- 2 -
“
อือ...อ่า...ซี๊ดดดดๆๆ..อ่า...อ่าาาา" ผมกับน้องปิกกำลังฟัดกันนัวบนเตียงคิงส์ไซค์ น้องเค้าเสื้อผ้าไม่เหลือสักชิ้น ส่วนผมเหลือแต่บ๊อกเซอร์ติดตัวแค่นั้น
เรากำลังคลุกวงในอย่างเมามัน
“
ปี๋สาวครับ....ตอนนี้ผมเป๋นหนุ่มแล้วคับ..” เชี้ย...ใครกล้าโทรมาในเวลานี้เนี่ยะ...
อารมณ์สะดุดเลยกรู..จำใจต้องเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์ตรงโต๊ะหัวเตียงขึ้นมาดูเบอร์...เกิดไรขึ้นว่ะ!..ปกติพี่สอนไม่กล้ารบกวน
ผมเวลานี้ แกรู้ดีนี่หว่าว่าผมกำลังทำไรอยู่ ให้แกรออยู่ล๊อบบี้ข้างล่าง...ช่างเหอะ..แกกล้ากวนแสดงว่ามีเรื่องด่วน...
รอไม่ได้..ถึงได้กดหาผมโดยไม่เกรงผมเหวี่ยงก็ต้องรับละนะ
“
อึม..ว่าไง” ผมตอบกลับไป
“ขอโทษครับคุณบอมย์...เจ้าเวศน์มันโทรมาตอนนี้อยู่สนามบิน เพิ่งส่งคุณจอมขึ้นเครื่องเสร็จครับ..”
“
หะ!..ว่าไงนะ.."..ส่งใครขึ้นเครื่อง..พูดใหม่ดิ” น้ำเสียงติดร้อนรนของผม พาลทำให้น้องปิกลุกนั่งหมอนหนุนหลังพิงหัวเตียงทันที
น้องเค้าคงแปลกใจปกติผมจะนิ่งมากแต่ครั้งนี้หลุดฟอร์มเฉยเลย แกล้งเฉเลี่ยงเดินออกมาตรงระเบียงซะเลย
ไม่ลืมปิดประตูเลื่อนตามอีกตะหาก ความจริงผมไม่ชอบให้ใครรับรู้เรื่องส่วนตัวเป็นอันขาด
“
คุณจอมครับ..เจ้าเวศน์ถูกคุณจอมบังคับให้ไปส่งที่แอร์พ็อต..ไม่รู้ว่าไปไหน...
มันพยายามติดต่อผมแต่คุณจอมสั่งไม่ให้มันโทรบอกใคร ระหว่างอยู่กับคุณจอมมันเลยไม่มีโอกาสขยับ เหมือนคุณจอม
จะรู้ว่ามันพยายามจะติดต่อ เลยไม่ยอมให้มันคลาดสายตา พอคุณจอมรีจิกตั๋วขึ้นเครื่องไปแล้ว มันถึงเพิ่งมีโอกาสโทรมา
บอกผมสักครู่นี่เองครับ เห็นเจ้าเวศน์บอกว่าสภาพคุณจอมเหมือนคนไม่ค่อยมีแรงเท่าไหร่ ไม่แน่ใจว่าป่วยหรือเปล่า..
ผมเลยต้องรีบรายงานคุณบอมย์ทันที...เจ้านายคงไม่โกรธนะครับ” พี่สอนไม่ลืมย้ำนี่แหละมือขวาผม จะโกรธได้ยังไง..
ขืนรอแล้วรายงานทีหลังดิ..ผมเอาตายแน่ดันเสือกไม่รายงาน
“จัดการเช็คให้ผมด้วย เที่ยวบินจอมปลายทางที่ไหน..แล้วพี่รีบจัดการจองเที่ยวบินต่อไป
ให้ผมด้วยแล้วกัน” ผมสั่งงานทันที
“รับทราบครับ...จัดการให้เดี๋ยวนี้..”
“ไม่เกินสิบนาที เจอกันข้างล่างพี่..อีกเรื่อง..โทรบอกป้าสายจัดกระเป๋าให้ผมด้วย...ไม่ต้องเยอะ..
เอาเฉพาะชุดลำลองพอ” พูดจบผมตัดสายทันที ก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในห้อง
“ปิกครับ...วันนี้พี่ไม่สะดวกแล้ว..มีเรื่องด่วน...เอานี้พี่ให้...ไม่พอใช้โทรบอกพี่สอนเลขาพี่เอานะ...
วันนี้พี่ต้องรีบไป” พูดจบผมคว้าเสื้อกางเกงเดินเข้าห้องน้ำทันที...ปิกไม่กล้าถามมากความ น้องเค้ารู้ดีว่าผมไม่ชอบคนเซ้าซี้..
นอกจากรับเงินสองหมื่น..คงลุกแต่งตัวออกห้องไปเงียบๆ เพราะผมออกจากห้องน้ำมาก็ไม่เจอปิกแล้ว..ข้อดีนี่แหละที่ทำให้
ผมคบกับน้องนานกว่าคนอื่นๆ
ผมลงมาเจอพี่สอนเตรียมตัวรายงานตรงล๊อบบี้โรงแรม เป็นโรงแรมของผมเนี่ยะแหละ...พอแกผม
เห็นรีบเดินเข้ามาทันที
“รู้แล้วครับ...คุณจอมลงปลายทางกรุงเทพฯครับ..ส่วนตั๋วของคุณบอมย์กับของผมเครื่องออก
สองทุ่มครับ” ผมพยักหน้ารับ ถึงไงบอร์ดี้การ์ดประจำมือขวาอย่างพี่สอนหากผมไม่สั่งแกต้องตามผมไปด้วยทุกที่
เว้นเสียแต่ผมบอกไว้ก่อนนั่นแหละว่าไม่ต้องตามไป ดูนาฬิกาตรงโทรศัพท์เพิ่งจะบ่ายสามโมง....นี่ต้องรออีกหลายชั่วโมง
กว่าจะบิน...เพื่อให้ชัวร์..ผมต้องเช็คข้อมูลเสียก่อน ไม่รอช้ากดโทรออกหาแหล่งข่าวคนเดียวที่เจ้าหนูจอมโอหังมัน
หอบกระเป๋าเข้ากรุงเทพฯ เป็นใครไปไม่ได้...ที่ไอ้เด็กคนนี้จะไปหา เพราะมันไม่รู้จักคุ้นเคยกับใครเป็นการส่วนตัว
สำหรับเด็กที่โตมาจากญี่ปุ่น..ญาติคนเดียวในไทยที่มีอยู่ต้องคนนี้เลย
“
ว่าไง"..พ่อพวงมาลัย..นึกไงโทรหาแม่” นั่นแหละครับ คุณนาย..ซึ่งผมเชื่อว่าไอ้หนูจอมโอหังมันต้องไปหาแน่นอน
“หวัดดีครับแม่...ผมเข้ากรุงเทพฯคืนนี้เครื่องออกสองทุ่มถึงคงราวๆ สามทุ่มครึ่งเผื่อเหลือเผื่อขาด
แม่ให้คนขับรถมารอรับที่สุวรรณภูมิหน่อยนะครับ” ลองเชิงก่อน ไม่รู้คุณนายรู้เรื่องไอ้หนูจอมโอหังมากน้อยแค่ไหน
“หนีตามใครหละ....ร้อยวันพันปีแม่ให้มาหาไม่นึกอยากมา..แทบจะกราบอ้อนวอนลูกบังเกิดเกล้า
ด้วยซ้ำ...นี่จู่ๆ..นึกจะมาก็มากระทันหันซะงั้น..มีธุระไรสำคัญหรือคุณชาย” นั่นหละ...ปากคุณนายของผมหละ...
“จอมบินไปกรุงเทพฯ” ยิงตรง..ไม่อ้อมนิสัยผม..คุณนายเล่นหยอดมาแบบนี้ผมพอเดาทางถูก
“
หึ..หึ..หึ!"...แกไปทำไรน้องมัน...ถึงได้หอบผ้าเข้ากรุงเทพฯ บอกแม่มาดิ...ห้ามปิดบัง..อะไรให้ดูแลเป็นผู้ปกครอง..นี่น้องไปอยู่
ยังไม่เกินอาทิตย์ ต้องหอบกระเป๋าหนีกลับมาหาแม่..สารภาพมาซะดีดี...ไอ้ตัวดี” นั่น!...โอ๋กันเข้าไป..
ไอ้หนูนั่นมันถึงได้ใจ...จองหองโอหังซะขนาดนั้น
“ไว้ไปถึงค่อยคุยนะแม่...เรื่องมันยาว..เอาเป็นว่า...ตกลงจอมไปหาแม่ใช่ป่ะ!..ผมจะได้ไม่ต้อง
เป็นห่วง” ตัดบท...เรื่องไรจะคุยทางโทรศัพท์..เรื่องนี้ต้องไปดูสถานการณ์ก่อน....ว่ายังไง..แล้วค่อยไหลไปตามน้ำ
“
เอ่อ!..น้องมันมาหาแม่เนี่ยะแหละ...ตอนนี้ให้เจ้าโชคมันไปรับอยู่กำลังมาที่บ้าน...
ส่วนแกมาถึงห้ามเถลไถลที่ไหนต้องไปงานเลี้ยงเปิดตัวโปรเจคใหม่ของบริษัทฯ ลุงพลกับแม่พรุ่งนี้เย็นด้วย
อย่าลืมชุดออกงานมาด้วยนะ..ส่วนน้องไว้มาถึงค่อยคุยกัน เย็นนี้แม่มีงานต้องใช้น้องมันแค่นี้แหละ” สั้นๆ ง่ายๆ
ตัดสายหนีซะงั้น...คุยยังไม่เคลียร์เลยคุณนายรั้นไปก็เปล่าประโยชน์ ลองคุณนายสั่งมาแบบนี้ก็ต้องตามนี้ แอบสงสัยนิดๆ
งานไรคุณนายถึงใช้ไอ้หนูนั่นมัน หึ..จะรุ่งหรือจะร่วงกันเล่านั่น...ยิ่งนิสัยจองหองโอหังปานนั้นจะทำไรได้..
คุณนายคิดผิดคิดถูกนี่...แต่ช่างเหอะ...คุณนายเป็นคนประหลาดคาดไม่ถึงเสมอ....ขนาดพ่อผมยังเกรงใจคุณนายเลย...
แต่ผมนี่สิหนักใจเป็นสองเท่า....ที่ต้องไปงานลุงพลซึ่งจิ๊บลูกสาวลุงเคยเป็นคู่ขาผมพักใหญ่ๆ สมัยเรียนป.โท ถึงขั้นผู้ใหญ่
ทั้งสองฝ่ายเกือบหมายหมั้นปั้นมือให้เราเข้าหอลงโลงกันแล้ว แต่ผมรู้ดีว่าจิ๊บไม่ใช่คนที่ผมคิดว่าใช่ ถึงแม้จิ๊บจะออกอาการ
อยากรวบหัวรวบหางผมหลายครั้ง หนักสุดผมถึงต้องปลีกวิเวกหนีไปต่อด๊อกเตอร์ทันที พอจบแล้วผมก็หลบขึ้นมา
บริหารธุรกิจของครอบครัวทางเหนือซะงั้น...จะว่าผมหนีก็ได้...เพราะลุงพลแกเป็นผู้ใหญ่ที่สนิทกับครอบครัวผมมาก...
ที่สำคัญเป็นคนกว้างขวางมีอิทธิพลไม่น้อย ผมเกรงใจแกด้วยแหละ...อึดอัดที่ทำให้ผู้ใหญ่ไม่สมหวังกับการคาดหวัง
ว่าผมกับจิ๊บจะตกร่องปล่องชิ้นกัน
หงุดหงิด..งุ่นง่าน...สาเหตุไม่ใช่เพราะผมอารมณ์ค้างจากน้องปิกเมื่อตอนบ่ายหรอกครับ แต่เป็นเพราะตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว
ไอ้เด็กโอหังนั่นมันยังไม่กลับเข้าบ้านอีก....นายแม่พามันไปเปิดตัวงานเลี้ยงการกุศลเพื่อหาเงินสมทบทุน
ช่วยเหลือสภากาชาด งานนี้จัดแฟชั่นโชว์จากดารานายแบบนางแบบรวมถึงกิตติมศักดิ์ลูกท่านหลานเธอ
ซึ่งพ่อแม่ทุ่มเงินบริจาคเพื่อให้ลูกหลานตนเองมีโอกาสขึ้นไปเดินโชว์ตัวบนเวทีให้เป็นที่รู้จักของวงสังคมไฮโซชั้นสูง
เหมือนเป็นการจ่ายเงินขึ้นทางด่วน...อย่างน้อยลูกหลานจะได้เปิดตัวได้ทั่วถึงง่ายกว่าการพาไปแนะนำเป็นการส่วนตัวเสียอีก
ทุกย่างก้าวในวงการธุรกิจมักหวังการต่อยอดร่วมหุ้นด้วยการดองกันแบบนี้...
ผมเองเกือบไปเหมือนกันตอนที่คบกับจิ๊บนั่นแหละ..แต่ในที่สุดพ่อกับแม่ก็เข้าใจ...เพราะผมเลือก
ทางเดินชีวิตผมเอง...บริหารธุรกิจในเครือสร้างผลกำไรปิดงบเป็นที่น่าพอใจของหุ้นส่วน ซ้ำยังทำให้ธุรกิจในเครือ
ภาคเหนือเติบโตกว่าเดิมมากมาย...ผมเลยลอยตัวไง
ดูนาฬิกาตอนนี้เริ่มปาเข้าไปตีหนึ่งแล้วเหอะ...ไอ้เด็กเวรยังไม่โผล่หัวกลับมา ตัดสินใจอีกสิบนาที
ยังไม่โผล่...ผมตาม...
“
บรื๊นนนน!!!...เอี๊ยดดด!...” เสียงรถสปอร์ต...ยี่ห้อดังจอดตรงบันไดทางขึ้นบ้านผม....
มาแล้วสิไอ้ตัวดี.....ผมรีบผลุนผลันเปิดประตูออกไปดูทันที ลงกะไดไปผมนิ่งสนิท...ใจแม่งโหวงชิบหาย....
ภาพตรงหน้าในตอนนี้????
"
อึม!...อ่า...อือออๆๆ....จอม..อ่า..จอม...พอก่อน...แพรวไม่ไหว..จอมอย่าซนสิค่ะ....
ถึงบ้านแล้ว..เดี๋ยวมีใครเห็นมันไม่ดี...แพรวเสียหายน๊า!...”
สัดเอ้ย...ผมอยากเดินเข้าไปกระชากร่างทั้งคู่
กระเด็นออกจากกันเป็นที่สุด...แม่งยืนจูบกันนัว...เหี้ยแล้วไง...ไอ้เด็กเปรตแม่งมันยืนยังจะไม่ไหว..เอนไปเอนมา
อาศัยประคองจาก..หึ..ไม่อยากเอยชื่อแม่งหรอก...นั่นมันน้องสาวของจิ๊บ....จำไม่ผิดคงอยู่ปีสี่แล้วมั้ง...เพราะตอนผมคบ
กับจิ๊บน้องแพรวอยู่ม.1...นี่ใช่ไหมผลงานที่คุณนายส่งจอมไปทำ...หวังว่าคงไม่ได้ตั้งใจจะจับมาดองกันเหมือนครา
ผมกับจิ๊บอีกดิ...แล้วไอ้เด็กเปรตแม่งก็นัวไม่เลิก...ไม่ไหวผมไม่รู้ตัวว่ายืนกำหมัดแน่นจนเอ็นแขนเกร็งนานแค่ไหน
ก่อนจะตัดสินใจส่งเสียงออกไป
“
แฮ่ม!..”
“
อุ้ย!..หวัดดีค่ะพี่บอมย์...ลงมาจากเหนือตั้งกะเมื่อไหร่ค่ะ....เอ่อ..เอ่อ..บังเอิญ
เราไปต่อที่ผับ...จอมเมามาก...แพรวเลยพามาส่งนะค่ะ...พี่บอมย์มาก็ดีแล้วรบกวนฝากจอมเลยแล้วกัน...จอม...จอม..
ปล่อยแพรวก่อน...” เธอรีบรายงานผมเป็นฉากๆ ทันที ไม่พูดเปล่าแกะมือปลาหมึกไอ้เด็กเปรตที่กำลังเลื้อยลูบไปตาม
เนื้อตัวเธอด้วย หน้าตาแดงเถือกไปหมด...ไม่รู้แดงเพราะอายผม หรือแดงเพราะเครื่องดื่มที่ล่อกันมา...ส่วนไอ้เด็กนรกนั่น
ไม่ต้องพูดถึงแดงไปทั้งตัวแล้วมัน...มีทำตาปรือหวานเยิ้มจ้องเค้าเอาจ้องเค้าเอา...แม่งถ้าท้องได้น้องแพรวคงป่องแล้วมึง
“
มาเหอะ...พี่จัดการเอง...ขอบใจแพรวมากที่พาจอมมาส่ง” พูดจบผมเข้าไปรวบตัวไอ้เด็กเปรต
ที่ง่อนแง่นเด้งหน้าเด้งหลังเข้ามาในวงแขนทันที น้องแพรวรีบพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะหันมายกมือไหว้ลาผมเปิดประตู
ขึ้นรถขับออกไปทันทีเช่นกัน คงไม่เคยเห็นสีหน้าผมในแบบนี้มาก่อนละมั้ง น้องเค้าถึงได้ดูหวาดๆ กระวีกระวาดกลับไป
อย่างเร็ว...ผมไม่รู้หรอกว่าหน้าผมออกอาการยังไง ที่แน่ๆ ตอนนี้ควันออกหูแล้วเหอะ
“ราย...พี่แพรวคาบ...ตัวหอมจัง...จูบ..จูบอีกดิ..จอมอยากจูบ” แม่งเอร้ยยย...ดูมันหันกลับมานัวผม
แทนซะงั้น...จี๊ดหัวใจพิลึก..ไมผมรู้สึกแบบนี้หวะ....ไม่เคยเป็นมาก่อน...แต่พอได้ยินไอ้เด็กเปรตนี่มันเรียกน้องแพรวซะเพราะ...
ถึงเสียงจะยานคางอมลิ้นก็ตามเหอะ...ที่สำคัญคนที่มันอยากจูบคือแพรว...
“
หยุด...หยุด!...พี่สั่งให้หยุดเดี๋ยวนี้"ผมจับไหล่มันกระชากห่างจากตัวทันที บันดาลโทสะถึงขนาดตะคอกซะเสียงดัง ไม่รู้คุณนายกับนายท่ายจะตกใจตื่น
เพราะเสียงผมหรือเปล่า เฮ้อ!..ค่อยโล่งแสดงว่าหลับสนิทไม่มีใครตกใจออกมาดูแต่ไอ้เด็กเวรนี่
“
อึก..อึก...อึก!...ปล่อย...ปล่อยกู...ปล่อยกูดิว่ะ!..” เวรแล้วไง...น้ำตาไหลเป็นก๊อกแตกเลย
คราวนี้...เริ่มดิ้นตุปัดตุเป๋ส่ายเหมือนงูหนีมือผมอีก มีหวังลองผมปล่อยได้ร่วงตุ๊บลงไปกองกะพื้นแน่นอน ตัดความรำคาญ
จับแบกก้าวขึ้นห้องนอนผมทันที
“
ปล่อย..ไอ้บ้า...ไอ้เฒ่าลามก..ปล่อยกูดิว่ะ!..อึก!..” มันยังไม่หยุดพร่ำมีบ่นไปด้วย
น้ำตาไหลไปด้วย ดีหน่อยเสียงไม่ดังมาก...คงเพราะผมแบกมันอยู่แต่ก็ช้าไม่ได้ ผมรีบจ้ำอ้าวๆ...เข้าห้องได้ไม่ลืมปิด
ประตูลงกลอนสนิท เดินดุ่มๆ แบกไอ้เด็กเวรนี้เข้าไปปล่อยแหมะลงในอ่างน้ำ ก่อนจะเปิดฝักบัวใส่แม่งทั้งตัวเลย....
อยากล้างคราบ...กลิ่น...เหี้ยไรก็ตามที่ติดตัวมันตอนนี้ ผมไม่ชอบอย่างแรง..จับอาบทั้งเสื้อผ้าแม่งเลย...ดูดิ..จะสร่างรู้ตัว
ขึ้นมาบ้างไหม?
“
แอ๊ก!...แค่ก...แค่กๆๆ”
ไอ้เด็กเปรตสำลักน้ำ หน้าแดงก่ำไอ้แค่กๆ ผมเลยเข้าไปกระชากแม่งลุกขึ้น ปิดน้ำหัวมันเปียกผมลู่ปรกหน้าตาขาวซีด
ปากสั่นเพราะน้ำเย็นด้วยผมไม่ได้ปรับเป็นน้ำอุ่น ตาปรือเพราะเมา...สายตาผมจับอยู่วงหน้าหล่อเหลา...หล่อสาดดด...
ปานรูปแกะสลักของมัน...ใจพาลเต้นตึกตักๆ..แม่งแทบทะลุอก ยิ่งเมื่อสายตามาหยุดนิ่งกับริมฝีปากบางแดงแปร๊ดตรงหน้า
จนต้องเผลอกลืนน้ำลายเอื๊อก...ผมรู้ดีถึงรสชาดหอมหวานของปากบางและโพรงปากนุ่มลิ้นที่ผมดูดดื่มเมื่อคืนวาน
มันให้ความรู้สึกดีแค่ไหน คิดปุ๊บน้องชายผมตั้งทันที ไอ้คนต้นเรื่องมันเริ่มกระพือลูกตาเหมือนจะสร่างแต่ก็ไม่สร่าง
ก่อนจะเริ่มพ่นคำด่าใส่ผมทันที
“
ไอ้ลุงเหี้ย!."...กูหนาวเห็นไหมเนี่ยะ” บ่นไปด้วยตัวเริ่มสั่นเป็นลูกนกเลยมึง..ไม่หนาวก็บ้าแหละ..น้ำก็เย็นแถมในห้องผมเปิดแอร์
ซะเย็นจัด เฮ้อ!...เห็นหน้ามันตอนนี้อดใจร้ายต่อไปไม่ได้...จัดการลอกคราบทันที มันก็พยายามบิดตัวหนีผมเหมือนกัน
แต่สภาพยืนยังเอาตัวไม่รอดถ้าไม่อาศัยพิงตัวผมไว้คงร่วงไปกองในอ่างอีกรอบ..มีหรือจะสู้แรงผมไหว ผมจัดการลอกคราบ
แม่งซะยังกะปลอกเปลียกกล้วย....ตัวขาวๆ..ซิกแพ็คงามๆ..ไรขนอ่อนที่ขึ้นเรียงตัวเป็นแนวในสภาพที่ตัวเปียกๆ
สวมกางเกงในสีขาวตัวเดียวคงช่วยปกปิดห่าไรได้..เซ็กซี่ยั่วต่อมหื่นดีชิบหาย...น้องชายผมตั้งจนปวดหนึบแล้วตอนนี้
ไม่อยากเชื่อผมจะรู้สึกกับร่างกายผู้ชายได้ขนาดนี้ สาบานคงไม่ใช่กับผู้ชายคนอื่นเด็ดขาด เพราะนอกจากตะเกียง
กับไอ้เด็กเวรนี่แล้ว ผมไม่เคยคิดอยากกับผู้ชายแน่นอน ตะเกียงยังไม่กระตุ้นต่อมหื่นผมได้มากเท่าไอ้เด็กตัวหอม
กลิ่นหนุ่มตรงหน้า รีบสะบัดหัวไปมาสองสามที...ไม่ไหว..คิดไปไกลแล้วผม...แม่งเอ้ย..ตัวมันก็อ่อนปวกเปียก...
ปากยังไม่หยุดบ่นงึมงำด่าผมไม่หยุด...จับใจความได้มั้งไม่ได้มั้ง
“
ไอ้ยักษ์เลว...ไอ้ลุงเหี้ย...ไอ้หน้าหมา...ไอ้คนไม่รักษาสัญญา...ไอ้มั่ว..ไอ้ลุงระยำ...ไอ้เลว...
ทำงี้ได้ไง...เลวมาก...อึก..อึก..ทำได้ไง...อึก” อ้าว!..ด่าไปด่ามาบ่อน้ำตาแตกอีกรอบซะงั้น....เฮ้อ!...อะไรกัน
นักกันหนาหวะเนี่ยะ...มันคงฝังใจอะไรกับสิ่งที่ผมทำแน่ๆ...อย่างว่ามันก็ผู้ชายคงรับไม่ได้ที่ถูกผมยัดเยียดให้แบบนั้น...
แต่ถ้าผมไม่เข้าข้างตัวเองอะนะ...มันเหมือนจะสมยอมผมด้วยนี่หว่า?...แล้วไหงเป็นแบบนี้ไปได้หวะ!...หรือผมพลาดอะไรไป
...ไม่น่าจะนะ..ผมออกละเอียดถี่ถ้วนหากมันขัดขืนไม่ยอมจริงๆ..มีหรือผมจะขืนใจมัน...เห็นผมอย่างงี้ก็เถอะ..
ไม่เคยคิดจะบังคับฝืนใจใครเลยนะ..มีแต่วิ่งมาซบผมก่อนทั้งนั้น...ถึงแม้ไอ้เด็กจอมโอหังนี้ผมจะฉวยโอกาส
เอากับมันก็เถอะ...เมื่อเลยเถิดขนาดนั้น...ทั้งผมทั้งมันเราต่างก็ไม่ได้เมา...จะมาอ้างว่าเมาก็ไม่ได้..แล้วเสียงครางกระเส่า
ตอบรับสัมผัสของผมนั่นหละ...จะให้เข้าใจว่าไงกัน...ปวดหัวชิบหาย...ไม่เคยมีเมียผู้ชายมาก่อนด้วยดิ...สงสัย
ต้องหาพี่เลี้ยงแล้วกรู...เป็นใครไม่ได้คงต้องพึ่งไอ้รันคนเดียว...เท่าที่รู้มากว่ามันจะสยบไอ้พรตได้...มันต้องจัดการไปไม่น้อย...
เหี้ยพรตมันก็ผู้ชายไม่คิดจะตกเป็นเมียไอ้รันมาก่อน...จะอาศัยไอ้โต๋คงไม่เหมือนกันสักเท่าไหร่...เพราะลึกๆพวกผมพอจะ
ดูออกว่าตะเกียงมีใจให้ห่าโต๋มัน...ไม่งั้นพวกผมทั้งก๊วนไม่แดกแห้วกันเป็นกระบุงหรอก...เอาเหอะ..ปัญหาไอ้เด็กตรงหน้านี่
จัดการให้เรียบร้อยก่อนดีกว่า...ผมอุ้มมันขึ้นแนบอกมีสะอึก..ปรือตามองผมอีก...รีบพาร่างเกือบเปลือยของมันมาวางบนเตียง
ก่อนจะจับถอดกางเกงใน..บัดนี้หนุ่มสุดหล่อของสาวๆนอนเปลือยอ้าซ่าล่อตะเข้กลางเตียงผม..เล่นเอาน้องผมดันกุงเกงจน
จะขาดแล้ว...หัวแม่งทะลุเลยขอบกางเกงแล้วกู..สาด..มึงอดทนมั้งดิว้า!..เจองี้แล้วกูจะไปลงที่ไหนเล่าเว้ยเฮ้ย!...
ค้างมาตั้งกะกลางวัน...แล้วยังมาเจอแบบนี้อีก..เป็นใครทนไหวเล่าเว้ย!...เฮ้อ!...กำจริงกู...
ต้องรีบบิดหน้าหนีภาพยั่วยวนตรงหน้า หันไปค้นเสื้อผ้าใส่นอนของผมออกมา ไม่ลืมหยิบผ้าขนหนู
มาซับน้ำตามเนื้อตัวมันไปด้วย จบจากนี้คงต้องรีบไปปลดปล่อยในห้องน้ำ อาบน้ำอีกรอบแล้วกรู...เสื้อผ้าผมเปียก
เพราะใครเนี่ยะ..ตีสองกว่าแทนที่จะได้นอนกลับต้องมาแหกขี้ตาดูแลมัน..ดีเนอะ...
“
อือ...อือ...อ่า..” เวร...มึงจะครางทำเชี้ยไรเนี่ยะ...นั่นๆ..เสือกรวบคอผมดึงลงไปฟัดอีกมึง
อย่ายั่วนะจอม...ก่อนตะบะไอ้บอมย์จะแตก
“
จอม..หยุด..หยุดเดี๋ยวนี้...ได้ยินไหม?” ผมตะคอกใส่...แม่งเมาไม่รู้เรื่องรู้ราวมือยังกะ
หนวดปลาหมึก...กูเชื่อมึงแล้วเห็นสภาพนี้กูคงไว้ใจปล่อยมึงไปแดกเหล้าโดยไม่มีกูหรือการ์ดได้หรอกนะ...ไอ้หนู
“คูมิโกะคร๊าบ...คิดถึงจัง..จอมคิดถึงมิโกะจัง..รักจอมไหม?..มาดิคร๊าบที่รัก..มิโกะจังให้จอมนะ
..นะ..นะ..” อูยยยย...แสลงในอกชิบหาย...พาลอยากจับยัยมิโกะจังไรห่านี่ถ่วงน้ำซะเลยกรู....นี่มันเห็นผมเป็นตัวแทนสาวๆ
ของมันถึงสองคนแล้วนะนั่น..ทั้งน้องแพรว..แล้วยังมายัยมิโกะจังไรนี่อีก...ไม่ได้การแล้วผมต้องเรียกสติไอ้เด็กเปรตนี่
ให้รู้ตัวบ้าง
“จอม..พี่ไม่ใช่มิโกะจัง...นี่พี่บอมย์..พี่บอมย์ได้ยินไหม..มิโกะจังไรเหี้ยไรนั่นอยู่ไหนไม่รู้โว้ย!..
อย่ายั่วโมโห..รู้ตัวหน่อยสิหวะ!...” ผมเริ่มหงุดหงิดกับร่างส่ายยั่วยวนตรงหน้า มือไม้ดันป้วนเปี่ยนลูบไล้เลื้อยไปในเสื้อคลำ
สะเปะสะปะไปทั่วหน้าท้องหน้าอกของผม...โกรธ...โกรธเว้ยกรู!..
“พี่บอมย์...พี่บอมย์...พี่บอมย์ดิ...พี่บอมย์จริงดิ” เสือกถามกรูอีก..บ๊ะ!..ทำไมมันจะลืมผม
เพียงชั่วข้ามวันเชียวหรือไง..ทำเป็นจำไม่ได้ มีปรือตามถามซะงั้น..
“ก็พี่อะดิ...ทำไม..ไม่ใช่พี่แล้วจะเป็นใคร...” อดไม่ได้เหน็บไปแล้ว ทั้งที่รู้ว่ามันเมาแต่นะ..
คนเราอารมณ์มันพาล..รู้ตัวเหมือนกัน
“พี่บอมย์...พี่ชายของจอมจริงดิ...คิดถึง..พี่บอมย์อย่าทิ้งจอมไปนะ...จอมไม่มีใคร...พ่อกับแม่
ทิ้งจอมไปหมดแล้ว..พี่บอมย์ไม่ทิ้งจอมอีกคนใช่ป่ะ...จอมคิดถึงพี่บอมย์..อยู่กับจอมนะคร๊าบ..” อะไรหวะ...ไมหนังมันฉาย
คนละม้วนหรือไง..ไหงกลายเป็นงี้ไปได้เนี่ยะ....ตอนนี้กลายเป็นลูกแมวซุกเข้ามานัวอกผมใหญ่...หนักแหละ...งานนี้ขืนมึง
ยังไม่เลิกนัวกู...ตะบะแตกโทษพี่ไม่ได้นะไอ้หนู
“
จอมหยุด..หยุด..อย่าซิ...อึม..อู้!..ไม่ไหวแล้วโว้ย!..” ผมจัดการล๊อคคอหน้าหงาย
ก่อนจะบดจูบหนักหน่วงลงไปขยี้กลีบปากนุ่ม สีแดงจัดช่างหอมหวานรสชาดดีชะมัดกลิ่นเหล้ายี่ห้อดังปะปนมา
เล่นเอาหูอื้อตาลายไปเลยทีเดียว
“
อุ๊บ!...อื้อ...อืออออ.."แล้วสงครามแลกแอนไซค์ดุเด็ดเผ็ดมันก็เริ่มขึ้นอย่างดุเดือด...มือไม้ผมตะโบบลูบคลึงไปทั่วกายหนุ่มแน่นตึงมือทุกสัดส่วน
อย่างระเริงสำราญใจ..ในขณะไอ้หนูจอมโอหังก็ไม่ยอมง่ายๆ ลูบคลึงบดบี้ผมไปทั่วร่างตึงด้วยกล้ามเนื้อแกร่งของผมเช่นกัน
เราพลิกไขวักันนัวเนียยังกะงูใหญ่สองตัวรัดกันไปมาไม่มีใครยอมใคร....ผมไม่ไหวจะทนแล้วเป็นไงเป็นกัน..จะโกรธอีกรอบ
เพราะผมฉวยโอกาสก็ช่างเหอะ...
อาหารสุดยอดจานเด็ดวางตรงหน้าใครไม่กินก็โง่ชิบหายแล้วตอนนี้..ผมตะกละตะกรามตักตวง
อย่างหื่นกระหายในทันทีที่ร่างข้างใต้เริ่มสั่นครางเป็นเจ้าเข้า...
“
อ่า...อ่า....ซี๊ดดดด!."เสียงครวญครางทุ้มนุ่มหู มันยั่วต่อมหื่นผมจนแทบกระชากร่างตรงหน้าให้บี้แบนใต้อุ้งมือผมจริงๆ......
อย่าลืมไปโพสอิท...ทิ้งเมลล์ไว้ให้กับพี่หนึ่งโมฯ...สำหรับคนที่สั่งจองหนังสือ
“เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้” ของพี่วีนะค่ะ...พี่หนึ่งโม..เค้าแจ้งเมลล์ที่ให้ไปลงชื่อ
พร้อมกับเมลล์คนจองอีกครั้ง...หนังสือเปิดจองแกจะแจ้งรายละเอียดทางเมลล์อีกที
ติดตามอัพเดรท...ข่าวคราวข้อมูลด้วยนะค่ะ..พลาดมาบ่นกันไม่ได้เด้อ
หนังสือชุดนี้ไม่มีรีปริ๊นนะค่ะ...หมดแล้วหมดเลย..เพราะฉะนั้นติดตามกันด้วยค่ะ
Luk. 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
