียนอยู่รอบๆ ตัวมึงทุกวันนี้ เพราะแค่อยากเอาชนะจริงๆ เหรอ บอกให้รู้ไว้กูไม่ว่างมากพอจะมาทำอะไรงี่เง่าไร้สาระแบบนั้นกับคนที่กูไม่ได้คิดอะไรหรอก ถึงกูไม่ได้พูดก็ไม่ได้แปลว่ากูไม่ได้รู้สึกอะไร”
ผมหน้าร้อนผ่าวเพราะใช้พลังงานในการสรรคำมากกว่าปกติ ผมกำลังบอกรักมันแล้วล่ะ และลุ้นตัวโก่งว่ามันควรจะเลิกถือทิฐิตอบรับกลับมาให้ชื่นใจสักนิดหลังจากที่ผมรอมานาน ความจริงผมก็อ้อมโลกมาหลายครั้งแล้ว ตอดเล็กตอดน้อยแบบนิ่งๆ ใจเย็น ทั้งๆ ที่ความจริงข้างใจมันร้อนเป็นไฟ ลองถ้าเป็นคนอื่นเค้าคงเข้าใจความหมายแบบไม่ต้องอธิบายอะไรเลยแต่กับไอ้วอก.... มันกระพริบตาปริบๆ แล้วถามกลับมาด้วยหน้านิ่งๆ ว่า
“แล้วมึงรู้สึกอะไรล่ะ?”
เฮ้อ... แสบนักนะเมียกู ไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งโง่กันแน่ แต่สายตาของมันไม่ได้บอกว่ารู้เลยสิ ถ้าเป็นคนอื่นเค้าคงเข้าใจไปนานแล้วแหละ มีแต่พวกความรู้สึกช้าเท่าแหละที่ไม่รู้
“มึงนี่มันสุดๆ เลย ไม่รู้ใจกูไม่เท่าไร แต่ไม่รู้แม้แต่ใจตัวเอง....”
“หมายความว่าไง ไม่รู้ใจตัวเอง?” เหอะ!! คุยกะหมายังรู้เรื่องกว่าเลย อย่างน้อยมันก็ไม่มีเขา....
“เปล่า... ไม่มีอะไรหรอก ร้องคาราโอเกะกันไหม” ขี้เกียจจะพูดละ เหนื่อย... เปลี่ยนเรื่องดีกว่า
“น้ำหน้าอย่างมึงเนี่ยนะ จะร้องเพลง??” หน้าตาและน้ำเสียงมันดูถูกเหยียดหยามมาก
“เปล่า กูไม่ได้อยากร้อง แต่แค่คิดว่ามึงอาจจะอยาก ก็ไม่ได้ไปร้องเพลงมาตั้งนานแล้ว กูก็ชักจะคิดถึง อยากฟังมึงร้องเพลงบ้าง”
“งั้นไม่เอาอ่ะ.... ร้องเกะ นอกจากไม่ได้ตังค์ ยังเสียตังค์อีก ไม่เอาดีกว่า”
“เดี๋ยวกูออกค่าชั่วโมงเองแหละ ไอ้จอมงก”
“ไม่อยู่ดี ร้องเพลงให้มึงฟังคนเดียวน่าเบื่อตายชัก” ฟังมันพูดเข้า
“เอ๊ะ แต่กูอยากฟังนี่หว่า มึงก็ต้อง....”
มันกระตุกหนวดนิดหนึ่ง ทำหน้าเบื่อหน่าย
“กูก็นึกอยู่แล้วแหละ คนอย่างมึงอ่ะมัน...”
“กูทำไม”
“บ้าอำนาจ” ตอบกลับมาหน้าตาเฉย เถียงไม่ออกเลยให้ตาย! ผมลืมไปเลยว่าทำตัวดีๆ จะยอมตามใจมันสักพัก
“เออๆ ถ้ามึงไม่อยากไป ไม่ต้องไปก็ได้ ดูหนังไหม?”
“เรื่อง.....”
“แค่ชวนดูหนังจะกวนทำไม?”
“ไม่ได้กวน แค่ถามว่าเรื่องอะไร”
“อ้อ.... ไม่รู้ดิ ไปดูโปรแกรมกันป่ะ”
“ไม่มีจุดหมาย ไร้แก่นสาร ขาดการเตรียมพร้อม ถ้าไม่ได้อยากดูจริงๆ ก็อย่าดูเลยว่ะเสียเวลา เสียเงินโดยใช่เหตุ เข้าไปจะหลับซะเปล่า”
แล้วไง? ก็แค่อยากใช้เวลาร่วมกันนี่ทำไมต้องมีเหตุผลเยอะขนาดนั้น หนังไม่สำคัญเท่ากับคนมาด้วยซะหน่อย วอกเอ๊ย.... ขี้บ่นชิบหาย...
“ก็ได้ มึงไม่อยากดูใช่ไหม? งั้นตามใจ กลับบ้านละกัน ไม่ต้องดูแม่งแล้วหนงหนัง กลับไปเล่นเองดีกว่าไหม?”
“ฮะ??” มันร้องเสียงสูงขึ้นมาทันที
“ก็ มึงว้อนท์ อยากกลับบ้านมากไม่ใช่เหรอ ดี! กูก็ไม่ได้อยากจะดูหนังเท่าไรหรอก อยากดูหนังมึงมากกว่า เนื้อสด หนังสด กินเองมันส์กว่าเยอะเลย” ผมบอกพร้อมกับเอาแขนโอบไหล่มันอย่างรักใคร่กลมเกลียวสนิทสนม รั้งจะพาออกจากห้าง
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวก่อน มึงจะบ้าหรือไง กูยังไม่กลับ”
“ไมอ่ะ? เปลี่ยนใจเร็วจริงวะ เมื่อกี้ยังเชิญชวนอยู่เลย”
“เชิญชวนเชี่ยอะไรล่ะ ไอ้ขี้มั่ว คิดไปเองชัดๆ” มันโวยวาย พลางยกมือที่โอบไหล่มันออกแล้วขยับออกห่างเหมือนรังเกียจรังงอนซะเหลือเกิน
“ก็มึงบอกอยากกลับบ้าน ที่บ้านมันจะไปมีอะไรสนุกๆ ทำ นอกซะจากกิจกรรมในร่ม”
“กูจะกลับไปนอนมั่งเหอะ”
“กูก็อยากนอนเหมือนกัน”
“ไม่ได้นอนแบบนั้น คนที่ในสมองคิดแต่เรื่องแบบนั้นอ่ะ มีแต่มึงคนเดียวแหละ”
“แล้วไง ก็มึงไม่อยากดูหนัง.... กูก็ตามใจมึงแล้วไง จะเอาไงอีกล่ะ?”
“ดูก็ได้” ผมอยากจะขำ แต่ข่มอารมณ์แทบตาย
“เรื่อง?”
“เอ่อ.....” มันอ้ำอึ้ง ทำท่าคิด อะไรจะขนาดนั้น
“ถ้าไม่อยากดูจริงๆ ก็อย่าดูเลยเสียเวลาเปล่า... ป่ะกลับกันดีกว่า” ผมเอ่ยลอยๆ ย้อนคำที่มันเคยพูดเมื่อกี้ จนมันรีบหันมาตอบ
“อยากดิ เรื่อง....ไซเลนฮิล” ไวเชียวนะ...
“แต่กูไม่อยากดูเรื่องนี้ เรา....”
“ไปเถอะน่า เร็วๆ” ทีนี้มันเป็นฝ่ายดึงปนลากผมไปยังบริเวณโรงหนังแทน
โชคเข้าข้าง... หนังเรื่องที่มันอยากดู (แกล้งบอกว่าอยาก) ยังไม่เข้าโรง มันทำหน้าผิดหวัง
“เสียดายเนอะ ยังไม่เข้าเลย ป่ะๆ กลับบ้านกันดีกว่า”
“สัดนี่ กวนตีนตลอด ดูเรื่องนี้ก็ได้”
“แต่ถ้ามึงไม่ยากดูจริงๆ....”
“หุบปากไปเลย เอาตังค์มาจะซื้อตัวหนังละ” มันรีบแบมือขอตังค์ไวว่อง ผมก็ควักงินให้มันไปง่ายๆ
เหอะ.... ใครกันแน่วะที่บ้าอำนาจ!! สองชั่วโมงผ่านไป เราสองคนเดินบิดขี้เกียจออกมาจากโรงหนัง
คิดได้ไงวะ! พามาดูหนังตลกงี่เง่ามุกแม่งก็ฝืด ส่วนเจ้าตัวหลับได้หน้าตาเฉย ไอ้ขี้เซาเอ๊ย ดีนะที่คนเยอะ ถ้าพากันไปดูโรงหนังชั้นสองนะ มึง!!!
ไหนๆ ก็เข้ามาแล้วมันก็หลับ ผมจะนั่งบื้ออยู่ทำไมล่ะ ก็เลยพากันหลับไง ทีนี้เลยเข้าสโลแกนเป๊ะ พากันหลับ เสียเวลา เสียตังค์ แต่ไม่รู้สึกเสียดายเลยสักนิดเดียว....
“เฮ้ยๆ จะตามควายไปไหนน่ะ?” ผมร้องถามขณะก้าวขายาวๆ ตามวอกที่เดินไวๆ นำออกไปก่อน
“จะเสียงดังทำห่าไรล่ะ เดี๋ยวคนเค้าก็รู้หมดว่ามาด้วยกัน”
“ช่างแม่งดิ ก็อยู่ด้วยกันทั้งวันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าคนเค้าเห็นก็ตั้งแต่กินเอ็มเคแล้ว”
“กินข้าวกับดูหนังมันไม่เหมือนกันนะ มึงไม่รู้สึกแปลกๆ เหรอ?”
“แปลกยังไง?”
“เมื่อก่อนมึงออกจะเกลียดเกย์”
“เมื่อก่อน? เปล่านี่ ไปเอามาจากไหน?”
“เค้าลือให้แซดว่ามึงเคยกระทืบกะเทยด้วย”
“ไม่ได้กระทืบ แค่จับทุ่ม ข่าวไม่ได้กรองนะเนี่ย”
“นั่นแหละ มึงใช้ความรุนแรง”
“ก็ แม่งมาจับตูดกูก่อนทำไม กูตกใจเลยสวนแค่นี้เอง ถ้าไม่ได้มาทำอะไรกูก่อน กูก็ไม่ได้อะไรนะ”
“เหรอ?” มันทำหน้าแบบไม่ค่อยสนใจเท่าไร
“มึงพูดแบบนี้ แสดงว่ามึงก็รู้จักกูมาตั้งนานแล้วดิ”
“วิศวะทั้งชั้นปีคงไม่มีใครไม่รู้จักหรอก เล่นต่อยรุ่นพี่ซะดั้งยุบซะขนาดนั้น”
ดั้งยุบอะไร ไม่โดนซะหน่อย....ข่าวไม่ได้กรองอีกละ
จำได้ว่าตอนปีหนึ่ง หมั่นไส้รุ่นพี่มาก แม่งชอบด่า ว้ากใส่ มีแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องทั้งนั้น แค่คนมารวมสายไปคนสองคน มันให้กลิ้งทั้งชั้นปี เรียกรุ่นพี่ปีสองมาด่า เล่นเอาน้ำตาร่วงกันเป็นแถบ ดราม่ามากจนไม่ไหว เลยกระโจนไปต่อยหน้าแม่งเลย แต่โชคดีนะที่ไม่โดน มันหลบทัน ฮ่าๆ นึกว่าจะเป็นเรื่องราวใหญ่โตแล้วเชียว แต่ปรากฏว่าเป็นแค่เรื่องเมคที่รุ่นพี่เค้าแกล้งรุ่นน้องเท่านั้นแหละ เตี๊ยมกันไว้ทั้งนั้นทั้งปีสองที่โดนด่าและพี่คนที่มาด่า สรุปว่าผมโชว์พาวฟรีเลย เอาจริงๆ ถ้ารุ่นพี่เค้าเคืองแล้วจะเล่น ก็คงลำบากอ่ะ เพราะในระบบมหาวิทยาลัยต้องพึ่งพาระบบรุ่นพี่รุ่นน้องอยู่มาก แต่รุ่นพี่ผู้(เกือบ)โชคร้ายคนนั้นเค้ายกโทษให้ นอกจากไม่โดนเพ่งเล็ง เลยกลายเป็นคนดังไปในชั่วข้ามคืน หลังจากนั้นยังติดต่อกันอยู่เลย เค้าบอกชอบความบ้าบิ่นของผม ซะงั้น...
“อ้อ กูมันคนมีชื่อเสียนี่เอง ฮ่าๆ”
ผมหัวเราะแล้วเดินตามไอ้วอกที่เดินนำหน้าไปอีก
“จะบ่ายสามละ กลับกันได้แล้วมั้ง หิวและ”
“เพิ่งจะกินมาเองนะ หิวอะไรเร็วนัก”
“หิวดิ.... ชักอยากกินขนมปังละ” มันหันมามอง แยกเขี้ยวน้อย ๆ พลางชูนิ้วกลางให้ ทำปากขมุบขมิบแบบไร้เสียงอ่านได้ว่า
'จวย'
แม่ง... ปากแม่ง งี้ตลอด
“อ้อ... มึงอยากกินไส้กรอกอ่ะดิ ได้ๆ จัดไป”
“สัด ไม่ใช่”
“ไม่ต้องอายๆ รู้หรอกน่าว่าอยากละ ป่ะๆ กลับบ้าน” ผมเดินไปยืนข้างๆ แล้วจับข้อศอกมันดึง
“เฮ้ย... บอกว่าไม่กลับไง”
“แต่กูอยากกลับแล้วนี่”
“แล้วไหนมึงบอกจะตามใจกูไง??”
อ้าว!! แม่งเอ๊ย พลาดละ กูไม่น่าพูดแบบนั้นเลยให้ตาย.... ไม่งั้นละก็ ....
ขนมปังหวานๆ ไม่มีทางรอด!
ฝากไว้ก่อนเถอะ อย่าให้สบโอกาสนะ จะเอาคืนสักสามสี่เท่า
...............................................................................
ตุลย์ไม่ได้เล่ามานานมาก.... ค่ะ คิดถึงกันไหม??
ตอนนี้ รู้สึก เอ็นดูปอนด์ มากเลย มันน่ารักไปแล้ว......
โพลล์
หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥ (อ่าน 890769 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก