- 2 -
“อย่างที่บอก...ผมตกเป็นเมียจอมไปเรียบร้อยแล้วครับ” ด้านได้อีกกู...ก่อนจะเฉรีบหลบตานายท่าน
ที่จ้องจนจะทะลุหัวใจ ตับ ม้าม ปอด ไปเรียบร้อยแล้วยังกะเอ็กซเรย์ด้วยรังสีไร้ตัวตน....อูยยยย...เสียวสันหลังวาบ...
หน้านิ่งได้อีก..ไม่แสดงอาการเลยพ่อกู...ส่วนนายแม่นะเหรอ...แสยะมุมปากนิดหนึ่ง ก่อนปั้นหน้าโหด ถามเสียงดุขึ้นมาทันที
“ตั้งแต่เมื่อไหร?..” หางตาเหล่มองผมแบบเอาเรื่องอีกตะหาก...ตาย...ตาย...กูตาย...งานนี้คงจะรอดยาก..เอ้าหว่ะ!...เดินหน้ามาถึงขนาดนี้
เล่นต่อเลยแล้วกัน..กำลังจะชิงตอบไม่ทันไอ้พระเอกข้างๆ มันรีบพูดขึ้นมาซะก่อนว่า
“เมื่อคืนนี้ครับ....จอมเมามาก..หลังออกจากงานเลี้ยง...คุณป้าอนุญาตให้จอมไปเที่ยวต่อกับพี่แพรวได้....
จอมดื่มเยอะไปหน่อย...เลย..เลยปล้ำพี่บอมย์เป็นเมียครับ...แต่จอมยินดีรับผิดชอบทุกอย่าง แล้วแต่คุณลุงคุณป้าจะเห็นควร...
ถึงรู้ว่ามันไม่เหมาะสม...ซ้ำจอมยังเป็นเด็กเรียนก็ยังไม่จบ...แต่จอมยืนยันนะครับ...ว่าจอมจะไม่ทำให้คุณลุงคุณป้าลำบากใจ...
ลำพังทรัพย์สินที่คุณพ่อคุณแม่ท่านทิ้งไว้ให้...จอมคิดว่าคงเลี้ยงดูพี่บอมย์ให้ไม่ลำบากได้...จอมผิดไปแล้ว..ยินดีรับผิดชอบ
ทุกอย่างครับ” โอ้!...แม่เจ้า...พระเอกสุดๆ..แมนโคตรสารมีกู...ฟังแบบนี้อยากอุ้มเข้าห้องแม่งเลย...
หัวใจพองจนจะทะลุออกมานอกอกแล้ว..
ถึงจะมีคนให้ความสำคัญกับผมตลอดมา...แต่กลับไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นอิ่มเอมหัวใจเท่ากับที่ได้ยิน
ไอ้เด็กทรนง..มันเอ่ยปากขอดูแลผมโดยจะไม่ทำให้ลำบากเลยวุ้ย!..ผมเผลอยิ้มไม่หุบออกอาการลัลล้าเกินงามไปไม่รู้ตัว
ต้องสะดุ้งเพราะเสียงนายท่านที่เรียกสติกลับนั่นแหละ
“แฮ่ม!...อย่าเยอะไอ้ลูกเวร..ออกมากไปแล้วแก” น้าน..งานนี้ไล่เบี้ยยาวแน่กู..แล้วนายท่านก็หันไปพูดกับว่าที่สารมีสุดหล่อของผม
“จอม...เรื่องนี้ลุงกับป้าขอเวลาปรึกษากันสักครู่...จอมออกไปรอข้างนอกก่อน...ไว้เดี๋ยวลุงเรียกอีกที...”
งานเข้าผมคนเดียวเต็มๆ...
“
เอ่อนั่นสินะ!...ให้พ่อกับแม่พี่ปรึกษากันก่อนดีกว่าเนอะ..ป่ะ!..เราออกไปรอข้างนอกกันก่อนดีกว่า
ไว้เดี๋ยวท่านเรียกค่อยเข้ามา” ผมรีบแถ..ถือโอกาสหาทางชิ่งเอาตัวรอดก่อน...เห็นสายตาสองท่านแล้ว...รู้ทันทีเจอเต็มๆ..
“แกไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น....อยู่ที่นี่แหละ...” เสียงแข็งเชียวนายแม่...ผมได้แต่นิ่งอะดิหยุดกึกทันที...
แต่พระเอกหยาหยีของผม..ยังพยายามช่วยอีกแหนะ คงคิดว่าผมจะโดนเล่นงานแน่ๆ...ออกลูกปกป้องภรรเมียซะงั้น
“คุณลุงคุณป้าอย่าดุพี่เค้าเลยครับ...จอมผิดเอง...เรื่องทั้งหมดเพราะจอมเป็นคนเริ่ม...ถ้าจะลงโทษ
ทำจอมเถอะครับ” ว้าว!...สุดยอดสารมีกู...ใจนักเลงโคดๆ..วุ้ย!จะน่ารักไปถึงไหน..หน้าเศร้าตาใสซื่อยิ่งทำให้ผม
หลงเข้าไปใหญ่...ไม่ติดพ่อกับแม่อยู่จะกดจูบให้หนำใจโทษฐานทำตัวน่ารักเกินลิมิต
“
โถ!...ไม่ต้องกังวลนะลูก...จอมออกไปรอข้างนอกตามที่คุณลุงบอกก่อนนะจ๊ะ...ส่วนพี่บอมย์
ป้ากับลุงมีเรื่องต้องคุยด้วยนิดหน่อย...เสร็จแล้วเดี๋ยวป้าให้คนไปตามจอมนะลูก” นายแม่กอดสารมีสุดที่รักของโผมมม...
วุ้ย!..ผมหึงนะนั่น...แหมๆ..เต๊ะอั๋งสารมีผมซะงั้นคุณนาย...มีเอามือลูบหัวมันเบาๆให้มันคลายกังวลไปด้วย...ที่มันกลัว
ทั้งสองท่านจะเล่นงานผมนั่นแหละ...ผมเลยผสมโลงทำซึ้งเรียกคะแนนสงสารจากมัน..ตีบทแตกทำตาปรอยส่งให้มันไปด้วย
“จอมไม่ต้องห่วงพี่นะครับ...แค่ที่จอมทำเพื่อพี่..ต่อให้ตายพี่ก็ยอมครับ” โอ้!..มุดดา...ผมช่างกล้า
เล่นเอาไอ้เด็กหน้าเจื่อนไร้สีเลือด...หน้าแดงหูแดงเถือก...เลือดขึ้นหน้าเป็นริ้วในพริบตา...คงอายโคด..ผมเล่นหม้อต่อหน้า
พ่อกับแม่เลยนิ...แต่ผมไม่อายเพราะผมด้าน....ฮ่าๆๆๆ..ถือคติด้านได้อายอด..ก๊ากกๆๆ
ส่วนนายแม่ท่านจ้องผมตาแทบถลน มีกัดปากใส่ผมอีก..นายท่านนะเหรอ...แอบเห็นนะโว้ย!..
อมยิ้มเบือนหน้าหนีผมซะงั้น...แหมๆ..เค้ามักบอกลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นนิ..วิชาหม้อเก่งหยอดเก่งแบบนี้..
เชื่อไม่ทิ้งแถวหรอกคร๊าบพ่อ...หึหึ
“
ก็ได้ครับ....จอมจะรอข้างนอกตามที่คุณลุงคุณป้าต้องการ..อย่าทำอะไรพี่บอมย์เลยนะครับ..
จอมขอหละครับ” มันพูดตอบพ่อกับแม่ ก่อนจะหันมาสบตาผม...ทั้งที่หน้าแดงหูแดงนั่นแหละ..ผมเลยส่งตาวิ้งๆ..
คิดว่าหวานสุดๆ ไปให้อีก...ได้ผลไอ้พระเอกของผม..อมยิ้มมุมปากคงเขินสุดๆ ก้มหน้างุดลุกเดินออกไปทันที...หึหึ...
น่ารักโคดอ่า..ขอเวลานอกพ่อกับแม่ก่อนได้ไหมหวะ...อยากกดสารมีเติมพลังสักรอบ...กร๊ากก...หื่นจริงกู...
สงสัยมัวแต่มองสารมีจนเหลียวหลังคอแทบเคล็ด...สะกิดต่อมหมั่นไส้นายแม่เข้าให้ท่านเลยถวายบาทายันเปรี้ยงเต็มๆท้องผม
เอาซะหงายหลังลงไปนอนแอ่งแหม่งทันที หลังจากพระเอกของผมพ้นประตูออกไป
“โอ้ย!..อะไรเนี่ยะแม่...เดี๋ยวนี้กล้าเล่นของต่ำกะลูกบังเกิดเกล้าเชียวเหรอนี่” แกล้งนอนลูบท้องปอยๆ...แถมมีอ้อนทำประชดท่านไปอีก
“นี่ยังน้อยไป...ไอ้เจ้าเล่ห์...อย่ามาสำออย..เดี๋ยวปั๊ด!..กระทืบซ้ำให้จมตีนเลยนิ...ไหนลุกขึ้นมา
อธิบายฉันให้ละเอียดสิ...แกทำอิท่าไหนให้น้องมันเข้าใจผิด..ท่าทางสำนึกผิดซะขนานนั้น..ไอ้ลูกเลว” เป็นชุดครับ...เป็นชุด...
ผมรีบลุกขึ้นนั่งบนโซฟาตรงข้ามพวกท่าน อยู่ให้ห่างมือห่างเท้านายท่านทั้งสองไว้เป็นดีที่สุด...เกิดพูดไม่เข้าหู..
มีหวังช้ำในตายก่อนได้สารมีเป็นตัวตนชัวร์
“ก็อย่างที่จอมบอกแหละครับ...เราสองคนตกเป็นของกันและกันแล้ว...ผมถือโอกาสขออนุญาตพ่อกับแม่..
รับผิดชอบน้องในฐานะใหม่เลยแล้วกัน” แกล้งตีมึน ยืนกรานคำพูดจอมมันก่อนดีกว่า...แต่ทานโทษผมคิดผิด..
เพราะนายแม่จอมโหด..คว้านิตยสารเล่มหนาปึ๊กเขวี้ยงใส่กบาลลูกชายสุดที่รักทันทีแบบไม่รอให้พูดจบ
“หวือ!!...ปึ๊ก!...โอ้ย!..” แกล้งร้องปานถูกเชือด...โอเว่อร์แอ็คติ้งซะไม่มี..ไม่คิดนะว่าผมจะทำได้...ก๊ากกกๆๆๆ
“
พอๆ..หยุดเล่นได้แล้วทั้งคู่นั่นแหละ....เจ้าบอมย์..เล่าความจริงมาดิว่าเกิดอะไรขึ้น...
บอกพ่อมาตามตรง...” หน้านิ่งได้อีกพ่อกู...เสียงเข้มขนาดนี้คงหมดเวลาเล่นแล้วผม...เห็นทีต้องจริงจังได้แล้ว..
ก่อนจะยั่วโมโหนายแม่ให้อาละวาดผมหัวใจวายไปซะก่อน...
“ผมจัดการรวบหัวรวบหางน้องมันไปแล้วครับพ่อ” ตอบรวบรัดได้ใจความ
พ่อผมไม่ชอบอ้อมค้อมเยิ่นเย่อ..ขอแค่เนื้อๆ
“ตั้งแต่เมื่อไหร?...” สั้นๆ...เหมือนเดิมนายท่าน
“สองวันก่อนที่เชียงใหม่ครับ...แล้วอีกครั้งเมื่อคืนนี้เอง” ผมก็ยืดอกตอบไปอย่างลูกผู้ชาย...
จ้องตาพวกท่านไม่มีหลบ เพราะตอนนี้ต้องจริงจังแล้วครับ
“ไปทำอิท่าไหน..ให้น้องมันเข้าใจผิดไปถึงไหนแล้วนั่น..” นายท่านยังคงเป็นอัยการซักฟอกผมต่อ
นายแม่นั่งจ้องผมตาเขียว รู้อยู่แล้วว่าท่านคงเชื่อหรอกว่าผมตกเป็นเมียไอ้เด็กพระเอกมันอะนะ...ท่านเลี้ยงผมมา..
ถึงจะรู้และเข้าใจในเรื่องความรักแบบนี้ และไม่เคยปิดกั้นรังเกียจ เพราะพ่อกับแม่เห็นเพื่อนผมทั้งไอ้โต๋ ตะเกียง
ไอ้รัน ไอ้พรต รักใคร่อยู่กินกันมาเป็นสิบๆ ปี พวกท่านก็ทั้งรักและเอ็นดูพวกมันเหมือนลูก เหมือนที่พ่อแม่พวกมัน
ก็รักเอ็นดูผมไม่ต่างกัน ฉะนั้นเรื่องนี้จึงไม่ใช่เรื่องที่พวกท่านรับไม่ได้ เพียงแต่คงอยากเขกกะโหลกผมที่ไปทำ
ให้จอมมันเข้าใจผิดว่าผมเป็นเมียมันอิท่าไหนตะหาก
“ก็ถ้าผมไม่เล่นวิธีนี้...น้องคงไม่ยอมรับ..เผลอๆอาจเก็บผ้าใส่กระเป๋าหนีผมกลับญี่ปุ่นเอาอะดิ..
ดูอย่างวันก่อนยังแบกกระเป๋าขึ้นเครื่องหนีเข้ากรุงเทพฯ ไม่บอกผมสักคำ...ผมเลยต้องหาวิธีรวบรัดให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป...
จะได้ไม่ต้องพะวงว่าจะหนีผมไปไหนอีกไงครับ” แล้วผมก็รวบรัดเล่าว่าผมอำจอมยังไงให้น้องเข้าใจผิด
บอกเหตุผลท่านไปทันที
“แกทำเล่นๆ..หรือจริงจังห่ะ!..ไอ้ลูกเลว” นายแม่ผมครับ...ยังไม่วายเหวี่ยงผมอยู่อีก..ก็นะหลานสุดโปรดมาโดนผมสอยทำเมียไม่โกรธก็คงแปลกหละ
“คนนี้ผมจริงจังนะแม่...จริงๆผมพูดจริงน๊า...” อ้อนไปหน่อย..เดี๋ยวก็รมณ์ดีเอง...
รู้ดีนายแม่โกรธผมได้ไม่นานหรอก..อ้อนหน่อยก็หาย
“
หึ..ให้ได้จริงอย่างที่พูดเหอะ...ไม่งั้นแกเจอฉันแน่..มีอย่างทีไหนฝากน้องให้ไปดูแล..
ดันเสือกทำเกินหน้าที่..ดูแลอิท่าไหน..ไม่ถึงอาทิตย์เอาหลานฉันเป็นเมียซะงั้น...เลวจริงไอ้ลูกชั่ว..แล้วนี่ฉันยังจะมีหน้า
ไปเจอพ่อแม่เค้าในเมืองผีได้ยังไง...หมดกัน..ลูกชายคนเดียวไม่ต้องมีทายาทไว้สืบสกุลแล้ว..เป็นอย่างนี้เพราะแกคนเดียว..
นึกแล้วเอาเลือดหัวออกสักทีไหม?” ว่าแล้วทำท่ายกกำปั้นจะพุ่งเข้าใส่ผมอีกแหนะ..โหดจริงแม่กู..ดีที่นายท่านดึงไว้
“
พอเหอะคุณ...ทำมันคุณก็เจ็บมือเปล่า..ดูตัวมันยังกะควายขนาดนั้นประสาอะไรกับกำปั้นคุณ
มันจะระคายเคือง”
อ้าว!..นั่นพ่อกูหรือนั่น ไงว่าลูกเป็นควายซะงั้น...
“
โธ่พ่อ!..ว่าซะเสียเลย...ผมเป็นควายพ่อกับแม่ไม่แย่กว่านิ..ทำไมไปด่าตัวเองแบบนั่นเล่าพ่อ”
เล่นไม่เลิกกู...นายท่านหันกลับมามองผมตาขวางจนต้องรีบหุบปากฉับเข้าให้...ส่วนนายแม่กลั้นขำอมยิ้มรมณ์ดีขึ้นมาหละ..
นานทีจะเห็นผมเอาคืนนายท่านได้สักครั้ง ก็นะเล่นเก็กนิ่งหน้าขรึมทั้งที่ใจโคดจะดีเลยละพ่อผม
“ยังไม่หยุดเล่น เดี๋ยวฉันจะเป็นคนส่งแกไปนอนโรงบาลเองเจ้าบอมย์แล้วทีนี้แกจะเอายังไง..
ลูกเค้าไม่ใช่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า..สมบัติพัสถานกินทั้งชาติก็ไม่หมด...พ่อแม่เค้ารึก็เพื่อนเก่าเพื่อนแก่กันมา...
หนำซ้ำยังฝากให้เราดูแลถึงกับระบุในพินัยกรรมไว้ใจพวกเรามากขนาดนั้น แกจะมาทำเป็นเล่นลอยไปลอยมา
เหมือนที่ผ่านมาไม่ได้นะเข้าใจไหม?” นายท่านร่ายยาว จ้องผมซะขนหัวลุก
“คนนี้สัญญาเลยพ่อ..ผมจะดูแลอย่างดี..” ต้องรีบยืนยันให้พวกท่านสบายใจ
“รับปากอย่างเดียวไม่ได้...แกต้องทำให้แม่เห็นด้วย...ไปบอกเลิกเด็กเก่าแกให้หมด...
มีเมียเป็นตัวเป็นตนแล้วห้ามเหลียวไหลเด็ดขาด..ทำหลานฉันเสียใจ..เอ่อไม่ใช่สิเนอะคุณ...ทำลูกสะใภ้ฉันน้ำตาตก..
แกไม่ได้ตายดีแน่เจ้าบอมย์” ขู่ผมอีกแหนะ..สงสัยครานี้เล่นผมจริงชัวร์ ท่าทางจริงจังปานนั้น ก็นะอย่างที่บอก
หลานสุดที่รักทั้งคนนี่นา
“ครับ...เดี๋ยวจัดการเคลียร์ให้หมด..สบายใจรึยัง..แล้วตกลงแม่กับพ่อจะบอกจอมมันว่าไง..
ตอนนี้น้องมันเข้าใจว่าได้ผมเป็นเมียไปแล้ว...ผมไม่กล้าบอกเองหรอก..ช่วยผมหน่อยได้ป่ะ!..” ถือโอกาส
ใช้แรงงานผู้สูงอายุเลยดีกว่า ขืนผมออกหน้าไปบอกเอง รับรองตายสถานเดียว...แต่ถ้าเป็นพ่อกับแม่ผมแล้วละก็..
ดูก็รู้จอมนักเลงโตมันเกรงใจยิ่งกว่าใครอีก
“จำเป็นที่ฉันต้องช่วยแกว่างั้น...สร้างปัญหาเองก็จัดการเองสิยะ” แน่ะ!..มีงอนสะบัดบ๊อบ
ใส่ผมอีกนายแม่...แถมเฟวี้ยงค้อนให้อีกปะหลับปะเหลือก..ทำซะน่ารัก...พาเอานายท่านอมยิ้มซะงั้น...พ่อผมรักแม่ผมมาก
เห็นแล้วปลื้มแทนชะมัด...แม่เป็นคนสวย..พ่อผมก็หล่อ..กว่าจะจีบแม่ผมได้โดนไปจนอ่วมไม่น้อย..ก็แม่ผมออกจะห้าว
ซะขนาดนั้น ข่าวว่าสมัยสาวๆ หัวโจกสถาปัตย์เลยนะนั่น ใช่ย่อยทีไหนเล่านายแม่ผมไม่ธรรมดาเลยจริงไหม?
“
โธ่แม่คร๊าบ!..ถ้าแม่ไม่ช่วยผมก็แย่สิ...ช่วยผมหน่อยนะครับ..ไหนใครเค้าพูดกันว่า
พ่อแม่ที่ดีต้องสนับสนุนลูกกำลังสร้างครอบครัวสิ..อุตส่าห์หาลูกสะใภ้ที่น่ารักมาให้..น่าจะดีใจนะ...นี่อะไรกันครับ
กลับปล่อยให้ลูกผจญชะตากรรม...ถ้าหากครอบครัวผมแตกแยกแม่สบายใจว่างั้น” มัดมือชกเลย...ได้ผล
นายท่านกลั้นขำกระจาย..ผมดูออกหน้าท่านแดงก่ำกับลูกฮุกที่ผมจัดให้นายแม่...ส่วนแม่นะหรือได้แต่ทำปากขมุบขมิบ
จ้องผมตาค้าง ก่อนจะพูดออกมาว่า
“
ชิส!...ไอ้ลูกเลว..ครั้งนี้ครั้งเดียวนะที่ฉันจะเข้าข้างแก..หากแกทำให้ลูกสะใภ้ฉันเสียใจ
ฉันบอกได้เลย..แกตายแน่เจ้าบอมย์...โตแล้วนะได้ด๊อกเตอร์ถึงเมืองนอกเมืองนาอย่าทำให้ฉันเสียใจเด็ดขาด...คนนี้ฉันขอ..
แกจะมาเล่นๆ แบบที่ผ่านมาไม่ได้...ไอ้อีคนไหนก็ตามห้ามพามาสร้างปัญหาให้ลูกสะใภ้ฉันเดือดร้อนเด็ดขาด
ลูกฉันเจ็บแค่ปลายเล็บแก่เตรียมตัวตายได้เลย..แม่จะล่อไม่เหลือซากเลยคอยดู..” วุ้ย!..โหดจริงแม่กู...แต่ผมก็ยิ้มดีใจ
จนจะฉีกไปถึงหูแล้วตอนนี้ นายแม่ยอมลงทุนช่วยผม เป็นอันว่าปัญหาผัวๆ เมียๆ ที่ผมยังมึนตึ๊บในหัวก็สบายใจได้แล้ว...
รับรองสารมีน้อยของผม..จะต้องยอมเป็นภรรเมียผมอย่างถูกต้องตามบทบาทและหน้าที่กันเสียที..ฮ่าๆๆๆ
“ขอบคุณมากครับแม่..ขอบคุณครับพ่อ..ผมรับปากจะรักและดูแลน้องอย่างดี..สบายใจได้เลยสัญญาครับ”
ผมยิ้มพร้อมขอบคุณท่านทั้งสอง ที่เข้าใจและยินดีรับความรักของผมไว้อย่างไม่รังเกียจ ที่สำคัญยังออกโลงปกป้องเจ้าเด็ก
จอมหยิ่งซะยังกะผมไม่ใช่ลูก แต่มันกลายเป็นลูกซะเองงั้น
“
เอาเถอะ...ยังไงระวังความปลอดภัยของน้องให้ดี..แกรู้ดีว่าศัตรูที่ไม่หวังดีคอยจ้องเล่นงานอยู่
พ่อไม่อยากให้น้องพลอยฟ้าพลอยฝน มันเล่นแกไม่ได้แต่ถ้ารู้ว่าคนสำคัญของแกเป็นใคร มันจะเปลี่ยนเป้าหมาย
เป็นน้องแทน เรื่องนี้แกจะประมาทไม่ได้เด็ดขาด...” นายท่านสั่งแกมบังคับอีกตะหาก เรื่องนี้ผมคิดไว้อยู่เหมือนกัน
เลยรีบพูดให้ท่านคลายกังวลทันที
“ไม่ต้องห่วงครับพ่อ...ผมจะจัดการติด GPS ตัวใหม่ล่าสุดที่โทนี่ส่งมาไว้กับน้อง เกิดปัญหาไรขึ้น
รับรองตามได้ไม่ยากแน่นอน อีกอย่างผมให้พี่เวศน์มือดีของเราเป็นการ์ดส่วนตัวคอยขับรถให้ด้วย พวกมันจะลงมือ
คงไม่ง่ายหรอกครับ” ผมพูดจบ พ่อพยักหน้าให้ ก่อนจะเปรยออกมาไม่จริงจังไรนักว่า
“ไอ้สิงห์ร้าย สุดท้ายก็สิ้นลายกับนักเลงเด็กจนได้..หึหึหึ!.” มีหัวเราะในคอใส่ผมอีก ส่วนนายแม่ท่านอมยิ้มกับคำพูดนายท่านเหมือนเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ผมได้แต่นั่งหน้าแป้น
ยอมรับอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง แอบมีเถียงในใจนะว่า
‘ใครบอกผมสิ้นลาย ผมออกจะวาดลวดลายจนลูกสะใภ้พ่อกับแม่
แทบหมดแรงตะหาก...ก๊ากกกๆๆ..’ “เอาหละ...ให้คนไปตามน้องเข้ามา...ปานนี้จิตตกไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้..จะได้จบๆ เรื่องกันไป
เย็นนี้อย่าลืมเตรียมตัวไปงานเลี้ยงลุงพลด้วยกันทั้งสองคน งานนี้เค้าจัดใหญ่ แขกเหรื่อในงานมีแต่คนกว้างขวางทั้งนั้น
ดีเหมือนกันจะได้พาน้องแนะนำให้ใครๆ ได้รู้จัก” แม่ผมพูดจบ ผมยกกระดิ่งบนโต๊ะเล็กข้างโซฟาขึ้นสั่นเรียกคนรับใช้
ก่อนจะหันมาพูดแหย่นายแม่ว่า
“
กริ๊ง..กริ๊งๆๆ!....แล้วแม่จะแนะนำว่าไง..จะบอกคนทั้งงานหรือเปล่าว่านี่สะใภ้เล็กของฉันเอง”
เล่นเอานายท่านหัวเราะทันที ส่วนนายแม่ผมนะหรือจะยอมผมง่ายๆ สวนกลับทันควัน
“
อืม..ก็ดีไม่เลวนี่ความคิดนี้..ฉันจะได้ไม่ต้องกังวลพวกเหลือบไรมาเกาะแกะแกอีก..ลูกสะใภ้ฉัน
จะได้ไม่ต้องมีปัญหาทีหลัง...ว่าแต่แกเหอะ..กล้าหรือเปล่าหละถ้าฉันจะประกาศออกไปแบบนั้น..ให้มันแน่หน่อยก็แล้วกัน...
ไอ้ลูกเลวอย่าสักเก่งแต่ปากละไอ้ตัวดี” ไม่น่าหาเรื่องเลยกู..โดนเป็นชุด..ลืมตัวไป..เจ๊แกแรงจริงไรจริง..นี่ละนายแม่ผม..
เห็นไหม?..เปรี้ยวน้อยซะทีไหน...ใครอย่าท้านะ..ลูกบ้าเจ๊แกเยอะ ยังไม่ทันได้แก้กลับ จังหวะคนรับใช้เดินเข้ามาพอดี..
นายท่านเลยเป็นคนสั่งให้ไปเรียกไอ้พระเอกของผมเข้ามารับสายสะพาย ตำแหน่งสะใภ้เล็กประจำตระกูล
‘สวัสดิวงศ์สว่าง’ ณ บัดนี้...แท่นแทนแท๊นนนนนๆๆๆๆ...มโหรีบรรเลงรับทันที..ก๊ากกๆๆ
“ไปเรียกคุณจอมเข้ามาพบฉันที” เสียงทุ้มนุ่มฟังสบายๆ แต่แฝงความมีอำนาจบอกคนรับใช้สาวในบ้าน
“ค่ะ!..นายท่าน” หลังจากคนรับใช้รับคำสั่งแล้วเดินออกไปตามภรรเมียของผม เหมือนเวลามันยาวนาน
ชะมัดสำหรับคนรอ..ใจผมคิดไปต่างๆ นาๆ ไม่รู้ไอ้เด็กจอมนักเลง มันจะขบหัวแดกกบาลผมหรือเปล่า หากมันรู้ความจริง
ว่าโดนผมอำเต็มแม็ก..จนใจกล้าคลานเข่าเข้ามาขอรับผิดชอบในสิ่งที่กระทำอย่างพระเอกแบบนั้น ที่แน่ๆมันคงไม่ปล่อยผม
ลอยนวลสบายๆ หรอก..ถึงรู้ว่าต่อหน้าพ่อกับแม่ผม ไอ้เด็กนี่ต้องเกรงใจคงไม่ทำอะไรหรอก แต่ตอนอยู่ลำพังกันสองคน
ไม่รู้มันจะล่อผมยังไงมั้งดิ...วุ้ย!..คิดแล้วเสียวสันหลังเหมือนกัน...จะมีเมียทั้งทีไมมันหวาดระแวงงี้หวะกู...ตื่นเต้นดีชิบหาย.....
มาลงต่อให้แล้วนะค่ะ....วันอังคารจะลงตะเกียงให้ค่ะ
ส่วนวันพุธพี่วี จะส่งตอนพิเศษมาให้ fc ได้หายคิดถึงอีกตอนนะค่ะ นอกรอบอีกเหมือนเคย
ใครที่ยังไม่ได้ไปแจ้งเมลล์จองหนังสือให้กับพี่หนึ่งโมฯ ไปลงแจ้งเมลล์ด้วยนะค่ะ
laopedbooks แอด hotmail ดอท co.thLuk.
หัวข้อ: @@โดยLuk{จอมใจนักเลง} พี่บอมย์จอมกะล่อน VS จอมภาคย์เทพบุตรหยิ่งยโส (อ่าน 757740 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก