ตอนที่ 14
ข่าวเรื่องวินความจำเสื่อมพูดปากต่อปากกันจนทั่วมหาลัย มีคนเข้ามาพูดกับผมทำนองว่า เห้ยมึงรู้รึยัง ได้ข่าวรึเปล่า สามถึงสี่หน กูรู้นานแล้ว ข่าวเก่าแล้ว ไม่เห็นน่าสนใจเลย ข่าวใหม่ของผมคือเจ้าแก้วได้ยินคลิปเสียงที่ผมส่งให้แล้ว และมันอยากกลับมาเมืองไทย...
ปัญหาก็คือ พ่อกับแม่แล้วก็เฮียก้อง ไม่มีใครยอมให้กลับไทยสักคนเดียว ทะเลาะกันหนักจนมันโทรมาร้องห่มร้องไห้กับผม โคตรน่าสงสาร
ผมนี่มันตัวสร้างปัญหาจริงๆ เลย แก้วกำลังอาการดีขึ้นเรื่อยๆ ถ้าปล่อยไว้แบบนั้น แก้วก็จะลืมมันได้ในที่สุด แต่ผมดันกวนน้ำให้ขุ่น แก้วอยากกลับมาเจอคนรักเก่าของมัน ถ้ามันกลับมาได้ เรื่องจะยิ่งยุ่งเหยิงแน่ ถึงจะสงสารแต่ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอยากให้มันกลับมารึเปล่า
"เก้า ผมจำอะไรไม่ได้จริงๆ ดังนั้น ถ้าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง เก้าต้องเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ผมฟังก่อน"
เล่าเหตุการณ์ ทั้งหมดน่ะเหรอ!?
วันนี้ผมอารมณ์ไม่ดีมาก แล้วไอ้คุณชายวินก็เกิดบ้าอะไรไม่รู้ จู่ๆ มาเค้นเอาคำตอบจากผม พอมองหน้าสวยๆ นั้นแล้วเหลืออด เหมือนมันกำลังทำไขสือ ปัดสวะไม่ยอมรับความผิดที่ตัวเองก่อไว้ แต่คิดอีกที ในแง่ที่ว่ามันป่วยจำอะไรไม่ได้ มันก็คงอยากรู้ว่าอดีตชั่วๆ ของตัวเองเพื่อสนองความอยากรู้ความสงสัยล่ะมั้ง
พวกเราออกมาคุยกันในคอฟฟี่ช็อปแห่งหนึ่งนอกมหาลัย
วันนี้กูจะด่ามึง ตราหน้ามึง ขุดเรื่องเลวๆ มาทับถมให้จมดิน มาแกว่งเท้าหาเสี้ยนเอง
"น้องชายกูชื่อแก้ว มันเป็นเกย์แล้วก็เป็นแฟนมึง คบกันตอนไหนไม่รู้"
ผมสั่งกาแฟร้อนไป ไอ้หน้านายแบบสั่งกาแฟเย็น
"พอมึงเบื่อก็เลิกกัน เจ้าแก้วไปตามตื๊อขอคืนดีกับมึง มึงก็หาทางกลั่นแกล้ง พยายามสลัดมันทิ้ง กูไม่ได้เข้าข้างน้องหรอกนะ แก้วก็มีส่วนผิดที่โง่ไปรักมึง แต่มึงก็ร้ายกับน้องกูเกินเหตุ เล่นแรงขึ้นทุกวันๆ ใช้น้องกูเป็นขี้ข้าบ้าง ทำให้เค้าต้องอับอายคนอื่นบ้าง เพื่อนฝูงก็ไม่เหลือ ตั้งแต่เจอกับมึงจากที่เป็นเด็กดีก็เสียผู้เสียคน"
มันกลืนน้ำลาย ร่างสูงๆ ไหล่ตก ดูคล้ายตัวจะหดเล็กลงไป เหมือนเด็กโดนดุด่า
"ตลอดเวลาที่แก้วไปตามก้นมึง มึงก็มีแฟนใหม่ พวกแฟนมึงแต่ละคน ก็ร่านๆ ร้ายๆ ทั้งนั้น คอยจ้องทำร้ายแก้วตลอด มึงรู้เห็นเป็นใจด้วยรึเปล่าไม่รู้ แต่คำพูดมึงก็ดูถูกเหยียดหยามแก้วเหมือนไม่ใช่คน ต่อหน้าคนพวกนั้น ก็เหมือนมึงร่วมมือกับคนอื่นมาทำร้ายน้องกู"
ผมหยุดว่าแล้วจิบกาแฟเอกเพรสโซที่มาเสิร์ฟ รสชาติฝาดขมกระจายไปทั้งปาก ผมเคยตามล้างแค้นคนๆ นี้มาเยอะแล้วแต่ไม่เป็นผลสำเร็จ เพราะบ้านมันอิทธิพลเยอะ ตัวมันเองก็พิษสงเยอะ โดนสวนกลับมาเจ็บตัวหลายที แต่เวลานี้ตัวต้นเรื่องกลับจำอะไรไม่ได้ ล้างแค้น... ง่าย... แต่มันเหมือนเกาไม่ถูกที่คัน ถ้ามันทำร้ายแก้วตาดวงใจของผม ผมควรทำลายสิ่งที่มันแคร์ที่สุด ถูกไหม? หรือว่าถ้าบอกเล่าเรื่องทั้งหมดจนจบแล้ว กูจะสามารถทำร้ายจิตใจมึงได้บ้างนะ...
"แก้วมันทนได้ มันอดทนมาตลอด จนวันนึง มึงพูดจาขู่เข็ญให้แก้วมันยอมนอนกับคนอื่น มึงหลอกแก้วว่าจะยอมกลับไปคบกันเหมือนเดิม ไอ้สัตว์นรก...สารเลว"
ผมเบือนหน้ามองไปรถที่วิ่งสัญจรไปมานอกร้าน ทำไมต้องมานั่งพูดเรื่องโสมมของมึงให้เสียปากกูด้วยวะ เปลืองเวลา เสียความรู้สึก กูโง่อีกแล้วที่คิดจะพูดจาทำร้ายจิตใจมึง มีแต่กูที่เจ็บปวดแทนน้อง มีแต่กูที่มานั่งทำร้ายตัวเองในร้านกาแฟนี่ กูจะทำยังไงถึงจะสาสมกับเรื่องพวกนั้น ผมพยายามไม่แสดงความอ่อนไหวหรือเจ็บปวด ไม่อยากสบตา วันนี้ผมไม่ได้แกล้งแสดงละคร เพราะเสียงร้องไห้ของแก้วเมื่อเช้ายังสะอื้นดังอยู่ในหัว ร้องไห้เหมือนกับเด็กเล็กๆ ที่บาดเจ็บเลือดไหล
และเมื่อหันมาดูปฏิริยาของอีกฝ่าย
น้ำตาวินไหลอาบทั่วทั้งแก้มแล้ว
ผมมองภาพคนตรงหน้าเหมือนโดนฆ้อนทุบหัว ไอ้วินนั่งนิ่งมองแก้วกาแฟที่ไม่ได้แตะ น้ำตาไหลพราก ไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา หยาดใสไหลลงมาเกาะที่ปลายคางทีละหยด ผมอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่ผมนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรต่อไป ในหัวว่างเปล่าไปหมด
เพราะนี่คือสิ่งที่ผมต้องการใช้ไหม
ความสำนึกผิด
"ถ้าวินตายไปแล้ว..."
"ตอนรถชนนั่น..."
อะ...ไร
"เก้าจะอโหสิกรรม...ให้วินได้ไหม"
"........."
ความปวดลั่นไกขึ้นในอก ร้าวไปทั่วทั้งตัว ถ้ามึงตายกูก็ยังไม่ยอมยกโทษให้มึงหรอก กูเป็นคนเหี้ยแบบนั้นล่ะ จะอาฆาตแค้นจนหมดลมหายใจ กูเป็นคนสาปแช่งให้มึงพิการแขนขาใช้การไม่ได้ หรือเป็นอัมพาตไปในคืนนั้น เพื่อที่ว่าในใจกูจะปล่อยมึงไป แล้วหายกันได้
กูจะปล่อยมึงไปเมื่อกูพอใจเท่านั้น
"ไม่ กูทำไม่ได้" ผมว่าตอบใบหน้านองน้ำตานั่น
"ผม ไม่รู้เรื่องเลย" อยู่ๆ วินก็เปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเอง
"ก็สมควรอยู่ ที่คุณจะโกรธแค้น" วินเช็ดน้ำตาแล้วมันก็ไหลออกมาอีก ผมไม่เคยเห็นผู้ชายตัวสูงๆ อ่อนไหวขนาดนี้ ...อ่อนไหว ใช่แน่ๆ มันแค่อ่อนไหวไปกับการฟังเรื่องโศกเศร้า ไม่ได้รู้สึกสำนึกหรอก ในอกผมร้อนขึ้นมา เกลียดชัง...
วันนี้กูไม่ได้จงใจทำให้มึงใจอ่อน อย่ามาสะเออะสงสารในเวลาที่กูไม่ต้องการ
"น้องกูน่าสมเพชใช่มั้ยล่ะ? "
มันไม่พูดอะไร แม้ว่าผมจะถากถางอะไร ใจผมอยู่ไม่สุขเมื่อไม่เห็นอีกฝ่านดิ้นพราดๆ ผมอยู่ไม่สงบถ้าไม่ได้เอาคืนอะไรสักทาง มันต้องมีสักอย่างสิที่ปั่นหัวมันได้
"กูจะทำยังไงกับมึงดี"
วินนั่งนิ่งไม่ขยับ
มันลากแขนมันจากเก้าอี้ วางเงินไว้หน้าพนักงานหลังเครื่องชงกาแฟแล้วเดินออกไปไม่รอให้ใครทักท้วง
ผมอยากทำให้มันทรมาน
เราไม่ได้พูดอะไรกันเลยหลังจากนั้น ผมขับรถกลับห้อง กำข้อมือลากคนด้านหลังเหมือนสัมภาระชิ้นใหญ่ เมื่อเข้าไปในห้องแล้วผมก็พาวินไปที่เตียงนอน มันตายังแดงนิดๆ ก้มมองพื้น
"มึงสำนึกจริงๆ เหรอ? ทำไมกูรู้สึกว่ามึงแค่สมเพชกูกับน้องวะ"
ผมผลักอกมันแค่เบาๆ วินก็นั่งปุลงบนเตียงแล้ว
"พูดอะไรหน่อยสิ"
ผมโน้มตัวลงไปใกล้ๆ ถือชายเสื้อสีขาวแล้วดึงขึ้น เพื่อบอกความตั้งใจจะรุกราน แต่อีกฝ่ายนั่งเหม่อไม่สะทกสะท้าน ให้ตาย... เห็นแล้วหงุดหงิด
"จริงๆ แล้ว..."
สายตาวินมองเหม่อไม่มีจุดหมาย เหมือนคิดถึงสิ่งที่อยู่ไกลลิบ
"...วินตายไปแล้ว"
ผมไม่เข้าใจว่านั่นหมายความว่าอะไร จับคนตรงหน้าถอดเสื้อ เจ้าตัวไม่ได้ขัดขืนแม้แต่น้อย ผมจับคางมันบิดให้หันมามอง
"แล้วที่อยู่ตรงนี้ มันใครวะ"
"ผม... ก็เป็นแค่คนอีกคนนึง เป็นคนอื่น..."
หน้าตามันเหงาและเคว้งคว้างมาก ทำให้ผมจูบไปเบาๆ แล้วมานึกบ่นตัวเองทีหลัง ทำไมกูต้องจูบมัน ไม่เห็นเข้าใจอะไรสักอย่าง ถ้าเจ้าปีศาจนั่นตายไปแล้ว คนที่ผมแตะจูบอยู่นี่คือใครกันล่ะ ถ้าทำให้คนเหม่อลอย นอนแดดิ้นด้วยความทุกข์ทรมานได้ ตัวผมเองจะหายเจ็บปวดรึเปล่า?
ไม่หรอก ต้องให้น้องผมความจำเสื่อมไปอีกคนต่างหาก ถ้ามันหายเจ็บ เลิกร้องไห้ต่างหาก ผมถึงจะหายเจ็บหัวใจ...
ที่ทำมาทุกอย่างนี่ไม่มีประโยชน์เลย แค่ระบายโทสะส่วนตัว แล้วก็หาอะไรทำให้หัวสมองไม่ว่างไปวันๆ แค่นั้น
"มึงไม่ใช่ไอ้วินคนนั้นงั้นเหรอ"
ผมกุมแก้วขาวจัดแล้วเปลี่ยนมาถามดีๆ มันสบตาผมตรงๆเป็นครั้งแรก คงไม่เข้าใจสิ่งที่ผมคิด
"อืม"
"เหมือนเกิดใหม่ แบบนั้นใช่มั้ยวะ? "
"..ครับ"
"แล้วมึงรู้สึกยังไง กับการเกิดเป็นคนที่เจ๋ง ที่เหนือ ที่ใครๆ ก็พากันพูดถึง"
"รู้สึก...แย่ มีแต่คนเกลียด ไม่มีใครที่รักจริง มีแต่คนรักเพราะกลัว กับรักเพราะหลงเท่านั้น"
ผมรู้สึกว่าสิ่งที่เครียดเค้นมืดดำในอก จะคลายตัวจางลงไปหน่อย แม้แต่ตัวมึงยังไม่ชอบตัวเองเลย เห็นไหม
"แล้วอะไรที่มึงต้องการที่สุดตอนนี้ คนแปลกหน้า? "
"เอ๊ะ? "
"กูบอกสาเหตุที่ทำให้กูโกรธแค้นวินให้ฟังแล้วไง แล้วอีกอย่างถ้ามึงไม่ใช่วิน มึงก็เป็นคนแปลกหน้าสำหรับกู"
"อ้ะ.. เอ่อ ผม"
"ว่ายังไง อะไรที่ต้องการที่สุด รถสวยคันนั้น หรือความจำที่หายไป หรือว่าอะไร? "
"ผมไม่ต้องการอะไรที่เป็นของวิน คน สิ่งของ หรืออะไรก็ตาม ผมอยากให้ทุกคนรอบตัวแยกแยะ ว่าผมเป็นคนละคนกับเมื่อก่อน"
"งั้นกูตั้งชื่อให้มึงเอาไหม? "
"ผมชื่อวิน"
"แต่ไม่ใช่ไอ้วิน"
"........"
"ไม่รู้ล่ะ กูจะตั้งชื่อใหม่ให้มึง ทำไม? แค่นี้ไม่ได้รึไง หรือจะให้กูบังคับข่มขืนมึง หรือว่าไม่ชอบกู เปลี่ยนเอาคนอื่นก็ได้นะ? "
"...ไม่มีประโยชน์สักหน่อย คุณก็ยังเห็นผมเป็นคนที่ทำเรื่องโหดร้ายกับแก้ว ผมบอกตั้งกี่ครั้งแล้ว ว่าผมจำไม่ได้ๆ ผมไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย ไม่ต้องมาขู่กันหรอกว่าจะทำร้ายจะข่มขืน... ฮึก... ผมมีทางเลือกที่ไหน... อึก ฮือ... ไม่มีใครเชื่อ...สักคนหรอกว่าผมไม่ใช่คนเดิม...ฮึก"
"เห้ยๆ วิน เดี๋ยว"
ผมผงะ ผมก็แค่เผลอปากเสียไปตามนิสัย ไม่ได้จะทำจริงสักหน่อย มันพูดไปแล้วก็เริ่มน้ำตาคลอไป แล้วก็ร้องไห้โฮ ผมหยิบเสื้อนิสิตบนเตียงมาเช็ดๆ น้ำตาให้ลวกๆ ทำไมวันนี้มีแต่คนมาร้องไห้ใส่กูวะ กูปลอบคนไม่เป็นนะ แม่ง
ผมประกบปากเข้าหาวินแล้วจูบแน่นหนัก นิ่งค้างอยู่อย่างนั้น ผมลืมตามองตาของมันที่เบิกกว้างแล้วคลายจูบออกมา ขนตาที่เปียกเกาะกันเป็นช่อนั้นกระพริบ แล้วน้ำตาหยุดสุดท้ายก็หล่นลงมา ถือว่าที่ทำไปได้ผล มันหยุดร้องไห้แล้ว ถึงจะเพราะตกใจก็ตาม
"กู...จะเห็นมึงเป็นคนอื่นได้ไง รูปร่างหน้าตาแบบนี้ยังไงก็ใช่ไอ้วินนี่หว่า มันใช่ความผิดกูมั้ย? หา! "
"...ไม่..ใช่"
"เออ รู้ก็ดีแล้ว ยังไงกูก็จะตั้งชื่อเล่นใหม่ให้ จะได้แยกแยะได้ ถ้าเกิดวันไหนมึงฟื้นคืนความจำขึ้นมา แล้วกูค่อยเรียกไอ้วินเหมือนเดิม" แล้วกูมาพูดแจกแจงอะไรอยู่เนี่ย
"อือ... ถ้าอย่างนั้นก็ได้" วินหยิบเอาเสื้อมาใส่ ติดกระดุมทีละเม็ด ทีละเม็ด ผมว่าภาพที่มองเห็นผู้ชายหน้าตาแบบไอ้วิน มาก้มหน้านั่งแต่งตัวบนเตียงผมมันพิลึกยังไงไม่รู้นะ อกขาวๆ ถูกบดบังมากขึ้น จากกระดุมเม็ดหนึ่ง ขึ้นไปอีกเม็ดหนึ่ง พอเงยหน้าขึ้นมา ตามันยังชื้น ปลายจมูกและริมฝีปากก็แดงเรื่อ
"แล้วเก้าอยากเรียกผมว่าอะไร? "
แม่ง โคตรน่ารัก ไอ้วินมันโคตรน่าจู่โจม แล้วทำไมกูต้องปล่อยมือจากมันทุกทีเลยวะ มันต้องมีอะไรที่สามารถชักจูงจิตใจคนได้แน่ๆ จากที่เริ่มต้นอยากระบายอารมณ์กับมันให้หายหงุดหงิด ไปๆ มาๆ ไหงเหตุการณ์กลายเป็นงี้ไปได้อ่ะ... วินมีท่าทีผ่อนคลายเวลาพุดกับผมมากขึ้น สีหน้าสงสัยตอนที่ถามว่าผมจะตั้งชื่อใหม่ให้ว่าอะไรนั่น ก็ดูไม่ระวังเนื้อระวังตัวเอาซะเลย สีหน้าไร้เดียงสาบนใบหน้างดงามร้ายกาจ เป็นกับดักให้ผมตกหลุมพรางรึเปล่านะ?
"แฟร์..."
fair play นะนับจากวันนี้เป็นต้นไป ...กูจะไม่ใช้แผนสกปรกอีกแล้ว แต่มึงก็อย่าวางกับดักแปลกๆ กับกูล่ะ... เด็กขี้แย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
...นี่คือ ไม่กี่ชม. ก่อนที่วินจะกลับห้องไปโดนโซ่จุ๊บ
(◡‿◡❀)
เอามาเสิร์ฟตั้งแต่ยังไม่เช้าเพราะ เมื่อวานทั้งคืน เนตวิ่งช้าจนเล่นเกมออนไลน์ไม่ได้ เลยว่างมาอัพ
กะจะไปอ่านนิยายคนอื่น แต่กลัว... กลัวติด...
ฮ่าๆๆ
ส่วนตอนsexfriendเขียนสนองตัวเองนิดหน่อย พอคิดว่ากว่าจะได้เขียนncคงอีกนานแน่เลย ก็เลยนึกสนุกหยิบคู่นี้ขึ้นมาเล่า ดีใจที่ไม่ออกมาแย่นักค่ะ 
หัวข้อ: .•:*´¨`*:•.❀ ♥Body&Soul♥ ❀•:*´¨`*:•. วิญญาณ/กาย/ร้าย/รัก ✟33✟SW p.53(7ก.ย.) (อ่าน 436663 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก