ตอนที่ 38 พูดไม่ค่อยเก่ง........
-ปอนด์-
ตั้งแต่วันนั้นที่มันหายไป.....
ชีวิตผมก็กลับไปยังวังวนเก่าๆ...ไม่เห็นจะแตกต่างจากเดิมที่ตรงไหน
สิบโมงเช้าไปชมรมดนตรีสากล ซ้อมร้องเพลงประกวด...
ตกค่ำ ไปร้องเพลงที่ร้านริมทาง....
ชั่วแวบหนึ่งที่ยืนอยู่บนเวที.... สายตามันอดเบนไปมองยังโต๊ะหน้าไม่ได้
ตอนนี้ ไม่มีภาพนั้น... ไม่มีมัน และบรรดาผองเพื่อนแวะเวียนมาอีกแล้ว.....
ตอนนี้มันกำลังทำอะไรอยู่..... ยังคงซ้อมดีดกีตาร์อย่างขะมักเขม้น หรือท้อใจจนเลิกไปแล้วก็ไม่รู้....
ผมไม่รู้อะไรเลย.....
สองทุ่ม ผมมาถึงร้าน พี่ต้องจ้ำอ้าวมาหาด้วยสีหน้าแห่งความยินดี...
“อ้าว.... ปอนด์ มาแล้วเหรอ พี่ว่าจะโทรไปตามเลย มีคนเค้าอยากเจอแน่ะ”
“ใครเหรอครับ”
“อะแฮ่ม... เข้าไปดูเองดีกว่านะ” พี่แกบอก เดินนำผมเข้าไปในร้าน แล้วมองซ้ายมองขวาเหมือนหาอะไรอยู่ แต่ก็หาไม่เจอ
“พี่ต้องมองหาใครเหรอครับ” ผมถามอย่างแปลกใจ
“หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ งั้นรออยู่แถวนี้ก่อนแล้วกัน...เดี๋ยวเจอแล้วจะให้เค้ามาหา” เขายิ้มแล้วเดินไปอีกทาง
ผมทำหน้างง ส่ายหัวเบาๆ แล้วเดินไปที่หลังร้าน เห็นแม่ครัวกับเมียพี่ต้องนั่งโต๊ะเปิบผลไม้ผมก็เลยเนียนเข้าไปร่วมวงด้วยอีกคน
พี่ต้องย้อนกลับมาอีกทีด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมยัดกระดาษแผ่นหนึ่งลงในฝ่ามือ ผมพยายามกระเดือกมะม่วงลงคอไวๆ ก่อนจะถามว่า “นี่อะไรครับ”
“มีคนขอเพลง”
ผมกางกระดาษแผ่นบางๆ นั่นออก ด้านในมีชื่อเพลงเขียนไว้
ความคิด..... ของแสตมป์เหรอ?
“ตอนนี้เลยเหรอครับ” ผมถามด้วยเสียงเศร้าๆ เมื่อหันไปมองยังของกินที่ยังเกลื่อนอยู่บนโต๊ะ
“เออ ตอนนี้แหละ รีบๆ ร้องซะ จะได้กลับไวๆ”
ฮื้อ..... ผีเข้าผีออกจริงคนเรา เพิ่งจะมาเมื่อกี้จะไล่กลับซะอีกแล้ว......
ผมทำหน้าหน่าย ก่อนจะเดินไปยังเวที ที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ ที่จริงถึงผมจะมาไวก็ไม่ใช่เพราะต้องรีบร้องเพลง แต่มาหาอะไรรองท้องที่ร้านซะมากกว่า จริงๆ ผมร้องเพลงจริงสามสี่ทุ่มโน่นแหละครับ แต่นี่เพิ่งจะสองทุ่มนิดๆเท่านั้นเอง
ผมเดินไปยังตำแหน่งคุมเครื่องเสียงของร้านที่เปิดเพลงช้าๆ ทิ้งไว้ตั้งแต่เย็น ปิดเพลงเสียก่อนจะขึ้นเวที
ผมนั่งบนเก้าอี้สูงปรับไมค์ให้พอดีปาก เพราะผมต้องใช้มือในการเล่นกีตาร์ เป็นอีกครั้งที่ผมเผลอหันไปมองหน้าเวที ไม่ใช่มันที่ขอเพลงนี้ เพราะโต๊ะหน้าที่ประจำว่างเปล่า มีป้ายจองตั้งไว้ ผมสลัดสิ่งนั้นออกจากความคิด...
ความคิด ความคิด เล่นยังไงนะ.....
ผมพยายามนึกโน้ต นึกคอร์ดกีต้า ก่อนจะเล่น ที่จริงแล้วผมไม่ใช่ว่าเทพถึงขนาดจะเล่นได้ทุกเพลงโดยไม่ต้องแกะล่วงหน้าหรอกครับ สำหรับเพลงที่ร้องในร้านจะเป็นเพลงที่ซ้อมเล่น ซ้อมร้องประจำอยู่แล้ว ดังนั้นเพลงที่ถูกขอกะทันหัน ให้ร้องแบบนี้ก็มีชะงักนึกกันบ้างแหละ
http://www.youtube.com/v/LDIg7_fGRMo แต่ระหว่างที่ผมกำลังยกกีต้าขึ้นดีดก็มีเสียงกีตาร์อีกหนึ่งเสียงซ้อนขึ้นมา แน่นอนว่าเป็นอินโทรเพลงความคิด ผมหันไปมองรอบๆ หาคนเล่น ก็เจอแต่พี่ต้องยกมือทำท่าจับไมค์ให้ร้อง.... ผมถอนใจแล้วเล่นกีตาร์ในมือคลอไปตามเสียงหลักที่ยังคงเล่นอย่างต่อเนื่อง....
ยังเดินผ่านทุกวัน
ที่ที่เราพบกันเมื่อก่อน
ยังจำซ้ำๆ ได้ทุกตอน
ราวกลับมีใครมาหมุน ย้อนเวลา
แต่ก็คงจะหมุนย้อนได้แค่ในความคิด
ในชีวิตจริง คงไม่เจอกันอีกแล้ว
ยืนอยู่ตรงที่เดิม แต่ไม่มีวี่แวว
เธอจากไปแล้ว และคงไม่ย้อนคืนมาหา
ได้แต่ฝากความคิดของฉันเอาไว้
เผื่อวันไหนเธอผ่านมา
เห็นที่เดียวกันนี้ เธอจะนึกขึ้นได้ว่า
เคยมีคนนึงยืนข้างเธอ อยู่ตรงนี้เสมอตลอดมา
ให้เธอสัมผัสความคิดที่ฉันทิ้งไว้
อาจไม่เห็นได้ด้วยตา
ฉันจะฝากเอาไว้ อยู่ในพื้นดินและท้องฟ้า
มันเป็นความคิดที่กระซิบว่า ฉันยังรักเธอ แวบหนึ่งผมคิดถึงไอ้ตุลย์ขึ้นมาแต่ก็คิดว่าคงไม่ใช่ คนที่เพิ่งหัดเล่นกีตาร์ได้ไม่นานอย่างมัน ไมน่าจะเล่นได้ดีไม่มีสะดุดขนาดนั้นครับ...
อยากเจอเธอเหลือเกิน
เพราะก่อนที่เราต้องเดินแยกทาง
ฉันมีความคิดหลายๆ อย่าง
หลายอย่างเหลือเกิน ที่ฉันไม่ได้พูดไป
แต่กลับมานึกขึ้นได้ในเวลานี้
ในเวลาที่เธอเดินจากฉันไปแสนไกล
หากเธอนั้นยังอยู่ จะกอดเธอให้ชื่นใจ
และค่อยพูดออกไป ทุกสิ่งที่อยู่ในใจฉัน
ได้แต่ฝากความคิดของฉันเอาไว้
เผื่อวันไหนเธอผ่านมา
เห็นที่เดียวกันนี้ เธอจะนึกขึ้นได้ว่า
เคยมีคนนึงยืนข้างเธอ อยู่ตรงนี้เสมอตลอดมา
ให้เธอสัมผัสความคิดที่ฉันทิ้งไว้
อาจไม่เห็นได้ด้วยตา
ฉันจะฝากเอาไว้ อยู่ในพื้นดินและท้องฟ้า
มันเป็นความคิดที่กระซิบว่า ฉันยังรักเธอ
ขอ.....ให้เธอสัมผัสความคิดที่ฉันทิ้งไว้
อาจไม่เห็นได้ด้วยตา
ฉันได้ฝากเอาไว้ อยู่ในพื้นดินและท้องฟ้า
มันเป็นความคิดที่กระซิบว่า
...อ้างอิง http://sz4m.com/t5769
เพลงจริงๆ มันจบแค่นั้น ทั้งผมและเสียงกีตาร์ของเขาจบลงพร้อมๆ กันตรงนี้... แต่หลังจากผมพักมือ มีเสียงอื่นที่ยังลอยมาเบาๆ....
“ฉันยังรักเธอ.....” ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก... เพราะจำเสียงนั้นได้ดีแม้ไม่ได้ยินมานานปีแล้วก็นาน....จึง รีบกระโดดลงจากเก้าอี้ แล้วเดินไปหลังฉากกั้นเวที แล้วก็พบเขาจริงๆ
เขานั่งลงบนม้าหินวางกีตาร์ไว้บนตัก มือยังถือไมค์อยู่เลย....
วินาทีนั้นผมพูดอะไรไม่ออก เพราะคิดมาตลอดว่า...
ในชีวิตจริง คงไม่เจอกันอีกแล้ว
ยืนอยู่ตรงที่เดิม แต่ไม่มีวี่แวว
เธอจากไปแล้ว และคงไม่ย้อนคืนมาหา “คิดถึงเราไหม?” เขาเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยน้ำเสียงสดใส ใบหน้าอ่อนเยาว์ราวกับอายุสิบหกสิบเจ็ด ทั้งๆ ที่ตอนนี้ก็ยี่สิบเท่าๆ กับผม
“ไม่อ่ะ” ผมตอบด้วยหน้าเรียบๆ เสียงนิ่ง ออกแนวกวนตีนตามนิสัยปกติ
“แต่เราคิดถึงปอนด์มากเลย อยากเจอมาตลอด.....” เขาบอก ไม่ใส่ใจคำตอบรักษาฟอร์มของผมเลยสักนิด นั่นคงเป็นเพราะเขารู้ว่ายิ่งผมพยายามจะปฏิเสธ พยายามบอกว่าไม่อย่างเด็ดขาดมากแค่ไหน ที่จริงแล้วหัวใจของผมยิ่งหวั่นไหวและอ่อนแอมากเท่านั้น
เขาวางกีตาร์ลงบนโต๊ะหินใกล้ๆ แล้วลุกขึ้นเดินมาหาผม หัวใจผมเต้นแรง ขามันแข็งเหมือนถูกจับแช่ไว้ในห้องเย็นอุณหภูมิติดลบ ทำให้ขยับตัวแทบไม่ได้ จนกระทั่งเขายื่นมือเล็กๆ นั่นมาจับมือผมไว้ ผมยิ่งรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กลงมาก... ผมไม่คิดว่าตัวเองร้องไห้แต่แปลกที่น้ำตามันไหลลงมา ผมบอกว่าไม่เคยคิดถึงเขาแต่พอเขามายืนอยู่ตรงหน้าผมประมาณไม่ถูกเลยว่าตัวเองดีใจมากขนาดไหน
“ปอนด์” เขาเรียกชื่อผมอีกครั้งแตะมือเข้ากับแขนของผมมันทำให้ผมรู้ตัวว่าไมได้เป็นอัมพาตที่ตรงไหน ผมเริ่มขยับตัวได้และเริ่มวาดอ้อมแขนไปกอดเขาไว้ ผมรับรู้ว่าไม่ใช่แค่ภาพฝันหรือจินตนาการใด ตัวของเอานุ่ม อุ่นเหมือนอย่างที่เคยรู้สึกมาตลอด....
“ควิล.....” ผมกอดคอเขาแล้วเริ่มร้องไห้ จนอีกฝ่ายต้องลูบหลังปลอบให้เหมือนเด็ก ทั้งๆ ที่ผมสูงและตัวโตกว่าเขาตั้งบาน แต่มีหลายๆ ครั้งที่รู้สึกว่าเขาเป็นฝ่ายดูแลผม และหลายๆ ครั้งที่เขาเป็นผู้ใหญ่และแมนกว่าผมไม่รู้กี่เท่า
“ท่าทางจะมีเรื่องคุยกันยาว.... ถ้างั้นวันนี้ปอนด์ร้องเพลงแต่หัวค่ำเลยนะ อัดไปหลายๆ เพลง รอบเดียวแล้วพักยาว” เสียงพี่ต้องบอก ผมสูดน้ำมูกทันที รู้สึกอายที่กลายเป็นเด็กขี้แยต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ พี่ต้องตบไหล่ผมแล้วเดินออกไป ปล่อยผมทิ้งไว้กับอดีตคนรัก
.
.
.
“แผลหายแล้วเหรอ?” ผมถามเมื่อเราย้ายมานั่งโต๊ะ ควิลสั่งของมากินสองสามอย่าง พร้อมด้วยน้ำอัดลมขวดใหญ่ เขาเหมือนเด็กน้อยตรงที่ไม่ชอบดื่มของมึนเมา
“ใช่ ก็เล่นกีตาร์ได้เหมือนเดิมแล้วไม่เห็นเหรอ?” เขาตอบยิ้มๆ นั่นทำให้ผมถอนใจอย่างโล่งอก...
ก่อนจากกันเป็นช่วงที่แย่มากสำหรับควิล เพราะเขารักการเล่นดนตรีมาก เล่นได้เกือบทุกชนิด แต่เพราะเหตุการณ์บางอย่างทำให้ได้รับบาดเจ็บจนไม่สามารถเล่นตนตรีได้อีก แม้จากจดหมายที่ทิ้งไว้ เขาจะบอกว่าเขาไปเพราะหึงผมก็ตามแต่ผมไม่ได้ปักใจเชื่อทั้งหมด นอกจากเรื่องที่ผมเจ้าชู้เกินกว่าเขาจะรับไหว อาจจะเกี่ยวกับเรื่องที่เขาเล่นดนตรีไม่ได้ด้วยก็ได้....
“สบายดีเหรอ?”
“อื้อ”
“ไปเรียนที่ไหนล่ะตอนนี้”
ผมรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่า ที่ถามคำถามเรื่อยเปื่อย เหมือนซักเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันมานาน ทั้งที่ความจริง สิ่งที่ผมอยากรู้มากกว่านั้นคือเขากลับมาทำไม หรือสิ่งที่เขาต้องการถ่ายถอดนั้นเป็นเหมือนเพลงความคิดที่ให้ผมร้องกันแน่...
“ผมเป็นห่วงปอนด์” อยู่ดีๆ เขาก็โพล่งขึ้นเมื่อผมเงียบหลังจากไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบที่ผมอยากรู้ แต่ยังไม่เข้าเรื่องสำคัญเลย....
“ฮะ...ห่วงเหรอ?”
“ถึงแม้เราจะไม่ได้เจอกัน ไม่ได้ติดต่อกันแล้ว ผมยังโทรมาถามข่าวคราวจากพี่ต้องเสมอนะ ได้ยินว่าตั้งแต่ตอนนั้นปอนด์ก็ไม่มีแฟนอีกเลย ทั้งๆที่ผมคิดว่าที่จริงปอนด์ออกจะเป็นคนมีเสน่ห์ ผมเลยไม่แน่ใจว่าที่ปอนด์พยายามปิดกั้นตัวเองแบบนี้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะผมหรือเปล่า”
“ก็ไม่ได้ปิดกั้นอะไรนี่ พี่ต้องจะไปรู้อะไร ต่อให้ปอนด์มีคนที่ชอบอยู่ก็ไม่ได้จะเล่าให้พี่แกฟังทุกเรื่องเมื่อไร”
“หือ.... มีเหรอ?” เขาถามกลับด้วยน้ำเสียงแปลกใจ ทำให้ผมได้แต่อ้ำอึ้ง
“แค่สมมุติน่ะ ไม่แน่เหมือนกัน ปอนด์อาจจะกำลังรอควิลกลับมาก็ได้นี่” ผมหลอดกลับไปด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง
“ถ้าเป็นงั้นจริง ผมคงดีใจ แต่ไม่รู้สิ เซนส์ของผมมันบอกว่าถ้าปอนด์จะกำลังรอใครสักคนอยู่จริง คนคนนั้นคงไม่ใช่ควิลหรอก....”
ผมรู้สึกทึ่งในตัวเขา จนป่านนี้ควิลก็ยังป็นควิล ไม่ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร ไม่ว่าจะโกหกหรือพูดจริง สายตาของเขามั่นคง น้ำเสียงของเขาอบอุ่น ทุกอย่างสื่อถึงความจริงใจเสมอ เขาเป็นคนที่ทำให้ผมแพ้... แพ้เพราะความตรงไปตรงมาของเขา และแย่ตรงที่ผมไม่อาจปกปิดความรู้สึกตัวเองต่อหน้าเขาได้เลย เขาดูเหมือนรู้จักผมดีมาก และรู้อกรู้ใจไปหมดทุกอย่าง... แม้ในเรื่องที่ผมก็ยังไม่รู้ตัวเอง... เป็นคนที่น่ากลัวยิ่งกว่าอะไร....
ผมสะดุ้งเมื่อมีสายเข้า โทรศัพท์ถูกตั้งสั่นไว้ สั่นซะแรงจนตกใจ...เมื่อเหลือบมองเบอร์แล้วตาแทบถลน เหลือบตามองควิลแวบหนึ่งก่อนจะลุกขึ้นแล้วออกไปคุยไกลๆ
“มึงอยู่ไหนน่ะ” คำถามจาก “คนที่ผมไม่ได้รอ” ลอยมา...
“อยู่ร้านสิ”
“ดีเลย กูกำลังจะไป มึงรอนั่นนะ...” สั่งอีกแล้วเรอะ!
“กูหมดคิวพอดี กำลังจะกลับแล้ว” เป็นไปได้เหรอที่ผมจะรับคำโดยไม่มีข้อโต้เถียง ฝันไปเถอะ
“ไม่ได้ กูบอกให้รอมึงก็ต้องรอสิ ถ้ากูไปถึงแล้วไม่เจอ มึงซวยแน่วอก...” แล้วมันก็วางสายไปเฉยๆ
ห่าราก....กระต่ายฮิตเลอร์ แล้วมึงก็ทำสันดานเดิมอีกตามเคย
ผมเดินกลับมาที่โต๊ะตามเดิม แล้วมองหน้าควิลอย่างลำบากใจ...
“เอ่อ..... คือ...ควิลพักที่ไหนเหรอ?”
“อ๋อ เช่าห้องแถวๆ หาดน่ะ มีอะไรหรือเปล่าหน้าตาไม่ค่อยดีเลย”
“เอ่อ ควิลยังอยู่อีกหลายวันหรือเปล่า พอดีวันนี้ปอนด์ไม่ค่อยสะดวกน่ะ ติดธุระนิดหน่อย”
“ไม่ว่างเหรอ ไม่เป็นไร ตามสบายเลย ขอนั่งชิวๆ แบบนี้สักพักค่อยกลับนะ”
เอ่อ... ผมพูดไม่ออก เริ่มต้นไม่ถูกว่าจะอ้อนวอนยังไงให้ควิลกลับไปก่อน
ยังไงดีล่ะ ผมจำได้ว่าตุลย์มันเคยขู่ผมว่าถ้าผมไม่เชื่อคำพูดมัน มันจะแฉเรื่องของผมกับมันให้เคลียร์รู้ ผมยังกลัวหัวหด แต่ขอโทษถ้าจะบอกว่าควิลก็เป็นอีกคนเหมือนกันที่ผมไม่อยากให้รู้โดยเด็ดขาด ถ้าเขารู้นะว่าคนที่เคยเป็นผัวเค้ามาก่อนกลายไปเป็นเมียคนอื่น ผมว่าเขาคงรับไม่ได้อย่างแรงแหงๆ และคนที่รับความจริงไม่ได้มากที่สุดก็ผมนี่แหละ เพราะงั้นไม่จำเป็นอย่ามาเจอกันได้ไหมเนี่ย!!
ผมคิดไม่ออกว่าจะทำยังไงดี ถ้าไม่อยู่ไอ้เชี่ยตุลย์มันก็ขู่อะไรไม่รู้ แต่ถ้าอยู่มันก็ไม่ดีอีก ผมเลยตัดสินใจเดินไปหาพี่ต้องเพื่อบอกว่าจะต้องรีบกลับ
“อืม ได้สิ ไม่ได้เจอกันตั้งนานก็ต้องอยากอยู่ด้วยกันตามลำพังบ้างเนอะ” เขายิ้มล้อเลียนเพราะรู้ผมกับควิลเป็นแฟนกันมาก่อนคงอยากรื้อฟื้นถ่านไฟเก่า แต่ไม่รู้ว่าผมอยากพาควิลไปจากที่นี่ด้วยเหตุผลใด
“เออ... แต่ให้ดีร้องเพลงก่อนกลับอีกสักสองเพลงก็ดีนะปอนด์ พี่ว่าควิลเองก็คงอยากฟังเหมือนกัน....”
ผมขมวดคิ้ว... ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู
สักสิบนาทีคงไม่เป็นไรหรอกมั้งนะ.......
ควิลยังนั่งอยู่ที่เดิมที่โต๊ะที่มองเห็นเวทีไกลลิบๆ ผมร้องเพลงที่สองกลางเพลงแล้วตอนที่ไอ้ตุลย์และผองเพื่อนมาถึงร้าน ทำให้ครึ่งเพลงที่เหลือผมร้องเพลงไปเหงื่อตกไป
ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นมันมานั่งยังโต๊ะหน้าที่ประจำที่ตั้งป้ายจองไว้ ได้ข่าวจองไว้ตั้งแต่เย็นพ่อคุณล่อมาซะสามทุ่ม เลวจริงๆ ร้านเค้าเสียรายได้หมด!
จบเพลงผมรีบเดินลงเวทีแล้วเลี่ยงไปโต๊ะหลังที่มีควิลนั่งรออยู่
“เป็นไรป่าว ท่อนท้ายเหมือนไม่ค่อยมีสมาธินะ” ควิลถาม จนผมได้แต่หัวเราะแหะๆ แก้เก้อ
“เอ่อ ควิล คือปอนด์ไปบอกพี่ต้องแล้วนะว่าจะกลับก่อน ควิลไปด้วยกันเลยไหม?”
“หือ ไหนว่ามีธุระไง แล้วชวนไปด้วยจะดีเหรอ?”
“เปลี่ยนใจแล้วน่ะ ไปหาที่เงียบๆ คุยกันดีไหม ที่นี่มันพลุกพล่านน่ะ” ผมพยายามหาเหตุผล ลากควิลออกจากร้านไปด้วยกัน อีกฝ่ายทำหน้าประหลาด แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรให้มากความ เขายอมเช็กบิลแต่โดยดี
ผมรู้สึกว่าเป็นเวลานานชั่วกัปชั่วกัลป์เลยกว่าบริกรจะคิดเงินเสร็จและกว่าจะทอนเงินเสร็จ กว่าที่ควิลจะลุกขึ้นจากโต๊ะ จึงเกิดสิ่งไม่คาดฝันขึ้นเสียก่อน
“วันนี้..... ผมอยากร้องเพลง..... มันอาจจะไม่เพราะอะไรนักหนา แต่ผมอยากให้ใครคนหนึ่งได้ฟังและรู้ว่าผมพยายามมากแค่ไหนที่อยากจะบอกความรู้สึกนี้กับเขา....”
ผมชะงักเท้าและหันไปมองที่เวที....
“ปอนด์...... นั่นใช่ตุลย์หรือเปล่า....” เสียงควิลถามเหมือนไม่แน่ใจ แน่นอนว่าแม้ตอนนี้ ควิลจะซิ่วไปเรียนที่อื่นแล้วก็ตาม แต่ใช่ว่าปีที่แล้วเขาจะไม่รู้จักตุลย์
“อือ” ผมตอบแค่นั้น เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นใบ้ เมื่อมองภาพไอ้ตุลย์ขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกันกับที่ผมนั่งเมื่อคราแรกบนเวที มันก้มหน้าลงดีดอินโทรเพลงเพลงหนึ่ง ซึ่งคุ้นหูมากเหลือเกิน
http://www.youtube.com/v/KUviYPdRvh8มีบางคำที่อยากบอกกับเธอ จิตใจบางคนที่เหม่อเพราะคิดถึงเธอ
แต่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง และไม่รู้ว่าเธอจะรังเกียจไหม
ก็ยังเดาใจไม่ถูกอยากจะรู้ แต่ใครคนนึงรักเธอหมดทั้งหัวใจ
อยากให้เค้าคนนั้นทำอะไร เพื่อให้เธอได้พอเข้าใจว่าฉันรักเธอ
พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ ถ้ารู้ว่าชอบอะไรจะหาให้เธอ
พูดไม่ค่อยเก่งแต่ฉันรักเธอ อย่าปล่อยให้เผลอให้รักเธอข้างเดียว
ก็ยังเดาใจไม่ถูกอยากจะรู้ แต่ใครคนนึงรักเธอหมดทั้งหัวใจ
อยากให้ฉันคนนี้ทำอะไร เพื่อให้เธอได้พอเข้าใจว่าฉันรักเธอ
พูดไม่ค่อยเก่งแต่รักหมดใจ ถ้ารู้ว่าชอบอะไรจะหาให้เธอ………
“ถ้าเทียบกับนักร้อง นักดนตรีมืออาชีพ มันอาจจะไม่ดีที่สุดนะ แต่เราว่าฟังแล้วมันอินน่ะ เหมือนกับว่าเค้ากำลังบอกรักใครสักคนอยู่จริงๆ ช่างเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉานะ”
ผมไม่ถามว่าทำไมควิลคิดแบบนั้น และผมจะไม่เดาด้วยว่าความจริงแล้วมันร้องเพลงให้ใคร เพราะจนถึงตอนนี้ ต่อให้ผมได้ยินคำบอกรักจากมันมาแล้วก็ตาม ผมก็ยังไม่มั่นใจเลยว่า ผมแค่ละเมอเพ้อพกจินตนาการไปฝ่ายเดียวหรือเปล่า...
“ควิล ไปเถอะ.....” ผมหันไปจับมือเขาที่ยังคงจับจ้องอยู่ที่เวที
“ขอฟังให้จบก่อนสิ ของแบบนี้หายยากออก”
“ฟังทำไม กีตาร์ก็ห่วยแตก เสียงก็โหยหวนเหมือนควายออกลูกแบบนี้”
“สำคัญตรงไหน ถ้ามันออกมาจากใจของเค้า ปกติตุลย์ก็เป็นผู้ชายในแบบที่ไม่ต้องทำอะไรก็ต้องมีคนมาชอบอยู่แล้ว แต่ที่เค้าออกมาเล่นกีตาร์และร้องเพลงทั้งๆ ที่ไม่ถนัด มาทำเรื่องน่าอายแบบนี้ ก็เพราะว่าเค้ารักคนๆ นั้นมากไม่ใช่เหรอ?”
รู้สิ เพราะรู้ว่าเป็นอย่างนั้นไง ถึงทนฟังจนจบเพลงไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร มันชาไปหมดทั้งตัว รู้ตัวอีกทีดวงตาก็พร่าเลือนไปหมด
“ปอนด์” เสียงควิลเบาหวิว สีหน้าแปลกใจ ผมเอาหลังมือที่ว่างถูแก้มตัวเอง รู้สึกอายมากที่ควิลต้องมาเห็นภาพนี้ ผมจึงปล่อยมือควิลแล้วหมุนตัวผละออกไป
“วอก!!! มึงอย่าหนีนะ” ได้ยินเสียงไอ้ตุลย์แม่งตะโกนใส่ไมโครโฟนจนผมสะดุ้ง แต่นั่นไม่ทำให้ผมหยุดฝีเท้าตัวเองได้
หนี.... ผมยอมรับก็ได้ว่าตัวเองกำลังหนี.....
ผมรู้สึกว่าตัวเองขี้ขลาดมาก มากเกินจะยอมรับความจริงกับใครๆ
ผมขี้ขลาดที่จะบอกกับควิลว่าผมกับตุลย์ไปถึงไหนกันแล้ว เพราะผมไม่รู้ว่าเขารับได้หรือเปล่าที่ผมไม่ใช่ผมในแบบที่เขารู้จักอีกต่อไป.....
และสิ่งที่มันยากกว่านั้นก็คือการยอมรับว่า
ผมตกหลุมรักไอ้ตุลย์มาตั้งนานแล้ว
.............................
รู้สึกหลังๆมานี่ นุ้งปอนด์ เธอแต๋วแตกมากเลย ร้องไห้เก่งเชียว เป็นไรมากป่ะจ๊ะหนู.........
โพลล์
หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥ (อ่าน 890899 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก