ตอนที่ 19
เสียงออดดังขึ้นตอนเช้า ผมรุดไปเปิดรับ เป็นเก้าเหมือนเมื่อวานแต่วันนี้วินอยู่ห้องไม่ได้ไปไหน ยังไม่ออกมาจากห้องนอนเล็กเลยด้วยซ้ำ
"แฟร์อยู่มั้ย? กูจะชวนไปโยนโบลล์ ดูหนังกันสองคน หึหึ..."
"กูไม่ให้ไป"
"มึงมีสิทธิ์อะไรมาห้าม เป็นพ่อมันรึไง? "
"เป็นแฟน"
"อะไรนะ? "
"กูกับวินเป็นแฟนกันแล้ว เมื่อคืน"
"กูไม่เชื่อ"
เก้าถือวิสาสะบุกไปถึงห้องนอน ผมจะห้ามไว้ มันก็ไปกวนถึงที่ประตูห้องน้ำแล้ว
"แฟร์"
"เก้า.. มีอะไร"
"มึงเป็นแฟนกับโซ่เหรอ"
"กูถามว่า มึงเป็นแฟนกับโซ่เหรอวะ"
ผมไม่ได้ยินว่าวินตอบว่าอะไร แต่เก้าก็หยุดรบเร้าแล้ว มันยืนแข็งทื่ออยู่ชั่วขณะหนึ่งแล้วเดินกลับออกมา หน้าตาจริงจังกว่าเวลาปรกติที่คอยยียวนกวนประสาทเสมอ ผมยืนพิงกรอบประตูห้องนอนแล้วสงสัยว่า ถ้าเมื่อวานวินไม่ไปรับผมจากบ้านกัซ ผมคงอยู่ในสภาพที่น่าอนาถจนเก้ามาทับถมสมเพชเลยทีเดียว ไม่ใช่เพราะเมาหมดสภาพ แต่เพราะทำพลาดโง่ๆ จูบไปแล้วแท้ๆ แต่ไม่ได้บอกความรู้สึก ปล่อยให้วินออกไปกับคนอื่น วินก็เป็นพวกประณีประนอมอยู่แล้ว ชอบยอมคนง่ายๆ
ผมซดเหล้าของห้าคนนั้นตั้งแต่บ่าย จะดื่มให้ลืมคิดเรื่องวินไปก็ทำไม่ได้สักนิด ในเมื่อโดนรุมถามว่าวินเปลี่ยนไปยังไงบ้างตลอดเวลา ผมค่อยๆ เล่าถึงบุคลิกใหม่ของวินอย่างระวังที่สุด แต่ก็ไม่วายทำให้พวกหื่นกามทั้งห้าหูผึ่งหางตั้งกันหมด พวกบ้านี่น่ากลัวในเรื่องพฤติกรรมไม่สนโลก สามัญสำนึกเรื่องเพศต่ำเตี้ยเรี่ยดินกันหมด วินจะกลับมาคบกับตัวอันตรายพวกนี้ไม่ได้เด็ดขาด ไอ้กัซยังไว้ใจได้ว่าอย่างน้อยมันก็ไม่ยุ่งกับผู้ชายเด็ดขาด ถึงมันจะไม่สนว่าใครจะเอากับใครในบ้านมัน แต่ใครเป็นตัวผู้แล้วลวนลามมันไม่เคยตายดี หยี ผมไม่แน่ใจว่าหยีเคยมีอะไรกับวินหรือเปล่า แต่แก๊งค์นี้จูบกันไม่ค่อยถือ และหยีเคยจูบเดอะแก๊งทุกคนแล้ว... เนตรป๊อบกับสาวๆ ที่มาใหม่ทุกคน เพราะมันไม่ค่อยไปมหาลัย ไม่ค่อยมีคนรู้ว่าไอ้หน้าหยกนี่เป็นทอม ผมไม่ค่อยแน่ใจว่าหน้าตาเนตรเข้าข่ายเป็นแบบที่วินถูกใจรึเปล่า คล้ายพวกหนุ่มหน้าหวาน... เนตรชอบเรียกวินว่าป๋าซะด้วย ผมไม่รู้ว่าสองคนนี้เมื่อก่อนเป็นยังไง เนตรอาจจะไว้ใจได้มั้ง ส่วนไอ้ปาล์มชอบวินออกนอกหน้า ไม่ต้องสงสัยเลย ผมไม่ยอมเล่าเรื่องที่วินทำตัวน่ารักๆ ต่อหน้าไอ้นี่แน่ๆ เหลืออีกคนคือริว ผมไม่ค่อยได้เสวนากับริวแต่ไหนแต่ไรแล้ว วินกับริวเมื่อก่อน เหมือนน้ำกับน้ำมันเข้ากันไม่เคยได้ แต่ด้วยความที่มันเป็นไบเซ็กชวล มาถึงตอนนี้ผมก็ไม่ไว้ใจมันเหมือนกัน
ผมพูดให้น้อยที่สุด ดวดเหล้าอยู่หลังกลุ่มคนที่เปิดหนังสยองขวัญไตรภาคนั่งดูและเถียงกันเรื่องฉากต่างๆ สักพักฤทธิ์สุราก็ช่วยให้หลับไป
จนคนที่ห่วงผมและผมห่วงเค้าเดินเข้ามาในวงล้อมของพวกไวไฟทั้งห้านั่นแหละ ผมถึงตื่น ...ทั้งตื่นและตื่นตระหนกเลย เนตรเหมือนหมาตัวโตที่ชอบคลอเคลีย ผมนึกว่ามันอันตรายน้อยที่สุดซะอีก ไอ้ริวที่เหม็นขี้หน้าวินกลับแสดงท่าทีสนอกสนใจ ผมรีบกันท่าทุกคนแล้วชวนวินกลับห้องทันที
มีแต่คนจ้องจะแย่งทั้งนั้น
ผมตัดสินใจดื้อแพ่ง ออกจะแกมบังคับให้วินเลือกแต่ผมคนเดียว ช้าวันเดียวก็ไม่ได้การแล้ว เดี๋ยวจะมีมือดีฉกฉวยไปแล้วมานั่งเสียใจที่มัวงมโข่ง ผมต้องรีบคว้าตัววินไว้ก่อน มั่นใจว่าไม่เสียใจกับการตัดสินใจของตัวเองแน่นอน
ผมยืนคิดเพลินจนวินอาบน้ำเสร็จและออกมาในสภาพผมเปียกลู่ เนื้อตัวขาวๆ มีหยดน้ำเกาะประปราย เดินเช็ดผมด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก และพันผ้าเช็ดตัวไว้ที่เอว คงไม่ทันสังเกตเห็นผมยืนอยู่หน้าห้อง วินดึงผ้าเช็ดผมลง ผมมองว่าใบหน้าที่ล้อมกรอบด้วยผมเปียกๆ ยุ่งๆ นั้นว่ายิ่งหวานหนักขึ้นไปอีก
"เห้ยยยย"
ผมสบตากับวิน ไม่คิดว่ามันจะตกใจร้องเสียงหลงขนาดนั้น วิ่งปรู๊ดเข้าไปในห้องน้ำเหมือนเดิม ฮะๆๆ กูเคยเห็นสภาพแบบนี้เดินไปทั่วห้องหลายหนแล้วหรอกน่า เพียงแต่เพิ่งเคยตั้งใจมองขนาดนี้ ผมงับประตูแรงพอให้มีเสียงให้คนในห้องน้ำได้ยินว่าผมไปแล้วนะ เดินขำกลับมาที่ห้องตัวเอง ลนลานแบบนั้นมันทำให้ยิ่งอยากแกล้งรู้ไหม ไม่ได้จะจับปล้ำเลยซะหน่อย มีเวลาอยู่ด้วยกันอีกถมเถ
แค่ได้มองแฟน ก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งนะ ผมค้นพบว่านอกจากตอนที่อ่านการ์ตูนแล้วหัวเราะคนเดียว ตอนที่คุยจ๊ะจ๋ากับน้องสาวก็น่ารักไม่แพ้กัน ผมเดินเข้ามากินน้ำในครัวหลังจากเก้าไปไม่นาน เจอคุณแฟนหมาดๆ ยืนหันหลังให้ พูดคนเดียวกับเขียงหั่นผัก
"พิณก็เลิกเรียนไปสักอย่างสิคะ หอบความฝันไว้เยอะขนาดนั้นไม่ช่วยให้ค้นพบตัวเองหรอก" วินคงใส่หูฟังบลูทูธที่หูอีกข้างที่ผมมองไม่เห็น ผมเกือบหลุดขำตอนได้ยินวินพูดลงท้ายด้วยคะค่ะกับน้องพิณ ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็ จะเหน็บแนมกันด้วยศัพท์ที่ค่อนข้างแปลกหูและรู้กันเฉพาะแค่สองคนพี่น้อง แต่บรรยากาศรอบข้างเขม็งเกลียวจนบอกเลยว่าความสัมพันธ์เลวร้ายมาก
"แบบนั้นเค้าเรียกว่าโลภแล้วอ่ะพิณ เราอาจจะเก่งเรื่องเรียน ดนตรี กีฬา ศิลปะ แต่ไม่จำเป็นต้องโหมฝึกฝนทุกอย่างไปพร้อมๆ กัน เรายังเด็ก มีเวลาอีกเยอะแยะ พักไปสักอย่างสองอย่าง แล้วอาจจะทุ่มเทกับเรื่องที่ชอบที่สุดได้เต็มที่ จริงไหม? "
"หืม? แล้วตอนไหนที่แม่กับพิณอยู่บ้านพร้อมกันล่ะคะ"
"อืมมม ท่านยุ่งขนาดนั้นเลยเหรอ"
"โหย พิณอย่าพูดเลย ของตัวเองน่ะหาเรื่องยุ่งเอง พี่พูดจริงๆ นะ อะไรที่เราทำได้ ไม่ได้หมายความว่าเราจำเป็นต้องทำมันไปทุกอย่าง มันไม่สำคัญหรอกว่าเรามีศักยภาพมากแค่ไหน คนเก่งๆ ที่ประสบความสำเร็จกันน่ะ เค้าเก่งแค่ด้านเดียวเองนะ ด้านที่เค้าชื่นชอบหลงใหลไงล่ะ ถ้าลองได้ทำเรื่องที่ตัวเองรักจริงๆ เราก็จะอยู่กับมันไปได้นาน เอาใจใส่ฟูมฟักมันได้เต็มที่ และที่สำคัญที่สุด ตัวเราเองจะมีความสุขด้วย นะพิณนะ"
ผมกอดอกพิงเสา มองวินยิ้มๆ แฟนใครวะ น่ารัก ฉลาด พูดจาดี ทำกับข้าวก็อร่อย หาแบบนี้ไม่ได้แล้วนะเนี่ย
"ก็มาสิ หนอย ทำตัวให้ว่างก่อนเถอะ อย่ามาให้ความหวังพี่เลย"
ดูทำเข้าเถอะ งอนน้องเป็นเด็กๆ เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว อยากพุ่งเข้าไปกอดเอวแล้วจับหอมแก้มทั้งซ้ายขวา แต่อีกใจก็ยังอยากลอบมองวินแบบนี้ต่ออีกนิด
เมื่อคืนผมเมามั้ย... มันก็กึ่มๆ น่ะนะ แต่เหล้าก็ช่วยไว้ได้มากในเรื่องที่คิดด้วยสำนึกทั่วไปไม่ตก ช่วยให้โยนเรื่องที่ว่าอนาคตจะเป็นยังไงทิ้งไป ผมไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย ผมไม่จูบผู้ชายด้วยกัน ถึงหลายๆ ครั้งที่มองแฟนหนุ่มของวินแล้วคิดว่า เออ ถ้าหน้าหวานแบบนี้กูคงกอดลงอยู่นะ อะไรแบบนี้บ้าง แต่ก็เป็นแค่ความคิดเล่นๆ เท่านั้น
วินยืนคนข้าวต้ม ผูกผ้ากันเปื้อนแล้ว พัฒนาขึ้น ผมด้านหลังยาวบังต้นคอและเป็นทรงธรรมชาติเหมือนเดิมทุกวัน ผมจะสอนมันเซตผมด้วยดีไหม หรือว่าจะให้วินไว้ผมยาวไปเลย คงน่าดูชม
"ไง" วินสะดุ้งโหยงแล้วค่อยหันมามองช้าๆ เหมือนแมวจริงๆ ผมแกล้งทำเป็นเพิ่งเดินมา กดแก้วรองน้ำดื่มจากตู้เย็นแล้วเหลือบมองวินที่ก้มหน้าก้มตาคนข้าวต้มอย่างตั้งใจเกินเหตุ ผมกลั้นใจไม่แซวออกไป
"ทำข้าวต้มกุ้งเหรอ เมื่อคืนกิน อร่อยดีนะ"
"......."
"วันนี้จะออกไปไหนรึเปล่า? "
"เปล่า"
"จำที่คุยกันเมื่อคืนได้มั้ย? "
"อ่ะ..อะไร กูต้องเป็นฝ่ายถามสิ มึงเมานะ กูไม่ได้เมา"
"งั้นก็แสดงว่าจำได้"
"จำได้..."
"งั้นทวนให้ฟังหน่อยสิ พอเป็นแฟนกันแล้วต้องทำยังไง"
โอ้ย... ผมไม่ได้อยากแกล้งวินเลย จริงๆ นะ แต่มันอดไม่ได้ แค่นึกว่าจะได้เห็นหน้าสวยๆ อายม้วน มันชุ่มชื่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ก็ถ้าคนไม่คิดอะไรด้วยคงไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมาแบบนี้ใช่ไหมล่ะ พอวินเขินมันพยายามทำเหมือนว่างานในครัวยุ่งมาก สาละวนตักข้าวต้มใส่ชาม แป๊บเดียวเสร็จแล้ว หันซ้ายหันขวา เอ้ามีอะไรยังไม่ได้ทำอีก ทำความสะอาดเตา เอ้า ยุ่งเข้าไป ดูซิ จะงานล้นมือไปได้นานแค่ไหน
"คนเป็นแฟนกัน ก็ต้องจับมือ" พอผมเห็นว่าวินเงอะงะไม่รู้จะทำอะไรต่อ ก็ดึงมือเค้าขึ้นมาถือไว้แค่ครึ่งหนึ่ง ลูบหัวแม่มือไปบนนิ้วเรียวนั่นไม่รู้เบื่อ
"กิน...กินข้าวกัน"
ผมดึงมือวินเอาไว้ไม่ให้เดินหนี ค่อยๆ ก้มลงจูบลงบนข้อนิ้วนางเบาๆ พอมองวินที่เม้มปากแน่น หน้าแดงแจ๋ หวา... ผมเพิ่งรู้ตัวว่าทำเรื่องที่หวานเลี่ยนชวนแหวะสุดๆ ไปเลย จูบมือวินอย่างกับว่าเป็นสุภาพสตรีผู้สูงศักดิ์อะไรอย่างงั้น เมื่อกี้มันเป็นการกระทำที่ไม่ได้คิดไว้ล่วงหน้าอ่ะ พอรู้ตัวก็ชักอายตัวเองเหมือนกัน ทำลงไปได้นะไอ้โซเอ้ย...มึงไม่คุกเข่าขอแต่งงานไปเลยล่ะ แม่งน้ำเน่าได้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะกู
"เอ่อ... เมื่อกี้ ไอ้ตอนที่...เก้ามันเข้ามันถามวินน่ะ ว่าเราเป็นแฟนกันรึเปล่า วินตอบมันไปว่ายังไง"
วินตาโต ทำหน้าเจื่อนๆ คิ้วขยับเข้าชนกันแน่น มันหมายความว่ายังไงกันล่ะเนี่ย ทำไมต้องทำหน้าตากลุ้มใจแบบนั้น
"ห้ามให้ใครรู้รึเปล่า? "
"เอ้ะ"
"กะ..ก็...เรื่องที่เราเป็นแฟนกัน"
ผมยิ้มกว้าง น่าเสียดายที่วินก้มหน้าก้มตาหนีสุดชีวิต ผมอยากเห็นสีหน้ามันชัดๆ ตอนที่พูดออกมาเองว่า เราสองคนเป็นแฟนกันแล้ว บ้ะ ช่วยไม่ได้่
ผมคุกเข่าลงกับพื้น แค่เพียงเพื่อจะได้มองหน้าวินที่ก้มงุดอยู่แค่นั้นเอง วินตกใจหลับตาปี๋ สะบัดมือหนีเหมือนโดนน้ำร้อนลวกแต่ผมก็ยังตื๊อไม่ยอมปล่อย ผมหัวเราะออกมาหลังจากแกล้งจนพอใจแล้วก็ลุกขึ้น อยากซ่อนหน้านักใช่ไหม ทำแบบนี้สิ
ผมยืนกอดวินเอาไว้ เอาคางเกยไว้บนไหล่คนตัวเล็กกว่าแล้วหลับตา ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำหน้าตาแบบไหนอยู่ กลิ่นหอมๆ หลังอาบน้ำจากตัววิน ไออุ่นจากร่างกาย และหัวใจที่เต้นสะท้อนขึ้นลงตรงใจกลางอ้อมกอดของเราสองคน
"กูอยากบอกให้คนทั้งโลกรู้อยู่แล้ว... ว่าวิน เป็นแฟนของโซ่"
"แต่นาทีนี้ ขอแค่ให้วินรู้ตัวก็พอ"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แอบเห็นด้วยที่บอกว่าเรื่องมันไม่ค่อยไปถึงไหนเลย
เพราะเล่าหลายมุมมองล่ะมั้ง
อื้ม อย่างตอนที่ 15,16 และ17 ก็เกิดขึ้นในวันๆ เดียวเท่านั้น เวลาในโลกของพวกหนุ่มๆ ช่างหมุนช้าเหลือเกิน
ฉันมีอะไรจะเล่าให้ฟัง เป็นเบื้องหลังนิยายอะไรแบบนั้น อ่านข้ามได้นะ ไม่สำคัญเท่าไหร่
จริงๆ แล้วชีวานั้นมีช่วงเวลาว่างพอที่จะอัพได้ในทุกวันนะ แต่ว่าความหลงใหลของฉันนั้นหลากหลายจิปาถะเหลือเกิน บางวันก็ดูหนังชุดเกี่ยวกับพวกคณิตศาตร์ หมอ แก๊งต้มตุ๋น หนังวัยรุ่นก็มี บางวันก็ดูเว็บทายนิสัย อ่านนิยายฆาตกรรมอำพราง หรือบางคืนก็คุยกับใครบางคนจนเช้า ทำให้ไม่ได้เขียนต่อทุกวัน เพราะสิ่งที่เสพทั้ง ดู ฟัง อ่านเข้า ไปมักก็มีผลกับตัวเองและมีผลไปถึงตัวละครใน B&S ด้วย เคยให้โซ่พูดถึงวงกระเพื่อมของน้ำไปทีหนึ่งแล้ว... คิดต่อยอดมาจากการแชตกับคนๆ นึงริมคลอง(ซึ่งเป็นคลอง3Dในเกมออนไลน์ 
) แล้วก็มีเพลงหน่วงที่ฟังแล้วอิน... เลยหยิบมาทำเจ้าโซ่ซึมไปเลยหนึ่งตอน
นั่นยังไม่ค่อยเท่าไหร่... มีคืนหนึ่งที่อยากจะเอาเรื่องเกี่ยวกับ "ความโรแมนติคของการไขปริศนาด้วยควอนตัม" มาใส่ในบทพูดของโซ่ แล้วก็หยุดตัวเองไว้ได้ ฮ่าๆๆๆ เฮ้ยไอ้ชีวาบ้า โซ่ไม่ใช่เด็กเนิร์ดนะเว้ย... แล้วก็ต้องเข้านอนก่อน ให้อิทธิพลจากเรื่องแปลกๆ หมดไปค่อยกลับมาเขียนนิยายต่อ...
ใช่ๆ เก้าด้วย... พาร์ทแนะนำตัวเก้าที่คนอ่านปุ๊บก็หาว่าเก้าเกรียนปั๊บ ฉันก็หัวเราะฮาแตกอยู่คนเดียว เพราะฉันไม่ได้เขียนคำว่าเกรียนลงไปตอนนั้นแม้แต่คำเดียว รู้ได้ยังไงนะ บุคลิกกวนๆ ของเก้าได้รับแรงบันดาลใจมาจาก Chris collins ในซีรีย์วัยรุ่นเรื่อง Skins ฉบับอเมริกาค่ะ
และคริสตัดสกินเฮด... 
อ่ะ แต่คริสน่ารักกว่าเก้าเยอะนะ ตรงไปตรงมา บ้ากว่า แต่ฝรั่งไม่มีคำว่าเกรียนฉันเลยนึกไม่ถึงคำนั้น
ตอนที่แล้วที่เอาพาร์ทของเก้ามาเล่าก่อนก็เพราะมีตัวเองมีปัญหาเกี่ยวกับการง้อเพื่อน เหมือนง้อแล้วเค้าไม่สนใจฟัง เลยไม่อยากเขียนตอนของโซ่วิน อารมณ์อยากเขียนด้านของคนที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังมากกว่า ดังนั้นใครที่เห็นใจเก้า ก็เท่ากับได้ปลอบใจฉันด้วยนะคะ 
หัวข้อ: .•:*´¨`*:•.❀ ♥Body&Soul♥ ❀•:*´¨`*:•. วิญญาณ/กาย/ร้าย/รัก ✟33✟SW p.53(7ก.ย.) (อ่าน 436689 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก