หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥

[Yunatsu]

 

น่ารักอ่าาาาาาาา

โอ้ยยย แต่ว่า ตุลหายไปไหนมาอะ ยังไม่รู็เลย

[malula]

ใช่ ๆ ไม่ต้องหาเหตุผลหรอก แค่อยู่ด้วยกันแล้วมีความสุขก็พอ

[rmlab]

เริดค่ะ ทั้งคู่

[PazZ]

น่ารักกกกกกกก อ๊ากกกกกก

[Acacha]

ตอนนี้น่ารัก 

[nemesis]

เย้มาต่อแล้วๆ

[CarToonMiZa]

น่ารักเกิ๊น

[narunarutoboyz]

เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 
ตอนเเรกก็งอนไปกับปอนด์ แต่พอเห็นตุลย์แบบนี้ โอยยยยยย จะละลายยยยยย
น่ารักอ่ะ ตุลย์เป็นผู้ชายที่น่ารักมากจริงๆ(สำหรับคนรักน่ะนะ = =) 
เขินไปกับปอนด์เลยอ่ะ อยากให้เลิกซึนกันซักที ไอ้อาการมุ๊งมิ๊งแบบนี้มันเกินคำว่าคู่นอนไปแล้วนะปอนด์ 

อยากรู้ความคืบหน้าของยัยนั่น?(ยัยไหนแว๊???) ก็ยัยคนที่คิดจีบตุลย์อ่ะ
อยากให้นางรู้ซักทีว่าอะไรเป็นอะไร หึหึหึหึ แต่จะให้ดีกว่านี้
ให้นางมาป่วนพอทีจะให้หนูปอนด์เรากระสับกระส่าย หึงตุลย์ก็ดีนะ 

รอตอนต่อไปเเละเป็นกำลังใจอย่างต่อเนื่องจ้าาาาาาาาา 

[bun]

อย่างนี้แล้วปอนด์จะได้กินข้าวกี่โมง
เพราะกระต่ายคงไม่อิ่มง่าย ๆ แน่

[MoMoRin]

หวานตลอดดดดดดดดดด

[ReiiHarem]

อร๊าย ยังไง พ่อกระต่ายของฉันก็ยังเป็นกระต่ายป่าอยู่วันยังค่ำ
ตอนนี้แอบยิ้มบ่อยนะขนมปังปอนด์ อิอิ

[BAKA]

ตายกับประโยคสุดท้าย....

แอร๊ยยยยยย...

[V]

ว้าวววว กระต่ายป่า(เหมือน)จะเชื่อง 

[why yyy]

อืม !!  เข้าใจ...

[Nienee]

กว่าจะอ่านตามมาทัน เหนื่อยเรย ใช้เวลาตัวอาทิตย์นึงแหนะ

บางตอนก็อ่านไปยิ้มไป บางตอนก็เศร้า นอยด์

ต้องอ่านๆหยุดๆกลัวปรับอารมณ์ตัวเองไม่ทัน แหะๆ

ดูเหมือนปอนด์จะรักกระต่ายน้อย(?) ไปแล้วนะเนี่ย แต่ปากแข็งจริงๆ

สงสัยต้องหาอะไรมาง้างปาก (อุ่ย!! ชี้โพรงให้กระต่าย) 

มาต่อไวๆนะค้า อิอิ

[narunarutoboyz]

คึดฮอตหลายยยยยยยยยย กลับไปอ่านกันย์กิ๊งก็แล้ว....ตุลย์ปอนด์อีกรอบก็แล้ว(รอบที่เท่าไหร่ไม่รู้)
ฮืออออออออออออออ คิดถึงมากนะจุ๊ฟๆๆๆๆ 

[BlueCherries]

><

คิดถึงเรื่องนี้มากๆเลย มาต่อไวๆนะค้า

แหะ

[duaen12]

น่ารัก 

[๛ナーリバス๛]

   ตอนที่ 37  lovely pound bread


-ตุลย์-


   หลังจากที่ผมอิ่ม... (ที่จริงแล้วก็ไม่ได้อิ่ม แต่กลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอย มีใครบางคนฟ้าเหลืองไปเสียก่อนเลยจำเป็นต้องพอแค่นั้น) ผมกับไอ้วอกก็มาอยู่ที่ร้านอาหารฟาสท์ฟูดที่ห้างหน้าม. ตอนหกโมงเย็นแล้ว....

    “เฮ้ย.... ค่อยๆ กินก็ได้นะ ทำเหมือนตายอดตายอยากมาจากไหน” ผมบอกด้วยความหวังดี เกรงว่าไอ้หน้าขาวที่ก้มหน้าก้มตาเขมือบพิซซ่าจะติดคอตายไปเสียก่อนจะอิ่ม แต่แทนที่มันจะนึกขอบอกขอบใจ ที่ไหนได้มันกลับเงยหน้าขึ้นมาจิกตาค้อนหน้าคว่ำ ย่นจมูกใส่ ทำเหมือนจะน่ากลัวเหลือเกิน... หลังจากนั้นมันก็หันไปหยิบเมนูแล้วเปิดไวๆ

   “สั่งไก่นี่ให้อีกจาน”

   “เฮ่ย... เอาของเก่าให้หมดก่อนเหอะ....เหลืออีกตั้งเยอะ”

   “งั้นเพิ่มเป็นสอง...”

   “แน่ใจนะว่าจะกินหมด...”

   “งั้นเพิ่มสปาเกตตี้เห็ดด้วย...”

   ผมไม่ถามต่อว่ามันจะยัดไหวไหม เพราะดูจากสายตาที่เหลือบขึ้นมามองแล้ว...มันคงโมโหหิวจนแทบจะเขมือบหัวผมเข้าไปได้ถ้าขัดใจ....

   เอามือเท้าคางเอียงคอมองมันกินอย่างตลกขบขัน เมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาพบรอยยิ้มของผม มันก็ขมวดคิ้วแล้วบอก...

   “มึงก็กินด้วยสิ”

   “ก็กินอยู่....”

   “กินที่ไหน มัวแต่มองอยู่ได้ โดนมองเวลากินมันกินไม่ลงนะเว้ย..” มันว่าแล้วเอามือหยิบพิซซ่ายื่นมายัดใส่ปากผมทันที...
   ผมยิ้ม หยิบพิซซ่าชิ้นนั้นวางใส่จาน  ให้กินเปล่าๆ ไม่ใส่ซอสเลยก็จืดแย่สิครับ


   .
    .
    .

   สุดท้ายสั่งมาเยอะแยะมันก็กินไม่หมดหรอกครับ แต่มันบอกสั่งเผื่อผมด้วยแต่ผมดันกินน้อย มันไม่ผิด ผมก็เลยขี้เกียจจะว่า จำต้องเออออไปงั้นเอง...

    ทำไงได้ ก็รักไปแล้ว ว่าไงก็ต้องว่าตามกันแล้วล่ะ......

   ผมพามันเดินออกจากร้าน หลังจากจ่ายค่าอาหารเรียบร้อย

   “ถ้าไปไหนด้วยกันแล้วมึงสั่งของกินอย่างราชาแบบนี้ทุกมื้อ อนาคตกูได้กินแกลบแทนข้าวแน่ๆ”

   “โหย.... แค่นี้ทำบ่น รวยจะตายห่า... เอ๊ะ....หรือที่ผ่านมามึงแกล้งรวย... ” มันถามพร้อมส่งสายตาดูแคลน เห็นแล้วน่าจับฟัดชิบ

   “กูเป็นของกูอย่างนี้แหละ ไม่ได้แกล้งรวย แต่มึงคิดไปเองหรือเปล่าว่ากูรวย?...”

   “อ้าว... ก็กูบอกแล้ว... ว่ากูจะกินของแพงๆ มึงก็เออออเองนี่หว่า ถ้ามึงไม่มีตังค์ก็ไม่บอกแต่แรก ไปกินข้าวหมูแดงข้าวมันไก่ก็อิ่มเหมือนกัน..กูไม่ผิดนะโว้ย...”

   “ก็ไม่ได้บอกว่าผิดนี่... แค่คิดถึงอนาคตข้างหน้า ถ้ามึงกินแบบนี้ทุกวัน กูคงจนแหงๆ แต่กว่าจะจนก็คงผ่านไปสักสองสามร้อยปีก่อนละมั้ง หึหึ”

   “ฮะ.... เชี่ย ใครจะไปตามเกาะให้มึงเลี้ยงจนป่านนั้นล่ะไอ้บ้า”

   “สองสามร้อยปีอาจจะนานเกินไป ถ้าสักห้าหกสิบปีอาจจะเป็นไปได้ใช่ไหม”

   “ไม่รู้โว้ย ไม่ใช่หมอดูจะได้รู้อายุขัยตัวเอง”

   “ถ้าไม่รู้... ก็ตีซะว่าตลอดชีวิตแทนเลยดีไหม?”

    ผมหันไปมองหน้ามันเพื่อรอคำตอบแต่มันเขม้นมองผมแล้วก็ไม่ตอบแต่รีบจ้ำอ้าวเดินหนีไปที่รถ....
   


   เอ่อ.....อาการแบบนี้...เรียกว่า “เขิน” ได้หรือเปล่า?




   .
    .
    .
   

   ขากลับ ไอ้วอกบอกให้ผมจอดรถหน้าเซเว่น ผมก็จอดตามคำสั่ง.... (วันนี้ขับบีเอ็มออกมา เพราะไม่อยากให้มันซ้อนมอไซนานๆ ให้เมื่อยตูด....)

   ก่อนที่มันจะลงจากรถ ผมก็จับมือมันไว้

   “เดี๋ยว........” ผมเอ่ยก่อนจะดึงกระเงินออกมา

   “ฝากซื้ออะไร?” มันถามกลับพร้อมคิ้วที่เลิกขึ้น เมื่อก้มลงมองที่แบงค์พันในมือที่ยื่นส่งให้มัน

   “ฝากเติมเงินในบัตรเซเว่น... อยู่ที่มึงใช่ไหม”

   “อือ ... ว่าจะคืนหลายทีแล้ว ลืมทุกที”

   “ไม่ต้องคืนหรอกเอาไว้ที่มึงแหละ”

   “ถ้าไม่เอาคืนแล้วจะเติมทำส้นไรเนี่ย?”

   “ไมอ่ะ? กูเติมให้เมียใช้ไม่ได้เหรอ?”

    “งั้นมึงเอาทั้งบัตรทั้งเงินมึงคืนไปเลยไป...” มันบอกหน้าตาไม่พอใจ แล้วยัดของสองอย่างใส่มือผม....

   “มึงแหละเก็บไว้ แล้วเข้าไปซื้อของซะที เพราะถึงคืนมาตอนนี้ ก็ไม่ทันแล้ว...” ผมบอกแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดี

   ส่วนมันจ้องหน้าผมอย่างเข่นเขี้ยวก่อนจะถอนใจเซ็งๆ แล้วยอมรับบัตรกับเงินไปแต่โดยดี....





   ผมไม่ได้พามันกลับไปที่บ้านตัวเองแต่พามันมาส่งที่หอ โดยรับปากว่าจะขับรถของมันที่จอดอยู่ที่บ้านมาให้วันหลัง ที่จริงมันก็คงไม่ชอบใจ แต่อาจจะรู้ว่าเถียงไปผมก็ไม่ยอมอยู่ดี มันจำต้องพยักหน้า แล้วเดินออกจากรถมา

   ผมเดินตามมันออกมายืนนอกรถขณะที่มันถือถุงหิ้วใส่ของกินจากเซเว่นถุงใหญ่ ข้างในมีแต่ข้าวกล่อง กับของกิน เสียส่วนใหญ่ จนผมนึกสงสัยว่ามันจะสิงสถิตอยู่ในห้องตลอดไม่ไปหาอะไรกินข้างนอกบ้างเลยหรือยังไง 

   “เอามานี่ดิ” ผมบอกยื่นมือไปดึงถุงจากมือมัน แต่มันไม่ดึงถุงกลับ

   “จะเอาไปทำไม”

   “ไม่ทำไม ก็เดี๋ยวช่วยถือ...”

   “ไม่ต้อง ถือเองได้ มึงอ่ะรีบกลับๆ ไปเถอะไป” มันไล่แล้วขยับตัวจะเดินขึ้นไปบนห้อง แต่ผมเดินตาม

   มันหันกลับมาอีก

   “จะตามมาทำไมเนี่ย? กลับบ้านไปเลย ของก็ไม่ได้ช่วยถือจะตามไปทำไม”

   “ก็มึงไม่ยอมให้กูช่วยเอง แต่ถึงจะได้ช่วยหรือไม่ได้ช่วยกูก็จะตามไปส่งมึงอยู่ดีอ่ะ”

   มันจิ๊ปากแล้วก็เดินนำต่อไป

   “ไม่ต้องช่วยจริงเหรอ?”

   “ไม่ต้องหรอก ไม่อยากใช้คนเจ็บ” มันตอบเบาๆโดยไม่ได้สนใจหันมามองผม

   “เจ็บ...อ๋อ แผลที่นิ้วเนี่ยนะ? จิ๊บๆ ไกลหัวใจ... โดนขวดเบียร์ฟาดตัวแตกยังเคยมาแล้วนับประสาอะไรกับแผลแค่นี้...”

    “เหอะ น่าภูมิใจเนอะ!” มันทำเสียงประชดประชันแล้วเร่งฝีเท้าเดินขึ้นบันได



   ท้ายที่สุด แม้ว่ามันจะไม่เต็มใจ ผมก็เดินตามมาถึงห้องมัน (ที่ชั้นสาม)

   “ถึงแล้ว มึงก็กลับไปซะทีสิ” มันหันหลังใส่หน้าห้องตัวเองหันมาไล่ทั้งๆ ที่ยังไมได้ไขกุญแจห้อง

   “ไม่ต้องไล่หรอกน่า... เดี๋ยวก็กลับแล้ว ไม่อยู่ค้างหรอก  เพราะกูตั้งใจไว้แล้วว่ากูจะไม่มาเข้าไปในห้องนี้อีก จนกว่าจะบรรลุเป้าหมาย”

   “ฮะ?” มันส่งเสียงสูง อ้าปากหวอ

   “เคยได้ยินเรื่องพระเจ้าตาก ทุบหม้อข้าวตัวเองไหม กูกำลังทำแบบนั้นแหละ  กูมุ่งมั่น...ว่าจะต้องทำให้มึงยอมรับกูในฐานะคนรักให้ได้ ก่อนหน้านั้นกูพยายามจะไม่เจอมึง ถ้ามึงไม่ได้เป็นฝ่ายอยากเจอกู กูจะมาเหยียบที่นี่อีกครั้งก็ต่อเมื่อถึงวันที่กูมั่นใจว่ามึงจะไม่ไล่กูแบบนี้แล้วเท่านั้น”

   “นั่นคือเหตุผลที่มึงหายหัวไปเหรอ?”

   “ก็ส่วนหนึ่ง”

    “แล้วมึงคิดว่า กะอีแค่เล่นกีตาร์เป็น มันจะทำให้กูใจอ่อนง่ายๆ เหรอ?”

   “ไม่คิดหรอก...”

   “ไม่คิดก็เลิกซะสิ”

   “กูจะเลิกยังไง กูทุบหม้อข้าวตัวเองไปแล้ว  ถ้ากูทำไม่สำเร็จ กูก็มาที่นี่ไม่ได้ หรือมึงจะเป็นฝ่ายมาหากูเองล่ะ?”  ผมถามลองเชิงพร้อมใบหน้าดีใจ

   “ตลกเหอะ ใครจะไป...” 

   “นึกอยู่แล้วว่ามึงต้องพูดแบบนี้ แต่พอฟังจริงๆ แล้ว ทำไมรู้สึกแย่กว่าที่คิดไว้ก็ไม่รู้ เวลาจะพูดอะไรหัดรักษาน้ำใจคนฟังมั่งสิ รู้ไหมมีคนเค้าเสียใจ”

   “ไม่รู้ เพราะไม่ใส่ใจ”

   “มึงนี่มัน...” พูดไม่ออก ได้แต่จ้องหน้ามันกลับแบบอารมณ์เริ่มจะฉุน แต่ก็พยายามข่มอกข่มใจไม่ให้โมโหจนทำอะไรบ้าระห่ำลงไปอีก

    “งั้นกูกลับละนะ”

   “อือ... น่าจะไปได้ตั้งนานละ”

   ผมถอนใจ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพอพยายามจะพูดหรือทำอะไรให้มันรู้สึกดีๆ มันก็ชอบทำให้งานกร่อยได้ทุกทีเลยสิน่า
   จะต้องให้ท้อมากแค่ไหนถึงจะพอใจกันวะ!

   “เออ...... งั้นก็ขอโทษละกันที่ทำให้รำคาญ” ผมบอกพยายามทำเสียงให้ปกติทั้งๆ ที่หน้าติดจะบึ้งปนน้อยใจ....
   ผมพลิกตัวกลับทันทีแล้วเดินออกมา...

   เซ็งว่ะ.... เรียกว่าอะไรนะความรู้สึกแบบนี้ หงุดหงิด  อารมณ์เสียจนอยากจะชกกำแพง เตะฝาผนังสักทีสองที

   แต่ก็ไม่รู้ว่าทำแบบนั้นแล้วจะหายนอยด์หรือเปล่า

   ไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำไมถึงได้ไปชอบ ผู้ชายแบบมันได้วะ...

   ไม่เห็นจะมีความอ่อนหวาน บอบบางอย่างผู้หญิงธรรมดาๆ  ปากก็หมา มีแต่จะหาคอยหาเรื่องกวนตีนไปวันๆ
   ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำลงไป มันเปล่าประโยชน์ทั้งหมดใช่ไหม?

   .
    .
    .


   ผมเดินหงุดหงิดมาจนถึงบันได

   “ตุลย์ เดี๋ยวก่อน” ผมชะงักตามเสียงเรียก... หันไปเห็นมันวิ่งกระหืดกระหอบมาหา ผมยืนทำหน้างงอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งมันเดินมา
หยุดตรงหน้า ก้มหน้าเอามือเท้าเข่าหอบแฮ่ก แล้วเอาบางอย่างแปะลงมาที่หน้าอก

   “อ่ะใช้ซะด้วย...”

   “หือ ” ผมส่งเสียงในลำคอแล้วหยิบของสิ่งนั้นก่อนที่มันจะตกลงบนพื้นเมื่อมันปล่อยมือ แล้วหมุนตัววิ่งกลับไป 

   ผมมองมันวิ่งจนถึงห้องตัวเอง โดยที่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องรีบร้อนถึงขนาดนั้นพอมัน เดินเข้าห้องแล้วปิดประตูลงผมก็ค่อยๆ ก้มหน้าลงมองของในมืออย่างประหลาดใจ...
   

แผงพลาสเตอร์ยาโง่ๆ (แผ่นเล็กๆ ลายการ์ตูน)

     อยู่ดีๆ หัวใจก็เต้นแรง....แล้วก็อดยิ้มไม่ได้...


    ผมหงายมือตัวเองขึ้นดูรอยช้ำแดงๆ ที่เกิดจากสายกีตาร์ยังคงเด่นชัด
   นี่หรือเปล่าเหตุผลที่มันบอกให้ผมเลิกหัดเล่นกีตาร์ซะที

   
    
    “แล้วมึงคิดว่า กะอีแค่เล่นกีตาร์เป็นมันจะทำให้กูใจอ่อนง่ายๆ เหรอ?”
   “ไม่คิดหรอก...”
    


   ตอนนี้ก็ยังไม่คิด....แต่มั่นใจเลยแหละ...
   เพราะมึงใจอ่อนตั้งแต่กูยังเล่นกีตาร์ไม่เป็นด้วยซ้ำไป....

   ตลกดี พลาสเตอร์ยาแผงเดียวทำเอาหายหงุดหงิดได้ในพริบตา 
จากวันนี้ผมจะไม่ตั้งคำถามโง่ๆ แบบนั้นกับตัวเองอีกแล้วว่าทำไมถึงรักมัน




   
    ก็เห็นๆ กันอยู่ว่ารักเพราะ “ขนมปังของผม” มัน “น่ารัก” ไงครับ...




.............................

[em1979]

น่ารักทั้งคู่อ่ะ ทั้งปอนด์ทั้งตุลย์
คนเขียนก็น่ารักที่กลับมาเขียนต่อ

[rmlab]

จ้า น่ารักด้วยคนนะจ๊ะ

[nekko]

สู้ต่อไปนะกระต่ายยักษ์


 

[Nus@nT@R@]

๕๕๕๕๕ ขนมปังน่ารักจริงๆนั่นแหละเนาะ กระต่ายหื่น

[inpurplethief]

รอพี่โต้งอยู่นะ
แต่มาต่อเรื่องนี้ก็โอล่ะนะ
กระต่ายน่ารักอ่ะเกือบสำเร็จแล้ว หยอดเรื่อยๆนะ
ขนมปังคงใจอ่อนแล้ว แต่ติดแอ็คอยู่ รอลุ้นต่อไป

[Yunatsu]

 

ปอนนน ปากแข็งงงงไปน้าาา

แต่การกระทำเนี่ยยยยยย
อิอิ

[narunarutoboyz]

 

อร๊ายยยยยยยยนฟินไปอีกสามโลกกกกกกกกตุลย์น่ารักมากอ่าาาาาา
เค้าเขิลไม่ไหวเเล้ววว พอแล้วววว จะไม่ทนเเล้วววว 
โถถถถถถ ทูนหัวของน้องงงงง อิป๊อนนนนนนนนนนนด์หล่อนโชคดีที่สุดแล้วนะ
ชั้นริษยาเธอไม่ไหวจะทน ฮือออออ อยากได้.....
ขอบคุณคุณนิมากเลยนะคะที่มาต่อเรื่องนี้เเล้ว ปลื้มปริ่มเป็นที่สุด
รอติดตามตอนต่อไปอย่างจริงจังเลยนะคะ พร้อมกำลังใจแบบเน้นๆเลยค่าาาาา

 

[PoP~Pu]

มาแล้วววว ในที่สุดปอนด์ก็ยอมเผยความรู้สึกให้ตุลย์ได้รู้บ้างแล้ว 555
สู้ต่อไปตุลลลลลย์!!

[nemesis]

มาต่อแล้วเย้ๆ

[fuku]

ปังน่ารักขนาดเน้ แถมยังกินอร่อยเหาะ
กระต่ายจะไม่รักได้ไงเนี่ย



เสียดายซึนไปหน่อยเนอะ แต่ตรงนั้นก็น่ารักดี
ว่าแต่เมื่อไหร่จะคืบหน้าหนอ เริ่มสงสารต่ายซะแล้ว

[bobby_bear]

ดีดดิ้น ๆ ๆ ๆ

เวลาคนมันซึนทำอะไรแบบนี้ น่ารักกว่าพวกที่เปิดเผยล้านเท่าอ่ะ