ตอนที่ ๕“ติณ”................................................
“เพิ่งพักเที่ยงเหรอ” คนเราก็แปลกก็เห็น ๆ ยังมาถาม น่าเบื่อวะ
“ครับ” แล้วผมก็รีบเดินมานั่งกินข้าว ด้วยความเอร็ด อร่อย แต่ผมก็รู้สึกเหมือนมีกระแสจิตพุ่งมาชนผมบ่อย ๆ พอผมเงยหน้าขึ้นถึงรู้ว่า ผมโดนพี่เป้มองผมอยู่จากฝั่งตรงข้าม หมดอร่อยเลย ผมเลยลุกขึ้นเปลี่ยนที่นั่งกับไอ้อ้น
“ไอ้อ้นมึงมานั่งฝั่งนี้กูจะไปนั่งฝั่งโน้น”
“อะไรวะ กูกำลังกินอร่อย ๆ ขัดใจป๊าจริง ๆ”
“มึงจะไม่เปลี่ยนก็ได้นะแต่ฝั่งกูนั่งมีสาวสวยนุ่งสั้นมานั่ง”
“งั้นมึงรีบลุกเลยอย่าช้า” หุหุหุ อย่างไอ้อ้นต้องเอาหญิงเข้าล่อ
“ไหนงะสาว” พอมันย้ายปุ๊ปก็กวาดสายตาหาสาวใหญ่เลย
“ไม่มีกูหลอกมึง๕๕๕”
“ไอ้เหี๊ยะ” แล้วมันก็กินก๋วยเตี๋ยวมันต่อไป ผมไม่ได้สนใจหรือคิดที่จะหันไปดูพี่เป้ หลังจากที่พวกผมกลับมาเรียนในภาคบ่ายจนเสร็จก็จะเตรียมตัวไปเล่นฟุตบอลเหมือนเช่นทุกวัน เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาดู เป็นเบอร์แปลก ๆ ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“สวัสดีครับ”
“ติณเหรอ นี้พี่เป้เองนะ” เฮ้ยไปเอาเบอร์กูที่ไหนมาเนี้ย
“พี่ไปเอา...ผม....มา....จาก...ที่....ไหน” ผมถามที่ละคำอย่าชัดถ้อย ชัดคำ
“เอาเป็นว่าพี่ได้มาก็แล้วกัน”
“พี่จะบอกผมไหมว่าเอาเบอร์ผมมาจากที่ไหน ไม่งั้นผมจะวางสายละนะ” ผมตวาดเสียงลงไปที่โทรศัพท์ ด้วยอารมณ์อาภาพร นครสวรรค์ ผมไม่ชอบที่จะให้ลูกค้าโทรมาหาผมแบบนี้เพราะรู้สึกมันไม่เป็นส่วนตัว และเท่าที่จำได้ผมไม่ได้ให้เบอร์พี่เป้
“เดี๋ยวก่อนสิครับติณ อย่าเพิ่งวาง”
“ แล้วจะบอกผมได้หรือยังว่าเอาเบอร์ผมมาจาที่ไหนนะ อย่าบอกนะว่าได้มาจากพี่โจ”
“ใช่ พี่ได้มาจากพี่โจ” ไอ้พี่เหี๊ยะ เดี๋ยวกูโทรไปด่าแม่งเลย
“แล้วพี่โทรมามีปัญหาอะไรกับผม”
“ไม่มีครับ ไม่มี” พี่เป้รีบแก้ตัวเป็นพัลวัน
“ไม่มีแล้วพี่โทรมาทำไม ผมจะเล่นบอลแล้ว แค่นี้นะ” ผมกดวางสายโดยไม่สนใจฝ่ายตรงข้ามว่าจะรู้สึกยังไง
“ใครโทรมาวะ ทำหน้าเหมือนญาติเสีย”
“ญาติฝ่ายป้ามึงดิเสีย”
“เพี๊ยะ” ไอ้ชาติมันเอามาตบหัว อุตส่าเบี่ยงตัวหลบแล้วนะ แต่ไม่ทัน
“เล่นถึงป้ากูเลยนะมึง”
“สรุปใครโทรมเหรอ ไอ้ติณ” เป็นไอ้อ้นบ้างที่ถามผม
“ไม่รู้ สงสัยโรคจิตโทรผิด” พวกผมก็ลงไปเล่นฟุตบอล กันซักพัก ก็หยุดพักครึ่งแรก ความรู้สึกว่ามีกระแสจิตพุ่งมาทางผมก็กลับมาอีกครั้ง ผมก็เลยกวาดสายตาไปรอบ ๆ สนาม ก็ปรากฏว่าเห็นพี่เป้นั่งดูผมที่ม้าหินอ่อนฝั่งตรงข้าม
“มันจะอะไรกันนัก กันหนากับกูวะ” ผมสบถออกมา
“มึงบ่นอะไรไอ้ติณ” ไอ้อ้นหันมาถามผมขณะที่มันกำลังดื่มน้ำ
“ป๊าว”
“มึงบ้ารึป่าว” พวกผมลงฟุตบอลกันจนจบเกมส์ กำลังจะพากันกลับไอ้อ้นก็เดินมากอดคอผม
“ไอ้ติณ มึงเห็นผู้ชายฝั่งโน้นไหมวะที่มันใส่เสื้ออิเล็กฯ นะ” ผมหันหน้าตามสายตาของไอ้อ้นไป
“เห็นกูมีลูกตา”
“เอ่อ.....เห็นก็ดี”
“มึงมีอะไรกับมัน”
“ป๊าว” พอมันตอบผมมาก็ตบหัวมันไป
“เพี๊ยะ.....ไอ้เหี๊ยะติณตบหัวกูทามมายว้า”
“มึงเลียนแบบกูทำไม””
“ตรงไหนวะ”
“ก็ตอบเหมือนกูไง....ว่าป๊าว ว่ามามึงมีอะไรกับมัน”
“กูเห็นมันมองมาทางพวกเราตั้งแต่เช้าแล้ว”
“เอามันเลยไหมวะ” ไอ้ชาติเสนอความคิด
“เอ๊ย ไม่ดีมั้งไอ้ชาติ ที่สาธารณะ อายเขา พามันไปเอาที่โรงแรมเหรอว่าห้องดีกว่านะ”
“เพี๊ยะ...ไอ้สาดอ้น กูหมายถึง จัดการมันเลยดีไหมวะ”
“ไอ้เหี๊ยะชาติ ตบกูแรงนะมึง ลูกตากูกระเด็นมารวมกันหมด”
“พวกมึงอยากไปฝ่ายปกครองรึไง จะจบอยู่แล้วอย่าให้ประวัติพวกเรามันชั่วไปกว่านี้อีกเลย” ถ้าที่นั่งตรงนั้นไม่ใช่พี่เป้ ผมคงจะไปถามเหมือนกันว่ามีปัญหาอะไรกับพวกผม
“กลับกันเถอะ” ผมบอกกับพวกมันแล้วรีบเดินออกจากสนาม และกลับหอพัก แต่ผมยังไม่กลับหรอกครับเพราะว่ามีที่ ๆ ผมจะต้องไป ใช่ บ้านพี่โจ พอมาถึงบ้านพี่โจด้วยความเคยชินผมขี่มอไซด์ผมเข้าไปจอดแล้วบุกเข้าไปในบ้าน
“พี่โจ” ผมตะโกนไปจนสุดเสียง
“ไอ่เหี๊ยะติณ จะตะโกนทำไมวะ เสียงดัง เกรงใจบ้านข้าง ๆ บ้าง” สีหน้าพี่โจดูตกใจมากที่ผมเข้ามาบ้านแก เพราะปกติแล้วผมจะไม่ค่อยชอบมาบ้านแก เพราะว่าลูกค้าจะเลือกพวกผมจากรูปที่บ้านของแก ผมไม่อยากเจอ พวกนั้น พวกบ้ากาม
“พี่เอาเบอร์ผมให้กับไอ้บ้าคนนั้นไปทำไม ไหนเราเคยตกลงสัญญากันแล้วไงครับว่าเบอร์ของผมจะเป็นความลับ”
“ใจเย็น ๆ นะติณ คุยกันก่อน” พี่โจเดินเข้ามาจับแขนผม
“คุยไร พี่ผิดสัญญากับผมหลายครั้งแล้วนะ” ผมสะบัดแขนให้หลุดจากมือพี่โจ
“พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
“ แล้วเบอร์มันไปอยู่กับไอ้เหี๊ยะนั้นได้ไง” ผมยังตั้งหน้าตั้งตาตะคอกใส่พี่โจ
“เค้าไม่ได้ชื่อเหี๊ยะ เขาชื่อเป้” พี่โจ้ตอบเสียงอ่อย ๆ
“นั้นแหละไอ้เหี๊ยะเป้ ถ้าเป็นแบบนี้ผมไม่รับแขกให้พี่แล้ว ต่อไปไม่ต้องโทรหาผมอีก” พูดเสร็จผมกำลังจะหันหลังเดินกลับ พี่โจก็มาจับแขนผมไว้อีกครั้ง
“ใจเย็น ๆ พ่อตัวเงิน ตัวทองของพี่” อ้าวพี่นั้นเหี๊ยะของจริงเลยนะนั้น
“ก็พี่สงสารเป้ พี่เห็นเป้มันชอบติณมาก โทรมาถามแต่เรื่องของติณกับพี่เกือบทุกวัน พี่ก็คิดว่าเผื่อติณจะเจอคนที่ใช่”
“คนที่ใช่...... ฮึๆๆ...อะไรคือความหายของคำว่าใช่ของพี่ ถ้าคำว่าใช่ของพี่คือแฟนหรือเมีย ผมมีคนที่ใช่แล้ว แนนคือคำตอบของคำว่าใช่ของผม ฉะนั้นพี่ไม่ต้องคิดแทนผม”
“พี่ไม่ได้คิดแทนติณ เพียงแต่พี่คิดวาเป้เป็นที่น่าจะคอยดูแลติณได้”
“รับเงินมันมาเท่าไร”
“อ๊าย ติณอย่าพูดแบบนั้น” พูดแทงใจดำละสิ
“หรือว่าไม่จริง อย่างพี่นะเงินมาปากก็ง้างแล้ว”
“ติณ จะอธิบายยังไงดี ถ้าติณคิดว่าพี่เป็นแบบนั้น แค่เงินซื้อพี่ได้ พี่ก็ให้เบอร์ติณกับคนอื่นที่เขาให้มากกว่านี้ไปแล้ว”
“เห็นไหม แล้วก็เป็นจริงอย่างที่ผมว่า” ว่าแล้วเงินกับคอ.แหละ ง้างปากแกได้
“อุ๊ย....คือพี่หวังดีกับติณจริง ๆ นะเป้เขาเป็นน้องของเพื่อนพี่เอง พี่รู้ว่าเป้นิสัยเป็นไง และที่สำคัญบ้านเขารวยมาก”
“พี่ ถึงแม้ผมจะขายตัว แต่ผมก็ไม่ใช่แมงดาที่จะคิดสูบเลือด สูบเงินจากใคร ถ้ามันรวยพี่ก็เอามันเองสิ ผมไม่เอาและไม่คิดที่จะเอาด้วย”
“เอาน่า ไม่เอา ก็ไม่เอา พี่ขอโทษ นะนะนะนะ” พีโจ พูดพร้อมกับแขนผมเขย่าไปมา แถมยังทำหน้าเศร้า เล่าความเท็จอีก
“พีไม่ต้องมาทำหน้าอ้อนตีนเลย”
“เอ๊า ไอ้นี้ เล่นด้วยเลียปากกูเลย”
“อย่างพี่ใครอยากจะเลีย”
“๕๕๕ ไอ้ติณมึงอย่ามาพูด แล้วตอนมึงอายุ ๑๔ หมาตัวตัวไหนมันยอมให้กูเลียปาก และไม่ใช่ปาก ดอมึงก็ก็เลียมาแล้ว”
“นั้นเป็นครั้งเดียวหรอกที่พี่ได้นะ ตอนนั้นพี่อาจเรียกว่าดอ แต่เสียใจครับตอนนี้มันเท่าขวดโค้ก และอย่าหวังว่าพี่จะได้เลียมันอีก”
“เหรอ....มิน่าลูกค้ากูแต่ละคนติดใจมึงฉิบหาย”
“พอแล้วพี่อย่ามานอกประเด็น ผมเตือนพี่เป็นครั้งสุดท้ายนะอย่าเอาเบอร์ผมให้ใครอีก ไม่งั้นผมไม่ทำงานให้พี่อีก”
“จ๊ะๆๆๆ พี่สัญญาด้วยเกียรติของเนตรนารี”
“งั้นผมกลับนะพี่”
“เดี๋ยวมึงมาด่ากูแค่เนี๊ยะ แล้วจะกลับ”
“ใช่ หรือว่าพี่ไม่อยากโดนด่าอย่างเดียวอยากกินตีนด้วย”
“โหดวะมึงงะ ไหน ๆ ก็มาแล้ว อย่าเพิ่งกลับเลย”
“มีไร จะให้ผมเอาเหรอ ไม่อะไม่อยากเอาพี่”
“ไอ้เหี๊ยะติณ มึงไม่ต้องย้ำหลายครั้งก็ได้ว่าไม่อยากได้กูนะ พูดซะจนกูคิดว่าคงไม่มีใครเอากูแล้ว กูยังสาวยังสวยอยู่นะ” สวยหรือซวยก็ไม่รู้
“ไปกินเหล้ากันไหม นะเลี้ยงไถ่โทษนะนะนะ นาน ๆ มาบ้านพี่ซักที”
“อืม” เครียด ๆ แบบนี้ไปกินเหล้าหน่อยก็ดี
“ก็ได้ งั้นเดี๋ยวผมโทรไปบอกแนนก่อนนะ”
“พี่ขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ” ตอนนี้อารมณ์คุกรุ่นเป็นปกติกลับมาเรียกพี่ เรียกน้องกันเหมือนเดิม
“แนนคราบบบบบ” ผมรีบโทรไปหาแนน
“ จ๋า อยู่ที่ไหน กลับมากินข้าวไหม แนนซื้อกับข้าวไว้ให้ติณตั้งหลายอย่าง”
“แนนน่ารักที่สุดในโลกเลย”
“อืม ไม่ต้องมาชมเลยแล้วจะเข้ามากี่โมง” จะบอกแนนว่าไงดีน่า
“คือว่าแนนกินไปก่อนได้ไหม ติณออกมาธุระ แล้วจะเลยไปกินเหล้านิดหน่อย”
“จ้า เดี๋ยวแนนแบ่งไว้ให้นะเสร็จธุระแล้วกลับมากินข้าวนะ”
“คราบบบ ไม่โกรธติณนะ รักแนนนะ บายจ๊ะ”
“จ้า แนนก็รักติณ” พอผมคุยเสร็จพี่โจก็เดินลงมาพอดี
“ไปกันเถอะ”
“โห้พี่ จะไปเดินแบบเหรอ เหมือนหลุดแมกกาซีนเลย”
“หนังสือไวรุ่นใช่ปะ”
“ป่าว ชีวิตสัตว์เลี้ยง”
“ไอ้เหี๊ยะติณณณณณ ไอ้ปากปีจอ” อีกประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาผมกับพี่โจมาถึงสถานบันเทิงที่คาคร่ำไปด้วยไว้รุ่นและไม่รุ่น พี่โจนำหน้าผมไปด้วยชุดที่หลุดมาจากแคทวอร์ก ส่วนผมเดินตามไปด้วยเสื้อกีฬาสี กางเกงบอล เมื่อได้ที่นั่ง สุราก็ถูกนำมาเสริฟ ผมกับพี่โจก็คุยกันไปตามเรื่องตามราว จนเหล้าหมดไป ๑ กลม
“พอยัง กลับกันยัง” พี่โจถามผม
“อืม อีกนิดนะพี่ยังไม่เที่ยงคืนเลย”
“งั้นตบด้วยเบียร์นะ สั่งมาเดี๋ยวไม่หมด”
“ไงก็ได้พี่” พี่โจสั่งเบียร์มาอีก ๓ ขวด ผมกินประมาณ ๒ ขวดครึ่ง ตอนนี้ก็เลยเมาเลย ซักพักโทรศัพท์พี่โจก็ดังขึ้น
“เดี๋ยวพี่ออกไปรับโทรศัพท์แป๊ปนะ”
“๒แป๊ปก็ได้พี่” พอผ่านไป ๒ แป๊ป พี่โจก็กลับเข้ามา นั่ง ส่วนผมนั่งมองสาวไปเรื่อย ๆ อุ้ย คนนั้นก็น่ารัก คนนี้ก็น่ารัก
“พี่โจ กลับเถอะ เบียร์หมดแล้ว”
“เดี๋ยวสิ สั่งเบียร์เพิ่มนะ”
“รายวะ เมื่อกี๊ชวนกลับ ตอนนี้ชวนอยู่” พี่โจสั่งเบียร์มาอีก ๕ ขวด
“พี่ จะไหวเหรอตั้ง ๕ ขวด พรุ่งนี้ผมมีเรียนนะ”
“แม้ พูดเหมือนมึงขยันไปเรียนงั้นแหละ ไอ้ติณ”
“๕๕๕๕ พี่มองผมเหมือนผมเป็นคนชั่วร้ายเนาะ” พอผมยกเบียร์ดื่มก็เห็นพี่โจ กวักมือเรียกใครบางคน ผมหันไปมองก็ปรากฏว่าเป็นพี่เป้ เหี๊ยะเอ๊ย มาได้ไงวะ อืม....ผมมองไปที่หน้าพี่โจ....แผนมึงใช่ไหมพี่โจ ผมยกเท้าผมเตะไปที่หน้าแข้งของพี่โจ
“โอ๊ย ไอ้เหี๊ยะติณ มึงเตะกูทามมาย”
“อย่าคิดว่าไม่รู้นะ พี่อยากให้ผมเลิกทำงานกับพี่จริงๆ ใช่ไหม”
“เฮ้ย เปล่า ๆๆๆ” พอผมจะพูดอะไรต่อพี่เป้ก็มาถึงพอดี
“เป้มานั่งข้าง ๆ พี่ตรงนี้” พี่โจ จัดแจงยกเก้าอี้มาให้
“สวัสดีติณ” พี่เป้เอ่ยปกถามผม
“อืม พี่โจผมกลับก่อนนะ”
“เอ๊ย น้องติณอย่าเพิ่งกลับสิ เบียร์เพิ่งสั่งมา กินด้วยกันก่อน”
“พี่สั่งมาพี่ก็กินเองสิ ผมจะกลับแล้ว” คิดว่าเอาเบียร์มาล่อแล้วกูจะอยู่ละสิ
“ติณครับ อย่าเพิ่งรีบกลับเลยนั่งกินเป็นเพื่อนกับพี่ก่อนได้ไหม”
“ใช่ๆ เป้เพิ่งมาถึงนั่งกินเป็นเพื่อนก่อน น่าเกลียดนะ” เหรอออออ เป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว
“ไม่อะพี่ ดึกแล้วผมกลับนะ”
“กลับไงมาด้วยกัน” พี่โจแย้งขึ้นอีก
“เดี๋ยวผมให้แนนมารับ”
“มันดึกแล้วนะติณ ให้ผู้หญิงมารับมันอันตรายอีกอย่างนี้ก็แค่ไม่กี่ขวดเอง นะนะนะ ติณพี่ขอร้อง”
“ก็ได้แต่หมดแล้วกลับเลยนะ” ขี้เกียจเถียงวะ อีกอย่างให้แนนมารับดึก ๆ มันอันตราย พี่เป้นั่งติดกับพี่โจ แต่สายตาติดกับผมจนผมรู้สึกรำคาญ จึงตั้งหน้าตั้งตากินเบียร์แก้วติดแก้วเพื่อให้มันหมดเร็ว ๆ ผมคิดว่า ๕ ขวดสุดท้ายผมจะกินไป ๔ ขวด และมันทำให้ผมเมามาก
“พี่โจกาบกานเถอะ” ผมจะไม่ไหวแล้วนะพี่จะอ้วก
“กลับก็กลับ ลุกไหวไหม”
“เฮ้ย แค่นี้ไอ้ติณสบายมาก” ผมลุกขึ้นจากโต๊ะจากโต๊ะแต่ก็สึกว่าตัวเองกำลังจะล้ม พี่เป้รีบเข้ามาประคองผมไว้
“อย่ามายุ่ง เอามือมึงออกไป” ผมพูดพร้อมกับจ้องไปที่หน้าของพี่เป้ จนพี่เป้ปล่อยมือ
ผมใช้มือจับโต๊ะไว้แล้วค่อย ๆ ประคองตัวเองเดินออกมา พี่โจเดินมาจับแขนผมไว้ ผมรีบหันไปดูเพราะคิดว่าเป็นพี่เป้ พี่โจประคองผมจนมาถึงรถ
“ติณกลับหอกับเป้นะ ทางเดียวกัน”
“เฮ้ยไรพี่ มาด้วยกันกลับด้วยกันสิ อีกอย่างมอไซด์ผมอยู่บ้านพี่นะ”
“พรุ่งนี้ติณค่อยไปเอานะ เมามากขี่ไม่ไหวหรอก”
“ไอ้พี่โจ กูจะกลับกับมึงไอ้ยินที่กูพูดไหม” ผมตะคอกพี่โจ พี่เป้สีหน้าตกใจมาก แต่พี่โจหาได้นำพาไม่ พร้อมกับลากผมมาที่รถของพี่เป้มั้ง รวยนี้หว่า ขับโตโยต้า แคมบี้ รุ่นใหม่ด้วย แล้วพี่แกก็จับผมโยนเข้าไปนั่งเบาะหน้า คาดเข็มขัดให้เรียบร้อย แต่ผมยังแข็งขืนจะลุก
“ไอ้ติณมึงเป็นอะไร นั่งดีดี มึงจะกลัวอะไร ก็ให้เป้เขาไปส่ง มึงกลัวเค้าพามึงไปข่มขืนเหรอ”
“อย่างไอ้ติณนี้นะจะกลัว อย่าได้คิด”
“ถ้ามึงไม่กลัวก็ให้เป้ไปส่ง ไปเป้ขึ้นรถ ฝากมันด้วย” ปั๊ง พี่โจปิดประตูอย่างแรงจนผมกลัวว่าปรูมันจะหลุดมาชนหน้าผม พี่เป้ขับรถออกมา ในรถยังเงียบงันไม่ได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจ
“ให้พี่ไปส่งที่ไหนครับ” ได้ยินเสียงมันแล้วหงุดหงิด อารมณ์เสีย
“พี่จะเอาอะไรกับผมนักหนา ผมเคยบอกพี่แล้วว่าผมไม่ชอบไปกับแขกคนเดิม พี่เหมือนคนฉลาด พูดแค่นั้นผมก็คิดว่าพี่น่าจะเข้าใจ แต่นี้พี่กลับตามตื้อ ตามรังควาญผมอยู่ได้ รู้ไหมว่าผมเบื่อ”
“ติณพี่แค่”
“แค่อะไร แล้วอย่าคิดนะว่ามีพี่โจเป็นพวกแล้วผมจะยอมพี่นะ ฝันไว้ชาติหน้าเถอะ”
“พี่แค่รู้สึกดีกับติณ อยากเจอติณ อยากเห็นติณ อยากคุยกับติณ” พี่เป้พูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทาง
“ไม่ต้องมาใช้น้ำตาเรียกร้องความเห็นใจ ผมไม่มีวันที่จะมีให้พี่ และพี่จงฟังไว้ให้เต็มสองรูหูพี่ว่า ผมไม่อยากเจอพี่ ไม่อยากเห็นพี่ และไม่อยากคุยกับพี่”
“ฮึก ฮึก ติณ”
“หวังว่าพี่จะเข้าใจ ผมรู้ว่าพี่ไม่ได้โง่ ความรู้สึกดีดีของพี่ที่คิดว่าจะมีให้ผม
เก็บไว้ดูแลตัวเองเถอะ”.................................................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
