ตอนที่ 33/2 กระต่ายเมา
[ตุลย์]
พูดออกไปแล้ว.... แม้ว่าจะเป็นแค่คำว่าหึง แต่ต่อให้เป็นคนโง่แค่ไหนก็ต้องเข้าใจ ว่ามันสื่อความหมายได้มากกว่านั้น หัวใจของผมเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ขณะที่กำลังมองใบหน้าขาวซีดของมันนิ่งค้างไป ดวงตาที่เบิกกว้างจ้องหน้าผม มันแทบไม่หลงเหลือเค้ารางคนขี้หวี่ยง ปากกล้าคนเดิม
“ก็ได้ กูจะไม่พูดว่ามึงเป็นหมาหวงก้างอีก แบบนี้แล้ว มึงจะยอมรับได้หรือยังว่ามึงแค่หวง” ผมอยากจะขำกับคำต่อรองนั้น นี่มันคิดว่าผมจะพูดอะไรออกไปพล่อยๆ เพียงเพราะอยากเอาชนะ หรือหาวิธีเลี่ยงคำด่าโง่ๆ อย่างนั้นหรือ?
“ไม่มีใครเค้าหึงกันด้วยเหตุผลงี่เง่าแบบนั้นหรอกน่า บางทีกูเองก็มีนิสัยของหมาอยู่เหมือนกัน แต่หมาอย่างกู ไม่ชอบเห่าหรอก แต่อย่าให้กูง้างปาก เพราะกูจะกัดไม่ยอมปล่อย” ผมบอกปนขู่ นึกโมโหมันเหมือนกันที่พยายามบิดเบือนคำพูดของคนอื่นให้เป็นเพียงเรื่องตลก ทั้งๆ ที่กว่าจะออกมาแต่ละคำนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย
ผมคิดว่ามันจะเถียงอีก... แต่ก็เปล่า มันเลือกที่จะเบี่ยงกายออก มากกว่าต่อล้อต่อเถียง
“เดี๋ยวสิ มึงจะไปไหน?” ผมรีบโวยวาย เมื่อมันคิดจะหนีอีกแล้ว เมื่อหลุดจากไหล่ผมก็เปลี่ยนเป็นดึงข้อมือของมันไว้แทน มันพยายามสะบัดออกออกแต่เมื่อไม่สำเร็จก็ได้แต่หันมาทำหน้ารำคาญใส่
“จิ๊ อะไรอีกล่ะ? จะให้กูไปไหน กูก็จะกลับบ้านน่ะสิ”
“แล้วนี่มึงไม่คิดจะตอบอะไรกูหน่อยเหรอ?”
“ตอบ? ต้องตอบอะไร เท่าที่ฟังมาก็มีแต่ประโยคบอกเล่าไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นมีประโยคคำถามสักคำ”
แม่งเอ๊ย ทำไม ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้วะ!
“โอเค ก็ได้ อย่างน้อยมึงก็ควรจะสัญญามาก่อนว่าจะไม่ทำให้กูหึงพร่ำเพรื่อ...”
“ฮะ....”
“ก็มึงน่ะชอบ...เฮ่อ .... กูกำลังสั่งห้าม ไม่ให้มึงอี๋อ๋อกับคนอื่นแบบนั้นอีก อย่าทำให้กูห... เอ่อ....โมโหบ่อยๆ”
“แล้วทำไมกูจะต้องเชื่อมึงด้วยอ่ะ... ในเมื่อเคลียร์ไม่ใช่คนอื่นสำหรับกูนี่”
“ยังอีกนะ กูบอกอยู่หยกๆ ว่าอย่าทำให้กูหึงไง”
“สัด มึงหึงก็เรื่องของมึงดิ กูขอร้องสักคำป่ะให้มึงหึงกู เปล่าเลย มึงหึงของมึงคนเดียว ละมันจะเกี่ยวกะกูตรงไหนไม่ทราบ มึงเลิกออกคำสั่ง และคิดว่าตัวเองเป็นนายเหนือหัวคนอื่นตลอดเวลาได้แล้ว เพราะถึงต่อให้หึงให้ตายไปข้างนึง กูก็ไม่มีวันจะหึงมึงตอบหรอก”
เออ กูผิด....
ผมพูดอะไรไม่ออก รู้ตัวเพียงว่าบีบแขนมันแน่นจนมันย่นคิ้วแสดงความเจ็บ ผมถึงรู้ตัวและยอมปล่อยมันออก
ยอมปล่อย...แค่ชั่วคราวเท่านั้น
ใจมันชาๆ เพราะเมื่อฟังคำพูดแบบนี้บ่อยๆ ก็สร้างเสริมภูมิต้านทานจนมันด้านไปเอง
ผมเดินนำมันไปยังที่จอดรถ พวกเดฟยังยืนคุยกันรอพวกเราอยู่
“เดฟ กูวานอะไรหน่อย มึงไปส่งมันที่หอที”
ผมไม่มั่นใจว่า ถ้าผมยังอยู่ข้างๆ มันต่อไป ผมจะไม่หันไปบีบคอมันแรงๆ แล้วตะโกนบอกไปว่า
กูรักมึง กูรักมึง..... เข้าใจกูไหม?
เพราะผมรู้... ตราบใดที่มันคงคงปิดหู ปิดตาตัวเองอยู่แบบนี้ ต่อให้พูดอะไรสักกี่คำ หรือทำอะไรเพื่อมันมากแค่ไหน ก็ไม่มีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปเลย....
บางที มันอาจจะทำมึน...แล้วแกล้งทำเป็นว่าไม่ได้ยินจนตายไปคามือผมก็ได้.....
......................................................
[ปอนด์]
นอนไม่หลับ... อีกแล้ว?
แม่งเอ๊ย..... ตีสองแล้วนะ ผมนั่งถ่างตารออะไร ป่านนี้ไอ้เชี่ยตุลย์มันคงกลับถึงบ้านนอนกรนคร่อกๆ ไปแล้ว
แต่จะให้หลับลงยังไงไหว....
คำพูดเมื่อตอนดึกยังคงวนเวียนไปมา
มันบอกว่ามันหึง แม้ผมจะพยายามบอกมันว่า คนเราจะหึงก็ต่อเมื่อ “รัก” เท่านั้น
มันก็ยังไม่ปฏิเสธ ถามยังย้ำซ้ำๆซากๆไปมา มันหึงมาก หึงผมคนเดียวอีกต่างหาก...
ถ้าผมไม่คิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป นี่มันกำลัง “สารภาพรัก” ในแบบของมันอยู่หรือเปล่านะ
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ผมไม่ใช่คนที่จะพยักหน้ารับแล้วตอบกลับไปว่า
“งั้นเหรอ... ฉันก็รักเธอเหมือนกัน”
ถุย!! แค่คิดก็ขนลุกซู่
อีกอย่าง เวลาคนเขาสารภาพรักกัน เค้าใช้ถ้อยคำขู่กรรโชก กันแบบนั้นเหรอวะ
“กูขอสั่งห้ามไม่ให้...” นึกแล้วเชียว สันดานฮิตเลอร์อย่างมันจะพูดดีๆ ได้สักกี่น้ำ สุดท้ายมันก็กลับมาอีหรอบเดิม พอคิดไปว่าที่มันมาพร่ำๆว่าหึงห่าเหวอะไรนั่นเพียงเพราะจะเอามาหาเรื่องอีก มันก็อดโมโหไม่ได้
ไอ้คำพูดที่พ่นๆ ไป ที่พอพูดไปก็ยังคิดว่าแรงเกินไปหรือเปล่านั่น แน่นอนว่าคนหน้าหนาเป็นคอนกรีตเสริมใยเหล็กอย่างมันคงไม่สะทกสะท้านอะไรอยู่แล้ว แต่ถึงมันจะโกรรธ โมโหก็ช่างปะไร ดีซะอีกมันจะได้เดินออกไปจากชีวิตผมซะทีไง
ไม่ดีเหรอ?
ไม่ได้ต้องการแบบนั้นหรือไง
อิสรภาพ....
ผมข่มตาหลับลงอีกครั้ง ท่ามกลางความมืดสนิทของห้องแคบๆ เงียบจนได้ยินสรรพสิ่งรอบนอกชัดเจน เสียงนาฬิกาที่เดินดัง ติ๊กๆ มันดังกว่าปกติ เสียงพัดลมเพดานหมุนคว้าง เสียงรองเท้าส้นสูงอยู่ที่ทางเดินหน้าห้อง
รวมถึงเสียงรองเท้าที่ใกล้เข้ามา
แกร๊ก.... กึกๆ เสียงบิดลูกบิดและประตูถูกผลักเข้ามา แต่ติดกลอนที่ลงไว้แน่นหนา
ปึงๆ ปึงๆ
ผมลืมตาขึ้น โดยปราศจากความง่วงงุนแล้วเดินไปเปิดประตูทันที เพราะรู้ว่าถึงจะชักช้าอยู่ก็เท่านั้น มันจะส่งเสียงดังสร้างความรำคาญให้ผมและคนอื่นๆ จนกว่าผมจะเปิดอยู่ดี
“นี่!!” ยังไม่ทันที่ผมจะทันเอ่ยปากอันใดออกไป ร่างหนาหนักก็โถมลงมาทับทั้งตัว จนแทบล้มทั้งยืน
อยากจะร้องโวยวายแล้วผลักมันออก แต่มันก็จะดูสะดีดสะดิ้งเกินความจำเป็น จึงได้แต่ถอนใจแล้วขยับตัวถอยหลังเพื่อให้มันเข้ามาในห้องแล้วดันประตูปิด
เป็นอีกครั้งหนึ่งที่มันโผล่มาสร้างความประหลาดใจ ยามที่คิดไว้ว่าจะไม่ได้เห็นหน้ามันอีก แต่แล้ว... มันก็ยังกลับมา ผมอดคิดไม่ได้ว่ามันช่างไม่ต่างจากตัวโกงหนังสยองขวัญ ต่อให้โดนทุบด้วยไม้ ฟาดด้วยเหล็ก ตกจากหน้าผา หรือโดนยิงเป็นสิบๆ นัด มันก็ยังเป็นอมตะ ดีไม่ดี ขนาดตายแล้วอาจลุกขึ้นมาจากหลุมก็ได้!
“มึงไปตายที่ไหนมา...” นั่นคือคำแรกที่ร้องทัก ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงเอ่ยปากไปแบบนั้น
“ตลกน่า ฮะ ฮะ ถ้ากูตาย แล้วใครกันล่ะที่กอดมึงอยู่แบบเน้” มันตอบทั้งๆ ที่ยังคงซบหน้าอยู่กับซอกคอผม น้ำเสียงมีแววตลกขบขันเกินความจำเป็น มึงจะพูดไปหัวเราะไปทำซากประเทศอะไรฮึ!
ทีแรกยังทำเหมือนจะโกรธ ทีนี้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะงั้น มึงบ้าป่ะเนี่ย?
ความแปลกใจทำให้จับสังเกตอะไรได้อย่างหนึ่ง คือกลิ่นเหล้าคละคลุ้งลอยเข้าจมูก ใช่แล้วแหละ ก่อนผมจะกลับมา มันไม่ได้ดื่มมากขนาดนี้ซะหน่อย...
“ใครจะรู้ อาจจะเป็นวิญญาณอาฆาตกลับมาแก้แค้นก็ได้”
“หึ...มึงไม่คิดว่าจะเป็นวิญญาณพิศวาสบ้างเหรอ?”
“...........” ผมพูดอะไรไม่ออก แม้จะนึกโล่งใจอยู่บ้างที่มันยังต่อปากต่อไปได้เหมือนปกติ แต่นั่นก็อาจจะเป็ฯเพราะมันเมาก็ได้ เลยลืมเรื่องก่อนหน้านั้นไปจนหมด
“มึงไปกินเหล้ามาอีกเหรอ?” ผมถามอะไรโง่ๆ อีกแล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้แล้วว่ามันเมาแหงแซะ ดูจากท่าทางและน้ำเสียง
“กูจะไปไหน กินอะไร มึงสนด้วยเหรอ?”
“เออ !! กูไม่สน กูถามไปงั้นเองแหละ”
“นั่นสิ กูว่าแล้วว่ามึงต้องไม่สน อย่างมึงเนี่ยนะ จะมาห่วงกู ไม่หรอก มึงไม่ได้ใจดีขนาดนั้น ไม่หรอก มึงมันคนใจร้าย” ปวดกระโหลก ไม่เมาก็กวนตีน พอเมาแล้วมันกิ่งกวนประสาทเพิ่มขึ้นอีกสองเท่า พูดก็ไม่รู้เรื่อง..
“เหอะ..ขนาดมึงยังไม่ห่วงตัวเองแล้วมันเรื่องอะไรที่กูต้องห่วงมึงด้วยล่ะ”
“หึ นั่นสิ กูคงสำคัญตัวผิดไป”
“รู้ตัวก็ดีแล้ว”
“หึ กูมันบ้าเองที่กลับมา มาหาไอ้คนใจร้ายอย่างมึง มึงมันคนใจดำ เลือดเย็น ไม่มีหัวใจ”
ไอ้บ้าเอ๊ย.... นี่มึงพล่ามอะไรของมึงเนี่ย? เสียงยานเชียว
“เออ กูมันคนไม่มีหัวใจ คนใจร้ายใจดำ มึงรู้แบบนี้แล้วทำไมไม่เลิกยุ่งกะกูล่ะ”
“ถ้ากูทำได้ ..มึงคงไม่เห็นกูที่นี่อีกหรอก ถ้ามันง่ายขนาดนั้น ทำไมกูต้องมาที่นี่ ตรงนี้ ยืนเป็นเป้านิ่งให้มึงทำร้าย ซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ด้วย มึงรู้ไหม.... มึงทำให้กู.......เจ็บ” เหรอ....
มันจับมือผมไปทุบที่ตรงหน้าอกข้างซ้ายของมัน...
“ตรงนี้!! ตรงนี้!” เฮ้ย!! มึงเบาๆ มึงไม่เจ็บแต่กูเจ็บ เห็บหมาเอ๊ย
ผมดึงมือออกแล้วเกาหัว
“พอๆ กูขี้เกียจคุยกะคนเมาละ?”
“กูไม่เมา.... แค่กึ่มๆ” กึ่มบ้านป๊ามึงเด่ะ
“ไม่มีคนเมาที่ไหนยอมรับว่าตัวเองเมาหรอก แล้วนี่มึงขับรถกลับมาเองเนี่ยนะ”
“แล้วมึงคิดว่ากูจะให้ใครขับล่ะถ้าไม่ได้ขับเอง หรือมึงคิดว่ารถกูมันวิ่งเองได้เหมือนทรานฟอเมอร์ กูเพิ่งรู้ว่าที่แท้กูเป็นแซมวิทวิกลี่ปลอมตัวมา” ผมเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าสรุปว่ามันกวนตีนอยู่แล้วหรือเริ่มรั่วกันแน่
“มึงเมาขนาดนี้ มึงไม่กลัวตำรวจสอยเอาหรือไง”
“ไม่ล่ะ กูแด-กยาคูลย์กันไปละ”
“มึงเมาละมันเกี่ยวอะไรกะยาคูลย์วะ? ถ้าไม่เมาละมึงจะมึนแบบนี้ไหม?”
“ทีมึงล่ะ ไม่เห็นจะเมา มึงยังมึนตลอดเลย ขนาดเรื่องง่ายๆ มึงยังไม่เข้าใจเลย มีแต่เรื่องโง่ๆ เท่านั้นแหละมึงถึงได้ฉลาด...”
“อ้าว ไอ้สัด มึงด่ากูทำไม” บอกมาตามตรงว่ามึงแกล้งเมาหลอกด่ากูใช่ไหมเนี่ย ห่าราก.....
“ปล๊าว ม่ายด้ายด่า กูพูดความจริง มึงมานโง่ โง่ โง่ โง่ โง่ยิ่งกว่าฟาย”
“หยุดๆ มึงเป็นเชี่ยไรเนี่ย”
“กูไม่ได้เป็นเชี่ย กูเป็นกระต่าย”
“เออ ไอ้กระต่ายเชี่ย มึงเลิกด่ากู แล้วไปล้างหน้าล้างตาซะ จะได้นอนซะที มึงรู้ไหมนี่มันกี่โมงแล้ว”
“กูม่ายรู้...... กูม่ายช่ายนาฬิกา”
ซื้ด..... ผมอยากฆ่ามัน ผมอยากฆ่ากระต่าย แล้วจับผัดเผ็ดกินเหลือเกิน พับผ่าสิ!!
ผมไม่รู้ว่าควรทำยังไง นอกจากแบกมันไปห้องน้ำ
หนักได้อีก ... ลดน้ำหนักเถอะขอร้อง
กว่าจะแบกร่างหนักๆ นั่นโซเซเข้าห้องน้ำไปได้ก็แทบแย่
มันยอมล้างหน้าแต่โดยดี แต่ก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย ดวงตาแดงก่ำยังกะผีสิง ผมเริ่มสงสัยขึ้นครามครันว่ามันหลุดออกมาจากหนังสยองขวัญหรือเปล่า
“เละขนาดนี้ สงสัยไม่สร่างง่ายๆ นะ” ผมบ่นขณะยืนพิงกรอบประตูห้องน้ำ
“สร่างอะไร ก็บอกไม่เมาไง” มันหันมากลับมาทางผมแล้วเถียงอีกครั้ง
“ก็ได้ มึงไม่เมา นี่กี่นิ้ว” ผมชูนิ้วชี้กะกลางขึ้นให้ทันดู มันจ้องมองมือผม แล้วทำท่าคิด ดวงตาปรือที่พยายามเขม้นมองทำเอาลุ้นตาม
“สะ...สา.... ถามทีหลังได้ไหม? กูตาลาย” มันบอกแล้วกำมือผมให้หุบนิ้วลง เนียนเข้ามากอดเอวไว้ซะงั้น
ตามันมองหน้าผม แล้วค่อยๆ ยื่นหน้าเข้ามาเหมือนจะจูบ จะให้ผมทำไงนอกจากเอนตัวหนีทั้งที่ยังถูกมันกอดอยู่เลย...
พอปากจะถึงปากผมก็หลับตาเอียงหน้าหลบ ทำให้มันวืดไป.....
“นิ่งๆ ได้ไหม มึงไม่สงสารกูบ้างเลยเหรอ?”
“สงสาร?” ผมทวนคำเสียงสูง ควรสงสารไหมเนี่ย? ไอ้ฟายกูไม่ได้เดินไปไหนเลยมึงยังกอดดูอยู่ด้วยซ้ำนะเนี่ย!! มึงอ่อนเองไอ้ขี้เมาเอ๊ย....
“ช่าย.....เมื่อวานกูก็อารมณ์ค้างไปวันนึงละนะ”
“ค้าง.... ไปทำอะไรมา? เห็นสาวๆ ที่คณะโชว์นมรึไง?”
“ม่ายฉ่ายๆ เมื่อวานซืนอ่ะดิ ดันมีใครที่ไหนก็ไม่รู้ นอนให้ท่าทั้งคืนเลย ถ้าไม่ติดว่าต้องรีบส่งงานนะ ฮึ่ม.... กูไม่เอาไว้แน่”
“สัด นอนหลับก็หาว่าให้ท่า นี่ถ้ากูร้อนแล้วถอดเสื้อออกมึงใม่หาว่ากูปล้ำ ข่มขืนมึงเลยเหรอ?”
“ก็ลองถอดดิ จะได้รู้ว่าใครแน่จะถูกปล้ำ” มันยิ้มกริ่ม เอ่ยท้า ผมแยกเขี้ยวใส่อัตโนมัติ
เออ ถึงผมจะโง่ ก็ไม่ได้โง่ขนาดจะบ้าจี้ทำตามที่มันท้าทุกเรื่องหรอกนะ
“ไอ้....ไอ้หื่นเอ๊ย”
“ช่วยไม่ได้ เป็นนิสัยเฉพาะตัวของกระต่าย”
“อย่างมึง เอากระต่ายมารวมกันสักร้อยตัวพันตัวยังหื่นไม่เท่าเลย”
“หึหึ นั่นสิ” มันหัวเราะ ขยับตัวเข้ามาเบียดจนชิด มือเย็นๆ ลูบๆ อยู่ตรงขาอ่อน ใต้กางเกงขาสั้น... “เพราะคงไม่มีกระต่ายตัวไหนมันนึกอยากทำแบบนี้กับกระต่ายตัวผู้ด้วยกันหรอกมั้ง...หรือมึงว่าไง....”
“ไม่รู้ดิ กูไม่ใช่กระต่าย” ผมก้มหน้าตอบเสียงอ่อยๆ
“ไม่รู้ได้ไง...ถึงมึงไม่ใช่กระต่าย..... แต่มึงเป็นเมียกระต่ายนะ......”
ผมเงยหน้าขึ้นทันควันแล้วจองมันตาเขียว
เฮ้ย...นี่มึงแน่ใจนะว่ามึงเมาจริงๆ!!!
.......................
ยาวได้อีก....
ยิ่งแต่งยิ่งจับใจความไม่รู้เรื่อง และหาเนื้อหาสาระอันใดไม่ได้เลย
พล็อตที่ได้วางไว้แต่แรก พอนำมาขยายแล้ว มันยืดกว่าที่คิดเยอะเลยอ่ะ....
มันดู “วึ่นวือ” เนอะ 555+
แต่ไม่รู้ทำไม ในความเวิ่นนั้น นิมีความสุขทุกครั้งที่ได้เขียนถึงคู่นี้
ไม่สัญญาว่าจะมาต่อ ไวๆ หรือบ่อยๆ แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องกลับมา....
โพลล์
หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥ (อ่าน 890622 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก