หัวข้อ: [เรื่องสั้น] HEART ♥ "เพื่อนของนาย...?" ตอนที่4 จบ 17-6-11

[Vvenus]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

.
.
.

HEART เป็นเรื่องที่ดัดแปลงมาจากSF.YUNJAEที่นัสเคยแต่งจบไว้เมื่อนานมาแล้ว
ถ้ามีใครเคยอ่านฉบับYUNJAEแล้วคุ้นๆ ก็คงเข้าใจนะคะ

ฝากติดตามและสนับสนุน HEART ด้วยนะคะ
อ่อแต่ไงๆก็อย่าลืมเรื่องยาว Flavor of Life. ตุ๊กตา... IXE♥BOOK  กันนะ

ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านนะคะ

Ps.รักคนอ่าน ...Vvenus... 10-6-11

.
.
.


HEART ♥

...สองชีวิตที่แสนจะตรงข้ามกันทุกๆอย่างหลอมรวมเป็นหนึ่งโดยมีเส้นใยบางๆที่ไม่มีใครมองเห็นเชื่อมโยงคนทั้งคู่ไว้ด้วยกัน...

ความรัก บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องมีถ้อยคำหวานซึ้งใดๆ
ความรัก บางครั้งก็ไม่จำเป็นที่คนสองคนต้องอยู่ด้วยกัน
ความรัก บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องเคยบอกรักกัน...

เพราะความรักเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากหัวใจ ไม่จำเป็นที่สมองจะต้องเข้าใจ !
TBC.

[Vvenus]

Heart ♥ : ตอนที่ 1

“คีตา นายมันเป็นแค่เด็กเหลือขอเท่านั้นแหละ!”

“สอนให้ตายความรู้มันก็คงทะลุเข้าไปในสมองด้านๆของนายไม่ได้หรอก!!”

“นี่! ฉันกำลังสอนนายอยู่นะยังกล้ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้อีกเหรอ!”

เสียงต่อว่าต่างๆนาๆที่ดังออกมาจากห้องปกครองของโรงเรียนมัธยมชื่อดังของเหล่าเด็กผู้มีอันจะกิน ถ้อยคำมากมายดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จนเหล่านักเรียนที่ได้ยินรอบๆต่างพากันกลัวแทนเด็กหนุ่มลูกครึ่งตาสีฟ้าที่ยืนฟังคำพูดที่แสนดูถูกและเหยียดหยามตนเองอย่างสงบข้างในห้อง

นิ่งมาก...นิ่งจนบางครั้งชายหนุ่มผู้อาวุธโสกว่าถึงกลับต้องเงียบลงไปเองและเดินจากไปโดยที่ทำอะไรมากไปกว่านั้นไม่ได้

คีตา เวลเนอร์ เด็กเหลือขอในสายตาของอาจารย์แทบทุกคนในโรงเรียน แต่เขากลับเป็นลูกพี่ผู้น่ายำเกรงของนักเรียนชายแทบทุกคนในโรงเรียน!

เกือบทุกวันที่ห้องปกครองนี่เปรียบเสมือนบ้านหลังที่สามของเขา เด็กเลวๆคนนึ่งที่พ่อแม่ไม่สนใจก็เลยต้องพยายามเรียกร้องความสนใจด้วยวิถีทางผิดๆ
และครั้งนี้ก็เช่นกัน...เหตุผลที่เขาต้องมายืนฟังคำพูดที่แสนจะน่ารังเกียจจากปากของอาจารย์ฝ่ายปกครองที่คนทั้งโรงเรียนต่างเกรงกลัว

...แต่นั้นมันไม่ใช่เขา! เพราะมันไม่มีเหตุผลใดๆเลยที่จะทำให้คีตา เวลเนอร์ ต้องเกรงกลัวผู้ชายคนนี้

“การมองหน้าคู่สนทนาเป็นมารยาทอย่างหนึ่งในการฟังนะครับ อย่าบอกนะว่าเรื่องแค่นี้อาจารย์ไม่รู้”น้ำเสียงที่ไร้ซึ่งความเคารพใดๆทั้งสิ้นกล่าวออกมาอย่างหยิ่งทะนง
ในขณะที่เจ้าตัวไม่รู้สึกสะทกสะท้านแต่อย่างใดเมื่อเห็นว่าคำพูดของตนยิ่งไปทำให้ความโมโหของชายหนุ่มอายุมากกว่าตรงหน้าแทบคลั่ง

“คีตา! นายมันเด็กอวดดี สักวันฉันต้องเอานายออกจากโรงเรียนให้ได้!!”

“เหรอครับ แล้วผมจะรอวันนั้น!”เด็กหนุ่มพูดกลับอย่างชัดเจน ก่อนที่เจ้าตัวจะล่วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับค่อยๆปล่อยแผ่นหลังพิงกับกำแพงสีขาว
อย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น...

.

เมื่อวานตอนเย็นเขากำลังนั่งอ่านหนังสือฟิสิกส์บ้าๆที่ต้องสอบในวันนี้อยู่ใต้ต้นไม้หลังโรงเรียนอย่างสงบ

คิดดูสิคนอย่างนายคีตาอุตส่าห์หยิบหนังสือมาอ่านมันเป็นเรื่องมหัศจรรย์แค่ไหน!

...ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้ตัวเล็กนั้นขอร้องนะคนอย่างเขาไม่มีทางมาทำอะไรแบบนี้หรอก!

แต่สุดท้ายแล้วก็ยังมีมารมาผจญอีกจนได้...ธนเดช นักเรียนดีเด่นของโรงเรียนผู้เป็นศัตรูที่เขาไม่เข้าใจเลยว่ามันจะเอาอะไรกับชีวิตเขานักหนา!
หนังสือฟิสิกส์แสนยากตกลงสู่พื้นดินพร้อมๆกับคำพูดกับที่ดังออกมาจากปากของนักเรียนดีเด่นในสายตาของอาจารย์ทั้งโรงเรียน

‘หน้าโง่ๆแบบนายอ่านให้ตายมันก็คงไม่ฉลาดขึ้นหรอก! เอ๊ะ...นี่มันหนังสือของนิวนี่นา แหมคนสวยๆนี่เขาช่างใจดีเวทนาคนโง่จังเลยนะ’

‘อย่ามาเสือกเรื่องของกู!’ร่างสูงเอ่ยเสียงนิ่งก่อนที่จะก้มลงไปเพื่อเก็บหนังสือที่หน้าปกมีชื่อของคนตัวเล็กที่เอามันมายัดใส่มือเพื่อให้เขาอ่านขึ้นมา
แต่แล้วรองเท้านักเรียนราคาแพงของเด็กเรียนเก่งกลับถูกนำมาเหยียบทับชื่อของเจ้าของหนังสือผู้ที่ทำให้คีตามานั่งทนอ่านมันได้

‘อย่าใช้คำพูดสถุลๆแบบนั้นสิว่ะ! กลัวคนอื่นเขาไม่รู้หรือไงว่าสันดานตัวเองมันเป็นยังไง’

เพียงแค่ประโยคเดียวเท่านั้นที่ช่วยให้ความโมโหของคีตาถึงขีดสุด มือหนากระชากหนังสือขึ้นมาถือไว้ข้างกายก่อนที่เจ้าตัวจะยกเท้าถึงถีบไปยังหน้าอก
ของคนตรงหน้าอย่างจังก่อนที่หมัดซ้ายจะพุ่งตรงเข้าไปยังใบหน้าของชายหนุ่มผู้ที่กำลังกระอักเลือดออกมา...

.

เท่านี้แหละเหตุผลของการต้องเข้ามายืนตากแอร์เพื่อดับร้อนในห้องที่ไม่มีนักเรียนคนไหนคิดอยากจะย่างกายเข้ามา
ส่วนธนเดชตอนนี้กำลังนอนอย่างสบายอยู่ไอซียู...

การทำร้ายนักเรียนดีเด่นของโรงเรียนยิ่งทำให้ชื่อของเขาฟังดูเลวร้ายขึ้นไปอีกแต่มันก็เป็นเรื่องที่ชายหนุ่มไม่คิดจะสนใจมันอีกแล้ว...
เพราะต่อให้เขาอธิบายเรื่องราวต่างๆออกไปมันก็คงจะเป็นเพียงแค่คำพูดแก้ตัวของนักเรียนเหลือขอคนนึ่งเท่านั้น!

แต่ก็นะ ทำเหมือนคีตาจะต้องแคร์...หึ ไม่มีทาง และก็มันไม่ใช่แค่ครั้งแรกนี่นา

“ผมไปได้หรือยัง? เพราะต่อให้อาจารย์ยืนจ้องหน้าผมทั้งวันก็คงไม่มีปัญญาไล่ผมออกจากโรงเรียนได้อยู่ดี”คำถามที่ไม่ควรจะออกมาจากปากของนักเรียน
ดังออกมาจากเด็กหนุ่มก่อนที่เจ้าตัวจะหันหน้ามองออกไปยังประตูกระจกใสที่มีร่างบางของเด็กนักเรียนในชุดมัธยมปลายแบบเดียวกับเขายืนมองอยู่อย่างเป็นห่วง

ดวงตาที่ไม่แสดงความยำเกรงหรือความรู้สึกใดๆออกมาเมื่อครู่ฉายแววแปลกใจเล็กน้อยก่อนที่เจ้าตัวจะหลบสายตาของเด็กหนุ่มตัวเล็กหน้าประตูและหันกลับไป
มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโมโหของชายตรงหน้า

“แก! จะไปตายที่ไหนก็ไป เพราะถ้าพ่อแกไม่มีเงินป่านนี้แกก็คงไม่ต่างจากหมาข้างถนน!”
ใช่...ที่คีตา เวลเนอร์ ยังสามารถเดินไปมาในโรงเรียนแห่งนี้ได้ก็เพราะเงินจำนวนมหาศาลที่พ่อเขาบริจาคให้โรงเรียนทุกๆปี
เงินที่เขาได้รับมาตลอด18ปีที่ไร้ซึ่งความอบอุ่นและการดูแลของผู้เป็นพ่อ ส่วนแม่หน้าตาเป็นยังไงหนุ่มลูกครึ่งก็ยังไม่เคยจะได้เห็นสักครั้ง

นี่แหละเด็กมีปัญหาของแท้!

“คีย์ทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ? เมื่อวานนิวบอกให้อ่านหนังสือไมใช่เหรอ...”เสียงหวานของเด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นทันทีที่ร่างสูงเดินออกมาจากห้องปกครอง

“ฉันไม่เคยขอให้ใครมาเข้าใจ...ถ้านายจะเป็นหนึ่งในนั้นฉันก็ไม่ว่าอะไรนะนภัส!”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนที่นัยน์ตาสีฟ้าจะมองเจ้าของหนังสือที่เขาอ่านเมื่อวาน
อย่างไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ

คนอย่างคีตาไม่เคยคิดจะไปอ้อนวอนให้ใครๆมาเข้าใจในสิ่งที่เขาทำอยู่แล้ว...

แม้แต่พ่อบังเกิดเกล้าแท้ๆ เขายังไม่คิดที่จะอธิบายว่าเพราะอะไรเขาถึงกลายเป็นเด็กเหลือขอในสายตาของอาจารย์ทุกๆคนในโรงเรียนทั้งตอนเด็กจนถึงปัจจุบัน

“แล้วทำไมคีย์ไม่คิดที่จะพูดมันออกมาให้นิวเข้าใจล่ะ ทำไมเวลามีเรื่องคีย์ต้องเก็บมันไว้คนเดียว ทำไมไม่คิดที่จะให้นิวช่วยแบ่งเบาความทุกข์บ้าง!”
คนตัวเล็กกล่าวออกมาอย่างอัดอั้นพร้อมๆกับหยดน้ำตาสีใสที่กำลังไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวย

“คุณหนูนิวครับ...เราสองคนเป็นอะไรกันเหรอ? ตลอดทั้ง3ปีที่นายคอยมาวิ่งตามฉัน บอกฉันเรื่องนู่นเรื่องนี้ นายกับฉันเราเป็นอะไรกัน?”
คำถามที่แม้แต่คนถามเองก็ยังยากจะหาคำตอบไม่ได้ดังขึ้น ก่อนที่คนฟังจะอึ้งไปถนัดตา

ใช่...พวกเขาสองคนเป็นอะไรกันงั้นเหรอ?

ถ้าไม่ใช่เพราะวันแรกที่คีตามาช่วยเขาไว้จากพวกอันธพาล ถ้าไม่ใช่เพราะวันนั้นนภัสจะมีโอกาสได้มายืนอยู่ตรงนี้ไหมนะ?

นักเรียนที่ได้อันดับต้นๆของสายชั้นกับนักเรียนที่ไม่เคยจะติดอันดับ1ในร้อยของโรงเรียนพวกเขาจะมีโอกาสได้เข้ามาคุยกันไหม?

“พ...เพื่อนไง!...ฉันกับนายเราเป็นเพื่อนกันไง!”นภัสพูดออกไปก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมไปจับแขนของคนตัวสูงที่กำลังจะเดินจากไปให้หยุดเพื่อรับฟังคำตอบของเขาก่อน

“เพื่อนงั้นเหรอ? อย่าลดตัวมายุ่งกับคนเลวๆอย่างฉันเลยนะ”น้ำเสียงนิ่งที่ถูกใช้เพื่อปกปิดความเจ็บปวดของตัวเองดังขึ้นก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปแกะมือ
ของร่างบางให้ปล่อยออก

เพื่อนที่ต้องทำให้เพื่อนอีกคนต้องมานั่งเสียน้ำตานับครั้งไม่ถ้วน

เพื่อนอย่างฉันนายยังต้องการอีกเหรอนิว ?

ขาเรียวยาวของชายหนุ่มค่อยๆก้าวเดินจากไปโดยที่เจ้าตัวไม่คิดที่หันกลับมามองเบื้องหลังเลยว่ามีคนๆหนึ่งกำลังหลั่งน้ำตาออกมาเพราะเขาอยู่

“ค...คุณหนูครับ!”ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำทั้งชุดวิ่งตรงเข้ามาประคองร่างของเจ้านายตัวเล็กที่กำลังจะล้มลงไว้ได้ก่อนที่ร่างทั้งร่างของเด็กหนุ่มจะล่วงหล่นสู่พื้น

มือเรียวยกขึ้นมาจับหน้าอกตัวเองอย่างเจ็บปวดทามกลางความตกใจและเป็นห่วงของบอดี้การ์ดหนุ่ม ดวงตาคู่สวยปิดลงอย่างอ่อนล้า
โดยที่ร่างกายก็เริ่มที่จะหมดเรี่ยวแรงในการทรงตัว...

“คุณหนูครับ! คุณหนู!!”

.
.
TBC


ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
 
Ps.รักคนอ่าน ...Vvenus... 10-6-11

[Vvenus]

Heart : ตอนที่ 2


เสียงไซเรนรถพยาบาลที่แล่นเข้ามาอยู่ในบริเวณของโรงเรียน ดังไปทั่วบริเวณโดยที่มันก็ช่างเรียกร้องความสนใจของเหล่านักเรียนทุกคนได้ดีจริงๆ

โรคนั้นกำเริบอีกแล้วเหรอ? คำถามที่กำลังลอยอยู่ในหัวของทุกๆคนที่รู้จักนภัส เด็กนักเรียนที่ได้รับอนุญาตให้มีคนมาคอยตามดูแลอย่างใกล้ชิดระหว่างอยู่ในโรงเรียน

ร่างบางที่แลดูซีดเซียวถูกเข็นผ่านเหล่าบรรดาเพื่อนร่วมโรงเรียนที่กำลังเฝ้ามองอย่างเป็นห่วงและตกใจขึ้นสู่รถสีขาวของทางโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

นิว นภัส...เจ้าหญิงแห่งความสดใสของโรงเรียน... บัดนี้ใบหน้าสวยที่เคยยิ้มแย้มและเป็นมิตรกับทุกคนกลับกำลังแสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างที่ใครก็คงไม่เข้าใจ
ผิวขาวที่ปกติก็ดูซีดอยู่แล้วตอนนี้มันกลับดูไม่ต่างไปจากร่างที่ไร้ซึ่งวิญญาณ

.

“พี่คีย์! ตอนนี้...ตอนนี้พี่นิวถูกพาตัวไปโรงพยาบาลแล้ว!”น้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความตกใจและเป็นห่วงดังออกมาจากปากของเด็กหนุ่มรุ่นน้องภายในโรงเรียนที่วิ่งมาบอก
ลูกพี่ของเขาที่กำลังนั่งหลับตาพิงต้นไม้อยู่หลังโรงเรียนที่แลดูเงียบสงบ

“แล้วยังไง?”เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นโดยที่เจ้าตัวไม่คิดที่จะลืมตาขึ้นมามองใบหน้าของคู่สนทนาสักนิด แต่มือข้างขวาของเขากลับกำลังถือหนังสือเล่มเดียวกันกับเมื่อวานไว้ข้างกาย

“แต่ว่าโรคนั้นของพี่นิวกำเริบนะฮะ! พี่จะ....”


“นิวไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน! เขาจะตายหรือไม่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ฉันอยากรู้”หนุ่มลูกครึ่งเอ่ยกลับ ก่อนที่ดวงตาสีฟ้าจะถูกใช้เพื่อมองไปยังใบหน้าของรุ่นน้องในกลุ่ม
ตรงหน้าที่กำลังปิดปากเงียบสนิท

‘ทำไมพี่คีย์ถึงพูดแบบนี้ว่ะ...? ใครในโรงเรียนก็รู้และเห็นกันอยู่ว่าพวกพี่ทั้งสองคนเดินไปไหนด้วยกันบ่อยจะตาย! ไอ้เราก็นึกว่าแอบคบกันอยู่ซ่ะอีก...’
แต่รุ่นน้องคนนี้ก็คงทำได้แค่เอ่ยความคิดในใจเพียงเท่านั้น

ติ๊ด....เสียงข้อความจากโทรศัพท์มือถือของคีตาดังขึ้นเพื่อเรียกความสนใจจากเจ้าของเครื่อง มือหนาค่อยๆหยิบเครื่องสื่อสารขึ้นมาดูนิ่งๆอย่างไม่รีบร้อน
แต่แล้วเมื่อตัวอักษรที่ถูกส่งมาปรากฏขึ้น ใบหน้าแห่งความเจ็บปวดที่เขาพยายามที่จะเก็บซ้อนมันไว้ก็ฉายแววออกมาทันที

  วันนี้ตอนบ่ายคีย์ต้องเข้าสอบฟิสิกส์นะ! นิวคงกลับไปสอบไม่ทันแล้วล่ะ...
   มันเจ็บจังเลยคีย์...แต่ถ้าหายแล้วนิวจะกลับไปหาคีย์นะ^^
               From...เพื่อนของนาย

“โธ่โว้ย!!”ทันทีร่างสูงลุกขึ้นยืน เสียงตะโกนที่แสนอดกลั้นก็ดังออกมาทันที ความรู้สึกต่างๆที่เขาพยายามที่จะลบมันออกไปจากสมองมันกลับยิ่งตอกย้ำเข้ามาเรื่อยๆไม่ขาด

เพื่อนงั้นเหรอ...คนอย่างเขาเนี่ยนะ...?

‘ช่วงเวลา3ปีที่นายเข้ามาอยู่ข้างๆฉันเพราะความสงสารหรือเปล่าฉันก็ไม่รู้หรอกนะ
แต่ถ้าจะให้ฉันเป็นเพื่อนกับนายมันจะไม่ยิ่งทำให้นายต้องดำดิ่งลงเหวหรือไง...’

‘ฉันไม่เคยต้องการอะไร ไม่เคยมีคิดว่าชีวิตนี้มีความหมาย และคนอย่างนายก็เข้ามา...
ฉันกับนายเราเป็นเพื่อนกันได้จริงๆน่ะเหรอ...นิว...’

.

“ว้าว...วันนี้ลูกพี่เราเข้าสอบด้วยว่ะ!”น้ำเสียงขี้เล่นของวัชระหนึ่งในนักเรียนหลังห้องดังขึ้นในทันทีที่ร่างของเด็กหนุ่มผู้ที่นักเรียนชายแทบทั้งโรงเรียนให้ความเคารพ
และยำเกรงก้าวเข้ามาสู่ห้องเรียนด้วยใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น

“หุบปากของมึงซ่ะวิน”คีตาเอ่ยเสียงเรียบแต่มันก็สามารถทำให้เสียงพูดคุยที่ดังกระหึ่มไปทั่วห้องเรียนที่มีแต่นักเรียนชายห้องนี้เงียบสงบลงได้อย่างน่าอัศจรรย์

“ก็ได้ๆ...”เสียงรับคำแบบขอไปทีดังตอบกลับมา แต่มันก็ทำให้เด็กหนุ่มจอมกวนดินกลับมานั่งเงียบๆที่โต๊ะได้อย่างง่ายดาย เฉกเช่นเดียวกันกับนักเรียนคนอื่นๆ
ที่เหมือนจะสัมผัสได้ว่าตอนนี้ลูกพี่ของพวกเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่น่าสนทนาใดๆด้วยได้

หนุ่มลูกครึ่งที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูเมื่อครู่ไล่สายตาอันแสนว่างเปล่าไปทั่วห้องเรียนที่เงียบสงบซ่ะยิ่งกว่าตอนที่มีอาจารย์เข้ามาสอน ก่อนที่จะเดินไปยังโต๊ะเรียนตัวสุดท้าย
หลังห้องข้างๆกับวัชระโดยที่ไม่มีอะไรติดตัวมาเลยนอกเสียจากปากกาน้ำเงินหนึ่งแท่ง! แต่การกระทำของร่างสูงนั้นก็ยิ่งทำให้ความเคารพในตัวเขาในหมู่นักเรียนชายเพิ่มพูน
ขึ้นไปอีก

ในโรงเรียนนี้จะมีใครไหมที่ไม่เคยเข้าเรียนฟิสิกส์สักครั้ง แต่กลับเดินเข้าห้องสอบมาพร้อมกับปากกาแท่งเดียว โดยที่นักเรียนคนอื่นกลับเตรียมอุปกรณ์สำหรับการคิดคำนวณ
ของสูตรต่างๆมามากมายทั้งที่อาจารย์อนุญาตและไม่อนุญาตเข้ามาด้วย

กล้าที่จะเกรียน กล้าที่จะแตกต่างมากๆ คีตา เวลเนอร์

“นี่มึงรู้เรื่องของนิวแล้วใช่ไหม?”วัชระหันไปถามชายหนุ่มที่ตีสีหน้านิ่งข้างๆเบาๆเพื่อฆ่าเวลารออาจารย์เข้ามาคุมสอบ

“อืม”

“แล้ววันนี้จะไปเยี่ยมเขาหน่อยไหม?”

“กูติดแข่งรถ...”คีตาหันไปตอบคนข้างๆก่อนที่เขาจะหันมองไปยังหน้าประตูที่บัดนี้ร่างของอาจารย์ได้เดินนำข้อสอบเข้ามาพร้อมกับใบหน้าแสดงความงุนงงที่มีต่อบรรยากาศ
ซึ่งเงียบสงบเกินเหตุของห้องเรียนแห่งนี้

“ทำไมวันนี้พวกเธอเงียบกันจังเลย...”แต่ยังไม่ทันที่จะมีนักเรียนคนไหนเอ่ยคำตอบออกมา หญิงสาวมีอายุหนึ่งเดียวในห้องก็ทราบถึงความผิดปกติของเหล่าลิงทโมนทั้งหลาย
ได้ในทันทีที่เธอมองเห็นใบหน้าที่ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆออกมาของเด็กหนุ่มหลังห้อง

“หึ! หัวหน้ามาคุมงั้นสิถึงเงียบกันได้...แต่อย่างว่านะวันนี้นภัสไม่ได้มาสอบด้วยทั้งลูกน้องทั้งลูกพี่คงทำคะแนนสอบได้ตามยถากรรม”น้ำเสียงนิ่งๆที่แสดงความดูถูกดังออกมา
ทามกลางความโมโหของเหล่าเด็กหนุ่มที่แทบจะลุกขึ้นไปเอาเรื่องสตรีมีอายุเบื้องหน้า ถ้าไม่ติดที่ว่าน้ำเสียงของชายหนุ่มผู้ทรงอำนาจเบื้องหลังจะดังขึ้นเสียก่อน

“อาจารย์ไม่อยากใช้ชีวิตจนถึงนาทีสุดท้ายตามปกติเหมือนคนทั่วไปใช่ไหมครับ ถ้างั้นเดี๋ยวหลังจากสอบเสร็จพวกผมจะได้ให้ในสิ่งที่อาจารย์ต้องการ...!”

“เจ๋งว่ะลูกพี่! ฮ่าๆ”วัชระหัวเราะออกมาอย่างสะใจพร้อมๆกับเหล่านักเรียนทั้งห้องที่กำลังพอใจกับคำพูดของร่างสูงที่พูดออกมา

“หุบปากของพวกนายเดี๋ยวนะ! ไอ้พวกเศษสวะ!”

“อย่างน้อยเศษสวะอย่างพวกผมก็ไม่ต้องไปนอนห้องไอซียูแบบลูกชายอาจารย์นะครับ!”หนึ่งในลูกน้องของคีตาตะโกนออกมาทามกลางความโมโหจนเลือดขึ้นหน้า
ของอาจารย์ผู้เป็นแม่แท้ๆของนักเรียนดีเด่นที่เพิ่งโดนส่งไปนอนโรงพยาบาลเมื่อวานนี้

“แจกข้อสอบตามหน้าที่ของอาจารย์ได้แล้วครับ!”เสียงทุ้มอันแสนจะเย็นชาดังออกมาโดยที่ทั้งห้องเรียนก็กลับไปสู่ความเงียบอีกครั้งหนึ่ง

อีกไม่กี่วันชีวิตของนักเรียนม.ปลายที่โดนดูถูกเหยียดหยามของเขาก็ใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว

ตอนนี้คีตาคงได้แค่ภาวนาว่า เขาคงจะไม่ฆ่าใครตายก่อนถึงวันนั้นก็พอ...

.

สองอาทิตย์ต่อมา...

“คีย์วันนี้กูไปดูผลสอบมาแล้วนะ อาจารย์อึ้งกันหมดเลยว่ะ”วัชระหันไปบอกหนุ่มลูกครึ่งที่กำลังยืนพิงมอเตอร์ไซด์ที่ถูกดัดแปลงเครื่องยนต์ใหม่ทั้งคันอยู่นิ่งๆ

“ทำไม?”

“ก็คะแนนวิชาฟิสิกส์ของมึงน่ะสิ อีกแค่5คะแนนก็จะเท่าท็อปของสายชั้นแล้วนะ!”

“หึ...งั้นเหรอ”

“รู้ไหม...ตั้งแต่วันนั้นเขายังไม่กลับมาเลยนะ...”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นเสียงเรียบโดยที่เขากำลังจ้องไปยังดวงตาสีฟ้าของเพื่อนตรงหน้าอย่างต้องการที่จะคาดเดาความรู้สึก

“......”

“ไปเยี่ยมนิวเถอะนะ...เจ้าชายนิทราอย่างเขาคงต้องการกำลังใจจากเพื่อนอย่างมึง”

“คนอย่างกูไม่มีค่าพอที่จะเป็นเพื่อนกับเขาหรอก...”คีตาพูดขึ้นอย่างเย็นชา แต่ก่อนที่เขาจะขึ้นค่อมมอเตอร์ไซด์ราคาแพงเพื่อเตรียมขับออกไปเสียงของชายหนุ่มข้างๆ
ก็พูดประโยคสั้นๆออกมา พร้อมๆกับที่เจ้าตัวก็ค่อยๆเดินหันหลังจากไป

“มึงรู้ไหมประโยคสุดท้ายที่นิวพูดก่อนเข้าจะผ่าตัดคืออะไร...”

“......”

“มันคือชื่อของมึงคีย์...นิวพูดชื่อของมึงออกมา”

คีย์...ชื่อสุดท้ายก่อนที่คนพูดจะไม่ได้เอ่ยมันอีกครั้ง


.
.
TBC

อีกประมาณ2-3ตอนก็คงจบแล้ว
หลายๆคนคงเดาตอนจบได้ แต่นัสอยากจะบอกไว้ก่อนเลยว่า
นิยายเรื่องนี้มีอะไรบางอย่างที่น่าสนใจนะคะ มันเป็นนิยายที่นัสชอบมากๆ
อารมณ์ว่าแต่งเองแอบชอบเอง...(ฮาๆ)

ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ

Ps.รักคนอ่าน ...Vvenus... 11-6-11

[w1234]

รอติดตามตอนต่อไป

[G-NaF]

จิ้มๆ มาต้อนรับเรื่องใหม่ครับ 
จะเป็นกำลังใจให้นะครับ

[Vvenus]

Heart : ตอนที่ 3


ห้องนอนสีขาวดูบริสุทธิ์คู่ควรกับเจ้าของห้องที่ยังคงนอนหลับตาอยู่ในห้วงนิทราที่แสนว่างเปล่า ชายหนุ่มผู้ไม่เคยคิดจะก้าวเท้าเข้ามาเหยียบที่แห่งนี้เลยสักครั้ง
บัดนี้เขากลับกำลังยืนมองใบหน้าสวยที่เคยยิ้มและร้องไห้ข้างกายเข้ามาตลอด3ปีโดยที่เขาไม่เคยคิดจะให้ความสำคัญ

แต่ถ้าหากวันใดที่มีใครเข้ามารังแกร่างบางนั้น คนพวกนั้นก็ต้องเจ็บเจียนตายกลับไปด้วยน้ำมือของคีตา เวลเนอร์ทุกที และเรื่องราวเหล่านี้ก็เป็นเรื่องที่นภัสรู้ดีมาตลอด
ว่าลับหลังตนคนๆนี้ก็มักจะค่อยเป็นฮีโร่ปกป้องเขาเสมอ...

และคนอ่อนแอ่อย่างนภัสนี่แหละที่เป็นต้นเหตุของคำว่าเด็กเหลือขอของคีตาในสายตาของเหล่าอาจารย์ทุกคนในโรงเรียน ใครจะรู้บ้างไหมว่าที่ร่างสูงไปมีเรื่องชกต่อย
แทบทุกวันนั้นก็เพราะคนเหล่านั้นคิดจะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับคนตัวเล็กที่แสนบอบบางนี่ในเรื่องแย่ๆแทบจะทั้งนั้น

ที่ปกป้องนี่ก็ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะ เพราะความรู้สึกในตอนนั้นสำหรับตัวหนุ่มลูกครึ่งเองมันคงเป็นแค่ความรู้สึกสงสาร...
สงสารที่ได้รู้ว่าโรคที่ติดตัวนภัสมาทั้งแต่เกิดนั้นมันเลวร้ายแค่ไหน...

แต่เมื่อไหร่กันนะที่ความสงสารที่มีมันเริ่มที่จะแปรเปลี่ยนไปเป็นอื่น...?

“อ้าว...เธอใช่คีตาหรือเปล่าจ๊ะ”น้ำเสียงอ่อนโยนที่ปะปนไปด้วยความเศร้าดังขึ้นด้านหลังของเด็กหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่ก่อนที่ร่างของหญิงผู้ดูมีอายุจะก้าวเดินเข้ามานั่ง
อยู่ข้างๆเตียงคนไข้

“ค...ครับ”ร่างสูงตอบรับนิ่งๆก่อนที่จะเดินไปนั่งลงบนโซฟาที่ถูกจัดเรียงไว้ตรงมุมห้อง

“ไม่ต้องแปลกใจนะที่ฉันรู้จักเธอ...เพราะทุกๆวันนิวเขาจะกลับมาเล่าเรื่องของเธอให้ฉันและคุณพ่อของเขาฟังทุกเย็นเลย...ขอบคุณนะที่เธอคอยอยู่เป็นเพื่อนเด็กอ่อนแอ่
อย่างลูกชายฉัน”หยดน้ำใสๆเริ่มไหลรินออกมาจากดวงตามารดาที่ต้องทนมองลูกชายหลับใหลแน่นิ่งอยู่บนเตียงโดยที่เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย

เพื่อน...

“แล้วหัวใจของนิวเขาเป็นยังไงบ้างครับ?”คำถามที่ถูกหล่อหลอมด้วยความเย็นชาของน้ำแข็งที่เปรียบเสมือนกำแพงปิดกั้นความเจ็บปวดถูกกล่าวออกมาจากปาก
ของเด็กหนุ่มผู้ที่กำลังสับสนไปกับทุกสิ่งที่อยู่ในห้วงความคิด

“ห...หลังผ่าตัดเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว หมอบอกว่าถ้าไม่มีหัวใจมาเปลี่ยนให้เขาภายในเดือนนี้นิว...นิวคงจะต้องหลับแบบนี้ตลอดไป...ฮึกๆ”

“หลับตลอดไปเหรอครับ...?”เด็กหนุ่มเอ่ยมันออกอย่างยากลำบากก่อนที่เขาจะค่อยๆลุกขึ้นไปยืนอยู่ข้างๆร่างของเพื่อนเพียงคนเดียวในชีวิตที่ยังคงหลับตาอยู่

‘เขาจะไม่ตื่นขึ้นมายิ้มข้างๆผม เขาจะไม่ตื่นมาเสียน้ำตาเพราะผม
เขาจะไม่ตื่นขึ้นมาเป็นเพื่อนผมอีกแล้วงั้นเหรอ...’

มือเรียวของคนหลับถูกจับยกขึ้นมาเพื่อจับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของร่างสูง น้ำตาหยดแรกในชีวิตของคีตา เวลเนอร์ค่อยๆไหลออกมาโดยมีมือของนภัส
ที่นอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่รองรับความเจ็บปวดที่กลั่นออกมาจากความรู้สึกผิดของชายหนุ่มที่ยังคงปล่อยให้หยดน้ำสีใสเป็นตัวแทนของความรู้สึกต่างๆ

‘นิว...ชีวิตของนายมีค่ามากกว่าชีวิตของเด็กเหลือขออย่างฉัน
ชีวิตของนายในโลกที่ขาวสะอาด บริสุทธิ์ และเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ใสซื่อ ฉันจะเป็นดูแลมันเอง...’

ขอบคุณนะสำหรับมิตรภาพอันแสนยิ่งใหญ่ที่นายมีให้คนอย่างฉัน

ขอบคุณนะสำหรับความจริงใจและความเป็นห่วงที่มอบให้ฉันมาตลอด

และขอบคุณนะที่สอนให้ฉันรู้ว่าหัวใจดวงนี้มันยังมีความรู้สึกอยู่...!

“ฉันจะอยู่ข้างนายตลอดไป...”

.

Memories

“ส...สวัสดีฉันชื่อนิว...ขอบคุณนะที่ช่วย”คนตัวเล็กที่วันนี้ไร้ซึ่งคนดูแลติดตามค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนข้างๆกับเด็กหนุ่มร่างสูงที่บนใบหน้ามีรอยช้ำบางๆที่โหนกแก้ม
หลังจากที่เข้ามาช่วยเขาไว้จากกลุ่มนักเรียนอันธพาลเมื่อครู่

“อืม...”คีตารับคำสั้นๆก่อนที่จะเตรียมตัวเดินจากไปอย่างไม่สนใจคนด้านหลัง

“ด...เดี๋ยวสิ...อ...โอ๊ยยย!...ช...ช่วยด้วย...ยย”น้ำเสียงที่ปะปนไปด้วยความเจ็บปวดของนภัสดังขึ้นก่อนที่ร่างทั้งร่างจะทรุดลงสู่พื้นดินอีกรอบ
หนุ่มลูกครึ่งที่ตอนแรกกำลังจะจากไปกลับวิ่งเข้ามาประคองคนตัวเล็กไว้ในอ้อมกอดอย่างตกใจ

“เฮ้ นายเป็นอะไรน่ะ!”

“ยา...ขอยา...”สิ้นเสียงของร่างบางคีตาก็รีบเอื้อมไปหยิบกระเป๋าสีดำที่หล่นอยู่ที่พื้นข้างๆขึ้นมาเปิดดูทันที ก่อนที่จะหยิบเอาขวดยาสีขุ่นออกมายื่นให้คนป่วย
ที่เอามือบีบหน้าอกตัวเองไว้แน่น

“...ข...ขอบคุณนะ”เสียงหวานกล่าวออกมาในขณะที่อาการต่างๆของเจ้าตัวเริ่มที่จะดีขึ้น ใบหน้าสวยค่อยๆกลับมาสดใสเหมือนเดิมโดยที่ยังมีมือของชายหนุ่มแปลกหน้า
ข้างกายคอยพยุงร่างอยู่

“นายเป็นอะไร?”เสียงทุ้มถามออกมาอย่างนิ่งๆก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆประคองร่างของนภัสให้ลุกขึ้นจากพื้นดิน

“พอดีว่าหัวใจฉันไม่ค่อยแข็งแรงน่ะ”คนตัวเล็กเอ่ยตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่พยายามแสดงออกมาเพื่อปิดบังความรู้สึกเจ็บปวดที่กำลังเกิดขึ้นที่หน้าอกข้างซ้าย

“ไปห้องพยาบาลเถอะ...ฉันไปส่ง”คีตา เวลเนอร์พูดขึ้นก่อนที่เขาจะเอื้อมไปคว้ากระเป๋าทั้งสองใบของเขาและร่างบางขึ้นมาสะพายไว้พร้อมๆกับเข้าไปประคองร่าง
ที่ดูอ่อนเพลียให้เดินไปข้างหน้าอย่างนุ่มนวล...

“แล้วนายชื่ออะไรเหรอ?”คนป่วยที่กำลังอยู่ภายใต้วงแขนแกร่งที่ประคองร่างของตนอยู่นั้นหันไปถามชายหนุ่มข้างๆเพื่อทำลายความเงียบที่ทำลังจะย่างกายเข้าเรื่อยๆ

“คีตา...”

“งั้นคีย์ต่อไปนี้ร....”

“ต่อไปนี้อย่าพยายามมายุ่งกับฉันดีกว่านะ ฉันไม่อยากทำให้เด็กดีอย่างนายต้องมั่วหมอง”ประโยคที่ดังขึ้นเพื่อขัดคำพูดบางอย่างที่ร่างบางกำลังจะเอ่ยมันออกมา
ก่อนที่เด็กหนุ่มจะพาร่างของคนป่วยมุ่งตรงไปยังห้องพยาบาลต่อโดยไม่มีบทสนทนาใดๆระหว่างเขาทั้งคู่เกิดขึ้นอีก

แต่นี้แหละที่เป็นจุดเริ่มต้นระหว่างคนสองคนที่ต่างกันสุดขั้วกลับต้องโคจรเข้ามาเกี่ยวข้องกันโดยไม่มีสาเหตุ...

มิตรภาพที่เริ่มก่อตัวขึ้นโดยที่พวกเขาไม่เคยสัมผัสถึงมันก็ค่อยๆแปรเปลี่ยนรูปแบบความสัมพันธ์ของเด็กหนุ่มสองคนไปดังที่ชะตาลิขิต...

.

“นี่คีย์ไปมีเรื่องมาอีกแล้วเหรอ? ทำไมชอบหาเรื่องให้ตัวเองบาดเจ็บอยู่เรื่อยเลยเนี่ย...”เสียงหวานของเด็กหนุ่มตัวเล็กดังขึ้นก่อนที่นภัสจะวิ่งตรงมาเดินเคียงข้างร่างสูง
ที่กำลังเดินเข้าโรงเรียนมาอย่างไม่สนใจสายตาของคนรอบๆตัวที่กำลังจ้องมองมาที่ตนเองอยู่ตลอดเวลา

“เรื่องของฉัน...!”เสียงทุ้มตอบกลับสั้นๆโดยที่เจ้าตัวก็ก้าวเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ

“พูดแบบนี้อีกแล้ว! ก็นิวเป็นห่วงคีย์นี่นา หยุดเดินสักแปบจะได้ไหมเนี่ย!”นภัสเอ่ยขึ้นพร้อมกับมือเรียวที่เอื้อมไปดึงแขนของตีตาให้หยุดเดินก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปยืน
ตรงหน้าของชายหนุ่มที่ยืนทำสีหน้าว่างเปล่าอยู่

แผ่นพลาสเตอร์สีใสถูกบรรจงติดลงอย่างนุ่มนวลบนปรายคิ้วของคีตาโดยมีเด็กหนุ่มหน้าหวานเป็นผู้มอบมันให้อย่างเป็นห่วง ทันทีที่ติดเสร็จแล้วคนตัวเล็กก็ยิ้มออกมา
อย่างพึ่งพอใจในทันทีโดยที่เจ้าตัวไม่ได้สังเกตเลยว่าตอนนี้ทั้งเขาทั้งคนตรงหน้ากำลังตกเป็นเป้าสายตามากแค่ไหน

เจ้าหญิงของโรงเรียนที่ใครๆต่างต้องการที่จะเอื้อมมือเข้ามาปกป้อง...

กับ...

ชายหนุ่มอันธพาลผู้ที่นักเรียนทั้งหมดต่างหวาดกลัว...

“โอเค เรียบร้อยแล้ว ตอนเช้ามีสอบเก็บคะแนนอย่าลืมเข้าสอบล่ะ”คนตัวเล็กพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีก่อนที่จะเดินนำร่างสูงไปยังห้องเรียนทันที

และในเช้าวันนั้นทั้งห้องเรียนที่เคยส่งเสียงดังไปทั่วกลับต้องเงียบสงบราวกับไม่มีนักเรียนคนไหนมาเรียนเลยสักคน เหตุคงเพราะคีตา เวลเนอร์ที่แทบจะไม่เคยคิดย่างกาย
เข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมนี้เลยสักครั้งกลับกำลังนั่งทำหน้านิ่งๆอยู่ด้านหลังของห้องนั่นเอง

.

“วันนี้เข้าห้องปกครองอีกแล้วเหรอ?”น้ำเสียงเศร้าเอ่ยถามออกมาในขณะที่ร่างบางและชายหนุ่มกำลังเดินออกจากโรงเรียนด้วยกัน

“ก็รู้อยู่แล้วนี่...นายไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉันหรอกนะ”

“แต่ว่า...”

“วันนี้ไม่รีบกลับบ้านหรือไง”คำถามที่ดูเหมือนไม่มีอะไรแอบแฝงอยู่ของคีตาดังออกมาเรียบๆแต่มันกลับสร้างความดีใจให้แก่ร่างบางได้ไม่น้อยทีเดียว
เพราะอย่างน้อยคนข้างๆก็สนใจในเรื่องของเขาอยู่เหมือนกัน...แม้มันจะเป็นเรื่องเพียงน้อยนิดก็เถอะนะ

“พอดีวันนี้นิวต้องไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลน่ะ”นภัสเอ่ยออกมาอย่างสดใสโดยมีรอยยิ้มบางๆส่งไปให้คนข้างๆ

“งั้นไปได้แล้ว...”สิ้นคำพูด รถยนต์สีดำคันหรูที่จะมารับร่างบางในเวลาเดิมดั่งเช่นปกติก็มาจอดอยู่ตรงหน้าของคนทั้งคู่ในทันที คีตาจึงเอื้อมมือไปเปิดประตูด้านหลัง
และดันคนตัวเล็กให้เข้าไปด้านในก่อนจะปิดประตูให้เสร็จสับ

“แล้วคีย์จะไปไหนต่อ?”ร่างบางชะโงกหน้าออกมาจากหน้าต่างเพื่อถามคำถามชายหนุ่มที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

“ไปทำธุระ...”คำตอบสั้นๆถูกใช้ตอบกลับเหมือนเคยก่อนที่หนุ่มลูกครึ่งงจะเดินย้อนกลับไปที่หลังโรงเรียนอีกครั้ง

ร่างของเด็กนักเรียนมัธยมปลายโรงเรียนเดียวกันราว5คนยืนนิ่งร่ายล้อมเด็กหนุ่มผู้กุมอำนาจที่สุดในโรงเรียนไว้พร้อมกับท่อนไม้ที่ถูกเตรียมมาเป็นอาวุธอย่างดีในมือ

“เด็กนั้นเป็นของมึงหรือไงถึงมาห้ามพวกกูไม่ให้เข้าไปยุ่ง!”หนึ่งในกลุ่มของเด็กหนุ่มที่มีอาวุธในมือพูดขึ้นโดยที่คนฟังกลับแสดงสีหน้าเรียบเฉยออกมาไม่เปลี่ยน

“นิวบริสุทธิ์เกินไปสำหรับคนต่ำๆอย่างพวกมึง!”เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเรียบๆ

“แล้วคนอย่างมึงสะอาดนักหรือไงว่ะ! ก็แค่เด็กเหลือขอไม่ต่างไปจากพวกกูนักหรอก!”

“กูไม่เคยบอกนิว่าเขาคู่ควรกับคนอย่างกู...”สิ้นคำพูดที่ดังออกมาจากปากของคีตา เหล่านักเรียนทั้ง5ต่างก็พากันเข้าเหวี่ยงท่อนไม้ใส่เจ้าตัวทันที แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย
สำหรับคนที่ไร้ซึ่งฝีมืออยู่แล้วที่จะเอาชนะชายหนุ่มที่มีคนมากมายให้ความนับถืออย่างเขา

“มาเก็บกวาดให้หน่อย...”คีตากรอกคำพูดใส่โทรศัพท์ไปสั้นๆแต่มันก็ทำให้ปลายสายรู้ได้ทันทีว่าลูกพี่เขาหมายถึงอะไร


.
.
TBC

ลงไปอีกหนึ่งตอน ... ตอนนี้ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องราวในอดีตของ คีตา และ นภัส นะคะ
หวังว่าทุกคนจะไม่งงนะ ^^;; ตอนหน้ากลับเข้าสู่เหตุการณ์ปกติค่ะ (จะจบแล้วนะ)

ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ + เม้นท์บ้างอะไรบ้างก็ได้นะคะ ^^;;
(แต่อย่าลืมเรื่อง ตุ๊กตา น้า ^^ แต่ตอนนี้สมองนัสจบตอนใหม่ไม่ลงๆ รอหน่อยนะคะ )

Ps.รักคนอ่าน ...Vvenus... 12-06-11
 

[♠DekDoy♠]

แววเศร้ามาแต่ไกล

[พี่วันเสาร์]

กลิ่นมาม่าโชยเข้าจมูกอย่างจัง
ทั้งนิวทั้งคีตาน่าสงสารมากเลย
ว่าแต่โรงเรียนนั้นไม่น่าจะมีเด็กไปเรียนเลยนะ
มีครูที่ดูถูกนักเรียนเหมือนพวกเขาไม่ใช่คน
คนเป็นครูผู้ให้ความรู้เขาเป็นแบบนั้นกันเหรอ

[w1234]

น่าสงสารทั้งสองคนเลย 

[fuku]

อ่านแล้วซี๊ดมาก

บีบอารมณ์ได้ดีเลย  น้ำตาจะร่วง

[babyfaibossy]

 :

[k00_eng^^]

หวังว่าคงไม่คิดจะสละหัวใจตัวเองหรอกนะ

[Vvenus]

Heart : ตอนที่ 4 จบ


เปลือกตาของร่างบางค่อยๆขยับเล็กน้อยก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะเริ่มกระพิบเบาๆเพื่อปรับให้เข้ากับแสงสว่างที่ห่างหายไปนานเกือบสองเดือนกว่าๆ
ภาพของบุพการีเริ่มปรากฏให้คนป่วยมองเห็นรางๆในตอนต้นก่อนจะเริ่มเปลี่ยนเป็นปกติในที่สุด...

“ค...คุณพ่อคุณแม่...”เสียงหวานเอ่ยออกมาเบาๆแต่มันก็ยิ่งทำให้ผู้เป็นมารดาหลั่งน้ำตาออกมาได้ในทันทีก่อนที่เธอจะพุ่งเข้ากอดลูกชายอย่างคิดถึง

“นิวลูกแม่...แม่ดีใจที่ลูกกลับมา...”

“ค...ครับ”เด็กหนุ่มตอบรับก่อนจะก้มลงดูดน้ำที่คุณพ่อยื่นมาให้

“น...นิวฟื้นมาได้เพราะใครเหรอฮะ?”นภัสเอ่ยถามออกมาก่อนที่มือเรียวจะค่อยๆเอื้อมมาแตะเบาๆที่ก้อนเนื้อที่กำลังเต้นอยู่ใต้หน้าอกข้างซ้าย

“เอ่อ...ค...คือว่า เขาคือคนที่ดีมากๆเลยจ๊ะ...”ผู้เป็นแม่ตอบคำถามบุตรชายกลับอย่างเลี่ยงๆที่เอ่ยถึงบุคคลสำคัญที่มอบชีวิตคืนให้แก่นภัส
เพราะเพียงแค่หล่อนนึกถึงภาพของเด็กหนุ่มที่ประสบอุบัติเหตุเข้ามาในโรงพยาบาลเมื่อหนึ่งเดือนที่แล้วมันก็ยิ่งจะพาลให้น้ำตาไหลออกมาเสียดื้อๆ

ปาฏิหาริย์แท้ๆที่ทำให้หัวใจของเด็กหนุ่มเข้ากับนภัสได้

“ลูกพักผ่อนเถอะ...ถ้าหายแล้วพ่อจะพาลูกไปเยี่ยมเขาคนนั้นนะ”ชายหนุ่มวัยกลางคนกล่าวออกมาก่อนที่จะลูบผมบุตรชายเพียงคนเดียวอย่างอ่อนโยน

“ครับ...เอ่อคุณพ่อคุณแม่ฮะ...นิวมีเพื่อนที่ชื่อคีตาไหมครับ?”คำถามที่ปะปนไปด้วยความไม่เข้าใจดังออกมาถามกลางความตกใจของบุพการีทั้งสอง

“ท...ทำไมลูกถามแบบนี้ล่ะ?”

“ก็ตอนหลับ นิวเหมือนจะได้ยินชื่อและเสียงของเขาลอยอยู่รอบๆตัวเต็มไปหมด แต่นิวนึกเท่าไหร่นิวก็นึกหน้าของเขาไม่ออกน่ะฮะ...”
เด็กหนุ่มที่เพิ่งตื่นจากาการหลับพูดขึ้นอีกครั้งก่อนที่เจ้าตัวจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่กำลังถูกปล่อยออกมาผ่านหัวใจดวงใหม่

“พักผ่อนเถอะลูก ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดอะไรเลยนะ...”

.

“การที่คนไข้จำเรื่องราวต่างๆไม่ได้นั้นอาจจะเป็นเพราะตัวเขาเองต้องการที่จะปิดกั้นความทรงจำเหล่านั้นครับ
หรือไม่ก็มันอาจจะเป็นเกราะป้องกันบางอย่างที่ร่างกายสร้างมันขึ้นมาเพื่อปกป้องเจ้าตัวให้ไม่ต้องเจ็บปวดกับเรื่องราวเหล่านั้น...”

“แล้วเขามีโอกาสจะจำเรื่องราวต่างๆของเพื่อนคนนั้นได้ไหมครับ?”

“มันก็ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะยอมรับความจริงได้เมื่อไหร่ หรือไม่ก็คุณนภัสอาจจะต้องลืมเรื่องราวเล่านั้นไปตลอดชีวิตเลยก็ได้ครับ...
เพราะนี่มันเป็นเรื่องที่ขึ้นอยู่กับความรู้สึกโดยตรงของเจ้าตัว”

“ค...ครับ...”

.

“เขาคือคนที่มอบชีวิตใหม่ให้นิวใช่ไหมครับ...?”นภัสหันไปถามผู้ปกครองทั้งสองก่อนที่เจ้าตัวจะวางช่อกุหลาบสีขาวลงบนด้านหน้าป้ายชื่อของชายหนุ่มผู้ซึ่งกำลังหลับใหล
อยู่ชั่วนิรันดร์

“ใช่แล้วลูก...”

“ขอบคุณนะครับที่คุณมอบหัวใจให้ผม...ผมจะจดจำชื่อคุณไปตลอดชีวิตเลยครับคุณค...คีตา เวลเนอร์..!”เสียงหวานสั่นๆเอ่ยชื่อสลักได้บนแท่นหินตรงหน้าออกมา
ก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆนั่งลงตรงหน้าป้ายชื่อของผู้มีพระคุณและจับจ้องไปยังภาพในชุดนักเรียนที่ติดอยู่ข้างบนชื่ออย่างคุ้นเคย

ใบหน้านิ่งๆที่ไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมาในขณะเดียวกันกับที่ดวงตาก็เก็บซ้อนความรู้สึกต่างๆไว้มากมาย...

“ค คีย์...คีตา คุณพ่อคุณแม่ครับ...ข...เขาเป็นคนรู้จักของนิวรึเปล่าฮะ?” ความเจ็บปวดและหยาดน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาอย่างไม่มีสาเหตุทามกลางความสับสน
ที่ก่อตัวขึ้นในห้วงความคิดของร่างบาง มือเรียวค่อยๆยกขึ้นมากุมหัวใจเพื่อให้ความเจ็บปวดที่หน้าอกข้างซ้ายของตนเองลดลง

“น...นิวจำเขาไม่ได้ แต่ทำไม...ทำไมนิวถึงรู้สึกว่าเขากำลังเรียกชื่อนิวอยู่? ฮึก...”

“นิว พอเถอะลูก”หญิงสาวมีอายุเอื้อมมือมาแตะไหลลูกชายไว้อย่างเจ็บปวดกับการที่ต้องทนเห็นภาพของนภัสร่ำไห้ออกมาโดยที่เจ้าตัวไม่สามารถอธิบายอะไรได้เลย...

“คีย์ ค คุณคีตา...คุณตื่นขึ้นมาบอกผมหน่อยสิว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน...”

คีตา เวลเนอร์...

น้ำตาหยดแล้วหยดเหล่าไหลผ่านดวงตาคู่สวยออกมาอย่างยากจะกลั้น โดยที่นภัสเองก็ไม่รู้เลยว่าทำไมเขาถึงต้องเจ็บปวดมากมายขนาดนี้ด้วย
เสียงสะอื้นเบาๆที่ดังออกมาในสถานที่อันแสนเงียบสงบนี้ เสมือนราวกลับว่านภัสกำลังเรียกร้องหาอดีตที่ไม่อาจห้วนกลับมาได้ให้ย้อนมาหาเขาอีกครั้ง

แต่คนเราทุกคนล้วนไม่มีใครสามารถย้อนกลับไปสู่อดีตที่ผ่านมาได้ เราทำได้เพียงแค่จมอยู่กับปัจจุบันที่ขมขืนต่อไปให้ได้

“ฉันกับนาย เราสองคนเป็นเพื่อนกันไง...”น้ำเสียงนุ่มที่ลอยผ่านสายลมเบาๆพัดมาให้ร่างบางที่กำลังเจ็บปวดได้ฟังก่อนที่จะมันล่องลอยผ่านไปโดยที่ไม่มีใคร
สามารถจับต้องได้

“พ...เพื่อน...”ร่างบางเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมไปจับที่ภาพใบหน้าของชายหนุ่มลูกครึ่งเบื้องหน้าอย่างเบามือ ก่อนที่รอยยิ้มบางๆจะค่อยๆปรากฏขึ้น
บนใบหน้าสวยที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาเพื่อมอบให้กับมิตรภาพที่แม้เขาจะจำมันไม่ได้แต่นภัสก็รู้สึกได้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้อยู่เพียงลำพัง

มิตรภาพที่ต่อให้มองไม่เห็นแต่มันก็สัมผัสได้เมื่อใจเราสามารถสื่อถึงมัน...
ความสัมพันธ์ที่หาค่าใดๆมาเปรียบเทียบไม่ได้ จนยากที่จะอธิบายให้ใครๆเข้าใจ

เรื่องของเขาทั้งคู่มันอาจจะเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ่งมากเกินกว่าคำว่าเพื่อน
เพราะคงมีเพียงไม่กี่คนที่ยอมสละชีวิตของตนเองให้กับคนอีกคนได้ง่ายๆ

แต่ตอนนี้อะไรก็คงไม่สำคัญอีกแล้วเพราะทั้งคีตาและนภัสต่างก็ได้ร่วมกันเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว...
สองชีวิตที่แสนจะตรงข้ามกันทุกๆอย่างหลอมรวมเป็นหนึ่งโดยมีเส้นใยบางๆที่ไม่มีใครมองเห็นเชื่อมโยงคนทั้งคู่ไว้ด้วยกัน

หัวใจดวงเดียวที่เป็นชีวิตของคนสองคน...

คีตา...นภัส

.
.
The end.


จบแล้วนะคะสำหรับ Heart นัสมีคำถามจะถามทุกๆคนค่ะ...
“มีใครสังเกตไหมว่าเรื่องสั้นเรื่องนี้ไม่มีคำว่ารัก นะคะ?”

สำหรับตอนจบ อาจจะสั้น(รึเปล่า?) แต่นัสไม่อยากจะยืดต่อไปแล้ว
เพราะนัสกลัวแต่งไม่จบ TT เข้าใจนัสด้วยนะคะ

ขอบคุณสำหรับทุกๆความคิดเห็นที่ผ่านมามากๆเลยนะคะ
และนัสพร้อมรับความคิดเห็นใหม่ๆสำหรับ เรื่องสั้น เรื่องแรกที่ประเดิมในเล้าเป็ดค่ะ

ขอบคุณค่ะ แล้วเจอกันใน ‘ตุ๊กตา’

Ps.รักคนอ่าน ...Vvenus... 16-06-11

[wichaiP]

อืม เขียนได้หวานดีนะครับ แต่ก็บอกว่ามันจบแบบ real life เกินไป รู้สึกอ่านแล้วจะน้ำตาร่วงเเทน
 
ที่แต่งให้อ่านนะ ครับ

[golove2]

 

ชอบค่ะ

ไม่ค่อยชอบมาม่า เท่าไหร่ มันสะเทือนใจ

[debubly]

 สองกาย  หัวใจเดียว



ซึ้งค่ะ

[lasom]

กด+ให้กำลังใจ ถึงมันจะซึ้งและดีมากๆๆ แต่มันเศร้า

[yunjae123]

เศร้ามากกกกกกกกกกกกกกกก
ร้องไห้เลย T^T
คีย์แบบ..เสียสละไปแล้วนะ!!!
นิวก็แบบ..เป็นห่วงคีย์สุด ๆ
คอยเตือนคีย์ตลอด
แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[yeyong]

เศร้าโคตร

[akanae]

หูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เขียนได้ดีค่ะ ทำเอาเสียใจ แง๊ๆๆๆๆๆ

[yaoigirl]

    เศร้าสุดๆๆ  ไม่ไหวแล้ว  แต่ก็ชอบยุดี



ขอบคุนนะค่ะ

[chaoyui]

ซึ้งในอารมณ์

[seaz]

เศร้ามากครับ

[TanyaPuech]

 

อ่านแล้วน้ำตาร่วงเลย

เชื่อไหมว่ามันบังเอิญมากที่อ่านตอนจบยุดีดีเพลงในเครื่องก็เปลี่ยนมาเพลง"เสียงหัวใจวันไร้เธอ" ของปาน

น้ำตาไหลพรากกกเลย

โดยส่วนตัวญ่าไม่ชอบอ่านตอนจบเศร้าๆแล้วเรื่องนี้ก็เศร้า   

[Vvenus]

แวะมาขอบคุณค่ะ ><

นัสขอบคุณสำหรับทุกๆความคิดเห็นเลยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ
ปลื้มมาก และดีใจสุดๆ !!

ขอโทษด้วยน้า ที่นิยายออกมาเศร้า(เกินไป?)
นัสต้องขอยอมรับไว้ก่อนเลยว่า นัสถนัดแต่งเรื่องสั้นแนวนี้ค่ะ TT

เอาเป็นว่า ติดตามเรื่องสั้น เรื่องต่อๆไปของนัสด้วยนะคะ
แล้วถ้ามีเวลาทุกๆคนคงได้อ่านกัน !!

[ข้อคิดจากนิยาย :: ความรู้สึกคือสิ่งที่ออกมาจากใจ ไม่ใช่สมอง...]

Ps.รักคนอ่าน ...Vvenus... 17-6-11
 

[ladymoon_yy]

น้ำตาไหลเพราะตอนจบ

 

[mamaUM]

ขอหลบไปร้องไห้ก่อนนะคะ TT^TT

[นาวา]

น้ำตาไหลเลยตู

 

สั้นๆๆแต่ได้อรรถรส

[punchnaja]

ซึ้งดีค่ะ

แต่แอบเกาหลีนิดนึงง่ะ

[keem]

ชอบจัง สะเทือนใจเบาๆ