หัวข้อ: .•:*´¨`*:•.❀ ♥Body&Soul♥ ❀•:*´¨`*:•. วิญญาณ/กาย/ร้าย/รัก ✟33✟SW p.53(7ก.ย.)

[kun]

วินหายไปไหน สงสัยอย่างแรง แต่ตอนนี้
ขออ่านคู่ริวกะเก้าก่อนน่ะ มันน่าลุ้น อิอิ

[maple4120]

วินคงไม่ตายแบบเดิมซ้ำสองหรอกนะ = =
แต่นึกไม่ถึงเลยนะเนี่ยว่าเก้าจะคู่กับริว งี้โซ่ก็เป็นพระเอกสิเนี่ย

[matame]

เก้าท่าจะไม่รอด

[MIkz_hotaru]

มีแววว่าเก้าจะเสร็จริว 
คิดถึงน้องวินน้า หายไปไหน อย่าเป็นอะไรไปนะลูก โถๆๆ ตายมาละรอบนึงแล้ว 

[The_outsider]

อ่อก เกิดไรขึ้นนน!!

[ladymoon_yy]

ซวยแล้วเก้า 

[SHIVA]

ตอนที่ 24


หัวผมกำลังจะฆ่าผมจากข้างใน  ความปวดมันทิ่มแทงออกมาทุกทิศทุกทาง ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในห้องนอนตัวเอง ปวดหัวมึนชา แขนสองข้างโดนมัดด้วยเข็มขัดไว้กับเสาเตียงสองข้าง ข้อเท้าโดนผ้าปูที่นอนมัดรวบเข้าไว้ด้วยกัน  ผมดิ้นขลุกขลักกระชากให้ข้อมือหลุดเป็นอิสระ แต่ก็ทำได้แค่ให้หนังแข็งๆขูดเอาเนื้อตรงข้อมือหลุดถลอกไปแค่นั้น ไอ้เหี้ยเอ้ย มามัดกูไว้ทำไมวะ

"โว้ยยยยยยยยยยย"

ผมแหกปากระบายอารมณ์ จนคอแห้งผาก ไอ้ริวเปิดประตูเข้ามาในห้อง สะพายกระเป๋าใบที่ติดมาบนรถผม เดินย่างสามขุมมานั่งบนเตียง

"มึงมัดกูทำไม เข้ามาในห้องกูทำไม..."

"ห้องเก็บเสียงดีจังเนอะ กูอยู่ถัดไปอีกห้องยังได้ยินแว่วๆ เหมือนเสียงที่อยู่ไกลๆ เลย ฮึ"

"...กี่โมงแล้ว..."

"รีบไปไหน? "

"เรื่องของกู..."

"มึงรู้สถานภาพตัวเองตอนนี้รึเปล่า? ยังจะกวนตีนกูอีกนะ"

แน่นอนกูรู้สถานการณ์ดี แต่กูก็อยากรู้ว่ากูหลับไปนานแค่ไหน... ตั้งแต่ที่มึงตีหัวกูแล้วลากเข้ามาเนี่ย ตอนนี้ผมทั้งเจ็บจะทั่วร่างแล้ว ขาดแต่ขาสองข้างเท่านั้นที่ยังไม่เจ็บไม่ช้ำ ผมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ พยายามทำใจเย็น กูเสียเปรียบมันอยู่ จำไว้ไอ้เก้า ถึงอยากด่ามันถึงโคตรเหง้าก็ต้องทำให้มันยอมแก้มัดให้เร็วที่สุด

"ปล่อย กู ไปก่อน ได้มั้ยวะ"

"รีบไปไหน? "

"กูจะไปตามหา...หาวิน มันหายตัวไปย่านที่เค้ายิงกัน กูเป็นห่วง"


"มันไม่โดนยิงหรอก"

"มึงรู้ได้ยังไง"

"...กูมั่นใจว่ามันไม่โดนยิงแน่นอน"  ไอ้ริวพูดหน้าเฉย มันก็อยู่ตรงที่เค้ายิงกัน คงจะได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

"......ปล่อยกู...ถ้าอยากจะเคลียร์กันก็อย่าเล่นสกปรกสิ  มึงมาต่อยกับกูตัวตัวดีกว่า ให้มันจบๆ ไป"

"จะเริ่มปากดีอีกรอบแล้วสินะ เงียบแล้วฟังกูดีๆ กูอยากคุยอะไรกับมึงหน่อย"

"อย่าตาขาวสิวะ ไอ้เศษขยะ แน่จริงปล่อยกูสิ"

"...เฮ้อ  มึงนี่จงเกลียดจงชังกูจริงนะ น่าภูมิใจจังแฮะ"

"มึงข่มเหงน้องกู ลืมแล้วรึไง? "

"อ้อ เรื่องนี้... กูไม่ปฏิเสธหรอกนะ ว่าแต่ว่าทำไมเดี๋ยวนี้มึงเป็นห่วงเป็นใยไอ้วินล่ะ รายนั้นต่างหากตัวต้นคิด กูก็อยู่ของกูดีๆ ไม่ได้อดอยากปากแห้ง ไม่ได้ขาดแคลนคู่นอน ไอ้วินมันเอามาเสนอให้เอง ความผิดกูไม่ได้ขี้เล็บของมันเลยนะ"

ผมโดนตอกกลับมา ก็ใช่ วินเมื่อก่อน ถ้ามันยังเป็นวินอยู่ ผมก็คงชังน้ำหน้ามากกว่าไอ้ริวสิบเท่า แต่นี่มันคนละคนกันเว้ย

"...มึงได้มอมยาน้องกูรึเปล่า"

"มอมยา? อย่างกูไม่เคยต้องพึ่งของพรรค์นั้นเว้ย"

"กูเห็นยาอีในกระเป๋าของมึง"

"ยาอี ยานั่น...เหรอ... ที่มึงรื้อของๆ กูออกมาสินะ... ไม่ กูไม่เคยใช้ยานั่นกับใคร เดี๋ยวกินแล้วตายห่ากันพอดี..."

"...ปล่อยกูไปเหอะริว กูอยากรู้ว่าตอนนี้วินเป็นยังไง กูบอกแล้วไงว่าจะกลับมาหามึง แล้วจะเอาไงค่อยว่ากันทีหลัง"

"เดี๋ยวกูโทรถามโซ่มันให้ก็ได้"

"จริงเหรอ? "

"ช่ายย.... กูก็อยากรู้ว่ามันเป็นยังไงเหมือนกัน ไอ้วินนี่น่าติดตามกว่าละครหลังข่าวซะอีก" มันพูดพลางหัวเราะ  โรคจิต...




"กูจะเปิดลำโพงให้มึงฟังด้วย  แต่ก่อนอื่น... ต้องทำให้มึงหุบปากก่อน... อย่างับมือกูล่ะ"  ไอ้ริวเดินไปค้นตู้เสื้อผ้า หยิบได้เนคไทมาเส้นหนึ่งมามัดปากผม ผมคิดอยู่ว่าจะกัดมือมันดีไหม แต่ดูจากก็ระยะไม่น่าถึง อย่างมากก็กัดโดนข้อมือมันตอนที่อ้อมผ่านหัวผมเท่านั้น มันโทรออกแล้ววางบนเตียงเปิดเสียงให้ผมได้ยิน


"ฮัลโหล โซ่"

"มีอะไร"

"กูได้ข่าวว่าวินหายไป เจอตัวรึยัง? "

"ยุ่งไรด้วย"

"เปล๊าาา ก็แค่...เจอเนตรจะได้บอกมันถูก กลัวมันเป็นห่วงป๋ามันน่ะ"

"........กูเจอวินแล้ว... ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว แค่นี้นะ"

"เออ แค่นี้แหล่ะ"


ผมร้องอื้อออ ถึงจะโล่งใจว่าไอ้โซ่เจอตัวแฟร์แล้ว แต่ไอ้ริวก็วางสายเร็วชิบหาย อยากคุยอยากถามไอ้โซ่อีก ทำไมมึงไม่ดูแลแฟนให้ดีๆ วะ แล้วตกลงแฟร์หายไปไหนมา ผมได้แต่ถลึงตาใส่ริวและร้องคำรามในคอ 

"เฮ้ๆๆ ให้เวลากูพูด แล้วมึงฟังหน่อยสิ มึงยังไม่เห็นด้านดีๆ ของกูเลยนะ  มึงยังรู้จักกูน้อยเกินไป"  มึงพล่ามทำอะไรวะ วางสายแล้วก็แก้มัดกูสิ ไอ้ริว

มันแก้มัด แค่เฉพาะที่ปากผมแล้วส่งยิ้มเย็น ผมหงุดหงิดเลยพูดกวนประสาทมันอีกทันทีที่ปากเป็นอิสระแล้ว

"โดนมัดแล้วกูคงอยากทำความรู้จักกับมึงมั้ง กูไม่อยากรู้ด้านดีของมึง กูรู้แค่ว่ามึงน่ะสารเลว แค่นั้นก็พอถมเถแล้ว"




"อยากบอกให้รู้ไว้นะ...  กูไม่ได้เป็นคนทำอะไรใช้ความรู้สึก มึงนั่นแหล่ะเริ่มก่อน"




มันค้อมตัวหน่อยๆ เอื้อมหยิบเอาของที่เหน็บไว้หลังเอวมา... ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมมันมั่นใจว่าวินไม่โดนยิงแน่นอน ริวจ่อปากกระบอกปืนพกมาที่คางผม สัมผัสของโลหะและกลิ่นคล้ายกำมะถัน ผมเบิกตาโพลง ปากเผยอค้าง หายใจถี่รัว  ไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว 

"เสียงปืนวันนี้ เป็นกูที่ยิงเองแหล่ะ"

ไอ้ริวค่อยๆ ลงมานอนข้างผม ยันศอกไว้กับหมอนนอนตะแคงสบายใจ ชี้ปืนมาที่หน้าผม มันพูดยิ้มๆ ตลอด แต่น้ำเสียงไม่มีแววล้อเล่นเลย

"...กูอาจจะดูเหมือนคนใจดีนะ มานั่งอธิบายตัวเอง โทรหาไอ้โซ่ให้...แต่... ไม่ว่ะ กูไม่ได้ใจดี  มึงอาจจะเข้าใจอะไรผิดไปสักหน่อย  กูแค่ใจเย็น... อ้าว เฮ้ มึงไม่มีธุระต้องรีบไปไหนแล้วไม่ใช่เหรอวะ มีเวลานอนคุยกันชิลๆ แล้วสิ  ...ดูเหมือนว่าเรา สอง คน มีอะไรต้องสะสางกันเยอะเลยว่ะเก้า แถมกูต้องการที่หลบภัย อยากทำตัวเงียบๆ ไม่เป็นจุดสนใจซักพัก  แย่หน่อยนะ กูจะนอนในห้องสวยๆ ของมึงนี่ล่ะ กูดูข่าวแล้ว ตำรวจหรือว่าใครๆ แถวนั้นก็บอกว่าเด็กช่างกลเป็นคนยิง ไม่มีใครคิดถึงตัวเลือกอื่นเลย ต้องขอบคุณมึงด้วยแหล่ะ ที่ซิ่งรถขับพากูออกห่างจากแถวนั้นมา หึหึ"

"มึงยิงใคร..."  ผมทำใจแข็งถามออกไป แต่ไม่ได้สบตาเยือกเย็นนั่นแล้ว มันไม่ใช่คนปรกติ คิดอะไร อยู่ในอารมณ์ไหน...ดูไม่ออกเลย

"กูเป็นคนไม่ค่อยยุ่งอะไรกับใคร เพราะงั้นไอ้พวกที่เข้ามาวุ่นวายกับกูเนี่ย มันรนหาที่เอง ว่างั้นมั้ย? "  ริวเอาปลายกระบอกปืนเขี่ยหน้าผมไปมาเหมือนปืนเด็กเล่น ยิ้มมุมปากแต่ตาไม่ยิ้ม  ไอ้นี่มันอันตรายของจริง ผมหายใจเข้าออกสั้น รัวเร็ว เหงื่อผุดตามคอและหลัง ตัวเย็น เอ่ยปากถามไอ้จิตเภทว่า

"มึงจะเอายังไง? "

".....ไอ้วินแค่ขาดการติดต่อไม่กี่ชม. ก็มีคนตามหาตัวให้ขวั่ก  มึงคิดว่าสักกี่วันวะ กว่าคนจะเริ่มรู้สึกว่ามึงหายตัวไป"

ผมหายใจเฮือก ไอ้ริวเก็บปืนไปแล้ว แต่ก็ยังน่าพรั่นพรึงไม่ลดรา มึงคิดจะฆ่ากูอีกคนรึไง???  สีหน้าเฉยๆ หันมายิ้มมุมปากก่อนพูดซ้ำอีกครั้งเพื่อบอกว่าคำถามนั้นต้องการคำตอบ

"กี่วัน? "

"...น้อง..กู  โทรหาทุกวันหรือสองวัน พรุ่งนี้ที่บ้านก็รู้แล้วว่ากูหายไป"

"กูเห็นมึงไม่คบใคร  มีใครจะมาหามึงที่นี่อีกบ้างมะ"

"......"

"กูถาม? "

"ไม่มี..."

ผมจุกในอก นอกจากครอบครัวแล้ว ที่นี่  ก็มีแต่แฟร์ที่เคยมา และเป็นเพราะผมลากมันมาอย่างไม่เต็มใจสักครั้ง ไม่มีทางที่จู่ๆ แฟร์จะโผล่มาหาผมเอง

"มึงจะฆ่ากูรึเปล่า? "

"ง่ายไปสิ...เรื่องอะไรจะฆ่าคนไร้ค่าอย่างมึงให้เดือดร้อนเปล่าๆ "

"แล้วมึงจะปล่อยกูเมื่อไหร่"

"เมื่อกูพอใจ นี่กูลงทุนลาออกจากผับมาดูแลเทคแคร์มึงเลยนะ อยากกินข้าวกินน้ำก็บอก อย่าชิงตายเองซะก่อนล่ะ"

"แก้มัดกูเถอะ กูไม่บอกใครหรอก"

"กูรู้มึงไม่บอกแน่ ถ้ามึงบอกกูจะไปเป่าหัวไอ้วินทิ้งซะ ห่วงนักไม่ใช่เหรอ? "


ผมกลืนน้ำลายอึก  มันพูดง่ายๆ เหมือนไม่ใช่สาระสำคัญ เหมือนพูดถึงลมฟ้าอากาศทั่วไป มันทำหน้าเบื่อหน่ายแล้วเลิกยันศอก นอนราบปล่อยตัวผ่อนคลายตามสบาย

"มันไม่เกี่ยวกับเรื่องที่ว่ามึงจะบอกใครหรือไม่บอก ยังไงกูก็ไม่ปล่อยมึงไปง่ายๆ หรอกเก้า กูไม่ได้ทำอะไรให้เลย มึงมารนหาที่เอง มึงต้องชดใช้เรื่องกล้องกู จำได้มั้ย ทำอะไรไว้ ...อย่างที่เคยว่า กล้องนั่น ชีวิตทั้งชีวิตมึงก็ยังไม่คู่ควร"

ริวนอนตะแคงแล้วหลับตาอยู่ข้างๆ  ผมว่าจะพูดอะไรตอกกลับไป แต่ก็นึกได้ว่าไม่อยากยุ่งกับคนๆ นี้ แตะไม่ได้ แตะแล้วจะพาลเดือดร้อนกว่าเดิม  ผมนอนหันหน้าไปอีกทาง แก้มยังเจ็บ ปากก็แตกเพราะทำตัวเอง ผมมันตัวดึงดูดหายนะอยู่แล้ว  แล้วตอนนี้อาชญากรก็นอนหายใจอยู่ข้างๆ


ถ้าจะมีอะไรแย่มากกว่านี้ ก็เป็นเพราะผมยังไม่เลิกหาเรื่องใส่ตัว





ผมหลับไปด้วยความเหนื่อยและอาการเจ็บทั้งหลาย  ตื่นมาไม่รู้วันเวลาเหมือนเดิม นาฬิกาข้อมือถูกถอดไว้บนโต๊ะหัวเตียง โทรศัพท์บ้านถูกถอดออกไปนอกห้องเหลือไว้แต่สายเปล่า ไอ้ริวไปไหนไม่รู้  ผมลองขยับให้แขนหลุดก็พบว่าเจ็บแผลที่ข้อมือยิ่งกว่าตอนแรกอีก ผมเหนื่อย หิว เจ็บและปวดเมื่อยไปหมด

"กินข้าว"

ไอ้ริวยกจานข้าวกับน้ำเข้ามา มันลากเก้าอี้ในห้องมาใกล้ๆ เตียง วางจานข้าวผัดกับขวดน้ำไว้ข้างบนแทนโต๊ะ  มันแกะเข็มขัดที่มือขวาให้แล้วบอกให้แกะอีกข้างเอาเอง  แล้วมันก็ชักปืนออกมา นั่งกับพื้นพิงประตูเฝ้ายาม

"กูให้เวลาสิบห้านาที" ริวก้มดูนาฬิกาแล้วพูด มันแปลกๆ ดูเลื่อนลอยพิกล ผมแกะมือซ้ายออกจากเสาเหล็กแล้วนั่งกินข้าว ยัดๆ รีบๆ ไม่ใช่เพราะเวลาจำกัด แต่เพราะหิวและอยากมีแรงต่อกรกับไอ้ริวภายหลัง  ไอ้ป่วยทางจิตนั่งเหม่อเหมือนคนเมายา ฉวยโอกาสหนีไปตอนนี้ดีมั้ยนะ...

"กูอยากอาบน้ำ" ผมกินข้าวกินน้ำเสร็จในเวลาไม่นาน ไอ้ริวปรายตามองนิดหน่อยแล้วตอบ

"เหลือเวลาแปดนาที" ไม่เสี่ยงดีกว่า มันแค่เหม่อๆ กว่าเมื่อวานเท่านั้นเอง นั่งดักทางออกแบบนั้น แค่เดินเข้าใกล้ไม่ทันได้แย่งปืนก็คงโดนเป่าขมับนอนแดดิ้นแล้ว  ผมมองนาฬิกาตัวเองบนหัวเตียง สิบโมงกว่า รีบเดินไปหยิบเสื้อยืด กางเกงผ้าแล้วเข้าห้องน้ำไป  หน้าช้ำบวมเป็นสีม่วงจางๆตรงมุมปาก เลือดเกรอะตรงที่ปากแตกนิดหน่อย หนังตรงข้อมือเปิดออกและช้ำแดง ผมอาบน้ำทั้งแสบๆ แล้วคิดหาทางหนี ที่แย่ที่สุดคือมันมีปืนนี่แหละ แล้วมันก็ยิงมาครั้งนึงแล้ว ไม่รู้มันจะลั่นไกอีกเมื่อไหร่ จิตใจคิดอะไรอยู่บ้างก็ไม่รู้


ปัง ปัง ปัง

"ออกมา เดี๋ยวนี้! "

มันถึงแปดนาทีแล้วเหรอวะ? ผมเช็ดตัวลวกๆ แล้วแต่งตัวออกมา  ห้องน้ำนี่ไม่มีกลอนล๊อค มีแต่สลักพลาสติกแบบเลี่อนเท่านั้น แค่ไหล่กระแทกก็พังแล้ว ผมเดินออกมาแล้วโดนเอาปืนจ่อเข้าที่หัวพอดี

"กลับไปมัดมือตัวเอง" ไอ้ริวเลิกเหม่อ มันสั่งเสียงเคร่ง

ผมกลับมานั่งบนเตียง พบว่าการใช้มือเดียว มัดมืออีกข้างมันยากกว่าตอนแกะออกเยอะ สักพักถึงจะทำได้สำเร็จ ...ทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้วะ ไอ้ริวเก็บปืนแล้วเข้ามาจับมัดอีกข้าง รุนแรงเหมือนมัดข้าวของ เช็คดูอีกข้างที่ผมทำแล้วกระชับให้แน่น  ผมนอนแหงนหน้าแล้วถอนหายใจ ทั้งหมดนี่เพราะกล้องเก่าๆ ตัวนั้นเหรอ? ผมคิดแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา

"ปล่อยกูไปเหอะ"

"มึงคิดว่ากูอยากอยู่กับมึงรึไงเก้า หน้ามึงกูยังไม่อยากมองด้วยซ้ำ"

"มึงปล่อยกู เอาเงินกูแล้วหนีไปซ่อนตัวไกลๆ ไม่ดีกว่าเหรอ? นี่มันใจกลางเมืองเลยนะ"

"เงินกูมี  นี่มึงนึกว่ากูยากจนนักรึไง? "

..... กูไม่รู้ มึงทำงานในผับ แต่งตัวปอนๆ ...อ้อ เงินค้ายาล่ะสิท่า

"มึงต้องการอะไรจากกูวะ"

"จะเริ่มพ่นอะไรอีกวะ ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม มึงไม่มีอะไรเลยที่กูต้องการ กูบอกแล้ว ชีวิตมึงมันไร้สาระ ไม่มีค่า มึงหายไปสักคนมีแต่คนจะสบายใจ โล่งใจกันทั้งนั้น"

"งั้นมึงก็ยิงกูทิ้งเลยสิ จะได้สบายใจ รำคาญ..."

ผมเสียใจที่พูดไม่ทันยั้งปาก ก็โมโหที่โดนมันว่าน่ะ...แต่ก็กลัว... มันอาจจะเอาจริงขึ้นมาตอนไหนก็ได้  ในอกผมน่ะ หัวใจเต้นแรงแทบกระเด็นกระดอนออกมาแล้ว แต่หน้าตายังแกล้งทำเป็นอวดดีอยู่ เมื่อไหร่มันจะไปๆ จากห้องผมสักที ไม่น่ายุ่งกับมันเลย ไม่คุ้มกันเลย

"กูจะไม่อยู่สักสามชั่วโมง มึงนอนดูทีวีไปละกัน"

"ไปไหน? " ไอ้ริวจับผมมัดปากไม่ให้ร้องขอความช่วยเหลือ เปิดทีวีทิ้งไว้แล้วเดินออกไป

"ไปหาวิน"

ผมร้องอื้ออึงในลำคอ พยายามสลัดแขนออกอีก ไม่นะ อย่าไปหาแฟร์นะ อย่ายุ่งกับแฟร์ กูไม่ยอมจริงๆ ด้วย  ผมนอนดิ้นฮึดฮัดอยู่คนเดียว ไอ้คนอันตรายแบบนั้น จะทำร้ายแฟร์รึเปล่า ไอ้โซ่จะดูแลปกป้องแฟร์ได้รึเปล่า ผมคิดอย่างอึดอัดคับแค้นใจ รู้สึกไร้ค่าขึ้นมาจริงๆ เวลาที่ถูกมัดอยู่เฉยๆ แบบนี้  ทำอะไรไม่ได้เลย เวลาก็คืบคลานช้าจนน่ากลัว เหมือนได้ยินเสียงความคิดตัวเองดังชัดเกินไป

มึงคิดว่าสักกี่วันวะ กว่าคนจะเริ่มรู้สึกว่ามึงหายตัวไป...

กูกลัวจะไม่มีใครรู้เลยน่ะสิ...

ไม่มีใครนึกถึงกูหรอก... กูแย่แน่ๆ กูแย่แน่ๆ คราวนี้ ถ้าเกิดโดนฆ่าขึ้นมาจริงๆ ก็ต้องตายอย่างโดดเดี่ยว ไม่เอานะ แบบนั้นมันแย่เกินรับไหวแล้ว...



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ฉันจะไม่พูดอะไรที่จะเป็นหลักฐานมัดตัวได้ในภายหลัง... 

[iforgive]

ริวทำไมมันลึกลับซับซ้อนนักวะ  สงสารเก้าจัง
จริง ๆ แล้วเก้าก็ไม่ได้เป็นคนเลวอะไรนะ
แต่บุคลิกและการกระทำอาจไม่โดนใจใครหลาย ๆ คน แค่นั้นเอง
โอ๊ยยยย  ขอให้ใครซักคนนึกถึงเก้า และมาช่วยหน่อยเหอะ
และกล้องนั้นมันสำคัญยังงัยนักหนาฟระ 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

สงสารเก้าอ่ะ วินหรือใครก็ได้โทรมาหาเก้าหน่อยสิ ไอ้ริวมันจิตเกินไปแล้ว 

[jasmin]

จิตป่วยหรือบุคลิคซับซ้อนกันแน่เนี่ย
ไม่อยากจะคาดเดา
ตอนแรกโล่งอกที่วินปลอดภัย แต่จบตอนแบบค้างเติ่ง
เฮ้ย จะไปรังแกวินหรอ ไม่เอาน๊าาาาา

[SuSaya]

นึกไม่ออกว่าคู่นี้มันจะลงเอยกันได้ยังไง สงสารเก้าอ่ะ
อยากให้วินนึกห่วงแล้วมาเยี่ยมจัง

[mur@s@ki]

เฮ้อออออ จะเอายังไงก็พูดมาเลยดีกว่าว่ะริว แมนแมนอ่ะ
ถึงจะโรคจิต แต่ก็ดูพูดจารู้เรื่องอยู่นี่ (อารมณ์ไม่ชอบหน้า ขอด่านิดนึงนะ)
แบบนี้มันอึดอัดนะ!!! 

[myd3ar]

ตกลงคู่นี้เค้าจะได้คู่กันมั้ยคะ

แต่ริวแลร้ายๆ น่ากลัวเกินไปนะ

[BeeRY]

แอบสงสารเก้าอ่า ตรงที่บอกว่าถ้าหายไปแล้วจะมีใครรู้

[bellity]

กล้องนั่นมันต้องเป็นของสำคัญของริวแน่เลย

เห้อ เห็นใจเก้าแฮะคู่นี้รักกันด้วยเลือดจริงๆ

[kyoya11]

คู่นี้เขานิยมSMสินะ

[TanyaPuech]

 

ริวน่ากลัวม๊ากกกกก

ดูจิตๆจัง

สองคนนี่เค้าจะได้กันยังไงนะ

แล้วริวอย่าทำไรวินนะ ขอร้องงงง

[drasil]

ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[fOnfOn :D]

เอ่ออออจากทีแรกทีแอบสะใจที่เก้าโดนจับมา

แต่ว่าพออ่านตอนนี้แล้วเริ่มสงสาร  ริวนี้ยากแก่การเข้าใจเกินไปแล้วน้า   

[ladymoon_yy]

ริวโรคจิตไปแล้ววววว น่ากลัวอะ   

[Crossley]

รักเก้าอ่ะ ทำไงดี

[brownie]

เก้าของเค้า อย่าไปยอมริวนะ 

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

อยากอ่านคู่ริว เก้ามากกว่าอีกชอบสาย S 5 5 5

[poypoy]

ริว หมอนี้ดูท่าจะอันตรายวะ!

[BONE]

ไม่รู้ว่าคนอื่นจะว่ายังไง
แต่เรารู้สึกว่าเราชอบริวนะ...
มีบุคลิก ความเป็นตัวตนชัดเจนดี
เขาดูเป็นเหมือนคนที่มีสองบุคลิกในตัวเอง
หรือไม่ก็อาจจะเป็นโรคประสาทนิดๆ
เพราะถ้าเป็นโรคจิตเขาก็คงจะไม่รู้ตัวเอง
คนแบบนี้ ต้องเคยได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจหรือความรู้สึก
เขาต้องได้รับการฟื้นฟูสภาพจติใจ เพื่อให้หายเป็นปกติ
(เริ่มเข้าบทเรียนแบบตะหงิดๆ ฮา~)

ตอนนี้วินปลอดภัยแล้ว ค่อยยังชั่วหน่อย
ไม่รู้ว่าโซ่จะบ่นวินไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้
แต่เก้าดูเหมือนว่าจะย่ำแย่ลงเรื่อยๆ นะ
และก้ดูเหมือนเป็นอีกคนที่มีปมในใจ แต่ว่าเก้า~
โดนมัดโดนขังแบบนี้ ก็อย่าเพิ่งป็นอะไรไปก่อนนะ
อยูเพื่อวันข้างหน้าต่อไปก่อน~~~

ขอบคุณนะคะ

[zeen11]

กำ ตอนนี้สงสารเก้าอะ ส่วนเจ้าริวนี่ ตัดออกนอกสารบบทันที ไม่เหมาะกับใครเลย น่ากลัวเกิน 

[pattybluet]

โซ่จะสังเกตความผิดปกติมั้ยอ่ะ
อ่านตอนนี้แล้วสงสารเก้าเลย ริวหลอนมากกกก

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

สงสารเก้าอ้ะ โหยคนอะไรอย่างนี้ ไม่ช่วยไว้แต่แรกก็ดีแล้ว
เมายาด้วยมั้งน้ะ

แย่อ้ะ ตอนแรกเห็นโซ่กับเก้าจะชิงวินกัน ตอนนี้เจ้าเก้า
กลายเป็นบทโดนมัดซะเอง ตกใจ
+1 ขอบคุณจ้าา

[jimmyFG]

เห้ยริวมันเป็นโรคจิตหรือเปล่วว่ะ
 

[indy❣zaka]

ตาริวนี่
เหมือนตัวละครในนิยายคนละเรื่ิอง มาครอสโอเวอร์กับคนอื่นในเรื่องนี้เลยนะคะ 

มันโผล่พรวด แปลกแยกมาจากชาวบ้านเลย 
ตานี่มันมาจากไหนเนี่ย 
เอามันไปเก็บที่เดิมด่วนค่ะ