ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0...........................................................
หลังจากแต่งตอนจบของกึกก้องยังไม่เสร็จ หัวมันก็ดันคิดไม่อกต้องขอเวลาสักพัก เลยลองวางพล็อตเรื่องใหม่มาให้ได้ลองอ่านกันดูว่าจะชอบกันไหม แล้วจะรีบแต่งตอนจบของก้องให้นะ
...........................................................
แสบซน*ออกไซด์ เป็นภรรยาผมนะครับพี่ชาย
1
“ยินดีต้อนรับกลับครับ”
“อ้ะ คุณลุงพายมารับผมเหรอครับ ลำบากเปล่าๆ แต่ก็..ขอบคุณมากนะครับ”
ผมโผเข้ากอดผู้ชายแก่คนหนึ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนขับรถที่บ้านของผมก่อนที่ผมจะไปเรียนต่อที่อเมริกา
“พอดีลุงว่างน่ะครับ คุณหนู แล้วคุณหนูให้ลุงไปส่งที่บ้านเลยไหมครับ”
“เอ่อ ซนว่าจะไปหาพี่ๆก่อนน่ะครับ กะว่าจะค้างสักสองสามคืนด้วย”
“ผมพูดไปยิ้มไปพลางนึกถึงเรื่องราวในวัยเด็ก
10 ปีก่อน
เด็กชายแสบซนวัยสิบสอง ใบหน้าขาวอมชมพูหวานมอมแมมไปด้วยดิน ตากลมโตใสสีดำหรี่ลงขณะหันไปมองด้านหลัง ปากแดงได้รูปบ่นขมุบขมิบ ขาเล็กกำลังวิ่งหนีเด็กชายไวไร่เรี่ยอีกคนอย่างเร่งรีบ
“อ้ะ”
พลันขาเล็กก็สะดุดล้มลงก่อนจะกลิ้งอีกหลายตลบจนเลือดไหลออกมาจากหัวเข่าซิบๆ
“ฮือๆ”
ร่างเล็กปล่อยโฮออกมาเมื่อเห็นน้ำสีแดงฉานที่ตนแสนกลัว เมื่อเห็นน้ำตาของเพื่อน เด็กชายไฮโดรเจนไวไร่เรี่ยกันก็ทำหน้าเลิกลักทำอะไรไม่ถูก
ชายหนุ่มร่างสูงในวัยสิบสี่เดินกึ่งวิ่งออกมาเมื่อเห็นร่างเล็กล้มลงกลับพื้นและร้องไห้โวยวายออกมา ใบหน้าคมฉายแววตกใจเมื่อเห็นร่างเล็กร้องไห้สะอึกสะอื้น เด็กชายร่างเล็กยิ้มแฉ่งออกมาเมื่อเห็นพี่ชายสุดที่รักเดินออกมา มือเล็กๆกางออกคล้ายต้องการให้พี่ชายหน้าคมกอดอย่างเรียกร้องความสนใจ
“พี่ออกไซด์ครับ มันมีเลือดด้วยอ่าครับ”
“โอ๋ๆ ตัวเล็กของพี่ไม่เป็นไรนะครับ ไฮร์ แกทำไรอีกเนี่ย พี่บอกแล้วไงว่าให้เล่นกันดีๆ”
“ไม่ฮะๆ ซนสะดุดเองครับ ไฮโดรเจนไม่ผิดนะครับๆ”
“โอเคครับคนดีๆ มาๆพี่ดูให้นะ โอ๋ เดี๋ยวทำแผลนิดหน่อยก็หายแล้ว ไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวตัวเล็กของพี่ก็กลับมาวิ่งปร๋อเหมือนเดิมแน่นอน”
“ฮ่าๆ ขอบคุณครับ อ้อ ใช่สิ ไฮร์ๆ ช่วยไปเรียกพี่คาร์บอกมาให้เราหน่อยดิน้าๆ”
“หา เอ่อ ได้ๆ”
“ตัวเล็กมีอะไรรึเปล่าครับ บอกพี่ก็ได้นะ”
ยังไม่ทันที่เด็กชายตัวเล็กจะได้ตอบ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่วัยสิบหกก็เดินออกมาพร้อมหนังสือในมือ
“ทุกคนมากันพร้อมหน้าแล้ว ผมมีเรื่องจะให้ทุกคนเป็นพยานครับ”
“หืม?”
สามพี่น้องเลิกคิ้วมองคนตัวเล็กพร้อมๆกัน
“แต่นแต้น แหวนดอกหญ้าที่ผมทำเอง อะแฮ่มๆ ผม เด็กชายแสบซน รัตนะวิเคหา จะขอหมั้นพี่ออกไซด์ เป็นคู่ชีวิตในอนาคต พี่ออกไซด์จะยอมมาเป็นภรรยาผมไหมครับ”
ร่างเล็กพูดพร้อมรอยยิ้มซื่อบนหน้าและยื่นดอกไม้ที่ถูกขดเป็นวงกลมหน้าตาประหลาดตาให้กับร่างสูงที่นั่งยองๆอยู่ข้างๆโดยที่ตอนนั้นยังไม่รู้ความหมายของคำว่าภรรยาเลยด้วยซ้ำ
ออกไซด์ยืนยิ้มกว้างอย่างอ่อนโยนในขณะที่คาร์บอนพี่ชายคนโตถึงกับขำความจริงจังของเด็กชายตัวเล็ก ส่วนไฮโดรเจนที่เป็นเพื่อนยังคงงงๆกับสิ่งที่ร่างบางพูดออกมา
“อืมม..พี่จะรับครับ ถ้าแสบซนคนดีของพี่ยอมเป็นภรรยาแล้วให้พี่เป็นสามีแทน”
“อ่อ พี่ชายอยากเป็นสามีเหรอฮะ อ่า ได้ครับๆ ซนเป็นภรรยาก็ได้”
กลับมา ณ ปัจจุบัน
ผมลงจากรถที่มาจอดหน้าบ้านหลังคุ้นตา บ้านหลังใหญ่ที่เต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้นานาชนิดจนส่งกลิ่นหอมตลบอกอวลไปทั่ว ผมเดินเข้ามาเรื่อยๆ ซึมซับความทรงจำในวัยเด็กที่ผมไม่เคยและไม่มีวันลืมเลือน
....พี่ออกไซด์จะจำผมได้ไหมน้า......
“นั่นใครวะ!”
เสียงทุ้มเข้มพูดปนตะคอกดังมาจากด้านหลังผมที่กำลังก้มลงดมดอกกุหลาบสีสวยที่กำลังบานสะพรั่ง
“เอ่อ”
ผมค่อยๆหันไปมองด้านหลังช้าๆเหมือนโดนจับผิด เบื้องหน้า เป็นชายหนุ่มคนหนึ่งตัวสูงเกือบร้อยแปดสิบและไม่ต่ะกว่าร้อยเจ็ดสิบห้าแน่ๆ ร่างบนเปลือยเปล่าเพยให้เห็นซิกแพก และกล้ามเนื้อสวยเหมือนคนเล่นกีฬา ผิวขาวเหลืองไม่คล้ำแต่ไม่ดำ ตาคมเรียวสีดำกับผมซอยสไลส์สีดำสนิทละที่ต้นคอ จมูกโด่งเป็นสันกับปากเรียวชมพู ผมยังยุ่งๆเหมือนคนที่เพิ่งตื่นจากการนอนหลับ และมือข้างขวาถือสายฉีดน้ำ
“เอ่อ อ่า อะไร ติดอ่างหรือไงครับคุณผู้หญิง”
“ผม..เป็นผู้ชายครับ”
“อ้าวเหรอ ถึงว่า นมแบนจัง แล้วเข้ามาในบ้านคนอื่นทำไมเนี่ย”
“ผมมาหาพี่ชายกับเพื่อนอ่ะครับ ผมชื่อแสบซนครับ”
“เหวย ชื่ออะไรนะ”
“แสบซนครับ”
“ไม่จริงว่ะ คนที่มีชื่อนี้บนโลกแม่งคงตายห่าที่ไหนแล้วล่ะ”
“..เราขอโทษที่หายไปนะ....ไฮโดรเจนใช่ไหม”
ร่างสูงหันมามองหน้าผมแล้วเบิกตากว้างก่อนจะใช้สายตาคมๆจ้องผมนิ่งๆแล้วดึงผมเข้ากอด
“ซน ซนจริงๆด้วย หายไปไหนมาวะเนี่ย”
“เรื่องมันยาวน่ะ”
“โห หายไปเป็นสิบปี ไม่มีติดต่อ พอกลับมากลับมายืนดมดอกไม้อย่างศรีวิไลเนี่ยนะ”
“ฮ่าๆ แล้วพี่ๆกับพ่อแม่ล่ะไฮร์”
“อืม ถ้าเป็นพี่คาร์บอนล่ะก็ตอนนี้แต่งงานมีลูกชายสองขวบชื่อซีโอทู แม่งน่ารักมากเด็กคนนี้ พ่อแม่ก็อยู่ด้านใน เดี๋ยวเราพาไปหาก็ได้ ส่วนพี่ไซด์น่ะน่ะ...”
“...?”
“เฮ้อ ก็เปลี่ยนไปเยอะเลยล่ะ ซนอาจจำไม่ได้เลยก็ได้ พี่ไซด์เป็นนายแบบชื่อดังอีกทั้งยังพ่วงดีกรีอินทิเรี่ยดีไซน์ที่หาตัวจับยากอีกด้วย และเพราะเหตุนี้คงไม่แปลกหรอกที่พี่เค้าจะเป็นเสือผู้หญิงตัวยง ไม่สิ ทั้งหญิงทั้งชายเลยต่างหาก เปลี่ยนคนควงไม่ว่าเล่นเลยล่ะ”
“...นั่นสินะ นานขนาดนั้น”
“เฮ้ยๆ ไม่เอาน่า ป่ะๆ เข้าไปหาพ่อแม่กัน ต้องตกใจแน่เลยถ้าเจอซน ก็หายหัวไปเป็นสิบปีนี่เนอะ”
“โธ่ ไฮร์อ่ะ”
“ป๊าคร้าบบบบบบบบบ ม๊าคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ ดูสิว่าผมพาใครมา”
“ฉันไม่แคร์เรื่องแกตั้งแต่แกพารถรุ่นล่าสุดที่เพิ่งถอยมาไปชนยับแล้วล่ะไอ้ลูกนอก...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด แม่หนูนี่ใครเนี่ย น่ารักอะไรอย่างนี้ ไอ้ไฮร์ นี่ลูกสะใภ้ฉันใช่ไหมเนี่ย”
คุณแม่ที่ยังดูสาวไม่เปลี่ยนแปลงขณะยังนั่งกับคุณพ่อกดปิดทีวีจอแบนขนาดใหญ่แล้วหันมามองผมแล้วยิ้มกว้าง
“แม่ใจร้าย เจอแสบซนแล้วผมเป็นหมาหัวเน่าเลยใช่ไหมล่ะ เออสิ ผมมันไม่ดี”
ไฮร์ทำเสียงเล็กเสียงน้อยแล้วพองลมที่แก้มอย่างงอนๆ ซึ่งผมคิดว่าดูขัดกับร่างสูงๆของมันมาก
“แกว่าอะไรนะ แสบซน แสบซนคนดีของไซด์น่ะนะ หายไปไหนมาเนี่ยลูก พ่อกับแม่ไปหาที่บ้านก็ไม่เจอ กำลังคิดอยู่เลยว่ามีคนหักอก..อุ้บส์”
จู่ๆคุณพ่อก็เอามือไปปิดปากคุณแม่แล้วหันมายิ้มแห้งๆให้ผม
“ผมต้องขอโทษจริงๆนะครับที่ผมไม่ได้ลา คือตอนที่ผมรู้ผมก้อยู่บนเครื่องแล้ว..แล้วผมก็ไม่มีอะไรจะติดต่อทางนี้ได้เลย คุณย่าท่านบอกว่ามันปุบปับอ่ะครับ”
“อ๋อ แล้วนี่คุณย่าเป็นยังไงบ้างล่ะลูก”
“ท่านเสียแล้วครับ..หลังผมเรียนจบไม่กี่วัน”
“เอ่อ พ่อเสียใจด้วยนะลูก”
“แล้วนี่ลูกอยู่กับใครกันจ้ะ”
“..ผมคงอยู่คนเดียวที่บ้านหลังเดิมน่ะครับ”
ผมเอ่ยเบาๆ พ่อกับแม่ของผมเสียไปห้าปีหลังจากผมเกิดพร้อมตั้งชื่อให้ผมว่าแสบซนเพราะผมดื้อมากตอนอยู่ในท้องแม่ ท่านเสียในอุบัติเหตุรถยนต์ นั่นทำให้ผมมาอยู่ที่บ้านหลังนี้บ่อยๆ จนแทบจะเรียกว่าเป้นบ้างอีกหลังเลยก็ได้
“ตายแล้วลูก ไม่ดีเลยๆ หนุ่มน้อยหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มขนาดนี้อยู่ในบ้านหลังนั้นคนเดียว แม่ว่าลูกมาอยู่ที่นี่ดีกว่าลูก”
“แต่..”
“แต่ เต่อ อะไรกันจ้ะ เนี่ย เรามีห้องนอนกว้างคอนเนคกับห้องของเจ้าออกไซด์พอดี ลูกสองคนสนิทกันมากจำได้ไหมจ้ะตอนเด็กๆ”
“เอ่อ..”
“อุ้ย ดีจังเลย แม่ฝันอยากมีลูกชายน่ารักๆอย่างนี้มานานแล้ว ดูแม่มีแต่ละคนสิ ไม่ได้เรื่องเลย โดยเฉพาะแกเจ้าไฮโดรตัวดี”
“โห แม่อ่ะ ผมออกจะน่ารัก”
“เหรอ น่ารักตายเลย”
คุณแม่บีบจมูกโด่งๆของไฮร์ที่ไซร้อยุ่ที่แขนแบบที่เล่นที่จริง ผมยิ้มให้กับภาพตรงหน้าบางๆ
“กลับมาแล้วครับ”
เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้คนในบ้านที่กำลังคุยกันอยู่หันไปมอง ร่างสูงกำยำในชุดสูทสี่ดำ ผมสีควันบุหรี่ นัยส์ตาสีดำอบอุ่นที่ผมเคยหลงใหลตวัดมามองผมอย่างเย็นชา จมูกโด่งเป็นสันตัดกับปากแดงเป็นกระจับสวยได้รูป ร่างสูงใหญ่ ไม่ต่ำกว่าร้อยแปดสิบ ผิวขาวแต่ไม่ขาวจัด ตาคมตวัดมองจ้องผมอย่างดุดัน
.......สิบปีที่ผมทิ้งพี่เขาไปอย่างไม่ลา....
....สิบปีที่ผมนั่งนับวันเรียนจบ.....
.....สิบปีที่ไม่เคยมีวันไหนที่ผมไม่คิดถึงพี่เขา...
...คนที่ผมรักอยู่ตรงหน้าผมแล้ว.....
.....พี่ออกไซด์......
................................................................
ช่วยติชมกันด้วยเน้ออว่าควรจะแต่งต่อไปดีไหม เอามาแบบสั้นๆเผื่อคนอ่านไม่ชอบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
