- 2 -
“ พลั๊ก!..ตุ๊บ!..โอ้ย!” จุกครับจุก...ผมลงมานอนแอ่งแหม่งบนพื้นอย่างจุก...ไม่ต้องแปลกใจผมไม่ได้นอนดิ้นตกเตียง..แต่ผมถูกถีบลงมาอย่างแรง...
จะใครเสียอีก..ก็ไอ้เด็กฤทธิ์เยอะ..หน้าตาบิดเบี้ยวขบปากแน่นที่เอาแต่ถลึงตาจ้องผมจนแทบถลนนั่งอยู่บนเตียงนั่นไง...
ถวายบาทายันผมตกเตียงแบบไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ..หน้าตาเจ้าตัวบ่งบอกคงเจ็บใช่น้อยเหมือนกันนะนั่น..ไม่ดูสังขารตัวเองเลย..
ออกแรงถีบผมเต็มเหนี่ยวไม่เจ็บก็บ้าหละ...หึหึหึ!
“
อะไรเนี่ยะครับ?..ทำไมตื่นมาลงมือประทุษร้ายพี่ละครับ..หือ..แล้วเจ็บมากไหมนั่น?...
ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวเห็นป่ะหละ?” ผมยันตัวลุกขึ้นยืนหลังหายจุกดีขึ้นมากแล้ว แถมว่าแดกไปด้วย...ไม่ลืมตั้งท่า
เตรียมพร้อมไว้ก่อน เพราะแววตาวาววับเอาเรื่องของไอ้จอมแสบที่จ้องมายังกะจะกินตับผมงั้นแหละ
“หวือ..หวือ!..” ผมรีบเบี่ยงตัวหลบหมอนสองใบที่ปาเข้าใส่หน้ากระเด็นไปนอนแอ่งแหม่งบนพื้นเป็นที่เรียบร้อย..ดีนะที่ผมหลบเก่ง
ไม่งั้นมึนไม่น้อย..ปาเบาเมื่อไหรมาอย่างแรงแถมเร็วอีกตะหาก..
“
ไรเนี่ยะ!...ลงไม้ลงมืออย่างเดียวไม่พูดไม่จา...มีไรค่อยคุยกันสิครับ..พี่เป็นผู้ปกครองเรานะ...
ใครสั่งใครสอนทำแบบนี้กับผู้ใหญ่...เดี๋ยวจับตีก้นเลยนิ” ผมยังพูดขู่กลั้นขำไปด้วย...ยิ่งเห็นหน้าแดงก่ำ....ตาวาวโรจน์เอาเรื่อง
ของไอ้จอมพยศด้วยแล้วรู้สึกสนุกพิลึก...อดกวนไม่ได้จริงๆ
เจ้าเด็กแสบนั่งกัดปากกำมือแน่น จ้องผมตาไม่กระพริบยังไม่ยอมเอยปากสักแอ่ะ!....อ้าว!...เวรแล้วไง...
ไหงน้ำตาหยดแหมะซะงั้น....ตกใจสิครับ..คิดไว้เมื่อไหรว่าไอ้เด็กจอมหยิ่งยโสมันจะร้องไห้อ่ะ...ทุกทีอวดเก่งจะตาย..
เล่นเอาใจไหววูบเลยผม ต้องรีบเข้าไปรวบกอดมันไว้ทันที...อาการนี้ไปไม่ถูกเหมือนกัน....มาได้ไงหวะ...งงชิบหาย....
ไหงกลายมาร้องเฉยเลย....ถึงจะไม่มีเสียงก็เถอะ...แต่ร้องนิ่งๆ ตาแดงก่ำแบบนี้เห็นแล้วใจอ่อนยวบเลยกู
“โอ๋...โอ๋!...ไม่เอาไม่เอา..ไม่ร้องนะครับ....ร้องทำไม?...ไหนบอกพี่สิ...ร้องทำไมเด็กโง่” มันพยายามดิ้นรนขืนตัวใหญ่ แต่อาศัยผมใหญ่กว่าไง...รวบกอดแน่นปึ๊กรัดไว้ทั้งตัว...ก้มเอาจมูกสูดดมตามใบหู
กระซิบปลอบไปด้วย...ฮึดฮัดเอาเรื่องได้สักพักก็ยอมสงบนั่งนิ่งให้ผมกอดบนเตียงนั่นแหละ...ยังไม่ยอมพูดยอมจา...
ปล่อยน้ำตาไหลเป็นทาง...ไอ้ผมก็ต้องสงบปากสงบคำ..ไปไม่ถูกเหมือนกัน...ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน...เราต่างคนต่างเงียบนานพอดู...
กระทั่งเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นนั่นหละ
“
ก๊อกๆๆ!..คุณบอมย์ค่ะคุณบอมย์..คุณจอมอยู่ในห้องด้วยหรือเปล่าค่ะ...คุณท่านให้มาตาม
ลงไปทานข้าวเที่ยงค่ะ...หนูไปเรียกที่ห้องแล้วไม่เจอ” ตายห่าจะเที่ยงแล้วหรือนี่..แม่เจ้า!..ผมกับไอ้เด็กดื้อนอนกันยาว
จนสายเลยวุ้ย!...คงเพราะนอนดึกแถมใช้พลังงานเยอะด้วย...กว่าจะได้นอนล่อไปเกือบตีสี่..
“อืม..อยู่ด้วยกันนี่แหละ..ไปบอกแม่เดี๋ยวพาลงไป” ผมตะโกนบอกคนรับใช้ในบ้าน...ทั้งที่ยังนั่งกอด
เจ้าเด็กดื้ออยู่บนเตียงด้วย...
“ได้ค่ะ!..” เสียงขานรับ ก่อนจะเงียบหายไป..
“ปล่อย!..” ในที่สุดผมชนะ...เด็กหยิ่งตัวแสบเอยปากก่อนจนได้..หยุดร้องแล้ว...
ก้มหน้าสั่งเสียงห้วนให้ผมปล่อยซะงั้น..ยิ่งทำยิ่งน่าหมั่นเขี้ยวโคด..อดไม่ได้เดี๋ยวงับหูแม่งเลยนิ...ผมแกล้งเฉย....
ทำเป็นหูทวนลม....หน้ามึนกอดไว้แน่นเหมือนเดิม...ดูสิจะทำไงต่อ
“บอกให้ปล่อย!..” เริ่มเสียงแข็ง...ยังไม่ยอมเงยหน้ามาสบตาผมอีก..อายแน่นอน..
ก็นะ..หูแดงเถือกขนาดนี้ไม่อายเรียกว่าไรดี....ผมยังคงเฉย
“บอกให้ปล่อยโว้ย!!!...” เต็มเบ้าหูผมเลยทีนี้...แม่งตะโกนมาได้เต็มๆ เล่นเอาหูอื้อเลยเหอะ...แต่ผมก็ยังมึนไม่ยอมปล่อย...ทนหูอื้อเอา
แต่ได้เห็นหน้าแดงก่ำขบปากแน่นเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน....จ้องหน้าผมจนลูกตาแทบปลิ้นแล้วคุ้มชะมัด...ก็นะบอกไม่ถูกมันน่ารักไง...
ดูไงก็น่ารักสำหรับผม...ผมชอบ...หึหึหึ!
“ไอ้ลุงเหี้ย!..จะปล่อยได้ยัง” มาแล้วครับ...ต้องแบบนี้สิ...ค่อยคุ้นเคยหน่อย...ไม่ใช่เงียบนิ่งน้ำตาไหลพราก...ไปไม่เป็นจริงๆ...
“หึหึหึ!!..” จ้องหน้าใสแดงก่ำอารมณ์นี้แล้ว ผมหลุดขำซะงั้น
“
ขำเหี้ยไร?...กูบอกให้ปล่อยได้ยินไหม?” เริ่มแรงขึ้น
“จุ๊...จุ๊...ไม่เอา...พูดไม่เพราะเลยครับ...พูดกับพี่เพราะๆก่อน..แล้วจะยอมปล่อย...ไหนพูดเพราะๆดิ”
ผมยังมีอารมณ์เล่นอยู่ครับ...ไม่รู้ทำไม...รู้สึกคึกคักพิลึก...อยากกวนโมโหเด็กพยศมันจัง
“
อรึ้ย!..ไม่โว้ย!..กูไม่พูด...ทำไมต้องพูดเพราะกับไอ้แก่บ้ากามด้วยหวะ?..” ยิ่งหงุดหงิด
หน้ายิ่งแดงเข้าไปใหญ่...แถมตาโตดำขลับนั่นอีก...หลุดออกจากเบ้าได้คงทะลุออกมาแล้วมั้งนั่น...แม่งโตได้อีกหรือเปล่า..
“
เอ้า!...ถ้าพูดไม่เพราะพี่ก็ไม่ปล่อย...เรื่องไรต้องปล่อย...มีปัญญาก็พาตัวเอง
หลุดไปให้ได้ดิ” ผมยังยั่วโมโหไม่เลิก..ก็นะ..เชื่อเลยคงมีแรงดิ้นหลุดจากอ้อมกอดผมได้หรอก..ปกติแรงสู้ผมก็ไม่ได้อยู่แล้ว..
นี่ระบมด้วยแล้ว...จะเอาปัญญาที่ไหนมาสู้โผมมม!!..
“ไอ้...ไอ้...อึ้ยยย!!...แม่งโว้ย!...” ดูเค้าทำ..ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันปั้นหน้ายักษ์ใส่ผมใหญ่..คงโมโหที่ทำไรผมไม่ได้..ตลกชะมัด...ม้าพยศมันต้องกำราบให้อยู่หมัด..
ไม่งั้นจะขี่ลำบาก....
“ตกลงเอาไง...จะยอมพูดดีดีหรือเปล่า...จะให้ปล่อยทำไม?” ผมอ่อนให้แหละ..สงสาร
กลัวเด็กดื้อความดันสูงเป็นลมไปเสียก่อน
“เข้าห้องน้ำ...ไม่เห็นเหรอ...คุณป้ารอทานข้าวอยู่ข้างล่าง..จะปล่อยได้หรือยัง” ดีขึ้นครับ..ดีขึ้น..
ถึงจะไม่มีหางเสียง..แต่ยังดีหน่อยไม่กูเข้าใส่
“ไหวเหรอเรา...แน่ใจไม่ล้มเสียก่อน..” ผมอมยิ้มกรุ่มกริ่ม...เรียกเลือดขึ้นหน้า
ไอ้เด็กดื้อหน้าบางอีกระลอก
“เสือก...ช่างหัวกู” นั่นกลับมาอีกแล้ว...
“พูดแบบนี้ก็นั่งมันอยู่แบบนี้แหละ...ไม่ต้องไปไหน..พี่ไม่มีปัญหาอยู่แล้วสบายมาก” ยียวนกลับอีก...
แถมยกคิ้วให้อีกดอก...เล่นเอาไอ้เด็กพยศมันกัดปากจ้องผมจนพรุนได้นี่คงเละเป็นโจ๊ก
“บ้าหรือเปล่าไอ้แก่...ไม่ได้ยินเขาตามหรือไง..คุณป้ารออยู่..มารยาทมีไหม?..ให้ผู้ใหญ่นั่งรอ
ทานข้าว...ทำมาเป็นสอนคนอื่น...ยังกะนิสัยตัวเองโตนักนิ..ชิ..แม่ง...ยิ่งกว่าเด็กสามขวบอีก..ปล่อยได้ยังรำคาญ”
มาเป็นชุดครับท่าน..คราวนี้เล่นอบรมผมอีกตะหาก...หลากหลายจริงๆ...ผมนึกรักไอ้เด็กบ้านี่เข้าให้แล้ว..คงไม่แค่ชอบแล้วหละ...
เพราะที่มันทำกับผมแต่ละอย่างทำไมผมมีความสุขจัง..
“พี่บอกพูดกับพี่ดีดีไง...ห้ามกูเด็ดขาด...รู้ไหม?.มันปีนมากแค่ไหน..พี่อายุห่างเธอเป็นรอบ...
จะมากูมึงกับพี่ได้ไง..ใครเค้ารู้เข้าจะว่าเด็กไม่ได้รับการอบรม...เสียไหมนั่น?..” ผมถือโอกาสสั่งสอนกลับ
“หึ!..จำเป็น..กับคนแบบนี้เนี่ยะนะ...ยังต้องพูดดีด้วยอีก?..ไม่เล่นให้ตายก็บุญแค่ไหนแล้ว”
ต่อปากต่อคำแล้ว...ไม่ต้องห่วงแม่ผมเรียกทานข้าวไม่ได้หมายความว่าท่านรอทานผมรู้ดี..คงเห็นพวกผมไม่ได้ลงไป
ทานตอนเช้าเลยให้คนมาตามตะหาก...เพราะฉะนั้นผมมีเวลาเหลือเฟือเล่นต้อนคารมกับเด็กจอมแสบได้สบายอย่างหายกังวล..
“พี่ไปทำไร?..พูดมาให้หมดดิ....” ผมยังกวนต่อ...ดูดิจะกล้าพูดไหมว่าผมทำอะไร...
“
ไอ้บร้า!...ที่ทำนี่ไม่รู้รึไง..สัดเอ้ย!..คงทำจนชินเป็นสันดานแล้วมั้ง...พูดไปก็เท่านั้น...
ปล่อยได้ยัง” ว่าแล้วต้องไม่กล้า...หน้าบางขนาดนี้...อายจนหูแดงแล้วยังไม่รู้ตัวอีก....ผมเลยจัดแทนซะ..
.ผมหน้าหนาอยู่แล้ว...ฮ่าๆๆๆๆ..กร๊ากกๆๆๆ
“อ๋อ!..นึกออกหละ..ที่อึ๊บ!..จอมอะเหรอ?...เรื่องเมื่อคืนโทษพี่ไม่ได้นะ..จอมรุกมานัวจูบลูบคลำพี่ก่อนนิ...
จำไม่ได้แล้วดิ..” ได้ผลหน้ามันแดงก่ำ..อ้าปากเหวอตะลึงตาค้างไปแล้ว
“
น้าน!...ว่าแล้วต้องจำไม่ได้..รู้ตัวไหม?..เมื่อคืนเราเมาแล้วทำไรไปมั้ง....จอมตะหากที่ปล้ำพี่....
พี่พยายามห้ามแล้วฟังที่ไหน....สุดท้ายพี่ก็ตกเป็นของจอม...ไม่รับผิดชอบแล้วยังจะพูดจาหาเรื่องอีก....นี่ใช่ลูกผู้ชายป่าว?..”
ตลกชะมัด...ไอ้เด็กแสบมันอึ้งครับอึ้ง...หน้าตาเดี๋ยวซีด..เดี๋ยวแดง..กลอกตาไปมาคิ้วผูกโบว์ซะงั้น...แสดงว่ามันเมามันไม่เคยรู้ตัว..
ที่สำคัญคงเคยได้ยินจากเพื่อนมาบ้างไม่มากก็น้อยชัวร์..ว่าตอนตัวเองเมาชอบนัวเนียแค่ไหน..ได้การงานนี้ต้องเดินหน้าลุยต่อ...
ให้มันรู้สึกผิดผมจะได้จัดการรวบรัดไม่ให้มีข้ออ้างอีก
“ที่นี้รู้แล้วใช่ไหม?..ใครกันแน่ที่ต้องเรียกร้องความรับผิดชอบ...” ถือโอกาสขี่แพะไล่เลยผม
“อย่าบอกว่ากู...กูเอามึงไปแล้ว...” ถามผมหน้าตาตื่น...หึหึ..ขำชะมัด...เอาผมเหรอ..กร๊ากกกๆๆๆ..
เด็กแสบ!...มันเข้าใจไปถึงไหนเนี่ยะ..ดีผมสมยอมรับเอาดื้อๆ ดีกว่า...
“อือ...ก็แล้วดิ...จะเหลือเหรอ” ผมแกล้งตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ..พาเอาเจ้าเด็กแสบเหวอเข้าไปอีก
“
เฮ้ย!..จริงดิ..มึงโดนเอา...แล้วไมกูปวด..ไม่ใช่มึงนิที่ต้องปวด..กูไม่เห็นมึงเป็นไร..
อย่ามาสำออยไอ้ลุง..มึงอำกูใช่ไหม?..” โอยยย...กลั้นขำเกือบตาย...อยากปล่อยก๊ากก..จริงเลยกู..ดูดิยังมีมุมคิดอีกเนอะ...
หน้ารักชิบหายอิตอนทำท่าคิดของมันอะนะ...แม่งอยากจับกดอีกรอบ...หื่นไปป่าวหวะ!
“ใครบอกไม่ปวด...พี่ก็ปวด...แถมเลือดออกอีกตะหาก..ดีหน่อยพี่กินยากันไว้แล้ว...คงเพราะร่างกายพี่
แข็งแรงออกกำลังประจำด้วยมั้งเลยไม่เจ็บมาก..พอทนได้อยู่..อีกอย่างของเรามันก็นะ...มีอยู่แค่นั้น...จะเจ็บไรนักหนา..” พูดจบ
แกล้งส่งสายตามองต่ำๆ แบบเหยียดๆ...ก่อนก้มหน้าหลบกลั้นขำมันแทบตาย...หน้ามันแดงก่ำ..ปากสั่นระริก...ไม่รู้โมโหหรืออาย...
หรือทั้งสองอย่าง...ก็กูเล่นสบประมาทมันแบบนั้น...มีผู้ชายคนไหนเค้ายอมได้กันหวะ...โดนซึ่งหน้าอย่างนี้..ตลกชิบหาย....
“มะ..มึง...มึง...ไอ้บ้า!...ใครจะไปควายแบบมึง...ของกูมาตรฐานเหอะ...มึงมันเกินคน....งี่เง่าชะมัด”
แหนะ!..มีฮึดฮัดเถียงผมกลับไม่พอใจสุดๆ..ว่าแล้วต้องจี้ใจดำ....ผมละกลั้นขำจนท้องแข็ง...อูยไม่ไหว...ต้องคอยเกร็งกราม
เก็กหน้าเศร้า..ทั้งที่ในใจหัวเราะจนน้ำตาจะเล็ดแล้ว...ไม่คิดมาก่อนไอ้เด็กบ้านี่มันจะซื่อบื้อจนแยกแยะไม่ออก...ประสบการณ์
คงน้อยมาก..มันถึงเป็นแบบนี้....คิดถึงตรงนี้...ผมก็ทนไม่ไหว..หลุดขำพรืดออกมาจนได้
“พรืดดด!!...ฮ่าๆๆๆๆ!!...กร๊ากกก!!!.” 
พอได้ปล่อยแล้วมันหยุดไม่อยู่..แม่งไปยาว..หัวเราะจนหัวสั่นหัวคลอน...ลงไปนอนดิ้นได้ผมคงทำไปแล้ว...ไอ้เด็กแสบมันอาย
จนทนไม่ไหว...รัวกำปั้นอัดตามตัวผมใหญ่...ลืมบอกไปผมปล่อยแขนที่กอดมันแล้ว...ใครจะกอดไปด้วยหัวเราะ
ท้องคัดท้องแข็งไปด้วยได้...มีแต่เอามือกุมท้องขำขี้แตกขี้แตน...
“
ปึ๊ก!..ตุ๊บ!..ตั๊บ!..หยุดนะไอ้แก่บ้า...บอกให้หยุด..ไอ้เหี้ย!..จะหัวเราะไรนักหนา..ไมหวะ..
ของเล็กแล้วทำไม..ลองใหม่ไหมเล่า?..จะล่อให้ครางหาทางกลับบ้านไม่ถูกเลยมึง..” อุแม่เจ้า!..โมโหจนลืมตัว..ท้าผมซะงั้น...
เข้าทางเลยทีนี้..ไม่ต้องเหนื่อยฟรี
“จริงดิ?...” ผมรีบรวบจับมือยึดไว้ก่อน...ค่อยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จนปลายจมูกแทบชนกัน...
ย้ำถามซะเลย..
“อะไรเล่า?..” พอรู้ตัวว่าเผลอพูดไรออกมา...เริ่มจะแถ..เสียใจผมตะครุบไว้แล้วเหอะ...
คงไม่ปล่อยพ่อปลาไหลหัดเลื้อยหลุดมือไปหรอกเจ้าเด็กแสบ
“ก็ที่บอกลองดูใหม่นะ...พูดจริงดิ” ได้ผลไอ้เด็กดื้อจอมหยิ่ง...หูแดงหน้าแดงเข้าไปใหญ่...
พูดอ่อมแอ่มตอบมาว่า
“
ก็เอ่อ!..ไหนบอกเองไม่ใช่ว่ากูเล็ก...แน่จริงให้กูลองใหม่ดิ..กูเมามึงเลยไม่รู้สึก..”
โอ๊ะ..โอ!..โคดเด็กจริงเลยหวะ...แม่งซื่อซะไม่มี
“งั้นเราก็ยอมรับแล้วดิ...ว่าทำอะไรกับพี่ไป..งั้นมาตกลงเรื่องของเราสองคนกันก่อน...
ไหนๆมาถึงขั้นนี้แล้ว...พี่เสียหาย...ทั้งที่เป็นผู้ใหญ่กว่า..หน้าที่การงานของพี่อีกเล่า...เราจะมาทำเล่นๆกับพี่ไม่ได้...
พี่ไม่ยอมหรอกนะจะบอกให้” กูได้โอกาสเข้าแผนทันที...ว่ากูเจ้าเล่ห์ไม่ได้...ขืนรอตามเสต็ปมันคงยอมลงให้กูง่ายๆหรอก...
มันต้องอาศัยกลเม็ดเข้าช่วย..กูไม่ผิดนะโว้ย!
“ตกลง..ตกลงเรื่องไรหวะ?” มันทำหน้าฉงนปนงง...ถามกูกลับ
“
อ้าว!..ในเมื่อเราพรากความบริสุทธิ์ลูกผู้ชายพี่ไป...จะไม่รับผิดชอบว่างั้น”
ผมแกล้งโวยวายใส่ทันที
“แล้วทีมึงทำกูหละ...กูไม่เห็นมึงรับผิดชอบเหี้ยไร..ทีงี้จะมาเรียกร้องให้กูรับผิดชอบ...
เยอะไปป่าวไอ้ลุง” ตาย..ตาย...ดูทำหน้าทำตา..เหมือนจะขี่แต้มผมซะงั้น...มียักคิ้วส่งท้ายให้อีกตะหาก...
แม่งกูอยากจับกดตรงนี้ชะมัด
“โอเค...พี่รับผิดชอบ...เราเองก็ต้องรับผิดชอบพี่ด้วยเช่นกัน...เพราะฉะนั้นเดี๋ยวเราอาบน้ำ
แต่งตัวเสร็จ...ลงไปคุยกับแม่พี่ให้เรียบร้อยเลยดีกว่า” มันทำหน้าตาตื่น...แหกปากถามกลับทันที
“คุยทำไม...อย่าบอกมึงจะให้กูไปบอกคุณป้าว่ากูจะรับผิดชอบมึง” โอ้ย!..จะขำก็ไม่กล้าขำ...
หน้าตามันตอนนี้..ผมอยากขำจริงๆ..ไม่ติดกลัวไม่สมบทบาทผมคงขำไส้แตกไปอีกรอบแหละ
“
ก็เอ่อดิ...ถึงขั้นนี้แล้ว...เราต้องให้ผู้ใหญ่รับรู้...ทำไม..ป๊อดรึไง..ทีตอนทำไมไม่คิด...
กล้าทำก็ต้องกล้ารับสิจริงไหม?” ผมยังคงยืนกราน
“แต่...แต่กูยังเรียนอยู่..หนำซ้ำยังเด็กกว่ามึงตั้งเยอะ..จะให้กูไปบอกคุณป้าว่าไง..
เค้าไม่เพ่นกบาลกูเอาอะดิ” หึหึหึ!..มันกลัวนายแม่ผมขนาดนั้น...
“ไม่หรอก...แม่พี่มีเหตุผล..เมื่อมันเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ท่านต้องเข้าใจ..ในเมื่อเราต่างเสียหาย..
ก็ต้องยอมรับความจริง..เด็กกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่..เรียนก็ไม่ใช่ปัญหา..พี่ไม่ได้ให้เราออกมาหางานทำเลี้ยงพี่สักหน่อย...
พี่ดูแลเราได้สบายมาก..เพียงแต่เราต้องไปให้แม่พี่รับรู้..เป็นสักขีพยานเรื่องของเรา..ต่อนี้ไปเป็นแฟนกันแล้ว..เอ่อ.ไม่สิ..
เราเป็นผัวเมียกันแล้ว...ห้ามนอกใจหรือทำอะไรให้อีกคนเสียใจ...ผู้ใหญ่ต้องรับทราบไว้ด้วยเข้าใจไหม?” ผมร่ายยาว...
มันทำหน้าครุ่นคิดหัวคิ้วขมวนมุ่น...กลอกตาไปมา...ก่อนจะถอนหายใจ...พร้อมกับตอบผมว่า
“เฮ้อ!...ก็ได้...เจ็บใจชะมัด..ไม่หน้าเมาจนได้เรื่องเลยกู..” มีบ่นส่งท้ายอีก..ผมละอยากลงไปนอนชักดิ้นชักงอ..หัวเราะให้ฟันร่วงจริงๆ....ไม่คิดว่ามันจะง่ายแบบนี้....คิดไม่ถึง..
สุดท้ายผมก็หาวิธีรวบรัดจัดการเจ้าเด็กแสบม้าพยศให้มันกลายเป็นแฟนผมได้..โดยไม่ต้องรบกันหัวแตกให้ได้เลือดเสียก่อน...
ดีใจจริงวุ้ยกู...กร๊ากกกกกก!!!!....
“งั้นดีเลย..ป่ะ!..ไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย..ทานข้าวเสร็จ..ค่อยเข้าไปคุยกับแม่พี่...ที่เหลือ
พี่จัดการเอง” ผมบอกมันพร้อมกับลุกยืนยื่นมือไปดึงมันลุกจากที่นอน...มันยอมส่งมือให้ผม...หน้าตาบิดเบี้ยวทันทีตอนลุกยืน
แถมซี๊ดปากอีกตะหาก
“ซี๊ดzz!..เจ็บเหี้ย...สัด..ทำมึงไมกูเจ็บงี้หวะ?” ผมแทบจะปล่อยก๊ากจริงๆ
...กลัวแม่งจะเหวี่ยงเลยต้องเก็กหน้ากลั้นขำสุดชีวิต....ก่อนจะปลอบไปว่า
“คงจะครั้งที่แล้ว..เพิ่งผ่านมาแค่วันเดียวเอง...มันยังไม่หายดีมั้ง..เราดันมาออกแรง
ใช้กำลังกับพี่อีกเมื่อคืน..มันเลยกลับมาระบบเอาอะดิ” พูดไปก็กลั้นขำไปด้วยกู....ชีวิตผมไม่ได้หัวเราะมีความสุข
แบบนี้มานานแล้วนะนี่
“เอ่อคงจะจริง...กูเองยังปวดไม่หาย..แต่เสือกปวดกว่าเดิมแม่ง..” มันเปรยออกมาเบาๆ
“เราเลิกกูกับพี่ซะที...เผลอไปพูดต่อหน้าแม่พี่แล้วรู้ใช่ไหมมันดูไม่ดี...แทนตัวด้วยชื่อเราสิ..พี่ชอบ”
มันหยุดมองหน้าผม...ก่อนจะพยักหน้าให้เหมือนเข้าใจ...ได้ทั้งขึ้นทั้งล่องเลยกู...ฉลาดสมกับดีกรีด๊อกเตอร์..ฮ่าๆๆๆ
พกพาความสดใสของจอมกวนมาเรียกรอยยิ้ม
และนำเอาความเจ้าเล่ห์น่าหมั่นไส้ของไอ้พี่บอมย์มาเข่นเขี้ยวกันค่ะ
Luk.
หัวข้อ: @@โดยLuk{จอมใจนักเลง} พี่บอมย์จอมกะล่อน VS จอมภาคย์เทพบุตรหยิ่งยโส (อ่าน 757491 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก