ตอนที่ 15
ก๊อก ก๊อก
ผมลุกไปเปิดประตูห้องในตอนเช้า เมื่อคืนวินไม่ได้มานอนด้วยเหมือนอย่างเคย ซึ่งก็พอจะเดาได้ เล่นจูบไปแบบนั้น วินอึกๆอักๆ แล้วบอกว่า
"โซ่ กูไปข้างนอกนะ ไปวัดใกล้ๆ นี่ แล้วก็ไปเดินเที่ยวเล่น"
"ไปคนเดียว? "
"อื้อ"
"....เมื่อวาน ขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไร กูเข้าใจว่ามึงหวังดี แล้วกูก็ไม่ค่อยระวังตัวจริงๆ แหละ"
"วิน..."
"หือ"
"กูไม่ใช่คนดีขนาดนั้น"
"มึงจะบอกไม่ให้กูเข้าใกล้มึงเลยเหรอ"
"ปล่าว กูจะบอกว่าไม่ใช่แค่..."
"กูก็ไม่ได้เป็นคนดี เป็นคนธรรมดาที่ทำเรื่องผิดพลาดได้ทุกเวลา โกหกได้ทุกวัน... กู...ไปก่อนนะ"
ผมโคลงหัวไปมา กลับมาทิ้งตัวคว่ำหน้าฟุบลงกับเตียง เมื่อวานก็ต่างคนต่างกินแยกกินมื้อค่ำ ตกกลางคืนก็หลับตาไม่ลงคิดวนไปวนมาว่าจะเอายังไงต่อไปดี ผมไม่ชอบใจเลยที่โดนปิดบังเรื่องไอ้เก้า ทั้งที่เมื่อก่อนเรื่องส่วนตัวมันจะเป็นยังไงก็ช่างหัวมัน แต่พอผมมาคอยช่วยดูแลความเป็นอยู่ของมันหลังอุบัติเหตุ ก็คอยยุ่มย่ามกับมันไปซะทุกเรื่อง เป็นฝ่ายอยากเข้าไปวุ่นวายเอง ไม่ได้มีสิทธิ์สั่งอะไรมันสักหน่อย แบบนี้เค้าเรียกยุ่งไม่เข้าเรื่องใช่ไหมเนี่ย
ไอ้อาการคันยุบยิบในหัวใจเนี่ย มันชักจะเริ่มทรมานขึ้นมากกว่าเดิม จนเมื่อยหัวใจแล้วเนี่ย ทำยังไงกูก็ปล่อยวางเรื่องมึงไม่ได้ อย่าเพิ่งให้กูปล่อยมือเลย
ผมงีบจากการอดนอนเมื่อวานต่ออีกพักใหญ่ กริ่งประตูก็ดังขึ้น
"เก้า มาได้ไงวะ" เก้าเดินตัวปลิวเข้ามา แต่งตัวเหมือนบิ๊กแบงตกเครื่องบินกลับเกาหลีไม่ได้ หันซ้ายทีขวาทีแล้วเชิญตัวเองนั่ง พาดขากับโต๊ะกลางแล้วกดรีโมทโทรทัศน์เปลี่ยนช่องเล่นเหมือนบ้านตัวเอง เออยังดีว่าร้องเท้ามันสะอาด ไม่งั้นเจอกูถีบออกห้องแน่
"เพื่อนมึงไปไหนอ่ะ ยังไม่ตื่นอีกเหรอ? "
"วินไม่อยู่ มึงมาที่นี่ทำไม มีธุระอะไรกับมัน"
"กูก็มาเที่ยวเล่นบ้าง ทำไมวะ กูเพื่อนเก่ามึงนะ ใจคอจะไล่กูกลับรึไง"
"ก็ถ้าไม่มาหาเรื่องหรือมากวนประสาท กูก็คงไม่ว่าหรอก ทำตัวดีๆ ล่ะ"
"เออนี่ เมื่อไหร่ไอ้วินจะหายความจำเสื่อมวะ เป็นชั่วคราวใช่ป้ะ ไอ้อาการเปลี่ยนไปเหมือนคนละคนแบบนี้น่ะ หรือว่าจะเป็นแบบนี้ตลอดไป"
"กูไม่รู้ หมอเองก็ไม่รู้ว่าความจำเสื่อมชั่วคราวหรือถาวร"
"กูเคลียร์กับมันในสภาพนี้ไม่ได้ เมื่อไหร่แม่งจะหาย กี่อาทิตย์? กี่เดือน? "
"ถามกูจะได้เรื่องมั้ย กูอยากถามมากกว่า ตกลงพวกมึงมีเรื่องอะไรกันนานชะมัด"
"...กูไม่อยากพูดถึง แล้วตอนแรกกูก็ไม่ได้อยากยุ่ง ถ้าน้องกูมันทำอะไรไอ้วินได้ เรื่องก็ไม่ถึงมือกูหรอก"
"หมายความว่าเป็นความผิดน้องมึง ที่ไปยุ่งกับไอ้วินเอง แล้วไม่มีปัญญา..."
"มึงอยากตายอีกคนใช่มะ! " มันสวนขึ้นมาตาเขียวก่อนผมจะทันได้กัดอะไร ...ข้อดีอย่างเดียวของมันเห็นจะเป็นเรื่องรักน้องนี่ล่ะ ผมพยายามเลี่ยงไม่วิจารณ์น้องแก้วอีก
"แล้วตกลงวินไปทำไรน้องมึง"
"เสือก"
หนึ่งในข้อเสียหลายๆข้อ กวนตีน...
"เออว่าแต่ มึงแน่มากเลยว่ะ"
"เรื่องอะไร"
"มึงโมโหที เอาคืนไอ้วินได้เจ็บดี กูคิดหาวิธีตั้งนานว่าอะไรที่จะทำร้ายมันได้ ไม่เห็นแม่งสะดุ้งสะเทือนสักอย่าง มึงแค่หักพวกมาลัยรถทีเดียว มันเสียทั้งรถสุดหวง ทั้งความจำทั้งหมด มึงนี่โคตรแสบอ่ะ ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆๆ"
...มันหัวเราะเสียงดัง ตั้งใจยั่วโมโหนี่หว่า... เหนื่อยจะคุยด้วยแล้ว ผมส่ายหน้าและกะว่าจะทิ้งแขกจอมป่วนแล้วไปอยู่ในห้องตัวเอง
"โซ่"
"อะไร"
"กูมาคิดๆ ดูแล้ว จะไม่พุ่งเข้าไปตั๊นหน้าวินแล้ว มันเป็นคนใหม่ คนละคนกัน"
"...ก็ดี..."
"กูจะเรียกมันที่เอ๋อๆ แบบนี้ว่าแฟร์ กูว่าน่ารักดี"
"มึงประสาทกลับรึเปล่า จู่ๆ ก็ดีกัน"
"ทำไม? พวกกูสงบศึกกันชั่วคราว มึงไม่ดีใจรึไง"
"กูได้ยินว่ามึงจูบวิน มึงคิดวางแผนอะไรอยู่กันแน่ จะจีบมันแล้วทิ้งรึไง วินมันไม่ได้โง่เหมือนมึงนะ"
"กูจูบไม่ได้แปลว่ากูจีบเว้ย กูอยากจูบกูก็จูบ ทำไม มึงข้อง??? "
จู่ๆ เปลี่ยนจากต่อยหน้ามาจูบ กูคงเชื่ออ่ะว่ามึงไม่มีเจตนาอื่นแอบแฝง กูอยากรู้นัก มึงอยากทำให้วินหลงรักแล้วก็ค่อยทำร้ายจิตใจมัน หรือสุดท้ายแล้วมึงจะทำได้แค่ปั่นหัวมันเล่นไปวันๆ เพราะวินไม่สนใจ
"หรือว่าพวกมึงคบกันอยู่? "
"ไอ้ห่า ใช่ที่ไหนล่ะ"
"ไม่ใช่ก็ดี... เราจะได้ไม่มีปัญหากัน กูไม่อยากแย่งเมียเพื่อน"
"มึงอย่าพูดเล่นเก้า อย่างไอ้วินเนี่ยนะจะเป็นเมียใครได้ มีแต่คนอยากเป็นเมียมัน"
"อะไรๆ มันเปลี่ยนไปแล้ว พอมึงพูดกูก็เพิ่งคิดได้นะลองเข้าหามันดีๆ ดีกว่า มันก็ไม่ได้คบใครอยู่เลย โอกาสแบบนี้หายากนะเนี่ย" มันเหลือบตาขึ้นมองผมแล้วยิ้มเผล่
"โอ๊ยยย" มือผมเลยทุบไปบนหัวชี้ๆ ยุ่งเหยิงนั่นโดยอัตโนมัติ มันก็ทำท่าจะลุกมาเอาคืนเหมือนกัน
"มีเรื่องอะไรกันอ่ะ"
"แฟร์!"
"ไอ้โซ่ตีหัวกูอ่ะ"
มันวิ่งอ้อมไปหลังวิน หรี่ตาแล้วมองข้ามไหล่คนที่เพิ่งมา มันส่งยิ้มให้ผมและจับศอกไอ้วินไว้
"เห็นแล้ว เก้ามาทำอะไร"
"มาหาแฟร์เฉยๆ วันเสาร์ไม่รู้ไปไหน ว่าจะมาชวนไปเที่ยว"
ผมเดินเข้าไปช่วยเอาถุงซุปเปอร์มาร์เก็ตในมือวินไปเก็บ ถึงจะรู้ว่ามันจงใจกวนประสาท แต่ก็อดประสาทตามไม่ได้
"ทำไมถึงซื้อของในซุปเปอร์อ่ะ ของสดนี่นา"
"ผมหัดทำกับข้าวอยู่น่ะ"
"ไม่เอาดิ ไม่เอาผม หรือครับ มันฟังดูจริงจังง่ะ คุยกูมึงเหมือนเพื่อนทุกคนก็ได้ นะ"
"มันชินแล้วน่ะ เราไม่สนิทกันขนาดนั้นด้วย"
"งั้นแทนตัวว่าแฟร์ กับ เก้า สิ"
ผมมองวินที่อ้ำๆ อึ้งๆ สลับกับเจ้าเก้า มันใช้หางตาลอบมองผมแวบหนึ่งแล้วกลับไปมองวิน คำก็แฟร์ สองคำก็แฟร์ แฟร์อะไรของมัน อย่างมึงนะทำอะไรแฟร์ๆ เป็นด้วยเหรอไอ้เด็กมีปัญหา ทั้งที่หน้าตาก็ดีแต่หาแฟนไม่ได้ เพราะชอบเอาตัวเองเป็นใหญ่ ทำอะไรเป็นเด็กแท้ๆ
"ไม่เอา"
วินทำหน้ายุ่งแล้วเดินออกห่าง
"งั้นกูกะมึงอ่ะแหละตัวเลือกสุดท้าย โอเคมั้ย? ไปเที่ยวกันนะแฟร์ ป่ะ "
"ผม.. อ่ะ..เอ่อ อ่า..กู ไม่ไปได้มั้ย"
"กูไม่อยากไปคนเดียว นะ ไปเดินเที่ยวเฉยๆ สวนรถไฟ จตุจักร..."
"ไอ้วินมันเพิ่งกลับมาถึงห้อง มึงอ่ะไปคนเดียวก็ได้ โตแล้ว"
"กูถามแฟร์ อย่าสะเออะ แฟร์ ว่างอยู่นี่นา"
"เอ่อ อืมๆ"
"งั้นกูไปด้วย กูเป็นห่วง เดี๋ยวจะมีใครบางคนก่อเรื่องอีก"
"กูจะไปเที่ยวเฉยๆ จะทำไม? มึงนึกว่ากูจะทำไรมันกลางเจเจรึไง? "
"เก้าๆ อย่าน่า โซ่ กูไม่เป็นไรหรอก กูไปคนเดียวได้"
"...เออ"
หมายความอีกอย่างหนึ่ง คือจะไม่ให้กูไปใช่ไหม... เออดี ช่างก็ได้ ผมหันหลังให้ เสียงเพลงที่วินชอบฮัมดังขึ้น
"ฮัลโหล สวัสดีครับพี่คิน"
"สบายดีครับ"
"ฮะ"
"จำได้แค่ชื่อตัวเองก็จริง.. แต่ว่าตอนนี้เริ่มปรับตัวได้แล้วนะฮะ พี่คินไม่ต้องเป็นห่วง โซ่ก็คอยดูแลอยู่"
"เอ๊ะ? กลับมาเมื่อไหร่นะฮะ"
"ฮะ ฮะ แล้ววินโทรหาพี่ได้ตอนไหนบ้าง"
"อ๋อครับ บายครับ"
พี่คิน...
พี่คินตัดขาดกับพ่อตอนจบปริญญาตรี แล้วก็หายตัวไปจากชีวิตไอ้วินหลายปีแล้ว นี่อาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่ไอ้วินกลายเป็นหมาบ้าตั้งแต่ม.ต้น ก็คนที่ใจเย็นคอยสอนวินมากยิ่งกว่าพ่อแม่ คนที่คอยช่วยเหลือดูแลทุกอย่างก็คือพี่คิน ลูกชายของภรรยาคนแรก พี่คินเป็นคนเดียวที่ไอ้วินไว้ใจ มันอาจจะไม่เคยพูดว่ารัก แต่ผมรู้ว่าพี่คินเป็นคนเพียงคนเดียวที่มันแคร์ความรู้สึก มันไม่เคยทำให้พี่คินเจ็บหรือเสียใจ ต่างกับผม... ที่ต้องเดือดร้อนหมองใจเพราะมันตลอดมา
"พี่คินจะกลับมาเหรอ? "
"อือ ต้นเดือนหน้า แต่ยังไม่รู้ว่าวันไหน"
"...ถ้าจะไปรับ ก็บอกกูละกัน"
ผมเดินกลับห้องตัวเอง ถอนหายใจซ้ำๆ คนสำคัญกลับมาแล้ว แล้วกูล่ะ กูก็แค่คนดูแลมันช่วงหนึ่งแค่นั้นเอง
"พี่คินๆ ทำไมวินมันถึงฟังพี่คนเดียวล่ะ"
"เค้าติดพี่เฉยๆ น่ะ ถึงพ่อกับแม่จะตามใจวินมากกว่าพี่ แต่ไม่มีใครคอยอยู่ข้างๆ ตลอดเวลาแบบที่พี่ทำ แล้วพี่ก็ไม่เคยเดินหนีเวลาวินมันทำตัวร้ายกาจไม่มีเหตุผล โซ่เองก็แกล้งปิดหูปิดตาใช่มั้ยล่ะ เวลาวินแกล้งพวกแม่บ้านหรือลูกๆ ของลูกจ้าง ที่โซ่ทำน่ะไม่ถูกรู้ไหม รักเพื่อนต้องห้ามปราม ตักเตือน ไม่ใช่เดินหนีให้พ้นตัว"
"ก็ผมไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับมันสักหน่อย"
"แต่โซ่ก็เป็นคนที่จริงใจกับเค้า วินถึงถูกใจ ที่มีเพื่อนที่พูดตรงไปตรงมา ไม่เสแสร้ง ไม่มีเจตนาอื่นซ่อนอยู่"
"ผมอยากให้มันเลิกยุ่งกับผมมากกว่าอ่ะ"
"โซ่ คนเราเกิดมาไม่เหมือนกันนะ เราไม่สามารถกำหนดให้คนนั้นคนนี้เป็นอย่างใจได้ แม้แต่ตัวเราเองอยากจะเป็นเด็กดี อยากจะตั้งใจเรียน อยากจะกล้าหาญเด็ดขาด หึ... หรือบางทีอยากทำอะไรร้ายๆ แบบเจ้าวินบ้าง โซ่ก็ยังแสดงออกอย่างที่ใจต้องการไม่ได้ตลอดใช่มั้ยล่ะ เพราะงั้นโซ่ต้องให้อภัยวินเค้าหน่อย อย่าเลิกคบกันวินเลยนะ"
ผมไม่ชอบเลยที่เดี๋ยวนี้มันเป็นคนจิตใจดี เพราะใครที่โหดร้ายกับเราก็แค่ร้ายกลับไปหรือหนีออกมา แต่กับคนที่แสนดี ให้หนีก็ทำไม่ได้ ให้ร้ายก็ทำไม่ลง สรุปกูทำเหี้ยอะไรไม่ได้สักอย่าง ...คนเราไม่สามารถแสดงออกอย่างที่ใจต้องการได้ตลอดงั้นเหรอ ผมสงสัยจังว่าตอนนี้วินคิดอะไร ใจต้องการแบบไหน เหมือนผมไม่รู้จักมันเลย
ตอนผมเดินออกมา สองคนนั่นก็ออกไปแล้ว ทั้งห้องปกคลุมด้วยความเงียบสนิท ปรกติวันหยุดผมทำอะไร... อ่านหนังสือ ดูทีวี ไปเล่นเทนนิส ไม่ก็โดนลากไปกับเดอะแก๊ง... เหอะ ผมแต่งตัวขับรถไปบ้านไอ้กัซ ที่นั่นมีปาร์ตี้คอยอยู่เสมอ พวกบ้านั่นจัดปาร์ตี้สไตล์อเมริกัน เปิดสระว่ายน้ำ แล้วเมาตั้งแต่คืนวันศุกร์ลากไปเสาร์ ใครไม่ไหวก็ขึ้นไปนอนหรือจะทำอะไรก็ใช้ห้องทุกห้องในบ้านได้ตามใจ คนเยอะบ้างน้อยบ้างแล้วแต่โอกาส โชคดีหน่อยที่วันนี้มีแค่ห้าคนหลักๆ ไม่มีใครได้รับเชิญอีก
กัซ โล้นซ่าเจ้าของบ้าน รอยสักเต็มตัว พวกเราชอบแซวว่ามันเป็นลูกของยากูซ่า ซึ่งอาจจะมีส่วนจริงก็ได้ในเมื่อเหล้ายาทุกอย่างในบ้านหลังนี้ฟรี..เสมอ
หยี เป็นลูกเจ้าของตลาดแห่งหนึ่ง เป็นผู้หญิงสุดโต่งในหลายๆ เรื่อง เวลาเมาเมาเละ แต่มันก็รักการเรียน รักจนบ้าเข้าขั้น เป็นเด็กเนิร์ดที่อยู่ในคราบสาวมั่น ที่ทุกคนเรียนพอเอาตัวรอดไปได้ก็เพราะบารมีของหยีคนเดียว
ปาล์ม หรือเบ๊ไอ้วิน ปาล์มโดนโขกสับมานานแล้ว ช่วงนี้ดูมันมีความสุขมากกับการที่เจ้านายมันใจดี คอยลูบหัวลูบหาง ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็ เป็นขี้ข้าเค้าดีๆ นี่เอง มันหงอเพราะพ่อมันเป็นหัวหน้าสาขา ทำงานให้พ่อของวิน โดนข่มขู่วันละนิดละหน่อยมานานแล้ว แต่ดูๆ แล้วมันก็บูชาไอ้วินออกนอกหน้า เลยกลายเป็นเบ๊ไอ้วินโดยสมบูรณ์
เนตร เป็นทอมที่หล่อ ขาว ตัวสูง กัดสีผม แล้วก็แบกกีตาร์เล่นดนตรีตามผับดูเผินๆ เท่มาก แต่จริงๆ มันฮา ติงต๊อง ไม่ค่อยทันมุกเพื่อน วันๆ หัวเราะไว้ก่อน ผมไม่ชอบเดินกับเนตรเพราะมันชอบหยอกเอินอะไรน่ารักเกินไป เวลาเดินด้วยกันเหมือนคู่เกย์ มันสูงเกือบเท่าผม คนส่วนใหญ่เลยไม่คิดว่าเป็นผู้หญิง
ริว เป็นคนที่ชอบทำตัวแก่กว่าวัย ง่วงงุน เบลอๆ ป่วยๆ เหมือนคนที่ผ่านชีวิตมามาก และเป็นคนที่ไม่น่าเข้าใกล้เวลามันเมา เพราะมันเป็นไบ ไบที่เดาใจได้ยากด้วย
"คิดถึงพวกกูล่ะสิท่า ขนาดวินไม่แตะเหล้าแล้วมึงยังมาเองคนเดียวเลย"
"กูไม่มีอะไรทำเว้ย เพิ่งเริ่มกันใช่ไหมวะ"
"เพิ่งตื่นกัน เห้ย ไอ้ปาล์มกะหยีเจอวินแล้ว พวกกูยังไม่เจอมันตอนหายซ่าส์เลย มึงกลับไปพามันมาเลย ไปพามันมา กูฟังเค้าเล่ากันแล้วไม่ค่อยเชื่อหูตัวเอง กูจะแกล้งมัน อำมันให้สาแก่ใจเลย"
"สมน้ำหน้ามึงกัซ แล้วก็เสียใจด้วย ไอ้วินไปเที่ยวเจเจ "
"แหยะ เจเจ"
"มึงชงเหล้ามาหน่อยยาหยี เข้มนิดนึง"
"รีบเมาไปไหนวะยังบ่ายอยู่เลย"
"กูเจอเรื่อง งงๆ มา กินให้หายงง หะๆ "
"เรื่องวินคนดีน่ะเหรอ"
"เออ บางทีกูก็อยากความจำเสื่อมบ้างเหมือนกัน ความคิดในหัวมันมากเกินไป ลบๆ ทิ้งไปซะคงโล่งดี"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
http://www.youtube.com/v/U57cXTujGrgที่เคยบอกไว้ว่าเรื่องนี้ น่าจะประมาณ 30 ตอน ฉันไม่ค่อยแน่ใจแล้ว น่าจะอีกยาว... เอาเป็นว่ายาวแค่ไหนก็แค่นั้นแล้วกัน
อืม... ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบเก้านะ แต่มันเขียนยากเฉยๆ มีอะไรขัดแย้งในตัวเองเยอะ
ขอบคุณคนอ่านและคนที่ช่วยแสดงความคิดเห็นทุกคนค่ะ
หัวข้อ: .•:*´¨`*:•.❀ ♥Body&Soul♥ ❀•:*´¨`*:•. วิญญาณ/กาย/ร้าย/รัก ✟33✟SW p.53(7ก.ย.) (อ่าน 436734 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก