หัวข้อ: สืบเสน่หา (จบ)

[jaymaza]

เอาใจช่วยค่ะ

สนุกอ่ะ

,,, :]

[BeeRY]

จิ้นตามเป็นฉากๆ น่ากลัวเว่อร์ๆ 
เหมือนตัวเองก็โรคจิตนิดๆ กลัวผีโคตรๆ แต่ชอบดู ชอบอ่านอะไรแนวนี้จัง
เชียร์เจมส์สู้ๆด้วย แต่กลัวปวินต์จะเข้าไปยุ่งนะเนี่ย เหมือนจะแอบดื้อนิดๆอ่ะ

[sukie_moo]

คุณหมอ(ผี)รูปหล่อสู้ๆ คุณตำรวจก็อย่าทะเร่อทะร่ามาซะล่ะ

[cavalli]

 

[Yunatsu]

หวังว่าคุณตำรวจจะไม่โผล่ไปให้เจมส์ลำบากนะ

สู้ๆนะเจมส์

[ppm]

(ตอนที่ 4/2 จบตอนที่ 4)


“พ่อจะลองใช้อาคมสลายวิญญาณ” เขาเอ่ยขึ้นในที่สุด หลังจากนิ่งเงียบไปนาน ร่างเล็กของเด็กน้อยที่นั่งมองอยู่ใกล้ ๆ ผุดลุกขึ้นมองมาอย่างวิตก และรีบคัดค้านในทันที

“มันอันตรายเกินไปนะฮะ พ่อก็รู้ ว่ามันจ้องจะซ้ำพวกเราอยู่แล้ว ถ้าเราอ่อนแรงลง ที่สำคัญ เวทย์อันนั้น ถ้าใช้แล้วพ่อจะเหนื่อยจนแทบขยับไม่ได้ ขนาดแค่มันเดินเข้ามาฆ่าพ่อง่าย ๆ ยังหลบได้ไม่พ้นด้วยซ้ำเลยนะฮะ…แล้วพวกเรา ก็ไม่มีใครมีกายเนื้อพอจะช่วยพ่อได้เลยสักคน”

เจมส์พยักหน้ารับ “ใช่ พ่อรู้ แต่ว่าเราจะให้คนอื่นเดือดร้อนเพราะเราด้วยไม่ได้”

“ผมเข้าใจฮะพ่อ แต่ว่า…”

“ตาเจ้าที่ของเจ้ายังไหวรึเปล่า พ่อว่าเจ้าไปช่วยท่านอีกแรงดีกว่านะ ตราบใดที่พวกเจ้าช่วยกันกางอาณาเขตศักดิ์สิทธิ์ไว้ ถึงพ่อจะสู้ไม่ได้ไปสักพัก เราก็น่าจะยังต้านทานพวกมันไหวไม่ใช่เหรอ ส่วนเรื่องอื่น…คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามกรรม ถ้ามันจะถึงวาระนั้น…ถึงเจ้าจะพยายามยื้อไว้สักแค่ไหน มันก็เปล่าประโยชน์อยู่ดีนั่นแหละ”

เด็กชายมองมาอย่างลังเล คำพูดของเจมส์มีเหตุผลอยู่ แต่มันก็เสี่ยงจนเกินไป อีกฝ่ายต้องการให้พวกเขาหมดแรงแล้วค่อยซ้ำ ดังนั้นต้องมีแผนสองรองรับอยู่เป็นแน่

“เราตามคุณตำรวจมาช่วยดีไหมฮะ ถึงพวกผมจะกันภูตผีวิญญาณได้ แต่พวกเราทำอะไรมนุษย์ที่ไม่กลัวเราไม่ได้นะฮะ” เคนพยายามเสนอ

“อย่าดีกว่านะ พ่อไม่อยากให้เขาต้องมาเดือดร้อนไปกับเราด้วย” ชายหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่น

“แต่ว่า…” เสียงเล็ก ๆ เริ่มอ่อยลง เด็กน้อยรู้ดีว่าถ้าลองไปขอร้อง มีหรือปวินต์จะปฏิเสธ แต่พ่อคงไม่ยอมแน่ เพราะยึดถืออีกฝ่ายเป็นคนสำคัญจนไม่อยากให้โดนหางเลขไปด้วย ขนาดเรื่องที่ซ่อนของนั้น คุณตำรวจคาดคั้นเท่าไหร่ พ่อก็ไม่ยอมบอกนี่นะ แววตาของเจมส์นั้นบ่งบอกชัด เมื่อได้ตัดสินใจไปแล้ว ยากยิ่งที่จะยอมเปลี่ยนแปลง เด็กน้อยรู้เรื่องนี้ดี

“พวกผู้ใหญ่นี่เข้าใจยากจริง” เจ้าเคนบ่นพึมพำด้วยท่าทางซึม ๆ “ถ้าพ่อเป็นอะไรไป ผมจะทำยังไงล่ะ”

เจมส์ยิ้มให้พลางลูบผมนุ่มของเขาเบา ๆ แล้วบอกว่า “พ่อไม่ได้อ่อนแอขนาดต้องให้ลูกเป็นห่วงหรอกนะ จะยังไง พ่อก็ต้องปกป้องทุกคน และวิญญาณที่อยู่แถวนี้ให้ได้ ลูกรู้ใช่ไหม ถ้าปล่อยมันนานออกไป พวกพี่ ๆ เพื่อนผีของลูก หรือกระทั่งเจนนี่เอง ก็อาจจะโดนลูกหลงนี้ไปด้วย พวกเราน่ะ ก็เหมือนครอบครัวเดียวกัน ถ้าปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นโดยไม่ทำอะไร พ่อต้องเสียใจทีหลังมากแน่ ๆ แล้วที่สำคัญ พ่อก็ยังมีลูกกับตาเจ้าที่คอยช่วยตอนลำบากอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ ถ้าพวกเราช่วยกัน ยังไงมันก็ต้องผ่านพ้นไปได้สบายอยู่แล้ว ใช่ไหมเจ้าเคน”

เคนเงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะส่งยิ้มไปให้ “ถ้างั้นเรามาพยายามด้วยกันนะฮะ ผมจะไปช่วยคุณตากั้นอาณาเขตไว้อีกแรง จะไม่ยอมให้ใครเข้ามาทำอะไรพ่อ ตอนที่เสียพลังงานไปมากแน่ ๆ ฮะ รับรองได้เลย”

“ขอบใจมากเจ้าเคน ฝากด้วยนะ”

ร่างเล็กพยักหน้ารับ ก่อนจะหายตัวไป

ชายหนุ่มมองเบื้องหน้าที่ว่างเปล่า ที่เมื่อครู่ยังมีเด็กน้อยยืนอยู่ ก่อนถอนใจยาว วิกฤติกำลังเข้ามาเหมือนที่ลางสังหรณ์บอกไว้จริง ๆ แต่อย่างน้อยเขาก็คิดถูก…ที่ไม่ให้ปวินต์มาอยู่ด้วยในคืนนี้

ปวินต์…อย่างน้อยคุณก็จะปลอดภัย…ไว้ถ้าพรุ่งนี้…แล้วเขายังมีชีวิตอยู่ จะต้องให้เลี้ยงข้าวมื้อใหญ่ให้สมอยากเลยทีเดียว ใบหน้าแกร่งอมยิ้มกับตัวเอง แทบจะจินตนาการเห็นอีกฝ่ายโวยวายยามเขากินมากเกินไป ด้วยใบหน้าบึ้งตึงแก้เขินอันแสนน่ารัก

เพียงแค่คิดถึง ก็กลับรู้สึกมีกำลังใจเพิ่มขึ้นอีกหลายสิบเท่าอย่างน่ามหัศจรรย์นัก

…ใช่ เพื่อให้มีวันพรุ่งนี้ต่อไป เขาจะต้องทำให้ได้เท่านั้น!



    ในอีกด้าน ปวินต์จงใจเลิกงานเร็วกว่าทุกครั้ง เขารู้สึกไม่ผิดแน่ ว่าวันนี้เจมส์ผิดปกติไปจนน่าสงสัย

    หรือเพราะคดีเมื่อคืนก่อน ที่มีคนบุกรุกเข้ามาในบ้าน จะทำให้เจมส์คิดจะลงมือทำอะไรตามลำพังในคืนนี้?

    ก็เพราะไม่ยอมบอกเขานั่นแหละ ว่าเรื่องจริง ๆ มันเป็นมายังไง มัวแต่อมพะนำไว้อยู่ได้ ชายหนุ่มคิดต่อไปอย่างหงุดหงิด เขาเป็นตำรวจแท้ ๆ ในสายตาของเจมส์ ยังพึ่งพาไม่ได้เลยหรือไง

ยิ่งคิดยิ่งน่าโมโหนัก หลอกเขาดีนักใช่ไหม คืนนี้ล่ะ เขาจะไปแอบซุ่มดู ว่าเจมส์วางแผนจะทำอะไร เผื่อจะได้รวบจับพวกที่มาก่อกวน และลากตัวบงการที่อยู่เบื้องหลังออกมาให้ได้เสียที เรื่องจะได้จบ ๆ โดยไม่มีใครต้องตายอีก

    ร่างผอมบางมองปืนพกที่ถอดวางไว้บนโต๊ะ แล้วตัดสินใจหยิบขึ้นมาเหน็บเอวไว้ ถ้ามีใครมาบุกบ้านเจมส์อีกในคืนนี้ อย่างน้อยมีเจ้านี่ ก็คงอุ่นใจได้อีกหน่อย ถึงเขาจะดูบอบบาง แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีศิลปะป้องกันตัว ตำรวจทุกคนต้องผ่านการฝึกพวกนี้มาแล้ว และเขาเองก็ทำได้ดีด้วย

    แล้วนายจะเห็นเอง ว่าตำรวจไทย ไม่ได้ไร้น้ำยาอย่างที่คิด!



    “พี่วินต์จะไปไหนเหรอคะ” ปรางทิพย์ทักขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังแต่งตัวใหม่ที่หน้ากระจก และหยิบแจ็คเก็ตหนังตัวโปรดขึ้นสวมใส่ เพื่อใช้ในการบังปืนพกซึ่งคาดเหน็บไว้ที่เอว

การพกปืนไปด้วยทำให้เด็กสาวรู้ว่า ชายหนุ่มกำลังจะออกปฏิบัติการนอกเครื่องแบบที่ดูท่าจะสำคัญเอาการ

    ชายหนุ่มหันกลับมามองน้องสาวพลางยิ้มน้อย ๆ “พี่จะไปทำงานน่ะ ฝากดูแลแม่ด้วยนะ”

    คนฟังไม่ประหลาดใจนัก แม้ว่าเวลาใกล้ค่ำควรจะเป็นเวลาที่คนในครอบครัวควรอยู่กันพร้อมหน้า แต่ครอบครัวของตำรวจย่อมรู้ดี ว่าไม่อาจรั้งคนในหน้าที่เอาไว้ได้

    ดวงตากลมโตมองมาอย่างเข้าใจ โดยไม่มีตัดพ้อ เธอยิ้มให้พี่ชายพลางพูดขึ้นว่า “ได้ค่ะพี่ ปรางจะดูแลแม่ให้เอง ยังไงพี่ต้องทำงานอย่างระวังด้วยนะคะ”

    มือแข็งแรงแตะบ่าน้องสาวเบา ๆ ก่อนแย้มยิ้ม “ไม่ต้องห่วง เสร็จงานแล้วพี่จะรีบกลับ”

    “ค่ะ” เธอรับคำ ก่อนจะเดินออกไปช่วยมารดาเตรียมอาหาร แม้คืนนี้ ผู้เป็นพี่คงไม่ได้อยู่ลิ้มชิมมัน

ปวินต์มองร่างบอบบางเดินจากไปพลางถอนใจยาว รู้ดีว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไร แต่เขาก็ไม่เคยคิดจะเลิกอาชีพที่เสี่ยงอันตรายเช่นนี้

มันเป็นความภาคภูมิใจ ที่เขาได้สืบทอดปณิธานอันหนักแน่นและดีงามจากบิดาผู้ล่วงลับ ที่อย่างไรเขาก็อยากจะรักษามันเอาไว้



กว่าจะมาถึงปากซอยบ้านของเจมส์ เวลาก็เป็นช่วงใกล้ค่ำ ความมืดเริ่มปกคลุมไปทั่ว ทางเดินคับแคบกับเสาไฟฟ้าเก่าที่ตั้งอยู่เป็นระยะ ฉายแสงสว่างน้อยนิด รอบด้านสองฝั่งมีบ้านอยู่ห่าง ๆ กัน แต่ส่วนใหญ่กลับเป็นพื้นที่รกร้างปล่อยทิ้งขว้าง

อาจเพราะพื้นที่บางส่วนตัดกับวัดและป่าช้า และเป็นที่ของวัดอยู่ด้วย จึงทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้าจับจองใช้งาน ร่างผอมเพรียวเดินเข้าไปเพียงลำพัง อาศัยแสงไฟอ่อน ๆ จากเสาไฟ ที่ก็ไม่ได้สว่างสักเท่าใดช่วยนำทาง สายลมเย็นเยือกพัดวูบผ่านไป กลับทำให้รู้สึกขนลุกซู่ บรรยากาศรอบตัวคล้ายขมุกขมัวแบบแปลก ๆ อึดอัดและกดทับ จนรู้สึกแทบยากจะหายใจ

ปวินต์เคยไปบ้านเจมส์อยู่หลายครั้ง และในจำนวนนั้น ก็มีเดินในตอนกลางคืนอยู่ด้วย แต่ไม่มีครั้งไหน ที่ทำให้เขารู้สึกแย่ได้เท่าครั้งนี้

เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ?

เขารู้สึกไม่ดีขึ้นมาอย่างปุบปับ และยังรู้สึก…เป็นห่วงเจมส์ขึ้นมาอย่างไร้เหตุผลด้วย

ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าไวกว่าเดิม ไม่นานก็ถึงบ้านอันคุ้นตานั้น หากในวันนี้ ภาพที่เห็นกลับแปรเปลี่ยนไป ร่างเงาบางอย่างโปร่งใสเจือจางวนเวียนไปมารอบบ้าน คล้ายปกคลุมห่อหุ้มไว้แทบจะมิด กลิ่นอายน่ารังเกียจสร้างความรู้สึกอยากหนีไปให้ไกล ถึงเขาจะมองไม่เห็น แต่ก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ยังคงพยายามจะแทรกตัวเข้าไปในบ้านอยู่ตลอด หากเหมือนถูกอำนาจลี้ลับบางอย่างช่วยผลักดันไว้ กระแสของมันม้วนตัวกราดเกรี้ยว ลองพังเข้าไปครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่กลัวเกรง

ทว่าจู่ ๆ กระแสรอบตัวก็เปลี่ยนไป ความปั่นป่วนพลุ่งพล่านก่อตัวรุนแรงราวพายุ ก่อนจะกวาดพัดวูบเดียวจนจางหาย

แล้วบ้านทั้งหลังก็กลับคืนสู่สภาพเดิม…เป็นบ้านที่สงบเงียบ ร่มเย็นเหมือนทุกครั้ง

คนมองกระพริบตาปริบ ๆ อย่างประหลาดใจ เพราะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ตัดสินใจเข้าไปด้านใน

ไฟยังเปิดอยู่ ในบ้านมีคน พึ่งหัวค่ำ เจมส์คงยังไม่หลับ แต่น่าแปลกนักที่มันกลับเงียบเสียจนใจหาย ไม่มีเสียงคนในบ้านทำกิจกรรมอันใด กระทั่งทำอาหาร หรือว่าเจมส์จะหลับอยู่? แต่ไหนว่าติดธุระ ไม่ว่างไง?

โกหกเขาแน่ ๆ เลย!

ร่างสูงก้าวฉับ ๆ เดินขึ้นบ้าน ตัวบ้านยกใต้ถุนสูง ทำให้ต้องขึ้นบันไดเสียก่อน ชายหนุ่มก้าวอย่างระมัดระวังไปยังส่วนนอกชานที่ทำด้วยไม้ แล้วตรงขึ้นบ้านอย่างแปลกใจ

ห้องที่ไฟเปิดอยู่คือห้องพระ ปวินต์จำได้ดีเพราะเคยเดินผ่าน แม้จะไม่เคยเข้าไปเพราะรู้สึกเจ้าของห้องหวงแหนห้องนี้มากจนไม่ค่อยจะพาแขกเข้าไปสักเท่าไหร่ คล้ายกันไว้เป็นอาณาเขตศักดิ์สิทธิ์ส่วนตัวโดยเฉพาะ

ทว่าพอแง้มประตูเข้าไป เขาก็ต้องตกตะลึงงัน

เจมส์อยู่ในห้องนั้นจริง ๆ แต่กลับอยู่ในสภาพที่สลบไสลไม่ได้สติอยู่กลางห้องเพียงลำพัง ปวินต์รีบตรงเข้าไปพลางเขย่าตัวเรียก ใบหน้าคมสันนั้นขาวซีดเหงื่อโทรมตัว ดวงตาปรือมองขึ้นอย่างยากเย็นยามถูกเขย่า ก่อนจะหลับลงอีก ครั้งอย่างไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะขยับแม้แต่น้อยนิด

“เจมส์ นายเป็นอะไรไป!”

คิ้วเข้มขมวดมุ่น ริมฝีปากยังพึมพำเสียงแผ่วเบาจนปวินต์ต้องขยับเข้าไปจนชิด เพื่อให้ได้ยินว่าอีกฝ่ายกำลังต้องการจะบอกอะไร

“หนี…วินต์… รีบ…หนีไป….”

“หนี? ทำไมกันล่ะ?” คนถามชักเริ่มงง แต่ชายหนุ่มในอ้อมแขน กลับสลบไปอีกรอบเสียแล้ว

รอบตัวที่เงียบสงัด ไม่มีใครเลย ทำให้ปวินต์รู้สึกกลัวขึ้นมา เกิดอะไรขึ้นกับเจมส์กันแน่ แล้วทำไมต้องบอกให้เขารีบหนีไป?

ลมยังคงพัดเสียงอู้ บานหน้าต่างปิดเปิดไปมารุนแรง บรรยากาศในห้องเย็นเยือกขึ้นมาแบบปุบปับอีกแล้ว ทั้ง ๆ ที่เมื่อครู่คล้ายจะกลับคืนสู่สภาพเดิมแล้วแท้ ๆ ปวินต์กระชับร่างคนในอ้อมกอดไว้แน่น พลางส่ายศีรษะแรง ๆ ภูตผีปีศาจมีจริงที่ไหน คงแค่จะมีพายุมานั่นแหละ

เจมส์ที่ยังไม่ได้สติตัวใหญ่และหนักพอดู ชายหนุ่มมองมาอย่างลังเลเล็กน้อย ก่อนค่อย ๆ พยุงแกมลากเขาทำท่าจะออกจากห้องพระ กลับไปยังห้องนอน ให้ได้นอนอย่างสบายขึ้น

หากยังไม่ทันเหยียบย่างออกจากห้อง ก็ได้ยินเสียงเด็กร้องห้ามเสียดังลั่น

“อย่าออกไปนะฮะ คุณตำรวจ!”

ปวินต์ชะงักแล้วมองไปรอบ ๆ อย่างแปลกใจ เขาคิดว่าเจมส์อยู่คนเดียวเสียอีก แล้วนั่นมันเสียงใครกัน

หวนนึกถึงเมื่อตอนกลางวัน ที่เจมส์ไปแจ้งความกับเขา เจมส์ยังบอกว่า มีลูกชายอยู่ด้วย

เอ…หรือจะเป็นลูกชายของเจมส์?

    “นั่นใครน่ะ” เขาตัดสินใจถามขึ้น

    “เชื่อผมเถอะฮะ อย่าออกนอกห้องพระตอนนี้เด็ดขาด… พ่อยิ่งอาการไม่ดี เดี๋ยวจะไม่มีใครช่วยคุณนะฮะ”

    “นายเป็นลูกของเจมส์? แล้วทำไมรู้ว่าฉันเป็นตำรวจด้วย?”

“เชื่อผมเถอะฮะ ผมไม่มีวันทำร้ายพ่อเด็ดขาด…รวมถึงคนที่พ่อรัก…อย่างคุณด้วย”

    เสียงนั้นยังคงหาที่มาไม่ได้ และในห้องนั้นก็ไม่มีใครเลย ปวินต์รู้สึกไม่มั่นใจนัก ว่าจะเชื่อเสียงนั้นดีหรือไม่ แต่น้ำเสียงที่ดูร้อนรนและเป็นห่วง ทำให้เขาตัดสินใจที่จะทำตาม

ยิ่งคำพูดประโยคหลัง เขากลับแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แม้ว่าจริง ๆ แล้วหัวใจเจ้ากรรม กลับเริ่มเต้นแรงโดยไม่บอกกล่าว

    เจมส์…รักเขางั้นเหรอ?

    คงหมายถึงรักอย่างเพื่อนล่ะมั้ง?

    ร่างที่อยู่ในอ้อมแขนครางแผ่ว คนประคองชะงัก รีบหันกลับมามอง ก่อนตัดสินใจพยุงคนไม่ได้สติ กลับมานอนที่กลางห้องอีกครั้ง พื้นห้องที่ปูพรมไว้ไม่แข็งนัก เขาจึงหาผ้าแถว ๆ นั้นมาหนุนศีรษะเจมส์ไว้แทน

    จนแล้วจนเล่า เจ้าของเสียงนั่นก็ไม่ปรากฏตัวออกมา และหลังจากนั้น ไม่ว่าเขาจะถามอะไรออกไป ก็ไร้ซึ่งคำตอบ พายุเบื้องนอกก็ยังโหมกระหน่ำ เสียงฟ้าร้องฟ้าคำรามน่ากลัวนัก ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่หน้าฝนเสียหน่อย ตอนเขาเข้ามา ก็ไม่ได้มีเค้าว่าฝนจะตกเลยแม้แต่น้อยนิด

    สภาพภายนอกเหมือนอะไรบางอย่างที่กำลังตึงเครียด แม้มองไม่เห็น ดีแล้วที่เขาไม่ได้ออกไป อะไรบางอย่างรบกวนจิตใต้สำนึกเขาจนรู้สึกกลัวอย่างไม่มีเหตุผล ได้แต่พนมมือไหว้พระภายในห้อง สวดภาวนาขอให้องค์พระช่วยคุ้มครองในใจ     

    เวลาต้องอยู่ลำพังมันน่าอึดอัดนัก ชายหนุ่มเหม่อมองหน้าคมที่ยังคงซีดขาว อย่างน้อยเขาก็ใจชื้นขึ้น เมื่อรู้สึกได้ว่าลมหายใจแผ่วเบาในตอนแรก เริ่มกลับมาสม่ำเสมอเป็นปกติแล้ว ในยามนี้เจมส์ดูคล้ายคนอ่อนเพลียมาก ๆ ที่ผล็อยหลับไปเพียงเท่านั้น

    “นายเป็นอะไรกันแน่ แล้วเสียงนั่น…เป็นใครกัน เจ้าบ้าเจมส์นี่…มีอะไรก็เก็บเป็นความลับอยู่ได้!” ปวินต์มองคนไม่ได้สติอย่างหมั่นไส้ ถ้าปกติดีเขาคงซัดหน้ากวน ๆ นี้สักที ข้อหาทำให้เขาว้าวุ่นใจจนเกินเหตุ แต่ในยามนี้…จะทำอะไรก็คงไม่ได้ ในเมื่อเจ้าบ้านี่ยังคงนอนนิ่ง

ปวินต์มองคนที่ยังหมดสติไปนิ่งนาน เกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้…รู้เพียงตอนนี้ คงได้แต่รอคอยจนกว่าเจมส์จะฟื้น ถึงจะได้รู้เรื่องมากกว่านี้

ทำไมเจมส์ถึงได้บอกให้เขาหนีไปนะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ตำรวจหนุ่มได้แต่ลอบถอนใจยาว อย่างไม่รู้จะทำอะไรได้ดีไปกว่านี้


จบตอน

[iforgive]

หลอนเว่ย  ดันมาอ่านตอนกลางคืนอีก

[Yunatsu]

ตื่นเต้นนนนน

เจมส์ฟื้นเร็วๆซิๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Whatever it is]

ง่า ลุ้นๆๆๆๆ 

[yayee2]

เอาใจช่วยเจมส์ให้รอดนะ แอบคิดด้วยแหละมนต์ขาวต้องชนะมนต์ดำ
คุณตำรวจ ที่เจ้าเคนบอกน่ะอย่าคิดเฉไฉ รักคือรักแบบคนรัก ไม่ได้รักแบบเพื่อน

[@StaR@]

ชอบมากเลยเรื่องแบบนี้
สงสัยเพราะเป็นสิ่งที่คุ้นเคยและเจออยู่บ่อยๆ
ตอนนี้คงได้แต่เอาใจช่วยเจมส์
ดีใจที่คุณตำรวจเชื่อที่น้องเคนเตือน ไม่งั้นไม่อยากจะคิดว่าจะเป็นยังไง
ชอบน้องเคนมากเลย น้องน่ารัก ขี้อ้อนมากซะด้วย
 

[TanyaPuech]

 

ต่อด่วนนน

[kazhiki]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านครั้งแรกค่ะ สนุกมากๆๆ ติดตามอยู่นะคะ 

[jaymaza]

โอ้ยยยยยยยยยย

ลุ้นๆๆ ตื่นเต้นๆๆๆๆ

รีบๆมาต่อนะคะ

,,, :]

[Rafael]

สยองจริง เรื่องนี้ อิอิ

[sukie_moo]

ลุุ้้นๆ

[cavalli]

 

[ppm]

สืบเสน่หา

ตอนที่ 5

(ตอนที่ 5/1)


เสียงทุบโต๊ะดังปังอย่างขัดใจทำให้คนที่ยืนหลบอยู่ด้านข้างทำตัวแทบลีบ ชวรัตน์หันมากวาดตามองคนของเขาด้วยแววตาที่ขุ่นมัว การเลือกตั้งใกล้เข้ามาแล้ว แต่เขายังจัดการเสี้ยนหนามไม่สำเร็จเสียที ขนาดส่งหมอคง คนที่ดูน่าจะใช้การได้ไปจัดการแล้ว แต่สุดท้ายยังคงเหลวกลับมา

    หมอคงก้าวเข้ามาในห้องตามการเรียกหา พอชวรัตน์เห็นคนที่กำลังทำให้อารมณ์เสีย เขาก็โวยใส่ใหญ่ทันที

    “ไหนคุณคุยไว้เสียมากมายไง ว่าจัดการได้สบายมาก กะอีแค่ผีเจ้าที่แรงเข้าหน่อย ก็ไม่มีปัญญาแล้วงั้นรึ”

    “พวกมันร้ายใช้ได้จริง ๆ ขนาดเจ้านายมันสู้ไม่ได้แล้ว ก็ยังต้านผมไว้ได้ถึงขนาดนี้ แถมยังมีตำรวจนั่นเข้ามาอีก” หมอคงพูดเรียบ ๆ

“แต่ผมจ้างคุณมาแพงนะ” อีกฝ่ายยังไม่ยินยอม

    ดวงตาคมมองมาวูบหนึ่ง เล่นเอาคนกำลังโวยชะงัก หากยังไม่ทันพูดอะไร ก็เห็นใบหน้านิ่ง ๆ นั้นแสยะยิ้ม

    “นั่นมันแค่ทักทาย ถ้าเจ้าตำรวจนั่นไม่เข้ามาแทรก แค่ส่งคนของคุณเข้าไปในบ้านสักคน ก็ปิดปากเจ้าหมอผีนั่นได้แล้ว จะจัดการมัน ไม่ใช่เรื่องยากเลย” หมอคงตอบง่าย ๆ มิได้สะทกสะท้านกับการโวยวายของอีกฝ่ายนัก

    “ทักทายงั้นเรอะ แค่เจอตำรวจคนเดียวก็หัวหดแล้วหรือไง ผมน่ะมีเส้นสายจากในกรม กะอีแค่จัดการตำรวจคนเดียว ง่ายเสียยิ่งกว่าง่าย”

    “แล้วทำไมคุณไม่จัดการล่ะครับ” หมอคงย้อนเข้าให้ คนพูดชะงักก่อนจ้องกลับ

“ฉันไม่อยากยุ่งยากเกินจำเป็น ยิ่งฆ่าเยอะ ก็ยิ่งต้องกลบเกลื่อนเยอะ ที่ฉันต้องการมีแค่เฮโรอีนที่เจ้านั่นเอาไป…กับปิดปากทุกคน ไม่ให้พูดเรื่องนี้ได้อีก…ตลอดกาลก็พอ!”

    คนมองมายิ้มน้อย ๆ “แต่ผมคิดว่า เจ้าหมอผีนั่น คงไม่ยอมบอกที่ซ่อนของง่าย ๆ นักหรอก การจะฆ่ามันน่ะ ไม่ยาก แต่การจะให้มันยอมเปิดปากนี่สิ”

    “ทำไมถึงคิดแบบนั้น” ชวรัตน์ถามขึ้นในทันที

    “ที่ผมหยั่งเชิงมันไป ก็เพื่อพิสูจน์สิ่งนี้ กับคนประเภทที่ยอมเสี่ยงชีวิต เพื่อเพื่อนและเพื่อคนที่ไม่รู้จักได้ จะไม่มีวันเปิดปากง่าย ๆ ถึงจะโดนทรมานปางตายก็ตาม คุณคงจำได้ ว่าผมจัดการชิดชัยขนาดไหน จนตายมันยังไม่ยอมปริปากเลยด้วยซ้ำ” หมอคงพูดต่อไป จากพฤติกรรมนั้นพอจะคาดเดาได้ชัด การที่อีกฝ่ายยอมใช้เวทย์ที่สิ้นเปลืองพลังเป็นอย่างมากตามการท้าทายนั้น แม้จะรู้ดีว่าเสี่ยงถึงชีวิต นั่นเป็นเพราะเจ้านั่น ต้องการปกต้องคนสำคัญไว้นั่นเอง

    ชวรัตน์นิ่งคิดไปเป็นครู่ คำพูดของหมอคงนั้นถูกต้อง ตอนทำพิธีสาปแช่งส่งคุณไสยไปจัดการชิดชัย ขนาดทรมานจนแสนสาหัส เจ้านั่นยังไม่ยอมบอก ว่าซ่อนของไว้ที่ไหน ขนาดใกล้จะตาย ชิดชัยยังตัดสินใจเขียนจดหมายขู่ แทนที่จะยอมจำนน นั่นยิ่งแสดงให้เห็นว่าเขาเชื่อมั่นในตัวเพื่อนคนนี้มากมายนัก ลงเชื่อใจขนาดยอมฝากชีวิตของลูกเมียไว้ นั่นย่อมไม่ธรรมดาแล้ว

    “แล้วคุณจะจัดการยังไง” เสียงที่พยายามทำให้สงบลงของชวรัตน์ถามกลับ

    “เราต้องกุมจุดอ่อนของมันไว้ แล้วค่อยใช้บีบให้มันยอมบอกที่ซ่อนของให้ได้” หมอคงตอบช้าชัด “และจากนั้น…จะปิดปากพวกมันทั้งหมดในคราวเดียว ก็ไม่ใช่เรื่องยากแล้ว!”

    “คุณรู้จุดอ่อนของมันแล้วงั้นรึ”

    คนถูกถามยิ้มน้อย ๆ อย่างเยือกเย็นจนน่ากลัว “ตอนที่มันกำลังลังเล ว่าจะจัดการพวกที่ผมส่งไปทั้งหมดในคราวเดียวดีหรือไม่…ในตอนนั้น…มีคน ๆ หนึ่งเข้ามาพอดี และมัน…ทำให้เจ้าหมอนั่น ยอมเสี่ยงลงมือแทบจะในทันที โดยไม่คิดหน้าคิดหลังอีก…แถมยังทุ่มสุดตัว ชนิดที่ไม่ห่วงกระทั่งชีวิตตัวเองเลยด้วยซ้ำ!”

    “ใครกัน” คนฟังชักเริ่มอยากรู้

    “ตำรวจคนนั้นของคุณไงครับ…ผู้กองปวินต์!”



    ยามเช้ามาเยือนจนได้ แสงที่แยงตาทำให้เจมส์หรี่ตาน้อย ๆ ก่อนลืมขึ้นอย่างช้า ๆ ร่างกายยังรู้สึกหนัก ๆ ล้า ๆ ไม่หาย ผลข้างเคียงของการใช้อาคมนั้นช่างทำให้เสียพลังงานมากเอาการจริง ๆ แต่ตอนนี้ก็เช้าแล้ว เขายังคงอยู่ในห้องพระเหมือนเดิม ท้องฟ้าที่เห็นจากหน้าต่างเปิดอ้า ยังดูแจ่มใส ไม่มีข้าวของถูกรื้อค้นหรือเสียหาย ทุกอย่างยังคงปกติ แสดงว่าเมื่อคืนเจ้าตัวแสบของเขากับท่านเจ้าที่คงจัดการได้เรียบร้อยดีสินะ

    สมองยังมึน ๆ ก่อนจะจำได้ว่าเรื่องราวมันไม่ได้มีแค่นั้น….ก่อนที่เขาจะสลบไป…ใครบางคน เข้ามาในห้องนี้

    ดวงตาคมหลับลงอีกครั้งอย่างใช้ความคิด…ใช่แล้ว เมื่อคืน เขากำลังจะร่ายเวทย์นั้น และกำลังคิดว่าจะค่อย ๆ จัดการทีละน้อยเพื่อออมกำลังกันไว้ก่อนดีหรือไม่

    แต่จู่ ๆ กายละเอียดที่มีโสตประสาทเป็นเยี่ยมกว่า กลับสัมผัสได้ ถึงการมาของใครบางคน

    รวมถึงกลุ่มวิญญาณร้าย ที่เริ่มมารุมล้อมร่างนั้น แม้ว่าเจ้าตัวจะมองไม่เห็น

    และเขาก็สัมผัสมันได้ชัดเจนในที่สุด ว่าคนที่มานั้นคือปวินต์!

    หลังจากนั้นทุกอย่างก็เป็นไปโดยอัตโนมัติ เขาแทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่าทำอะไรไปบ้าง แต่การใช้พลังทั้งหมดลงไปในคราวเดียว กินแรงมากกว่าที่คิด ในที่สุดแล้วเขาก็หมดสติไป ความรู้สึกสุดท้ายที่หลงเหลือ คือมีคนโผล่เข้ามาในห้อง แล้วกอดเขาไว้ พลางร้องเรียกอย่างตกใจซ้ำแล้วซ้ำอีก

    ต้องใช่ปวินต์แน่ ๆ!

    แล้วตอนนี้ล่ะ?

    ชายหนุ่มขยับตัวจะลุกขึ้นแทบจะในทันทีที่ตั้งสติได้ ก่อนจะชะงักเมื่อรู้สึกว่าบนหน้าขา มีอะไรนอนทับอยู่อีกแล้ว!

    พอมองให้ชัด ๆ เจมส์ก็แทบสะดุ้ง เมื่อพบว่าคนที่เขากำลังห่วงแสนห่วง กลับมานอนหลับอยู่ตรงนั้นเสียได้ แถมยังหลับสนิทอย่างสบายเสียจนน่าอิจฉา

    เขาแทบไม่กล้ากระดิกกระเดี้ยมากไปกว่านั้น ใบหน้าที่เอนอิงจนใกล้ชิด สัมผัสอุ่น ๆ ที่มีลมหายใจสม่ำเสมอแผ่วเบา กลับทำให้เขา…ใจเต้นแรง

    ชายหนุ่มกุมหน้าอกไว้ แอบกลัวว่าเสียงหัวใจที่เต้นดังของตัวเอง จะปลุกคนกำลังหลับให้ตื่นเสียได้

    หากเสียงหัวเราะคิกที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้เขาเผลอสะดุ้งสุดตัว

    “เฮ้ย เจ้าตัวแสบนี่ ตกใจหมดเลย!” เขาเผลอดุเจ้าของเสียงนั้นกลับไป ด้วยรู้ว่าเป็นใคร แต่เสียงที่เผลออุทานนั้น ก็ดังจนคนกำลังหลับเริ่มขยับตัว

    ชายหนุ่มอุดปากตัวเองโดยอัตโนมัติ ทว่ามันไม่ทันแล้ว

    คนกำลังหลับกลับขยับตัวเสียก่อน

    เสียงโวยวายนั้นทำให้ปวินต์ตื่นขึ้นจนได้ เป็นเพราะเมื่อคืนแทบไม่ได้นอน แถมจู่ ๆ ก็มีเสียงหนวกหู คนพึ่งตื่นเลยยังตื่นไม่เต็มตานัก เขาพยายามยันตัวลุกขึ้นอย่างง่วงงุน หากมือที่เท้าลงไป กลับเจอกล้ามเนื้อที่แข็งแรง แทนที่จะเป็นพื้นพรมอันนุ่มนิ่ม

    สัมผัสหยุ่นมือแปลก ๆ ทำให้คนยังไม่ตื่นดีชะงัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองให้ชัด ทว่าอีกฝ่ายที่กำลังมองลงมา กลับประสานสายตากันพอดิบพอดี

เสียงหัวเราะคิกดังมาอีกครั้ง อย่างไม่อาจข่มกลั้นได้ “พ่อฮะ ระวังจะโดนคุณตำรวจหม่ำนะ”

ตำรวจหนุ่มสะดุ้งกับคำพูดนั้น แม้จะยังไม่เห็นตัวคนพูดเลยตั้งแต่เมื่อคืนก่อน เพราะพอรู้สึกตัวตื่นเต็มตา มองจากที่เห็นเลยเหมือนกับกำลังคร่อมตัวเจมส์เอาไว้ซะนี่

พอรู้สึกตัว เขาก็รีบขยับตัวผละออกมาแทบจะในทันที ด้วยใบหน้าที่แดงฉาน

“คุณ…เอ่อ…มาตั้งแต่ตอนไหนน่ะครับ” เจมส์พยายามถามขึ้นเพื่อกลบบรรยากาศสีชมพูที่ขนาดตัวเขาเองยังทำอะไรไม่ค่อยจะถูกนั้น

ร่างผอมบางผุดลุกขึ้น แทบไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่ายตรง ๆ ก่อนพูดตะกุกตะกัก “กะ…ก็มาตั้งแต่เมื่อวานน่ะสิ นายน่ะ สลบไม่รู้เรื่องจนฉันต้องมานั่งเฝ้าอยู่นี่ไง จะออกไปก็ออกไม่ได้ ใครก็ไม่รู้ห้ามไว้…แถมรอบบ้านก็หยั่งกับเกิดสงคราม …อ้อ เสียงเมื่อกี้นั่นแหละ”

ว่าแล้วก็จ้องกลับมาอย่างโมโหนิด ๆ เมื่อรู้สึกว่าโดนปั่นหัวโดยทั้งพ่อทั้งลูกชอบกล

“’ลูกชาย’ ของนายสินะ ซ่อนอยู่ตรงไหนกัน บอกให้ออกมาซะที!”

ชายหนุ่มพยายามจะลุกขึ้น แต่ยังรู้สึกมึนหัวจนคล้ายบ้านจะหมุน ไร้เรี่ยวแรงจนต้องนอนลงซ้ำ พลังงานจากความตกใจ มีเพียงไม่นานจริง ๆ เสียด้วย เขายังคงขยับตัวลำบาก และปวดไปทั้งตัวจนแทบไม่อยากจะลุก

“อึก…” เสียงครางเบา ๆ กับใบหน้าที่ยังคงซีด ทำให้คนกำลังโวยวาย เลิกโวยไปโดยอัตโนมัติ เขารีบนั่งลงใกล้ ๆ พลางช่วยจับพยุงอีกฝ่ายให้นอนลง

“นายยังไม่หายเลยนี่ แล้วเป็นอะไรกันแน่ บอกให้ฉันรู้ทั้งหมดได้แล้วนะเจมส์” เสียงพูดแกมเป็นห่วงยังลงท้ายด้วยคำสั่งอย่างดุ ๆ เช่นเคย

คนโดนดุยิ้มแหย ๆ พลางพูดตอบขึ้นว่า “กลัวแล้วครับ ขอผมพักอีกสักหน่อย…สักครึ่งวันก็ได้ ผมสัญญาว่าจะเล่าให้คุณฟัง…เกือบทั้งหมดเลยเอ้า”

“ยังจะกั๊กไว้อีกนะ” คนฟังยังไม่พอใจนัก ก่อนระบายลมหายใจยาว “เอาเถอะ บอกอีกหน่อยก็ยังดีกว่าไม่บอกอะไรเลย นอนพักอีกสักหน่อยก่อนแล้วกัน หายแล้วค่อยคุยกันอีกที ว่าแต่ว่าตอนนี้ ออกไปได้แล้วใช่ไหมเนี่ย”

คนป่วยพยักหน้ารับ “ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วครับ ผมคิดว่างั้นนะ” เขาพูดต่ออย่างไม่มั่นใจนัก แต่แสงแดดยามเช้า จะชะล้างอาถรรพ์ออกไปได้ดี ช่วงนี้คงไม่มีอะไรอีก แม้เขาจะไม่แน่ใจเลย ว่าค่ำนี้…พวกมันจะมากันอีกไหม

    แผ่นหลังบอบบางที่กำลังจะเดินออกไป ทำให้คนมองอดรู้สึกเหงาไม่ได้ อาจจะเพราะอยู่คนเดียวมาเนิ่นนาน แม้จะมีบรรดาผี ๆ ค่อยอยู่เป็นเพื่อน แต่สัมผัสที่ได้รับ ย่อมไม่อบอุ่นและรู้สึกดี…เหมือนมนุษย์ที่ยังคงมีกายเนื้อให้อุ่นใจเป็นแน่

    โดยเฉพาะในยามป่วย…ที่จิตใจนั้นเปราะบางเป็นพิเศษเช่นตอนนี้

    เจมส์พยายามไล่ความคิดที่จะอ้อนอีกฝ่ายนั้นออกไป ปวินต์ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเสียหน่อย แค่มาช่วยไว้เมื่อคืน ก็ดีมากแล้วแท้ ๆ น้ำเสียงของเขาที่พูดขึ้น จึงพยายามทำให้ดูปกติราวกับว่าไม่ได้เป็นอะไรแล้ว

“คุณจะต้องไปทำงานสินะครับ ขอโทษที่เมื่อคืน ทำให้ต้องมาลำบากด้วย”

“ฉันจะโทรลางานวันนี้ ปล่อยนายไว้คนเดียวได้ยังไงกัน อ้อ ถึงลูกชายนายจะอยู่ด้วย ฟังจากเสียงก็ดูจะเด็กเกินไป คงช่วยอะไรไม่ได้มาก อย่าลืมล่ะ หายแล้วนายต้องเล่าให้หมดเปลือกด้วย มีลูกแล้วแบบนี้ ยังจะเอาเมียไปซ่อนไว้ไหน แล้วยังจะมาจีบ…”

“เมีย? จีบ…?” เจมส์ถามอย่างสงสัย เขากำลังจะหลับตาลงอีกรอบแล้ว ถ้าไม่สะดุดกับคำพูดอีกฝ่ายเสียก่อน

ปวินต์ชะงัก เมื่อรู้สึกว่าจะเผลอพูดอะไรมากเกินไปแล้ว เขาเป็นอะไรไปเนี่ย? ตำรวจหนุ่มเริ่มกลบเกลื่อนต่อในทันที

“เอ้อ ไม่มีอะไร ไว้หายก่อนค่อยคุยแล้วกัน” ว่าแล้วเขาก็มองชายหนุ่มตรง ๆ ก่อนจะย้ำขึ้นว่า

“เพื่อนช่วยเพื่อนเป็นเรื่องที่สมควรต้องทำอยู่แล้ว ห้ามคิดว่าฉันลำบากเพราะนายเด็ดขาด เข้าใจไหม”

คนฟังยิ้มรับเซียว ๆ ก่อนจะพึมพำขึ้นว่า “ขอบคุณครับ…ขอผมนอน…อีกสักพักแล้วกัน” พูดได้แค่นั้นก็หลับไปอีก ร่างกายที่สูญเสียพลังงานไปมาก กำลังต้องการการปรับตัว และการนอน เป็นการชดเชยที่ดีที่สุดสำหรับการนี้

ปวินต์มองคนกำลังหลับก่อนถอนใจยาว พอเรื่องยุ่ง ๆ หมดไป ก็เริ่มรู้สึกหิวขึ้นมา เจมส์หลับไปแล้ว และท่าทางคงไม่เป็นไรมากแล้วด้วย

ชายหนุ่มจึงเดินสำรวจบ้านของเจมส์อีกครั้ง เขาเคยเข้ามาแค่ห้องรับแขกที่อยู่ไม่ไกลออกไปจากห้องพระ บ้านหลังนี้มีห้องอยู่ไม่มากนัก แถมเหมือนจะไม่มีใครอยู่เลย ไม่ว่าจะเดินดูตามห้องทุกห้อง ก็ยังไม่มีใครอีก

เจมส์อยู่คนเดียว? แต่เขาก็ได้ยินเสียงเด็กจริง ๆ อยู่ดี

เอาเถอะ เลิกคิดมากได้แล้ว ชายหนุ่มบอกกับตัวเอง เมื่อเผลอคิดไปว่านั่นอาจจะเป็นเสียงของ…

ผีมีจริงที่ไหน เขาอาจจะตกใจจนเบลอหูเพี้ยนไปเองก็ได้

    ปวินต์รีบปฏิเสธความคิดนั้น ก่อนลงมือสำรวจครัวเพื่อเตรียมอาหารให้กับตัวเองและคนป่วย

   

    ห้องครัวของที่นี่ดูโบราณนัก เข้ากับสภาพบ้านกึ่งทรงไทยโบราณ ที่ยังคงมีนอกชานไว้รับแขก แถมยังยกใต้ถุนสูงนั่นจริง ๆ ผนังครัวออกแบบโปร่งเป็นไม้ขัดกันเป็นตาราง ฝาผนังห้อยเครื่องครัวพวกหม้อกระทะ แขวนไว้เป็นระเบียบที่อีกด้าน แต่แม้จะดูโบราณอย่างไร ครัวนี้ก็ยังดีตรงมีตู้เย็นอยู่ด้วย

    ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเปิดประตูตู้เย็นก่อนเป็นอันดับแรก หลังจากที่กวาดสายตาสำรวจดูข้าวของที่แช่ไว้ภายใน เขาก็เริ่มอมยิ้ม ดีจริงที่ในตู้เย็นมีของสดเหลืออยู่ ทำอาหารอ่อน ๆ พวกข้าวต้มดีกว่า ถ้าเจมส์ตื่นมาอีกทีจะได้…

    หน้าที่เผลอยิ้มจนหุบไม่ลงของตัวเองทำให้ชายหนุ่มชะงัก เมื่อเผลอคิดถึงใบหน้าดีใจของใครบางคนเข้า ถ้าได้ชิมอาหารมื้อนี้

เขาไม่เห็นจะต้องดีใจเลยนี่ ที่จะได้ทำอาหารให้เจ้าบ้าที่ทำให้เขาแทบไม่ได้หลับได้นอนเมื่อคืนกิน

    แต่ก็นะ…ถือว่าใช้หนี้ค่ากาแฟวันก่อนก็แล้วกัน!

    ปวินต์บอกกับตัวเอง ก่อนจะหยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่ แล้วลงมือทำอาหารอย่างมีความสุข


(TBC)

[kazhiki]

แหม คุณตำรวจ ทำตัวน่ารักนะเนี่ย ชอบเค้าเข้าแล้วล่ะสิ อิอิ 
รอติดตามอยู่ค่ะ

[som]

หายใจโล่งไปอึกหนึ่ง แต่ลูกต่อๆไปละจะขนาดใหน  ลุ้นสุดตัว  สนุกแบบหยองๆ  กุมารเคนกอดทีได้ป่าว

[คนริมคลอง]

มาติดตามอ่านด้วยคนครับ ไม่ค่อยได้อ่านนายเอกที่เป็นตำรวจ

แถมคนทรงเจ้าเป็นลูกครึ่งอีก มีกุมารทอง มีผีไทย

สนุกครับ +1

[Rafael]

อิอิ ลุ้นกันต่อไป

[@StaR@]

ครั้งนี้ก็โดนไปไม่ใช่น้อยแล้ว
ไม่อยากจะคิดถึงครั้งต่อไปเลย
คุณตำรวจดูแลตัวเองด้วยน่ะ
คิดว่าคงโดนอีกฝ่ายจับตาและเล่นไม่ซื่อแน่นอน
 

[yayee2]

เจมส์ได้นอนพักเต็มที่ ตอนตื่นมายังจะได้กินข้าวต้มที่คงจะแสนอร่อยกว่าข้าวต้มใดๆอีก
แบบนี้เรี่ยวแรงและพลังที่เสียไปจากการต่อสู้ คงคืนมาได้เร็วๆเนอะ
สังหรณ์ใจว่าไอ้หมอผีคงจะหาทางเล่นงานคุณตำรวจ
เพราะคงจะรู้แล้วว่าเป็นจุดอ่อนของเจมส์

[raphaello]

งึมม พ่ออย่าปล่อยว่าที่แม่เจ้าจุกออกจากบ้าน้า

เดี๋ยวไม่ได้กลับ หมอคงรอจับอยู่


วินแม่บ้านนนน

[sam3sam]

คุณตำรวจน่ารัก
ทำตัวน่ารักแบบนี้เจมส์จะไปไหนรอด

[zeit]

คุณตำรวจน่ารักจัง แถมใจดีด้วย
ตอนต่อไปต้องหวานๆๆๆแน่เลยยย
รึจะเจอพวกก่อกวนเนี้ย?

[ordkrub]

เพิ่งมีโอกาสอ่านครับ
สนุกจนไม่อยากละเลยครับ
ชอบ!!!!!!!

[patee]

รอลุ้นต่อค่ะ

 

[iforgive]

สั้นไปเปล่าหว่า  เหมือนยังอ่านไม่จุใจเลย   ตอนนี้เริ่มน่ารักทั้งคู่เลย  อิ อิ
หมอผีเอาไว้ทีหลังก่อนเน้อ  ให้ได้หายใจหายคอกันก่อนเถอะนะ