หัวข้อ: รักวุ่นวายของนายตัวขาวสุดซ่า ตอนอวสาน (THE END) Up 11/5/62

[คนอ่าน]

น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆค่ะ

[KhunMay]

นี่ขนาดป่วยอยู่นะเนี่ย
พี่เป๊ปไม่ค่อยจะหื่นเลย(หราา)

อยากบอกว่าน่ารักมากๆค่ะ 

[nutto]

โอ๊ยยยย พี่เป๊ปก็เอาใจเก่งรู้ใจพี่โจ้ไปหมดว่าตอนป่วยอยากได้อะไร
แถมยังมีการแอบโทรไปอ้อนที่บ้านพี่โจ้ให้มาเยี่ยมอีก เป็นสุดยอดสามีจริงๆ บอกเลยว่าคุณพิศุทธ์ยังห่างไกล พี่เป๊ปน่ารักกว่าเยอะ
ส่วนพี่โจ้ก็อ้อนน่ารักได้อีก งี้ของฝากที่ผมอุส่าถือมาพี่โจ้ก็อดกินสินะ เพราะว่าพี่โจ้จะหายก็คงหมดอายุพอดีๆ ฮ่าๆๆๆ
หายไวๆนะครับพี่โจ้ ป่วยก็น่ารัก หายก็ยิ่งน่ารัก 

[||toxic-love||]

ท่าทางงานจะหนักน่าดํชู อย่าลืมกลับมาอัพนะครับ

[jonathan2624]

สวัสดีค้าบบบบบ หาบไปนานมากมายง่าาาาา ขอโทษด้วยนะคับบบบ หลังจากหายป่วยก็ลุยงานตลอดดดดด แล้วก็ช่วงระยะนี้อาจจะไม่อยู่อีกยาวนานมากมายอะคับ 20 - 24 เมษา ไปนิวซีแลนด์ 27 เมษา - 3 พค ไปสิงคโปร์ 7 - 14 พค ไปอเมริกา คับ ถ้าไม่มาลงช่วงนี้ คงโดนปาดคอแน่เลยง่า  สำหรับตอนนี้อาจจะสั้นนะคับ แต่ก็มีความจริงของเป๊บมาเล่าแหละ ยังไงอย่างไรลองอ่านกันน้า สำหรับคอมเม้นๆ ของทุกคนอ่านหมดละคับ ขอบคุณมากๆ น้า ไม่ได้ตอบแต่ละคนก็ส่งใจไปแทนนะคับ  รักทุกคนน้าคับบบ

ตอนที่ 46 ชีวิตใหม่ที่สดใส
   เป๊บยังคงนอนพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลอย่างต่อเนื่อง นับจากที่ฟื้นมาก็ 4 วันแล้วละครับ อาการโดยรวมดีขึ้นอย่างมาก จนกระทั่งคุณหมอได้ย้ายมาห้องพิเศษตามคำร้องขอของแด๊ด ที่สะดวกสบายมากกว่าห้องผู้ป่วยวิกฤติเดิม ผมเองก็ยังคงเฝ้าดูแลเป๊บทุกวัน และก็ดีใจที่อาการโดยรวมดีขึ้นอย่างมาก บรรดาเพื่อนๆ ของแด๊ด มัม และเราสองคน รวมถึงรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยก็มาเยี่ยมกันตลอด นับจากวันที่เป๊บฟื้นขึ้นมาล่วงเข้าวันที่ 4 ความพิเศษก็เกิดขึ้นในวันนี้ครับ
“เป๊บ...คุณหมอมาตรวจแล้วน้า ตื่นก่อน” ผมเขย่าตัวเป๊บเบาๆ ในเวลา แปดโมงเช้า เพื่อให้รู้สึกตัว
“หมอขอตรวจอาการนะครับ....ตอนนี้รู้สึกปวดหรือมึนศรีษะอะไรบ้างมั้ย”
“ก็ยังมีปวดขานิดๆ ครับ...ปวดร้าวที่หน้าอกบ้าง ส่วนศรีษะไม่ปวดครับ”
“งั้นหมอขอตรวจการเคลื่อนไหวของช่วงขานะครับ” อาจารย์หมอก็ทำการยกแขนขาเป๊บ ตรวจดูอะไรสักอย่าง แล้วจดในแฟ้ม
“การฟื้นตัวของร่างกายดีขึ้นมากนะครับ ส่วนอาการปวดเป็นเรื่องปกติของการทำกายภาพเพื่อให้กล้ามเนื้อกลับมาแข็งแรง...สำหรับแผลบาดเจ็บประสานตัวได้ดี ไม่มีอาการติดเชื้อ ภาพรวมดูดีมากครับ” อาจารย์หมออธิบายยาว
“คุณหมอครับ แล้วจะกลับบ้านได้เมื่อไหร่ครับ” ผมถาม เพราะเป๊บบ่นๆ ว่าอยากกลับบ้านแล้ว
“จากการประเมินอาการภาพรวม น่าจะอีกสักประมาณ 5 – 6 วัน กลับบ้านได้นะครับ ยังไงก็รอดูอาการอีกที...มีอะไรแจ้งพยาบาลได้นะครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ”
“ครับๆ ขอบคุณมากครับ” ผมกับเป๊บยกมือไหว้หมอ
“เป๊บ กินไรมั้ยอะ”
“ยังไม่ค่อยหิวครับที่รัก”
“เดี๋ยวอาหารโรงพยาบาลก็มาแล้ว...โจ้ว่ากินน้ำส้มก่อนนะ รองท้องก่อน” ผมเดินไปตรงห้องครัวรินน้ำส้มให้เป๊บแก้วนึง
“เป๊บทานน้ำส้มก่อนนะ..” ผมเอาหลอดจ่อปากเป๊บ ปากบอกไม่หิว ดูดอั๊กๆๆ ฮ่าๆๆๆ
“ขอบคุณที่รักมากนะครับที่ดูแลเป๊บเป็นอย่างดี” เป๊บยิ้มหล่อใส่
“ก็สงสารคิงคองตัวใหญ่บาดเจ็บอะนะ ถ้าไม่ดูแล คงนอนพะงาบๆ” ผมแซวพร้อมแลบลิ้นใส่
“แซวหรือ..มานี่” เป๊บรั้งตัวผมไปกอดบนเตียงผู้ป่วย
“แว๊กกกก...เป๊บๆๆ...บนเตียงผู้ป่วย นอนกอดไม่ได้” ผมโวยวายดิ้นไปมา
“ใครจะมารู้ละ อย่าดิ้นซิ เป๊บเจ็บนะ” ผมหยุดดิ้นกลัวเป๊บเจ็บ
“ไม่ได้กอดที่รักตั้งหลายวัน คิดถึงจังครับ”
   ผมไม่ได้ตอบเป๊บ มันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก....หลายวันก่อนผมแทบจะบ้ากับการบาดเจ็บของผู้ชายคนนี้โดยที่ไม่รู้อนาคตเลยว่าจะรอดหรือไม่ มาถึง ณ เวลานี้ ผมดีใจ อบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก
   กำลังเคลิ้มๆ ประตูห้องก็เปิดออก พร้อมกับ.....
“อีหอยยยยย คุณชายยยยยยย....อิชั้นมา....อุ้ยต้ายยยย ตาเถรรรรแหกกกก” เสียงทรายอุทานซะดัง ผมหันไปมองด้วยความตกใจ ฉัตร เบิด โอ๊ต โผล่หน้าตามมาดู ในใจคิด พวกเมิงนี่นะไม่คิดจะเคาะประตูก่อนหรือไงงงงง....
“ต้ายยยยยยยยย....ตายยยยยยยยยยยยยย....อีปลาสวายยยยย นี่มันโรงพยาบาลนะค่าคุณขา....ประเจิดประเจ้อออออออ” ฉัตรแหกปากใส่
“นี่ๆ พวกเมิงงงง แค่นอนกอดกัน ไม่ได้ทำอะไร” ผมเถียงกลับ
“ดูมัน ผู้ร้ายปากแข็ง นี่ถ้าชั้นไม่โผล่เข้ามา อาจจะ....อุ้ย ตาย กริ๊ดดดด....” ทรายแอคติ้งเยอะมาก น่าลากไปตบอะ ฮ่าๆๆๆ
“พอเหอะพวกเมิง ไปแซวโจ้มัน หน้ามันแดงหมดแล้ว” เบิดห้ามปราม
“นั่นดิ...แถมไอ้เป๊บไม่เถียงสักแอะ...นอนยิ้มเป็นคุณชายอยู่นั่น”
“อ้าวจะให้กรูเถียงอะไรวะ นอนกอดเมียผิดตรงไหนเนี่ย”
“อุ้ย ตาย ตาเถร พอหายดีปากคอเราะร้ายช่างกล้าเถียงคุณหญิงแม่(ฉัตร) คุณแม่ขาให้อิชั้นไปตบจูบมั้ยคะ” ทรายแหกปากขึ้นมา
“อย่าเลยค่าคุณลูกขา...อิชั้นกลัวตีนอีโจ้ววววจะมาทาบหน้ามึงอะค่า” ฉัตรตอบทราย
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ฮาครืนกันดีมาก รักจริงๆ เพื่อนกลุ่มเนี่ย
“คราวหลังเคาะประตูก่อนเข้ามาด้วยนะ...เชอะ” ผมประชด
“แหมมมม ก่อนกรูจะเข้ามา มองผ่านช่องประตูแล้วยะ พวกเมิงจะนอนกอดกันช่วยไปปิดม่านตรงช่องประตูก่อน นี่ถ้าคนอื่นเข้ามาเห็นเค้าจะพาลคิดไปไกล ทำอะไรมิดชิดบ้างเดี๋ยวกรูตบคว่ำ” ฉัตรแหกปากใส่ผม
“ขอโทษค่าคุณหญิงแม่” ผมทำท่ากลัวๆ
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“เป๊บอาการเป็นไงบ้างวะ” โอ๊ตถามเป๊บ
“ดีขึ้นมากแล้ววะ สัปดาห์หน้ากลับบ้านได้
“เออดี...ไปพักฟื้นที่บ้านจะได้หายเร็ว”
“ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว กรูห่วงวะ” เป๊บเปรยขึ้นมา
“เอ้ย เมิงไม่ต้องห่วง อาจารย์แกทำเรื่องให้เมิงแล้ว ถ้าไปไม่ไหวก็พักการเรียนก่อน ค่อยไปลงเทอมหน้ากับรุ่นน้อง” ฉัตรตอบเป๊บ
“กรูไม่อยากพักการเรียนวะ ยังไงถ้าไหวจะไปเรียนกะพวกเมิงแหละ”
“ค่อยว่ากันเมิง รักษาตัวก่อนอย่าคิดมาก” เบิดปลอบ
   เสียงเคาะประตู เจ้าหน้าที่นำอาหารเช้ามาให้เป๊บ ผมก็จัดการป้อน ท่ามกลางเพื่อนๆ ที่นั่งเม้าไปกินขนมของฝากไป แซวผมไป คิดในใจ พวกเมิงจะมาทำไม แดกของฝากหมด ฮ่าๆๆ สักพักเพื่อนๆ ก็ขอตัวกลับ พยาบาลนำยามาให้ พร้อมเปลี่ยนถุงน้ำเกลือ ผมก็จัดแจงเช็ดหน้าเช็ดปากเป๊บ ไม่นานนัก เป๊บก็กลับด้วยฤทธิ์ยาตามที่พยาบาลแจ้งว่า ยาส่วนใหญ่จะทำให้ง่วงเพราะคุณหมออยากให้ผู้ป่วยได้พัก
   หลังจากที่เป๊บหลับแล้ว ผมก็มาจัดแจงนั่งทานข้าง จัดห้องไม่ให้รก อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยและมานั่งอ่านหนังสือตรงโซฟา ประมาณสิบโมงครึ่ง มีเสียงเคาะประตูเบาๆ สามครั้ง ประตูเปิดออก ผมหันไปมอง ผู้หญิงผิวขาว ตัวสูงเท่าผม นัยต์ตาสีน้ำตาล แต่งตัวทันสมัย ผมก็ตกใจในความสวยของเธอ สวยมากๆ จริงๆ ครับ เธอเดินเข้ามาพร้อมกับยิ้มให้ผม
“สวัสดีคะ ไม่ทราบว่า ห้องผู้ป่วยเป๊บ ใช่มั้ยคะ”
“อะ เอ่อ ใช่ครับ”
“คะ...พอดีมาเยี่ยมเป๊บนะคะ...เพิ่งทราบข่าวว่าประสบอุบัติเหตุ...เป๊บอาการเป็นยังไงบ้างคะ”
“เอ่อ ก็ดีขึ้นมากแล้วละครับ” ผมตกใจในความมีมารยาทสุภาพเรียบร้อยอ่อนหวานเป็นอย่างมาก
“ขออนุญาตไปเยี่ยมข้างเตียงนะคะ” เธอขออนุญาตผม
“ได้ครับๆ เชิญเลยครับ ตอนนี้เป๊บกำลังหลับอยู่ครับ” ผมเดินนำเธอมาข้างเตียง
   ผมไม่กล้าถามชื่อเธอ เธอยืนมองเป๊บข้างเตียง พร้อมเอามือจับแขนเป๊บ ผมสังเกตเห็นดวงตาของเธอรื่นๆ เหมือนจะร้องไห้ แต่ก็ไม่มีน้ำตาร่วงออกจากดวงตาเธอเลย
“เจ็บหนักขนาดนี้เชียว...แต่ดีจังที่ดีขึ้นมากแล้วนะ” เธอบ่นออกมาเบาๆ ผมเองก็ยืนอึกอักไม่กล้าถาม เธอคงสังเกตได้ เลยหันมายิ้มให้ผม
“ชื่อดาวนะคะ” เธอบอกชื่อพร้อมมองหน้าผม
“อ๋อ..เอ่อ...ชื่อโจ้ครับ” ผมตอบเธอแบบเลิกลั่ก
   อาจจะด้วยเสียงดังหรือไม่ก็ไม่แน่ใจนะครับ อยู่ดีๆ เป๊บเหมือนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
“ดาวววว....” เป๊บตกใจนิดๆ อุทานชื่อดาวออกมา
“ดาวมาเยี่ยมนะเป๊บ...แต่เห็นอาการดีขึ้นมาก กำลังจะกลับแล้วละ” ดาวตอบยิ้มๆ
“เอ่อ..แล้ว...ดาวรู้ได้ยังไงว่าเป๊บเกิดอุบิตเหตุ”
“ด้วยความบังเอิญนะจ๊ะ....ดาวไปที่บ้านเป๊บจะไปลาแด๊ดกับมัมก่อนที่จะไปอเมริกา...คงไม่ได้กลับอีกนาน”
“เอ่อ...แล้ว...เอ่อ” เป๊บตะกุกตะกักไม่กล้าสบตาผม
ผมเองก็รู้ทันทีว่า ดาว อาจจะมีอะไรมากกว่านั้น ผมเลยเดินเลี่ยงออกมานอกห้อง ปล่อยให้ดาวได้คุยกับเป๊บ ในใจของผมขุ่นมัวและคิดมาก ผู้หญิงคนนี้คงเป็นแฟนเป๊บ หรือ ถ่านไฟเก่า เอ ไม่ซิ เค้าจะย้ายไปเมืองนอกแล้วนี่ เอ หรือ ถ้าถ่านไฟเก่าแล้วเป๊บตามไปอเมริกา เราจะทำยังไง...เอ ไม่นะ ผมนั่งเพ้อในใจคนเดียว น้ำตาพาลจะไหล
“ขอบคุณมากนะคะโจ้” ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง ดาวออกมาจากห้องแล้ว
“อะ..เอ่อ..ครับ” ผมตอบไม่ถูก ไม่กล้าถาม ไม่กล้าสบตา เหมือนดาวจะรู้เลยเอ่ยขึ้นมา
“ดาวเคยเป็นแฟนเก่าเป๊บนะคะ....เราสองคนเคยคบกันช่วงนึง...แต่มีเหตุที่ทำให้ต้องเลิกรากันไป...วันพรุ่งนี้ดาวจะย้ายไปทำงานที่อเมริกา ตั้งใจว่าจะไม่กลับเมืองไทยอีก...เลยจะมาลาครอบครัวของเป๊บเป็นครั้งสุดท้าย”
   ผมไม่ได้เอ่ยอะไรออกจากปาก นอกจากความเงียบ
“อย่างที่บอกไปนะคะ ดาวเชื่อว่า คนเรานั้นจะต้องมีบุพเพต่อกันถึงจะอยู่ด้วยกันได้ โจ้คะ...เป๊บเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดคนนึงที่ดาวเจอในช่วงชีวิต ผู้ชายคนนี้ดูภายนอกแข็งแกร่ง แต่ภายในใจของเค้านั้นเป็นคนที่อ่อนไหวมากนะคะ เหมือนที่เราชอบพูดกันว่า แข็งนอกอ่อนใน ช่วงเวลาที่เราสองคนคบกัน ดาวมีความสุขมากคะ แต่คนเราเมื่อถึงเวลามันไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ดาวคิดเสมอว่า ใครกันน้าที่จะได้เป๊บเป็นหัวหน้าครอบครัว คนคนนั้นคงจะโชคดีที่สุด...ไม่น่าเชื่อนะคะว่า โจ้ คือผู้โชคดีที่สุดคนนั้น”
   ผมเงียบพร้อมกับน้ำตารื่นๆ ไม่ได้เสียใจหรือหึงหวงนะครับ แต่สัมผัสได้ว่า สิ่งที่ดาว เล่านั้นออกมาจากใจของเธอจริงๆ
“โจ้คะ....ดาวกับเป๊บเป็นได้เพียงแค่เพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น....ฝากโจ้ดูแลเป๊บด้วยนะคะ....ขอให้โจ้กับเป๊บรักกันตลอดไปนะคะ” ดาวโน้มตัวมากอดผม ผมรู้สึกตื้นตันมาก
“ขอบคุณครับดาว....” ผมกอดดาวกลับพร้อมยิ้มให้
“อย่าคิดมากนะคะ...มิน่าละยิ้มหวานขนาดนี้ เป๊บถึงได้ทั้งรักทั้งหลง นี่ถ้าใส่วิกแต่งชุด ดาวว่าโจ้สวยกว่าผู้หญิงอีก”
“ฮ่าๆๆ ดาวก็พูดเกินไปครับ....” ผมหัวเราะกับความเป็นกันเองของดาว ผู้หญิงอะไรไม่หยิ่งแถมจิตใจดีอีก
“ดาวไปก่อนนะคะ...ยินดีที่ได้รู้จักกันนะคะ วันนึงเราคงได้เจอกันอีกนะ”
“งั้นผมเดินไปส่งนะครับ” ผมเดินไปส่งดาวตรงลานจอดรถ ระหว่างเราสองคนได้คุยกันมากขึ้น ดาวก็เล่าว่าเป๊บเป็นยังไงอย่างไร ชอบอะไรไม่ชอบอะไร นิสัยด้านมืดเป็นอย่างไร ถ่ายทอดให้ผมทุกอย่างซึ่งผมเองก็จดจำมาได้จนถึงบัดนี้ จนกระทั่งรถของดาวลับสายตาไป ผมเลยเดินกลับมาที่ห้อง หมั่นไส้เป๊บ หล่อมากเหลือเกินนะ มีแต่สาวๆ มารุมล้อม เลยแกล้งบึ้งตึงใส่ดีกว่า
   ผมเข้ามาในห้องไม่สบตาเป๊บ ทำไม่สนใจ ทำหน้าตาโกรธๆ งอนๆ
“เอ่อ...ที่รักครับ...ที่รัก” เป๊บเรียกผมทำเฉย เลยเดินออกมาห้องรับแขก แกล้งซะจะได้รู้ว่านับจากนี้ห้ามมีครายอีก ฮ่าๆๆ
   ผมแกล้งเป๊บด้วยการแอบมานั่งห้องรับแขก กินส้ม กินขนม ไม่ถึงห้านาที ได้ยินเสียง
“ที่รัก...ที่รัก....ฟังเป๊บก่อน..อุ้บบบ....โอ้ยยยย...เคร้งๆๆ” ผมตกใจเสียงเป๊บดังโครมคราม หันไปมอง ก็เห็นเป๊บล้มลงกับพื้นพร้อมกับเสาที่แขวนน้ำเกลือล้มลงไปด้วย
“เป๊บๆๆ ทำอะไรอะ” ผมตกใจมาก รีบไปพยุงเป๊บ
“ก็เป๊บกลัวว่าที่รักจะโกรธ เลยว่าจะมาเล่าความจริง”
“โหยยยย...ยังไม่หายดีจะลงจากเตียงทำไมเนี่ย อย่าซ่ามาก”
“เป๊บไม่สนใจครับ ที่รักฟังเป๊บก่อนนะ เป๊บอธิบายได้” ผมมองแววตาเป๊บคงจะกังวลจริงๆ นะแหละ สงสัยจะแกล้งมากเกินไปนะเรา
“เข้าใจแล้วๆๆ โจ้แค่แกล้งเท่านั้นเอง”
“อ้าว...ยังไงเนี่ย” เป๊บทำหน้างง
“โจ้คุยกับดาวแล้ว...เข้าใจหมดแล้ว”
“อ้าวแล้วที่รักทำหน้าตางอน”
“ก็จะแกล้งเป๊บนะแหละ คนอะไรหล่อเลือกได้ เจ้าชู้สุดๆ สั่งสอนบ้างจะได้สำนึก”
“โหหหห...ที่รัก เป๊บตกใจมากนึกว่าที่รักจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่...”
“ก็อยากเจ้าชู้ทำไมละ...อย่าให้รู้ว่าตอนนี้เจ้าชู้นะ จับปาดคอ เฉือนทิ้ง” ผมแกล้งเอามือไปจับน้องชายเป๊บพร้อมกับออกแรงบีบนิดนึง เป๊บสะดุ้งเฮือก เอามือมาจับมือผมเลยละครับ ฮ่าๆๆๆ สงสัยกลัวโดนเฉือน
“โอ้ยยไม่แล้วคร้าบบบ เป๊บรักที่รักคนเดียวนะ ไม่เจ้าชู้แล้วววว”
“หรือออ อย่าให้จับได้...ไม่งั้นตายยยยยยยยยยยย” ผมทำหน้าโหดใส่
“ครับๆๆ ว่าแต่จะปล่อยน้องชายเป๊บได้ยัง จากเฉือนจะกลายเป็นแข็งแล้วที่รักจะแย่นะ”
   อุ้ยยยย ลืมมมมม มิน่า ทำไมมันขยายล้นมือ ว๊ากกกก ฮ่าๆๆๆๆ
“ทะลึ่งงงง” ผมพยุงเป๊บกลับไปที่เตียง จัดแจงนอนเสร็จเรียบร้อย
“เป๊บ ล้มแรงมั้ยอะ เจ็บตรงไหนมั้ย”
“ไม่ครับ พอดีพยุงตัวได้ทัน”
“ตกใจหมด คราวหลังห้ามลุกจากเตียงโดยไม่มีใครพยุงนะ เดี๋ยวเจ็บหนักบาดแผลฉีกจะแย่เอาอะ”
“จ้า เมียจ๋า”
   ไม่ถึงนาที เจ้าหน้าที่ก็นำอาหารเที่ยงมาให้ ผมก็จัดการป้อนคิงคองยักษ์เสร็จเรียบร้อย พยาบาลก็นำยามาให้ เป๊บกินยาไปได้สักพักก็นอนพักผ่อนกึ่งหลับกึ่งตื่นดูทีวีไปด้วย ประมาณช่วงบ่ายโมง ก็มีเสียงเคาะประตู  แด๊ด มัม พี่ปริม พี่ปัน และพี่สะใภ้ทั้งสองมาเยี่ยม สิ่งที่พิเศษมากๆ คือ พระอาจารย์อุดม ท่านมาด้วยครับ ผมดีใจมาก ก้มกราบพระอาจารย์
“กราบนมัสการครับพระอาจารย์” ผมก้มกราบ
“เจริญพรโยม....เป็นยังไงบ้าง”
“ปกติดีแล้วครับ”
“ดีแล้วๆ โยมเป๊บเป็นยังไงบ้างละ”
“พักผ่อนอยู่ที่ห้องผู้ป่วยนะครับ....พระอาจารย์มาได้ไงครับ”
“โยมพ่อไปนิมนต์ถึงวัด อาตมาเลยได้มีโอกาสมาเยี่ยม”
“แด๊ดกับมัมกำลังจะมาเยี่ยมไอ้เสือมานะแหละ แต่พี่เองคิดว่าตั้งแต่ไอ้เสือมันฟื้น ยังไม่ได้แจ้งข่าวพระอาจารย์ บังเอิญ ไอ้ชัย(คนขับรถพี่ปริม) มันจำได้ว่าเคยไปส่งพระอาจารย์ที่วัด เลยได้ไปนิมนต์ท่านมา” พี่ปริมเล่าผม
“ดีจังครับ นิมนต์พระอาจารย์ครับ”
   ผมเดินนำทุกคนไปที่เตียงเป๊บ เป๊บคงจะหลับได้สักพัก ผมเขย่าตัวเป๊บเบาๆ
“เป๊บ...ตื่นๆ พระอาจารย์มาเยี่ยม”
“หือ...อื้อ...” เป๊บสลึมสลือ ลืมตามาเห็นพระอาจารย์
“พระอาจารย์...กราบนมัสการครับ...อุ้บบ” เป๊บพยายามจะขยับตัวก้มกราบ คงขยับมากเลยเจ็บแผล
“นอนพักเถอะโยม...อาการเป็นยังไงบ้าง”
“ดีขึ้นมากแล้วครับพระอาจารย์....ผม...ขอบคุณมากนะครับที่พระอาจารย์ช่วย” เป๊บตอบไปสะอื้นไปน้ำตาไหลไป ทุกคนในห้องยกเว้นผม ต่างตกใจ เพราะเป๊บยังไม่ได้เล่าเรื่องที่เจอมาครับ
“เจริญพรเถอะโยม...คนมีบุญมาก ไม่มีวันที่จะพบเจอกับอันตรายหรอก” พระอาจารย์เอื้อมมือไปลูบศรีษะเป๊บ เป๊บเอามือมาจับมือพระอาจารย์พร้อมร้องไห้สะอื้นใหญ่ ผมหันหน้าไปมองทุกคน ต่างทำหน้างงกันเป๊บแถบๆ
“ถ้าไม่ได้พระอาจารย์ช่วย ผมคงตายไปแล้วครับ”
“อาตมาไม่ได้ช่วยเพียงคนเดียวหรอก”
“พระอาจารย์ทราบหรือครับ” เป๊บทำหน้าตกใจนิดๆ
   พระอาจารย์พยักหน้า พร้อมกับยิ้มด้วยความเมตตา
“เอ่อ...แด๊ดงงไปหมดแล้วเจ้าเป๊บ..ตกลงคืออะไรยังไง” แด๊ดเอ่ยถามด้วยความงง
“ครับแด๊ด...ผมยังไม่ได้เล่าทุกคนในช่วงที่ผมสลบไป...คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ครับ”
   เป๊บก็ถ่ายทอดเรื่องราวเหมือนกับที่เล่าผม ให้ทุกคนฟังอย่างละเอียด ต่างคนต่างฟังด้วยอาการนิ่งไม่ไหวติง บางช่วงบางตอนที่เป๊บเล่า ทำให้หลายๆ คนต่างอึ้งกับเรื่องราวที่เหลือเชื่อเหนือจินตนาการ
“แล้วอาม่าเป็นใครละลูก” มัมเอ่ยถามเป๊บขึ้นมา
“ตอนที่ผมพาเป๊บไปสะเดาะเคราะห์ หลังจากทำพิธีกรรมเสร็จ ผมกับเป๊บก็แวะไปตัวตลาดเพื่อทานข้าวแล้วบังเอิญซื้ออาหารทะเลมาทำกับข้าวช่วงเย็น แวะเข้าไปซื้อพวกน้ำจิ้มร้านขายของชำใกล้ๆ ตลาด ก็ได้พบกับอาม่าครับมัม...อาม่าท่านเป็นผู้บำเพ็ญภาวนามาตั้งแต่สาวๆ ท่านอ่านใจคนได้ครับ” ผมเล่าให้ทุกคนเข้าใจ
“นับว่าโยมโชคดีมากนะที่ได้พบเจอผู้ที่มีบารมีช่วยได้ น้อยคนนักที่จะเจอแบบนี้นะ”
“ครับพระอาจารย์ ผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดี ที่ได้พบเจอผู้มีบารมี และโชคดีที่สุดที่ได้พบกับพระโพธิสัตว์กวนอิมกับหลวงปู่ทวดครับ”
“ดีแล้ว คนมีบุญมากย่อมเจอสิ่งที่ดีเป็นธรรมดา”
“ครับพระอาจารย์...หลังจากทุกอย่างปกติและลงตัวหมดแล้ว ถึงเวลาที่ผมคงจะต้องได้ทำตามสัญญา”
“สัญญาอะไรหรือลูก” แด๊ดถาม
“ผมสัญญากับเจ้ากรรมนายเวรว่าผมจะบวชให้หากมีชีวิตรอดกลับไปครับ”
   แด๊ดกับมัมมองหน้ากันด้วยความอึ้ง ก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ท่านทั้งสองคงนึกไม่ถึงว่า เป๊บจะบวช
“ดีแล้วละโยม สิ่งที่ประเสริฐของการได้เกิดมาเป็นมนุษย์คือการบวชอุทิศบุญกุศลให้กับพ่อแม่และได้เข้าสู่การศึกษาพระธรรมอันเป็นรากฐานสำคัญของพระพุทธศาสนา...ขอให้โยมประสบความสำเร็จได้ตามที่ตั้งใจนะ”
“สาธุครับ พระอาจารย์” เป๊บยกมือไหว้
   เป๊บเปลี่ยนไปมากครับ ก่อนจะเกิดอุบัติเหตุแบบนี้ เป๊บห่างไกลจากการทำบุญมาก การไปวัดแทบจะนับครั้งได้ ซึ่งแตกต่างจากผมตรงที่ ผมชอบทำบุญมาก อาจจะเป็นเพราะในวัยเด็กได้ติดตามแม่กับยายไปวัดบ่อยๆ เลยทำให้ซึมซับมาจนถึงทุกวันนี้ หลังจากที่เป๊บฟื้นขึ้นมา ดูเป็นคนธรรมะธรรมโมขึ้นเยอะเลยละครับ
   พวกเราก็สนทนากับพระอาจารย์ไปเรื่อยๆ ท่านก็เทศน์หลักความเป็นจริงของมนุษย์ให้พวกเราได้คิดพิจารณาตาม ผมรู้สึกว่า ทุกๆ คนเลื่อมใสศรัทธาพระอาจารย์มาก จนประมาณสี่โมงเย็นพระอาจารย์ก็ขอตัวกลับ
“พระอาจารย์ เดี๋ยวผมให้เจ้าปริมกับปันไปส่งนะครับ” แด๊ดเอ่ยขึ้นมา
“จริงๆ อาตมากลับรถประจำทางเองได้นะ ไม่ต้องลำบากโยมหรอก”
“ไม่ได้ครับๆ ผมไปนิมนต์พระอาจารย์มาถ้าปล่อยให้กลับเอง ผมบาปแน่ ...ปริม ปัน ไปส่งพระอาจารย์ด้วยนะลูก”
“ครับแด๊ด...นิมนต์ครับพระอาจารย์” พี่ปริมเอ่ยนิมนต์
“พระอาจารย์ไปก่อนนะ...”
“กรายนมัสการลาครับพระอาจารย์” เป๊บยกมือไหว้
   พระอาจารย์ลุกขึ้นเดินไปที่ข้างเตียง หลับตา พร้อมกับเอามือจับศรีษะเป๊บ
“พุทธังรักษา ธรรมมังรักษา สังฆังรักษา....ด้วยบุญบารมีที่อาตมาได้บำเพ็ญมาทุกภพชาติ ขออำนวยอวยพรให้โยมเป๊บ หายจากอาการบาดเจ็บในเร็ววัน...เทอญ” สิ้นเสียงพระอาจารย์มีกระแสลมอ่อนๆ ไหลวนภายในห้อง อลังการอีกแล้ววววว
“สาธุครับ ขอบพระคุณมากครับพระอาจารย์” เป๊บน้ำตารื่นๆ
“เจริญพรๆ”
   พระอาจารย์พร้อมกับพี่ปริมพี่ปัน เดินออกจากห้องไป
“ที่ลูกเล่ามาเป็นความจริงหรือ” มัมถามเป๊บ
“ยิ่งกว่าจริงครับมัม เป๊บเองก็ไม่อยากเชื่อ แต่ที่เจอมามันที่สุดแล้วครับ”
“แด๊ดก็ตกใจนะ แต่ยังไงก็เป็นเรื่องที่ดีลูก...สงสัยว่าครอบครัวของเราคงจะต้องให้ความสำคัญกับการทำบุญแล้วนะคุณ” แด๊ดหันไปพูดกับมัม
“ชั้นก็ว่างั้นนะคุณ...เอาเป็นว่าถ้าลูกเป๊บหายดี ค่อยวางแผนกันต่อ”
   พวกเราก็คุยกันสัพเพเหระไปเรื่อยๆ จนพ่อกับแม่ และจิมมาเยี่ยม คุยกันต่อเนื่องไปสักพัก พี่ปริมกับพี่ปันก็กลับจากส่งพระอาจารย์เสร็จ ก็เป็นช่วงค่ำแล้วครับ พี่ปริม พี่ปันและพี่สะใภ้ทั้งสองขอตัวกลับก่อน ตามด้วยพ่อแม่และจิม ในห้องก็เหลือเพียงแค่ แด๊ด มัม เป๊บ และผม
“แด๊ดครับ มัมครับ วันนี้ดาวมาเยี่ยมเป๊บด้วย”
“หา..หนูดาวหรือลูก” มัมตกใจ
“ใช่ครับ”
“เค้าไปที่บ้าน เห็นว่าจะย้ายไปอเมริกา” แด๊ดเอ่ย
“ครับ เค้ามาลาเป๊บ”
“แล้วตอนหนูดาวมา โจ้อยู่มั้ยลูก” มัมหันมาถามผม
“อยู่ครับมัม” ผมตอบมัม มัมทำหน้าตกใจ
“โจ้ลูก หนูดาวไม่มีอะไรกับเจ้าเป๊บนะ ลูกอย่าคิดมาก” แด๊ดรีบอธิบายผม
“ครับแด๊ด ผมเข้าใจหมดแล้ว ปรับความเข้าใจกับดาวแล้วครับ”
“จริงหรือลูก งั้นแด๊ดกับมัมก็สบายใจ”
“ครับ” ผมคิดในใจ ทำไมแด๊ดกับมัมถึงต้องกังวลขนาดนี้ คนที่ชื่อดาวจะต้องมีอะไรพิเศษมากกว่านี้แน่เลย
   ไม่นานนักแด๊ดกับมัมก็ขอตัวกลับ เหลือผมกับเป๊บในห้องสองคน
“ที่รัก มีอะไรอยากถามเป๊บมั้ยครับ”
“หือ...ทำไมเป๊บถามแบบนั้นละ”
“เป๊บดูแววตาที่รักออก เหมือนกับมีเรื่องค้างคาใจ”
“ก็...โจ้สงสัยว่า ทำไม ดาว  ดูมีความสำคัญกับคนในบ้านเป๊บมากขนาดนั้น”
   เป๊บนิ่งเงียบไปสักครู่นึง ถอนหายใจเล็กน้อย
“ที่รัก เรื่องผ่านมาหลายปีแล้ว ที่รักฟังแล้วอย่าโกรธเป๊บนะ”
   ผมพยักหน้า
“เป๊บเจอกับดาวตอนสมัยเรียนปริญญาตรี เราสองคนอยู่คนละคณะ เป๊บเรียนบริหาร ดาวเรียนบัญชี เจอกันครั้งแรกจากการประกวดดาวเดือนในช่วงเรียนปีหนึ่ง หลังจากได้ชัยชนะแต่ละตำแหน่งของคณะตัวเอง ทางมหาวิทยาลัยก็มีการนำดาวเดือนของแต่ละคณะมาประกวดอีกครั้งเพื่อให้ได้ดาวเดือนของมหาวิทยาลัย ในช่วงระหว่างประกวดได้มีโอกาสทำกิจกรรมร่วมกัน เป๊บกับดาว ไม่ได้ชนะ แต่ผลจากกิจกรรมครั้งนั้นทำให้เราสองคนสนิทกันมาก”
“โห หล่อ สวย ขนาดนี้ ยังจะพลาดอีกหรือเป๊บ” ผมตกใจ หล่อแบบเป๊บอะนะพลาดตำแหน่งเดือน คนที่ชนะต้องหล่อจัดเป็นแน่
“ครับ หลังจากครั้งนั้นเราสองคนก็ศึกษาดูใจกัน ดาวเป็นคนที่สวยและน่ารักมาก จนเป๊บคบกับดาวเป็นแฟน ช่วงแรกเราสองคนก็พยายามปรับนิสัยเข้าหากัน แต่...มีบางอย่างที่ไม่ใช่...เป๊บอาจจะเลวตรงที่เป็นคนเจ้าชู้ มีสาวๆ มาพัวพันตลอด ส่วนดาวเองเป็นคนเรียบร้อย ไม่มีปากเสียง บ่อยครั้งที่โดนผู้หญิงที่มาชอบเป๊บรังแก”
“โหยยยยย....เห็นภาพอะ”
“จนมาถึงจุดหนึ่งที่เป๊บเห็นว่ามันไม่ใช่...คือเป๊บรู้สึกว่า ดาว ไม่ใช่สิ่งที่เป๊บต้องการ ในขณะที่ดาวเองก็คิดเช่นกัน....เราสองคนตัดสินใจว่าจะเลิกแต่....”
“แต่อะไรอะเป๊บ”
“ดาว....ตั้งท้อง”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยย....จริงอะ” ผมอุทานตกใจ ตาโตเลยครับ
“ใช่ครับที่รัก....ดาวตั้งท้องอ่อนๆ ได้สามอาทิตย์ แต่ดาวไม่รู้ว่าตัวเองตั้งท้อง ด้วยความเครียดเรื่องที่เป๊บเจ้าชู้ ทำให้ดาวแท้งครับ”
“โอ้ววววววววววววว....จริงอะ”
“ใช่ครับ หมอแจ้งว่าเด็กเป็นแค่ก้อนเลือด แท้งเพราะความเครียดอย่างมาก....เป๊บเองเสียใจมาก ดาวเองก็เสียใจยิ่งกว่า เราสองคนเหมือนคนเหลวแหลกในชีวิต เลยตัดสินใจกันว่า น่าจะคืนชีวิตให้แก่กันและกัน ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่”
“สงสารดาวอะเป๊บ....เป๊บนี่จริงๆ เลยนะ เจ้าชู้จนทำลายคนรอบข้างอะ” ผมโมโหแทนดาว เป๊บหน้าจ๋อยๆ
“ครับ เป๊บรู้ว่าเป๊บผิด....เป็นตราบาปในชีวิตเป๊บ เหมือนเป๊บฆ่าลูกตัวเอง....ฮึกๆๆ” เป๊บสะอื้นจนผมตกใจ แหม ตั้งแต่ฟื้นมานี่ จิตใจอ่อนไหวตลอดอะ
“เป๊บไม่เอานะ ไม่ร้องนะ โจ้ขอโทษนะ มันผ่านมาแล้ว” ผมกอดเป๊บ โดยเอาศรีษะเป๊บมาพิงที่อกผม
“ครับที่รัก...นับจากนั้นมาเป๊บไม่เคยจริงจังกับใครอีก จนมาเจอที่รักนี่แหละครับ”
“แหวะ ทำมาหวาน...ลองเจ้าชู้ซิ ตายยยย”
“ไม่เอาแล้วคร้าบบบบ รักคนนี้คนเดียวนะครับ” เป๊บดึงมือผมไปจุ๊บๆ
“จ้า...รักเหมือนกันนะคิงคอง” ผมโน้มตัวไปจุ๊บหน้าผากเป๊บ
   ฟังเรื่องราวจากที่เป๊บเล่าก็ตกใจนะครับ พลางคิดว่าในช่วงชีวิตของคนเราอาจจะมีความปวดร้าว มีบาดแผล ยากที่จะลืม แต่ถ้าเราเอาใจไปฝากไว้กับมัน คงจะประสบแต่ความทุกข์ตลอดกาล ความรักที่แท้จริงนั้นจะต้องเข้าใจและเลือกที่จะมองข้ามโดยนำประสบการณ์มาเป็นบทเรียนสอนให้รักของเรามีความมั่นคง และตลอดไป....อย่าลืมเอาใจใส่กับคนรักของเรามากๆ นะครับ


เป๊บ : ที่รักไหนตารางเดินทางครับ เป๊บจะเช็คคิวงานอะ

โจ้ : ก็ตัวเองเอาไปวางในห้องอะ จะถามทำไมอะ

เป๊บ : อ๋อ แล้วนั่นทำอะไรครับ

โจ้ : อัพเดทเรื่องเล่าอะ

เป๊บ : เสร็จยัง เข้าห้องกัน..มานี่

โจ้ : แว๊กกก เดี๋ยว อย่าลากกกกก 

[anukul]

มาให้กำลังใจครับ 

[patchylove]

    พี่โจ้ สบายดีแล้วใช่ไหม เดี๋ยวต้องออนทัวร์ ต่างประเทศ คิวฮอทมาก ๆๆ เลย   ขอให้โชคดีนะคะ 

[IsDeer]

ถ้าหายไปนานขนาดนั้น ช่วงนี้ต้องรีบต่อนะพี่โจ้
 

[noy]

ชีพจรลงเท้านะค่ะ ขอให้เดินทางปลอดภัยนะค่ะ

[cinquain]

ชีวิตก็แบบนี้ล่ะค่ะ มีขึ้นมีลงมีสุขมีทุกข์
ขอให้ดำรงชีวิตด้วยความไม่ประมาท
หมั่นทำบุญ ดูแลพ่อแม่ ประพฤติตนเป็นคนดี
แล้วเราจะมีแต่ความสบายใจค่ะ
ขอพระคุ้มครองทั้งคุณเป๊บคุณโจ้และครอบครัวนะคะ

[kasarus]

โจ้เดินสายยิ่งกว่าดาราอีกนะ

[snowboxs]

มีอดีตกันทุกคนเนอะ

เอต่างประเทศคราวนี้
เป๊บคงไปด้วยใช่มั้ยคะ
ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ

[nutto]

แอะ ตอนนี้อ่านละเครียดเลย เรื่องเกี่ยวกับการแท๊งนี่มันน่ากลัวจริงๆ
แต่ยังไงพี่เป๊ปก็ผ่านพ้นหลายๆเรื่องมาละ
พี่โจ้&เดอะแก๊งค์ยังน่ารักสดใสเหมือนเดิม แซวกันไม่มันส์ทุกหยดตลอด

สักวันหนึ่งผมต้องพบพระอาจารย์อุดมให้ได้ ฮ่าๆๆๆ ตามที่พระอาจารย์เคยกล่าวไว้ ว่าวันหนึ่งจะได้พบกัน

จะปีใหม่ไทยแล้ว ขอให้ทั้งพี่โจ้และพี่เป๊ป มีความสุขมากๆนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไปนะครับ

[☾❤Nyanpire❤☽]

ทำไมเพิ่งเจอเรื่องนี้
อ่านหลายวันอยู่กว่าจะมาถึงปจบ.
พี่สองคนเป็นคู่รักที่น่ารักมากกกกกกกกกกกก
ไม่มีเรื่องนอกใจกันเลย รักเดียวใจเดียว ชอบมากๆ
หวาน น่ารักพูดเพราะ
เรื่องราวมีหลากหลายอารมณ์
ขอบคุณที่แชร์เรื่องราวดีๆให้ฟังฮับ
 

พูดถึงตอนล่าสุดเรื่องอดีต แอบตกใจเรื่องดาว(แฟนเก่า)แท้ง
อดีตที่ผ่านมาเป็นบทเรียน ปจบ.เป๊ปน่ารักมากไม่เจ้าชู้
อิอิ
ขอให้รักกันตลอดไปนะ

อ่านคอมเม้นนึง เค้าบอกดิสเก่าเป็นรูปพี่เป๊ปกับพี่โจ้
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกอยากเห็น ขึ้นให้ดูอีกรอบหน่อยจิ

ปล.พี่น่าจะเปิดแฟนเพจในเฟซบ้าง ลงภาพกุ๊กกิ๊ก 30ยังแจ๋วไม่ต้องกลัว
อิอิ น้องจะสมัครเป็นแฟนคลับ สมัยนี้คู่รักชาย ชาย เปิดกันเยอะ เก่งบอย ปอมอ๋อง  ลงภาพหวานโซเชียลแคมไรงี้
ปล2. อยากเจอตัวจริงพี่2คนบ้างจัง อยากจิ้มแขนเบาๆว่าตัวนุ่มขนาดไหน 55555พี่เป๊บอย่าโกรธนะ

 

[KhunMay]

พี่เป๊ป ทำให้เราอึ้งมาก
พี่โจ้ก็น่ารักตลอด
เดินทางบ่อยขนาดนี้ก็โชคดีรักษาสุขภาพด้วยนะคะ

[หมูกระต่าย]

ขอให้ชีวิตของครอบครัวพี่สองคนและพี่ดาวพบเจอแต่ความสุขไร้ความทุกข์และขวากหนามนะคะ

[patee]

 

[maemix]

โจ้แอบโหด พี่เป๊บระวังตัว(ลูกชาย)ไว้
 
อดีตแก้ไขไม่ได้ ปัจจุบันใช้ชีวิตให้มีความสุขดีกว่า
และก็อย่าประมาท

[Yarkrak]

คู่หวานแห่งปี  ข่วงที่ยังไม่ได้เดินทางมีเวลาก็มาเติมความหวานให้แฟนได้อิจฉาก่อนก็ได้ คริคริ
 

[kik]

ยังน่ารักทั้งคู่เหมือนเดิม   

 

[jonathan2624]

สวัสดีปีใหม่ไทยครับ ผมเป๊บเองครับ ไม่ได้เข้ามาทักทายนานมากๆ เท่าที่ดูตัวขาวก็คงนานๆ มาทีเช่นกัน สงกรานต์ไปเที่ยวที่ไหนกันมาบ้างครับ สำหรับผมกับตัวขาว สงกรานต์ปีนี้ก็เจอเรื่องเยอะแยะเลย คาดว่าตัวขาวคงจะมาเล่าตอนพิเศษก่อนที่เราสองคนจะเดินทางไปทำงานหลายๆ ประเทศตามตารางไตรมาสที่สองนี่ละครับ สำหรับตอนล่าสุดผมอ่านแล้วก็ตกใจที่ตัวขาวค่อนข้างถ่ายทอดได้ละเอียดมาก อาจจะเป็นเพราะคงดูจากไดอารี่ที่เจ้าตัวชอบเขียนเก็บไว้ตอนวัยรุ่น....ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้พ้นวัยรุ่นมานานแล้ว นางก็ไม่เขียนแล้วละครับ สำหรับตอนต่อไปน่าจะลงหลังจากที่กลับจากเดินสายทำงาน หรือไม่ถ้านางเค้ามีอารมณ์ใจดีขึ้นมา อาจจะเขียนไปทำงานไปนำมาลงจากต่างประเทศก้ได้นะครับ ลองอ้อนนางดูเนอะครับ

หวังว่าทุกคนคงสบายดี เนื่องในโอกาสขึ้นปีใหม่ไทย ขอให้ทุกท่านประสบพบเจอแต่สิ่งที่ดีๆ ครอบครัวของเราสองคนได้นำทองคำไปถวายเพื่อสร้างระฆังมาครับ ด้วยผลบุญนั้นเผื่อไปยังทุกท่านที่อนุโมทนาสาธุทางเว็บบอร์ดด้วยนะครับ

ไปทำบุญที่ไหน อย่างไร ยังไง เดี๋ยวเจ้าตัวคงมาเล่าเอง.....มีโอกาสสะสมบุญเยอะๆ บุญเป็นของพึ่งได้นะครับ

ปล.เพิ่งสังเกตว่าตัวขาวเปลี่ยนรูป นางเค้าไป มาร์กหน้า เสริมความงาม ก่อนไปทำงานเมืองนอก แต่งทรงผมปิดหน้าผากเถิกมา เห็นบ่นๆว่า ช่วงนี้อ้วน แก่ รูปไม่น่ารักเท่ารูปก่อน เอ...เท่าที่ดูนางก็จัดการตัวเอง แล้ว selfie ตัวเองเสร็จสรรพ ลงโชว์ซะงั้น ทุกคนคิดว่า รูปน่าเกลียดมั้ย....สำหรับผมแล้ว...หูย น่ารักมาก หวงมาก ....ห้ามจีบตัวขาวนะคร้าบบบบ....หวงๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ

ฝันดีครับ 

Pep 

[anukul]

ให้กำลังใจพี่เป๊ปพี่โจ้ครับ

[Yarkrak]

มาแบบเงียบ แล้วไปแบบเงียบ ก็ยังดีที่น้องเป๊บยังคิดถึงและเข้ามาทักทาย ขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ สาธุ
งั้นก่อนเดินสายไปปฏิบัติหน้าที่น้องโจ้ก็มาลงต่ออีกนิ๊ดดดดหนึ่งนะขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ขอให้น้องทั้งสองเดินทางปลอดภัย มีความสุขปฏิบัติหน้าที่การงานด้วยความราบรื่นค่ะ
 

[zalapao14]

เพิ่งสังเกตพี่โจ้เปลี่ยนรูป อ๊ากกกก พี่โจ้น่ารัก รูปนี้เห็นชัดหน่อย

อยากเห็นรูปพี่เป๊ปบ้างอ้ะ พี่เป๊ปพี่โจ้อ้ะเค้าขอเหอะ ฮ่าๆ

ติดตามต่อไปค้าบบบบ 

[snowboxs]

สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะเป๊บโจ้
อนุโมทนาบุญด้วยคนนะคะ
ขอให้ปลอดภัยกับการเดินทางนะ

ปล.เอ่ออออ แบบว่าถามโจ้หน่อยซิ รูปที่ลงไว้ อันนี้เรียกว่าแก่ เรียกว่าไม่น่ารักเหรอคะ ห่างไกลคำเหล่านี้มาก เพราะน่ารักมว๊าก หน้าเด็กมากๆ ยังกะเฟรชชี่ปี 1 แน่ะ ชอบรูปนี้อ่ะ น่าร๊ากกกก  มิน่าเป๊บหวง

[IsDeer]

  เฮ้ย หน้าโคตรเด็ก
น่ารักอ่ะ 

ขอดูพี่เป๊ปบ้างสิ รูปคู่เลยก็ได้นะ

[kik]

รูปน่ารักมากค่ะ 

[bvan]

ดรีม...ดรีม..ดรีม..นึกว่าฝันไป มาต่อแล้ว รูปโจ้หน้าเด็กมากอ่ะ อิจฉาาาาาาา  เต้าอยากหน้าใสแบบนี้อาะ

[patchylove]

พี่ตัวขาวหน้าเด็กมาก
น่าร้ากกกกก

[fc_fic]

หน้าเด็กมากๆๆๆๆ