หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥

[Yunatsu]

มาต่อแล้ว
แต่มาต่อแบบหน่วงๆทิ้งไว้แบบนี้ๆๆๆ
ห้ามหายไปนานอีกน้า

มันหน่วงมากกสงสารตุลย์มากจิงๆ

[p.spring]

โหลดดองแตกแล้ว รอมานานมากกกกกก 
ปอนด์ก็รักตุลย์สินะ  แต่รู้สึกสงสารตุลย์มาก พยายามทำทุกอย่าง

[๛ナーリバス๛]

ตอนที่ 40  memory

   ผมไม่แน่ใจว่าควรดีใจหรือเปล่าที่ควิลไม่ได้ไปไหนไกล เขานั่งอยู่ที่โต๊ะไม้ด้านนอกร้าน หลายสิ่งหลายอย่างที่มันสะสมในใจมานานทำให้เริ่มกลัวที่จะเดินเข้าไป แต่พอยืนมองแล้วสังเกตเห็นว่าเขานั่งนวดขาตัวเองอยู่  นั่นแหละทำให้ผมสำนึกได้ว่า ไม่ควรหนีอีกต่อไปแล้ว....

   ผมเดินเข้าไปอย่างช้าๆ เหมือนเด็กน้อยที่ทำผิดบางอย่างแล้วถูกพ่อแม่จับได้...เดินไปหยุดตรงหน้าจนอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามองผมนิ่ง

    “แล้วตุลย์ล่ะ” ถามทั้งที่ก้มหน้าลงมองขา

   “ไม่รู้ดิ กลับบ้านไปแล้วมั้ง”

   “แล้วเรื่องที่ตุลย์พูด... มันจริงใช่ป่ะ?”

   “อือ....” ผมตอบได้ไม่เต็มเสียงนัก

   “ควิลพักที่ไหน เดี๋ยวเราไปส่งนะ” ผมบอกเขาแต่เห็ฯเขานั่งนิ่งเลยยื่นมือไปฉุดร่างเขาให้ลุกขึ้น ควิลยืดตัวขึ้นเพราะแรงดึงแต่ก็รีบฝืนตัวพร้อมขมวดคิ้วแสดงถึงความเจ็บปวด ผมตกใจจึงผ่อนแรงให้เขากลับไปนั่งลงเหมือนเดิม

   “ขาเป็นอะไร ลุกไม่ไหวเหรอ?”

    “ช่างเถอะ... เราไม่ได้เป็นอะไรมาก ปอนด์กลับไปหาตุลย์ดีกว่านะ คนกำลังโมโหหึง สถานการณ์มันจะยิ่งแย่ถ้าปอนด์ยังดื้อมากับเราตอนนี้” หึงงั้นเหรอ? ไม่หรอก มันก็แค่นิสัยขี้หวงไม่เข้าท่าของผู้ชายทั่วไปแค่นั้นแหละ ผมนึกเถียงในใจ แต่คำพูดเหล่านั้นคงไม่ได้ทำให้บรรยากาศตอนนี้ดีขึ้นจึงทำได้เพียงแต่คิด...

   “แล้วจะให้เราปล่อยควิลทิ้งไว้อย่างงี้เหรอ? ทั้งๆ ที่เราเป็นทำให้ควิลเจ็บอ่ะ...” ผมบอกแล้วจ้องมองเขาด้วยแววตาแห่งความรู้สึกผิด  เขาไม่ตอบแล้วก้มหน้าลงมองพื้นดังเดิม

   ผมหันหลังแล้วนั่งยองๆ

   “ขึ้นมาดิ ให้เราไปส่ง ...นะ”

   นานเป็นนาทีกว่าที่อีกคนจะเริ่มขยับแขนมาโอบรอบคอยอมขี่หลังแต่โดยดี 
   ระหว่างทางที่มีแต่ความเงียบ... ผมรวบรวมความกล้าที่จะเอ่ยความรู้สึกนึงออกมา

   “ขอโทษนะควิล ที่ไม่ยอมบอกเรื่องนั้น เรา.....”

   “เราเข้าใจ ปอนด์คงมีเหตุผล กลัวเราเสียใจใช่ป่ะ”

   “อือ ใช่... แต่ถ้าเล่าให้ควิลฟังตั้งแต่แรกควิลคงไม่เจ็บตัวแบบนี้”

    “ไม่หรอก เราเองก็ผิด น่าจะเดาออกได้ตั้งแต่แรกว่า คนที่ตุลย์ลงทุนร้องเพลงบอกรักคือปอนด์”

   ในที่สุด...ผมก็เดินมาหยุดที่ข้างรถตัวเอง ค่อยๆ เอนตัวปล่อยร่างของควิลให้นั่งลงบนรถตัวเอง

   “ยังไงก็ ....ยินดีด้วยนะ” เสียงแผ่วราวกระซิบทำให้อดไม่ได้ที่จะรีบหันมามองเขา เพราะน้ำเสียงเรียบๆ เจือเศร้านั้นมันไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆ เลยสักนิด

   “ยินดีเหรอ? อย่าพูดแบบนั้นสิ มันยิ่งทำให้เรารู้สึกแย่นะ ควิลควรจะโกรธเรา หรือด่าเรา จะต่อยมาสักหมัดเราคงรู้สึกดีกว่านี้....”

   “ทำไมต้องโกรธด้วย ปอนด์ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ เราเป็นคนทิ้งปอนด์ไปก่อนแท้ๆ แล้วนี่มันก็ผ่านมาตั้งนานแล้วด้วย ก่อนที่เราจะกลับมาก็คิดไว้แล้วแหละว่าปอนด์ต้องมีคนใหม่” 

   “ก็จริง คงไม่แปลกที่เราจะมีใครใหม่ แต่.... คนๆ นั้นก็ไม่ควรจะเป็นตุลย์ .....ใช่มะ”

   ดูเหมือนจะเป็นคำถามที่ลำบากใจควิลจึงถอนใจลึกก่อนจะตอบ

   “ใช่ ที่จริงก็ไม่ควร...” เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิด...

   เออ...คนเรา.... ก็แปลก เวลาที่มีใครบางคนเลือกจะพูดตรงข้ามกับความจริงเพราะห่วงความรู้สึกเรา เรากลับอยากฟังความจริง แต่พอเขาเลือกที่จะพูดความจริงออกมา ทำไมมันถึงแย่กว่าที่คิดกันนะ....

   ผมได้แค่ยืนนึ่ง ยอมรับความผิด น้อยไปด้วยซ้ำกับคำพูดแค่นี้ เขาควรจะต่อว่า ด่าผมให้หนักกว่านี้อีกหลายเท่า แต่ผมรู้ว่าควิลใจดีเกินไป... ดีจนผมเองกลับเกลียดตัวเองที่.....ไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้

   ทุกคำว่าไม่ที่ผมพูด ไม่มีความหมายเลย... เมื่อผมได้อยู่ข้างๆ มัน

   “แต่ว่า....” ผมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาอีกครั้งเพื่อควิลเปิดปากพูดต่อ

 “ถ้าตุลย์เค้าเป็นคนที่ทำให้ปอนด์มีความสุขได้ล่ะก็ เขาก็ไม่ควรอยู่ในข้อยกเว้นนะ”

   “ควิล....” ผมพูดไม่ออก วินาทีที่ได้เห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนอย่างเก่า ก็แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

   “อย่างอแงน่า... จะไปส่งใช่ป่ะ เราอยากกลับละ”

    จนถึงตอนนี้ ควิลก็ยังเป็นควิลที่ไม่เคยทำให้ผมเสียใจ ควิลที่ให้อภัยได้ทุกเรื่อง

แม้ว่า.... จะไม่น่าอภัยแค่ไหนก็ตาม.... จนบางครั้งผมเองก็ไม่อยากแม้แต่จะให้อภัยตัวเอง...
   .   .
   .
   .


    ผมกับควิลคบกันมาตั้งแต่ม.ปลายแล้ว... และควิลเลือกเรียนวิศวะตามผมแม้ว่าเขาจะไม่ได้ชอบ
ปี1 เทอม 1 จำได้ว่าวันนั้นผมโดดเชียร์....ด้วยความขี้เกียจ เลยนอนอ่านการ์ตูนอยู่ที่หอพักชาย (หอใน) เงียบๆ คนเดียว

   สี่ทุ่มกว่าแล้วที่ควิลเปิดประตูเข้ามาแล้วทำหน้ายุ่งใส่

   “ทำไมโดดเชียร์”
   “เอ่อ.... ปอนด์ไม่สบาย ปวดหัวตัวร้อน เป็นไข้ไอแค่กๆ” ผมกำมือไปที่ปากทำเสียงไอประกอบเพื่อความเนียน...
   “ไหน ป่วยจริงอ่ะ” อีกฝ่ายเดินเข้ามาหาที่เตียงแล้วเอาหลังมือแตะหน้าผากและลำคอทันทีด้วยความห่วงใย
   “ป่วยการเมืองดิ ไม่เห็นตัวร้อนเลย” จับได้ซะงั้น....

   “เอาน่า...เดี๋ยวพรุ่งนี้ไป วันนี้เรียนเยอะ ขี้เกียจจริงๆ” ผมบอกอย่างอ้อนๆ
   “ไม่ไปเข้าเชียร์เลยไม่เห็นอะไรดีๆ”
   “อะไร?”
   “ฉากงัดข้อรุ่นพี่ดิ อยู่ดีๆ ปี4 ก็เรียกมาด่า ฟังยังไงก็เหมือนพาลหาเรื่อง แถมให้ปีสองกลิ้งอีกนะ ทีนี้ผิดซีนเกือบโดนปี1ต่อยเอา ”

   “ใครอ่ะ เก๋าขนาดนั้นเลย”
   “ตุลย์ไง จำได้ไหม เราว่าเค้าฮอตอยู่นะในรุ่นเราอ่ะ....”
   ฮอตเหรอ?  ผมขมวดคิ้วพร้อมกับคำถามที่เด้งขึ้นในหัว.....ใครวะ ไม่เห็นรู้จักเลย....


   วีรกรรมห่ามๆ ของไอ้ตุลย์กลายเป็นทอล์คออฟเดอะทาวด์ไปอีกหลายวัน จนคนรู้จักมันไปทั้งคณะ ผมก็นึกแปลกใจอยู่ที่เด็กปี 1 ปีนเกลียวรุ่นพี่ขนาดนั้นแล้วยังรอดตายไม่โดนลงโทษอะไรสักอย่างได้ยังไง จนกระทั่งมีวันหนึ่งที่ควิลพาผมไปดูบาสที่มันแข่งนั่นแหละถึงพอเดาออก คนบ้าอะไร ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ ตัวสูงอย่างกะเปรต หน้าตาก็ดุอีกต่างหาก ผมว่าแม้แต่รุ่นพี่เองก็คงนึกเกรงใจตีนมันอยู่บ้างแหละ..... ถึงได้ปล่อยให้แล้วๆ กันไป

   “กลับได้ยังอ่ะ หิวแล้วนะ” ผมเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ เพราะรู้สึกแสบแก้วหูกับเสียงกรี๊ดปรอดแตกของคนในโรงยิมเวลาที่ไอ้ตุลย์มันได้ครองลูกบาส....
   “อะไร เพิ่งมาแป๊บเดียวเอง....ดูอีกหน่อยดิ” ควิลหันมาบอก

   “ปอนด์หิว.... ถ้าอยากอยู่ ก็กลับเองแล้วกัน” ผมบอกแล้วไม่รอคำตอบรีบเดินลิ่วออกมา
   ควิลวิ่งตามออกมา
   “โหย...ปอนด์อ่ะ” ควิลหน้าง้ำใส่ทำให้ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่

   “ถ้าอยากดูมากก็อยู่สิไม่ได้อะไรสักคำ...”
   “ถ้าอยู่ปอนด์ก็งอนอีก...ใช่ป่ะล่ะ?”  ผมไม่ตอบเพราะถึงไม่พูดควิลก็รู้นิสัยผมดีอยู่แล้ว....
   


   แม้จะเรียนคณะเดียวกัน แต่ผมกับตุลย์แทบจะไม่เคยเจอกันจังๆ เลยสักที จนแทบจะเรียกได้ว่าไม่รู้จักมันเลยด้วยซ้ำ แต่หลังๆ ที่ผมเกิดอคติไม่ชอบขี้หน้าไอ้ตุลย์ขึ้นมาก็เป็นเพราะคนพูดถึงมันกันบ่อยจนผมรู้สึกรำคาญเท่านั้นเอง แล้วคนที่พูดนี่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนก็ควิลแฟนผมเองนี่แหละ.....

   วันดีคืนดีก็มาบอกว่าจะไปดูแข่งบาสรอบชิง (เป็นกีฬาในมหาวิทยาลัย)

   “ไปคนเดียวเหรอ?”

   “หรือว่าปอนด์จะไปด้วยล่ะ?”

   “ไม่ดีกว่า อยากไปก็ไปเถอะ” ผมบอกไปงั้นทั้งๆ ที่ความจริงก็ไม่อยากให้ไปเท่าไรหรอก
 แต่พอเห็นควิลดูตื่นเต้นที่จะได้ไปดูบาสมันก็...

“นี่ควิลอยากไปดูมันขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“อะไร..มันไหน”

“ก็....ไอ้เปรตวัดแจ้งนั่นไง”

“อ๋อ...ตุลย์อ่ะนะ บ้า ไม่ใช่ซะหน่อย ทำไมคิดอย่างนั้นล่ะ?”

“ไม่รู้ดิ... ก็อย่างอื่นไม่เห็นอยากดู”

“ก็อย่างอื่นมันไมได้ชิงชนะเลิศนี่นา รู้ป่ะเนี่ย ถ้าบาสแพ้นี่คณะเราปีนี้จะไมได้ถ้วยอะไรเลยนะ”
เอ่อ... อยากบอกจังว่าไม่รู้ ไม่เคยสนใจเรื่องกีฬา

   “ทำไม? ไม่อยากให้ไปเหรอ?”

   “เปล่า”

   “ละเป็นไรหน้าบึ้ง อย่าบอกนะว่าหึง”

   “ไม่...” ตอบพร้อมทำหน้าบึ้ง

   “จริงอ่ะ?”

   “ไม่หึงเลยม้างงงงงงง” ผมตอบด้วยเสียงสูง แล้วควิลก็หัวเราะ

“แล้วก็ไม่บอกแต่แรก ที่จริงไม่ได้คิดอะไรนะ แค่อยากไปเปิดหูเปิดตานิดหน่อยแต่ถ้าปอนด์ไม่ชอบ ไม่ไปก็ได้....” เขาบอกยังไม่วายยิ้มค้างอยู่ในหน้า....



หลังจาก หมดกิจกรรมรับร้อง เข้าเชียร์ และกีฬามหาวิทยาลัยก็เข้าสู่ช่วงสอบ ไอ้ตุลย์ก็ยังมีข่าวฮอตออกมาเรื่อยๆ ประเภท เตะตุ๊ดมั่ง หักอกสาวมั่งตามไสตล์ บ้างก็แอบเม้าท์ว่ามันเป็นเกย์เพราะยังไม่มีแฟนเป็นตัวตน... แต่เรื่องนั้นผมก็ ไม่ได้สนใจอยู่ดี ถึงมันจะเป็นก็เดาๆ เอาว่า ยังไงก็คงสายเดียวกัน ผมไม่แคร์เรื่องของมัน.... ขอแค่สารพัดข่าวลือไม่ได้ออกมาจากปากควิลก็พอแล้ว....

เทอมสองเมื่อกิจกรรมไม่มี ปรับตัวกับเรื่องเพื่อนและเรื่องเรียนได้แล้ว ผมกับควิลก็หารายได้เสริมด้วยการไปร้องเพลงที่ร้านริมทางซึ่งเป็นร้านอาหารเปิดใหม่ และตัดสินใจย้ายออกมาอยู่หอนอกเพราะสะดวกใจกว่าการอยู่หอชายซึ่งคนพลุกพล่านแล้วยังไม่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองอีก

ทุกอย่างก็เหมือนจะผ่านไปด้วยดี ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น....

วันนั้นผมพาควิลไปนั่งกินเบียร์อยู่ที่ชายหาดสองคน  ควิลเล่นกีตาร์และผมร้องเพลง ตอนนั้นก็ค่อนข้างดึกแล้ว... พอหมดเบียร์ไปหลายขวด พอเมาก็อาจจะเสียงดังไปบ้างก็ไม่แน่ใจ จู่ๆ ก็มีกลุ่มวัยรุ่นเดินแฉลบเข้ามา

“เฮ้ยวงนี้น่าสนุก แจมด้วยได้ป่ะเนี่ย.....”  ผมชะงักรอดูสถานการณ์

 “อ้าวเฮ้ยมึงคู่เกย์ว่ะ มึงแจมไปคนเดียวเลยกูขอผ่าน...” คนหนึ่งพูดขึ้นมาเหมือนเรื่องตลก.... ผมเงยหน้าเหลือบตาขึ้นมองด้วยสายตาไม่พอใจ

“จริงดิ ตายห่า มองไกลๆ กูนึกว่าผู้หญิง เดี๋ยวนี้โลกมันอยู่ยากขึ้นทุกวันเนอะ” แล้วเพื่อนมันก็พากันหัวเราะ...

“กลับเหอะ...” ผมถอนใจแล้วกระซิบบอกควิล หมดสนุก
ควิลไม่ตอบแต่รีบลุกขึ้นยัดกีตาร์ตัวโปรดใส่กระเป๋า

“อ้าว จะไปไหนกันล่ะ ไม่ร้องเพลงต่อแล้วเหรอ? กำลังเพราะ....”

“ขอทางหน่อย จะกลับแล้ว” ผมบอกห้วนๆ แต่พอไม่มีใครคิดจะหลีกก็เลยกระชับมือควิลพาเดินแทรกวงมันซะเลย แต่ยังเดินไปไม่พ้นควิลโดนจับไหล่ไว้ก่อนเขาเลยชะงักเท้า สะบัดไหล่....

“จับนิดจับหน่อยทำเป็นสะดิ้ง.....”

ความหวงแฟนบวกฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เผลอตัวซัดหมัดใส่ไอ้เชี่ยปากหมาไปที.... ลืมนึกไปว่า คนน้อยกว่าและเสียเปรียบเห็นๆ หลังจากนั้นเหรอครับ แน่อยู่แล้ว ลองแม่งโดนต่อยไปคนละพวกผมจะเหลืออะไร นอกจากจับมือกันวิ่งหนีบาทาเพื่อนมัน แต่ก็ไม่พ้น ถูกกระทืบจนน่วม ระหว่างที่ชุลมุนอยู่นั้นผมรู้แต่ว่าในช่วงที่เลวร้ายที่สุดควิลปกป้องผมจากคัทเตอร์เล่มหนึ่งจนบาดเจ็บที่หลังมือเลือดโชก ผมกำลังหวาดกลัวว่าสถานการณ์จะเลวร้ายกว่านี้อีกไหมก็พอดีมีใครบางคนที่เข้ามาช่วยซะก่อน คัทเตอร์ถูกเตะกระเด็นไป และร่างนั้นถูกกระชากให้ลุกขึ้นแล้วออกหมัดใส่ พอเพื่อนถูกเล่นงาน คนอื่นๆ มันเลยเลิกกระทืบผม หันไปรุมพระเอกขี่ม้าขาวนั่นเพียงคนเดียว...

ตอนนั้นเองที่เห็นหน้าคนมาช่วยชัดเจนกว่าทุกครั้งคนสุดท้ายที่คิดว่าจะโผล่มากลับกลายเป็น...
ตุลย์ .....

ซึ่งความจริงแม้จะโดนรุมมันก็ไม่ได้เสียเปรียบอย่างที่ควรจะเป็นเลย จนกระทั่ง....

เพล้ง....!!  ฝีหมัดอาจจะไม่เป็นรองแต่ก็ช่วยไม่ได้เมื่อถูกเล่นงานทีเผลอ

“เหี้ยเอ๊ย.....” เสียงสบถดังขึ้นไอ้ตุลย์ย่างสามขุมเข้าไปด้วยหน้าตาถมึงทึงปานฆ่าคนได้ และผมรู้สึกว่าบางทีถ้าไม่มีใครไปหยุดมันอาจจะทำอย่างนั้นจริงๆก็ได้ แต่โชคดี ไอ้คนถือขวดมันเกิดป๊อดโยนขวดทิ้งแล้ววิ่งหนีเสียก่อนคนอื่นๆเลยพากันวิ่งหนีตามไปด้วย
พอตั้งสติได้ ผมก็พาสังขารอันบอบช้ำขยับไปหาควิล

“ไปเหอะ ไปโรงพยาบาลกัน...” ผมรีบบอกด้วยความเป็นห่วง ควิลพยักหน้า แล้วก็พยักพะเยิดไปอีกทาง ผมหันไปเห็นไอ้ตุลย์ยกมือถือแนบหู ใบหน้ามีเลือดไหลนองจากหัวลงตามคิ้ว...

ผมนึกขึ้นได้ว่ามันเองก็คงต้องไปโรงพายาบาลด้วยเหมือนกันจึงบอกควิลให้รอตรงนั้นก่อนจะเข้าไปถามมัน...

“เอ่อ.... พอดีเรากำลังจะไปโรงพยาบาล ไปด้วยกันไหม”

“ไม่เป็นไร พวกมึงไปเถอะ กูโทรเรียกเพื่อนให้มารับแล้ว” มันบอกโดยไม่แม้แต่หันหน้ามามองด้วยซ้ำ

   “เหรอ..งั้นก็ขอบ...”

   “ไม่ต้อง..... เพราะกูไม่ได้อยากจะมาช่วยพวกมึงนักหรอก มึงก็แค่โชคดีเท่านั้นแหละที่ใส่เสื้อตัวนี้มา...”

   ผมได้แต่อ้าปากค้างแล้วก็หุบฉับแทบไม่ทัน ก้มลงมองเสื้อที่ตัวเองใส่
เสื้อรุ่นของคณะวิศวะที่ถูกบังคับซื้อมาเพื่อใส่ร่วมกิจกรรมกีฬาตอนเทอม 1

เข้าใจล่ะที่โดดเข้ามาทำตัวเป็นพระเอกก็เพราะ.....ห่วงสถาบัน ห่วงหน้าตาคณะตัวเองสินะ



การพบกันวันแรกระหว่างเรา….
เพียงแค่คำขอบคุณจากผม...มันก็ยังไม่ต้องการ....
   
   TBC


……………………………………..
   อาจจะเชื่องช้าสักนิดกับช่วงระลึกความหลัง
แต่คงไม่เลวร้ายมากนักเพราะอย่างน้อยในความทรงจำเหล่านั้นก็ยังมีตุลย์อยู่ด้วย....

[BlueCherries]

ง่ะ ตุลย์จำฉากนี้ได้ไหมเนี่ย ......ไม่น่าจะจำได้แฮะ(เดา)

ไม่คิดว่าควิลจะชอบตุลย์เลยนะเนี่ย เหมือนจะเกือบเป็นรักสามเศร้า(??)

แล้วควิลบอกเลิกปอนด์เพราะอะไรเหรอคะ?

[❣☾月亮☽❣]

  หน่วงง่า ตุลย์จะจำได้ไหมว่าพูดกันครั้งแรกในสภาพนั้น

[why yyy]

ขอบคุณ

[j123]

ได้อ่านความหลัง ถูกใจที่สุด รีบมาต่ออีกไวๆ นะ บัตรส่วนลดของที่ร้านริมทางที่ตุลย์เคยได้มาแต่ไม่รู้ของใคร ปอนด์คงให้เพื่อตอบแทนเรื่องนี้ใช่ไหม

[mooping-7]

ปอนด์เวลาเปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยน ตอนนั้นไม่ต้องการคำขอบคุณ แต่ตอนนี้ต้องการความรักอะ ให้ตุลย์ไปเถอะ รอเลยเนี่ย

[malula]

อ้าว เขาแอบมีความหลังกันด้วย

[Yunatsu]

 
ซับซ้อนจังเลย
เฮ้ออออออออออออ

[sapphire winnie]

ตกใจ!!!!! โหลดองแตกแล้วววววววว
ปอนด์อย่าน้อยใจตุลย์มันนานสิ ง้อจนหงอยแล้ว!
มีอดีตร่วมกันด้วย ตุลย์มันรู้ไหมน่ะ 5555
ชอบปอนด์ ชอบตุลย์ รออ่านต่ออยู่นะ

[๛ナーリバス๛]

    ตอนที่ 41 ความหลัง.....

   “ขอบใจนะที่มาส่ง” ควิลบอกเมื่อผมพามาส่งยังที่พักของเขา เป็นห้องเช่าแบบรายวันตรงข้ามชายหาด

   “พรุ่งนี้เราคงจะกลับบ้านแล้วล่ะ”

   “ทำไมเร็วจัง...”

   “ไม่ได้คิดจะมาเที่ยวแต่แรกละ แค่อยากมาหา แต่ถ้ารู้แต่แรกว่าจะมาทำให้ปอนด์ต้องมีปัญหา ไม่มาซะดีกว่าอีก...” ไหงกลายเป็นควิลที่รู้สึกผิดอย่างนั้นล่ะ

   “ไม่ใช่เพราะควิลหรอก” ผมรีบเถียง...เพราะถ้าจะมีใครสักคนที่ผิดมันก็ผมนี่แหละ....

   “ยังไงก็... รีบกลับไปง้อดีกว่านะจะได้สบายใจ”

   ง้อทำไม ผมไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย ผมคิดอยู่ในใจ... แต่สิ่งที่ตอบไปคือ....

   “ขอบใจ”

   “อื้อ... ลาก่อนนะ...” ควิลบอกแล้วยิ้มบางๆให้

    ลาก่อน....

    ผมยกมือโบกค้างมองควิลหมุนตัวเปิดประตูเข้าห้องไป.....

   ส่วนตัวเองถอยกลับมาที่รถ ภาพความทรงจำเก่าๆ ไหลกลับมาเป็นฉากๆ


   …………………..
………………………………
……………………………………………


อาการของควิลไม่ได้สาหัสมาก แต่สำหรับเราถือว่า แย่เอาการ  เพราะหลังจากนั้นควิลก็ไม่สามารถเล่นดนตรีได้อีกนานโข แต่คงเพราะควิลไม่อยากทำให้ผมไม่สบายใจ เขาเลยไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นเลยสักนิด แต่หลังจากเย็บแผลแล้วควิลก็ต้องนอนให้น้ำเกลืออยู่สองวันเพราะเสียเลือดมากไม่ต่างจากตุลย์ที่ผมรู้มาว่ามาเข้าโรงพยาบาลเดียวกัน

   “ปอนด์ว่าตุลย์เค้าจะเป็นไรมากไหม?”

   “ไม่รู้ดิ แต่เท่าที่เห็นก็แค่หัวแตกนะ”

   “อื้อ ถ้าปลอดภัยก็ดีสิ”

   “งั้น เดี๋ยวเราไปสืบข่าวให้ละกัน...”

   “จะไปจริงเหรอ?  งั้นซื้อของฝากไปเยี่ยมเค้าด้วยละกัน...”

   “เอาไว้ควิลหายดีแล้วเป็นคนเอาของไปให้มันเองไม่ดีกว่าเหรอ?”

   “ถ้าเราหายช้าล่ะ? ตุลย์ออกจากโรงพยาบาลไปก่อนละมันจะเรียกของเยี่ยมได้ไง ปอนด์นั่นแหละเอาไปให้แทนคำขอบคุณ ถ้าไม่มีเค้าเราสองคนอาจจะโดนแทงไส้ไหลดับอนาถคาหาดบางแสนก็ได้ใครจะรู้....”

   ครับ...เถียงไม่ออก ได้แต่จำใจเลือกของเยี่ยม ก็ไม่ได้อะไรมาก แค่แบรนด์กระเช้า....ธรรมดานี่แหละ

   แต่ที่มากกว่านั้นก็คือผมดันใส่ใบส่วนลดค่าอาหารของร้านริมทางลงไปด้วย...

   สาเหตุก็เพราะว่า ผมละอายใจต่อควิล... เพราะผมเป็นแฟนที่ไม่เอาไหน ดูแลแฟนตัวเองได้ไม่ดีพอ ถ้าวันนั้นไม่มีตุลย์เข้ามาช่วย ผมก็ไม่รู้จริงๆว่ามันจะแย่ยิ่งกว่านี้อีกไหม... มันคงจะดีกว่านี้ถ้าผมบู๊เก่ง หรือแมนได้ครึ่งนึงของตุลย์  มันคงจะดีกว่าถ้าควิลได้ไปคบกับคนแบบนั้นแทนที่จะเป็นผม .... และผมอดคิดไม่ได้ว่า ควิลเองก็คงอยากเป็นคนถือของเยี่ยมมา.. เป็นคนกล่าวคำขอบคุณด้วยตัวเอง ถ้าเขาไม่เกรงใจว่ามันจะทำให้ผมคิดมาก หรือหึงแบบไม่เข้าท่าอย่างที่ผ่านมาอีก...

   บางที... ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น ถ้าตุลย์มันเกิดหันมาชอบควิลแม้แต่นิดเดียว ผมอาจจะยอมปล่อยมือควิลไปแต่โดยดีก็ได้
   แต่ผมมารู้ทีกลังว่าผมคิดผิด เพาะตอนที่ผมถือของฝากไปเยี่ยมมันนั้นเองผมดันไปได้ยินมันคุยกับเพื่อนมันในห้องพิเศษโรงพยาบาลซะก่อน...

   “เจ็บมากป่ะมึง..”
   “แค่นี้ไกลหัวใจว่ะ แต่ที่จริงถ้ามันไม่เล่นทีเผลอคงไม่เจ็บตัวโดยใช่เหตุแบบนี้”
   “พวกมันมีกันกี่คน มึงมีตัวคนเดียว อยากเปรี้ยวนักก็สมควร”

   “ห่าเอ๊ย ก็ตอนนั้นมันฉุกละหุก กูจะมีเวลาโทรเรียกใครมาล่ะ ถ้ากูไม่เข้าไปช่วยเกิดไอ้สองคนนั้นมันตายหาดขึ้นมาแล้วนสพ.ลงข่าว  คู่เกย์รักกันดูดดื่มจนจิ๊กโก๋หมั่นไส้กระซวกตายคาหาด...  อายเค้าตาย แม่งดันใส่เสื้อคณะเราด้วย”

   “มึงรู้ได้ไงว่ามันเป็นวะ”

   “ถ้าไม่เป็นมันจะเอาตัวเข้าปกป้องกันขนาดนั้นเหรอมึง แทนที่จะเข้าไปช่วย สัด กระโดดเข้าไปรับมีดแทน กูไม่เคยเห็นใครโง่ขนาดนี้เลย...  แต่แม่ง... ถ้ารู้ว่าจะเจ็บตัวขนาดนี้ไม่เข้าไปเสือกก็ดีหรอก”

   หดหู่... ไม่รู้เลยว่าแค่เป็นเกย์กะใส่เสื้อคณะไปเที่ยวหาดที่มันจะบัดซบขนาดนี้ ...   

   อย่าว่าแต่แค่กล่าวคำขอบคุณ แค่โผล่หน้าไปให้มันเห็นก็ยังไม่กล้า... จะหาว่าตุ๊ดก็ตามใจเหอะ ผมทำได้แค่ค่อยๆ งับประตูห้องพิเศษนั่นปิดลงตามเดิม เคาะประตูสองสามทีแล้ววางของเยี่ยมไว้หน้าห้อง  พอเดินไปหลบอยู่ตรงมุมลับตาของชั้นนั้น เพื่อนของมันก็เปิดประตูออกมาเอากระเช้านั้นไป โดยไม่พบว่าใครเป็นเจ้าของกระเช้า

   กว่าจะรู้ตัวว่าผมลืมเอาบัตรส่วนลดนั้นกลับมาด้วยก็สายไปแล้ว...
บางที การที่เรื่องมันวุ่นวายมากมายขนาดนี้... อาจจะเป็นเพราะผมในวันนั้นก็ได้....




ไม่กี่วันต่อมาควิลก็ออกจากโรงพยาบาลได้ ที่จริงผมอยากอยู่ดูแลควิล... แต่ควิลบอกผมว่าไม่เป็นไรให้ผมไปร้องเพลงเถอะ แรกๆ ควิลก็มาอยู่ด้วย แต่ผมสงสารเขาที่ต้องมาคอยเฝ้าที่ร้านจนดึกเลยขอร้องให้ควิลอยู่ที่ห้องเพื่อพักผ่อน

ในขณะที่ผมต้องไปร้องเพลงที่ริมทางทุกวัน กลับไปถึงห้องควิลก็หลับแล้ว  การไปร้องเพลงคนเดียวทำให้มีแฟนคลับมากขึ้น และยิ่งต้องตามใจแฟนมากขึ้น แรกๆ ควิลก็เหมือนจะเข้าใจ และผมก็คิดว่าเขาเข้าใจ แต่ผมลืมนึกไปว่าควิลรักผมมากว่าที่ผมคิด ถ้าให้ผมจะเซอวิสแฟนเพลงแค่ไหน เขาก็ไม่เคยโวยวาย พูดว่าน้อยใจ ไม่เคยแสดงที่ท่าว่าโกรธหรือไม่พอใจเลยสักนิด เขาปล่อยให้ผมอยู่กับสิ่งที่ชอบและสุดท้าย... เขาเดินจากไปโดยไม่มีแม้คำลา....นอกจากจดหมายเพียงฉบับเดียว....

   หลังจากที่ผมไม่มีควิล ผมก็เลิกไปร้องเพลงที่ริมทาง...ตอนนั้น เป็นช่วงที่เสเพลที่สุดในชีวิต
   อยากดื่มก็ดื่ม อยากเที่ยวก็เที่ยว อยากนอนกับใคร... ก็มั่วได้หมด

   ทั้งจุ๊บจิ๊บ.... เพื่อนในเอก ใครต่อใครที่เจอตามผับ.... ทั้งโต้งที่แค่เกือบได้กัน

   กว่าจะกลับมาเหมือนเก่า ก็หลังจากที่เจอเคลียร์แล้ว... เขาทำให้ผมนึกถึงควิล  แม้จะไม่ใช่คนตัวเล็ก... แต่หุ่นที่ผอมบาง เล่นดนตรีเก่ง  นิสัยบางอย่างช่างเหมือนกัน... ติดอยู่แค่มีไอ้โต้งคอยกันซีน ติดที่ผมยังกลัวกับการเริ่มต้น จึงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงนอกจากผมแค่ทำใจได้และกลับไปร้องเพลงได้ตามเดิม...

   วันแรกที่ผมกลับร้องเพลงที่ร้านก็เจอคนที่ไม่ควรเจอ....
ไอ้ตุลย์มาเป็นลูกค้าที่ร้านตามที่ผมเคยหวัง...แต่มันกลับมาในวันที่ผมไม่มีควิลแล้ว
   


   “เอ้อ... เหลือแค่เราแล้วที่พี่ยังไม่ได้ถาม” อยู่ดีๆ พี่ต้องก็โพล่งขึ้นมาในห้องน้ำ ระหว่างที่เราสองคนทำธุระกันอยู่
   “อะไรพี่”

   “พอดีมีลูกค้าใหม่เค้ามาถามว่า ใครเป็นคนเอาบัตรส่วนลดไปให้เค้าน่ะ”
   “เอ่อ... ลูกค้าใหม่พี่นี่มันใครอ่ะ?” ผมแกล้งเนียนทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าพี่เค้าหมายถึงไอ้ตุลย์แน่แท้...

   “เค้าชื่อตุลย์ เรียนอยู่วิศวะปีเดียวกับปอนด์เลย รู้จักป่ะ?”
   “อ๋อ ครับ ก็...รู้จักแหละ แล้วไงเหรอ?”

   “ปอนด์เป็นคนให้ป่ะ?”
   “จะบ้าเหรอพี่ ผมเนี่ยนะ ผมจะเอาไปให้มันทำไม” เถียงสิครับ สุดใจขาดดิ้น...

   “ไม่รู้สิ พี่ไล่ถามทั้งร้านละ ไม่เห็นใครยอมรับ พี่เห็นเราชอบผู้ชายก็เลยลองถามดูเฉยๆ”
   “ครับ ชอบผู้ชายก็ไม่เถียงอ่ะ แต่ชอบแบบน่ารักๆ อ่ะไม่ใช่สูงเป็นเปรต ตัวใหญ่อย่างกะยักษ์แบบนี้”

    “ใครจะไปรู้ เผื่อเปลี่ยนแนว...”
   “ไม่อ่ะ... ไม่อยากเจ็บตูดโดยใช่เหตุ”

   “เฮ้ยไม่แน่นะ เห็นตัวโตๆ นี่อาจจะสาวแตกก็ได้”
   “ไม่มีทาง... คนแบบนั้นน่ะ ถ้าไม่ได้เป็นเจ้าชายของสาวๆ ก็เป็นได้แค่เทพบุตรก็ของพวกเกย์รับเท่านั้นแหละ” ผมพูดอย่างมั่นใจ ตั้งแต่เห็นบทบู๊คราวนั้น ผมคิดมาเสมอมาว่าไม่มีใครอีกแล้วที่จะแมนได้เท่ามัน....

   “แก้ตัวให้ขนาดนี้... หรือปอนด์จะเปลี่ยนใจเป็นเกย์รับตามหาเทพบุตรล่ะเนี่ย?” พี่ต้องแกล้งล้อ
   “ไม่ใช่ละพี่” ผมรีบปฏิเสธหัวชนฝา

   “ของแบบนี้ไม่ลองไม่รู้นา” พี่ต้องเย้าต่อ
   “จริง....ละพี่อ่ะอยากลองป่ะ?” ผมถามทำสายตากรุ้มกริ่ม ทั้งที่รู้ว่าพี่ต้องแกเป็นชายแท้ที่มีเมียโคตรดุ

   “เหอะ.... ไม่อยากโดนเมียฆ่าตาย ปอนด์ก็รู้ หึหึ”
   ผมหัวเราะตาม ที่จริงก็ไม่อะไรมากแค่แซวไปอย่างนั้นเอง รู้ว่าพี่ต้องทั้งรักทั้งกลัวเมียแกมากขนาดไหน   


   วันแรกที่กลับมา ถึงจะพอทำใจเรื่องควิลได้แล้วแต่ผมก็ยังคิดถึงเขา  เพลงที่ผมเลือกร้องในวันนั้น คือเพลง  “รักเธอทั้งหมดของหัวใจ” จำได้ลางๆ ว่าตุลย์ฟังผมร้องเพลงไม่จบด้วยซ้ำ แค่กลางเพลงมันก็ลุกหนีไปก่อน จนไม่น่าเชื่อว่าผ่านมานานแล้วแต่ตุลย์ยังจำได้ มันเคยเอ่ยลอยๆ ว่าวันแรกที่มันเจอผม ผมร้องเพลงนี้ ทั้งๆ ที่ความจริง ผมเจอมันก่อนหน้านั้นตั้งนาน... 

   ตกดึกแล้วผมเข้าห้องน้ำอีกครั้ง แล้วจู่ๆก็มีคนเดินเข้ามาฉี่อยู่ที่โถข้างๆ กัน ไม่คิดอะไรก็แค่หันไปมองข้างล่าง แล้วตกใจขนาด... เลยต้องรีบเงยหน้าขึ้นดูหนังหน้าเจ้าของแล้วลมแทบจับ....

   เหยด.... ไอ้ตุลย์นี่หว่า... 

   ทำอะไรไม่ถูกได้แต่จ้องหน้ามันตาค้าง

   “มองอะไร....” มันถามกลับมาด้วยน้ำเสียงห้วนห้าว แบบนักเลง
   “เปล่า” ผมรีบตอบด้วยความกลัว มองหน้ามันนานๆ เดี๋ยวจะหาว่าหาเรื่องเลยหรุบตาลงต่ำก็พอดีไปป๊ะหน้าล่าง (อีกรอบ)โดยไม่ตั้งใจ

   “ก็เห็นมองอยู่ชัดๆ ยังบอกไม่ได้มองอีก” เสียงดุเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่พอใจ ทำให้ผมผินหน้าไปทางอื่น ก็แค่บังเอิญไม่ได้ตั้งใจมองซะหน่อย

   เสียงรูดซิบทำให้รู้ว่ามันเสร็จธุระของมันแล้ว ฟังเสียงฝีเท้าตบพื้นห่างออกไปค่อยคลายใจว่ารอดแล้ว... แต่เรื่องมันยังไม่จบครับ...

   “อ้าว...เดฟ มึงมาฉี่เหรอ?” ผมหันไปมองมันยืนอยู่หน้าห้องน้ำพอดี

   “เออ”
   “ระวังนะมึง”

   “ระวังอะไรวะ”

   “มีเกย์โรคจิตอยู่ข้างในแน่ะ” มันบอกแล้วก็เดินออกจากห้องน้ำไป

   เดฟเดินเข้ามาในห้องน้ำกวาดสายตาไปรอบๆ  แล้วไม่ก็เจอใครนอกจากผมเพียงคนเดียว


   เอ่อ... เดี๋ยวนะ.... เกย์โรคจิตที่มันว่านี่ ...... หมายถึงผมใช่มั้ย?


 

   TBC.

[Yunatsu]

โหหห เรื่องราวมันซับซ้อนจิงๆนะเนี่ยย
แต่ตุลย์จำปอนไมไ่ด้จิงๆหรอออออ

[nekko]

มีความหลังกันนี่เอง

 

[Zarch krub]

ฮาตุล

[rmlab]

ปอนด์ฝังใจมาก ก็ตุลย์ปากจัดจริงๆ

[❣☾月亮☽❣]

  ตุลย์เกรียนว่ะ คงต้องเคลียร์กันยาว

[malula]

คนทั่วไปต่อให้เจอกันบ่อยแค่ไหนถ้าไม่ได้คิดอะไรด้วยมันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ถ้าคนมันจะคิดนะเจอหนเดียวมันก็ติดใจ
ตุลย์เป็นแบบไหน...

[why yyy]

ขอบคุณ

[mooping-7]

เข้าใจแล้วละ คงรักปอนด์มากนะสินะ

[p.spring]

ปากไม่เคนเปลี่ยนแปลงจริงๆนะ

[sapphire winnie]

โหหหหหห ตุลย์! รู้ตัวไหมวะนั่นว่าเคยทำอะไรไปบ้างน่ะ -0-
สมควรที่ตอนแรกปอนด์มันลังเลวอแว

รออ่านต่อนะะะะ ><
คนเขียนสู้ๆ เย้! ชอบเรื่องนี้ สนุกกกกกก

[maminmeaw]

โอ้ยๆๆๆๆๆมาต่อแล้วอ่ะ คิกถึงมากมาย มาต่อตอนต่อไปบ่อยๆนะคะ ^_____^

[๛ナーリバス๛]

   ตอนที่  42 ทางเลือก....

   “บอกให้กลับไปตั้งนานแล้วทำไมยังไม่กลับไปอีก....” ผมสะดุ้งหลุดจากภวังค์ที่เต็มไปด้วยอดีตเก่าๆ ที่อยากลืมแต่ก็ยังคงฝังแน่น... ยิ่งเห็นควิลย้อนกลับมาก็ยิ่งขัดเขิน อีกทั้งเกรงใจเพราะรู้ว่าเขาคงยังเจ็บขาอยู่

   “เอ่อ...ก็แค่ไม่รู้จะไปไหน”

   “กลับไปหาตุลย์ที่ร้านไง มีอะไรไม่เข้าใจก็คุยกันสิ คิดจะหนีตลอดเลยเหรอ” ผมหนักใจกับคำแนะนำที่ดีแต่ทำได้ยาก ในเมื่อผมเพิ่งพูดจาตัดเยื่อใยไอ้ตุลย์ไปอย่างนั้นจะให้กลับไปตอนนี้ก็ทำหน้าไม่ถูกนัก

   “เอาไว้วันหลังดีกว่า ยังไม่อยากเจอมัน”

   “ถ้างั้นก็กลับบ้านไปสิ จะมายืนตากยุงทำไม?”

   “อือ...ขอโทษ ถ้าทำให้ควิลรำคาญ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ผมบอก เมื่อสำนึกได้ว่าไม่ควรอยู่หน้าห้องคนอื่นให้รำคาญตา

   “เดี๋ยวปอนด์ ..... ” ชะงักเท้ากับเสียงเรียกแล้วหันกลับมา แสดงใบหน้าแห่งคำถาม

   “หือ..”

   “เราไม่ได้ตั้งใจจะออกมาไล่ปอนด์นะ แต่ที่เราออกมาก็เพราะว่าเราเป็นห่วงจริงๆ มันอาจจะฟังดูหลงตัวเองไปหน่อย แต่สมมุติถ้าปอนด์ไม่สบายใจเพราะแค่ร์ความรู้สึกของเรานะ มันไม่จำเป็นเลย เพราะเราไม่ได้โกรธ และปอนด์ก็ไม่ได้ผิดอะไร เข้าใจที่เราพูดใช่ป่ะ?”

   “เข้าใจ... ว่าควิลไม่ได้โกรธทั้งๆ ควรโกรธ ทั้งๆ ที่เราเตรียมรับคำด่าไว้มากมายแต่พอควิลเป็นแบบนี้แล้วมันผิดคาดไปหมด ที่จริงควรจะโล่งใจแต่มันก็ไม่ เพราะปัญหาจริงๆ มันไม่ได้เกี่ยวกับควิล แต่มันอยู่ที่เราเอง”

   “แล้วปัญหาที่ว่านั่นมันคืออะไรล่ะ ปอนด์กังวลใจเรื่องอะไร บอกเรามาหน่อยได้ป่ะ เราไม่เข้าใจปอนด์เลยอ่ะ  มีผู้หญิงตั้งมากมายที่อยากเป็นแฟนตุลย์ แต่ปอนด์กลับมาทำหน้าอมทุกข์แบบนี้ ถามจริงเถอะ... ได้เป็นแฟนกับคนแบบตุลย์นี่ไม่มีความสุขหรือไง...”

   “ไม่รู้ดิ เพราะไม่เคยเป็น”

   “ถ้าไม่ใช่ แล้วเป็นอะไรกันล่ะ?”

   นั่นสิ ผมเองก็ไม่รู้... ไม่รู้ว่าจะให้คำจำกัดความว่าอะไร ความสัมพันธ์ระหว่างเราที่ผ่านมามันคืออะไรกันแน่....
    ไม่รู้อะไรเลย

   “ขอร้องล่ะ เราอยากฟังเรื่องทั้งหมด เราอาจจะช่วยอะไรปอนด์ไม่ได้ แต่อย่างน้อย เรารับฟังและให้คำปรึกษาได้ ไหนๆ เราก็มาแล้ว เราก็อยากกลับไปแบบสบายใจไม่มีเรื่องค้างคา  เราว่าปอนด์เอง ก็คงมีเรื่องอยากบอกเราเหมือนกันใช่ไหม?”
   .
    .
   .

   “เหมือนละครหลังข่าวเลยอ่ะ” ควิลเปรยขึ้นมาเมื่อผมเล่าจุดเริ่มต้นของผมและตุลย์ให้ฟัง “ ขอร้องนะ ต่อไปอย่าเล่าเรื่องนี้ให้คนอื่นฟังล่ะ”

   “แน่ล่ะ ใครจะไปเล่าเรื่องน่าอายแบบนั้น” ผมบอกขณะเอนกายลงบนหมอนนุ่มที่พื้นห้องของควิล

   “ไม่ได้บอกว่าน่าอาย แต่กลัวรถตุลย์จะไม่พอให้สาวๆ ทำพัง....” เขาบอกด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ แต่ผมกลับหัวเราะไม่ออก

   “ไม่เห็นตลกเลยอ่ะ ปอนด์ว่ามันเป็นเรื่องเลวร้ายสุดในชีวิตเลยด้วยซ้ำ”

   “เรื่องที่ปอนด์คิดว่าเลวร้าย มันอาจจะเป็นเรื่องดีของคนอื่นก็ได้นี่ แต่ถ้าปอนด์ลองคิดดูให้ดีๆ ปอนด์จะรู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นได้กับคนทุกคน ต่อให้อยู่ในสถานการณ์เดียวกัน”

   “ใช่สิ ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่ยอมแลกศักดิ์ศรีทั้งหมดของตัวเองกับชุดสีรถหรอกจริงป่ะ” ผมยิ้มอย่างขมขื่น ตัวผมในสายตาของมันคงมีค่าแค่นั้นแหละ...

    มันจะรู้บ้างหรือเปล่า... แค่รถของมันที่ผมต้องชดใช้ เทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่มันทำไว้เมื่อนานมาแล้ว  ถ้ามีเรื่องรถแค่อย่างเดียว ผมคงไม่ตัดสินใจยอมรับข้อเสนอโง่ ๆ นั่นได้ง่ายๆ  ต่อให้จะอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลมขนาดไหน..  ผมอาจจะดิ้นรนขัดขืนมากกกว่านั้น ไม่ว่าจะต้องทำร้ายคนตรงหน้าให้ตายกันไปข้างนึงเหมือนที่เคยทำกับโต้ง...ถ้าเพียงแค่ ผมไม่คิดว่า ผมอยากสะสางเรื่องอดีตของเราให้จบสิ้น เพื่อให้เราไม่มีเรื่องติดค้างกันอีก ผมจะได้ไม่รู้สึกติดหนี้บุญคุณมัน..เพราะผมได้มอบสิ่งที่มีค่าที่สุดของผมให้มันไปแล้ว...

แต่....ผมไม่คิดว่า การตัดสินใจผิดๆ ในวันนั้นจะทำให้ทุกอย่างยิ่งยืดเยื้อ ยุ่งยากวุ่นวายมากขึ้นไปอีก... มากจนตัวผมเองไม่อาจจะก้าวเดินออกมาจากความรู้สึกนั้นได้อีกแล้ว

“ปอนด์ก็คิดเหมือนกันว่าถ้าตอนนั้นบอกมันว่าจะพยายามหาเงินมาใช้มันให้ได้ แม้จะต้องผ่อนใช้ไปตลอดชาติ มันจะยอมไหม?”

   “ก็คงไม่ยอมอยู่ดี เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการแต่แรกแล้ว.. ปอนด์ลองคิดดูดิ คนมีตังค์เค้าจะมายื่นข้อเสนอพิลึกพิลั่นแบบนั้นกับคนแปลกหน้าทำไมกัน  ต่อให้รู้ว่าปอนด์จะไม่มีเงินจ่าย ก็ไม่จำเป็นต้องแลกกับอะไรที่เสียเปรียบแบบนั้น นอกเสียจากว่า เค้าจะสนใจปอนด์มาก่อนหน้านั้นแล้ว”

   “ไปกันใหญ่แล้วควิล มันจะเป็นไปได้ยังไง”  ผมทะลึ่งตัวขึ้นจากหมอนขึ้นมาเถียงทันที “ อย่าว่าแต่เรื่องเก่าที่มันจำไม่ได้นะ แค่ชื่อปอนด์ มันยังจำไม่ได้เลย ทุกวันนี้ มันเรียกปอนด์ ว่าอะไรรู้มะ? วอกงี้ จืดงี้ ดื้ออย่างนี้ ชื่อไหนมันก็ทุเรศเหมือนกันหมด”

   “จะว่าไปที่เรียกมาน่ะมันก็เข้ากะปอนด์ดีออก คนที่เค้าเป็นแฟนกันบางทีเค้าก็เรียกกันน่ารักๆ แบบ อ้วน มั่ง ที่รักมั่ง ตัวเองมั่งง่ะ ไม่เคยได้ยินเหรอ? อีกอย่างไม่ได้เรียกชื่อไม่ได้แปลว่าเค้าไม่รู้หรือจำไม่ได้นะ มันอาจจะมีเหตุผลก็ได้ ทำไมปอนด์ไม่ลองถามดูอ่ะ”

   “ไม่อยากรู้...”  ผมตอบพลางเบนหน้าไปทางอื่น

   “ก็เป็นซะแบบนี้แหละ คิดอะไรก็ไม่ยอมพูด อยากรู้อะไรก็ไม่เคยถาม ตุลย์เค้าไม่ใช่เรานะจะได้เดาใจปอนด์ออกไปหมดทุกเรื่องอ่ะ” ควิลเริ่มชักสีหน้าและขึ้นเสียง เขาขยับจากที่นั่งอยู่บนเตียงลงมานั่งข้างๆผม

   “พอเถอะควิล เรารู้นะว่าควิลหวังดี แต่ควิลช่วยอะไรเราไม่ได้หรอก เราก็เล่าให้ฟังไปหมดแล้วนี่ ว่าในสมองของมันมองพวกเราว่ายังไงและตลอดเวลามันเห็นปอนด์เป็นอะไร ก็แค่ของเล่นแก้เบื่อไง”

   “ปอนด์ ... ที่เราฟังมาทั้งหมด ปอนด์เอาแต่พูดว่าตุลย์เป็นอย่างงั้นเป็นอย่างงี้ ซึ่งบางอย่างเราก็ไม่เห็นด้วย เพราะรู้ว่าปอนด์ชอบมองโลกในแง่ร้ายตลอด แต่ที่เราอยากรู้จริงๆ คือถ้าไม่แคร์ว่าตุลย์เป็นยังไง คิดอะไร แล้วปอนด์ล่ะรู้สึกยังไงกันต่างหาก ”

   “ไม่สำคัญหรอก...”

   “มีคนเคยบอกเรานะ.... ถ้าอยากรู้ว่าใครคนนึงรักเราแค่ไหน ให้ดูว่าเค้าพยายามทำอะไรเพื่อเราบ้าง ทำสิ่งที่ไม่ชอบ หรือเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเราหรือเปล่า... และเราก็เห็นแล้ว... ถ้าปอนด์ ไม่มีความสำคัญกับตุลย์จริงๆ เค้าคงไม่ไปฝึกเล่นกีต้าร์หรือร้องเพลงให้ปอนด์ฟังแบบนี้หรอก ส่วนปอนด์ก็เหมือนกัน ถ้าไม่คิดอะไรบ้างเลย จะยอมเป็นรับให้มาตั้งนานขนาดนี้เหรอ?”

   “รักอย่างเดียวบางทีมันก็ไม่พอหรอกควิล ถ้ารักแล้วมันต้องยอมเสียทุกอย่างแม้แต่ความภาคภูมิใจ ศักดิ์ศรีทั้งหมด ต้องฝืนตัวเองให้ทำในสิ่งที่ไม่ชอบเพื่อคำว่ารัก บางทีมันก็เหนื่อยเกินไป....จะเรียกร้องให้มันมาทำให้สิ่งที่ไม่ใช่ตัวมันก็ไม่ได้ สู้จบๆกันไปซะยังจะดีกว่า”

   “ถ้าคิดว่ามันดีจริงๆ แล้วปอนด์ทำได้จริงหรือเปล่าล่ะ?”

   “ปอนด์ก็กำลังทำอยู่นี่ไง”

   “ด้วยการหลบหน้าไปเรื่อยๆ งั้นเหรอ จนถึงเมื่อไร รู้ได้ยังไงว่าต่อไปจะไม่ใจอ่อนอีก”

   “แล้วควิลจะให้ปอนด์ทำยังไง ปอนด์ทำทุกอย่างแล้วนะ ต่อให้พูดยังไง ไล่ยังไง มันก็ไม่ไปซะที”

   “ก็เลิกหนีซะทีสิ ทำไมไม่หยุดแล้วเผชิญหน้า  ข้องใจอะไรก็ถาม อยากได้อะไรก็บอก ยื่นข้อเสนออะไรก็ได้ยากๆ  ถ้าเค้าทำไม่ได้ก็จบกันไป แต่ถ้าได้ ทำไมไม่ลองคบกันสักตั้งให้มันรู้กันไปเลยว่าจะรอดหรือเปล่า ยังไงปอนด์ก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่”

   “จะลองทำไม รู้ทั้งรู้ว่ายังไงก็ไม่รอด”

   “ยังไม่ทันลองเลยจะรู้ได้ยังไงว่าไม่รอด ปัญหาของปอนด์มันจิ๊บจ๊อยกระโหลกกะลามากเลยรู้ไหม ยังมีใครอีกหลายคนที่มีปัญหามากกว่านี้ ทั้งรักคนที่เค้าไม่ได้รัก หรือรักกันแต่พ่อแม่กีดกัน แต่ปอนด์กลับมาทิ้งโอกาสดีๆ ในชีวิตเพียงเพราะความกลัว... กลัวเขาไม่รักจริง กลัวจะโดนทิ้ง ก็แค่เรื่องที่คิดไปเองคนเดียว... ไม่เห็นต้องกลัวเลย  ถ้าวัดความเจ้าชู้เชื่อดิ ให้ร้อยตุลย์ก็ไม่เท่าปอนด์คนเดียวหรอก แล้วไอ้สถานะนี่เหมือนกัน เค้าไม่ได้เรียกมันว่าศักดิ์ศรีหรอกนะ  เค้าเรียกว่ารสนิยม ไม่เห็นต้องไปยึดติดเลย คนเรามันก็เปลี่ยนกันได้ ทั้งนิสัย ทัศนคติ หรือแม้แต่ความชอบ คนเรามันก็ต้องมีลองผิดลองถูกกันบ้างเป็นธรรมดา อะไรที่ผ่านไปแล้ว คิดมากไปก็เท่านั้น ปอนด์ก็กลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว แต่... ปอนด์เลือกอนาคตได้  เรามีทางเลือกให้ปอนด์สองทาง.. ทางแรก ลองเสี่ยงที่จะมีความรักครั้งใหม่ ต่อให้มันจะจบไม่สวย แต่ปอนด์จะไม่ต้องมานั่งเสียใจ หรือเสียดายโอกาสในวันนี้”

   “ แล้วทางที่สองล่ะ” ผมตัดบทเรื่องตัวเลือกแรกอย่างกะทันหัน แล้วถามถึงทางที่สอง

   “กลับมาคบกับเราไหม?”  คนตอบมีสีหน้าลำบากใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจตอบได้

“ว่าไงนะ ควิล” ทางเลือกที่สองเล่นเอาผมเหวอ  ไม่นึกว่าคนที่สนับสนุนให้ไปคบกับตุลย์ย่างเต็มที่เมื่อครู่จะเสนออีกทางเลือกที่ตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิงได้ขนาดนี้

   “กลับมาคบกันได้ไหม....ถ้าเป็นเรา ปอนด์จะได้กลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิม เหมือนที่เคยเป็น เล่นดนตรี ร้องเพลงด้วยกัน เราจะไม่บังคับให้ปอนด์ต้องทำในสิ่งที่ปอนด์ไม่ชอบ ปอนด์รู้ไหม...ก่อนที่เราจะมาใจนึงเราก็คิดนะ อยากให้ปอนด์ไม่มีใคร เราจะได้กลับมาเหมือนเดิม แต่อีกใจก็อยากเห็นปอนด์คบกับใครสักคน เราจะได้ไม่ต้องห่วง ตอนที่เรารู้เรื่องตุลย์ทีแรกก็แปลกใจอยู่แต่ถ้าเป็นตุลย์เราคงวางใจว่าจะดูแลปอนด์ได้เพราะเราคิดว่าปอนด์ได้คบกับคนที่ดีที่สุด แต่ท่าทางและสีหน้าปอนด์กลับไม่แฮปปี้อย่างที่คิด แทนที่เราจะบอกลากันอย่างสบายใจเรากลับมีคำถามมากมายเกิดขึ้นในหัว ปอนด์จะมีความสุขดีหรือเปล่า ตุลย์กับปอนด์จะคบกันราบรื่นไหม แล้วมันก็เป็นอย่างที่เราคิดเลย การที่ปอนด์ยังคงยึดติดอยู่กับอดีตแย่ๆ และพยายามปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองแบบนี้ มันไม่ได้ทำร้ายแค่ตัวเองและตุลย์ แต่ปอนด์กำลังทำร้ายคนรอบข้างด้วยสิ่งที่เรียกว่าความหวัง มันทำให้เรายิ่งตัดใจกลับไปทั้งอย่างนี้ไม่ได้”

ผมได้ยินเสียงสะอื้นแม้ว่าเขาจะไม่ได้มีน้ำตา ทำให้พูดอะไรไม่ออก รู้สึกสับสนกับสิ่งที่ควิลอธิบาย ซึ่งรวมความได้ว่า ผมผิดอย่างไม่น่าให้อภัยที่มาปรึกษาปัญหาหัวใจกับแฟนเก่าแบบนี้ ต่อให้ควิลจะแสนดีมากแค่ไหน เขาก็ไม่ได้เข้มแข็งมากพอจะเป็นที่ปรึกษาให้ผมได้อย่างที่พูดเลย ความลังเลใจของผมกลายเป็นขนมหวานเคลือบยาพิษไปซะแล้ว

    “รู้บ้างหรือเปล่าว่าเราพยายามมากแค่ไหนที่จะพูดคำว่า ยินดีด้วย ฝืนใจแค่ไหนที่ต้องบอกว่าคนอื่นรักปอนด์มากกว่า  ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงสิ่งที่เราอยากจะพูดมากที่สุดก็คือ... เราอยากให้ปอนด์ลืมทุกอย่างเกี่ยวกับตุลย์ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรายังรักปอนด์อยู่นะ” ท้ายประโยคนั้น เราสองคนจ้องตากัน ควิลเป็นฝ่ายเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ

ในที่สุด..เราก็จูบกันเป็นสัมผัสที่เคยคุ้น นุ่มนวลและอ่อนหวานอย่างที่เคยเป็น ผมยังจำภาพควิลในอดีตได้ดี เขาเป็นคนมีเสน่ห์เย้ายวนและแสนหวานอย่างไร...

    ผมไม่คิดจะห้ามตัวเองเลยที่จะรั้งร่างเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด และปล่อยตัวเองให้ลอยล่องไปในทุ่งดอกไม้อันสวยงามและหอมหวาน....จนเกินห้ามใจ....






   “ถ้าปอนด์คิดว่า... ความรักของตุลย์ ไม่สำคัญกับปอนด์จริงๆ คืนนี้ก็ค้างที่นี่นะ....”


    TBC.

   
   แต่ละตอนอาจจะสั้นและอืดอาดไปบ้าง... แต่จะพยายามมาต่อให้บ่อยๆ นะคะ
   อย่างไรก็ดี... ถ้ายังมีคนติดตามนิยายเรื่องนี้อยู่ก็ ขอความกรุณา คอมเมนท์เป็นกำลังใจกันสักนิดก็แล้วกันนะคะ  นิจะได้มีแรงผลักดันที่จะต่อนิยายเรื่องนี้ให้จบซะที
   
   พบกันใหม่เมื่อมีคนคิดถึงนินะคะ..... BYE

   ๛ナーリバス๛

[noomasoi3]

เรารอนิยายเรื่องนี้อยู่นะ รอด้วยความสงสารตุลย์ สงสารปอนด์ และตอนนี้ก็สงสารควิล...
นิรีบกลับมาทำให้คนอ่านหายทรมานเร็วๆน้า

[kusahana]

ตามอยู่ค้าบ มาสั้นๆแต่มาก็โอแล้ว

[❣☾月亮☽❣]

  
ควิลจะทำให้ปอนด์ รู้ใจตัวเองได้ไม๊นะ รึจะสับสนกว่าเก่า
เป็นกำลังใจให้นะคะ

[BAKA]

ปอนด์ทำแบบนี้จะมีแต่คนเจ็บนะ

แล้วจะมีความสุขจริงๆหรอ?

[why yyy]

ปอนด์จะเป็นแบบนี้อีกนานมั้ย

ขอบคุณ

[ReiSei]

ปอนด์เอ๊ย 
หน่วงจัง ทำใจแป๊บ