ตอนที่ 32
ผมวิ่งไล่ตามวินที่แสนดีและงดงามราวกับเทวดามาตลอด... วันที่วินขอเวลาไปอยู่คนเดียวสักพัก ผมก็ทนไม่ได้ ไปตื๊อบังคับให้กลับมา เพราะเป็นความรั้นของผมฝ่ายเดียวตั้งแต่เริ่มแรก ทำให้จนแล้วจนรอดก็ยังไม่รู้ว่า ตกลงแล้ววินนึกรักผมขึ้นมาบ้างหรือยัง? มีแค่ความรู้สึกที่คิดว่าใจตรงกันตอนจูบกันอย่างดื่มด่ำที่คอนโดวินเท่านั้น แต่ก็ยังไม่ได้ยินอะไรชัดเจนจากปาก วินไม่เคยบอกรักผม ไม่มีอะไรที่เป็นสิ่งยืนยันได้เลย
'กูจะทำให้มึงรักกูให้ได้'
ไม่รู้ว่าวินต้องการเอาชนะผม หรือเห็นว่าการทำให้ผมติดกับได้เป็นเรื่องท้าทาย แต่ถ้ามันมีเรื่องอื่นเบนความสนใจไป ไม่ต้องคิดมากอยู่กับตัวเองจนลืมกินข้าวกินปลา ก็เป็นเรื่องดี ใช่ไหม?
วินยังอยู่กับผมตรงหน้า แต่ผมมักจะยังใจลอยคิดถึงเรื่องหลายสัปดาห์ที่ผ่านและห่างไปแล้ว แม้บุคลิกท่าทางส่วนใหญ่จะดูเป็นเจ้าปีศาจ แต่ความประพฤติมันก็ไม่ได้แย่นัก กลับกัน...การกระทำบางอย่างกลับชวนสะกิดใจให้ผมนึกเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างเราขึ้นมาหลายครั้ง
หรือว่าผมจะพยายามหลอกตัวเองจริงๆ วิ่งไล่ไขว่คว้าแต่ภาพลวงตามาโดยตลอด วินที่ใจดีน่ารักแบบนั้นมันไม่น่าใช่เรื่องจริง เหมือนฝันที่ยาวนาน...ที่สมจริงเกินไป ดังนั้นการที่วินจำภาพฝันที่ไม่ใช่ตัวเองไม่ได้ ก็ไม่ใช่ความผิดของมัน ผมต่างหากที่เป็นฝ่ายผิดมัวเมาหลงรักวินในตอนที่อ่อนหวาน วินมัน...ก็แค่กลับมาเป็นตัวเอง
"แวะไปส่งกูที่บ้านหน่อย"
"อือ"
วินยืนคอยผมในเช้าวันใหม่ รอออกจากห้องพร้อมกัน ผมทึ่งกับการแต่งตัวที่เปลี่ยนแปลง แว่นแบรนด์เนมถูกหยิบมาใส่อีกครั้ง ผมหน้าที่เริ่มยาวถูกปัดไปด้านข้างแล้วเซตทรงแบบไม่ตั้งใจ เสื้อนักศึกษากับยีนส์พอดีตัวสีเข้ม และนาฬิกาสีดำเงินที่ข้อมือขวา ก็ไม่ใช่ว่ามันแต่งตัวเยอะมาก แค่มากกว่าตอนที่ออกไปเรียนโดยไม่เซตผมหรือพกแว่นกันแดดเท่านั้น ผมเผลอมองนานจนวินทำท่าจะพูดอะไรออกมา ก็เลยรีบเดินนำออกมาจากห้อง
ดูดีเกินไปแล้วไอ้นายแบบ เห็นแล้วขัดตา
"ให้กูขับให้ มา"
"..."
ผมโยนกุญแจให้คนที่ขอขับแล้วพาตัวเองไปนั่งอยู่ข้างๆ วางหนังสือไว้บนตัก มองสิ่งก่อสร้างซ้ำซากข้างทาง เว้นแต่ตำแหน่งที่นั่งมันผิดแปลกจากเดิม จากที่เคยนั่งขับแล้วฟังวินร้องเพลงซึ่งส่วนใหญ่มักเป็นเพลงสากลช้าๆ กลายเป็นว่าวินมาขับรถให้ผมนั่ง ไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้เลยแฮะ ผมน่าจะพกเครื่องเล่นเพลงมาด้วย ไม่รู้จะยกหัวข้ออะไรขึ้นมาคุยกับคนข้างกาย
"โซ่"
"อะไร"
"เรายังเป็นแฟนกันอยู่ใช่มั้ย? "
"...มึงลืมไปแล้วนี่ ถือซะว่ากูไม่ได้พูดอะไรแล้วกัน"
"ก็เรายังไม่ได้บอกเลิกกัน ใช่ป่ะ? "
"เออ"
แล้ววินก็ยิ้มนิดหนึ่งก่อนหันไปมองทางข้างหน้าต่อ เป็นยิ้มแรกหลังจากออกจากโรงพยาบาลมา เสียดายที่แว่นเลนส์สีเข้มนั่นบดบังไปซะเกือบครึ่งหน้า ผมคิดถึงรอยยิ้มนั่นมากจริงๆ
"ขับรถก็ถอดแว่นสิ รถกูไม่ได้เปิดประทุนนะ"
"อืมๆ โซ่... แล้วปรกติเราไปที่ไหนด้วยกันเหรอวะ"
"อะไร? "
"ก็ตอนเป็นแฟนกัน เราไปเดทกันที่ไหนบ้างรึเปล่า มึงพากูไปสิ เผื่อกูจะนึกอะไรออก"
"เราไม่ได้ไปไหน...แค่อยู่ด้วยกัน กินข้าว ดูทีวีดูหนังแผ่น ฟังเพลง ไม่ก็อ่านหนังสือด้วยกัน แค่นั้น"
"เหรอ..."
ผมแยกกับวินที่หน้าบ้านมันแล้วตรงไปมหาวิทยาลัย ฟังอาจารย์บรรยายไปด้วยหัวสมองที่ทึบตัน ผมยึดติดกับวินมาก ทุกอย่างที่มันทำมีอิทธิพลกับตัวผมมากกว่าทุกๆ อย่างในชีวิต เพลงที่มันฟัง อาหารที่มันทำ หนังที่ชอบดู หรือคำพูดที่ฟังไม่รู้เรื่อง ผมเคยขบคิดเรื่องที่มันสงสัย ว่าในเมื่อมันไม่มีความทรงจำแล้ว(ในตอนนั้น) อะไรที่บ่งบอกถึงความเป็นตัวตนของมัน ผมตอบมันไปว่า รอยกระเพื่อมของผิวน้ำ เทียบจากการที่คนๆ นึงมีสามารถมีผลกระทบต่อคนรอบตัว แตกต่างจากคนอื่นๆ ยังไง ...วินเมื่อก่อนก็เป็นหินที่ปาเข้ามาแล้วเกิดวงกระจายในตัวผมแบบหนึ่ง แผ่ขยายและทรงพลัง วินที่น่ารักคนนั้นก็ต่างไปอีกแบบหนึ่ง ก้อนหินปาเข้ามาในตัวผมแล้วเกิดระรอกคลื่นสวยงาม แต่สั่นสะเทือนตัวตนของผมอย่างไม่คาดคิด ผมชอบแบบหลังมากกว่า ยึดติดมากกว่า แต่ตอนนี้ผมต้องเตรียมใจรับมือกับวินที่เป็นก้อนหินก้อนเดิมที่จู่โจมเข้ามาอีกครั้ง ผมกลัวผลกระทบที่จะเกิดกับตัวผม คิดว่าอาจจะต้องเจ็บตัวก็ได้ ไม่รู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นในหัวใจที่ผมมอบแก่คนๆ นี้ ผมเริ่มกลัวที่จะรักมันที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเหมือนคลื่นทะเล
มันจะมีวันมอบความรักคืนมาให้ผมได้เหรอ?
ผมเดินลงมาหาพวกก๊วนขี้เหล้าที่ใต้ตึกข้างๆ วันนี้เอะอะมะเทิ่งกว่าทุกวัน เสียงดังได้ยินตั้งแต่ผมยังอยู่ไกลสามสี่สิบเมตร พอเดินเข้าไปอีกก็ได้ยินบทสนทนาทั้งหมดชัดเจน
"แกคายความลับออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะโล้น เมื่อคืนมึงทำไรเนตร ห๊า" เสียงหยีแหลมแปร๊ดดังก้องไปทั่ว ยืนขู่อย่างคึกคะนองมากกว่าขู่เข็ญ โต๊ะอื่นๆ หรือคนที่เดินอยู่แทบทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นหันมามองกันหมดว่าเกิดอะไรขึ้น
"บร้า กูไม่ได้ชอบผู้ชายยยย" กัซซึ่งตัดผมสกินเฮดทำเป็นออกท่าทางตุ๊งติ้๊งขัดกับบุคลิกซ่าๆ ของตัวเอง เนตรดีดกีตาร์บอดๆ รับมุกแล้วหัวเราะออกมาดังลั่น
"วิน อย่าไปฟังไอ้หยีเด้ กูไม่ได้ทำอะไรจริงๆ นะ มึงบอกป๋ามึงทีดิเนตร..ป๋ามึงจะเจี๋ยนกูแล้วเนี่ย" ผมเห็นวินทำหน้าโหดๆ เหมือนมาเฟียยืนค้ำหัวแล้วกระชากคอเสื้อเจ้ากัซแบบทีเล่นทีจริง เนตรแกล้งทำเมินไม่สนใจเล่นกีตาร์ร้องเพลงไปอย่างอารมณ์ดี หยีก็ใส่ไฟเจ้ากัซอยู่อย่างเมามัน ผมสะบัดหัวแล้วเดินเข้าไปในกลุ่มที่วุ่นวายนั่น
"เฮ้ย! ไอ้โซ่มาแล้ว โซ่ๆ มึงช่วยกูด้วย" ไอ้กัซเห็นผมก่อนคนแรก วินหยุดมือเลิกดึงแกล้งแล้วถือคอเสื้อกัซไว้เฉยๆ แว่นตาหนาสีน้ำตาลเข้มที่รับกับรูปหน้านั่นเบนมาทิศทางที่ผมลงนั่งแต่ดูออกได้ยากว่ากำลังทำหน้าแบบไหน พวกเดอะแก๊งก็อุตส่าห์แยกได้นะว่ามันล้อเล่นรึเอาจริง กูยังดูไม่ออกเลย
"มึงมาก็ดี บอกเมียมึงหน่อยว่ากูไม่ได้ทำไรเนตร"
"มึงว่าไงนะ!" "มึงว่าไงนะ? "
ผมกับวินพูดขึ้นพร้อมกัน กัซตอบให้ผมที่เพิ่งมาทีหลังรู้ว่าพวกมันกำลังถกเถียงกันเรื่องอะไร
"กูบอกพวกเนี้ยว่ากูไม่ได้ทำไรเนตร เมื่อคืนมันเมาหลับไปก่อนแล้วไม่ยอมไปนอนห้องนอนแขก เจือกมานอนห้องกู กูก็ไม่ถือไง ก็ลงไปนอนด้วย แล้วก็นอนดิ้นไปกอดมันแค่นั้นเอง หยีมันใส่ความกู กูไม่ทำผู้ชายมึงก็รู้"
"เนตรมันเป็นผู้หญิงเว้ย ไม่เชื่อแกลองถามพ่ออออมันดูดิ้" หยีถลึงตาใส่กัซแล้วชี้ไปที่วิน เนตรก็ยิ้มกว้างแล้วรับมุก
"ป๋า ตอนเนตรเกิดเนตรเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงฮะ"
"เดี๋ยวๆๆ เดี๋ยวก่อนกัซ เมื่อกี้มึงบอกว่าใครเป็นเมียไอ้โซ่? "
"ก็มึงไง พวกมึงเป็นแฟนกัน มึงก็ยอมรับหนิ แล้วไอ้โซ่เคยบอกพวกกูว่ามันอยู่ข้างบนอ่ะ มึงก็ต้องเป็นเมียดิ ถูกป้ะ? "
แล้ววินก็แน่นิ่งไป ถึงผู้คนแถวนั้นจะเลิกสนใจและหันไปคุยกับกลุ่มตัวเองหมดแล้ว แต่ก็ยังมีบางคนใกล้ๆ ที่ได้ยิน หยีและเนตรกำลังชะงักและอ่านสีหน้าท่าทางของวินอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย ส่วนกัซที่ทะเล่อทะล่าพูดออกมาเสียงดังยังทำตาโตไม่รู้ตัว ผมอ้าปาก อยากจะบอกออกไปว่าจริงๆ เราสองคนยังไม่มีอะไรกัน แต่มันก็รู้สึกเสียหน้ายังไงไม่รู้ พูดกันท่าพวกมันไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่...ยังไม่เป็นความจริง
"ถ้ามึงไม่ชอบคำว่าเมีย กูขอโทษก็ได้อ่ะ นะ เดี๋ยวต่อไปกูจะพูดว่ามึงเป็นแฟนโซ่ก็พอ ดีป้ะ? "
"......เออ ...กูไปเรียนละ"
วินว่าแล้วก็เดินก้าวยาวๆ ออกไป ทิ้งให้พวกเรานั่งมองหน้ากันไปมา ยาหยีพ่นลมออกทางปากแล้วกรอกตาไปมา เนตรเข้ามานั่งเกาะแกะ เหนี่ยวคอผมแล้วถามว่าทะเลาะกันรึเปล่า
"ไม่มีอะไรให้ทะเลาะ ความจำมันกลับมาแล้วก็ลืมช่วงที่ผ่านมาหมด กูจะทำไรได้ ก็ต้องรอดูว่ามันจะเอายังไง"
"โหยพูดอย่างกับจะตีกัน มันจะมีอะไรร้ายแรงนักวะ ชั้นเห็นวินก็ยังน่ารักเหมือนเดิมนี่หว่า"
"น่ารัก? เหมือนเดิม? "
"เออ!! " ทั้งสามคนประสานเสียงพร้อมกันจนผมแทบสะดุ้ง
"วินมันมาหาพวกกู ถามว่าตอนมันความจำเสื่อมเกิดอะไรขึ้นบ้าง ตัวมันนิสัยเป็นยังไง เคยทำอะไรไว้บ้าง"
"ใช่ แล้วที่สำคัญ มันมาถามพวกกูว่าจะง้อมึงยังไงดี ถามแบบจริงจังเลยเว้ย ว่าจะทำยังไงให้มึงกลับมารักมันเหมือนเดิม พวกกูก็นั่งมั่วคิดหาคำตอบให้มันอยู่ตั้งนาน" กัซว่า
"กูไม่รู้จะทำยังไงดีว่ะ ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว วินมันทำกูล้มคว่ำไม่เป็นท่า พวกมึงจะให้กูทำยังไง"
"ถ้าแกไม่ทำอะไรสักอย่าง ปล่อยให้หลุดมือไปก็ช่วยไม่ได้ย่ะ ยกให้ไอ้ปาล์มไปละกัน จะได้ไม่ตกไปเป็นของคนนอก พวกชั้นเสียดาย" เจ๊ใหญ่ตัดบทเชิงประชด ผมขมวดคิ้วจนผูกกันแน่น วินยังน่ารักเหมือนเดิมเหรอ ทำไมมันเห็นไม่เหมือนอย่างที่ผมเห็นวะ หรือว่าเพราะพวกเดอะแก๊งนี่เป็นสาวกวินตั้งแต่ตอนร้ายๆ อยู่แล้ว ไม่ว่าจะดีหรือร้ายพวกมันก็คงยังชอบวินกันอยู่
"โซ่" เนตรเรียกแล้วก้มหน้าเล่นกีตาร์คลาสสิคซ้อมมือไปเรื่อย มันเป็นจังหวะทำนองเดิมซ้ำไปซ้ำมา
"วินมันอยู่ใกล้ตามึงเกินไปแล้วมั้ง ถึงได้เบลอๆ มองไม่ชัด"
"....."
"ต้องให้กูแย่งมา มึงถึงจะมองเห็นเหรอ ว่านั่นแหล่ะ คือวินที่มึงรักนักรักหนา"
เนตรไม่ได้พูดไปหัวเราะไปอย่างทุกที มันเงยหน้าแล้วลุกขึ้นเก็บข้าวของ แบกกีตาร์ขึ้นหลัง
"วินนึกออกแล้วนะ ว่ากูเคยเป็นคนที่มันเอ็นดูที่สุด ถ้าเกิดวันนึงกูเปลี่ยนความสงสารเป็นความรักได้ กูจะไม่คืนวินให้มึง จำเอาไว้"
เนตรพูดแล้วเดินจากไปเฉยๆ ทำให้โต๊ะเราเงียบสงัด แม้แต่กัซยังเครียดจนเคี้ยวริมฝีปาก ผมถามหยีว่านั่นหมายความว่ายังไง
"วางใจได้ เนตรมันไม่ได้รักวินแบบนั้นหรอก มันแค่อยากพูดให้แกรู้สึกตัว มันห่วงป๋ามันเฉยๆ "
"วันนี้...พวกกูเห็นมันเดินมาถึงก็รู้แล้วล่ะว่ามันจำอดีตได้แล้ว เพราะมันเอาเช็คมาส่งเสียค่าใช้จ่ายให้เนตรเหมือนที่เคยทำ แล้วพวกกูก็ยังรู้ด้วย...ว่ามันใจดีและยังน่ารักเหมือนตอนที่เอ๋อๆ จำอะไรไม่ได้ แค่เพราะได้พูดคุยเล่นหัวกับมันแค่ชั่วโมงเดียว แล้วทำไมมึงอยู่ด้วยกันถึงไม่รู้วะ? " กัซว่า มันนั่งหันซ้ายทีขวาทีแบบเด็กไฮเปอร์ที่อยู่ไม่สุข และเคี้ยวกระพุ้งแก้มตัวเองอย่างหงุดหงิด
"มึงทำกูเซ็งว่ะโซ่ แม่งคิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นตลอดเวลา มึงไม่รู้จักวินเลยทั้งตอนก่อนรถชนหรือหลังจากนั้น มึงก็แค่คิดว่ามึงรู้ดี น่าสมเพช"
ไอ้กัซกัดปาก ลุกพรวดแล้วเดินออกไปเร็วๆ ยาหยีมองผมเหมือนอยากจะพูดปลอบ แต่ผมก็พยักเพยิดหน้าให้มันรีบวิ่งตามเจ้ากัซไป ส่วนตัวเองก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะที่ว่างเปล่าแล้วหลับตา ผมไม่รู้เรื่องที่วินคอยช่วยเหลือเนตรเรื่องเงินเพราะผมไม่ได้สนใจใครในกลุ่มนี้เลย คิดว่าพวกมันดีแต่ก๊งเหล้าแล้วก่อเรื่องไปวันๆ ตอนที่ผมทำให้วินรถชนจนจำอะไรไม่ได้นั่น เนตรมันคงต้องหักโหมทำงานอยู่คนเดียว ในขณะผมกีดกันไม่ให้วินไปเจอเพื่อนมัน ความรักของผมมันทั้งลวงตาและเห็นแก่ตัวชะมัด
ผมไม่มองอะไรให้กว้างเพราะว่าตัวเองเป็นคนประเภทที่เชื่ออะไรไปแล้วเปลี่ยนใจได้ยาก ไอ้กัซพูดถูก ผมชอบคิดว่าตัวเองรู้ดี พอวินฟื้นแล้วบอกว่าจำเรื่องของเราสองคนไม่ได้ บวกกับท่าทีภายนอกที่ไม่นอบน้อมเหมือนเดิม ผมก็เลยปักใจเชื่อมาตลอดว่านั่นไม่ใช่วินคนที่ผมรัก
เรื่องที่วินกลับมาจำอดีตได้ถือว่าเป็นคลื่นลูกใหญ่ยักษ์และพัดมากระทันหันมากสำหรับผม ผมเลยมองไม่เห็นรอยกระเพื่อมใดๆ ในอก มันโดนถาโถมและกลืนกินไปจนหมด ทั้งๆ ที่บางที มันอาจจะอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิม ยังสวยงามเช่นเคยก็ได้ แค่ต้องรอให้พายุและคลื่นลมสงบลง
ผมเข้าเรียนอีกตัวในตอนบ่ายแล้วขับรถกลับห้อง สอดส่ายสายตามองรถยนต์ในที่จอดรถทีละคันๆ ว่าวินน่าจะเอาคันไหนออกจากที่บ้านมา แล้วก็ตกใจนิดหน่อยที่เห็นรถเบนซ์สีดำคันเก่าของพี่คิน พี่คินยังมาไทยไม่ได้...แสดงว่าเป็นคนน้องนั่นแหละที่เอาออกมาขับ ผิดคาด...มีรถหรูกว่าใหม่กว่าอีกตั้งเยอะที่วินน่าจะเอามาใช้
ผมสอดคีย์การ์ดและเปิดประตูเข้าไป ห้องมีแสงแค่สลัวๆ ปิดม่านและปิดไฟเหมือนไม่มีใครอยู่ ...อย่าบอกนะว่ากลับมาขังตัวเองอยู่ในห้องอีก
ผมกดสวิทช์เปิดไฟ ได้ยินเสียงพูดเบาๆ
"เซอร์ไพรส์"
ผมกระพริบตา ช้าๆ ปากเผยอค้าง วินใส่เสื้อเชิ้ตและคลุมแจ๊คเก็ตสีดำ กางเกงยีนส์ซีดจัดที่รุ่ยตรงเข่านิดหน่อย ที่สำคัญ วินกำลังถือกุหลาบช่อโตส่งให้ผม
"...ล้อกันเล่นใช่มั้ยเนี่ย..."
ผมพูดแล้วยังอ้าปากค้าง รับดอกไม้มากอดไว้อย่างเอ๋อๆ มองวินที่ส่งยิ้มให้นิดหนึ่ง แล้ว...ไม่ค่อยเข้าใจว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น
"มานี่สิ"
ผมได้แต่เดินตามไปอย่างว่าง่าย พอเห็นสิ่งที่ชี้ชวนให้ดูแล้วก็ได้แต่อึ้ง ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี บนโต๊ะกินข้าวมีอาหารฝรั่งจัดวางอยู่อย่างหรูหรา ไวน์ขวดใหญ่นอนเอกเขนกในตะกร้า ช้อนส้อมและผ้าเช็ดปากจัดวางไว้บนจานอย่างปราณีต วินค่อยๆ จุดเทียนสีขาวบนโต๊ะขึ้นทีละเล่มๆ พอเสร็จแล้วยืนมองผมอย่างเก้ๆ กังๆ
"นั่งสิ... กินข้าวกัน" ผมวางช่อดอกไม้แล้วนั่งลงพร้อมวินช้าๆ มองมื้อดินเนอร์ในชุดนักศึกษา มองคนตรงข้ามที่ตั้งใจแต่งตัวแต่งผมมาอย่างดีแล้ว...
"วิน"
"หืม? "
"มึงจัดการทั้งหมดนี่เองเหรอ? "
"อ่า ให้คนครัวที่บ้านมาทำให้น่ะ"
"มึงเล่นตลกอะไรกับกูอยู่รึเปล่า? "
"ไม่... ไม่ใช่นะ กูก็แค่อยากทำให้เฉยๆ "
"เพื่ออะไร? "
"ก็บอกไปแล้วนี่นา กูอยากทำให้มึงรักกู"
"....มึงบอกว่า 'จะ' ทำให้กูหลงรักมึง 'ให้ได้' ต่างหากล่ะ"
"อื้ม ทำไมล่ะ? "
"มันต่างกันนะ ตอนแรกมึงพูด มันฟังดูเหมือนว่าอยากเอาชนะกู บงการกูให้ได้"
"เปล่า"
"มึงอยากให้กูรักมึงเหรอ? "
"....อืม"
"แค่อยากทำให้กูหลงรักจริงๆ เหรอ? "
"ใช่... ก็บอกไปแล้วไง ทำไมต้องให้อธิบายอีกวะ"
ในที่สุดคลื่นในตัวผมก็สงบนิ่งลง บางทีมุมมองที่ผมมองเห็นมันอาจจะแย่กว่าความเป็นจริงก็ได้
"ไม่ต้องทำแบบนี้หรอกวิน กูไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย"
"เงียบน่า กูไม่เคยต้องง้อใคร ก็เลยทำๆ ตามที่เดอะแก๊งมันบอก"
"หึๆ ฮ่าๆๆๆ "
"ขำอะไร กินสิ"
กูขำตัวเองว่ะ กูจะไม่ตัดใจจากมึงแล้ววิน...
น่ารักชะมัด อยากให้กูรักทั้งที่ตัวเองก็เป็นที่รักอยู่แล้ว
กูจะขอดูต่อไปอีกซักหน่อย ว่ามึงจะทำอะไรเหลือเชื่อออกมาบ้าง เพื่อจะทำให้กูรักอะไรเนี่ย
แล้วค่อยบอกทีหลังนะวิน ว่ากูยังรักมึงอยู่เหมือนเดิม
...กูจะบอกให้มึงฟังซ้ำๆ จนเบื่อเลยแหล่ะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กลับมาอัพตามปรกติแล้วค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงและให้กำลังใจมานะคะ เป็นหวัดนิดหน่อย แต่กินแค่ยาสามัญประจำบ้านมันเลยไม่หายขาดสักที สุดท้ายเลยต้องซัดยาตามหมอสั่งเพราะรำคาญตัวเอง นอนเมาอยู่สามวันก็ฟื้น น่าจะไปตั้งแต่แรกเนอะ
ฉันชอบคนนี้มาก เนท อาร์ชิบอลด์ในเรื่อง Gossip Girl ถ้าไม่ติดว่าหน้าฝรั่งเกินไป จะขี้ตู่เอาว่านี่ละคือโซ่ ส่วนวินก็คือJiro
(อ่ะ ข้ามประเทศ จบช่วงเพ้อเจ้อ... ฟิ้ว)
หัวข้อ: .•:*´¨`*:•.❀ ♥Body&Soul♥ ❀•:*´¨`*:•. วิญญาณ/กาย/ร้าย/รัก ✟33✟SW p.53(7ก.ย.) (อ่าน 436714 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก