4
วันนี้วันเสาร์ ผมตัดสินใจที่จะเอาของไปให้พี่คาร์บอนให้เสร็จเรียบร้อย เพราะคาดเดาว่าพี่เขาคงไม่อยู่บ้านวันธรรมดา ผมซื้อของบำรุงและผลไม้อีกเล็กน้อยไปฝากภรรยาพี่คาร์บอนหรือก็คือพี่เพทายนั่นเอง
ปัญหามันอยู่ที่ว่า..............
อยู่ที่..........
ผมลืมจดทะเบียนบ้านมา ฮือ ผมมันโง่งี่เง่าที่สุด
บ้านหลังไหนล่ะเนี่ย ใหญ่ไปหมด แถมเหมือนกันหมดเลย
ขณะที่ผมกำลังยืนเสียใจกับความโง่ของตัวเองนั้นก็มีเด็กตัวเล็กคนนึงคลานช้าๆออกมาจากบ้านหลังโต ยังไม่ทันที่จะได้ตกใจก็มีรถเก๋งคันนึงขับมาทางนี้ด้วยความรวดเร็ว ทางที่คนตัวเล็กคลานอย่างอารมณ์ดี
ผมรีบวิ่งไปด้วยความรวดเร็วโยนของลงบนพื้นก่อนจะรีบคว้าเจ้าตัวเล็กเข้าแนบอกอย่างเฉียดฉิวพร้อมกับเสียงแตรจากรถดังลั่น ผมก้มหัวเชิงขอโทษแล้วรถเก๋งคันสวยก็ขับออกไป
โอ้ย ใจเกือบหยุดเต้นแหนะ
ผมมองเด็กน้อยน่ารักในอ้อมแขนที่ใช้ตากลมแป๋วแว๋วจ้องกลับมาแล้วหัวเราะเอิ้กอ้ากใส่หน้าผม แถมยังเอาหัวเล็กขยี้ไปมากับหน้าอกของผมอย่างมีความสุข
“เกือบไปแล้วนะเราน่ะ ถ้าพี่มาช้ากว่านี้หมดหล่อแน่ๆ ทีหลังอย่าทำอย่างนี้นะครับ”
เหมือนจะรู้ว่าผมพูดอะไร เด็กชายตัวอ้วนกลมพยักหน้าก่อนจะตบมือเสียงดังแปะๆ
เด็กคนนี้หน้าคุ้นๆนะเนี่ย
“ซีโอทู!!! ซี ซี”
เสียงหวานตะโกนดังลั่นมาจากภายในบ้านพร้อมกับเจ้าของเสียงที่วิ่งออกมาอย่างร้อนรน ผู้หญิงในชุดลำลองสีขาวสะอาดตาตัดกับผิวขาวเนียนอมชมพู ผมสีดำขลับปล่อยยาวเลยกลางหลัง ใบหน้าหวานสวยฉายแววกังวลขณะสอดส่องไปทั่วก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ผมและเจ้าตัวเล็กจ้ำม่ำในแขน
เย้ คนนี้ไงครับพี่เพทาย ผมมาถูกบ้านแล้ว แสดงว่าเจ้าอ้วนในมือนี่ก็ซีโอทูสินะ
“ซีโอทู ลูกแม่”
“เอ่อ ครับ นี่ครับ คือพอดีเมื่อกี้ตอนผมมาน้องเข้าคลานอยู่เกือบโดนรถน่ะครับ ผมเลยอุ้มออกมา แหะๆ”
“จริงเหรอค่ะ ตายแล้ว ทายต้องขอโทษแทนซีด้วยนะค่ะ แกซนมากๆ แล้วคุณได้แผลหรือป่าวค่ะ”
“ไม่มีครับๆ เอ่อ นี่บ้านพี่คาร์บอนใช่ไหมครับ ผมชื่อแสบซนครับ เพิ่งกลับมาจากอเมริกา เอาของมาฝาก”
“อ้าว พี่นี่เสียมารยาทจริง เข้ามาเลยจ้ะ มาส่งเจ้าซีโอทูมาให้พี่อุ้มมาดีกว่ามะ”
ผมส่งเด็กชายซีโอทูที่หัวเราะเอิ้กอ้ากให้พี่เพทายก่อนจะหิ้วของที่วางอยู่ที่พื้นขึ้นมา ก่อนจะเดินไปพร้อมๆกับพี่เพทาย
“ทาย ทำไมหายไปนานจังครับ ไอ้แสบซีทำอะไรอีกรึเปล่า”
เสียงทุ้มมีพลังดังขึ้นในขณะที่เจ้าของเสียงกำลังทำอะไรดังกอกแกกๆสักอย่างกับคอมพิวเตอร์ตัวใหญ่
“เกือบโดนรถชนแล้วค่ะ ดีที่ว่าน้องแสบซนช่วยไว้ เอ้าเข้ามาเลยจ้ะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“หืม ทายว่าใครช่วยนะ”
พี่คาร์บอนหันมาในที่สุด ก่อนจะสำรวจเจ้าตัวอ้วนในอ้อมแขนของพี่เพทายก่อนจะเบนสายตามามองผมในที่สุดและชะงักไปชั่วครู่
“ผมแสบซนฮะ ไม่รู้ว่าจำได้ไหม แต่ว่าผมมีของฝากมา...”
หมับ
ยังไม่ทันจะพูดจบพี่คาร์บอนก็คว้าผมเข้าไปกอดแน่นๆอย่างแรง
“ซน น้องซนใช่ไหมเนี่ย เฮ้ย หายไปนานเลย มาๆนั่งคุยกันมา”
พี่คาร์บอนว่าพลางนั่งลงบนโซฟาสีน้ำตาลหรูพร้อมๆกับพี่เพทายและซีโอทู ผมเลยนั่งลงตามทางฝั่งตรงข้าม
“ผมเพิ่งกลับมาครับ พี่คาร์บอนสบายดีไหมครับ”
“อืม ดีเลยล่ะ ยิ่งมีเพทายกับซีมา ชีวิตพี่ยิ่งมีความสุข”
“นั่นสินะครับ อ้อ ผมซื้อพวกยาบำรุงต่างๆมาให้พี่เพทายด้วยนะครับ แล้วก็ซื้อแว่นจากที่โน่นมาให้พี่คาร์บอน กับของเล่นเด็กมาให้ซีโอทู”
“ขอบใจจ้ะ ที่จริงไม่ต้องลำบากเราก็ได้นะ แสบซนนี่ ใช่แสบซนคนดีของออกไซด์ป่ะคาร์บอน”
“อืม คนนั้นแหละ ฮ่าๆ
“แหะๆ”
ผมยิ้มแห้งๆให้กับทั้งสองคนกับเรื่องที่พวกพี่ๆพูดขึ้นมา
“ทำไมจู่ๆถึงไปไม่บอกกล่าวเลยล่ะซน”
“อ้ะ เอ่อคือว่าผมต้องไปเรียนต่อน่ะครับ”
“เคยโกหกพี่ได้ไหมน่ะเรา ถ้าไม่ได้ก็บอกความจริงมาเถอะพี่ไม่บอกใครหรอก”
“....ครับ...วันนั้น ที่ผมขอพี่ออกไซด์แต่งงาน ตอนเย็นผมกลับไปบ้าน คุณย่าก็บอกว่าจะพาไปเที่ยวฮะ จริงๆแล้วท่านให้ผมไปเรียนต่อที่นั่น .....ฮะๆ ความจริงซนอยากติดต่อมามากเลยฮะ เพียงแต่ตอนนั้นผมแค่สิบสอง อะไรก็จำไม่ได้สักอย่าง ผมเคยเกือบจะหนีออกจากบ้าน แต่มารู้ความจริงว่าคุณย่าเป็นมะเร็งครับ เลยตั้งใจเรียนจนจบ แต่พอวันจบ ท่านก็จากผมไปแล้ว”
“อืม พี่ก็คิดอยู่แล้วว่าคนอย่างซนคงมีเหตุผลพอแน่ๆกับการหายไป”
“ครับ แต่พี่คาร์บอนกับพี่เพทายอย่าไปบอกพี่ออกไซด์นะครับ ผมขอร้อง”
“พี่เคารพในการตัดสินใจของเรานะ ทำไมถึงไม่บอกออกไซด์ล่ะจ้ะ”
“ผมอยากบอกพี่ออกไซด์ด้วยตัวเองน่ะฮะ แต่ว่ายังไม่มีโอกาสเลย ที่จริงอย่าโทษพี่เค้าเลยครับ ผมก็ไม่กล้าด้วยล่ะ ผมกลัวจะถูกว่าว่าไม่มีเหตุผล กลัวนั่นกลัวนี่”
“ครับ พงกพี่ไม่บอกหรอก แต่ถ้ามีอะไรจะให้ช่วยก้บอกได้นะ ยังไงเราก็พี่น้องกัน”
“ครับ ขอบคุณมากๆครับ”
“แอ้ๆ”
ซีโอทูค่อยๆคลานมาทางผมแล้วกระตุกขากางเกงผมพร้อมส่งเสียงเรียกแล้วทำท่าจะให้อุ้ม ผมจึงอุ้มเจ้าตัวอ้วนมาไว้ที่ตักแล้วหอมแก้มแรงๆ
“ดีจังเลยเนอะคาร์บอน ทายไม่เห็นซีสนิทกับใครแบบนี้มานานแล้วนอกจากคุณแม่กับคุณพ่อ ดูท่าแกจะชอบน้องซนมากเลยนะจ้ะ”
“ดีจังครับ ผมอยากมีน้องมากๆเลย ตอนอยู่ที่อเมริกาผมเคยไปทำงานเป็นพี่เลี้ยงด้วย”
“ว่าแต่ซีโอทูนี่อายุเท่าไหร่แล้วเหรอครับ”
“เจ้านี่จะขวบแล้วล่ะซน แต่โตเร็วมาก”
“จริงด้วยครับ ตัวโต้โต แต่ไฮโดรมันบอกผมว่าซีแค่สามเดือนเองนี่ครับ”
“ฮ่าๆ มันบอกว่าสามเดือนเพราะว่ามันเป็นครั้งสุดท้ายที่ไอ้ไฮร์มันได้จับเจ้าซีนี่ไง สองอาหลานนี่เขม่นกันมาก เจอหน้ากันทีไรง้องแง้งใส่กันตลอด พี่เลย จับแยกกันมานานล่ะ”
“ฮ่าๆ ผมเห็นภาพเลยฮะ”
“น้องซนจะอยู่ทานข้าวเย็นกับพวกเราไหมจ้ะ”
“ไม่รบกวนดีกว่าฮะ ดูท่าวันนี้คงฉลองวันพิเศษอะไรแน่เลยใช่ไหมครับ ของเต็มเลย”
“จ้ะ วันครบรอบแต่งงานน่ะ ที่จริงจะไปข้างนอกกัน แต่ซีเค้างอแงไม่เอาพี่เลี้ยงเด็กสักคนเลย เห็นทีพี่คงต้องจัดที่บ้านแล้วล่ะจ้ะ”
“พี่ๆไปกันก็ได้ครับ เดี๋ยวซนเลี้ยงให้เอง ของหมูๆอยู่แล้ว ยังไงซนก็ว่าง”
“จะดีเหรอจ้ะ”
“นั่นสิซน รบกวนเปล่าๆ ไม่เป็นไรหรอก”
“ไม่เป็นไรจริงๆครับ นั่นแน่ๆ พี่ๆคงไม่ได้สวีทกันมานานแล้วล่ะสิ ซนเลี้ยงได้ครับ ยังไงแกก็ไม่งอแงกับซนอยู่แล้ว ไปเที่ยวกันเถอะครับ นานๆทีน้า”
“อ่า น้องซนอ่ะ ยังงั้นก็รบกวนด้วยนะจ้ะ แล้วพี่จะรีบกลับนะจ้ะ”
“ฝากด้วยนะซน เดี๋ยวโทรเรียกคนมาช่วย จะได้ไม่เหนื่อยมาก”
“เอ่อ ได้ครับ พี่ๆตามสบายเลยนะครับ ไม่ต้องกังวล ถ้าจะค้างที่ไหนก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยกลับมาก็ได้ครับ เดี๋ยวซนดูแลบ้านให้ได้”
พี่คาร์บอนและพี่เพทายพูดขอบคุณอีกรอบก่อนจะขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและอธิบายเกี่ยวกับซีโอทูให้ผมฟัง พี่คาร์บอนยังบอกอีกว่าไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผู้เชี่ยวชาญจะมาช่วยผมด้วยอีกแรงในการเฝ้าบ้าน แต่ผมก็ไม่ได้ถามไปว่าใคร
“พี่ไปล่ะนะซน ขอบคุณมากๆนะจ้ะ”
“ขอบคุณนะครับซน แล้วพี่จะซื้อของมาเผื่อ”
“ครับ ขับรถดีๆนะครับ ไม่ต้องห่วงครับ”
ผมมองรถที่ขับออกไปพร้อมกดปิดรั้วบ้านอัตโนมัติก่อนจะมองเด็กชายซีโอทูที่อุ้มอยู่
“เหลือแต่เราแล้วนะ หาอะไรทำกันดีกว่าเนอะ”
“แอ้ๆ”
คนตัวเล็กในอ้อมแขนผมยิ้มให้อย่างร่าเริงกลับมา ผมเริ่มจากการเล่นก่อปราสาทกับซีโอทู เด็กคนนี้เรียนรู้เร็วและฉลาดมาก หัวเราะเอิ้กอ้ากตลอดเวลา แถมพอทำอะไรได้ดีจะให้ผมหอมแก้มตลอด ขี้อ้อนสุดๆ ผมว่าพี่คาร์บอนกับพี่เพทายต้องเหนื่อยมากแน่ๆ
“ซีคร้าบบ พี่ชายหิวจัง เราหาอะไรกินกันดีไหม พี่จะเอาข้าวบดให้เรากินด้วยดีไหม เห็นอย่างนี้พี่ชายทำอาหารเก่งนา”
“อา แอ้ๆ”
คนตัวเล็กพยักหน้ารับคำ เป็นสัญญาณให้ผมอุ้มไปได้ ผมหอมแก้มนุ่มๆนั้นอีกครั้งก่อนจะพาซีโอทูเข้าครัวและใส่ลงที่เก้าอี้เด็กตัวสูงสีสดใส
“อืม กินอะไรก่อนละกันนะครับ ค่อยไปเล่นต่อ เราเล่นอะไรกันต่อดีครับ”
ผมถามพลางต้มข้าวบดไปด้วย ผมยังไม่ลืมสับผักให้เป็นชิ้นเล็กๆต้มให้มองไม่เห็นก่อนจะใส่ข้าวตามลงไป จะได้รับสารอาหารเต็มที่ ส่วนของผมก็ทำไข่เจียวหมูสับง่ายๆพร้อมข้าวสวยในตู้เย็นมาเวฟให้อุ่น
“อ้ะๆ”
มือป้อมชี้ไปที่แก้วน้ำของผมแล้วพยักหน้า
“จะเอาน้ำเหรอครับ”
“แอ้ๆ”
สั่นหัวคล้ายจะบอกไม่
“งั้น...อ๋อ จะเล่นน้ำ”
“อ้าๆ”
มือป้อมตบแขนถูกใจเมื่อผมเดาความคิดออก
“ถ้าแค่เอาซีไปหย่อนๆแปปๆล่ะก็ได้นะ แต่ถ้าแช่นานๆไว้โตกว่านี้ดีกว่าเนอะ เดี๋ยวไม่สบายแล้วจะแย่นะครับ”
“อือออ~”
“เก่งมาก มามะ หม่ำๆดีกว่า พี่ป้อนมา”
ออดดดดดด~~~ ออออดดดดด~~
เสียงกดออดดังลั่นบ้าน ผมมองอย่างสงสัย อ่า สงสัยจะเป็นคนที่พี่คาร์บอนว่า ผมมองเจ้าตัวอ้วนที่มองผมอยู่เหมือนกัน เอ่อ เอาไปด้วยดีกว่า เผื่อทำเรื่องในครัวไม่ดีแน่ๆ
ผมช้อนซีโอทูเข้าอกแล้วคว้ารีโมตมาเปิดประตูรั้วบ้านทันที รถสปอร์ตคันหรูขับเข้ามาจอดในบ้านก่อนที่เจ้าของรถจะลงมา
“พี่ออกไซด์!!!!”
“ตะโกนทำไม ไม่เคยเห็นฉันหรือไง”
“ป่าวครับ ซนแค่ไม่คิดว่า.....”
“ช่างมันเถอะ ไหนครับ อ่า สุดหล่อของพี่ วันนี้ซนรึเปล่า”
พี่ออกไซด์ย่อตัวลงมาให้หน้าเสมอกับซีโอทู เมื่อเห็นคุณอาสุดที่รัก เจ้าตัวอ้วนกลมก็เอามือป้อมๆจับแก้มพี่ออกไซด์เบาๆ
“พี่ออกไซด์ทานอะไรมายังครับ พอดีผมป้อนข้าวน้องค้างอยู่”
“ยัง ทำเผื่อด้วยละกัน หิว”
“ครับๆ”
ผมทำข้าวเพิ่มอีกจานและ ผัดผักใส่หมูน้ำมันหอย กับ ไข่เจียวหมูสับให้พี่ออกไซด์ ผมรีบกินของตัวเองให้เสร็จแล้วรีบมาป้อนซีโอทูในขณะที่พี่ออกไซด์ก็กินข้าวเงียบๆ
“ซีโอทู หม่ำๆนะครับ อ้าปากเร็ว อ้ามม”
ผมอ้าปากกว้างจนซีโอทูทำตามผมจึงเป่าข้าวบดคำเล็กๆและใส่ในปากเล็กจิ้มลิ้ม
“อืม คนเก่งของพี่เก่งจริงๆ อย่างนี้เดี๋ยวพาเล่นน้ำเลย แต่ต้องกินถ้วยนี้ให้หมดก่อนน้า”
“แอ้ๆ”
“โอเช สัญญาแล้วน้า”
“ฮ่าๆ”
ผมหันไปมองคนตัวโตที่หัวเราะอยู่ที่ซิงค์ล้างจานเงียบๆ
“ขำอะไรกันครับ”
“ขำนายไง พูดกับเด็กหนึ่งขวบเป็นตุเป็นตะเชียว”
“ซีโอทูฉลาดจะตายครับ ไม่เหมือนคนบางคน..”
“อะไร ว่าฉันเหรอ”
“ไม่หรอกครับ ใครจะรับก็รับไป แบร่ๆ”
“แสบซน!!!”
พี่ออกไซด์ตะโกนแล้วทำท่าจะเข้ามาจับผม ถ้าไม่ติดที่...
“แอ้ๆ”
ซีโอทู เบ้หน้าใส่พี่ออกไซด์ มือป้อมทุบโต้ะเบาๆพร้อมกางเขนบังผมไว้ ฮ่าๆ เด็กคนนี้รู้งาน น่ารักจริงๆครับ
“โห คุณชายซีขวางพี่แบบนี้แล้วพี่จะไปทำอะไรคนของคุณชายได้ล่ะ ใช่สิ พี่มันคนเก่าแล้ว พี่โป้งซีแล้ว โกรธๆ”
พี่ออกไซด์ยกนิ้วโป้งใส่ซีโอทู แล้วสะบัดหน้าหนี ท่าทีน่ารักจนผมแอบขำ
ไหนว่าผมเพ้อเจ้อคุยกับเด็กขวบนึงไง พี่น่ะงอนเด็กขวบนึงด้วยซ้ำ
เจ้าตัวจ้ำม่ำเห็นคนตัวโตงอน รีบง้อเสียงอ้อแอ้ๆ ผมมองชายสองคนอายุต่างวัยผลัดกันเล่นอย่างน่ารักแล้วเผลอยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น
...พี่ออกไซด์......
......คนนี้แหละที่ผมโหยหามาตลอดสิบปี.....
.............................
ตอนที่สี่คลอดออกมาเสร็จๆร้อนๆ ขอให้ชอบกันนะ
ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นมากๆ
โพลล์
หัวข้อ: แสบซน*ออกไซด์ เป็นภรรยาผมนะครับพี่ชาย ประกาศ! ตอนจบ+ตอนพิเศษ 08/07/11 pg.8 (อ่าน 118966 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก