หัวข้อ: .•:*´¨`*:•.❀ ♥Body&Soul♥ ❀•:*´¨`*:•. วิญญาณ/กาย/ร้าย/รัก ✟33✟SW p.53(7ก.ย.)

[milky way]

   โซ่ชนะเลิศ ทำแบบนี้บ่อยๆน่ะแม่ยกปลึ้ม

[sukie_moo]

 

[The_outsider]

สมใจ สมใจจริงๆ อ๊า 55

[aum_15597]

อ๊ากกก เกิดปัญหามดแทะหน้าจอ~~

[RoseBullet]

เห็นเรื่องนี้ผ่านตามาหลายครั้งแล้ว แต่เพิ่งเข้ามาอ่าน
(รู้สึกพลาดมากๆ ...ถ้าจะสนุกขนาดนี้! น่าจะเข้ามาอ่านตั้งนานแล้ว XD)

ว่าแล้วก็ขออนุญาตโบกธงเชียร์โซ่ค่ะ ! คนอาไร้ทำให้เราเพ้อ เขินแทนวินได้ตลอดๆอ่ะ น่ารักกกก เคลิ้มมม
จริงๆโซ่ก็ใช่ว่าจะไม่มีมุมไม่ดีนะ มีเหมือนกัน แต่ถ้าเทียบกับเก้าแล้วมันน้อยกว่าไง เลยดูเป็นคนดี (ซึ่งเราชอบ)
อยากให้เป็นพระเอกมากๆ อย่างน้อยก็เป็นคนหนึ่งที่(ทน)อยู่กับวินคนเก่ามาตั้งนานเป็นสิบกว่าปี
แถมจากที่อ่านรู้สึกว่าวินคนเก่าจะคิดอะไรๆ(หรือเปล่า?)กับโซ่ด้วย ถึงได้ต้องการผูกมัดโซ่ไว้กับตัวเอง

ส่วนเก้านี่ เหมือนที่หลายเสียงบอกตรงกันค่ะ ...เด็กเกรียน ฮ่าๆๆๆ เหมือนเป็นเด็กขี้อิจฉานิดๆ เราก็แอบสงสารเก้านะ
แต่จะบอกว่าตั้งแต่อ่านตอนที่เก้าเป็นคนเล่าเรื่องตอนแรกๆอ่ะ รู้สึกว่าเจ้านี่เคะชัดๆ!
ไม่รู้ทำไม แต่เป็นความคิดที่วาบเข้ามาหลังอ่านจบ หลังจากนั้นแม้เก้าจะทำอะไรเมะๆ เราก็มองว่ามันเคะได้ตลอดอ่ะ
ฉะนั้นสำหรับเก้ากับวินคนใหม่นี่ เรามองว่าสองคนนี้ขั้วเดียวกันนะ เหอๆ

ถึงตอนนี้จะโซ่จะเป็นแฟนกับวินแล้ว แต่รู้สึกเหมือนยังวางใจไม่ได้
แถมหลังจากอ่านตอนที่ 18 ไปเราก็แอบเป๋ๆ สงสารเจ้าเก้ามันเหมือนกันอ่ะ (กลัวเหมือนกันว่าวันหนึ่งเราจะเทใจให้เจ้าเก้ามากกว่า)
รู้สึกว่าส่วนใหญ่นิยายที่มีตัวเอกสองคนรุมรักนายเอก ฝ่ายที่ดูร้ายกว่ามักจะได้นายเอกไปนะ
เหมือนคนดีไม่มีที่ยืน กร๊ากกก เป็นส่วนหนึ่งที่อยากให้โซ่เป็นพระเอกล่ะ

โอย พิมพ์ยาวไปล่ะ รวบยอดสิบเก้าตอนเลยละกันนะคะ :-)

[แมวอัดกระป๋อง]

เขิน กัน มดกัดอ่ะ อิอิ

[mana_ai]

รออ่านต่อค่ะ ^ ^

[cheyp]

อ๊ากกกกกกกกก เขิน
ไมหวานได้ขนาดนี้นะโซ่ นู๋วินก็น่ารักซ้าาาาา
ดีใจที่สองคนนี้ตกลงเป็นแฟนกันแล้ว แต่ก็อดสงสารเก้าไม่ได้อ่า บอกตามตรงว่ายังเลือกพระเอกให้นู๋วินไม่ถูก ก็แหมน่ารักทั้งคู่

อยากอ่านตอนที่เจอน้องแก้วด้วย ไม่รู้สถานการณ์จะพลิกผันเป็นแบบไหน หรือว่าเพื่อนๆเดอะแก๊งค์จะมีใครมาติดใจความน่ารักของนู๋วินรึป่าว
รอนะค้าาาาาา

[ENG❤LUCKY]

โซ่ <3 วิน
อ้ากกกกกกก ><

[SHIVA]

ตอนที่ 20



ภาพที่ผมมองเห็นพวกมนุษย์ ก็เหมือนเวลาคนเรามองไปเห็นแมลงฝูงใหญ่  ...พวกแมลง มีอยู่ทั่วทุกที่ยุ่บยั่บน่ารำคาญ ดูเหมือนๆ กันไปหมด  ไต่ข้ามหัวกันไปมา อ่อนแอและกัดกินได้แม้แต่พวกเดียวกันเอง

ผมเอานิ้วกดทับขาแมงมุมสีตองอ่อนไว้ขาหนึ่ง มันดิ้นรนเอาตัวรอดจนขาขาดแล้ววิ่งอย่างไม่มีสมดุลนัก ผมเอานิ้วคีบบุหรี่ออกจากปากแล้วใช้จี้แมงมุมตัวนั้น มันตายในทันที ขาที่เหลือทั้งหมดงองุ้ม ผมบดขยี้ซากของมันแทนที่เขี่ยบุหรี่  ทำไมแกถึงไม่มีเลือดล่ะ?

กระพริบตาหนึ่งที ก็ตายแล้ว ชีวิตนี่เป็นอะไรที่เปราะบางชะมัด เข็มวินาทีขยับหนึ่งครั้งคนบนโลกตายไปเท่าไหร่ มนุษย์มันก็แค่พวกมดปลวก น่าเบื่อ

"ไปสูบที่ระเบียงดิ"

ไอ้โซ่เดินมานั่งข้างๆ แล้วกดรีโมทเปลี่ยนช่องทีวี มันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ไม่เตือนจริงจังหรอก

"กูเบื่อ....."

"เรื่องของมึง"

"กูจะหาเหยื่อมาทรมานเล่น"

"เรื่องของมึง"

"มึงสังเกตมั้ยว่าแฟนกูหายไปหนึ่งคน"

"แฟนคนไหน หายไปไหน"

"ถ้าเกิดกูฆ่าใครไปซักคนแล้วเอาศพไปซ่อนไว้ใต้เตียงมึง มึงก็คงไม่รู้สินะ จนกว่าจะได้กลิ่นเน่าโชยออกมา"

"กูอยู่บ้านนุก อย่างน้อยกูก็มีพยานยืนยันที่อยู่แล้วกัน"

ที่แท้ก็แค่ขี้ขลาดตาขาว...



ผมกระพริบตา แล้วกลางวันก็กลายเป็นกลางคืน จากที่กำลังยืนอยู่ก็กลายเป็นนอนหลับบนเตียง...  ผมหนาววาบตั้งแต่กลางหลังไปถึงแกนสมอง  ผมฝันว่าตัวเองเป็นนาวิน นั่งคุยกับโซ่  ที่น่ากลัวคือตอนนั้นผมกับวินเป็นคนๆ เดียวกัน ผมรู้สึกได้มากกว่าที่วินพูดออกไป...ผมรู้ว่าวินคิดอะไร  วินติดใจความสนุกที่ได้กลั่นแกล้งรังแกแก้ว  และวันนึงของเล่นชิ้นนั้นหายหน้าไป และวินอยากได้ใครมาเป็นเหยื่อให้ทำร้ายอีก เป้าหมายที่คิดไว้ในตอนนั้นก็คือ โซ่

ผมรู้สึกปวดหัวและคลื่นเหียน  ในหัวคนๆ นั้นมีความสุขเวลาเห็นคนอื่นทรมาน

ผมลุกไปหาน้ำดื่มแล้วนั่งที่โซฟา มองออกไปที่ระเบียง นั่งที่เดียวกับในฝัน นั่งเหม่อจนเวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้  จนที่นั่งข้างๆ ยวบลง โซ่นั่งลงข้างๆ เหมือนภาพฉายซ้ำ ต่างแต่ว่าใบหน้านั้นหันมาหาและมีรอยยิ้มแต้มบนมุมปาก

"กูฝัน..."

"ฝันว่าอะไร"  โซ่ลูบด้านข้างของศรีษะมาถึงแก้มผมช้าๆ

"กูนั่งตรงนี้ บอกมึงว่ากูเบื่อ บอกมึงว่าแฟนกูหายไปคนนึง..."

"วิน! จำอะไรได้แล้วเหรอ!!?? "

"ปล่าว"



"...แต่กูไม่รู้ทำไมถึงฝันแบบนั้น เหมือนโดนวินคนเดิมยึดร่าง กูกลัว... กลัวว่าวันนึง... คนที่ยืนอยู่ตรงนี้จะเป็นวินคนนั้น  และตัวกูจะหายไป"

โซ่ลูบหัวปลอบแล้ว ค่อยๆ โน้มหัวผมให้ลงไปพิงไหล่ตัวเอง 

"กลับมานอนด้วยกันไหม? นะ จะได้ไม่คิดมาก ไม่ฝันร้ายอีก"

"อืม"

ผมโดนลากแขนลากตัวเข้าไปกอดเหมือนเป็นเด็กที่ตัวเล็กกว่า ทั้งที่โซ่ก็สูงกว่าไม่เท่าไหร่ ท่าทีทะนุถนอมทำให้ผมเก้อเขินจนต้องถอยออกมา

"โซ่ เรื่องที่เราเป็นแฟนกันน่ะ มันไม่ธรรมดาเลยนะ"

"ยังไง เพราะเป็นผู้ชายด้วยกันเหรอ"

"เรื่องนั้นก็ใช่ แต่โซ่ไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่เหรอ"

"เป็นสิ เป็นเรื่องใหญ่ที่สุดที่กูเคยตัดสินใจแล้ว  ถึงกูจะดูรีบร้อน แต่ไม่ได้แปลว่ากูทำอะไรไม่คิดนะ กูไตร่ตรองดีแล้ว"

"โซ่ ลองมองกูให้ลึก กู..."


ออด... ออดดดดดด...


'กูโกหกมึงไว้ตั้งเยอะ กูไม่ใช่คนที่มึงคิดว่ากูเป็นด้วยซ้ำ'  ผมลุกไปเปิดประตู  เม้มปากไม่ได้พูดสิ่งที่คิดออกไป  แขกผู้มาเยือนคือเก้าอีกครั้ง ข้างๆ มีใครคนหนึ่งที่ไม่เคยเห็นหน้า ตัวเล็กกว่าเก้า หน้าตาน่ารักอย่างบอกไม่ถูก ทั้งสองคนจ้องหน้าผมไม่กระพริบตา

"แฟร์ นี่น้องชายกูเอง ไอ้แก้ว"

ผมแทบผงะหลายหลัง มองหน้าคนที่วินตัวจริงคิดว่าเป็น "เหยื่อ" ที่หายไปแล้วหัวใจเต้นรัวเร็วเหมือนกลอง ผมกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ อย่างยากลำบาก ไม่ได้เตรียมใจมาก่อน จู่ๆ ก็เจอคนที่วินเคยสร้างเรื่องเอาไว้

"พี่วิน" เจ้าของแก้มกลมและริมฝีปากแดงอิ่มเอ่ยทัก  ผมตระหนกจนแม้อยากจะทักตอบ ก็กลัวทำอะไรผิดไป รู้สึกเหมือนคนมีชนักติดหลัง

"สวัสดี..ครับแก้ว"

"แก้วไม่รู้ข่าวคราวอะไรของพี่เลย เรื่องอุบัติเหตุ ไม่รู้ว่าถึงกับจำอะไรไม่ได้"

"ผม...เอ่อ..พี่...ไม่เป็นอะไรแล้ว  แล้วแก้วสบายดีรึเปล่า? "  เก้าเบ้ปากแล้วเบือนหน้าหนี ส่วนแก้วดูตะลึงพรึงเพริด

"แก้วสบายดีฮะ" นัยน์ตาของน้องเขาเต้นไหวระริกขณะที่สบตาผม  ทำให้รู้สึกหนักอึ้งจนทนไม่ได้  มองอย่างลึกซึ้งและเต็มไปด้วยความหมายแบบนั้นมันทำให้ผมกลัว  แก้วยื่นมือมาจะแตะแขน ผมสะดุ้งแล้วเบี่ยงตัวออกโดยไม่ตั้งใจ

"ขอโทษฮะ..."  ผมทำพลาด ทำให้เก้าจ้องตาเขียวเป็นเชิงต่อว่า  พี่ชายดูกระวนกระวายเป็นห่วงน้องชายที่หงอยซึมไปถนัดตา  บรรยากาศกระอักกระอ่วนเข้าปกคลุม ผมเชิญสองพี่น้องเข้ามาในส่วนรับแขก  โซ่ดูตกใจไม่แพ้กันเมื่อเจอแขกของวันนี้

"ดีฮะพี่โซ่"

"แก้ว...เอ้อ..หวัดดี"

"ผมมากวนพี่วินไม่นานหรอกฮะ เดี๋ยวก็ไปแล้ว"

"ครับ"  โซ่มองผมอย่างกังวลใจ ทั้งผมและแก้วยังไม่มีใครนั่งลงเลย  เก้าเองก็มองอยู่เพียงห่างๆ



"ผมรู้แล้วว่าพวกพี่คบกัน ผมไม่ได้มาขอคืนดีอะไรแบบนั้นหรอกฮะ แค่อยากมาเจอพี่วินเฉยๆ "

"เออ... กูไปห้องกูแล้วกันนะ คุยกันไปละกัน"

"เดี๋ยวโซ่ กูจะไปคุยกับน้องในห้องเอง"

ผมกับแก้วพากันเข้าไปในห้อง ผมปวดหัวตุบๆ เหมือนตอนตื่นขึ้นเมื่อเช้านี้  ไม่กล้าพูดหรือทำอะไรต่อหน้าแก้วเท่าไหร่  ผมเลื่อนเก้าอี้ให้แก้วนั่งแล้วตัวเองก็นั่งพักบนเตียง  อยากพิงไหล่โซ่อีกทีจัง  มึนชา เหมือนไม่ค่อยมีแรง

"พี่เป็นใคร? "

"เอ่อ..."



"ฮะๆๆ ขอโทษ แก้วแค่... พี่เปลี่ยนไปเยอะจริงๆ เหมือนคนอื่นที่หน้าคล้ายพี่วินเลย"


"แก้วไม่ได้มารื้อฟื้นอะไรหรอกนะฮะ เรื่องแก้วกับพี่ มันตั้งนานแล้วล่ะ จริงๆ แก้วเป็นแฟนพี่ไม่ครบเดือนหรอก นอกนั้นแก้วตามตื้อพี่เอาเอง แหะๆ จริงๆ แล้วเรื่องมันไร้สาระมาก ไม่สำคัญอะไรเลย แก้วแค่..."

"แก้ว พี่ขอโทษนะ"

แก้วหน้ามุ่ย และเริ่มเสียงเครือ ผมก็หน้าเสียตามไปด้วย  เด็กคนนี้เปราะบางและอ่อนไหวมากจริงๆ

"พี่ไม่เคยขอโทษใครเลย และก็คงไม่ทำหรอกถ้าเป็นเมื่อก่อน พี่ไม่ขอโทษง่ายๆ แบบที่คนทั่วไปเขาทำกันเวลาอยากตัดปัญหา"

"ที่ขอโทษ คือการที่พี่จำอะไรไม่ได้ มันทำให้ช่วยอะไรแก้วไม่ได้เลย พี่ที่โง่เง่าไม่รู้เรื่องรู้ราวนี่ล่ะผิดเอง  ถ้าเกิดพี่สามารถทำให้วินคนเก่ามาเจอกับแก้ว คุยกับแก้วได้ พี่ก็จะทำนะ"

แก้วร้องไห้โฮ ก้มหน้าก้มตาสะอื้น  ผมเดินเซๆ ไปนั่งชันเข่าใกล้ๆ  แก้วใช้หลังมือปาดน้ำตาพยายามกลั้นเสียงแต่ก็ยังหยุดร้องไห้ไม่ได้ ผมจะเอื้อมมือไปจะลูบหลังปลอบใจ แต่อาการปวดหัวแล่นริ้วขึ้นมาจนกระบอกตาร้าวไปหมด ผมลืมตาไม่ขึ้น ตัวโคลงเคลง  เกาะเข่าของแก้วที่นั่งอยู่แล้วหนุนหน้าผากพิงไว้

"พี่วิน พี่วินเป็นอะไร!? "

"..อึ่ก..."

ผมบีบมือของแก้วไว้ ปวด ทั้งขมับ ทั้งกรอบตา แวบหนึ่งที่เห็นภาพแมงมุมโดนบุหรี่แดงๆ บดขยี้ เห็นภาพมือผมกำลังขย้ำบีบคอใครสักคนอยู่  ผมรีบคลายมือปล่อยมือแก้วทันที ภาพในหัวหายไป รวมถึงอาการเจ็บจี๊ดในหัวด้วย ผมน้ำตาเล็ด นั่งให้แก้วจับหน้าจับตัวดูว่าเป็นอะไรมากไหม

"พี่เป็นอะไรไป"

"เปล่าครับ แค่ปวดหัว ไม่เป็นไรแล้ว"

ผมดึงข้อมือแก้วลง พลันเห็นรอยขาวๆ ที่ผิวไม่เรียบสม่ำเสมอพาดยาวอยู่  ผมจ้องแผลเป็นนั่นแล้วมองแก้ว  สูดหายใจเข้าลึกๆ อ้าปากจะถามว่าได้แผลมาได้ยังไง  แต่ท่าทีที่แก้วพยายามซ่อนแขนเลิ่กลั่ก ตาเบิกกว้างก็ทำให้พอเข้าใจได้เลาๆ

"เพราะพี่ใช่มั้ย? "  แก้วสั่นหัวจนแทบหลุด ใจผมเต้นตุบจนเจ็บ เหยื่อ...

"ทำไมถึงทำร้ายตัวเองเพราะคนอื่น  วินมันเป็นปีศาจชัดๆ แก้วจะทิ้งชีวิตตัวเองเพื่อมันทำไม"  แก้วน้ำตาคลอหน้าตางุนงง ผมกอดหัวเด็กที่น่าสงสารเอาไว้กับอก  ไม่รู้สึกบาปที่คิดว่าคนแบบนั้นสมควรตายแล้ว ผมร้องไห้และลูบหัวคนที่นั่งอยู่ซ้ำๆ

"อย่าทำแบบนี้อีกนะ"





แก้วกอดหลังผมแล้วสะอึกสะอื้นอยู่พักใหญ่ๆ  ผมไม่รู้ว่าความรักระหว่างเพศเดียวกันมันลึกซึ้งขนาดไหน  แก้วอดทนกับคนแบบนั้นได้ยังไง  ได้แต่ปลอมประโลมคนในอ้อมแขนให้หายเจ็บหายเศร้าลงไปบ้าง

"พี่ไม่ใช่คนเดิมจริงๆ อย่างที่พี่เก้าบอกเลย"  แก้วเอ่ยขึ้นหลังจากสงบลง น้องแก้วออกจะเป็นคนอ่อนไหวมาก ให้ความรู้สึกเหมือนน้องคนเล็ก

"ขอบคุณนะฮะ ที่ปลอบแก้ว"

"....."

"พี่แฟร์" ผมเลิกคิ้วประหลาดใจ  "ผมเรียกพี่เหมือนพี่เก้าได้ไหม"  แก้วทำหน้าหงอๆ ไม่มั่นใจ

"แก้วตัดใจยอมแพ้เรื่องพี่มานานแล้ว  ตอนแรก ตั้งใจจะมาบอกลา แล้วตัดขาดจากพี่ ชีวิตแก้วจะได้ก้าวต่อไปได้"

"ดีแล้วล่ะ...อย่าไปยึดติดอยู่กับคนไม่ดีเลย"

"แต่ตอนนี้พี่แฟร์ เป็นคนดีนะ พี่ใจดีมากเลย"

"ยกโทษให้พี่...ไม่สิ...อโหสิกรรมให้พี่วินได้มั้ย? "

"ครับ"


ผมนั่งคุยต่อกับแก้วสักพักด้วยบรรยากาศที่ดีขึ้น  ถึงแม้ว่าจะติดๆ ขัดๆ  อุปสรรคจากอดีตที่น่าอึดอัดยังมีอยู่บ้าง แต่ผมก็เอ็นดูแก้วมาก  อยากให้กำลังใจเค้าจนไม่ร้องไห้ออกมาง่ายๆ อีก  ผมเล่าเรื่องเปิ่นๆ ขำๆ ที่ตัวเองทำตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาล แต่เพราะเหตุการณ์แต่ละครั้งที่เจอเก้านั้นค่อนข้างเครียด  เรื่องที่เล่าให้แก้วฟังจึงเป็นตอนที่อยู่กับโซ่เสียเป็นส่วนใหญ่ 

"พี่แฟร์ไม่ชอบพี่เก้าเหรอ? "

"เอ๊ะ เก้า ก็เป็นคน...เอ่อ โอเคนะ แต่พี่ไม่ค่อยเข้าใจเค้าน่ะ"

"อ๋อ"

"ถามทำไมเหรอ? "

"พี่เอาพูดแต่ถึงพี่โซ่คนเดียวไม่เอ่ยถึงพี่เก้าเลย  ทั้งที่พี่เก้าพูดถึงพี่แฟร์ตลอด"

"เอ๋? พูดว่าไง เรื่องที่แค้นพี่น่ะเหรอ"

"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกฮะ  พี่เก้าเค้าอาจจะเข้าใจยาก แต่จริงๆ แล้วพี่เค้ามีจิตใจที่บริสุทธิ์มากเลยนะ แค่ทำตัวร้ายๆ ไปเพราะทำตัวไม่ถูก แสดงออกไม่เป็น" 


ผมขมวดคิ้วมุ่น เหลือกตา จิตใจที่บริสุทธิ์งั้นเหรอ เหมือนไม่ได้พูดถึงคนเดียวกันอยู่เลยแฮะ


"แล้วพี่เค้าก็เริ่มชอบพี่แฟร์แล้ว  แต่ว่าพี่ก็เป็นแฟนพี่โซ่ไปซะก่อน"

"ชอบพี่เนี่ยนะ? มองไม่เห็นเป็นอย่างนั้นเลย"

"เอิ่ม... แก้วแก้คำพูดใหม่นะ  พี่เก้าของผมน่ะเข้าใจยากมากกกก ดังนั้นคนอื่นไม่รู้หรอกว่าเค้าคิดอะไรอยู่ แต่เชื่อแก้วสิ เค้าชอบพี่แล้วจริงๆ "

ผมหันไปมองสร้อยข้อมือบนโต๊ะแล้วเริ่มกระดากอายขึ้นมานิดหน่อย  แต่ก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรแก้วที่มาบอกว่าพี่ชายทั้งแท่งแอบชอบผม  เฮ้ยนี่เรามาใช้ชีวิตในร่างผู้หญิงหรือไงนะ มีแฟนเป็นผู้ชาย แถมมีแต่ผู้ชายมาชอบ ...ไม่ใช่สิ คิดอีกที...  เดิมทีแล้ววินป๊อบกับสาวๆ แล้วก็หนุ่มหน้าหวาน...

"แล้วแก้วล่ะ ชอบพี่อยู่รึเปล่า ตอนนี้? "

"ชอบสิ พี่แฟร์เหมือนพี่สาวใจดี แก้วชอบพี่มากเลย"



ชัดเลย  ร่างไม่ใช่ปัญหา  ...ผิดพลาดที่ผู้ใช้งาน ให้ตายสิ


"อ้ะ ขอโทษฮะ แก้วจะพูดว่าพี่ชายต่างหาก"

"อ๋อ ครับ... หะๆ"




"แก้วอยากให้พี่ลงเอยกับพี่เก้ามากกว่า แก้วจะได้พี่แฟร์มาเป็นพี่เพิ่มอีกหนึ่งคน" แก้วพูดพลางยิ้มสดใส

หนักกว่าเดิมอีกแก้ว  ผมยิ้มเจื่อนๆ ให้คนที่พูดจาพาซื่อนั้นอย่างไม่ถือสา  แต่อย่าให้พี่ชายแก้วมานึกชอบพี่จริงเลย ไม่ไหวจะเคลียร์จริงๆ


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


นิยายรายสองวัน เกือบเลทแล้วเชียว  อย่าเพิ่งนอนกันนะ ลุกมาอ่านกันๆ ^ ^

[fuku]

วินดั้งเดิมเป็นคนน่ากลัวมากๆ
จนแอบดีใจที่แฟร์ได้อยู่ในร่างนี้

เป็นนิยายรายสองวันที่อ่านแล้วตื่นเต้นมาก ลุ้นจนเกร็งไปหมดแล้ว
กลัวว่าวินจะกลับมา

[TanyaPuech]

 

เรื่งแก้วเคลียร์แล้วววว

อยากอ่านตอนหวานๆกับโซ่อีก  ชอบๆ

วิน(คนเก่า)นั้นคงเลวไร้ที่ติเนอะ

[m_pop91]

อ่านแล้วก็แอบกังวลทุกที กลัวว่าจะไม่ใช่โซ่ กลัววินไม่เลือกโซ่
อย่างนี้นี่เองอาการ "หน่วง" มัน หน่วง มาก

[ณ ที่เดิม™]

ลุ้น นึกว่าวิน(ตัวจริง)กลับมา 

[๛ナーリバス๛]

วันนี้มารอ แล้วก็มาแฮะ ดึกไปนิด แต่ก็มา อิอิ

อ่านตอนนี้แล้วกลัวมากว่า วินจะกลับมา .....

อ่านเรื่องนี้แล้วสะเทือนอารมณ์ ได้เรื่อยๆ อ่ะ

รักคนเขียนนะ

[aum_15597]

♫ ชีวิตมันต้องเดินต่อไป ♫

[Folcon]

ไม่รู้ตั้งแต่แต่เมื่อไหร่ที่ตั้งตารอเรื่องนี้ทุกวัน อิอิ

แต่อ่านไปเริ่มกลัวT^T ถ้าวินไปรักเก้าจริงๆคนอ่านจะยังมีความสุขในการรอตอนต่อๆไปมั๊ยเนี่ย ฮือๆๆๆ (กดดันคนเขียนมากกเมิงงง)

ไปบนให้วินคู่กับโซ่ดีกว่า ฟิ้วววว >.<

[Muzik]

น้องวินยังงงๆอยู่กับการที่เป็นแฟนกับโซ่
แถมยังมีเก้ามาเพิ่มอีด ทำไงดีล่ะทีนี้

[iforgive]

ท่านยมเล่นกลอะไรหรือเปล่า  ทำไมวินถึงฝันถึงเหตุการณ์ของวินร้ายนั่นได้ล่ะ

[THiiCHA]

อาการแปลกๆของวินมันคืออะไรอ่ะ

การแทรกแทรงทางจิตของวินคนเก่าหรือเปล่า ??

โอ้ยย เข้มข้น มันส์พะยะค่ะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งติด หนึบหนับ ติดงอมแงม 5555

ปล. น้องแก้วน่ารักจัง

[Poseidon]

ตกใจ นึกว่าวินคนเก่ามาซะอีก เฮ้อออ

[little_nok]

ฮะๆ น้องแก้วมาเร็วทันใจ
รีบมาช่วยเชียร์พี่ชาย
แล้วน้องก็ิ่ิเข้าใจอะไรได้ไม่ยาก
สรุปว่าคนเขารู้สึกกันหมดเลยว่า นี่ไม่ใช่วินคนเก่า
เมื่อไรความลับนี้จะถูกเปิดเผย
แล้วทำไมวินถึงได้ฝันถึงตอนเป็นวินคนเก่า
หรือในสมองจะยังมีความทรงจำเก่าๆ ติดอยู่

[Crossley]

ึดีนะที่คนเขียนบอกไว้ก่อนว่าจะโผล่มาแต่ความทรงจำ ไม่งั้นมีหวังเครียดต่ออีกหลายวัน
แก้วน่ารักอ่ะ มีแซววินด้วย กรี๊ดๆ
ตอนนี้หนุ่มๆทั้งสองไม่ค่อยมีบทบาทเลยเนอะ
ปล่อยให้สาวๆ(?)เขาคุยกันเอง (ฮา)

[poypoy]

อย่างไงเขาก็เชียร์โซ่~!!!! โซ่ only!!!

วินคนเดิมแลดูน่ากลัวๆ เนอะ

จะเอาโซ่เป็นของเล่นด้วย ชิชะ!! หึ!!

วินวินอย่าได้ใจอ่อนเชื่อแก้วน่า 

รักโซ่มันเถอะ สงสารโซ่

[litlittledragon]

ไงวินถึงจำความทรงจำกรรมได้อะ เพราะร่างกับวิญญาณกำลังหลอมรวมกันหรือว่า วินนู้นกับวินนี้คือคนๆ เดียวกัน
นึกถึงนิยายญี่ปุ่นเรื่องนึงที่ตายไปแล้วแต่ยมทูตให้โอกาสเข้าไปอยู่ในร่างมนุษย์อีกครั้งเพื่อแก้ไขชีวิตของคนๆ นั้น
สุดท้ายความจริงก็คือเป็นร่างเดียวกันกับวิญญาณเดิม แค่ตอนแรกไม่มีความทรงจำว่าเป็นคนเดียวกัน อยู่ไปอยู่มา
ค่อยๆรู้แล้วก็ตระหนักถึงความผิดพลาดที่ทำลงไปพร้อมกับยมทูตมาเฉลยทีหลังว่าเป็นคนเดิมนั่นเอง

[golove2]

ดีใจที่เคลียร์เรื่องแก้วได้

แต่วินกำลังเป็นอะไร

    ให้วิน

[Guill]

กำจังจะปิดเครื่องไปนอน พอแวะเข้ามาก็อัพแล้ว ดีใจๆ^^

[maple4120]

วินคนเก่าน่ากลัวชะมัด = = ว่าแต่สรุปแล้วใครเป็นพระเอกกันแน่นะ

[shockoBB]

วินคนเก่าน่ากลัวชะมัดเลยอะ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

วินคนเก่าน่ากลัวจริงๆ คนที่ไม่ไหวจริงๆคือคนนี้ต่างหาก (ลงนรกไปซะเหอะ) ตอนแรกคิดว่าแอบคิดอะไรๆกับโซ่ซะอีก ไม่คิดว่าจะคิดอะไรเลวร้ายแบบนั้น....

แก้วพูดตรงมากเล่ยอ่ะ "พี่สาว" เหอๆๆ คนเป็นน้องก็คงอยากเชียร์พี่สินะ หึๆ ไอคิดแล้วเชียวว่าวินไม่รู้ว่าที่เก้าให้รอคือการขอความรัก

การที่วินจำเรื่องของตัวเองไม่ได้แล้วยังฝันถึงความทรงจำของเจ้าของร่างอีกมันหมายความว่าอย่างไรกันนะ