หัวข้อ: .•:*´¨`*:•.❀ ♥Body&Soul♥ ❀•:*´¨`*:•. วิญญาณ/กาย/ร้าย/รัก ✟33✟SW p.53(7ก.ย.)

[Rinoa]

ลงล็อคกันแล้นนนนน สู้ๆ น่ะจ้ะ นู๋วินกับโซ่
ตัวป่วนยังตามมาอีกเพียบเลยอ่ะสิ หุหุ

 

[Pumpkin]

น่าร๊ากกกก น่ารัก!! 
เขาเป็นแฟนกันแล้ว เก้า แกไปไกลๆเลยย่ะ!
ส่วนพี่คินก็สงสารนะ แต่สงสารโซ่มากกว่าถ้าโซ่ผิดหวัง ฮ่าๆๆ

ก็อย่างที่คนเขียนว่าอ่ะแหละว่ามันเป็นฉากบนเตียงที่ใสจริงๆ

[dukdikdukdik]

กริ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คู่กันแล้วห้ามเปลี่ยนนะค่าคนแต่งที่ร้ากกกกกก

[gumrai3]

   เย้ๆ เป็นเเฟนกันเเล้วโซ่วิน  วินหัวใจเต้นเเรงกับโซ่ ด้วย

   โซ่วิน ๆ ห้ามเปลี่ยนน่า +1 ค่ะ 55

 (ถึงจะชอบคู่พี่น้องก้อเถอะ เเต่พี่คินก็รับวินก็รับ  ชอบเพื่อนกูรักมึงวะมากกว่า  )

[yeyong]

ดูแล้วหนทางการเป็นแฟนยังคงไม่ราบรื่น
โซ่คงต้องกำจัดศัตรูรอข้างอีกเยอะ
แต่เราเอาใจช่วยนะ

[iota]

ได้ใจมาก โซ่ ต้องให้ได้อย่างนี้
แต่ดูเหมือน วิน ยังไม่เข้าใจการเป็นแฟนกันต้องทำยังไง
เพราะฉะนั้น โซ่ จัดการติวเข้มวิชารักให้กับ วิน คนใหม่ ด่วน!!
กด+

[เมษายน]

วินน่ารักอ่ะ โซ่ด้วย
ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกฮาเล็กๆตอนวินคิดกับตัวเองที่ว่า
"ทำไงดี มีแฟนเป็นผู้ชายตัวเบ่อเร่อ" อ่ะนะ

[The_outsider]

อ๊ากกกกกก เขินแทนวินครับบบ~ 

[heaven13]

ลุ้นว่าเป็นแฟนกันแล้วจะเป็นยังไง ????

[TanyaPuech]

   โซ่สุดยอดดดดดดดด

เอาใจไปเลยอ่าา

ชอบๆ

รักกันนานๆน๊า
ตอนนี้น่าร๊ากกกกกก

[wapview]

เชียร์ไม่ถูกแล้วค่ะ ต่างคนก็น่ารักในแบบตัวเอง
ตอนนี้แอบ ชอบเก้า อ่ะ แต่แบบ โช่ก็แบบ..อ็ากกกกกกกกกก
อยากเป็นน้องแฟร์ค่ะ 555+

[CarToonMiZa]

ในที่สุดโซ่ก็รุกจนได้
ชอบอ่ะวินตอบตกลง
น่ารักมากมากเลย
 

[♠♥♦♣]

น่ารักมว๊ากกกกกค่า^^
เอาใจช่วยให้รักของโซ่สมหวังนะ
หวังว่าคนเขียนจะไม่ใจร้ายกับโซ่ ฮุๆ

[maple4120]

น่าร้ากกก เป็นแฟนกันแล้วด้วย ไวไฟจริงๆแฮะ 555
วินก็ดูเหมือนจะชอบโซ่ด้วย เก้าก็คงอกหักไปตามระเบียบ โฮะๆๆ
รอต่อนะคะ

[Folcon]

เนื้อเรื่องสนุกและน่าติดตามมากๆเลยคับ^^

แต่มันน่าอึดอัดตรงที่ไม่รู้ว่าใครเป็นพระเอก(ส่วนตัวผมเชียร์โซ่มากๆๆๆๆๆๆ)

ขอร้องคนเขียนได้มั๊ยว่าอย่าให้มันดำเนินไปแบบ "สองรัก" อ่ะ(แบบว่าวินเลือกไม่ได้ อะไรแบบนี้TT__TT)....

ขอให้นายเอกชัดเจน ว่าเลือกใคร (เลือกโซ่ๆๆๆๆๆ >>ลำเอียงออกนอกหน้ามาก 55)

ตัวเนื้อเรื่องดำเนินมาสนุกมากแล้วคับ พลอตแปลกดี แต่น่าติดตามมากๆ ผมเลยไม่อยากถูกเบลกอารมณ์ด้วยสภาวะเลือกไม่ได้ของนายเอก TT__TT มันสะเทือนใจผมอ่ะ (คิดว่าสะเทือนใจใครหลายคนด้วย ^^)

ท้ายสุด เป็นกำลังใจให้คนเขียน มาอัพบ่ิอยๆนะค้าบบ เพราะผมหลงรัก โซ่วิน มากๆแล้ว (อยากให้ต่อทุกวันเล้ยยยย^3^)

[แมวอัดกระป๋อง]

ว๊ากกกกกกกกกกกกกก ถูกใจ

เป็นพระเอกละมุน ไม่จำเป็นต้องตบจูบ ก็รวบรัดได้ ว่องไวถูกใจป้าจริงๆ

ขอมอบรางวัลพระเอกละมุนดีเด่น อิอิ

[kun]

โซ ต้องอย่างงี้ดิ ลุยเข้าไป อิอิ
เป็นแฟนกันแล้ว
5555555

[jasmin]

  น่ารักจังอ่ะ เขินๆๆๆๆๆ แทนวิน
เป็นแฟนกันแล้ว จะรออ่านฉากหว๊านหวานนะ

[little_nok]

่อยากเชียร์โซ่น่ะ เอาใจเอนมาตั้งแต่ตอนแรกที่บอกว่า วินเป็นเมีย
แต่ก็สงสารเก้า แบดบอย แต่อ่อนยวบเมื่อเจอสายตาอ้อนๆ ของวิน
สนุกมากเลยค่ะ  มาต่ออีกนะคะ
+1 ให้ด้วยค่ะ

[diFil]

แป่วว เป็นแฟนกันไปซะแล้ว
อย่างงี้เก้าจะทำไงล่ะเนี่ยย 

[tantanlize]

กริ๊ดดด ในที่สุด 555555 !!!!~

[fffx]

มาปูเสื่อรอ -..-

[EunJin]

มานอนรอในกระทู้เหมือนกันค่ะ ^______________^

[indy❣zaka]

ไหนหว่าตอนใหม่ -..-

[SHIVA]

ตอนที่ 18


ทำไมทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตผม มันถึงได้ไม่เคยเป็นไปตามที่คาดหวังเลยซักครั้ง  เหมือนผมเป็นเมล็ดพันธุ์แห่งความผิดพลาด  หว่านไปทางไหนก็มีแต่หายนะเกิดขึ้น  ทุกครั้งที่ลงมือทำอะไรสักอย่าง โดยหวังว่ามันจะออกมาสมบูรณ์แบบมันก็จะจบแบบไม่สวยสักที... 

ผมชอบแฟร์ แฟร์มันน่ารัก แฟร์มันใจดี  และมันไม่เคยด่าว่าผมเป็นตัวปัญหา  ต่อให้ผมจะร้ายกับมันยังไง ไม่มีเหตุผลยังไง มันก็ยังไม่ถือสา  แฟร์มันอ่อนโยน ขี้สงสาร แล้วก็บริสุทธิ์ไร้เดียงสา  ผมก่อกวนไอ้โซ่ แกล้งหาว่ามันจงใจแก้เผ็ดเพื่อนจนรถไปชน เพราะผมอิจฉามัน ผมอยากอยู่ห้องเดียวกับแฟร์บ้าง  อยากกินอาหารที่มันทำ อยากรู้จักนิสัยทั้งหมด อยากรู้ว่าชอบไม่ชอบอะไร ฟังเพลงแบบไหน เวลาหัวเราะเป็นยังไง  แค่ออกไปเที่ยวด้วยกันมันไม่พอ ผมต้องการเวลามากกว่านั้น  เพราะผมแสดงความรู้สึกอย่างใจต้องการไม่ได้  และมักเป็นไปในทางตรงกันข้ามเสมอ ผลตอบกลับจากคนรอบตัว  จึงเป็นไปในด้านที่ตรงข้ามกับที่ผมหวังว่าจะได้รับเช่นกัน


"ถ้าคิดว่ามีปัญญาทำอะไรได้ ก็จัดการทำเอาเองเซ่!!! มัวซุกหัวอยู่ในคอกในศาลกินเงินเปื้อนเลือดจากพวกจำเลยเลวๆ แล้วคิดว่าตัวเองเก่งนักรึไง ผมไม่ทำแล้ว ยังไงผมก็ต้องทำพังอยู่วันยันค่ำ งั้นช่างหัวมันสิ"

หนอย... เฮียก้องพูดจาอะไรง่ายๆ มาสั่งทำให้วินสำนึกยังพอเข้าใจได้  แต่ทำให้แก้วตัดใจจากแฟนเก่า กูอยู่กับแก้วรึไง กูอยู่คนเดียว ไม่มีใครอยู่กับกุแล้วเนี่ย หนีไปอเมริกากันหมด พวกพี่อยู่กับแก้วทั้งวันทั้งคืนยังทำอะไรไม่ได้  ผมที่นั่งฟังมันบ่นมันร้องไห้จากทางโทรศัพท์เนี่ยจะมีลิ้นวิเศษ  พูดจาให้มันเชื่อฟังอะไรได้รึไง ผมพูดไม่เป็นหรอก ได้แต่คอยฟังเสียงเหงาๆ ของมันเท่านั้น


ถ้าผมสามารถพูดชักจูงจิตใจคนได้นะเฮีย ผมคงพูดให้แฟร์มันเป็นแฟนผม ไม่ใช่ของไอ้หมอนั่น



"กูกับวินเป็นแฟนกันแล้ว"


ไอ้โซ่ตอกหน้าผมตอนที่อยู่หน้าประตูห้องมัน  และผมบอกมันอย่างยียวนว่าจะชวนน้องแฟร์ไปดูหนังด้วยกัน มันไม่ยอมอนุญาต  ผมโต้ว่าทำไมต้องขออนุญาตมันและก็ได้รับคำตอบมาแบบนั้น  มันตกลงเป็นแฟนกับแฟร์แล้ว  หลังจากที่ผมขับรถมาส่งแฟร์... แฟร์ที่ดูไม่สนุกเลยตอนเดินด้วยกันและนั่งรถด้วยกัน  แต่แฟร์ดันยอมเป็นแฟนกับมัน

"กูไม่เชื่อ! "  ผมผลักไหล่สูงให้พ้นทาง แฟร์ไม่อยู่ในห้องครัว ห้องรับแขก ผมบิดกลอนห้องนอนแล้วเปิดผางเข้าไป ไม่มีใครอยู่เหมือนกัน ผมทุบประตูห้องน้ำแล้วร้องเรียก ข้างในมีเสียงเหมือนคนอาบน้ำ

"แฟร์ แฟร์"

"เก้า.. มีอะไร ...อาบน้ำอยู่"

"แฟร์กับโซ่เป็นแฟนกันงั้นเหรอ"

"........."

มีแต่เสียงน้ำที่ไหลจากฝักบัว  เสียงน้ำกระทบกระเบื้องสะท้อนก้องไปมา ผมตบประตูห้องน้ำแล้วถามซ้ำ


"มึงเป็นแฟนกับโซ่เหรอ"

"...."


ปัง

"กูถามว่า มึงเป็นแฟนกับโซ่เหรอวะ"

"อืม"


ถึงเสียงนั้นจะไม่ได้ดังไปกว่าเสียงน้ำเลย แต่เพราะผมตั้งใจรอฟัง มันจึงชัดมาก  ผมนิ่งเงียบ ไม่พูดอะไร  เม้มปากจ้องประตูที่ไม่มีชีวิตนั่นสักพักแล้วถอยออกมา แม่ง... กูไม่ดีพออีกแล้ว กูมันคนนิสัยเสียที่ไม่มีใครเอา ผมเดินออกจากห้องนอนผ่านโซ่ที่ยืนสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ และกลับโดยไม่ได้ทำอะไรอีก  โซ่มันตัวสูงกว่าผมเกือบครึ่งคืบ สุขุมกว่า เป็นผู้ใหญ่กว่า พูดจารู้เรื่องมากกว่า  แล้วมันก็รู้มานานก่อนผม ว่าวินตอนนี้เป็นคนละคนกับเมื่อก่อน  ผมทำผิดพลาดอีกแล้ว เอาแต่เสียเวลาทำให้คนที่ผมชอบ รู้สึกกลัวผม โกรธเกลียดผมอยู่ตั้งนาน ก่อนจะเพิ่งมากลับลำ พยายามทำดีด้วย แต่ก็ยังแสดงออกได้ไม่ดีอย่างที่ใจคิด 



พอผมวางสายจากเฮียก้อง ก็อยากให้แก้วโทรมาบ่นหงุงหงิง  แม่ให้ออกไปซื้อของด้วยแต่ก็ไม่ยอมปล่อยให้เดินคนเดียวเลย  พี่ก้องเทศนาร่ายยาวอย่างงู้นอย่างงี้ แต่มันก็ยังไม่ได้โทรมา  ผมอยากโทรคุยกับใครสักคน ระบายกับใครบ้างเหมือนกัน แต่ผมเป็นคนถ่ายทอดความรู้สึกให้ใครฟังไม่เป็น คุยกับเด็กอ่อนหัดอย่างแก้วคงจะไม่ได้เรื่อง


"ฮัลโหล"

".........."

"อยากหาคนไม่เซนสิทีฟคุยด้วยว่ะ คนที่คุยตรงๆ ได้  ว่างมั้ยวะ?"

"......................"

"รู้รึยังว่าวินมันความจำเสื่อม"

"..............."

"แกเคยเป็นเพื่อนสนิทวินมาก่อนใช่ไหม? "

"....................."

"ฉันไม่เข้าใจว่ะ ทำไมคนที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก วันนึงถึงนอนด้วยกันได้"

".................!!! "

"ไม่ ฉันถามจริงๆ "

"................................................."

"ทำไมวะ เพราะแกโง่ล่ะสิ"

"........................"

"เฮ้ยเพื่อน ฉันอยากแย่งวินมาว่ะ พอมีทางมั้ย? "

".....!!!"

"ไม่ ไม่... ไม่รู้ดิ แค่ชอบ แค่ถูกใจ ไม่ถึงกับรักหรอก แต่ถ้าจะรักเข้าสักวันก็เป็นไปได้... มั้งนะ"


ผมวางสาย วางโทรศัพท์กลับคืนที่เดิม  ผมแทบไม่เปลี่ยนการตกแต่งของห้องนี้เลยสักนิด หยิบใช้อะไรก็เก็บเข้าที่แทบไม่เขยื้อนจากเดิมสักนิ้ว ยกเว้นของใช้ส่วนตัวที่ผมขนเข้ามาเพิ่มเข้ามาภายหลังแล้ว ห้องนี้ยังเป็นสไตล์ของพี่ก้อง แอนทีค สุขุม และเป็นระเบียบ สมบูรณ์แบบไปหมด

ภาพตอนที่แฟร์นั่งแต่งตัวบนเตียงนี้ยังติดตา ได้มองหน้าแฟร์จากมุมที่สูงกว่า หน้าแดงๆ ตาที่หรุบต่ำมองกระดุมเสื้อทำให้เห็นขนตายาวๆ คิ้วเรียวปลายเชิดขึ้นนิดๆ จมูกเป็นรูปทรงหยดน้ำ  และริมฝีปากที่เผยอเย้ายวนโดยไม่ตั้งใจ

ผมหลงใหลในสิ่งสวยงาม และอยากอยู่ใกล้คนที่จิตใจงดงาม  เพราะผมเป็นคนที่เกิดมาชำรุดด้านนิสัย มันแก้ไม่ได้ เกิดมาก็เป็นแบบนี้...  ผมบอกแฟร์ว่าให้อดทน กับคนอย่างผมหน่อย อย่าเพิ่งตัดสินกัน อย่าได้วิ่งหนีไป แต่ในคืนเดียวกันนั้น  แฟร์ก็ตกลงยอมเป็นของคนรักของคนอื่น กูทำผิดอะไรถึงหนีกูไป กูไม่ได้ทำร้ายมึง กูไม่ได้ใช้แผนร้ายอะไรแล้ว กูพยายามทำตัวดีๆ กับมึงแล้ว ทำไมต้องเลือกคนอื่น ทำไมไม่เลือกกูล่ะ  อยากได้อะไรกูจะหามาให้ อยากให้ทำอะไรกูยินดีจะทำให้ ทำไมมึงไม่แค่บอกกูมาให้มันจบๆ ว่ากูต้องทำยังไงถึงจะได้เป็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆ มึง




คืนนั้นผมหลับไปด้วยความคิดที่ยุ่งเหยิง ฝันเห็นตัวเองกับแฟร์ เราสองคนนั่งห้อยขาอยู่บนดาดฟ้าตึก  ท้องฟ้าเป็นสีส้มจัด ไม่มีลมพัดจนเหมือนไม่มีอากาศหายใจ ผมเอ่ยปากถามแฟร์...


'มึงต้องการอะไรตอนนี้'

'อะไร'

'สิ่งที่มึงต้องการที่สุดในชีวิตตอนนี้ไงล่ะ  ถ้าไม่ใช่รถนั่น'

'ความรักล่ะมั้ง'

'หา...'

'ถ้ากุได้เจอแก้วแทนที่จะเจอมึงก็ดี บางที เค้าอาจเป็นคนที่กูต้องการที่สุดในชีวิตก็ได้ ในเมื่อกูเป็นคนใหม่แล้ว กูจะใจดีกับแก้วที่อุตส่าห์รักกูมากถึงขนาดนั้น กูจะทำดีกับเค้าทุกอย่าง แล้วกูจะรักเค้าตอบได้เองในสักวัน เราจะได้อยู่ด้วยกันไปจนวันตาย'

'กูไม่มีทางให้มึงได้เข้าใกล้น้องกูอีกเป็นครั้งที่สอง'

'ทำไม กลัวกูรักแก้วมากกว่าตัวมึงใช่ไหมเก้า มึงยอมรับเถอะ ว่ามึงก็แค่พวกที่ต้องการความรักเหมือนกับกู อย่าทำตัวอวดดีไปหน่อยเลย'

'ถ้ากูต้องการความรัก มึงให้กูได้มั้ยล่ะ เลือกกู ไม่ใช้แก้วหรือไอ้โซ่ '

'ทั้งๆ ที่มึงเกลียดแค้นกู ทำร้ายกูน่ะเหรอ  ทั้งๆ ที่มึงไม่มีหัวใจรักใครเลยน่ะเหรอ'





'กูจะรักคนอย่างมึงทำไม'



ผมลืมตา มองโคมไฟที่เปิดทิ้งไว้ข้างเตียง ขอบตาร้อนผ่าว อยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมา แฟร์ไม่ได้พูดจาแบบนั้นสักหน่อย... นั่นไอ้วินต่างหากที่บอกว่าไม่มีทางรักผม แฟร์ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอก แฟร์ไม่มีทางพูดแบบนั้น... มันไม่ใจร้าย

...แต่ไม่ว่าจะวินหรือแฟร์  คนอย่างผมก็ไม่ได้เป็นคนที่ถูกเลือกอยู่ดี ผมทำให้ใครชอบผมไม่ได้หรอก


กริ๊งงงงงงงงงง เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ทำไมแก้วโทรมาเวลานี้

"ฮัลโหล"

"พี่เก้า มารับแก้วหน่อย"

"หมายความว่าไง? "

"แก้วอยู่สุวรรณภูมิ"

ผมลูกขึ้นยืนทั้งตัว เวรแล้ว...

"บอกพ่อแม่รึยัง! บอกเฮียแล้วใช่มั้ย? "

"หนีมา..."

".....อย่าไปไหนเด็ดขาด เดี๋ยวกูไปรับ"


ผมแต่งตัวลวกๆ ขับรถบึ่งไปหาเจ้าตัวที่นั่งจ๋องรอโดนด่าอยู่ที่สนามบิน แต่ในหัวผมว่างเปล่าและพูดน้อยกว่าปรกติ เก็บน้องชายคนเล็กขึ้นรถแล้วมองสำรวจ ดึงแขนมันมาดู มีรอยขีดที่ขาวจัดกว่าสีผิวมันเล็กน้อยที่ข้อมือด้านใน แต่ถ้าไม่สังเกตก็คงไม่เห็น ผมขบกรามแน่น ทนไม่ไหวเลยตบหัวมันไปแรงมาก แล้วหันมาตั้งใจขับรถ

"ขอโทษ"

แก้วพูดทั้งที่กุมหัวด้วยความเจ็บ ผมน้ำตาคลอ กระพริบตาไม่ให้หยดน้ำมาบดบังการมองเห็น ขับรถเงียบๆ มาถึงห้องเก่าของเฮีย ห้องนอนอีกห้องไม่มีคนใช้นานแล้วจนถึงวันนี้ ผมไม่กล้าเข้าไปอีกเลย กลัวเห็นรอยเลือด หรือกลัวอะไรสักอย่างจะกัดกินหัวใจ

"เดี๋ยวก็โดนตามกลับแล้ว  คิดว่าหนีมาแล้วเฮียจะยอมเหรอ" ผมขยุ้มผมหยักศกมัน ยืดให้ตรงเล่น แล้วปล่อย

"แก้วอยากไปเจอพี่วินแป๊ปเดียว เดี๋ยวก็กลับแล้ว"

"พี่ยังไม่ได้บอกแก เรื่องไอ้วิน"

"เรื่องอะไร"

"มันความจำเสื่อม จำใครไม่ได้สักคนหรอก รวมถึงแกด้วย"

"...แล้วที่พี่วินบอกว่าขอโทษแก้วล่ะ"

"พี่บอกให้มันพูดเอง มันไม่รู้เรื่องอดีตสักอย่าง แล้วพี่ก็ไม่ได้บอกมัน เรื่องที่แก้ว...กรีดข้อมือ"

"...ฮะ  ดีแล้ว"

"แล้วแกจะไปเจอมันยังไง"

"ก็แก้วคิดถึงเค้า อยากเห็นหน้าเค้า อยากจะเห็นว่าเค้าสบายดี แก้วพร้อมแล้วนะฮะ แก้วเข้าใจแล้วว่าแก้วฝืนมากเกินไป คนไม่รักก็คือไม่รัก แก้วอยากเจออยากคุยแค่ครั้งเดียวเองนะพี่เก้า ครั้งสุดท้ายแล้วแก้วจะได้ตัดใจ"


คนไม่รักก็คือไม่รัก...



"พี่จะพาแกไปก็ได้  แต่มีหลายเรื่องที่แกยังไม่รู้  แกต้องทำใจให้ดีก่อนไปเจอมัน"

ผมนั่งคุยกับแก้ว เล่าเรื่องที่ผมเคยไปอาละวาดวิน แต่หลังจากนั้นมันก็ประสบอุบัติเหตุ สูญเสียความทรงจำ เล่าเรื่องที่มาของคลิปเสียงขอโทษ เล่าว่าบอกเรื่องที่มันลืมเรื่องไหนไปแล้วบ้าง เล่าว่าบุคลิกนิสัยของวินเปลี่ยนไปจนผมเปลี่ยนวิธีเรียกมัน

"พี่วินกลายเป็นคนใจดี??? แล้วพี่เก้ากลายเป็นเพื่อนกับพี่วินแล้วเหรอฮะ? "

...แต่ผมก็หลบเลี่ยงหลายๆ เรื่อง  เพราะผมแคร์ความรู้สึกมันอยู่บ้าง ผมเลยไม่กล้าบอกว่าเกือบจะขืนใจสุดที่รักของมันไปแล้ว


"แกคิดว่าตัดใจจากเค้าได้จริงๆ นะ? "

"อืม แก้วไม่เป็นไรแล้ว"

"คือวินมันมีแฟนใหม่แล้ว"

"แหงอยู่แล้ว แก้วก็คิดไว้แล้วล่ะ ไม่มีใครปล่อยให้พี่วินโสดนานๆ หรอก"

"มันเริ่มคบกับโซ่"


แก้วเหวอ ทำหน้าไม่เชื่อ

"แล้วจะไม่ตีกันตายเหรอนั่น ไม่จริงอ่ะ กับพี่โซ่เนี่ยนะ? พี่อำแก้วเล่นใช่ไหม"

"ไม่ได้อำเว้ย กูบอกแล้วว่ามันเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ถ้ารับไม่ได้ก็ไม่ต้องไปเจอ"

"ไม่อ่ะ แก้วอยากเห็น แก้วอยากรู้ว่าที่เปลี่ยนน่ะ...เปลี่ยนไปยังไง นะ... พาแก้วไปนะ"


โทรศัพท์มือถือของผมแผดเสียง ชื่อ 'ไอ้ขี้บ่น' ขึ้นมาที่จอ  แก้วขยับปากโดยไม่มีเสียง เป็นคำว่า 'เฮีย ตื่น แล้ว' ผมยิ้มให้ตัวการก่อนจะรับสายเฮียก้อง

"จะเอาอะไรอีกล่ะ บอกแล้วไงว่าอยู่กับแก้วก็สั่งสอนมันเอาเอง ไม่ใช่ให้คนที่อยู่กันคนละซีกโลกช่วยพูดให้ บ้ารึเปล่า! "

"เก้า น้องมันหายไปเมื่อคืน เค้าโทรหารึเปล่า? เค้ากลับไปหาเก้ารึเปล่า? "

"ไม่เห็นโทรมาหนิ? แล้วมันจะมาหาเก้าทำไมเฮีย มันไปออสเตเรียหาจิงโจ้รึเปล่า ฮ่าๆๆๆ "  แก้วชูนิ้วโป้งเงียบๆ อมยิ้ม เฮียก้องตัดสายผมทิ้งไปเฉยๆ เพราะความไร้สาระองผม ไม่อยากมาเสียเวลา


"หายจากบ้านได้ยังไงตั้งสิบกว่าชม.ไม่มีใครรู้"

"วางแผนไว้นานแล้ว ก็ขังตัวเองอยู่ในห้องจนเค้ารู้กันดี ว่าแก้วจะเอาอาหารสองมื้อหลังของวันเข้าไปกินในห้องตัวเองแล้วหมกตัวไม่ยอมออกไปไหน ไม่มีใครเรียกออกมาได้ บวกเวลานอนอีกจนเช้าก็ถึงไทยพอดี"

"ร้ายนักนะเรา"

"มีเวลาอยู่ไทยวันเดียวเท่านั้นแหละ พี่ต้องพาแก้วไปนะ ขอร้องล่ะ"

"อืม แกนอนพักสักงีบก่อน เดี๋ยวพาไปเอง ต้องเห็นกับตาถึงจะรู้ ว่าวินมันเปลี่ยนไปยังไง แกอาจจะไม่ได้ชอบคนอ่อนปวกเปียกแบบนั้นก็ได้ มันไม่ใช่แบดบอยอย่างเมื่อก่อนแล้วล่ะ"

"หึ แก้วพอแล้วล่ะ ว่าแต่พี่อ่ะ เวลาพูดถึงเค้าตาเป็นประกายเชียวน้า ถ้ากลายเป็นคนใจดีขนาดพี่เก้าหลงรักล่ะก็ แก้วก็อยากเห็นว่า..."

"เห้ย หลงรักบ้าอะไร มั่วละแก้ว มึงนอนไปเลย ไม่งั้นกูส่งกลับเมกาแน่"

"คิกๆ แก้วอาจจะไม่รู้อะไร แต่แก้วรู้จักพี่ดีที่สุดนะ ฝันดีนะฮะ พี่เก้า..."



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

มาเร็วแล้ว... แต่คั่นด้วยพาร์ทของเก้าหนึ่งตอนก่อนนะ

 

[Folcon]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง คนเขียนอ่ะ ทั้งพาทหลักและพาสของเก้า ค้างงงงงงงมากกกกกกกกกกกกก

>____< รอตอนต่อไปค้าบบบ

[chae]

เห็นใจเก้านะ ความรู้สึกแบบนั้นเคยเป็นเหมือนกัน
แต่...ทำยังไงเขาก็ไม่เลือกเราอยู่ดี
ที่ทำได้ตอนนี้คือทำใจ และต้องดีใจกับเขาที่มีความสุข

[iota]

เก้า
คนในนิยาย โปรดส่งใครสักคน มารัก เก้า ที

[แมวอัดกระป๋อง]

เก้าน่าสงสารนะ

แต่วินเป็นแฟนโซ่ดีแล้ว

เหอะๆๆๆๆ

[shockoBB]

อ่านไปก็สงสารเก้าอะ   หาคู่ให้เก้าด้วยยย