หัวข้อ: .•:*´¨`*:•.❀ ♥Body&Soul♥ ❀•:*´¨`*:•. วิญญาณ/กาย/ร้าย/รัก ✟33✟SW p.53(7ก.ย.)

[loveview]

ที่จะมึนโครตๆก็คงจะเป็นโซ่นั่นแหละ งงว่าจะยังไงดี

[iforgive]

ขอคู่วินก่อนดีกว่า  เคลียร์เป็นคู่ ๆ ไป  ไม่งั้นคาใจชะมัด

[Pa'veaw]

 

[DraCo_SLa13]

คู่ไหนก็ได้จ๊า  แล้วแต่คนเขียนเลย  เราอ่านทั้งนั้นแหละ

[chae]

....ตอนนี้ชอบ ริวเก้ามากกว่า ฮ่าๆ
ขอดูวินไปอีกสักพัก ช็อกแบบโซ่เหลือเกินตอนนี้

[Moon_Crying]

อ่านแล้วถอนหายใจ เหมือนจะอึดอัดแปลกๆกับสิ่งที่วินเป็นอยู่ตอนนี้
สงสารโซ่มาก ถ้าคิดว่าวินสับสน โซ่ก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่

[BlueFaith]

ยืนยันตั้งแต่แรกแล้วว่าชอบวินลุคนี้มั่กมาก

ขอให้โซ่อดทนอีกนิด คู่กันแล้วก็ไปไหนกันไม่รอดหรอก   

[HT...hanna]

 

จะยิ้มหรือจะเศร้าดีเนี่ย
รักกันๆๆๆ รักกันน้าาา   

[ณ ที่เดิม™]

รู้สึกหน่วงๆ สงสารโซ่ 

[myd3ar]

ไม่อยากให้จำเรื่องเก่าๆ ได้เลยอ่า

น่าสงสารทั้งสองคนเลย

[andromeda]

  สู้ๆ จ้าเป็นกำลังใจให้

วินแบบน่ารักคนนั้นมันติดตาไปแล้วไงว่าแบบนี้คนนี้คือตัวเอก..ก็เลยอยากได้วินคนนั้นกลับมา 
พอมาเป็นวินร้าย เลยงง เดิมคนๆนี้ ไม่เคยรักอะไรนอกจากรถ ...ก็คือคนไม่มี "หัวใจ" แล้วคนๆนี้จะรักโซ่ได้ยังไง?
เชื่อเลย ว่าถ้าเป็นวินคนนี้... อีกเดี๋ยวคงทำโซ่น้ำตาตกเรื่อยๆแน่ๆ    ร้องล่วงหน้า ฮือๆ....

จะแต่งคู่ไหน ก็รออ่านจ้า เอาคนแต่งสะดวก ดีที่สุด..สู้ๆ

[a_tapha]

เอาคู่วินโซ่ต่อ เค้าอยากอ่านคู่นี้ให้เคลียร์อ่ะ

[ladymoon_yy]

 

[ReiiHarem]

คู่ไหนก็ได้ค่ะ แต่อย่ามาม่ามากนะค่ะ เราทำใจไม่ได้
แค่น้องวินคนน่ารักหายไปแล้ว เศร้าอยู่เลย
สู้ๆนะคะ

[Rinoa]

บางทีัมันอาจจะเป็นส่วนผสมที่ลงตัวในตัว New Win ก็ได้มั้ง - -
แบบว่าคนวินก็อินโนเซ็น ซื่อ ใส บริสุทธิ์ เกิน ส่วนนิสัยวินคนที่ตายไปก็แทบจะต่างกันเป็นขาวกับดำ
ก็ถ้ายังมีึความทรงจำเจ้าของร่าง ก็ทำให้รู้เท่าทันคนอื่นบ้าง เคยทำอะไร
แต่ประกอบกับจิตใจใต้สำนึกแล้วยังเป็นวินคนดีคนเดิม สามัญสำนึกมันก็เปลี่ยนไป
แรกๆ คงต้องทรมานกับความทรงจำของเจ้าของร่าง สักพักโดยการใช้ชีวิตที่จิตใต้สำนึกเป็นคนควบคุมแล้ว
วิน ก็ยังคงเป็นวินแสนดีคนนั้นแหละ แต่ต้องรอให้ปรับตัวอีกสักพัก เจ้าโซ่ก็ต้องทำใจรอไปก่อนนะจ้ะ

สนุกสนานกันไป ที่จริงๆ แล้ว ตอนเราเข้ามาอ่านเมนเนื้อเรื่องหลักมาที่ วิน ตั้งแต่แรกแล้ว
เราคิดว่าน่าจะเขียนคู่วินเป็นหลักๆ ก่อน ส่วนคู่อื่น จะเขียนแยกไปอีกเรื่องเลย
หรือควรจะแค่เสริมๆ เข้ามาเป็นตอนพิเศษแยกๆ จะดีกว่า
เพราะถ้าเขียนของทุกคนมันทำให้การทำเนินเรื่องไม่ไปไหนซะที

ตัึวเราเองก็ชอบตอนอื่นของตัวในเรื่องทั้งหมดแหละ
แต่พอเอามารวมกันไว้ที่เดียวกันแล้วมันก็ดูซ้ำจำเจไปหน่อย
มันจะกลายเป็นนำเสนอเรื่องเดียวกันในมุมตัวละครแต่ละตัวอ่ะ งงเปล่าหว่า

เอาเป็นว่าในความเห็นส่วนตัวเรา เขียนทีละคู่ให้จบดีกว่าค่ะ อ่านสบายๆ แล้วก็มีพิเศษคู่เสริมบ้างเป็นน้ำจิ้มก็พอค่ะ
อย่างแบ่งเป็นเปอร์เซ็นของเมนคู่หลัก 80/20 อะไรประมาณนั้น คือตอนนี้เหมือนมัน 50/50 - -'' ในการผสมกันของเรื่อง

 

[แมวอัดกระป๋อง]

อืมแอบเห็นด้วยกับรีบนจ้า 80/20 70/30

ถ้าจะเขียนเรื่องเดียวน้ำหนักเป็นคู่รองก็ดีค่ะไม่งั้นจะงงเอา

ส่วนเรื่องเนื้อเรื่องสุดแต่ผู้แต่งเลยจ้าไม่อยากให้ต้องตามใจคนอ่านมากเดี๋ยวเรื่องที่ผู้แต่งคิดไว้เสียไป

เป็นกำลังใจจ้า

[mayuree]

โอย..ปวดใจแทนโซ่ แต่พฤติกรรมวินคงจะดีขึ้นเรื่อยๆเพราะจิตวิญญาณเป็นตัวกำหนดการกระทำ แม้ว่าหลายอย่างจะเกิดมาจากความเคยชินก็เถอะ
คู่ริว-เก้าเป็นไงแล้วเนี่ย

[กระจ่างฟ้า]

ฟ้าขอมาเป็นนักอ่านเรื่องนี้ด้วยคนนะคะ อ่านมาซักพักเเล้วก็ยังไม่ได้เม้นเป็นกำลังใจให้ซักที อิอิ

เรื่องนี้ภาษาดีค่ะ ฉากเปิดเรื่องน่าสนใจมาก ว่าเเต่เเม่วินฝ่ายดีเผาลูกตัวเองเร็วไปไหมคะถ้าเทียบเวลาตาย ไปนรก เเล้วรู้ว่าผิดตัวก็ไม่นานเท่าไร ถ้าตั้งสวดศพไว้นานหน่อยก็น่าจะเข้าร่างได้นะคะ อิอิ เเต่เห็นใครเขาก็ว่าเวลาในโลกมนุษย์มักจะเร็วกว่านรก สวรรค์ คนเขียนใช้หลักเเบบนี้ด้วยหรือเปล่าคะ ^ ^

เรื่องที่วินฝ่ายดีต้องถูกลบความทรงจำเห็นก็ด้วยกับยมฑูตค่ะ เเละฟ้าเองก็เลยได้ยินประโยคหนึ่งในที่ไหนซักเเห่งว่าสิ่งๆหนึ่งจะอยู่ทั้งสองที่ สองภพไม่ได้ อะไรประมาณนี้ เเละถ้าถามว่าลบเเค่ไหนดีจะเฉพาะเรื่องปูมหลังที่ไม่เกี่ยวกับตอนเกิดใหม่เลย หรือรวมเรื่องเกิดใหม่ไปด้วยมันก็ตอบยาก 555 ในตอนเเรกฟ้าคิดว่าวินฝ่ายดีจะค่อยๆลืมไป ถึงจะดิ้นรนที่จะรู้เเต่ข้อมูลที่หามาได้อาจจะสูญหายไปทุกทีอะไรเเบบนี้ หรือไม่ก็ยมฑูตจะออกเเนวมาพูดให้เลิกหาเเล้วเจ้าตัวก็เข้าใจ เลิกหวังที่จะรู้ ไม่ก็เริ่มใหม่หมดเลย เเต่ไม่มีความทรงจำของตัวร้ายไรงี้ (จะโดนคนเขียนไล่ให้ไปเขียนเองไหมนี่ฉัน) ซึ่งจะว่าให้วินมีความทรงจำร้ายๆของเจ้าของร่างมันก็เก๋ดีนะคะ เเละดูจะเป็นปมที่น่าเล่นอยู่ ต้องติดอยู่กับความทรงจำที่เลวร้ายในขณะที่ตัวเองเป็นคนดี มันเจ็บปวดพิลึกดี หุหุ (ฟ้าไม่ได้ชอบความรุนเเรงนะคะ^ ^) ซึ่งก็ต้องเล่นประเด็นขัดเเย้งในร่างของวินที่ตีกับระหว่างบุคลิก นิสัย กับจิตใจให้ชัดกว่านี้ เเรงกว่านี้ (นี่ขนาดไม่โหดนะนี่)

เเต่มันไม่ยุติธรรมกับวินฝ่ายดีเลยอะค่ะ ความทรงจำก็ไม่ใช่ของตัวเอง เรื่องตอนเกิดใหม่ก็ถูกลบ มันเหมือนไม่ต้องมีวินฝ่ายดีก็ได้ เหมือนเอาเเค่ความดีเข้ามาใส่ในตัวของวินฝ่ายไม่ดีเเค่นั้นเอง เหมือนผู้ร้ายกลับใจเป็นคนดี ประมาณวินฝ่ายไม่ดีความจำเสื่อม พอฟื้นจำอะไรไม่ได้ก็กลายเป็นคนดีซะงั้นจนใครๆก็หายเกลียด เเต่พอจำได้ก็ออกเเนวนิสัยเดิมเเต่อาจมีความดีที่เคยทำไว้ตอนจำอะไรไม่ได้มาเบรกไว้เเค่นั้นเอง เเละอีกกรณีวินฝ่ายไม่ดีก็ตายไปเเล้วความทรงจำจะหายไปด้วยก็ไม่เเปลกนะคะ คนที่ตายไปเเล้วร่างกายมันก็เเค่สสารชิ้นหนึ่ง ความรู้สึกความทรงจำก็น่าจะหายไปด้วย 

ถ้าคนเขียนจะวางพล็ตให้มีความทรงจำของฝ่ายไม่ดีด้วยต้องเพิ่มความเป็นวินฝ่ายดีให้มากกว่านี้หน่อยค่ะ ให้มันดูต่างจากเเค่เป็นคนไม่ดีเเล้วกลายเป็นคนดี (งงไหมคะ อิอิ) ทั้งนี้ยมฑูตก็ลบความทรงจำของวินฝ่ายดีไปเเล้วอีก มันก็ยากเหมือนกันนะคะนี่ อิอิ เเค่ฟ้าว่าคนเขียนคนเขียนทำได้อยู่เเล้วเนอะคะ ^ ^

เเต่ที่น่าจะทำใจลำบากก็คงไม่พ้นโซ่ เก้า เเก้ว ทุกคนให้อภัยวินเพราะคิดว่าความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้ คือคนใหม่จริงๆ เเต่เล่นมาจำได้ เหมือนคนเดิมกลับมาเเล้ว ถึงจิตใจจะดีขึ้นเเล้วก็เถอะค่ะ ฟ้าว่ามันก็เเย่อยู่ดี เผลอจะเเย่กว่าเดิมเพราะอาจมีคนคิดว่าเป็นเเผนของเจ้าตัว บวกกับวินเขาก็เคยพูดไว้ว่าวินฝ่ายไม่ดีจะไม่กลับมาอะ

อย่างไงถ้าติ-ชม เเล้วทำให้ไม่สบายใจ หรือเป็นการทำให้โคงเรื่องผิดไปก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ  จะคอยติดตามต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ

[SuSaya]

อืม...อ่านรีบนแล้วเข้าใจนะคะ

แต่คิดว่าคนแต่งน่าจะอิงกับหลักวิทยาศาสตร์น่ะค่ะ "ความทรงจำ"คนเราถูกบันทึกไว้ใน"สมอง" แล้วสมองก็ดันเป็นของวินนี่สิคะ ถึงวิญญาณจะกลายเป็นแฟร์(ขอเรียกตามเก้าเพื่อความไม่สับสน) แต่ความทรงจำทั้งหมดของร่างเดิมก็จะยังคงอยู่ สังเกตจากที่แฟร์เริ่มปวดหัวแล้วภาพเหตุการณ์เก่า ๆ ของวินก็แว่บเข้ามาค่ะ

สงสารก็ตรงที่ยมทูตไม่ลบความทรงจำของแฟร์ทิ้งตั้งแต่ทีแรก หรือไม่ก็ให้คงอยู่แค่นิดหน่อยแล้วค่อย ๆ หายไป เอาแค่ตามหาตัวเองในสมัยก่อนไม่เจอก็พอ แต่การลบทิ้งทั้งหมดแบบนี้มันเหมือนลบตัวตนของแฟร์ทิ้งไปด้วย แค่อยากให้จำได้ว่าตัวเองไม่ใช่เจ้าของร่างเท่านั้นแหละ คำสัญญาที่ให้ไว้กับโซ่ก็เลยเป็นจริงแค่ครึ่ง ๆ กลาง ๆ ถึงจะไม่กลับไปเป็นวินภาคโหดร้ายแบบเก่า แต่ก็จะไม่มีวันกลับไปเป็นวินเวอร์ชันน่ารัก อ่อนโยนอีก

[samsoon@doll]

รอออออออออออออออออออออออออออ อยากอ่านอีกกกกก

[กระจ่างฟ้า]

SuSaya * ฟ้ายังนึกสงสัยอยู่เลยนะค่ะว่าคนที่ตายไปเเล้วความทรงจำจะถูกลบไปไหม เเละลบไปในเวลาเท่าไรหลังจากที่ตายเเล้ว เเล้วถ้าเกิดฟื้นขึ้นมาจะจำอะไรได้เเค่ไหน

พอดีกว่าค่ะ เดี๋ยวกลายเป็นเรื่องวิทยาศาสตร์ อิอิ

[SuSaya]

ถ้าในกรณีตายแล้วฟื้น หัวใจน่าจะหยุดเต้นไม่นานนะคะ ซึ่งในระยะเวลาแค่นั้นสมองน่าจะยังไม่ตาย ความทรงจำจะหายไปแค่ไหนอยู่ที่ผลกระทบที่สมองส่วนที่เก็บความทรงจำ(น่าจะชื่อ Acetylcholine)

เอาเป็นว่านี่คือนิยายที่อะไรก็เกิดขึ้นได้ละกันค่ะ...ถาม-ตอบกันยาว ๆ เดี๋ยวโดนเตือน 

[meawza]

ทำไมเราไม่งงน่ะ

เราว่าวินทำตามหัวใจตัวเองอ่ะค่ะ

ถึงสมองจำไม่ได้ แต่หัวใจยังจำได้อยู่


 

ปล ลิง  อยากรู้สภาพจิตใจเก้าหลังผ่านศึก

[nimfadora]

อ่านรวดเดียวมาจนถึงตอนนี้
หนุกอ่ะ!!!
คือความทรงจำของวิน(จากร่างเดิม)จะค่อยๆหายไป แต่อุปนิสัยจะไม่เปลี่ยน(มั้ย?) เพราะคนละวิญญาณ 
อารมณ์เหมือนตัดต่อหนัง...เข้าใจถูกป่ะเนี่ย!
แอบเศร้าแฮะ  เพราะการสูญเสียตัวตนของตัวเองไปเป็นอีกคนหนึ่งเนี่ยมัน...แลดูเจ็บปวดพิกล
 ชักจะติดนิยายเรื่องนี้ซะแล้วววววว >.<
รอตอนต่อไปอย่างสงบ

[kun]

เดาอะไรได้ยากจริงๆๆๆสุดยอดดดดด
อยากเล่าคู่ไหนจัดมาเลย พร้อมเสมอ อิอิ
อยากบอกว่าสงสารคุ่วินกะโซม๊ากกก

[The_outsider]

มันรู้สึกเหมือนวินในแบบที่เป็นวินที่ไม่ใช่วินที่ตายไปหายไปเลย (งงไหม) ทำใจไม่ทันครับ ถ้าผมเป็นโซ่คงมึนตึ้บ

เอาคู่เก้าบ้างเถอะครับ ขอทำใจเปลี่ยนภาพของวินในสมองใหม่ก่อน 

[SHIVA]

ตอนที่ 30



'ที่คุณท่านตามใจคุณหนูทุกอย่าง ก็เพราะไม่คาดหวังและไม่คิดจะยกอะไรให้ดูแลยังไงล่ะเจ้าคะ คุณหนูก็เป็นแค่ทรัพย์สินชิ้นนึงของบ้านนี้'

เงาดำใหญ่ของแม่มดทะยานขึ้นสูงจนบดบังแสงอาทิตย์ไม่ให้ส่องโดนผม เด็กมอมแมมวิ่งหนีผมแล้ววิ่งหายไปหลังเงานั้น ผมเงยหน้าเล็กๆ มองแม่มดหน้าเหี่ยวย่นที่ยังคงก่นด่าสาปแช่ง

'คุณหนูไม่ได้สูงส่งไปกว่าหลานชายอิชั้นหรอกค่ะ อย่ารังแกกันให้มากนักเลย คุณมันไม่มีค่า ไม่สมควรเกิดมาด้วยซ้ำ...'

ผมเกลียดพวกมัน พวกหน้าไหว้หลังหลอก ไอ้พวกชอบกินของสกปรก ผมเกลียดพวกมันทุกคน กูไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ใช่ความผิดของกู พวกมึงมันต้อยต่ำเลยเอาแต่คอยอิจฉากู เห็นใครดีกว่าเป็นไม่ได้ ไอ้พวกหนอนแมลงไร้ค่า



ผมลืมตาโพลงตื่นขึ้นมา ฝันเห็นความทรงจำเก่าๆ หายใจสั้นถี่ มีความทรงจำหลายเรื่องแวะเวียนมาย้ำเตือนทั้งยามหลับและตื่น ...บางครั้งก็สงสัยว่าผมเป็นเด็กคนนั้นจริงๆ เหรอ? คนที่มีความคิดมุ่งร้ายต่อทุกคนบนโลก เกลียดคนทั้งโลกเพื่อที่จะได้ไม่เกลียดตัวเอง ผมควรจะเกลียดตัวเองมากกว่านะ ที่โดนด่าโดนว่าก็สมควรแล้ว

ผมมันไม่น่าเกิดมาเลย...


สองวันมาแล้วนับแต่ผมได้สติคืนมา นอกจากเรื่องชีวิตประจำวันที่ผิดแปลกไปจากเดิมแล้ว ตัวผมเองก็ผิดเพี้ยนไปจากเดิม ข้างในตัวผมมันบิดเบี้ยวและเต็มไปด้วยความรู้สึกที่มากมายเกินรับไหว หนึ่งคือความทรงจำมากมายที่ถั่งโถมเข้ามาทีเดียว และผมรับมือมันไม่ได้ เหมือนที่ควรจะทำได้เสมอ... ผมอ่อนแอลงและรู้สึกผิดง่ายๆ มากขึ้น  สองคือความรู้สึกคิดถึง คาค้างอยู่ในใจ  มันรู้สึกอิ่มเอมและหอมหวานทั้งที่จับต้องไม่ได้ นึกภาพไม่ออก เป็นแค่ความรู้สึก...ที่ทำให้สามารถปล่อยวางเรื่องทุกข์ใจได้

ผมไม่เชื่อหรอกว่าตัวเองจะรักโซ่ อย่างไอ้ริวน่ะไว้ใจไม่ได้ ...มันต้องหลอกผมแน่ๆ หมอนี่มันมีลับลมคมใน เข้ามาทำตัวกลมกลืนกับพวกบ้านไอ้กัซโดยมีจุดประสงค์อื่นตั้งแต่แรก หลังจากผมให้คนสืบจนรู้ความจริงที่น่าตกใจนั่น ผมก็ต้องคอยระแวงมันมาตลอด ไม่รู้ว่ามันจะเอายังไงกับผมกันแน่

ผมหยิบบุหรี่จากเก๊ะมาจุดด้วยความเคยชิน เดินไปที่ห้องรับแขก ตัดผ่านไปที่ระเบียง ผมสูดเอาควันเข้าปอดแล้วชนคิ้วเข้าหากัน รู้สึกไม่ชอบขึ้นมาเฉยๆ สูบได้ แต่ไม่ถูกปาก... เหมือนตอนที่เปิดตู้เย็นแล้วคว้าเบียร์เย็นๆ มาเปิดเหมือนที่เคยทำเสมอ แต่พอดื่มแล้ว ไม่ชอบ รสชาติก็เหมือนเดิม แต่กลับคิดว่าขม ไม่ถูกปากเหมือนเดิม  ผมยันตัวปีนขึ้นไปนั่งริมระเบียง นั่งมองไฟแดงๆ ปลายบุหรี่แล้วปล่อยให้มันไหม้ของมันไป ผมหลับตา ความคิดถึงที่ไม่รู้ที่มา... เป็นใครกันนะ

ไอ้โซ่เดินมาดุเรียบๆ ให้ลงจากราวระเบียง มันใจดีกับผมมากขึ้น เพราะพวกเราดันคบกันเป็นแฟน ในช่วงที่ผมจำอะไรไม่ได้ ปรกติมันไม่ได้ห่วงขนาดนี้หรอก เราสองคนเหมือนพี่น้องผู้ชายที่โตมาด้วยกัน หมางเมินกัน ทะเลาะกัน ไม่หยอกล้อเล่นหัว แต่ในใจก็ผูกพันกันอยู่ อาจจะนิดเดียว แต่นิดเดียวของมัน ก็ใกล้ชิดผมมากที่สุดแล้ว นิดเดียว... แต่มันก็เป็นคนสุดท้ายที่อยู่ข้างผมตั้งแต่พี่คินทิ้งผมไป
 
'ขอบใจ กูชอบนอนคนเดียว'

ผมปฏิเสธน้ำใจมันไปเมื่อวาน ทั้งที่ความจริงผมทนแทบไม่ไหวแล้วกับภาพฝันจากอดีตนั่น ผมไม่ได้ชอบนอนคนเดียว แต่ผมนอนคนเดียวมาตลอด เว้นก็แค่คืนที่มีเซ็กซ์กับใครสักคนแล้วค้างด้วยกัน ผมชอบเซ็กซ์ ชอบมีเซ็กซ์กับคนที่มีลักษณะนุ่มนวลอ่อนหวาน ถ้าไปนอนห้องโซ่คงรู้สึกแปลกๆ ไม่เอาดีกว่า  มันเองก็ไม่ได้รักผม เห็นใจลอยคิดถึงใครตลอดเวลา แถมทำตาละห้อยอาลัยหาผู้หญิงที่เป็นเจ้าของตำราอาหารพวกนั้น แค่เห็นก็รู้แล้ว มันคงไม่ได้จริงจังเท่าไหร่ตอนคบผมเป็นแฟน ผู้ชายกับผู้ชายก็แบบนี้แหล่ะ

พอผมนอนบนเตียง สิ่งที่จำได้ก็มีแต่เรื่องที่แย่ กับแย่ที่สุด ผมคิดถึงเรื่องที่อาจจะทำให้พี่คิน พี่ชายที่รักผมมากหนีไป  หลายปีมานี้ผมโทรหาพี่นับครั้งได้ เพราะทุกครั้งที่คุยกัน เหมือนพี่คินไม่อยากคุยกับผม และทุกๆ ครั้งผมก็อยากเอ่ยปากถามออกไปว่า พี่หนีไปเพราะวินรึเปล่า...


เพราะวินทำให้แม่พี่ตาย...


นอนร้องไห้จนน้ำตาจะไม่มีไหล ร้องไห้จนเจ็บอกไปหมด โซ่คอยมาไถ่ถาม บอกจะช่วยรับฟังปัญหา ผมปฏิเสธไปอีกครั้ง ก็ผมเคยคิดไม่ดีกับมันและทำไม่ดีกับมันหลายครั้งด้วย แค่ไม่ถือโทษโกรธกันก็บุญแล้ว ไอ้โซ่ช่วยส่งมือถือที่ดังวันละหลายรอบมาให้ ผมถึงรู้ว่าพี่คินคอยโทรหาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

"ฮัลโหลวิน เป็นไงบ้าง? "

"สบายดีฮะ"

"เริ่มกลับมาจำอะไรได้บ้างรึยังล่ะเรา"

"จำได้หมดแล้ว..."

"อ้าว งั้นก็หายดีแล้วสิเนี่ย"

"อืม..."

"งั้นทดสอบหน่อย จำได้รึเปล่า พี่ชอบกินไอศกรีมรสอะไร? "

"แมคคาเดเมีย"

"ถูกต้อง หะๆ มันตั้งนานแล้ว ถ้าวินจำไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอก"

ผมอมยิ้มเล็กน้อยกับความทรงจำดีๆ ที่ลืมนึกถึงไป

"พี่เคยถามว่ารู้ได้ยังไง วินยังไม่ตอบเลย"

"...เวลาพี่หยิบมาสองกระปุก พี่จะยื่นรสนี้ให้ใกล้มือวินมากกว่ารสอื่นนิดหน่อย อะไรที่พี่คิดว่าดี พี่ชอบเอามาให้วินหมด"

"เหรอ พี่ทำแบบนั้นเหรอ แต่วินไม่ชอบกินก็ไม่บอกเลยนะ เฮ้อ...พี่คิดถึงเราจังเลย แต่ว่ายังกลับไปหาตอนนี้ไม่ได้"

"ทำไมฮะ"

"พี่เคลียร์งานแล้วไปเจอสัญญาที่ผิดปรกติชิ้นนึง หลังจากนั้นบริษัทก็โดนฟ้องว่าพนักงานเราคนนึงโกง"

"แล้วจะเป็นอะไรมากมั้ย? "

"ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง แต่มันก็...ทำให้พี่กลับไทยไม่ได้ไปสักพักนะ"

"วินเข้าใจ"

"อย่าลืมพี่ไปซะก่อนล่ะ"

"อืม..."

ผมวางสาย ดีใจนะที่ได้คุยกับพี่คิน แต่ก็ยังปนไปด้วยความรู้สึกผิด ผมจำได้ว่าโกรธแค้นพี่คินมากในช่วงแรกๆ ที่จากกัน คิดว่าโดนทรยศ โดนทอดทิ้ง ทั้งๆ อาจจะเป็นความผิดของผมตั้งแต่เริ่มแรกก็ได้

ผมเดินออกไปรับลมตรงระเบียง เฝ้ารอให้ความรู้สึกคิดถึงนั้นเกิดขึ้นอีกครั้ง ลมเย็นๆ พัดปะทะหน้าให้สดชื่นขึ้นบ้าง ผมหลับตาฟังเสียงลม แต่ได้ยินเสียงเพลงเบาๆ พอลืมตาจะชะโงกดูว่ามาจากห้องติดกันรึเปล่า เสียงนั้นก็เงียบลงไป ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วกลับเข้าไปนอนทอดตัวยาวบนโซฟา หยิบหมอนอิงนิ่มมากอด ร่างกายเหนื่อยอ่อนและดวงตาล้าจากการร้องไห้ ทำไมกูกลายเป็นคนขี้แยได้ขนาดนี้วะ ...อยากมีรถไปขับเล่นตอนนี้จังเลย ไอ้โซ่หายไปไหนนะ กูยืมรถหน่อย... กูอยากฟังเสียงลมพัด อยากได้ยินเสียงเพลงนั่นอีกที


ผมนอนที่โซฟายาวอย่างผ่อนคลายกว่าเตียงนุ่มๆ ในห้อง หลับไปได้งีบหนึ่งก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวในห้อง แต่ปวดเบ้าตาจนไม่อยากลืมตามอง ผมกะจะนอนต่อไปอีกหน่อยให้หายง่วงซึม ก็พอดีกับที่สัมผัสบางอย่างมาแตะที่ริมฝีปาก




หัวใจผมเต้นกระตุก แล้วความรู้สึกแสนคิดถึงก็เอ่อล้นขึ้นมา อบอุ่นและหอมหวาน ผมลืมตามองใบหน้าที่คุ้นเคยกำลังผละจากจูบผมออกไป เป็นโซ่งั้นเหรอ? กลายเป็นว่า...ผมนั่งคิดถึงคนที่อยู่ข้างๆ อยู่แล้วตลอดเวลาเนี่ยนะ

"..ขอโทษ..."

หัวใจผมกำลังสูบฉีดเลือดอย่างเอาเป็นเอาตาย จนนึกกลัวว่ามันจะเต้นแรงจนระเบิดออกมา ริวพูดเรื่องจริงคราวนี้ ผมรักโซ่... แต่ผมดันลืมไปซะนี่

"ทำไมเราถึงเป็นแฟนกัน? "

"ตอนนั้นเราอยู่ด้วยกันใกล้ชิดกัน ก็เลยรู้สึกผูกพัน"

"เราก็คบกันมาตั้งแต่แรกแล้ว ตั้งสิบกว่าปีแล้ว ทำไมเพิ่งมารักเอาตอนกูจำอะไรไม่ได้" แล้วทำไมตัวผมเองถึงรักมันตอนที่จำอะไรไม่ได้ล่ะ

"ตอนนั้นอยู่ด้วยกันแล้วมีความสุข"


ตอนที่ผมลืมหมดทุกเรื่อง... บ้าเอ้ย...ผมอยากลืมมันให้หมดอีกครั้ง ลืมให้หมดตั้งแต่แรกเกิดมา ไม่อยากจำอะไรได้เลย แลกกับการได้มีความรู้สึกเอ่อล้นเต็มอกตลอดเวลาแบบนั้น ให้ลืมอะไรก็ได้ ให้ลืมว่าตัวเองเป็นใครก็ได้ ทั้งหมดในชีวิตของผมมันไม่มีค่า

เอาความสุขยามอยู่ด้วยกันที่โซ่พูดถึงกลับมาเถอะ 



ตลอดชีวิต...

ผมไม่เคยรู้เลยว่าความสุขมันเป็นยังไง...

ผมไม่เคยรู้เลยว่าความรักที่ใครเค้าว่ากันมันเป็นยังไง...

ผมไม่เคยรู้จักมันมาก่อน พอรู้สึกอีกที...มันก็มาอยู่ในตัวผมแล้ว 

ไอ้สิ่งที่ผมเรียกว่าความคิดถึง ความรู้สึกเต็มตื้นในอกที่คอยช่วยให้ผมผ่านความทรงจำร้ายๆ มาได้  มันคือความรัก ที่แม้สมองจะลืมไปแล้ว แต่มันยังคงอยู่ที่เดิม จิตใจผมยังรักแต่คนตรงหน้าตลอดเวลา ทั้งวันทั้งคืน...


แต่จะทำยังไงดี ผมเปลี่ยนไป ไอ้โซ่มันคงไม่ชอบผมแล้ว

"กูจะทำให้มึงรักกูใหได้"

"อะไรนะ?"

"ไม่รู้ล่ะ ก็กูสำนึกผิดในเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ถ้ามึงไม่ได้แค่หลอกตัวเอง มึงก็ต้องรักกูได้ใหม่อีกครั้ง ไม่ใช่รักแค่คนที่จำอะไรไม่ได้"

...ขอร้องล่ะ...

"ทำไมไม่พูดอะไรสักอย่างล่ะ? "

"กู... เออ! อยากทำอะไรก็ทำเถอะ"

"มึงพูดเองนะ"

"อะไร? "

"ที่ว่าให้ทำอะไรตามใจ"

"เคยมีใครขัดใจมึงได้มั่งละ ถ้าหมดเรื่องพูดแล้วก็กินข้าวซักมื้อเถอะ กูซื้อข้าวกล่องมาให้แล้ว"

"อืม"

ผมยิ้มให้ แต่โซ่หันหลังเดินไปทางครัวแล้ว



เรานั่งกินข้าวกันเงียบๆ แต่ทุกสิ่งที่โซ่ทำมันดูตื่นตาไปหมด อุ่นอาหารแช่แข็ง วางน้ำผักผลไม้ให้ผมและเปิดกระป๋องน้ำอัดลมให้ตัวเอง จัดลงจานสองจานอย่างคล่องแคล่วว่องไวก่อนทิ้งกล่องและถุงลงถังขยะ  ผมไม่เคยสนใจจับตามองดูมันมากขนาดนี้มาก่อน ดูคล้ายๆ มันจะหลบตาผมนะ ก็เลยไม่รู้ตัวว่าโดนมองอยู่ กินข้าวไปตามปรกติ แต่ก็มีซึมๆ เซื่องๆ มีบางทีคาบช้อนใจลอยคิดเรื่องอะไรก็ไม่รู้ ทำไมกัน.. หน้าตามันก็เหมือนเดิม แถมโทรมกว่าปรกติด้วยซ้ำ แต่ก็น่ามอง คิ้วเข้มยาว ตาแบบคนมุ่งมั่น จมูกโด่งมาก ดูแล้วไม่เบื่อเลย...แต่พอโซ่เงยหน้าผมก็รีบทำเป็นก้มหน้าตั้งใจตักข้าวกินต่อให้เสร็จ

คืนนั้น ผมลองไปเคาะห้องอีกคน บอกว่าจะนอนด้วยตามที่มันเคยเสนอ โซ่ทำหน้ายุ่งยากใจแต่ก็ยอมให้เข้าไปนอนด้วย ผมแกล้งทำเป็นหลับอย่างรวดเร็ว แต่พอมันปิดไฟ ผมก็นอนลืมตาโพลงเป็นชั่วโมง ไม่ชินจริงๆ กับการมีคนนอนข้างๆ ผมหันมองแผ่นหลังโซ่ในไฟสลัว มันนอนนิ่งในท่าเดิมตลอด ทำไมไม่พลิกตัวมาทางนี้บ้างนะ นอนตะแคงมาทางนี้ หันมาสิ ขอมองสำรวจหน้าเล่นหน่อย กูนอนไม่หลับ...

ผมหันซ้ายหันขวา จนดึกก็แล้ว ยังนอนไม่หลับเลย กลายเป็นความคิดที่ไม่เข้าท่าเหรอเนี่ย ผมยื่นมือไปจับแขนเสื้อคนที่นอนหลับแล้วดึงช้าๆ เบาๆ แต่ก็ไม่ได้ผล  ถ้าสะกดจิตหรือจับหมุนตัวโดยที่มันไม่ตื่นได้ก็ดีหรอก  ผมเขยิบเข้าไปนอนใกล้ๆ  จนได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ อุณหภูมิและไออุ่นที่ทำให้ความรู้สึกผ่อนคลายสบายใจ ความคิดถึง... ไม่สิ ความรู้สึกรักจุดประกายเหมือนดอกไม้ไฟในอก กระจายแผ่ซ่านระยิบระยับไปทั่ว ผมทาบมือลงบนแผ่นหลังของโซ่ ขยับตัวเข้าใกล้และซุกหน้ากับแผ่นหลังอุ่นสบาย หลับไหลไปทั้งอย่างนั้น


โซ่... มึงรู้ตัวมั้ย ว่าทำให้กูมีความสุขมากจริงๆ



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++




อ่านทุกๆ ข้อความค่ะ  ขอบคุณมากค่ะ 

คงจะขยันทำป้ายด้านบนชื่อตอน แค่ตอนเดียว 
ปล. ให้วินเป็นฝ่ายวิ่งตามบ้าง โซ่งอน บึ๋ยๆ

[punchnaja]

อยู่ในช่วงปรับตัวสินะ

สงสารโซ่ต่อไปT^T

[Pa'veaw]

 

[namngern]

แอร๊ยยยยยยยย ไม่ไหวแล้วว
ทำไมวินน่ารักจัง จากตอนนั้นที่คนแต่งบอกว่า
นี่คือวิน(แฟร์) แต่จำเรื่องราวของวินได้หมด
ตอนนั้นยังไม่เข้าใจ ..

แต่พอมาอ่านพาร์ทวินพาร์ทนี้แบบ ใช่เลย !

ไอ้อาการอ้อนๆแบบนี้วินชัดๆ 55
อารมณ์ดีขึ้นมากะทันหัน ในที่สุดก็รู้ตัวสักทีนะวิน
เฮ้อออ เอาใจช่วยวินทำให้โซ่รักวินคนนี้ให้ได้นะ

รอติดตามอ่านตอนต่อไปอยู่น้า
+1 ให้จ้าา จุ๊บบบบบบ <3