ขอบคุณๆ ณยฎา และพี่แก้ว yayee2 ที่ช่วยแก้คำผิดให้นู๋นะค่ะ
ต้องบอกว่านู๋โคตรตกภาษาไทยเลยอ่ะ ผิดพลาดก็ขออภัยกันด้วยเน้อ
ที่บอกให้แก้ก็กลับไปแก้ไขบางส่วนแล้ว ขอบคุณค่ะที่ติดตามกัน
รักพี่ๆ ทุกคนมากมาย กำลังใจล้นหลามเหมือนเคย ขอบคุณค่ะ
Luk.[/color]
จอมใจนักเลง
Part 2
....จอมกวน.
.
.
.
“
พี่สอน...จัดการเบิกเงินสดสำรองให้จอมใช้วันละพัน ให้ทีเดียวเลยสามหมื่นนะ
อย่าลืมบอกด้วยเก็บไว้ใช้เดือนหนึ่ง แล้วเอาบัตรเครดิตสำรองของผมวงเงินไม่เกินแสนไปให้ด้วยหละ...
อีกเรื่องบอกให้เวศน์ทำหน้าที่เป็นบอร์ดี้การ์ดขับรถรับส่งให้จอมมันด้วย เช็คตารางเรียนประจำวันให้เรียบร้อย
อย่าให้พลาดนะพี่” ผมสั่งงานพี่สอนมือขวาของผม เพราะพรุ่งนี้ไอ้เด็กจอมโอหังนั่น ต้องไปรายงานตัวที่มช.วันแรก
หลังจากมหาลัยเปิดเรียนมาสองอาทิตย์แล้ว แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะทุกอย่างนายพ่อกับนายแม่เป็นธุระจัดการ
ไว้ให้หมดแล้ว คืนนี้ผมคงนอนที่โรงแรม อารมณ์จะตามน้องปิกมาเล่นกิจกรรมเข้าจังหวะหายไปหมดแล้ว
ดันกังวลที่ไม่ได้ตระเตรียมอะไรให้ไอ้เด็กเปรตนั่นไว้ล่วงหน้าซะอีก
“อีกเรื่องพี่ ช่วยเป็นธุระเรื่องเสื้อผ้าชุดนักศึกษา กับพวกอุปกรณ์การเรียนให้เรียบร้อยด้วย
แค่นี่แหละ..ไปดำเนินการตามที่ผมสั่งได้วันนี้ผมคงไม่ออกไปไหนแล้ว จะอยู่บนห้องนี้แหละ..”
“ครับคุณบอมย์.” พูดจบพี่สอนแกก็รีบเดินออกจากห้องผมไปทันที เฮ่อ!...เป็นเหี้ยไรกูเสือกคิดถึง
ปากนุ่มกับจูบหวานของเด็กเปรตขึ้นมาซะงั้น....ไม่ใช่ว่าเกิดอารมณ์อยากลองของแปลกขึ้นมาดิ..นรกแน่ ไม่ได้..ไม่ได้.
บอมย์มึงจะมาคิดแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด ไอ้เด็กนั่นมันผู้ชาย ที่สำคัญเด็กในความปกครองของมึงด้วย นายแม่เอามึงตายแน่...
คิดถึงตรงนี้เลยต้องรีบหลับตา พักสติปิดสวิทซ์ทุกอย่างทันที ก่อนจิตจะหลอนคิดเยอะไปกว่านี้
ตั้งแต่ออกจากบ้านมา ผมก็มาคลุกอยู่ที่ออฟฟิศในโรงแรม อารามไม่อยากกลับเข้าบ้านขึ้นมาดื้อๆซะงั้น
Jom. “คุณจอมครับ...นี่เป็นเงินสำรองทั้งหมดในเดือนนี้ที่คุณบอมย์จัดให้คุณจอมติดตัวไว้ใช้
เฉลี่ยวันละพัน ทั้งหมดสามหมื่นครับ และนี่บัตรเครดิตวงเงินแสนหนึ่ง เผื่อคุณจอมต้องการอะไรเพิ่มคุณบอมย์อนุญาตให้ใช้
บัตรนี้ได้เลยครับ” พี่สอนกลับเข้ามาที่บ้านตอนหกโมงเย็น หลังจากหายออกไปกับไอ้พี่เหี้ยตั้งกะบ่ายสองโมง ก่อนจะขึ้นมา
พบผมเพื่อแจงรายละเอียดเรื่องเงินให้ฟัง
“มีแค่นี้ใช่ไหมพี่...มีไรอีกหรือเปล่า?”
“เรื่องรถรับส่งและบอร์ดี้การ์ดประจำตัวคุณจอม คุณบอมย์สั่งให้เวศน์มือดีของเราคอยขับรถและ
ดูแลคุณจอมครับ พรุ่งนี้เวศน์จะทำหน้าที่พาคุณจอมไปรายงานตัวที่มช. หากคุณจอมอยากแวะซื้อชุดนักศึกษาพวก
อุปกรณ์การเรียนตามสะดวกเลยครับ”
“ขอบคุณพี่สอนมาก..ที่เป็นธุระให้”
“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ ผมทำตามหน้าที่ คุณจอมควรขอบคุณคุณบอมย์มากกว่า
เพราะทุกอย่างเป็นคำสั่งของคุณบอมย์”
“หึ..ไม่จำเป็นมั้ง...มันหน้าที่เค้าอยู่แล้วนิ ผู้ปกครองก็ต้องเป็นธุระให้ผมอยู่แล้วไม่ใช่
แล้ว..เจ้านายพี่ไม่กลับหรือครับ”
“ผมไม่แน่ใจ คิดว่าคงนอนที่โรงแรมคืนนี้”
“ปกติที่บ้าน มีใครอยู่บ้าง”
“ก็คุณบอมย์คนเดียวแหละครับ ไม่ติดธุระหรือไม่จำเป็นแกกลับมานอนที่บ้านตลอด"
“งั้นคืนนี้ เจ้านายพี่ติดธุระว่างั้น”
“เอ่อ!..อันนี้ผมไม่ทราบ เพราะวันนี้วันอาทิตย์ตารางงานก็ไม่มีอะไร คงเป็นเรื่องส่วนตัว..
แกไม่ได้บอกผมไว้ด้วย”
“พี่สอนกลับไปดูแลเจ้านายพี่เหอะ...ผมโอเคดี..ยังไงก็ขอบใจพี่มากครับที่เป็นธุระให้ผม”
“ไม่เป็นไรครับ เอ่อ!..โทษนะครับ ทำไมคุณจอมถึงแทนชื่อคุณบอมย์ว่าเจ้านายผมทุกคำหละครับ
ฟังเหมือนห่างเหินไงไม่รู้ ผมว่าคุณจอมเรียกคุณบอมย์ว่าพี่หรือคุณบอมย์ยังดูดีกว่าอีก อย่าหาว่าผมเสือกเลยนะครับ”
“ไม่เป็นไร...ผมคงไม่ชิน อีกอย่างเจ้านายพี่ใช่ว่าผมสนิทอะไรนักจริงป่ะ...เพิ่งเจอหน้า
เมื่อกลางวันนี้เอง เอาเป็นว่าคุ้นเมื่อไหร่ผมเรียกละกัน พี่ไปเถอะ” ตัดบทบอกพี่สอนมันไปแหละ กูไม่เรียกว่า
ไอ้เหี้ยก็ดีแค่ไหนแล้ว...แม่ง...หาเรื่องหลบหน้าอะดิ ได้เลย..มึงไม่เคลียร์ก็หลบให้มันตลอดอย่าให้กูเจอนะมึง
“หวัดดี...เพิ่งมาเรียนวันแรกเหรอ...เราอ้อยนะ..ยินดีที่ได้รู้จัก” จู่ๆสาวสวยก็เข้ามาทักผม
หลังจากหย่อนตูดนั่งในห้องเรียนก้นยังไม่ทันร้อน
“ดีครับ...จอม..ชื่อเรา” ผมตอบไป
“ชื่อเพราะนี่หว่า กูเกียรติ..ไอ้นี่ก้าง...ไอ้นั่นตั้ม ยินดีได้รู้จักเว้ยพวก” และไอ้สามหนุ่ม
ก็เข้ามาแนะนำตัวกะผมอีก คงเป็นก๊วนกันมั้ง ดูพวกมันคุ้นเคยกันมาก
“เอ่อ!...กูด้วย..กูก็ด้วย จอมมึงเข้ากลุ่มพวกเราดิ โอเคเปล่า” ไอ้คนชื่อตั้มชวนผมอยู่กลุ่มพวกมัน
“ได้..กูไงก็ได้ไม่มีปัญหา” ผมตอบมันไป ก็ดีจะได้มีเพื่อน พวกมันแต่ละคนก็ท่าทางใช้ได้
“มึงเพิ่งมาดิ..ถึงว่าตอนรับน้อง ไม่เห็นมึงมาก่อน นี่ถ้ามึงมาตั้งกะตอนนั้นคงได้เป็นเดือนคณะแน่นอน
หน้าตามึงแม่งกูโคตรอิจฉาเลยห่า หล่อได้อีกป่าวว่ะ!...เสือกเอาของดีไปรวมบนหน้ามึงหมด ตกลงไม่ใช่ไทยแท้ดิ..
หน้าตาลูกครึ่งแบบนี้ โซนไหนว่ะจอม” ไอ้คนชื่อก้างถามผมบ้าง
“แม่ไทย พ่อญี่ปุ่น” ผมตอบไปสั้นๆ
“กูว่าแล้ว หล่อสาดเลยมึง ไงอย่าข่มพวกกูจนหญิงอดหมดกันหละ เผื่อๆเพื่อนมั้งนะพวก”
ไอ้คนแรกที่ชื่อเกียรติ เปรยแกมหยอก
“
บ้า!...พูดไรเกรงใจเราบ้างเหอะ...เราผู้หญิงนะโว้ย!.” อ้อยเหวขึ้นมาไม่จริงจังไรนัก
“ห่า!...ไอ้อ้อย กูว่ามึงเลิกแอ๊บเหอะหวะ เป็นอย่างที่มึงเป็นดีกว่า...แม่งพอเห็นไอ้จอมหล่อหน่อยดัดจริต
หญิงจ๋าขึ้นมาทันที ถึงไงมึงก็ไม่เหมาะหรอก เป็นมึงคนเดิมอะแหละ” ไอ้ตั้มพูดสวนขึ้นมาบ้าง
“สัดตั้ม...ปากมึงเนี่ยะ..อิแบบนี้ดิ ถึงไม่มีแฟนสักที อย่างน้อยกูก็ดาวคณะนะโว้ย!.”
“หางโผล่แล้วดิมึงไอ้อ้อย...ไอ้ที่เค้าเลือกมึงเป็นดาว เพราะเสือกดูแค่หน้ามึงหรอก ลองได้รู้มึง
นิสัยแบบนี้...คงมีคนโหวตให้หรอกไอ้อ้อย”
“พวกมึงหยุดเห่าซะทีเหอะ ทำไม..กูสวยถึกและบึกบึนมันเป็นไงหวะ”
“ป่าว!..ก็ไม่เป็นไงหรอก แค่พวกกูเสียดายหน้าตาสวยๆ ของมึงแค่นั้น ไม่ควรมาเป็นหน้ามึงเลย
ไม่งั้นกูคงจีบคนแรกเลยหวะ ถ้ามึงเสือกเรียบร้อยได้มากกว่านี้อีกหน่อย”
“สัดก้าง ถามกูก่อนเหอะ กูจะยอมให้มึงจีบป่าว!..แม่งทำเป็นปากดี เก็บปากไว้แดกข้าวเหอะ
อุ้ย!..โทษทีจอม อ้อยลืมตัวไปหนะ”
“ตามบายเลย...พูดกูมึงก็ได้สนิทดี ไม่ต้องเกรงใจหรอก”
“จริงดิ..งั้นไม่เกรงใจนะจอม...เลิกแล้วมีโปรแกรมเปล่า ไปกาดสวนแก้วกันไหม?..พวกมึงด้วยว่าไง
ไปกันป่าว?”
“เอาดิ...ว่างนิ..อยากไปเดินดูอุปกรณ์หน่อย กูอยากได้ดินสอเขียนแบบอยู่พอดี”
“ตกลงจะไปเดินดูอุปกรณ์ที่กาดสวนแก้วใช่ป่ะ! ดีเหมือนกันกูจะได้ซื้อชุดนักศึกษาเพิ่มด้วย”
ผมตอบพวกมันไป
“พี่เวศน์ เลิกเรียนแล้วจอมจะไปกาดสวนแก้วกับเพื่อน ไม่ต้องรอแล้วไงจอมกลับเอง ตกลงตามนี้พี่”
โทรบอกพี่เวศน์มันแหละ
“คุณจอมไปยังไงครับ ผมต้องตามไปด้วย ไม่งั้นเกิดไรขึ้นคุณบอมย์เอาผมตาย
เอางี้เพื่อนคุณจอมกี่คน ไปรถเราหมดไหม?”
“รวมจอมก็ห้าอะครับ อัดไปคงได้เดี๋ยวจอมถามพวกมันดูก่อน...รอแป๊ปพี่” พูดจบผมรีบเดินเข้าไปถาม
พวกมันทันที
“เห้ย!..ตั้ม พวกมึงไปไงหวะ?”
“ไอ้เกียรติมันเอารถมา ส่วนไอ้อ้อยก็เอามาเหมือนกัน สองคันไปหมดอยู่แล้ว ไงมึงไปกับ
พวกกูเอาดิ..ไม่ต้องห่วงกูเจ้าบ้านไม่ทิ้งมึงหรอก”
“โอเค เดี๋ยวกูบอกที่บ้านก่อน” ผมบอกไอ้ตั้มไป
“จัดไปเลยจอม อย่าลืมบอกที่บ้านหายห่วงได้ พวกกูรับประกัน” ไอ้ก้างเอ่ยปากส่งท้ายอีกคน
“ฮัลโหล พี่เวศน์จอมไปรถเพื่อน พวกมันเอารถมากัน พี่ไม่ต้องห่วงนะครับ..”
“คือคุณจอมครับ เรื่องนี้ผมตัดสินใจไม่ได้ ผมรับคำสั่งคุณบอมย์ให้คอยดูแลคุณ ผมต้องโทรบอก
คุณบอมย์ก่อนครับ..”
“เอางี้พี่...เอาเบอร์เจ้านายพี่มา ผมโทรเอง พี่ไม่ต้องลำบากไปหรอก...”
“ดีครับ...จดเลยนะครับ 089-xxxxxx”
“โอเคเรียบร้อยพี่ ผมเคลียร์เอง แค่นี่นะ”
“รัก..รัก..รัก..โทรมาเพราะรักๆๆๆๆ” แม่งโคตรเลี่ยนเลยสาดดดด...
“หวัดดีครับ บอมย์พูดครับ”
“จอมจะไปกาดสวนแก้วกับเพื่อน ไม่รบกวนพี่เวศน์แล้ว โทรมาบอกแค่นี้แหละ” ตัดบทเลยกู
“เดี๋ยว!..จะไปยังไงไปกี่คน แล้วทำไมไม่ให้เวศน์ขับรถให้ เราเพิ่งมาเชียงใหม่ เกิดไรขึ้นจะทำไง
พี่ไม่อนุญาตถ้าจะไปให้เวศน์ขับรถให้” เหี้ย!..สั่งกูอีก
“ไม่ต้อง...จอมดูแลตัวเองได้..โทรมาบอกไม่ได้ขอความเห็น” วางหูแม่งเลยดีกว่า
“เอ้า!...หมดคาบแล้วโว้ย!..เป็นไทเสียที ไปยังพวก”
“สัดตั้ม กูเห็นมึงเอาแต่หลับ เอ้า!..ไปกันเหอะ ไอ้เกียรติ ไอ้ก้าง ไปพวก จอมไปรถกูได้ป่ะ?”
ไอ้อ้อยชวนผมทันที
“เหี้ยอ้อย...ชวนแต่ไอ้จอมนะมึง กูว่ามึงกลับใจเป็นหญิงก็เพราะไอ้จอมซะละมั้ง”
“เหี้ยเกียรติ เดี๋ยวส้นตีนยัดปากแม่งเลยสัดนิ...รถมึงก็ไอ้ตั้มกะไอ้ก้างนั่งแล้วไง กูก็ให้จอมมันนั่งดิ
รึมึงจะเหมารวบไปนั่งรถมึงหมด”
“ร้อนตัวนะมึง กูไม่ได้ว่านิ นั่งก็นั่งดิ”
“เหี้ย พวกมึงเลิกกัดกันสักทีเหอะ ไปเร็ว”
“เห้ย!...พวกนักศึกษาสาวๆ ชะเง้อคอดูไรกันอยู่หวะ พวกมึงเห็นป่ะ มีไรกันหรือหวะ?”
“เอ่อดิ!...ใครต่อยกันป่าว!”
“ต่อยบ้านป่ะมึงดิห่าก้าง ต่อยกันมันคงไม่นิ่งขนาดนี้หรอก ลองไปดูดิพวกแม่งดูไรกัน”
“เอาเข้...รุมดูผู้ชายโว้ย!..นึกว่ามีอะไร แต่แม่งยังกะดาราหนังเทศเลยมึง หล่อชิบหาย
เห็นแล้วอิจฉาเลยหวะ”
“เอ่อหวะ!...สูงชิบหายสวมแว่นเท่ห์ชะมัด ใครหวะ? มาทำไมที่คณะเรา..อย่าบอกศิษย์เก่านะมึง
แม่งมีรุ่นพี่หล่อสาดขนาดนี้เลยนิ”
“เห้ย!..เดินตรงมาทางนี้แล้วหวะ...แม่งเอ้ย สาวๆ มองตามคอแทบหักแล้วมึงดูดิ
เอ๊ะ!..ทำไมเดินตรงมาทางพวกเราหว่า?”
“จอมไปกับพี่..ถ้าจะไปก็ไปรถพี่” เวร...ไอ้พี่เหี้ยมันเพี้ยนไรเนี่ยะ เสือกมาคณะกูซะงั้น
กูจำได้ตั้งกะเห็นมันแล้วเหอะ...โชว์จริงนะมึง
“เอ่อ..จอม..ใครเหร่อ?..” ไอ้อ้อย สะกิดกูยิกๆ เลยนะมึง
“ห่าจอม...หล่อทั้งตระกูลเลยมึง..” สัดตั้ม..พี่กูที่ไหนกัน คิดในใจไม่ได้ตอบมันไปหรอก
“หวัดดี..พี่ชื่อบอมย์ครับ เป็นผู้ปกครองจอมภาคย์ น้องคงเป็นเพื่อนจอมสิ ยินดีที่รู้จักครับ..”
เหอะ...แนะนำตัวซะสุภาพ
“โห!..ไม่ต้องมากพิธีครับพี่ พวกผมเสียอีกยินดีได้รู้จักพี่บอมย์ครับ แม่ง..ไอ้จอมมึงมีผู้ปกครอง
ยังกะดาราฮอลิวู๊ด พาเอาพวกกูยืดอีกแล้วดิเพื่อน ลำพังไอ้จอมคนเดียว สาวๆ ทั้งในและนอกคณะก็มองตาค้างกันแล้ว
นี่มีพี่มาเพิ่ม เล่นเอาสาวๆ ยืนเป็นเป้านิ่งกันเลยพี่ ไม่เชื่อดูไปรอบๆ ดิ แบ่งความหล่อมาให้พวกผมบ้างก็ได้นะ
โลกช่างลำเอียงจริ๊งงๆๆ” ไอ้ก้างพร่ำสาดแล้วมึง
“จอมจะไปกับเพื่อน..พี่กลับไปเหอะ” กูสุภาพแล้วนะมึง
“น้องๆ คงไม่ว่านะครับ ถ้าพี่จะไปแจมด้วย พี่อยากซื้อของส่วนตัวพอดี” สัด..เสือกหน้าหนา
หันไปขอเพื่อนกูเฉยเลย
“โอ้!..ยินดีอย่างยิ่งเลยค่ะ อ้อยยินดีมาก” ไอ้อ้อย.มึงจะเกินงามไปป่าว!
“แฮ่ม!..จอมว่าไม่สะดวกมั้ง ไม่ทำงานหรือพี่ พวกเราเดินนานด้วยดิ..ต่างคนต่างไปดีไหม?”
กูเหลี่ยงไม่อยากไปกะมึงแหละ..ยืนยิ้มกวนโอยอยู่ได้
“พี่เคลียร์งานแล้วไปเถอะ พี่ขอตัวจอมไปรถพี่นะ..ป่ะ!..ไปกันไอ้หนู” เหี้ยเอ้ย...แม่งเสือก
ล็อคคอลากกูมาไมหวะ
“ปล่อย...จะมาล็อคไม..อยากโดนดิ...กูบอกให้ปล่อยโว้ย!” โคตรหงุดหงิดแม่งหละ
สัดเล่นเอาคนมองทั้งคณะเลย แม่งลากกูมาจนได้ ไอ้ควายเอ้ย...แรงควายชิบหาย
“เข้าไปนั่งดีดี..แล้วปากนะพูดจาให้มีสัมมาคารวะกับผู้หลักผู้ใหญ่หน่อย พี่แกกว่าเธอเป็นรอบ
มาขึ้นกูมึงได้ไง”
“พอใจ..ไมมีปัญหา..ไอ้ผู้ใหญ่มันทำตัวน่าคารวะนักนี่..ลากมาด้วยไมเนี่ยะ?..บอกจะไปเอง
ไม่รู้เรื่องนิ”
“จอม...อย่าเยอะ...ก่อนจะเหลืออดเดี๋ยวไม่ต้องไปกันแล้ว...ใครสอนให้พูดแบบนี้...จะยังไง
พี่ก็ผู้ปกครองเธอ หัดให้เกียรติกันหน่อย..”
“ไม่โว้ย!..ผู้ปกครองบ้านไหน แม่งดันจูบกูหวะ...ระยำจริง...เสือกจูบไมเล่า..รับไม่ได้
รู้เอาไว้ด้วย”
“ยังไม่เคยรับเลย รู้ได้ไงว่ารับได้ไม่ได้”
“เหี้ย!..อย่ามากวน..ไม่งั้นจะหาว่าไอ้จอมไม่เตือน”
“ไม่ได้กวนพูดเรื่องจริง แล้วจะไปไหม..ถ้าไปสงบเสงี่ยมลดลงบ้างเกรียนนะ..อย่าเยอะ
ไม่เหมาะกะหน้าเธอหรอก”
“ครวยเหอะ...ยุ่งอะไรกะหน้ากู...อยากให้ดีด้วย ทำตัวให้มันดีก่อนดิ...ขืนออกลูกงี่เง่าแบบนี้
คงดีด้วยได้หรอก”
“ปากดีแบบนี้ดิ...เตือนแล้วยังดื้อ..ช่วยไม่ได้หาเรื่องใส่ตัวเองนะ”
“
อ่ะ...อุ๊บ!...อื้อออ...ปึ๊ก!ๆๆๆ” ไอ้นรก ปล้ำจูบกูอีกแหละมึง
“ไอ้เชี้ย...จูบกูไมเนี่ยะ...แม่งอย่าอยู่เลยสัด” กูง้างหมัดต่อย แต่แม่งมันรวบข้อมือกู
ยึดกดลงเบาะอีกเหอะ สัดเอ้ยยย...ไมแรงควายแบบนี้หวะเนี่ยะ..ไม่เคยรู้สึกเสียท่าใครเท่านี้มาก่อนเลยจริงๆ
“เห้ย!..ปล่อยกู...ปล่อยดิหวะ!...ไอ้ควายธนู...ไอ้ถึก...ไอ้เฒ่าหัวงู..ไอ้แก่ตัณหากลับ..
ไอ้ลามก..บลาๆๆๆๆ”
Bom. แม่งเอ้ย...ไอ้เด็กเปรตนี่มันปากจัดชะมัด ไม่เหมาะกับหนังหน้ามันเลย หน้าหล่อๆใสๆ
ด่าไฟแลบเลยหวะ....อย่างงี้ไม่ได้แล้ว ถือว่าลองดีกับบอมย์เบย์ คงต้องให้หุบปากซะบ้าง ว่าแล้วผมไม่รอช้าฉกปาก
เข้าไปประกบปิด อาศัยจังหวะที่กำลังอ้าปากพ่นคำด่าหยาบๆ สอดลิ้นพันลิ้นแดงๆ นั่นซะเลยอีกรอบ
“
อุ๊บ!...อึ้ย..อืออออๆๆๆ” ผมจัดการรัวลิ้นตวัดเกี่ยวดูดเอาซะเจ้าตัวดี ดิ้นขลุกขลักๆ
ไปมาเริ่มอ่อนปวกเปียกลงทีละน้อย ตัวสั่นเป็นลูกนกตกน้ำเลยมึง นึกว่าจะแน่...เจอพี่บอมย์หน่อยดิมาว่าผมแก่ลามก
ตัณหากลับ เฒ่าหัวงู..เลยจัดให้ตามที่บอกนั่นแหละ...ผมจูบเอาความหวานจนหนำใจ ก่อนไอ้เด็กจอมโอหังจะขาด
อากาศตายไปซะก่อน ถึงได้ยอมถอนปากออกให้มันได้หายใจ
“
ฮ่า...แฮ่กกกกๆๆๆ!..” หายใจตัวโยนเลยมัน หึหึ..มีถลึงตาจ้องผมอีกตะหาก
กลัวตายห่าเลยกู
“อย่ามองแบบนี้ เดี๋ยวก็โดนอีกหรอก..หรือชอบ..ต่ออีกก็ได้นะ..ไม่ต้องห่วงเพื่อนเธอออกรถ
นำไปไกลแล้วมั้ง เอาไง..จะยอมสงบศึกดีดีหรือจะให้พี่จูบอีกก็ว่ามา” ผมขู่..ไม่ได้หรอกไอ้เด็กนรกนี่มันไม่ธรรมดา
ขืนไม่ขู่ไว้ก่อนมีหวังชกผมตอนเผลออาจหลับเอาได้ง่ายๆ
“ไอ้..ไอ้..แม่งโว้ย!...ไปดิ..ขับออกไปเลย..อึ้ยยย..ฝากไว้ก่อนเหอะมึง” ดูท่าทางมันคง
หงุดหงิดมากที่ทำอะไรผมไม่ได้...แต่ยิ่งมันเหวี่ยงหน้าตามันก็ยิ่งมีเสน่ห์ ห่าเอ้ย..กูเป็นเอามากหวะ...
เรามาถึงกาดสวนแก้ว น้องๆนำรถไปจอดเรียบร้อยก่อนแล้ว พากันมายืนรอพวกผมตรงหน้าร้าน
หนังสือรอยอินทร์ โดยโทรเข้ามือถือไอ้เด็กจอมโอหังมันอะแหละ ผมเลยให้พวกเขารอตรงนั่นก่อน รีบวนรถหาที่จอด
ให้ไวจนเรียบร้อย ถึงเดินนำไอ้เด็กนรกไปยังจุดนัดทันที
แต่เหมือนดวงจะซวย ดันเจอเด็กเก่าผมเข้าให้ น้องตุ๊กตาสาวสวยดาวคณะบัญชี
มากับเพื่อนอีกสองคน จะเอ๋กันพอดีน้องเค้าเห็นผมปุ๊ปตรงรี่เข้ามาเกาะแขนหมับ
“พี่บอมย์ มาไงค่ะนี่...ตุ๊กตานึกว่าตาฝาดไปเสียอีก ร้อยวันพันปีไม่คิดว่าจะเจอพี่บอมย์
มาเดินกาดสวนแก้ว เหมือนราชสีห์ออกจากถ้ำเลยอ่า...เอ่อ..แล้วหนุ่มน้อยรูปงามคนนี้ใครกันค่ะ?” ถามผมทั้งที่แขน
ยังกอดผมซะแน่นเต้าเบือดจนจะบี้อยู่แล้ว อูย..น้องเอ้ย...เล่นไม่เลือกสถานที่เลยนะครับ
“เผอิญพี่พาน้องชายมาซื้ออุปกรณ์เรียนหนะ” ผมเลี่ยงตอบสั้นๆ ในขณะที่ไอ้เด็กเกรียนยืนนิ่ง
หน้าไม่แสดงความรู้สึกอยู่ใกล้ๆ
“โห!..น้องพี่บอมย์หล่อมาก...แหม..แหม..อยู่ปีไรแล้วค่ะ เรียนมช. เหมือนกันคณะไรค่ะเนี่ยะ”
ตุ๊กตา..ออกอาการทักทายยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ พร้อมกับเพื่อนสาวสวยอีกสองคนที่ยืนจ้องไอ้หนูจอมกวน
จนจะละลายอยู่แล้ว บ๊ะ!..ไอ้เด็กนี่มันเสน่ห์ร้ายกาจชะมัด
“ปีหนึ่งครับ สถาปัตย์...อืมว่าแต่พวกคุณคงเป็นรุ่นพี่ผมสินะ” มันออกตัวตอบเองทันที
“อ๋อ!..ใช่ค่ะ..พวกเราอยู่ปีสอง..บัญชีค่ะ....น้องชื่ออะไรเอ่ย..พอจะบอกได้ไหม พี่ชื่อตุ๊กตา
นี่เพื่อนพี่ น้ำตาล กับเพ็ญพร เรียกพรก็ได้นะค่ะ” สาวๆ แข่งขันแนะนำตัวกับไอ้เด็กแสบกันใหญ่ หึหึ..แม่งใช่ได้เลย
ผู้หญิงทอดสะพานซะขนาดนี้ เยี่ยมจริงไอ้หนู
“ยินดีรู้จักครับ ผมจอมเผอิญเพื่อนๆรออยู่ ไว้เจอกันใหม่นะครับ ส่วนพี่บอมย์คงไม่สะดวก
แล้วมั้ง จริงไหม?” แม่ง..หาเรื่องชิ่ง..โยนระเบิดมาให้ผมซะงั้น เร็วไปไอ้หนู..ชั่วโมงบินยังไม่พอมือบอมย์เบย์หรอก
“ได้ไง...พี่มีเรื่องเคลียร์กับเพื่อนเราอยู่นี่ เอางี้ตุ๊กตาค่ะ วันนี้พี่ไม่สะดวก ไว้มีไรพี่ติดต่อกลับ
ไปนะครับ ขอตัวพาน้องชายไปเคลียร์ธุระส่วนตัวก่อน ไปก่อนนะค่ะ” พูดจบผมรีบแกะมือน้องออกอย่างสุภาพ
ตรงเข้าไปกอดคอล็อคลากไอ้เด็กเวรหัวใส..ที่หาเรื่องชิ่งหนีเดินออกมาทันที ท่ามกลางสายตาอึ้ง
แกมงงของสาวๆ ฮ่าๆๆๆๆ...งานนี้พี่บอมย์ไม่สนอยู่แล้ว
“ชิ..ปล่อยสิหวะ..ไอ้บ้า...นึกจะกอดจะลากก็ทำเลยนะมึง..หัดอายคนเค้ามั้งดิโว้ย!..”
ฮ่าๆๆๆๆ....ขำหน้าตาไอ้เด็กเปรตนี่จริง ยิ่งได้แกล้งมันยิ่งสนุก หูแดงหน้าแดง คงอายที่โดนผมล็อคลากมาต่อหน้าสาวๆ
บอกแล้วอย่าคิดแผนตื้นๆ เจอพี่บอมย์เซียนเหยียบเมฆแล้วจะรู้สึก
“ไม่ต้องอาย พี่น้องกอดคอกันเป็นเรื่องปกติ หรือว่าเราคิดอะไรอยู่..หือ...ทำไมถึงหน้าแดงหูแดง...
คิดอะไรกับพี่หรือเปล่าเนี่ยะ” มีโอกาส ผมตอกหมุดย้ำลงไปทันที ได้ผลไอ้เด็กเปรตเริ่มเหวี่ยงแล้วตอนนี้
รูจมูกบานพะเยิบๆ คงหงุดหงิดโมโหเต็มที่แล้วงานนี้
“ไอ้..ไอ้บ้า..โรคจิตดิ..คิดไรว่ะ!..อึ้ยยยย..แม่ง..ไปไกลๆ เลย..เพี้ยนหรือเปล่าลุง..ตัณหากลับ
จนสมองเพี้ยนไปแหละ..ชอบแบบนี้ไม่หาเด็กหนุ่มไว้หม้อสักคนเล่า..รสนิยมแบบนี้มีใครรู้ป่าวเนี่ยะ...อย่ายุ่งกับกูเด็ดขาด
ไม่ชอบอย่างแรง...จำไว้ด้วยไอ้แก่ตัณหากลับ” บ๊ะ!...เป็นชุด...มาเป็นชุด ปากดีจริง..
“อึม..เป็นคำแนะนำที่ดีทีเดียว ไว้จะรีบจัดการ แต่เด็กหนุ่มที่ว่า คงไม่ไปหาที่ไหนแล้วหละ...
จับกดใกล้ๆ แถวนี้ดีกว่า เธอว่าดีไหม...แบบว่าของมันท้าทายคงมันส์ดีพิลึก..แบบนี้ลุงชอบ..ฮ่าๆๆๆๆเอิ๊กกกกๆๆๆ”
ผมพูดจบรีบดีดตัวออกห่างไอ้เด็กเปรตที่ง้างเท้าเตรียมยันผมเต็มสตรีม ช้าไปแล้วไอ้หนู...ถึงลุงจะแก่แต่ไวนะน้อง...ฮ่าๆๆๆ
ไอ้เด็กเปรตมันขบเขี้ยวเคี้ยวฟันใหญ่ คงโมโหที่ทำอะไรผมไม่ได้ มีแต่เอามือชี้หน้าผมประมาณ
ระวังตัวให้ดีเหอะ...สนุกชะมัด ไม่ได้กลับมาคึกคักเป็นเด็กแบบนี้นานเท่าไหร่แล้วนะ ทำไมยิ่งยั่วโมโหไอ้เด็กนรกนี่
แล้วผมมีความสุขจริง หึหึ..อย่างนี่สิ..ชีวิตค่อยมีสีสัน..มีรสชาติหน่อย...ฮ่าๆๆๆๆๆ..............กร๊ากกกกๆๆๆๆ
อย่าลืมโพสฯ แสดงความคิดเห็นกันหน่อยเด้อ
จะได้มีกำลังใจลุยเขียนขยันอัพให้อีก
Luk. 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
