หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥

[Chifuu]

เป็นเอามากนะปอนด์ แล้วยังปากแข็ง!
จุดสองๆ รอจุดสองงง

[Yunatsu]

สั้นไปปปปปปปปปปปปปปปป

หมายถึงที่ตุลบอกอะนะ 5555

รีบกลับมาเจอกันได้แล้ววววว

[rmlab]

คิดถึงทั้งคูมากๆ เลย

[NewYearzz]

เท่าที่จำความได้ว่าอ่านเรื่องนี้มา ตอนนี้เป็นตอนที่ยิ้มไม่หุบเลยอ่ะ

มีความสุขกับความหมายที่ซ่อนอยู่ในประโยค 

[ReiiHarem]

อร๊ายยยยยย
กลับมาแล้ววววว พ่อกระต่ายของชั้น
จุดสองตามมาเร็วๆนะคะ
ยังติดตามและเป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Zitraphat]

แอบอมยิ้มเสียเหมื่อยแก้มเลยไหม นายขนมปัง???

[bun]

ไม่น่าเชื่อกระต่ายถูกจีบ แต่ไม่รู้ตัว สงสัยอีกฝ่ายมาเนียน

[nutty]

หมัดเด็ดคือคำพูดสุดท้าย ได้ใจปอนด์เต็มๆ

[2pmui]

  สั้นจังเลย

[em1979]

ปอนด์สาวแตก พอโดนตุลย์โทรมาจีบ มีเขิน มีเล่นตัว ไหนจะประชดใส่ตอนหึงอีก
โธ่ ออกอาการขนาดนี้ ยังจะแก้ตัวอีก

[nemesis]

ว้ายกระต่ายน่ารักอะ

[CarToonMiZa]

น่ารักจริงๆตอนนี้

[$VAN$]

อ่านแล้วยิ้ม ^^

[flawless]

คือ .2 มาเร็วๆ หน่อยได้ป่ะคะ อารมณ์จาก .1 มันค้างคาค่ะ เหมือนจะสุด
แต่ยังไม่สุดไงไม่รู้อ่ะ อธิบายไม่ถูก เอาเป็นว่าเราชอบเรื่องนี้นะ แม้ว่า
ตัวละครทั้ง 2 จะอึน มึน และซึนกันตลอดก็เหอะ ฮาๆ รอตอนต่อไปค่ะ

[BAKA]

เดี๋ยวนี้กระต่ายพัฒนาแล้ววววว

แอร๊ยยยยย (หุบยิ้่มไม่ลงด้วยอีกคนได้ไหมอ่ะ?)

[narunarutoboyz]

อั๊ยย่ะ!!!! 

หึงก็บอก เขินก็บอก ชอบก็บอกเล๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้มันกุ๊กกิ๊กเบาๆแต่ทำเอาเขินเต็มๆ 
พ่อกระต่ายน่ารักจริงๆ ขนมปังโดนแทะอีกแล้ว ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

มาบ่อยๆนะคะ เค้าชอบเรื่องนี้อ่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่าาาาาาาาาาาาาาาาา 

[why yyy]

ยิ้มเบาๆ ^_^

[Mclvblue]

อ่านวน .1 มาหลายรอบม๊าก นึกว่าตัวเองเม้นแล้ว
ว่างจัดกลับมาอ่านเป็นรอบที่ 5 (มั้ง ไม่เว้อนะเนี่ย !!!)
อ่าวยังไม่ได้เม้นตอบอีกรึ ??? มึนสงสัยอึนจัด
ดีใจกระต่ายน่ารัก อีขนมปังก็ซึนจัง !!!
กายละเอียดแกตามเกาะหลังเกาไหล่พ่อต่ายน้อยไปและมั้ง   
รออ่านตอนต่อไปจ้า   
ปล.  อ่านตอนหลังๆแล้วยิ้มทุกตอน อินจนเห็นภาพ ฟินมาก <3

[Zam_Zammy]

  อ่านทีเดียวสี่ตอนรวด มีความสุขมาก ฮ่าๆๆๆ
ดีใจที่เรื่องนี้กลับมาแย้วววว
รอ .2 ต่อน้า
 

[oiruop]

 

[BlueCherries]

รายงานตัวเป็นแฟนคลับค่ะ

ชอบคู่นี้มากมาย อยากให้ตุลย์ประกาศตัวกะโต้งกะเคลียร์เลย แล้วจีบหนมปังเต็มสูบซะที

(ไม่ใช่ไรหรอก เผื่อจะได้เห็น "ปอนด์ครับ......." จากตุลย์บ้าง  เอิ้กๆๆๆ)


ขอบคุณคุณนินะคะ ที่เขียนเรื่องนี้ออกมา ^^

[๛ナーリバス๛]

36.2




คิดถึงนะ.....

   ฟังแล้วแม่งโคตรซึ้ง โคตรตลกตัวเองที่นั่งยิ้มแบบนั้นอยู่ได้ตั้งนานสองนาน กว่าจะรู้ว่าตัวเองโง่ยิ่งกว่าควายก็ผ่านไปหลายวันแล้ว เพราะพอไม่ต้องทวงงานให้น้องนีแก้มแดงแล้ว ไอ้เชี่ยตุลย์ก็เลยหายไปจากสาระบบ หายหัวไปไม่เท่าไร แม้แต่เสียงแม่งก็ยังไม่มีมา เนี่ยนะคิดถึง!

    คือถ้าคิดถึงแล้วเป็นแบบนี้ อย่าคิดถึงกันเลยจะดีซะกว่า.....

    ช่างหัวแม่งเหอะ คือที่จริงไม่ได้สนใจ ให้หายหัวไปตลอดชาติเลยยิ่งดี ชีวิตคงสงบสุขขึ้นอีกเยอะ
   อย่างน้อยๆ หลังสอบเสร็จ ผมก็พบว่าตัวเอง ฟรี..... พอจะออกแรดได้เหมือนเดิมแล้ว

    หลังจากไปเลี้ยงฉลองสอบเสร็จกับโต้งเคลียร์ จนเมาหัวราน้ำ ผมก็เตรียมตัวกลับบ้านไปให้แม่เฉ่ง เนื่องจากหายหน้าหายตาไปนาน ที่สำคัญต้องกลับไปกราบเท้าขอเงินท่านด้วย เพราะทรัพย์สินที่มีเริ่มร่อยหรอ




    หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป หลังจากหายไปเก็บตัวนักกีฬาก็เริ่มรู้สึกว่า ผมจะอ้วนท้วนขึ้นกว่าเก่าเพราะอยู่ดีกินดี กลับมาคราวนี้ได้พอกเกตมันนี่ติดตัวมาประมาณหนึ่ง แต่ครั้นนึกได้ว่า ผมยังติดค้างจุ๊บจิ๊บที่ช่วยทำรายงาน สัญญาว่าจะพาไปเลี้ยง รอยยิ้มก็พลันจางหาย ไอ้เงินที่ได้มาสงสัยจะไม่พอยาไส้ เลยต้องกลับไปตายรัง....

    คงต้องกลับไปร้องเพลงที่ริมทางเหมือนเดิมแล้วสินะ.....   

   “โห หายหน้าหายไปไปนานเลยนะพ่อนักร้องยอดนิยม...” เสียงพี่ต้อง เจ้าของร้านริมทางร้องทัก

   “แหมพี่ก็ ผมติดสอบไง แล้วก็เพิ่งกลับบ้านมาด้วยพอว่างก็รีบมาเลยนะเนี่ย”

   “ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ มาก็ดีแล้ว ปอนด์ไม่อยู่ ร้านพี่คนน้อยเลยนะ”

   “น้งน้อยอะไรกัน ก็เห็นเท่าเดิม” ผมว่าพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ

   “อย่างน้อย แขกประจำอย่างตุลย์ก็ไม่ได้มาโต๊ะนึงเลยนะ”

   กึก.... ผมชะงักหันไปมองหน้าพี่ต้องเพื่อจับพิรุธ ว่าเขาจะจงใจพูดเพื่อแซวผมหรือเปล่าแต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ทำสีหน้าแปลกๆ แต่อย่างใด คงจะพูดไปอย่างนั้นเอง

   “เออ พูดถึงตุลย์ นักร้องที่เค้ามาช่วยร้องตอนปอนด์ไม่อยู่น่ะ เค้าไม่ยอมรับค่าจ้างล่ะ บอกว่า ตุลย์ให้เค้ามาแล้ว ถ้าจะให้ก็ให้ไปให้ตุลย์เอง ตุลย์เค้าก็ไม่ได้มาร้านตั้งนานแล้วนะ ปอนด์ได้เจอบ้างไหม? เรียนที่เดียวกันไม่ใช่เหรอ?”

   “โหยพี่... คณะตั้งกว้าง นี่ก็สอบเสร็จมานานจะไปเจอได้ยังไง”

   “งั้นพี่ฝากไว้ที่ปอนด์ ไว้เจอเมื่อไรค่อยให้”

   “ไม่อาว... ไว้ที่ผมเดี๋ยวใช้หมดพอดี”

   “แล้วบ้านล่ะรู้จักป่าว”

   “ช่างมันเถอะพี่ ไอ้ห่านี่แม่งรวยจะตาย เงินแค่นี้ไม่สะเทือนเล็บขบมันหรอก”

    “พูดแบบนี้แสดงรู้จัก รอแป๊บนะ” แล้วพี่ต้องก็หมุนตัวเดินออกไปโดยไม่รอผมทักท้วง แล้วกลับมาอีกทีพร้อมซองเงิน

   “ฝากหน่อยนะ.....”

    .
    .
    .
    

   สาบานได้ว่าไม่ได้อยากมา แต่แบบเงินทองเนี่ยไม่เข้าใครออกใคร เก็บไว้นาน ผมได้ละเลงลงในกลมเหล้าแน่ๆ พนันกันไหม สุดท้ายเพื่อความปลอดภัย ผมเลยเอาซองเงินถ่อมาถึงหน้าบ้านไอ้ตุลย์ โดยที่ไม่รู้เลยว่ามันอยู่บ้านไหม กลับบ้านที่กรุงเทพไปแล้วหรือเปล่า

    ความทิฐิทำให้ผมไม่ยอมโทรหามันก่อนแม้ว่าจะจำเบอร์มันได้.... ผมไม่อยากให้มันเข้าใจผิดไปว่าผมคิดถึงมันจนต้องโทรหา หรือสรรหาสารพันข้ออ้างเพื่อจะได้เจอหน้าหรือพูดคุยกับมัน.... ผมไม่ยอมทำเรื่องน่าอายแบบนั้น

    จนแม้กระทั่งมายืนอยู่ที่หน้าบ้านแล้วก็ยังไม่ยอมกดออด ยืนลังเลว่าจะเข้าไปหรือกลับดี.... ระหว่างที่กำลังสับสนตัวเองอยู่นั้น หูก็แว่วเสียงเพลงบางอย่างลอยออกมาจากในบ้าน ไม่ว่ายังไงตอนนี้รู้แค่ว่ามีคนอยู่ในบ้าน....

   เมื่อลองตั้งใจฟังก็เดาได้ว่า....มันคือเสียงกีตาร์.....

    อภิมหาจะมั่ว.. ดังๆ หยุดๆ ไม่เป็นเพลง... อย่าบอกนะว่า ไอ้ตุลย์เล่น?
   เป็นไปไม่ได้หรอก....

   กิ๊งก่อง..... สุดท้ายผมกดออดด้วยความสงสัยใคร่รู้....

    ไม่นานไอ้ตุลย์ก็เดินออกมา มันทำหน้าประหลาดใจอย่างกับเห็นผีที่เห็นผมยืนอยู่หน้าบ้าน

    “พี่ต้องฝากเอานี่มาให้” ผมบอกสั้นๆ หน้านิ่งๆ ยื่นซองเงินผ่านเข้าไปทางช่องของประตู

   “ขอบใจ แต่มึงเก็บไว้เถอะ ถือว่าเป็นค่าเดินสาร”

   “เชี่ย... กูไม่ใช่ไปรษณีย์ เอาเงินมึงไป ไวๆ” ผมว่าทำหน้าบึ้ง จนมันยอมหยิบซองเงินไปถือไว้
   ผมขยับตัวจะเดินไปที่มอ-ไซด์ที่จอดอยู่หน้าบ้าน พอดีกับที่มันเปิดประตูบ้าน

   “เฮ้ยจะไปไหนล่ะ”

   ผมหมุนตัวกลับไปอีก

   “หมดธุระแล้วจะอยู่ทำซากอะไรล่ะ”

   “เข้ามากินน้ำกินท่าในบ้านก่อนก็ได้ มาแป๊บเดียวเองยังไม่ทันหายคิดถึงเลย”
   ผมนิ่งทำตาแข็ง ...ไม่ปลื้ม....กับคำว่าคิดถึงของมันละ ฟังแล้วหงุดหงิดกว่าเดิมอีก....

   “เข้ามาเหอะน่า” มันว่าแกมบังคับจับแขนผมดึงเข้ารั้วบ้านไป
   ไม่ได้อยากเดินตามเข้ามาแต่ก็ไม่อยากสะบัดสะบิ้งเล่นตัวให้มันออกสาวเกินความจำเป็น ผมเดินตามมันมายืนที่ประตูบ้าน มันหยุดแล้วหันมามองหน้า....

   “มึงรอตรงนี้ก่อน... แป๊บนึง...” มันบอกแล้วปล่อยมือจะเดินเข้าไปคนเดียว

   “ทำไม ซ่อนไรไว้เหรอ?”

   “เปล่านี่....”

   “มีผู้หญิงอยู่ข้างในด้วยหรือไง”

   “บ้าเหรอ กูอยู่คนเดียว...”

   “แล้วซ่อนอะไรล่ะถึงยังเข้าไปไม่ได้”

   “ก็...บ้านรก ขอเก็บแป๊บ....”

   “ไม่เนียนเลยว่ะ ...มึงเล่นกีตาร์เหรอ?” ผมถามหน้าตาย มันชะงักแล้วจ้องกลับ ชัดเลย....

   “ฮะ เล่นได้ไง ก็รู้อยู่กูเล่นไม่เป็น”

   “งั้นถามใหม่... มึงหัดเล่นกีตาร์เหรอ?”

   “เปล่า....ไม่ได้หัด....”

   “จริงดิ ไหนขอดูมือหน่อย”

   “ไม่ใช่หมานะ”

   เหอะ! ผมค้อนให้ก่อนจะจับมือซ้ายของมันขึ้นมาดู

   นิ้วแดง.... เป็นรอยเหมือนกดเส้นเอ็นบางอย่าง.... ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้ามันไม่ได้เอ่ยปากแต่แววตาแสดงความสงสัย

   “มึงนี่ก็นะ ทำเป็นโคนันจับคนร้ายไปได้ เข้ามาสิ” มันว่าหัวเราะแห้งๆ แล้วโอบไหล่รั้งผมเข้าไปในบ้าน

    กลางบ้านยังวางหลักฐานหลายๆ อย่างที่มันต้องการเวลาจะเข้ามาเก็บ...

   กีตาร์ หนังสือเพลง หนังสือหัดเล่นกีตาร์อีกเป็นสิบเล่มกองระเกะระกะ

   “หัดเล่นทำไม”

   “ก็ไหนๆจะมีแฟนเป็นนักร้องแล้ว เลยหัดเล่นกีตาร์ไง”

   เหอะ... ขี้ตู่ชิบเป๋ง

   “กีตาร์นี่ยืมเค้ามาหรือว่าซื้อเองเนี่ย” ผมถามขณะนั่งลงข้างมัน

   “ซื้อเองดิ... ยืมมาไม่ไหวเดี๋ยวเกิดทำพังไป แย่เลย..”

   “ก็หัดดูแลให้มันดีๆ สิ จะได้อยู่นานๆ”

   “ช่วยไม่ได้ กูมันมือหนัก ตีนหนัก” มันว่าแล้วหยิบกีตาร์ขึ้นมาเกาแบบมั่วๆ

   “มีของดีๆ แพงๆ ซะเปล่า เสียของชะมัด ยกให้กูดีกว่ามั้ง” ผมบ่นไปงั้นเอง ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเงยหน้าขึ้นมอง

   “อยากได้เหรอ... เอาไหม กูให้ เดี๋ยวกูให้มึง แล้วกูขอยืมใช้ก่อน”

   “ไม่เอาหรอกของมือสอง”

   “ได้..งั้นกูซื้ออันใหม่ให้...”

   “ไม่ต้อง ไม่อยากได้.... กูมีของกูแล้วไม่อยากได้เพิ่ม..”

   “จริงดิ นี่ถ้าตัวนี้เป็นของมึง กูคงดูแลอย่างดีเลย แต่ในเมื่อมึงไม่อยากได้ ก็ช่างเถอะ ทุบให้พังแม่งเลยดีกว่า” มันพูดเสร็จก็ลุกขขึ้นแล้วดึงกีตาร์ขึ้นมาทำท่าจะจะฟาดกับพื้น

   “เฮ้ย... ทำเชี่ยอะไรของมึ้ง” ผมโวยวายพลางรีบจับกีต้าไว้

   “ก็มึงไม่อยากได้ แสดงว่า กีตาร์มันไม่ดี พังแม่งเลยดีกว่า”

   “สัด เป็นห่าไรเนี่ยชอบทำลายข้าวของ เอาก็ได้ ห่าราก... นั่งลงเลยมึง เดี๋ยวกีตาร์กูเป็นรอยหมด..”

   “อ้าวนี่เป็นกีตาร์มึงแล้วเหรอ?” มันถามกลับมาด้วยหน้ากวนๆ

    “เออกีตาร์กู ก็มึงยกให้กูละนี่ เป็นของกูวินาทีนี้เลย...”

    “ว้า....ว่าจะพังเล่นซะหน่อย เผื่อฟาดพื้นไปสักทีสองทีแล้วจะเสียงดีขึ้น แม่ง..เล่นตั้งนาน ไม่เห็นจะเพราะเลย...”

   “ห่า....มึงเล่นห่วยแตกเองไม่ต้องมาโทษกีตาร์กู โทษตัวเองโน่น ไม่มีน้ำยาเอง”

   “โอเค... ด้าย....” มันตอบ ใบหน้ายิ้ม ไม่เถียงสักแอะ สรุปว่าไอ้ท่าทีขึงขังจะฟาดกีตาร์นั่นแกล้งทำงั้นเหรอ?
   แม่งกูโดนหลอกอีกแล้วสิเนี่ย
   ผมนิ่งจ้องหน้ามัน รู้สึกแปลกๆ มันดูอารมณ์ดี ขี้เล่น แล้วก็ว่าง่ายจนเกินไป.... เลยดูไม่ค่อยชิน....

   “อ้ะ ขนมป่ะ” มันนั่งลงเอากีตาร์วางบนตักแล้วยื่นขนมเลย์ซองโตมาตรงหน้า ผมส่ายหน้า “น้ำอัดลมก็มีนะในตู้เย็น ไปหยิบเอาเลย”

   “ไม่เป็นไรขอบใจ กูว่า...กูกลับก่อนดีกว่า”

    “เอ๋า จะรีบไปไหนล่ะ อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนดิ”

   “ข้าวเย็นเชี่ยอะไร ข้าวกลางวันกูยังไม่ได้กินเลย...”

   “จริงดิ บ่ายสองแล้วนะ แล้วไมยังไม่กินอีกล่ะ....”

   “ก็...กะลังจะไปนี่ไง...”

   “งั้นกูไปส่ง...”

   “ไม่ต้อง มึงอยู่นี่แหละ กูไปคนเดียวดีกว่าขี้เกียจกลับมาเอารถ”

   ผมบอกแล้วขยับตัวลุกขึ้น

   “นี่....” เสียงนั้นดังขึ้นข้างตัวพร้อมกับที่ข้อมือผมถูกดึงไว้ ผมหันไปเลิกคิ้วใส่ “ไหนๆ ก็มาแล้ว ค้างที่นี่สักคืนดิ”

    ผมยินนิ่ง ตาค้าง มองหน้ามันสลับกับมือตัวเองไปมา

   “นี่เป็นคำสั่งเหรอ?” มันส่ายหน้า....

   “ขอร้อง?”

   “ก็ไม่อีกอ่ะ.... กูขอร้องใครไม่เป็นหรอก”

   “ถ้าไม่ใช่ทั้งสองอย่าง งั้นไม่อยู่ก็ได้ใช่ป่ะ....”

   “อือ.... ได้....แต่มึงจะกล้าปฎิเสธคำชวนของคนที่มึงรักได้ลงคอเหรอ?”

    ชะงัก และประมาลผล....

   “ใครรักมึง ...สัด...”

   “เออ.... ไม่ใช่ๆ กูพูดผิด กูต้องบอกว่าคนที่รักมึงใช่ป่ะ” มันรีบแก้ตัวทั้งที่ยังยิ้ม คือผมว่ามันไม่ได้พูดผิด แต่มันตั้งใจพูดเลย
แหละ...

   “ตกลงมึงจะอยู่ใช่ไหม?” มันถามอีก น้ำเสียงจริงจังปนอ้อน

   “ก็ได้... ถ้ามึงเลี้ยงข้าวนะ”

   “ได้ดิ กินอะไรอ่ะ”

   “เดี๋ยวคิดก่อน ว่าอะไรอร่อยแล้วก็แพง”

   “เค.... คิดในรถล่ะกัน ดึงหน่อย..” มันวางกีตาร์ไว้ข้างตัวแล้วให้ผมดึงมือมันให้ลุกขึ้น “ป่ะ”

   “ไม่มีกระเป๋าเหรอ?” ผมหันไปมองกีตาร์ (ของผม) ที่มันวางทิ้งไว้

   “มี แต่ออกไปแป๊บเดียวเอง...”

   “ไม่ได้ เดี๋ยวเผื่อมีมงมีแมวเข้ามา”
   “แมวที่ไหนจะมาล็อกบ้านไว้  ถ้ามีก็คงมีแต่แมวขโมย มันคงไม่เอากีตาร์ไปอ่ะ เอาทีวีตู้เย็นไปดีกว่า”

   “แล้วไหนมึงบอกจะดูแลกีตาร์กูไง”

   มันอึ้งไปนิดเมือเจอมุกนี้ พยักพน้าหงึกๆ

    “โอเค กูลืมว่ากี่ตาร์มึง” แล้วมันก็หมุนตัวเดินออกไป ทำเอาผมกลั้นขำแทบไม่ไหว แถมทรมานด้วยตอนมันเดินกลับมาแล้วต้องปั้นหน้าเป็นปกติ มองมันยัดกีตาร์(ผม)ลงกระเป๋าไป เห็นกระต่ายป่าเชื่องๆ แล้วมันอดขำไมได้จริงๆ พับผ่าสิ...

   “ยิ้มอะไร...” มันหันมาถาม

   “เปล่าไม่ได้ยิ้ม”

   “มีความสุขล่ะสิได้แกล้งกู ได้ทีแล้วเอาใหญ่นะ” มันต่อว่า

   “กูว่ามึงต่างหาก ที่ได้ทีแล้ว “เอา” ใหญ่” ผมตอกกลับไปแบบไม่ค่อยได้คิดอะไรหรอก... แต่อีกฝ่ายนิ่ง...

   “ก็จริงของมึง กลับมามึงโดน”เอา”แน่...” มันพูดอย่างเข่นเขี้ยว....

    เชี่ยแล้วไหม?

   “งั้นกูเปลี่ยนใจไม่กลับมาละ” ผมว่ารีบลุกเตรียมชิ่ง

   “เฮ้ย... จะหนีไปไหน....ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้นสิ....” มันว่ายื่นแขนมากอดไม่ให้ลุกได้

   “ไม่ใช่ผู้ชายโว้ย กูเป็นเกย์” ผมเถียงข้างๆ คูๆ เพื่อเอาตัวรอด... แต่ดูเหมือนเป็นหมัน เมื่อร่างโดนผลักลงกับพื้น

   “ตุลย์ กูหิว... มึงแม่งงี้ตลอด....” ผมโวยวาย...เมื่อพบว่าได้ปลุกสัญชาตญาณดิบของกระต่ายป่าให้ตื่นขึ้นได้อีกแล้ว

   “ก็มึงทำท่าจะเบี้ยวกู.....” มันบอกเหตุผล ซึ่งจนบัดนี้ผมก็ยังนึกไม่ออกว่าสัญญิงสัญญาอะไรไว้ ถึงได้โดนกล่าวหาว่าจะเบี้ยว ที่สำคัญผมผิดใช่ป่ะ?

   “ใครแน่ที่เบี้ยว ไหนว่าจะเลี้ยงข้าวกูไง...”

   “เลี้ยงแน่ แต่หลังจากที่กูอิ่มก่อนนะ”

   “อิ่ม? ......... มึงจะกินอะไร....”

   มันยิ้ม... ยิ้มอย่างที่ผมนึกกลัว.....

   กลืนน้ำลายลงคอ ใจเต้นตึกตักระหว่างที่เราจ้องหน้ากันแล้ว มันก็ตอบกลับมาว่า



   “มึงไง....”

   เชี่ย....พูดง่ายชิบเป๋ง .....

   ผมปลงตก....  ไม่ได้ประท้วงหรือขัดขืนอะไรให้มากความ

    ช่างเถอะ....... หิ้วท้องไว้รอกินเมื้อเย็นทีเดียวเลยก็ดีเหมือนกัน

    การที่ผมคิดว่าไอ้ตุลย์ที่ได้เจอในตอนนี้กลายเป็นกระต่ายเชื่องๆ นั้น คิดผิดใช่ไหม?

   ท้ายที่สุดแล้ว ยังไงมันก็ทิ้งสันดานเดิมไม่ได้หรอก......


   แต่ที่ยังอยู่ตรงนี้ ไม่หนีไปไหน......

   ไม่ใช่เพราะรัก ไม่ใช่เพราะเคร์

   ไม่ใช่เพราะหวั่นไหว....

   ไม่ใช่ทั้งนั้น.....





   แต่เป็นเพราะ....ทุกครั้งที่อยู่ข้างๆ กัน “มัน” ทำให้ผมรู้สึกมี “ความสุข” ได้..... เท่านั้นเอง

   เหตุผลแค่นั้นก็เกินพอแล้ว...

[Zitraphat]

แค่อยู่ด้วยแล้วมีความสุข ....แค่นั้นก็พอแล้า

[butter.juliet]

แอบหวานอ๊าาาา 

[Chifuu]

เป็นตอนแรกหรือเปล่าที่ปอนด์ไม่ซึน555
แต่จะให้ดีพูดให้ต่ายตุลย์ได้ยินด้วยซิ อย่าแค่คิดในใจ
ส่วนต่ายตุลย์แหมเดี๋ยวนี้ทำตัวน่ารักนะ555

[IöLIKE]

ThankS

[em1979]

อ่า ที่หายไปคืออยู่บ้านหัดเล่นกีตาร์? พ่อคุณ เดาใจไม่ถูกเลยจริงๆ

[Zam_Zammy]

 
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด มาเร็ว ขยี้ตา
น่ารัดดดดดดดดดดดดดดดด
มาต่อๆๆๆ

[BlueCherries]

อยากให้รวมเล่มไวๆจัง

เชียร์ตุลย์ค่า โฮะๆ ทำตัวหวานๆ ว่าง่าย น่ารักๆต่อไปนะคะ


(ปอลอ ขอให้ตัวประกอบไปมีคุ่ของตัวเองให้หมดค่ะ จะได้ไม่เป็น กขค. คริๆ)

[Mclvblue]

ตุลย์น่ารักม๊าก โอ๊ย เลิกซึนแล้วน่ารักจุงเบย   
อีขนมปังก็เลิกซึนได้และ ยอมเค้าขนาดนั้น โอ๊ย ...
รออ่านตอนต่อไปจ๊า