หัวข้อ: .•:*´¨`*:•.❀ ♥Body&Soul♥ ❀•:*´¨`*:•. วิญญาณ/กาย/ร้าย/รัก ✟33✟SW p.53(7ก.ย.)

[brownie]

อัพอีกสัก 5-6 ตอนจะดีมากเลย 

[myd3ar]

ถ้าวินตัวจริงมาเข้าร่างโซ๋ ก็คงจะแปลกดีเหมือนกันนะ

วินกับวิน เจอกัน 55555

[Hummer]

ต่อครับต่อ....รออยู่นะครับ

อย่าห่างนาน...คนรออ่านใจจะขาด...เฮือกกกกก!

[Mai.IcySakura]

ถ้าคุณวินเข้าร่างโซ่นี่ก็อดเอ็นซีเลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ

เพราะพี่แกคงไม่กล้าทำลายพรหมจรรย์ประตูหลังตัวเองหรอกมั้ง?? หรือกล้า0.0

[panari]

ริวกับเก้าจะได้คู่กันรึเปล่าอ่ะ อยากให้เก้าได้คนดีๆ อ่ะ ริวมันโรคจิตเกิ๊น น น >.<

[litlittledragon]

แสดงว่าวิน กับวินไม่ใช่คนเดียวกันแน่นอนสินะ

[gumrai3]

การืตูนน่ารักดูเหมือนวินจะชอบวิน 55

[KoTo_Nat]

โฮะโฮะโฮะ

อย่าบอกนะว่าริวกับเก้าจะคู่กันนะ

ถ้าแบบนั้นก็น่าติดตามนะ

[oilzaza001]

ภาพน่ารัก~

เก้ากับริว เหอะๆ จินตนาการไม่ค่อยออก

สงสัยคู่นี้คงแบบ SM

(ฮา)


เเต่ว่าก็อยากเห็นวินคนเดิมน้า ~ อิอิ ไม่มีบทเลยเนอะ

เอ้อ อยากเห็นหนูวินกลับร่างชั่วคราวเเล้วมาเเกล้ง

โซ่จัง ><'

สู้ๆจ้ะ

[Poseidon]

ไอริว จิตมากกก
ชักสงสารเก้าแล้วสิ แล้วถ้าเก้าคู่ริว
ใครจะรุกจะรับเนี่ยยย   
สงสัยเก้าต้องรับแน่เลย หุหุ

[yeyong]

คนเขียนเก่งนะ เวลาเขียนออกมา
ทำให้คนอ่านชอบ แม้ตัวละครนั้นออกมาตอนแรกจะมีแต่สิ่งที่ไม่ดีเยอะแยะไปหมด

[poypoy]

โห วินน่ารักอ่ะ มาเป็นการ์ตูน ฮ่าๆๆ

แถม วินวินน้อยยังเป็นสเป็กอีกแน่ะ

โซ่ระวังตัวเด้อ เดี๋ยววินจะแวบเข้าร่าง! ฮ่า 

[SHIVA]

ตอนที่ 25



"เพื่อนน้องเองเหรอ มีคนอุ้มไปส่งคลีนิคหัวมุมนู่นน่ะ"

"เค้าบาดเจ็บเหรอครับ?? "

"เค้าว่ากันว่าเป็นลมล้มหัวฟาดพื้น ไม่รู้จริงไหมนะ หน้าตาดีซะด้วย พี่นึกว่าดารา คนมุงเต็มเลยไม่ฟื้นซักที"

ผมวิ่งไปบนทางเท้า เกือบชนเข้ากับคนเข้าหลายหน ตรงหัวมุมมีคลีนิครักษาโรคทั่วไป ผมเปิดประตูกระจกเข้าไปพรวดถามด้วยหน้าตาตื่น

"คนที่เป็นลมอาการหนักมากไหมครับ? "

"อ๋อ ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ฟื้นขึ้นมาได้สักพักแล้ว"

"ครับ..."

ผมโล่งใจขึ้นโข เฮ้อ ไอ้เก้านะไอ้เก้า... นึกว่าแฟร์โดนยิงจริงๆ ซะอีก ใจนี่ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม  เพราะเจ้ากระต่ายตื่นตูมตัวเดียวทำให้ตกใจตามไปด้วยเลย ผมจ่ายค่ารักษาและไถ่ถามอาการกับหญิงสาว

"เห็นเค้าว่าหัวฟาดพื้น ไม่เป็นไรจริงๆ นะครับ? " พยาบาลอมยิ้มแล้วตอบ

"ก็ว่ากันไป หัวน่ะไม่เป็นไรค่ะ นี่ข้าวของๆ คนไข้ รอแป๊บนะคะ เดี๋ยวดิฉันไปเรียกให้"

"ขอบคุณครับ..."  ผมรับแฟ้มกระดาษสีทึมๆ มาจากและทำหลุดมือ ผมยิ้มเก้อๆ ให้พยาบาลแล้วยื่นมือไปรับโทรศัพท์มือถือของวินมา หน้าจอมันแตกร้าวและดับสนิท นี่เองถึงได้โทรไม่ติดตั้งนานสองนาน  ผมก้มลงเก็บแฟ้มที่เปิดอ้าอยู่บนพื้น พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับนามสกุลที่คุ้นเคย  ชนานันท์ พาริตา ใคร? มีคนในตระกูลพาริตาผมที่ไม่รู้จักด้วยเหรอ... ผมเดินไปนั่งตรงส่วนรอคิวแล้วพลิกดูผ่านๆ มันเป็นข้อมูลประวัติของครอบครัวชนชั้นกลางธรรมดาๆ มีชื่อ ที่อยู่ อายุ อาชีพ มีรูปที่ปรินท์สีออกมาประกอบ เหมือนรูปภาพแอบถ่ายจากที่ไกลๆ พลิกไปอีกหน้าก็มีแต่คนที่ไม่รู้จัก นอกจากคู่สามีภรรยาวัยกลางคนแล้ว ก็มีเด็กสาววัยรุ่น และก็หน้าสุดท้าย นักศึกษาใส่แว่นในรูปถ่ายหน้าตรงดูเป็นทางการกว่ารูปสมาชิกคนอื่นๆ เสียชีวิตเมื่อวันที่ 24 พฤษภาคม ในเหตุการณ์ตีกันของ...

แฟ้มถูกดึงไปจากมือผมอย่างรวดเร็วจนแทบจะเป็นกระชาก วินยืนนิ่งค้ำหัวผม สีหน้าบึ้งตึง

"ขอโทษ..."

"......."

"กูไม่น่ายุ่งกับของๆ มึง"

"...ไม่..เป็น..ไร"

"เป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นรึยัง? "

"ไม่เป็นไร"

ดูเหมือนจะโกรธผมเข้าให้แล้ว ไม่มองหน้าเลยสักนิดเดียว ผมชวนกลับห้องก็เงียบไร้เสียงตอบรับ แม้ตอนนั่งรถก็ไม่หันมามอง ไม่พูดอะไรสักคำ  เวลามันทำหน้านิ่งสนิทแบบนี้  ทำให้ดูดุๆ คล้ายวินคนเดิม ตาสวยมองเหม่อไปกับภาพตึกสูง ไฟถนน และป้ายบิลบอร์ดข้างทางที่รถแล่นผ่านไป ท่าทางคิดหนักหรือไม่ก็พยายามเมินหน้าผม

"กูขอโทษจริงๆ นะ กูบังเอิญชื่อเห็นหน้าแรก เลยพลิกดูผ่านๆ"

"อืม"

"กูจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของมึงแล้ว"

"ครับ"

เสียงตอบที่เหมือนไม่มีกะจิตกะใจ และการเลือกใช้คำสุภาพขึ้นมาฉับพลันทำให้รู้สึกว่า ...วินกำลังทำตัวห่างเหิน วินเป็นอะไรไป เอาแต่ทำสีหน้ายุ่งยากใจและใช้ความคิดอยู่คนเดียว

"โซ่ ส่งแค่ที่คอนโดกู ได้มั้ย? "

"...ทำไม"

"กูอยากอยู่คนเดียวสักพัก"  ผมสับสน ใจคอไม่ดีเลย ทำไมอยู่ๆ ก็พูดจาจริงจังว่าอยากจะย้ายกลับไปล่ะ

"ทำไมล่ะวิน บอกเหตุผลหน่อยสิ"

"ตอนนี้ยังไม่รู้จะบอกยังไงดี กูขอร้องนะโซ่ ไปส่งกูที่คอนโดกู ก็ขอเวลาไปคิดอะไรพักนึง"

ขอบตาผมร้อนผ่าว วินมันขอร้องด้วยท่าทีเศร้าสร้อย ผมจะทำอะไรได้ นอกจากพาเจ้าตัวกลับไปที่พักของตัวเอง รู้สึกหงอยยังไงไม่รู้ที่ต้องขับกลับต่อไปคนเดียว

"วิน"

"อะไร"

"เรื่องทั้งหมดนี่ กูคิดไปเองคนเดียวรึเปล่า? "

"........."

"ยังไง... อยากกลับมาอยู่ด้วยกันเมื่อไหร่ก็บอก กูรอได้"


ผมกลับห้องมาด้วยความรู้สึกเหมือนถูกตีหัว นอนหงายบนโซฟาแล้วกดรีโมทเปิดทีวี ให้ห้องมีเสียงดังเข้าไว้ ไม่เงียบจนเกินไป นอนหลับตาคิดถึงคนที่เพิ่งเจอหน้าเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ทำไมอยู่ๆ ก็ถอยห่างออกไป ทำไมไม่มีรอยยิ้มให้กันเหมือนเมื่อเช้า ผมยังคิดเข้าข้างตัวเองอยู่เลย

เพลงนั้นที่วินร้องตอนนั่งบนตัวผม ผมเปิดฟังในอินเตอร์เนตซ้ำไปซ้ำมายิ้มแทบไม่หุบ เพราะมันมีท่อนฮุคเป็นคำบอกรัก คล้ายกับเพลงรักที่ร้องให้ผมฟังคนเดียว เหมือนทุกอย่างดำเนินมาอย่างลงตัวทุกอย่าง ผมมีความสุขจนล้นทะลัก แต่จู่ๆ ก็สะดุดหัวทิ่มหัวตำ วินพูดชัดเจนว่าไม่อยากอยู่กับผมสักพักหนึ่ง  เพราะเรื่องของเราหรือเพราะอะไรก็ไม่รู้...

ผมนอนคิดนั่งคิดก็มีแต่เรื่องแฟ้มข้อมูลนั่น ทำไมวินต้องไปเอาข้อมูลของสี่คนนั้นมาอ่าน เหมือนกับจ้างนักสืบตามถ่ายรูปมา พวกนั้นเกี่ยวข้องยังไงกันแน่ ผมดูแค่ชื่อคนแม่ในหน้าแรกแล้วพลิกดูรูปผ่านๆ คนเหล่านั้นอยู่ต่างจังหวัด แต่ดูฐานะแล้วไม่เหมือนจะเป็นญาติของตระกูลพาริตา หน้าตาก็ไม่ได้ไปในทางเดียวกัน แถมยังมีข้อมูลคนตายอีก ผมขมวดคิ้วมุ่น 24 พฤษภามันวันเดียวกับวันที่รถวินชนนี่...

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้นมาเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก

"ฮัลโหล โซ่" ทำไมไอ้ริวถึงโทรมาหาผมได้วะเนี่ย

"มีอะไร"

"กูได้ข่าวว่าวินหายไป เจอตัวรึยัง? " ไอ้นี่รู้ได้ยังไง... เป็นคนที่อยู่นอกวงแท้ๆ

"...กูเจอวินแล้ว...มันไม่เป็นไรแล้ว"


แต่มันไม่อยู่กับกูแล้ว... ผมพูดกับตัวเอง สักพักนึงนี่มันนานแค่ไหนวะ โกรธกูอยู่รึเปล่าวะ จะโทรหาได้รึเปล่า พรุ่งนี้จะได้เจอกันไหม จะยิ้มให้กูเหมือนเดิมได้รึเปล่า  ผมเดินเข้าไปเปิดไฟในห้องนอนเล็ก ขาดเจ้าของแล้วมันว่างเปล่าอย่างน่าใจหาย ผมจะนอนหลับบนเตียงของวินคืนนี้  ฟุบหน้าลงกับหมอน กลิ่นกายของวินยังติดตามเนื้อผ้าและทุกๆ ที่ ผมสูดดมความหอมแล้วคิดถึงเจ้าของกลิ่นหอมอ่อนๆ อุณหภูมิอุ่นหวาม กลีบริมฝีปากนุ่ม  ภาพตอนที่วินหยุดร้องเพลงแล้วหันมายิ้มให้นั้นยังติดอยู่ในหัว  สวยงามจนทำให้เจ็บปวดใจ  ผมอยากผูกมัดวินไว้ให้มากกว่านี้ อยากอยู่ด้วยกันแค่สองคนทั้งคืนทั้งวัน อยากมองหน้าแดงๆ ตาหวานซึ้งนั่นแค่คนเดียว  ผมนึกภาพวินนอนหลับไหลอยู่ข้างๆ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ แสงสลัวๆ ทำให้เห็นเค้าร่างของโครงหน้าชัดเจน เส้นโค้งสูงของจมูก รอยหยักของริมฝีปาก ผมอยากจูบวินให้ดูดดื่มลึกล้ำ สอดลิ้นเข้าไปหยอกลิ้นอีกฝ่ายให้อ่อนยวบ อยากลูบไล้ผิวเนียนเกลี้ยงให้ทั่วทั่งตัว อยากสัมผัสในส่วนที่เสื้อผ้าปกปิดไว้ เล้าโลมคลอเคลียให้หน้าสวยๆ นั่นหวั่นไหว ปลุกปั่นให้ร่างกายที่งดงามตื่นตัวต้องการผม  ผมนอนคว่ำหน้าสูดกลิ่นกายที่ชวนเคลิ้มจากหมอนนิ่ม ปลดซิบลงแล้วสัมผัสส่วนล่างที่เกิดอารมณ์ของตัวเอง  นึกถึงตอนจูบวินไปโดยที่ยังไม่รู้ใจตัวเอง ร่างกายมันเป็นไปเองตามสัญชาตญาน ต้องการคนๆ นี้ แค่คนๆ นี้คนเดียว ผมขยับมือเลื่อนขึ้นลงซ้ำไปซ้ำมา แค่กลิ่นที่ติดค้างก็ทำให้อาการหนักขนาดนี้ ผมคงมีความสุขจนเป็นบ้าถ้าได้ครอบครองวินไว้ทั้งตัว สอดกายเข้าหาอุณหภูมิอุ่นร้อน สบตาประสานกายเข้าหาเป็นหนึ่งเดียวกัน

ผมหายใจเข้าทางปาก ปลดปล่อยออกมาในมือ ลุกขึ้นเดินไปหากล่องกระดาษเช็ดหน้าเพื่อเช็ดทำความสะอาด สายตาก็มองเห็นวัตถุสีเงินเงาบนโต๊ะ

สร้อยข้อมือที่ยังมีป้ายชื่อร้านห้อยอยู่ มันเป็นแบบที่สลักสวยและห้อยพะรุงพะรัง ดูจะร๊อคไปหน่อยสำหรับวิน ไอ้รสนิยมหวือหวาแบบนี้คงมีแต่ไอ้เด็กเกาหลีคนนั้นคนเดียว ได้มาจากเก้าตอนไหนนะ ก่อนหน้าหรือหลังจากเป็นแฟนกันแล้ว เจ้าเก้าก็ไม่ได้ตื๊อมากแถมเป็นห่วงเป็นใยวินมากจนโอเวอร์ บางทีมันอาจจะรักวินเข้าจริงๆ ซะล่ะมั้ง  ผมเข้าใจความรู้สึกมันนะ ที่ว่าเคยเกลียดๆ กันแต่ก็อดให้อภัยไม่ได้ ทั้งๆ ที่แค่อยู่ใกล้ๆ กันแต่ก็ดันหลงรักเข้าตอนไหนก็ไม่รู้  มันห้ามกันไม่ได้หรอก

ถ้าปล่อยไว้คนเดียวแบบนั้น ไอ้เก้าต้องไปวอแวไม่ห่าง ไหนจะไอ้ริวที่ยังไม่รู้ว่ามาดีหรือร้ายกันแน่ อีกอย่างตอนนี้ ไม่รู้ว่าวินจะนอนหลับไหม มันจะฝันร้ายอีกรึเปล่านะ  ผมจำได้ว่าที่ตัดสินใจพามันมาอยู่ด้วยกัน ก็เพราะเห็นมันนอนร้องไห้ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่เท่าคฤหาสน์ และวินยังเคยบอกกับผมเองว่าอยู่คนเดียวแล้วคิดมาก... แย่ล่ะ... ตอนที่แยกกันก็ดูกลุ้มใจ คิดอะไรอยู่ตลอด อาจจะไม่ได้ยุ่งยากใจเพราะผมยุ่มย่ามมากเกินไปก็ได้  ถ้าวินมันกำลังเจอปัญหาที่คิดไม่ตกอยู่ ผมก็ปล่อยให้มันจมกับอาการคิดมากอยู่คนเดียวน่ะสิ  ไม่ได้การแล้ว

ผมกดโทรหาวิน ลืมไปสนิทว่าโทรศัพท์มือถือเครื่องบางพังไปแล้ว คงทำหลุดมือตอนเป็นลมเมื่อเย็น ผมควานหาเบอร์โทรศัพท์บ้านแล้วโทรเข้าด้วยความเป็นห่วง

"ฮัลโหล วิน เอ่อ...นอนรึยัง? "

"อาบน้ำเสร็จแล้ว เดี๋ยวก็นอนแล้วล่ะ"

"วิน กูไม่อยากปล่อยมึงไว้คนเดียวเลย มึงคิดมากเรื่องอะไร ปรึกษากูได้มั้ย? "

".......ไม่ได้"

"กลับมาอยู่ด้วยกันเถอะนะ" เสียงผมฟังดูจนตรอกชะมัด แค่ห่างกันยังไม่ทันข้ามคืน ก็ไปอ้อนวอนให้เค้ากลับมาแล้ว

"กูจะรีบจัดการทุกอย่าง แล้วกลับไปหานะ ตอนนี้คิดอะไรไม่ออกจริงๆ "

"ทำไมต้องอยู่คนเดียวด้วยล่ะ กูไม่ยุ่งแล้ว ไม่ถามอะไรแล้วก็ได้ แต่อยู่ข้างๆ กูเถอะ"

"............"

"กูเป็นห่วง"

"................"





"อยากอยู่ข้างๆ โซ่..."

ตาผมร้อนผ่าว น้ำตาซึมออกมาคลอ เหมือนได้ยินคำว่ารักปนมาในเสียงเหงาๆ ของวิน
"แต่ก็ไม่รู้ว่าจะกล้าพอเมื่อไหร่ อยากกลับไปหาไวๆ อยากจะอยู่ด้วยกัน แต่ว่าตอนนี้ไม่กล้าเจอหน้า รอกูนะ ถ้าพร้อมแล้วจะบอกทุกอย่าง ถึงตอนนั้น... มึงอาจจะไม่อยากมองหน้ากูแล้วก็ได้"

สายตัดไปทั้งยังไม่รู้เรื่อง  ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ผมนอนบนเตียงที่ร้างไร้เจ้าของ จิตใจว้าวุ่นทั้งคืนจนร่างกายก็พาลเหนื่อยล้า แสงยามเช้าไม่สดใสเหมือนวันก่อนๆ ผมลุกขึ้นเดินวนไปวนมาในห้องรับแขกคนเดียว ไม่ได้นอนแม้แต่นิดเดียว เฝ้าคิดถึงว่าอีกคนที่เคยอยู่ด้วยกัน ตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ยังทำหน้าเศร้าอยู่อีกไหม 




เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้นในช่วงกลางวัน ผมที่นั่งเพลียอยู่บนโซฟา รีบผุดลุกขึ้นวิ่งไปเปิดประตูอย่างมีความหวัง

"วิน!!! "

แต่ก็ต้องดับวูบไปเพราะคนที่มายืนหน้าห้องไม่ใช่คนที่อยากเจอ ไอ้ริวขมวดคิ้วฉงนส่งให้ เวลาแบบนี้เห็นหน้ามันแล้วยิ่งโมโห

"วินไม่อยู่เหรอวะ? " ผมปิดประตูกระแทกใส่หน้ามันจนเสียงดังสนั่นไปทั่วทั้งชั้น กลับมาซุกตัวอยู่ในห้องที่ไม่มีใครแล้วอยากตะโกนออกมาดังๆ


กลับมาหากูเถอะ  กูอยู่โดยไม่มีมึงไม่ได้จริงๆ


แค่วันเดียว กูก็แทบคลั่ง ทั้งเป็นห่วง ทั้งกลัวความไม่แน่นอน กลัวว่าเจ้าของเสียงเหงาๆ นั้นจะหายตัวไปอีก  ผมอยากจะตีอกชกหัวตัวเอง คว้ากุญแจรถแล้วบึ่งไปหาวิน ไม่สนใจอะไรแล้ว ผมเคยขับรถรีบไปหาวินแบบนี้แค่ครั้งเดียว ตอนนั้นเพราะความโมโหจนหน้ามืด แต่ตอนนี้คงรักจนหน้ามืดไปแล้ว 

วินขอบตาแดงๆ เปิดประตูรับเมื่อผมไปถึง ตกใจที่โดนลากแขนออกมาจากห้องแล้วปิดประตู ล๊อคไฟฟ้าทำงานอัติโนมัติและโดยที่เจ้าของห้องยังสวมรองเท้าสลิปเปอร์อยู่ข้างนอก

"ทำอะไรน่ะ"

"มารับกลับ"

"กูบอกแล้วไงว่าขอจัดการอะไรก่อน"

วินพูดกัดปาก ผมทำใจแข็งลากแขนมันให้เดินตัวเซตามมา ไอ้วินเหวอแล้วโวยว่า

"เดี๋ยวสิ มึงเป็นอะไร เมื่อวานก็ยอมให้กูอยู่คนเดียวนี่นา"

"เมื่อวานก็ส่วนเมื่อวาน"

"โซ่ โซ่ มันจำเป็นจริงๆ นะที่กูต้องอยู่ห่างๆ มึงไว้"



ผมคว้าตัววินมากอดไว้แน่น  แนบจูบกับปากของคนพูดจาใจร้ายให้เงียบเสียงลงก่อน คนที่อยู่ในอ้อมแขนดิ้นขลุกขลัก ผมเลยประกบจูบให้ลึกล้ำกว่าเดิม รสหวานในโพรงปากของวินทำให้เลือดในตัวร้อนขึ้น ร้อนขึ้น  ผมถ่ายทอดความเร่าร้อนภายในใส่ลงไปในทุกๆ การเคลื่อนไหวของลิ้น สักพักวินก็เริ่มโหยอ่อนตาม ใจเต้นระรัวจนรู้สึกได้  ผมถอยมามองตาปรือปรอยของใบหน้านั่นแล้วอดใจระทึกตามไม่ได้ วินเกาะต้นแขนผมสองข้างเพราะเริ่มทรงตัวไม่อยู่  ผมก้มลงจูบคนที่กำลังทำหน้ายั่วยวนอยู่ตรงทางเดินซ้ำแล้วซ้ำเล่า กลิ่นที่ตกค้างอยู่ตามสิ่งของเทียบไม่ได้เลยกับกลิ่นและไออุ่นจากตัวจริงที่เหมือนจะแผ่มนต์สเน่ห์ออกมาตลอดเวลา

"เรื่องอะไรจะยอม" ผมกระซิบข้างหู ไล้ข้อนิ้วเคลียไปกับข้างแก้มขาวเบาๆ

"กูก็จำเป็นต้องอยู่ใกล้ๆ มึงเหมือนกันนะ"  ผมจูงมือวินที่ยังใจลอยเข้าไปในลิฟท์ รีบกดเลขชั้นแล้วมองคนข้างกายไม่วางตา ทำเหมือนกับว่าละสายตาแล้ววินจะหายไปได้ทุกวินาทีอย่างงั้นแหล่ะ  วินสบตาผมแล้วหน้าแดง จะดึงมือออก ผมยึดเอาไว้อย่างนั้นแล้วจูงมือตลอดทาง จนพาขึ้นรถแล้วผมก็ยังวนเวียนมาจับมือวินอีก


"จับพวงมาลัยสองมือสิ"

"จะหนีกูไปอีกรึเปล่า? "

"ไม่ได้หนี แค่มีเรื่องที่ต้องคิดเงียบๆ คนเดียว"

"กูจะไม่ยอมปล่อยให้มึงไปไหนเด็ดขาด ต่อไป  ถ้าจะไปไหนต้องให้กูไปด้วยทุกที่ ต้องให้กูอยู่ด้วยตลอด 24 ชม."

"เอ๋?? เดี๋ยวสิ กูมีที่ที่ต้องไปอีกนะ ให้ไปด้วยไม่ได้หรอก"

"ไม่รู้ล่ะ ต่อให้มึงจะโกรธเกลียดกูก็ช่าง กูก็จะไม่ปล่อยให้ไปไหนอีกแล้ว"

"บอกว่าไม่ได้โกรธ... ดื้ออ่ะ บอกว่าจะกลับไปเองก็ไม่ยอมฟัง"

"กูทนรอไม่ไหว"

"..........."

"...จริงๆ นะวิน วันเดียวก็เกินพอแล้ว" ผมโน้มตัวไปแตะจูบแผ่วๆ

"เมื่อคืนก็บอกว่าอยากอยู่ข้างๆ กูไม่ใช่เหรอ? "


วินก้มหน้าแล้วบีบมือผมเบาๆ เป็นคำตอบ  ผมคงเป็นบ้าจริงๆ ที่มีความสุขกับแค่การจับมือกัน เป็นเอามากจริงๆ



"โซ่ กูมีอะไรจะบอก..."




++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


สุขสันติ์วันเสาร์  วันนี้ว่าง ดึกๆ หรือเช้าพรุ่งนี้คงได้อีกตอน... ไม่ชัวร์นะ

[chae]

บอกอะไร จะเลิกกับโซ่หรอ ไม่เอาดราม่านะ ไม่ไหวจะเคลียร์
แค่ไอ่วมีบทโผล่มาตอนสองตอน ทำไมวินถึงกลายเป็นแบบนี้

ปล.เม้นท์แรกด้วยดีใจ T^T

[litlittledragon]

จะบอกโซ่เรื่องวิญญาณเข้าร่างวินเหรอ เครียดเพราะกลัวว่าโซ่จะรักวินคนก่อนสินะ
แล้วไปเจอที่บ้านอีกครั้งจะทำยังไง ยังสงสัยเมืองไทยไม่มีคนที่มีนามสกุลซ้ำกันที่
ไม่เป็นญาติกันไม่ใช่เหรอ

[Folcon]

วินจะบอกแล้วววว

ไม่รู้วินกลัวทำไม โซ่น่ะ....ถึงวินจะบอกว่าไม่ใช่วินคนเก่า เป็นอีกคน มันก็เลิกรักวินไม่ได้แล้วล่ะ อ๊ะ! ไม่ใช่สิ โซ่ไม่ได้รักวินคนเก่า แต่โซ่รักวินคนใหม่มาตั้งแต่ต้น^___^ วินไม่ต้องกังวลน๊าาาา

คนแต่งน่ารักจัง มาต่อรวดเร็วตลอด อิอิ

[panari]

ขออีกตอนได้มั้ย ตัดจบได้...  ว่าแต่วินคิดจะทำอะไรเนี่ย

[EunJin]

โอ้ยยยยยยยยย จะตายแล้วค่ะ ขอวันนี้อีกตอนเลยได้ไหมคะ??
ไม่ไหวจริงๆๆๆๆๆๆค่ะ ค้างมาก

[sukie_moo]

[บอกเลยวิน โซ่รับได้อยู่แล้ว

[mur@s@ki]

วินจะบอกความจริงกับโซ่แล้วหรอ?
เอาจริงก็ดีนะ ถ้าโซ่รับได้(ได้แหล่ะ รักมากนี่)ก็จะมีทั้งคนรักที่เข้าใจและที่ปรึกษา

รอตอนหน้าค่า

[๛ナーリバス๛]

ง่า

เอาล่ะ วินจะบอกความจริงโซ่แล้ว

อย่าเศร้าน้า

[iforgive]

โซ่รักวินเพราะอะไร  วินคงคิดว่าโว่รักเพราะหน้าตา  รักเพราะเป็นวินคนร้าย ๆ นั่น
ซึ่งมันก็มีส่วนอย่างมากจากบุคลิก หน้าตา ที่ทำให้ใครต่อใครหลงรักวิน
ถ้าโซ่รู้ว่าวินคนใหม่นี้ไม่ใช่วินคนเดิม  โซ่จะรับได้หรือเปล่า
ตอนแรกเลยคงจังงังเป็นแน่  แล้วต่อจากนั้นล่ะจะเป็นยังงัย
เฮ้อ  อย่าจัดมาม่ามาเยอะก็แล้วกัน  ชอบกินของหวานมากกว่า

[kwangun]

อีกตอนๆๆๆๆๆๆๆ   ถ้าโซ่รู้จะเป็นยังไงเนี่ย  โซ่น่าจะเข้าใจเนอะ โซ่น่ารักออก ฮาๆ
น้องวินจะแกล้งร่างตัวเองได้ลงเหรอจ๊ะ

[poypoy]

วินวินจะบอกเรื่องจริงใช่ไหม? ตื่นเต้น!

โซ่มันเป็นเอามากเลยน่ะเนี่ย? 

วินวินอย่าทำให้โซ่เศร้าเซ่   

[samsoon@doll]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[indy❣zaka]

และแล้วก็โดนตัดฉับ............ 

[SHIVA]

นามสกุลที่ขอจดใหม่ ซ้ำของเดิมไม่ได้
แต่ คนนามสกุลซ้ำกัน ในพื้นที่เดียวกันเช่นภาคเหนือเหมือนกัน เจอซ้ำกันบ่อยจ้า
พาริตานี่เอานามสกุลคนจริงๆ ในรายชื่อนักศึกษาเก่าๆ มา แต่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตัวจริง
(แหง... เรื่องออกจะ นิย๊ายนิยายขนาดนี้)
เอ... กดอ้างอิงไม่ได้  ค้างงง


เอ้อ ตอน26 เป็นริวกับเก้าก่อนน่ะค่ะ ของสองคนนั้น... ทำให้นิยายเรื่องนี้มืดๆ หม่นๆ สักหน่อย ดราม่ารึเปล่าไม่แน่ใจ
โซ่กันวิน 27 ค่ะ

[p_phai]

บอกอะไร

[BONE]

โซ่เป็นเอามากแล้ว
แค่วันเดียวก็เหมือนจะขาดใจแล้ว...
แต่เราเข้าใจนะ เพราะวินคนนี้
ก็น่ารักซะจนไม่อยากปล่อยให้ห่างตัวเลยจริงๆ

และเราก็เข้าใจวินด้วย
พี่ไม่ค่อยอยากอยู่ใกล้โซ่ เพราะกลัวอีกคนจะรู้ความจริง
รู้ว่าวินที่เป็นอยู่ตอนนี้ ไม่ใช่วินคนที่โซ่เคยรู้จัก
เป็นแค่วินที่ขโมยร่างกายเขามา..
โอ๊ยๆๆๆ อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว~~

ขอบคุณนะคะ

[fOnfOn :D]

จะบอกความจริงหรอจ๊ะวินนี่


โอ๊ยยยย ขอร้องหล่ะคะ อย่าดราม่าเลยนะ