6
“ขอบคุณมากๆนะซน ถือว่าพี่ติดค้างเราเลยนะเนี่ย”
พี่คาร์บอนพูดขึ้น ตอนที่กลับบ้านมาในตอนสายๆ
“ไม่เป็นไรฮะ ที่จริงต้องขอบคุณพี่ออกไซด์มากกว่า แล้วก็ซีโอทูก็ไม่ซนเลยฮะ”
“ไม่ซน ตายแล้ว พี่เชื่อยากเลยนะจ้ะเนี่ย”
“ฮ่าๆ จริงๆครับ อ่อใช่ ไว้วันไหนผมว่างเดี๋ยวผมมาเล่นด้วยนะครับ แต่ว่าช่วงนี้ซนคงยุ่งเรื่องงาน เพราะว่าซนมีสอบสัมภาษณ์เร็วๆนี้”
“อ้าว จริงเหรอ ว้า พี่กะจะชวนมาทำงานที่บริษัทพี่เลย แล้วเราทำงานที่ไหนล่ะ”
“ผมส่งรีซูเม่ไปให้บริษัทดิจิทอลดีไซน์ครับ ตอนแรกคิดว่าคงไม่ได้เพราะบริษัทดังมาก แต่แหะๆ ผลสุดท้ายก็ตอบกลับมาให้ผมไปสอบสัมภาษณ์”
“อ่อ เราเรียนเรื่องดีไซน์มาเหรอจะว่าไปไอ้ชื่อบริษัทนี่มัน..”
“ไอ้คาร์บอน”
พี่ออกไซด์ที่นั่งเงียบมานานเอ่ยปากพูดตัดบทพี่คาร์บอนเสียงเรียบจนผมงง ได้แต่หันไปมองพี่เพทายกับพี่คาร์บอนที่ส่งยิ้มแหยๆมาให้
“ทำไมเหรอครับ จู่ๆเงียบกันเลย”
“แหะๆ”
“กลับกันได้แล้ว ฉันไม่ได้ว่างทั้งวันหรอกนะ”
“ครับๆ”
“ไปก่อนนะครับ ซีโอทู เดี๋ยวพี่มาเยี่ยมใหม่ แล้วจะซื้อเพื่อนน้องเป็ดมาให้ โอเคมั้ย”
“แอ้ๆ”
มือป้อมพยายามคว้าผมไว้จากในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ ใบหน้ากลมผิวขาวอมชมพูเริ่มเบ้ปาก
“อย่าร้องนะครับ ลูกผู้ชายไม่ร้องนะ พี่สัญญาแล้วไม่ผิดสัญญาแน่นอน มา เกี่ยวก้อยกัน”
ผมเอามือไปเกี่ยวก้อนกับมือเล็กที่นั่งหน้าเบ้ปาก เรียกรอยยิ้มบางๆกับคนที่มองอยู่ทั้งสามได้
“สวัสดีนะครับพี่ๆทั้งสองคน”
ผมไหว้ลาทั้งสองก่อนจะขึ้นรถไปพร้อมกับพี่ออกไซด์ที่สตาร์ทรถรออยู่นานแล้ว
“คุณแม่คร้าบบบบบบบบ”
“จ้า ว่าไง เสียงดังมาเลยนะเรา อ้ะ ทำไมวันนี้แต่งตัวเต็มชุดจังเลยจ้ะเนี่ย”
“วันนี้ซนมีสอบสัมภาษณ์งานฮะ คุณแม่ช่วยอวยพรซนหน่อยได้ไหมครับ”
“ว้า นี่เราจะทำงานอีกคนแล้วจะทิ้งแม่ใช่ไหมเนี่ย เง้อออ”
“ก็ผมไม่อยากเป็นภาระให้น่ะครับ อีกอย่างงานนี้ฟรีแลนซ์ครับ ผมเอางานกลับมาทำที่บ้านได้”
“ดีแล้วจ้ะ งั้นแม่ขอให้เราได้งานนี้ก็แล้วกันนะลูก”
“ขอบคุณนะคร้าบบ อ้ะ ผมเกือบสายแล้ว ไปก่อนนะครับ เดี๋ยวประธานบริษัทดิจิทอลดีไซน์ไม่รับพิจารณาผมล่ะแย่เลย”
ผมรีบไหว้คุณแม่แล้วใส่รองเท้าก่อนจะเรียกแทกซี่ที่หน้าบ้านออกไปยังบริษัทดิจิทอลดีไซน์ทันที
“เอ่ แม่ว่าชื่อบริษัทนี่มันคุ้นๆอยู่นะเนี่ย”
ณ บริษัท
“สวัสดีค่ะ ติดต่อแผนกไหนค่ะ”
“ผมมาสัมภาษณ์งานครับ ตำแหน่งงานฟรีแลนซ์ดีไซน์”
ผมเอ่ยบอกกับพนักงานผู้หญิงสวยมั่นที่นั่งอยู่ตรงประชาสัมพันธ์ของชั้นล่างตึกบริษัทใหญ่
“ขอทราบชื่อด้วยค่ะ”
“ฆัณทสาร วิโรจน์เทพิน ครับ”
“อ่ออ......คุณนั่นเอง”
เธอยิ้มหวานให้ผมก่อนจะกดพิมพ์อะไรสักอย่างในไอแพดประมาณสองสามนาทีแล้วเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยกับผม
“เชิญชั้นบนสุดห้องประธานเลยค่ะ”
“หา ไม่ต้องรอคิวอะไรก่อนเหรอครับ”
“ไม่ต้องค่ะ”
“แล้วให้ผมไปสัมภาษณ์ห้องประธานเลยเหรอครับ”
“ค่ะ ไม่ต้องกลัวค่ะ ประธานท่านใจดี”
ผมยิ้มแห้งๆกับประโยคบอกเล่าของพี่สาวตรงหน้า ใจดี เหอะๆ หวังว่าคงไม่เป็นตาเฒ่าลามกหรอกนะเนี่ย
“ขอบคุณมากๆนะครับ”
ผมไหว้อีกรอบก่อนจะเดินขึ้นลิฟตามคำบอกของพี่สาวคนนั้น ลิฟสีเงินขลิบด้วยขอบดำกว้าง บ่งบอกถึงความหรูหราได้เป็นอย่างดี เสียงลิฟหยุดอย่างรวดเร็วบนชั้นยี่สิบแปด ประตูลิฟเปิดอ้าทำให้ผมเห็นด้านในได้อย่างชัดเจน ในห้องกว้างชั้นสูงสุดเป็นกระจกรอบด้าน ห้องกว้างขวางถูกแบ่งเป็นส่วนๆ เหมือนน้ำบ้านจำลองหลังเล็กมาจำลองอยู่ชั้นบนนี้เลยก็ได้ มุมขวามีเตียงกว้างพร้อมโฮมเทียเตอร์ขนาดใหญ่ ส่วนมุมซ้ายเป็นห้องไม่ใหญ่ไม่เล็กคาดว่าน่าจะเป็นห้องน้ำ ข้างๆมีห้องครัวบิวอินเล็กๆและตรงกลางมีโต้ะกว้างที่ถูกสร้างด้วยกระจกหนา ผมไล่สายตาไปเรื่อยๆจนหยุดที่ใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มหน้าก้มตาเซ็นเอกสารโดยไม่ได้หันมามองผมที่หยุดยืนอยู่หน้าห้องเลย
“พี่ออกไซด์.....”
“อือ เข้ามา”
ผมเดินเข้ามายังห้องหนูแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าพี่ออกไซด์
“เพราะแบบนี้....ทุกคนเลยทำท่าแปลกๆใช่ไหมครับ”
“งั้นแหละมั้ง”
“งั้นผมไม่ขอสมัครงานดีกว่าครับ”
“...”
ร่างสูงเลิกคิ้วมองหน้าผมอย่างสงสัยในสิ่งที่ผมจะพูดต่อไป
“พี่เจอหน้าผมที่บ้านยังหลบเลี่ยง ผมว่าเราอาจจะอึดอัดใจที่ต้องทำงานร่วมกัน”
“นายอึดอัดงั้นเหรอ”
“ไม่ครับ...แต่พี่ออกไซด์อาจจะ..”
“อย่าคิดแทน! ฉันไม่ชอบ”
“.....ครับ”
“ฉันตกลงรับนายเข้างาน”
“เอ่อ แต่จะไม่มีสัม...”
“ไม่มี นายจบมาโดยตรงจากมหาลัยที่ได้รับการรับรองของอเมริกา แถมได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วย ฉันคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรให้ลังเลในการรับนายเข้ามานะ”
“..อย่างน้อยคำถามนึงก็ยังดีนะครับ”
“...คำถามนึงงั้นเหรอ...งั้นเอาเป็น ...ทำไมถึงกลับมา.....”
คำถามที่ร่างสูงคิดจริงๆคือ ทำไมเพิ่งกลับมาตอนนี้ต่างหาก แต่ออกไซด์ก็เลือกที่จะเก็บมันไว้ในใจดีกว่า
ผมมองพี่ออกไซด์ที่ทอดสายตาอบอุ่นอันคุ้นเคยมาในตาผม
“ผม......”
“ช่างเถอะ ถ้านายยังตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เริ่มงานได้แล้วนะ”
“ครับ...งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
ผมหันหลังกลับ ขณะที่กำลังจะกดลิฟลงนั้นก็มีมือแกร่งมาจับที่แขนผมแล้วให้หันไปหา
“ไป..เอ่อ หาอะไรกินกันเถอะ”
พี่ออกไซด์พูดพร้อมกับเสหน้าไปทางอื่น
“ครับ”
ผมยิ้มตอบรับกับคำชวนที่ไม่คิดว่าจะได้ยินนั่น
CLING-GLING CAFÉ
“พี่ออกไซด์ครับ ร้านนี้น่ารักจังเลย ผมเคยผ่านอยู่ แต่ว่ายังไม่เคยลองเข้ามาจริงๆสักที”
“อืม เค้กแล้วก็ไอศกรีมที่นี่อร่อยนะ พี่มากินบ่อย”
“ซนก็ว่าน่าอร่อย อ้ะ...”
ผมก้มหน้าแดงแปร้ดของตัวเองกับคำแทนตัวเองของพี่ออกไซด์และใบหน้าคมที่จงใจก้มมาใกล้ๆหน้าผมขณะรอพนักงานมารับออร์เดอร์
“รับอะไรดีครับ”
“มอคค่ามิกซ์ลาเต้แก้วนึง”
“แล้วน้องล่ะครับ”
“ผมเอาทีรามิสุฮะ”
ผมยิ้มแล้วตอบกลับไปเมื่อมองภาพประกอบน่ากินของทิรามิสุ พนักงานชายท่าทางกวนๆคนนั้นยิ้มกลับให้ผมแล้วเดินออกไป
“แสบซน”
“หา ฮะ ว่าไงฮะ พี่ออกไซด์”
“อย่ายิ้มให้คนอื่น”
“ยิ้ม..?”
“อือ พี่หึง ไม่ชอบ อย่าทำ”
“เอ่อ ฮะ”
อ่า ผมจะระเบิดตัวเองเพราะความอายแล้วนะ ใครเอาอะไรให้พี่ออกไซด์กินผิดปรกติรึเปล่าเนี่ย ทำไมอยู่ดีๆถึงเป็นแบบนี้นะ ผมก้มหน้าไม่กล้ามองพี่ออกไซด์กลัวพี่เค้าจะเห็นว่าหน้าผมแดงแบบฉุดไม่อยู่แล้ว ตั้งใจกินทิรามิสุอย่างเต็มที่
อร่อยจัง ซื้อไปฝาก คุณแม่กับคุณพ่อแล้วก็ไฮร์ดีกว่ามั้งเนี่ย
“ซน ปากเลอะหมดแล้ว คิดอะไรเพลินไปป่าว”
“ซนคิดว่าซนจะซื้อไปเผื่อคุณแม่กับไฮร์แล้วก็คุณพ่อด้วยน่ะครับ มันอร่อยมากๆเลย อ้ะ เลอะตรงไหนเหรอครับ”
“เงยหน้าขึ้นมา”
ผมเงยหน้าขึ้นมาทันที นิ้วชี้เรียวสวยของพี่ออกไซด์ยื่นมาป้ายที่มุมปากซ้ายของผมเบาๆก่อนจะเลื่อนเข้าไปในปากตัวเองอย่างรวดเร็วและพูดสั้นๆว่า
“อือ เอาสิ เอาทีรามิสุเนี่ยล่ะ อร่อยดี หวาน”
ผมถึงกับมือไม้พันกันแทบจะแทรกแผ่นดินหนีกับคำพูดนั่นทันที ฮือ เอาพี่ออกไซด์คนเดิมกับมาก็ดีนะครับ คนนี้ดีเกินไป ผมเขินจะแย่แล้วพระเจ้า
Oxide’s talk
ผมมองใบหน้าหวานที่แดงก่ำขึ้นสีอย่างน่ารักและตากลมที่พยายามหลบตาผมอย่างมีความสุข ทุกคนอาจสงสัยที่จู่ๆผมก็เปลี่ยนไป ผมเอาคำพูดของคาร์บอนเก็บไปคิด มันก็จริงที่ว่าผมเจ็บ แสบซนก็ต้องเจ็บพอกันที่ต้องรอ เพราะงั้นผมก็เลือกที่จะทำตามใจตัวเองดีกว่าต้องมานั่งอึดอัดใจกับการทรมานหัวใจตัวเองเล่นๆ
แม่ดีใจที่ผมคิดได้ ท่านบอกว่าไม่เสียใจถึงแสบซนจะไม่ใช่ผู้หญิงแต่แสบซนก็เป็นคนดี และขี้อ้อนแม่ผมมากๆ เกือบอาทิตย์แล้วที่ผมไปทำงานพร้อมซน ทำอะไรด้วยกัน ผมสังเกตว่าแสบซนชอบนึกถึงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็จะซื้อไปฝากและไปนั่งเล่าให้แม่ผมฟังจนทั้งสองสนิทกันยิ่งกว่าที่แม่สนิทกับผมอีก
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ผมมีแพลนจะพาคนตัวเล็กไปเที่ยวที่ๆหนึ่ง ผมเปิดลิ้นชักที่ใส่ของไว้และหยิบกล่องใบเล็กใบหนึ่งออกมา ในนั้นมีแหวนใบไม้แห้งที่กรอบจนไม่เหลือรูปทรงอยู่ ของที่ผมเก็บรักษาเท่าชีวิต ข้างๆลิ้นชักมีกล่องสีสันน่ารักอยู่ใบหนึ่งที่ผมเพิ่งสังเกตว่ามันมาอยู่ในห้องผมตอนไหน กะว่าจะไปถามซนอยู่ ผมว่าคนนี้เอาอะไรมาวางอย่างนี้ต้องเป็นแสบซนแน่นอน
“ไซด์ ทำไมลงมาช้าจังลูก น้องคอยนานแล้วนะ”
“ผมหาของอยู่นะครับ แล้วนี่แสบซนไปไหนแล้วครับ”
“เห็นว่ามีเพื่อนโทรมาหา ออกไปคุยตรงสวนหย่อมนั่นล่ะมั้ง ระวังเถอะ เพื่อนหรือแฟนก็ไม่รู้ เราน่ะ อายุก็ปาไปเท่านี้แล้วยังไม่รีบจัดการอะไรสักที แม่ลุ้นจนเหนื่อยแล้วนะ”
“โห แม่ผมจริงป่ะเนี่ย ครับๆ แม่อ่ะ ไปเชียร์ไอ้ไฮร์เถอะ ช่วงนี้ได้ข่าวว่ามีแฟนแล้วนี่”
“”โอ้ย แม่เบื่อกับไฮร์แล้ว ลูกคนนั้น ปล่อยมันไปเถอะ”
ผมเดินเข้าไปหอมแก้มแม่แล้วพูด
“คร้าบๆ คุณผู้หญิงอย่าเพิ่งเบื่อผมก่อนล่ะ ผมไปนะครับแม่ รักแม่ครับ”
แม่ยิ้มแล้วหอมแก้มผมกลับเบาๆ ผมเดินไปที่ส่วนหย่อนยุโรปของบ้านที่พ่อปลูกดอกไม้ไว้ให้แม่ แล้วก็เห็นคนตัวเล็กยืนหันหลังอยู่ในชุดไปรเวทสีสันสบายตา
ยังไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยปากเรียก ซนก็พูดกับคนในสายด้วยเสียงไม่เบาไม่ดังมากนัก
“อืม เราคิดว่าเร็วๆนี้”
“......”
“เรากลัว กลัวไปหมดเลย เรากลัวพี่ออกไซด์จะโกรธ”
ผมชะงักปากที่กำลังจะเรียกไว้ทัน เมื่อชื่อผมออกมาจากปากของแสบซน ผมขมวดคิ้วแล้วเดินเข้าไปใกล้ขึ้น
“เรายอมรับ ว่าที่เรากลับไทยมาตอนนี้ เพราะเรารู้สึกผิดกับคนที่นี่.....”
เรากลับมาไทยตอนนี้ เพราะเรารู้สึกผิดกับคนที่นี่
กลับมาตอนนี้ เพราะรู้สึกผิดกับคนที่นี่
รู้สึกผิด.........
ยังไม่ทันที่สมองผมจะได้สั่งการ มือผมก็กระชากแขนบางจนโทรศัพท์ปลิวไปตกอีกที่หนึ่ง คนตัวเล็กหันมามองผมกึ่งตกใจเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นปกติ
หึ ฉากหน้าน่ารักฉากหลังก็ไม่ต่างอะไรกับที่ผมเคยดูถูกไว้สักอย่าง
“พี่ออกไซด์...”
ผมดึงแขนแสบซนมาอย่างแรงแล้วลากมาเรื่อยๆก่อนจะยัดเข้ารถของไฮโดรเจนที่มีกุญแจเสียบอยู่ โดยไม่ทันคิดอะไร ผมเดินมาฝั่งคนขับแล้วรีบออกรถออกจากบ้านด้วยความรวดเร็ว
“พี่ออกไซด์จะไปไหน”
“หึ เลิกเสแสร้งน่าซน ไม่จำเป็นต้องปั้นหน้าในเมื่อสิ่งที่นายทำทั้งหมดมันแค่เพราะความรู้สึกผิด!!!”
“ม...เมื่อกี้พี่ได้ยิน..”
“เต็มสองรูหูเลยล่ะ เป็นไง สะใจไหมที่หลอกฉันได้”
“ผมตั้งใจจะบอก...พี่ออกไซด์ ลดความเร็วลงหน่อยเถอะครับ”
ร่างเล็กเริ่มสั่นเมื่อผมยังเหยียบเร็วขึ้นเรื่อยๆและเป็นทางลาดลงภูเขา
“ตั้งใจจะบอก หึ ไม่ทันแล้วล่ะ เพราะฉันได้ยินเรื่องทั้งหมดแล้ว”
“ผมยอมรับว่าผมกลับมาเพราะรู้สึกผิด”
“สนุกมั้ยซน สนุกไหมที่ทำพี่เจ็บปวดแบบนี้ หา!!”
“ฮึก ....ซน ขอโทษ พี่ออกไซด์ฟังนะ”
“ไม่ฟัง ฉันจะไม่ฟังอะไรจากปากนายแล้วแสบซน ไม่อีกต่อไป”
“ฮึก..พี่ออกไซด์ ลดความเร็วเถอะครับผมขอร้อง มันอันตราย”
ผมเหยียบเบรกเพื่อให้รถฉลอลงแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเบรกไม่ทำงาน
“ชิท เบรกแตก แม่งโว้ย แสบซน ก้มหัวลงเดี๋ยวนี้”
ผมขึ้นเสียงใส่ร่างบางเมื่อเห็นว่ายังไงก็ไม่มีทางหยุดรถคนนี้ได้แน่ๆ
“ล..แล้วพี่”
“ฉันต้องคอนโทรวพวงมาลัยก่อน เพื่อที่เราจะชนต้นไม้กลุ่มนั้น แทนที่จะเป็นต้นไม้กลุ่มใหญ่ด้านหน้านี้”
“แต่ว่า”
“หรืออยากจะตายกันทั้งสองคน ก้ม-หัว-ซะ”
ผมเลือกที่จะโกหกร่างบาง แทนที่จะบอกว่าผมไม่อยากให้ซนตาย เพราะผมรักเขามากแค่ไหน
“ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เวลา แต่ผมขอถามพี่หน่อยได้ไหม พี่ออกไซด์รักผมบ้างไหมครับ”
ผมใจหายวูบเมื่อเบนหน้าจากทางลาดด้านหน้ามาเห็นน้ำตาที่คลออยู่เต็มดวงตากลมโตใส ใบหน้าของแสบซนเด็ดเดี่ยวแต่ก็เศร้าสร้อยจนผมกลัว ผมเบนหน้าหนี ตัดใจตอบ
“พี่ไม่เคยรักนาย ถ้าเป็นไปได้อยากให้นายลืมทุกอย่างไปซะ เพราะมันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของเด็กสองคน”
ผมกัดปากตัวองเพื่อพูดคำใจร้ายนั้นออกไปและเริ่มใจจดใจจ่อกับทางอีกไม่กี่เมตรด้านหน้าที่จะพุ่งเข้าชน
ถ้าเพียงแต่ผมหันไปมองร่างบางสักนิด.........
ถ้าเพียงแต่ผมพูดตรงๆว่าผมรักเขา......
ถ้าเพียงแต่ผมลืมความโกรธต่อร่างบางไป....
ผมก็คงจะรู้ว่าแสบซนกำลังเลือกที่จะทำอะไร........
“เข้าใจแล้ว ผมสัญญาจะลืม..พี่ แต่ผมขอให้รู้ไว้ ว่าจะอีกกี่ปีผมก็รักพี่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมก็รักพี่ เพราะแสบซน เป็นภรรยาของพี่ออกไซด์เพียงคนเดียว”
ยังไม่ทันที่ผมจะประมวลผมในสิ่งที่ร่างบางพูดเพราะผมจดจ่อกับการเบี่ยงพวงมาลัยไปให้โดนจุดที่คาดไว้เพื่อที่ใครสักคนบนรถอาจจะรอด มือบางก็กดศรีษะผมให้ต่ำลงอย่างรวดเร็วและรุนแรงส่วนมือขาวบางอีกข้างก็หักพวงมาลัยหลบอย่ารวดเร็ว รถเปิดประทุนคันสวยพุ่งเข้าชนกับต้นไม้ต้นใหญ่ไม่กี่ต้นอย่างแรงตรงตามที่ที่ผมคาดไว้ เพียงแต่สลับกัน
หัวผมไม่โดนการกระแทกแม้จะโดนเศษกระจกเฉี่ยวเต็มไปหมด
.......แต่แสบซนโดนเต็มๆ.............
โครมมมมม
ช่วงเวลาสั้นๆก่อนที่จะสติผมจะดับลงผมเห็นแสบซนหัวโชกไปด้วยเลือดพึมพำออกมาเบาๆ
“ตามสัญญา......ผมจะลืมพี่ครับ”
........เคยมีคนบอกว่าเมื่อเจอคนที่คุณคิดว่าคุณรักมากกว่าตัวเอง ให้คว้าเขาไว้ ก่อนที่เขาจะจากไป อย่างไม่มีวันกลับ.......
..........................................................................
ฮ่าๆ คนอ่านคงแอบช็อค
รอต่อนต่อไปเนอะ ยังไม่จบนะ อย่างเพิ่งรีบให้มันจบฮ่าๆ ขอบคุณทุกคอมเม้นมากๆนะ นายเอกชื่อฮันจินโฮ เป็นออลซังเกาหลี เห็นน่ารักดีเลยเลือกมา ฝากรูปน่ารักๆของน้องซีโอทูไว้ด้วยนะ
โพลล์
หัวข้อ: แสบซน*ออกไซด์ เป็นภรรยาผมนะครับพี่ชาย ประกาศ! ตอนจบ+ตอนพิเศษ 08/07/11 pg.8 (อ่าน 118949 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก