ม่านราตรี
บทที่ 19
...เวลาล่วงเลยผ่าน นับจากวันที่ตุลาส่งต้นฉบับไป ตอนนี้ก็ได้ราวสามเดือนพอดี ระหว่างที่ชายหนุ่มกำลังเปิดโน้ตบุคนั่งเล่นเน็ตอยู่ตามปกติ เขาก็ต้องสะดุ้ง เมื่อมีเสียงแจ้งเตือนจากหน้าต่างเว็บไซต์ว่ามีเมล์เข้ามาฉบับหนึ่ง ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ อ่านหัวข้ออีเมล์ ‘ผลการพิจารณาต้นฉบับ…’ แล้วก็ลังเลที่จะคลิกเมาส์ เข้าไปอ่านข้อความในนั้น
“อ๊ะ! เมล์พิจารณาผลมาแล้วนี่! เปิดเลยสิตุล!”
รุ้งพรายที่โผล่มาใกล้ ๆ เมื่อไหร่ไม่ทราบบอกเสียงดัง ทำให้ตุลาสะดุ้งเฮือก แต่แล้วก็ต้องตกใจซ้ำเมื่อปีศาจแมวสาวเอื้อมอุ้งเท้าหน้ามาใกล้เมาส์ของเขาหวังจะคลิกเปิดเองแทน
“เดี๋ยวก่อนครับคุณรุ้ง! ขอผมทำใจก่อน!”
“ทำใจอะไร โธ่ตุล ไม่ผ่านก็ตก ไม่เห็นต้องซีเรียส”
รุ้งพรายในร่างแมวบอกหน้าตาเฉย ทำเอาตุลาต้องมองอีกฝ่ายตาปริบ ๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วตัดสินใจเปิดอ่านในที่สุด
“สวัสดีครับ…
ผลการพิจารณาต้นฉบับนิยายเรื่อง คฤหาสน์สนธยา ของคุณตุลา ผ่านการพิจารณาของกองบรรณาธิการ แล้วครับ ซึ่งทางกองบรรณาธิการจะติดต่อคุณตุลากลับไปอีกครั้ง ถึงเรื่องรายละเอียดการเซ็นสัญญาในเร็ววันนี้ครับ
ขอบคุณครับ
กองบรรณาธิการ สำนักพิมพ์ …” พออ่านจบ เสียงไชโยก็ดังขึ้น แต่ไม่ใช่เสียงของเจ้าของผลงานแต่อย่างใด กลับเป็นเสียงของรุ้งพรายที่ยื่นหน้ามาอ่านข้าง ๆ แทน เจ้าหล่อนกระโดดแผล็วไปที่ระเบียงพร้อมกับตะโกนลั่นบ้าน
“นิยายของตุลผ่านแล้วนะทุกคน! ตุลทำได้แล้ว!”
พอขาดคำของรุ้งพราย ทั้งปิ่นสุดา ทั้งราตรี ก็ปรากฏกายขึ้นในสวน และต่างมีความดีใจออกนอกหน้าเช่นเดียวกัน ไม่เว้นแม้แต่พาทิศซึ่งกำลังเตรียมกับข้าวในครัว เขายิ้มที่มุมปากน้อย ๆ ส่วนอธิปที่นั่งสวดมนต์อยู่ในห้อง สั่นศีรษะไปมาด้วยความระอา แต่ก็อดยิ้มยินดีกับหลานชายของเพื่อนไม่ได้
“อาบอกตุลแล้วไง ว่าตุลมีพรสวรรค์ ยังไงตุลก็ต้องเป็นนักเขียนที่ดีได้”
กริชซึ่งปรากฏกายออกมาหลังจากที่ตุลาได้ทราบผลการพิจารณาของตัวเอง เอ่ยชมหลานชาย ซึ่งตุลาก็หันกลับไปมองผู้เป็นอาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มทั้งน้ำตาคลอ
“ผมทำได้แล้วครับอา …สัญญาที่ให้ไว้กับอา…ในที่สุด”
กริชยิ้มตอบอย่างอ่อนโยนแล้วลูบศีรษะอีกฝ่ายแผ่วเบา
“เก่งมากหลานอา อายินดีด้วย”
ตุลายิ้ม แล้วรีบเช็ดน้ำตา เพราะไม่อยากถูกคนอื่นล้อ จากนั้นจึงรีบโทรไปบอกพ่อกับแม่ แล้วก็กลุ่มเพื่อน ถึงความสำเร็จของเขา ซึ่งก็ได้รับคำชมเชยตามมา แม้แต่เกรียงไกรที่เคยเห็นต่างในตอนแรก ก็ยังชื่นชมลูกชายและอวยพรให้ตุลาประสบความสำเร็จในเส้นทางที่เลือกเดินต่อไป
ตกบ่าย ยังไม่ทันหายตื่นเต้นกับข่าวแรก ก็มีข่าวใหญ่อีกข่าว ที่ทำให้ตุลา ซึ่งกำลังเข้าครัวช่วยพาทิศเตรียมจัดปาร์ตี้เลี้ยงฉลองในตอนเย็น ต้องพบกับความตกตะลึงเสียยิ่งกว่า เรื่องนิยายของเขาผ่านการพิจารณาเสียอีก
“สวัสดีครับ ผมชื่อผสุ เป็นทนายความส่วนตัวของตระกูล อัครทรัพย์ ครับ”
ทนายความหนุ่มใหญ่วัยกลางคนอายุราวห้าสิบปี แนะนำตัวเองพร้อมรอยยิ้ม หลังจากที่ขออนุญาตเข้ามาด้านในคฤหาสน์เพื่อแจ้งเรื่องบางอย่างให้เจ้าของบ้านเช่าชั่วคราวทราบ
“คุณคือคุณตุลา ที่ทำสัญญาเช่าคฤหาสน์หลังนี้เป็นเวลา 1 ปี ใช่ไหมครับ”
ทนายผสุหันไปถามตุลา ซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ อธิปที่กริชขอให้มานั่งเป็นเพื่อนหลานของตน
“ใช่ครับ เอ่อ... คุณมีธุระอะไรกับผมหรือครับ หรือว่า ผมจะทำผิดสัญญาเช่า…”
ตุลาถามอย่างสงสัยและเป็นกังวล เพราะไม่แน่ใจว่าเผลอไปทำอะไรผิดกฎการเช่าบ้านหลังนี้เข้าให้ จนแม้นศรีถึงกับต้องใช้ทนายมาแจ้ง
“เปล่าครับ เปล่า ๆ เข้าใจผิดแล้วครับ ที่ผมมาวันนี้ผมจะมาบอกข่าวดีกับคุณต่างหาก”
“ข่าวดี?”
ตุลาทวนคำอย่างสงสัย ทางด้านทนายหนุ่มใหญ่ยิ้มน้อย ๆ แล้วจึงหยิบเอกสารแผ่นหนึ่งออกมา พร้อมกับซองจดหมายปิดผนึก ซึ่งดูจากซองนั้นเห็นได้ว่าถูกเปิดอ่านมาแล้ว
“พินัยกรรมของคุณจอมเดช เจ้าของคนเก่าของคฤหาสน์ม่านราตรี ท่านได้สั่งเสียไว้ว่า ห้ามขายคฤหาสน์นี้ในช่วงระยะสิบปี หลังจากที่ท่านเสียชีวิต แต่สามารถเปิดให้เช่าได้ และเมื่อครบสิบปี ลูกหลานที่เหลือก็จะสามารถขายคฤหาสน์หลังนี้ได้ตามชอบธรรม”
ตุลาพยักหน้ารับรู้กับสิ่งที่ผสุบอก เพราะพอจะได้ยินเรื่องนี้มาบ้างจากพวกรุ้งพรายเล่าให้ฟัง
“นอกจากนั้นยังมีพินัยกรรมอีกฉบับ ที่คุณจอมเดชกำชับว่าให้เปิดอ่านหลังจากสิบปีผ่านไป ซึ่งก็คือเมื่อวาน และผมได้ทำการเปิดอ่านต่อหน้าคุณจอมพล บุตรชาย และคุณแม้นศรี ผู้เป็นสะใภ้ ของคุณจอมเดชเรียบร้อย”
ผสุบอกพร้อมรอยยิ้ม นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันก่อน ที่พอเขาอ่านพินัยกรรมจบ คุณนายแม้นศรีก็เป็นลมล้มพับไปทันที พอฟื้นขึ้นมาก็ให้เขาอ่านพินัยกรรมซ้ำ แล้วก็เป็นลมต่อไปอีกรอบ จนจอมพลผู้เป็นสามีต้องบอกให้เขาหยุดอ่าน เมื่อเห็นผู้เป็นภรรยาที่ฟื้นขึ้นมา เตรียมจะบอกให้เขาอ่านซ้ำให้แน่ใจอีกหน
ตุลาขมวดคิ้วมองคนที่นั่งอมยิ้มคิดอะไรเพลิน ๆ อย่างแปลกใจ จนผสุรู้สึกตัว เขากระแอมเบา ๆ แก้เขิน จากนั้นจึงบอกกับตุลาต่อ
“ในพินัยกรรมระบุว่า ให้ทายาทของท่านสามารถขายคฤหาสน์ม่านราตรีได้ตามสิทธิชอบธรรมที่ได้รับ แต่ถ้าในระหว่างสิบปีที่ผ่านมา ก่อนวันเปิดพินัยกรรมฉบับนี้ หากมีผู้เช่ารายใด ทำสัญญาเช่าบ้านครบ 1 ปี หรือตั้งแต่ 1 ปี ขึ้นไปก็ตาม สิทธิ์ความชอบธรรมทุกอย่าง ในคฤหาสน์ม่านราตรี จะตกเป็นของผู้เช่าคนนั้นทันที และจากการตรวจสอบของผม คุณตุลา… คุณคือคนเดียว ที่ทำสัญญาเช่าคฤหาสน์ม่านราตรีแห่งนี้ โดยจ่ายเงินครบถ้วน เป็นจำนวน 1 ปี พอดีครับ”
ตุลานิ่งอึ้ง หันมองผสุ และหันกลับไปมองอธิป ที่กำลังพึมพำกับตัวเอง ได้ยินประโยค ราว ๆ ว่า มิน่าล่ะ นึกแล้วเชียว เห็นดังนั้นตุลาก็นิ่วหน้า แล้วหันกลับมาทางผสุพลางเอ่ยถามอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
“หมายความว่า ผมจะได้เป็นเจ้าของคฤหาสน์ม่านราตรีหลังนี้ อย่างถูกต้องตามกฎหมายหรือครับ?”
ทนายหนุ่มใหญ่หัวเราะเบา ๆ กับสีหน้าตกตะลึงนั่น แล้วจึงพยักหน้าพร้อมตอบยืนยัน
“ครับ … แล้วผมก็นำเอกสารสิทธิ์มาให้คุณเรียบร้อย รบกวนช่วยเซ็นให้ผมด้วยนะครับ”
“แต่ว่าผม …”
ตุลาเตรียมแย้งแต่ก็ต้องชะงัก เมื่ออธิปตบบ่าของเขาเบา ๆ
“ยอมรับมันไปเหอะ ฉันว่าคุณเจ้าของคนเก่าน่ะ เขาตั้งใจยกมันให้เธอ ตั้งแต่ก่อนเขาจะตายแล้วล่ะ”
ตุลามองอธิปตาปริบ ๆ ด้วยความสงสัย และแม้เขาจะทั้งแปลกใจ ทั้งตื่นเต้น แต่เหนือสิ่งอื่นใด เขาต้องการเป็นเจ้าของคฤหาสน์ม่านราตรีหลังนี้เป็นที่สุดอยู่แล้ว ไม่ใช่เพราะความใหญ่โต หรูหรา โอ่โถง ของมัน แต่เพราะที่นี่เป็นที่ซึ่งเพื่อน ๆ ที่เขาให้ความสำคัญอยู่อาศัยด้วยต่างหาก
“ครับ … เอ่อ แล้วผมต้องทำอะไรบ้างครับ”
ตุลาหันไปทางผสุ ซึ่งอีกฝ่ายก็ช่วยอธิบายถึงขั้นตอนต่าง ๆ จนกระทั่งการเซ็นเอกสารสิทธิ์ทั้งหมดเรียบร้อย และตุลาก็ได้เป็นเจ้าของคฤหาสน์ม่านราตรีโดยสมบูรณ์
“เอ่อ ขอบคุณนะครับที่ช่วยเป็นธุระให้”
ชายหนุ่มบอกพร้อมกับพนมมือไหว้ ขณะที่ออกมาส่งผสุยังรถของเจ้าตัว ทนายหนุ่มใหญ่ยิ้มพลางยกมือรับไหว้แล้วกล่าวอำลาก่อนจะกลับไป และพอตุลาเดินกลับเข้าบ้าน เขาก็ต้องตกใจ เมื่อรุ้งพรายกระโดดพุ่งใส่ พร้อมกับไถหัวซุกอกของเขาไปมา
“ดีใจจริง ๆ ในที่สุดตุลก็ได้อยู่ที่นี่แบบถาวรสักที”
“เอ้า! เข้าใจว่าดีใจ แต่พุ่งเข้าหาแบบนี้ เดี๋ยวเขาก็หงายโครมพอดี”
พาทิศบอกพลางหิ้วคอรุ้งพรายออกมาจากร่างของตุลา ซึ่งปีศาจแมวสาวก็ดิ้นไปมา จนซอมบี้หนุ่มต้องปล่อยให้เจ้าหล่อนลงพื้น
“อีตาบ้า หยาบคาย มาหิ้วคอสุภาพสตรีแบบนี้ ระวังเหอะ แม่จะข่วนให้ตาหลุดเลย”
รุ้งพรายโวยวายใส่พาทิศแต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ใส่ใจ แต่กลับหันไปทางตุลาแทน
“ฉันบอกเธอแล้วไง ว่าเธอไม่ต้องกังวลเรื่องบ้าน เป็นไง เป็นอย่างที่ฉันบอกใช่ไหม?”
“แสดงว่าคุณพาทิศก็รู้อยู่ก่อนแล้วสินะครับ”
ตุลาถามอีกฝ่าย ซึ่งซอมบี้หนุ่มก็ยิ้มตอบ แล้วบอกในสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มตะลึงมากขึ้น
“ไม่เพียงแต่ฉัน อาของเธอก็รู้นะ เพราะฉะนั้น อาของเธอ จึงเขียนพินัยกรรมให้เธอเช่าที่นี่อยู่เขียนนิยาย เป็นเวลาหนึ่งปีพอดียังไงล่ะ”
“ใจร้าย! ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยล่ะ!”
รุ้งพรายโวยวายขัดการสนทนาขึ้นมา ไม่ใช่แค่นั้นราตรีก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าซอมบี้หนุ่ม เล่นเอาตุลาที่มองอยู่ผงะ เกือบจะหลุดปากร้องออกมาด้วยความตกใจ
“นั่นสิ ทำไมไม่เคยบอกกันบ้างเลย และที่สำคัญ ทำไมถึงรู้แต่เธอล่ะพาทิศ!”
ผีสาวถามด้วยความงอน เพราะเธอเองก็ถือว่าสนิทกับจอมเดชมากอยู่เช่นกัน แต่ทำไมมีแต่พาทิศเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ได้
“ก็ฉันรู้เพราะบังเอิญเผลอไปได้ยินเข้าพอดี คุณจอมเดชเลยบอกว่าอย่าให้ฉันบอกใคร เพราะอยากจะให้ทุกคนเซอร์ไพรส์กันในอีกสิบปีข้างหน้า เธอรู้บ้างไหมราตรี การที่ต้องทนเก็บความลับ ทั้งที่คันปากอยากบอกใครสักคนแต่บอกไม่ได้ จนถึงสิบปีน่ะมันทรมานขนาดไหน”
ราตรีชะงัก ก่อนจะพยักหน้ารับแต่ก็ยังคงบ่นอุบอิบเบา ๆ ที่จอมเดชไม่ยอมบอกเธอก่อนหน้านั้นอยู่ดี ส่วนรุ้งพรายนั้นพยักหน้ารับรู้อย่างจริงจัง เพราะสำหรับคนช่างพูดเช่นเธอ เข้าใจดีเลยว่า การต้องทนปิดบังเรื่องสำคัญไม่ให้พูดออกไปทั้งที่อยากพูดเหลือเกินนั่น มันทรมานสักเพียงใด
ส่วนทางด้านพาทิศพอเห็นเพื่อนสาวทั้งสองเลิกโวยวายใส่เขา ชายหนุ่มก็ลอบยิ้มกับตัวเอง แล้วจึงหันไปทางตุลา
“พอดีเลย ตกลงคืนนี้นอกจากปาร์ตี้ฉลองที่นิยายของเธอผ่าน เราก็เพิ่มงานเลี้ยงต้อนรับเจ้าของบ้านคนใหม่ของคฤหาสน์ม่านราตรีไปด้วย เธอว่าดีไหม?”
“เอ่อ …คือ …ผม”
ตุลาตอบกึกกัก อย่างที่ยังคงทำใจกับเรื่องราวต่าง ๆ ไม่ค่อยได้ และสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“ตุล…ไม่ต้องคิดมาก หลานรักที่นี่ คนที่นี่ก็รักหลาน และตอนนี้หลานก็ได้เป็นเจ้าของสถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยคนที่หลานรักอย่างชอบธรรม ตุลรู้แค่นี้ก็พอ ไม่ต้องคิดอะไรมากกว่านี้ให้ยุ่งยากหรอก”
กริชปรากฏกายออกมาข้าง ๆ เพื่อปลอบหลานชาย ซึ่งพอได้ฟังคำพูดของอา ตุลาก็หันไปยิ้มให้เขา และหันมายิ้มให้กับสมาชิกที่เหลือคนอื่น
“ครับ ต่อไปนี้ผมเองก็ฝากตัวด้วยนะครับ เอ๋?”
ตุลาชะงัก เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้กระซิก ๆ ลอยมาให้ได้ยิน แม้จะไม่ได้ดัง แต่ก็ชัดเจน ราวกับว่าดังขึ้นใกล้ ๆ
“ตายละ ปิ่นร้องไห้อีกแล้ว แถมร้องหนักด้วย”
รุ้งพรายอุทานอย่างนึกได้ หลังจากที่แปลกใจในตอนแรกกับเสียงร้องไห้ที่ได้ยินเหมือนกัน
“ร้องไห้? ร้องทำไม?”
อธิปถามอย่างสงสัย ซึ่งปีศาจแมวสาวก็หันมาทำหน้าเบื่อหน่ายใส่
“ก็เพราะพวกเราเอาแต่มารุมตุลอยู่แถวนี้ ทั้งที่เขาเองก็อยากมีส่วนร่วมด้วย แต่มาไม่ได้ยังไงล่ะลุง ถามได้!”
อธิปชะงักแล้วก็หัวเราะอย่างนึกขำ ก่อนจะตบบ่าตุลาค่อนข้างแรง
“เจ้าหนู เสน่ห์แรงจริง ๆ นะเรา เอ้า! งั้นไปตั้งครัวเตรียมปาร์ตี้กันในสวนด้านนอกดีไหม อากาศก็ดี แถมแม่เงือกสาวนั่นจะได้เลิกร้องไห้สักที แหม! สมกับเป็นภูตพรายจริง ๆ เสียงร้องไห้เบา ๆ แต่ดันลอยไปตามลมให้ได้ยินแทบทุกคนแบบนี้ มีหวังพรุ่งนี้ชาวบ้านได้เมาท์กันกระจายแน่ ว่าคฤหาสน์ผีสิงนี่เฮี้ยนขึ้นมาอีกแล้ว”
ข้อเสนอพร้อมคำชมทะแม่ง ๆ ของอธิปทำให้ตุลายิ้มเจื่อน ๆ แล้วจึงหันไปทางพาทิศ ซึ่งพ่อครัวเอกของคฤหาสน์ก็ยิ้มพลางพยักหน้ารับรู้เห็นด้วย จากนั้นทั้งหมดจึงย้ายครัวไปเตรียมการกันที่สวนอย่างครึกครื้น โดยไม่รู้เลยว่า ตอนนี้พวกชาวบ้านที่ได้ยินเสียงร้องไห้ประหลาดลอยมาตามลมก่อนหน้านั้น กำลังเมาท์กระจายถึงเรื่องนี้กันทั่ว และต่างสรุปว่าเสียงนั้นมาจากคฤหาสน์ผีสิงเจ้าเดิมเป็นแน่ แถมยังเมาท์ไปถึงว่า ตุลานั้นอาจจะโดนผีสิงอยู่ถึงทำให้ทนอาศัยอยู่ที่นั่นไหวเป็นปี บ้างก็ว่าบางทีตุลาอาจจะมีอาคมแกร่งกล้าสะกดผีได้ หรืออาจจะเป็นผีเสียเองก็ได้
ทว่าคนที่กำลังตกเป็นประเด็นลือกันอย่างสนุกสนาน ตอนนี้กำลังอยู่ในสถานการณ์วุ่นวายพอสมควร เมื่อจู่ ๆ พาทิศก็แสดงความยินดีโดยการหอมแก้มตุลาต่อหน้าต่อตาทุกคนในที่นั้น ทำเอาสาว ๆ ในคฤหาสน์ โดยเฉพาะรุ้งพรายกรี๊ดกร๊าดโวยวายใส่ซอมบี้หนุ่มยกใหญ่ ส่วนกริชนั้นได้แต่หัวเราะเบา ๆ คล้ายไม่ใส่ใจ แต่หลังจากนั้นก็คอยแทรก และกันไม่ให้ตุลาได้อยู่ใกล้พาทิศอีกเลย จนอธิปมองไปขำไป กับความหวงหลานชายขนาดหนักของเพื่อนสนิท
ตุลามองเพื่อน ๆ ต่างวัย ต่างภพ ต่างเผ่าพันธุ์ของเขาด้วยรอยยิ้มเป็นสุข เขาแหงนหน้ามองคฤหาสน์ที่อยู่อาศัยมากว่าหนึ่งปีด้วยความรักและผูกพัน เกิดเหตุต่าง ๆ ขึ้นมากมาย ชวนให้ทั้งตกใจ และสะเทือนใจ แต่ในที่สุดเขาก็ผ่านมัน มาจนกระทั่งเป้าหมายของเขาประสบความสำเร็จ แถมยังได้กลายมาเป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้อย่างคาดไม่ถึงอีกด้วย
“ฉันขอฝากเนื้อฝากตัวอีกครั้งนะ ม่านราตรี”
ตุลาพึมพำ พลางโค้งให้กับคฤหาสน์ตรงหน้า ก่อนจะหันมาเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของตน จากปีศาจแมวสาว
“ตุล! มานี่เร็ว มาช่วยฉันจัดซุ้มหน่อย!”
“ครับ ๆ คุณรุ้ง ไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”
ตุลารับคำ เขาหันไปทางคฤหาสน์อีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมา แล้วเดินตรงไปหากลุ่มเพื่อน ๆ ของตน ด้วยรอยยิ้มอันเป็นสุขยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ
---จบภาค--- / TBC
ปกติจะตัดจบภาคที่ตอนนี้ แล้วคิดว่าจะขึ้นภาคใหม่ แต่ที่เขียนมาใหม่เนื้อหาต่อเนื่องกันไป เลยขึ้นเลขตอนต่อเนื่องไปเลย ดังนั้นเลยกลับมาเปลี่ยนท้ายตอนนี้ เป็น TBC แทนจบภาค เพื่อให้นักอ่านที่มาอ่านทีหลังไม่สับสนค่ะ
... คุยกันหลังจบ …
((บ่น : พอเขียน ๆ ไป ทำไมคาแรกเตอร์ของอีตาเซบาสเตียนมันถึงลอยมาใส่พาทิศได้ฟะ--... สงสัยหลังจากรับบทพ่อบ้านคราวนั้นแน่เลย ดีนะที่หนูตุลไม่ซึนเหมือนจิเอลน่ะ!)) ในตอนที่ 19 นี้ เขียนไว้ว่าจบภาค (ความจริงมันควรจะจบได้แล้ว --) แต่ก็อยากเขียนเนื้อเรื่องหลังจากนี้ต่ออีก เพียงแต่คงต้องวางพล็อต เอาไว้ล่วงหน้าจะได้ไม่เขียนไปออกทะเลไปหาฝั่งกลับไม่เจอ จนกระทั่ง ตัน และดองในที่สุด --. (ปัญหาสำคัญของนักเขียนทีเดียวเรื่องนี้)
ดังนั้นปัดขอเวลาพักผ่อนสัก 2-3 อาทิตย์ แล้วจะกลับมาเขียนม่านราตรี ต่อในภาคใหม่นะคะ
สำหรับภาคใหม่พาทิศก็คงแสดงความเป็นเจ้าของหนูตุลมากขึ้น อากริชก็คงขวางตามเคย แต่คงได้อธิปช่วยดึง ๆ ไว้ล่ะนะ ส่วนสามสาวเห็นแบบนั้นพวกเค้าคิดกับตุลาเหมือน แม่ เหมือนพี่สาว ส่วนหนูปิ่นถึงจะเขิน จะอาย อยู่บ่อย ๆ แต่ถ้าถามว่าเธอรักตุลาในแบบหนุ่มสาวไหม ก็คงตอบว่า ก็มีบ้าง แต่ไม่ใช่ตกหลุมรักแบบหัวปักหัวปำนัก เพราะ ตัวละครตัวนี้ จะออกค่อนข้างขี้อายกับเพศตรงข้ามอยู่แล้ว และเธอมีความชอบพอในตัวตุลาเป็นพิเศษเท่านั้นเอง
ยังไงปัดก็ขอบคุณนักอ่าน และคอมเมนต์ที่ท่านมอบให้ ซึ่งปัดถือว่าเป็นกำลังใจอย่างมาก และเป็นแรงผลักดันให้ตัวเองขยัน และทิ้งความขี้เกียจในการเขียนนิยายไปได้มากทีเดียว อีกทั้งหลายคอมเมนต์ก็ทำให้ยิ้ม ให้หัวเราะได้เมื่ออ่าน ถึงปัดจะไม่ได้ไล่ตอบทุกคอมเมนต์แต่ก็เปิดอ่านตลอดนะคะ
แล้วไว้เจอกันในภาคใหม่ค่ะ จะพยายามร่างพล็อต และเขียนเรื่องราวเอาไว้คร่าว ๆ เพื่อจะได้ไม่ทิ้งช่วงเวลาในการโพสมากจนเกินไปนักค่ะ
หัวข้อ: ม่านราตรี : แฟนตาซี (ผี)ไทย น่ารัก ๆ P.22....ตอนพิเศษ หวาน ๆ ของ อธิป-กริช (อ่าน 249962 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก