หัวข้อ: | สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษ P.145 นิรันดร์ (05/05/59)

[seaz]

โดนไปซะแล้ว

[maxtorpis]

สนุกมากมายค้าบ

[v_shep]

จ๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟ


พีตชี่ เธอโดนซะแล้ว


 

[pochu52]

เรื่องนี้มันมากคะ  เฮียพีตช่างฟิตปะทะพี่ศิคนขายบ้าน งานนี้ไม่มีใครยอมใคร 5555

[opordo]

รอนะครับ

[CarToonMiZa]

แรงกับแรงมาเจอกัน
เค้าเหมาะสมกันแล้ว
 

[-Otto-]

สนุกมากกกกกก!!! 

 ชอบบบบ!!! 

[sang som]

สนุกอ่ะ อุอุ

[pizza2011]

เอาน้องเป็ดไปเลย 55+
มากันอย่่างดุเด็ดเผ็ดมันส์ทีเดียว
อยากอ่านเรื่องของนายแม่บ้างอ่ะ

[yeyong]

สองเพื่อนซี้ ร่วมใจกันฝ่าฟัน(ตีน)คนรัก

[boylove_yj]

 

ว่าจะหาเวลามาเรื่อยๆ

ตอนนี้ก็อ่านฟิสิกส์ 3 เล่ม กับเคมีอีก 1 เล่ม และสรุป Lab ชีวะอยู่


อยากลง แต่................. พอสมาธิเข้า สูตรเรื่องเวกเตอร์กับกฏการเคลื่อนที่ของนิวตัน ก็แว็บเข้ามาซะงั้น

ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกๆ พรุ่งนี้ก็เดินขบวน แข่งเชียร์คณะ  เชียร์บัดดี้เพราะหล่อนได้ดาวของโปรแกรม

ผ้ายังไม่ได้ซัก ดูช่างน่าสงสารจริงๆ อยากอัพทุกเรื่อง แต่เวลามันไม่อำนวยจริงๆ






***** ปล อยากถามว่า เขาเอาพวกรูปภาพ พวกวิดีโอลงอย่างไงอ่ะ คนแต่งทำไม่เป็น บอกหน่อย พลีสสสสส

[tamekung]

สมกันดีจริงๆ ทั้งสองคู่ 

[doll@love]

ช่างเหมาะสมกันจิงๆๆๆ

[p_phai]

ถ้าใช้การไม่ได้อะ แย่เลยน่ะเนี่ย

[Non_stop]

 

กอดและเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งน่ะค่ะ

สอบได้ๆค่ะ รออ่านตอนต่อไปน่ะค่ะ

สู้ๆน่ะค่ะ 

[£.Ma|e¥]

สนุกมากกกกกกก แนวนี้แหละใช่เลย!!!
เถื่อนๆแบบนี้ ชอบบบบบบ 
ส่วนคุณคนแต่ง สู้ๆจ้า ขอให้สอบได้คะแนนดีๆนะคะ
แล้วมาฉลองด้วยการลงนิยายหลายๆตอนเลยค่า~ v^_____^v

[TinyB]

อ๊า เพิ่งตามอ่านเรื่องนี้จบ

แบบว่าหนุกดีค่ะ พระเอก-นายเอก สมน้ำสมเนื้อกันดีเสียนี่กระไร 5555+

อยากรู้จริงว่าจะลงเอยกันยังไง ไหนจะต้องผ่านด่านว่าที่แม่สามีอีก

เรื่องนี้คงเลือดสาดเต็มทู้กันไปข้างหนึ่งแหงเลย 

แอร๊ยยยยย อยากอ่านต่อไปแล้ว

ปอลิง.ยังบวกให้ไม่ได้ คอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้แทนแล้วกันนะค่าาา 

[cheyp]

ฮา 2 หนุ่มนั่งคุยกัน

จะแอ้มหนุ่มน้อยสองคนนี้ต้องระวังหน่อยน้าาาาาาาา
แสบใช่เล่นที่ไหน หุหุ

[เสลดเป็ด]

เถื่อนแบบนี้ ผมชอบจิงๆ555 เมื่อไหร่จะได้เห็นฉากเรียกเลือดมั้งน้อ

[nongrak]

กำลังสนุกเลย

[Oilsaoo]

ช่างพีตของเราโดนไปซะเเล้ว
เป็นกำลังใจให้สองหนุ่มเเละคนเเต่ง

[LalaBam]

ชอบคีตาอ่า น่ารักเกินไปแล้ว

[zhiki]

อ่ะจ๊ากกก 

[mind_cassio]

อ๊ากกกกก เอาฉากคู่กันเยอะๆหน่อยนะคะ 
คู่นี้อยู่ด้วยกันแล้วน่ารักดี 

ปล.มาช่วยดันอีกแรง 

[how to]

อยากอ่านบทที่ 9 

[little_munoi]

งึ้ย น่าร๊ากอ่ะ^^
อ่านไปอมยิ้มไป
รักกันเบาๆนะ
ปล เชียร์นะจ๊ะ หนุ่มๆ

[ladymoon_yy]

เข้ามารอๆ 

[tantanlize]

น่าร๊ากก ก  ก ก!!~ 

มาต่อเร็วๆน๊า าา า   

[boylove_yj]

ตอนที่ 9

โอ้ใจหนอ.........ใจ





“เดี๋ยวเราได้เจอกันแน่ที่รัก!!!!!” 


“มึงกับกูไม่มีทางได้เจอกันอีกแน่ไอ้โรคจิต!!  ไปตายที่ไหนก็ไปไป๊”


เอ่ยวาจาฉะฉานและน่าฟังเสร็จ ภัสดาก็หมุนตัวออกมาจากบริเวณ อโคจรทันที ต่อไปนี้จะไม่มาเหยียบโรงแรมนี้อีกแล้ว  เรียวขายาวก้าวฉับๆอย่างเร่งรีบเพราะต้องการไปจากบริเวณให้ได้เร็วที่สุดเท่าที่จำทำได้  ใจอยากเข้าไปกระทืบให้มันตายคามฝ่าเท้าไปเลย แต่ความมีมนุษยธรรม ก็ยังคงมีอยู่ในตัวของเขา และอีกอย่างขอยอมรับแบบลูกชายแมนๆเลยว่า ไอ้รถกระป๋องปากเหม็นที่นอนนิ่งตายคาที่อยู่ข้างในนั้นแรงเยอะอย่างกับอะไรดี ขืนเข้าไปเผชิญหน้าตัวต่อตัวกับมันโดยตรง มีแต่เสีย  เหอะ!! คิดไรมาก ทำบุญทำทานไปก็แล้วกัน


ความคิดกำลังไหลเข้าหัวเพลินๆ สายตาคมซึ้งก็ตวัดไปเห็นกระดาษและปากกาตรงบริเวณซุ้มหน้างานอย่างไม่ได้ตั้งใจ ความคิดด้านอธรรมก็เข้าชนะความคิดด้านธรรมมะได้อย่างไม่ยากเย็นเท่าไรนัก  เมื่อบวกลบคูณหารกรรมดีกรรมชั่วเสร็จสรรพ ภัสดาก็มุ่งตรงไปยังซุ้มหน้างานแล้วขอกระดาษกับปากกาทันที เมื่อเครื่องไม้เครื่องมือครบ ร่างสูงโปร่งก็หมุนตัวมุ่งหน้ากลับไปยังสถานที่อโคจรหรือห้องน้ำที่เกิดเหตุอีกครั้ง


‘ส้วมเต็ม กรุณาไปขี้ที่อื่น’ 


“หึหึ มันตายหรือยังว่ะ”    ไม่ได้เป็นห่วงหรืออะไร ก็แค่สงสัยว่าเตะผ่าหมากลูกชายมันไปเมื่อกี้ มันเป็นหมันเลยหรือเปล่า เพราะถ้าเป็น ภัสดา พิชัยภักดีคนนี้ จะเอาโต๊ะจีนลิงมาเลี้ยงลูกน้องที่อู่ 7 วัน 7 คืน กันไปเลย

สาบานได้ว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีมนุษย์หน้าไหนกล้าทำกับเขาอย่างนี้ เกิดมา 25 ปีเพิ่งมาเจอคนหน้าด้านหน้าทนอย่างไอ้หมอนั่น  นอกจากมันจะมีหน้าตาอันขี้ริ้วขี้เหร่แล้วนิสัยกับสันดานก็ยังแปรผันตรงกับหน้าตามันอีกต่างหาก คิดแล้วก็เจ็บใจยิ่งกว่าเดิม ไม่น่าปล่อยให้มันกระชากเข้าไปจูบได้ง่ายๆ รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น ภัสดา พิชัยภักดี มือวางอันดับหนึ่งของอู่ Body Car ต้องเสียจูบแรกให้กับไอ้หน้าตัวเมียที่ไหนก็ไม่รู้ ที่ไม่รู้จักชื่อ เจอกันแค่ครั้งสองครั้งมันยังกล้าทำกับเขาขนาดนี้ แล้วถ้าไปเจอกันโดยบังเอิญอีกครั้งล่ะ เขาไม่แย่เหรอ เมื่อกี้ก็เตะไปกำลังเหมือนกัน ช่วยไม่ได้ ก็แม่งให้มันมาจูบเขาล่ะ


โทรศัพท์เครื่องเท่าฝาบ้านของภัสดาสั่นเบาๆอยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนต์  เจ้าตัวจึงรีบยกขึ้นมากดรับทันที พอจะเดาออกว่าใครที่โทรมาตอนนี้  แค่มองเห็นรูปแทนตัวของเจ้าของเบอร์ที่โทรเข้ามาก็เรียกรอยยิ้มให้กับภัสดาไม่น้อย

“ควาย!”      ถ้าหากเป็นคนอื่น ประชาชนธรรมดาทั่วไปก็คงจะรับสายโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงอันไพเราะและน่าฟังว่า สวัสดีครับ หรือไม่ก็เป็น ฮัลโหล แต่สำหรับภัสดาแล้ว กลับไม่คิดอย่างนั้น ชายหนุ่มมักจะสรรหาคำแปลกๆมาพูดต้อนรับบรรดาเพื่อนที่สนิทที่โทรเข้ามาอย่างไม่ซ้ำกัน และนั่นก็ทำให้หลักเขตมองว่ามันเป็นพรสวรรค์อย่างหนึ่งของภัสดาก็ว่าได้

“รับโทรศัพท์เพื่อนอย่างนี้ มันไม่ดีนะพีต เอาใหม่ซิรับใหม่”   ปลายสายส่งเสียงดุมาแต่ไกล แต่ก็ไม่จริงจังเท่าไรนัก เพราะรู้ดีว่าภัสดามีเจตนาที่หยอกเล่น? เพียงแค่นั้น

“มึงโทรกลับมาใหม่ซิ เดี๋ยวกูพูดใหม่ก็ได้”     ไม่ทันขาดคำ อีกฝ่ายก็วางสายไปทันที ทำเอาภัสดาอดหัวเราะออกมาไม่ได้  นิสัยขี้เล่นของติยะจะแสดงออกมาก็ต่อเมื่ออยู่กับเพื่อนสนิทหรือกับครอบครัวเท่านั้น นอกเหนือจากนั้น ติยะจะแสดงสีหน้าแค่เพียงหน้าเดียวเท่านั้น นั่นก็คือ นิ่งและเงียบเท่านั้น

และเพียงไม่กี่เซี้ยวนาที โทรศัพท์เท่าฝาบ้านเครื่องมโหฬารของภัสดาก็สั่นขึ้นมาอีกครั้ง   เจ้าตัวกดรับอย่างรวดเร็วอย่างเช่นเดิม ขาก็เดินเรื่อยเปื่อยดูงานไปเรื่อยๆ

“ใหม่”        เขาผิดตรงไหนก็เมื่อกี้ก็บอกไปแล้วไงว่า จะพูด “ใหม่”  ให้ฟัง

“นี่! พีต ไหนจะพูดดีๆไง”     อ่ะๆ ในเมื่อเรียกร้องจะให้พูดอีก ภัสดาก็ไม่ขัดศรัทธา จัด “ดีๆ” ไปให้อีกครั้ง

“ดีๆ”   

“ภัสดา!”   

“มาครับ.............”

“..........................”      ปลายสายเงียบไปทันที แสดงว่ากำลังเข้าสู่โหมดงอนและต้องการให้ง้อ สำหรับติยะแล้วไม่ว่าจะเมื่อไรที่ไหนอย่างไร ก็เป็นที่หนึ่งสำหรับภัสดาอยู่แล้ว หลักเขตมักจะเปรียบเปรยให้ฟังถึงความไม่เท่าเทียมในการปฏิบัติตนกับเพื่อนของภัสดาอยู่เสมอ นั่นก็เป็นเพราะว่าติยะคือคนที่ภัสดาจะนึกถึงและให้ความสำคัญเป็นอับดับแรกเสมอ ถึงแม้ภัสดาจะบู้แหลก ห้าวหาญมาจากไหน แต่เมื่อต้องมาอยู่ต่อหน้าติยะแล้ว ภัสดาก็กลายร่างเป็นแมวอืดและที่รับฟังคำสั่งและโอวาททันที

“เลิกเล่นได้แล้ว เสียเวลาไปเยอะเพราะพีตมัวแต่เล่นนั่นแหละ”       

“ครับๆ ขอโทษครับ  หึหึ”     ถ้าตอนนี้ภัสดาอยู่ใกล้ๆ ติยะ คงไม่แคล้วที่จะโดนจับแล้วจี้เอวเป็นแน่ๆ เพราะจุดอ่อนศูนย์รวมระบบหัวเราะแบบนอนสต๊อปมันอยู่ที่เอว

“งานสนุกไหม?  แล้วกินอะไรไปหรือยัง”   

ความเอาใจใส่ในทุกๆเรื่องของติยะเอาชนะใจดวงน้อยของภัสดาได้ไม่ยาก หรืออาจจะเป็นเพราะความใกล้ชิดที่ไม่ว่าจะตอนไหน เมื่อไรติยะก็จะวนเวียนอยู่ข้างกายเสมอ  ในกลุ่มมีหลักเขตคนแรกที่รู้เรื่องนี้ และคนที่สองรองจากไอ้ทหารเรือคือ ติยะนั่นเอง ความในใจของภัสดาถูกถ่ายทอดออกมาให้ติยะได้รู้เมื่อสองปีที่แล้ว  ไม่ได้หวังจะให้อีกฝ่ายรักตอบ เพราะที่ภัสดาเอ่ยปากสารภาพออกไปนั้นก็เพราะอยากให้อีกฝ่ายได้รู้ และก็เป็นอย่างที่หลักเขตพูดไว้ว่า ติยะจะปฏิเสธ แม้จะทำใจเอาไว้แล้ว แต่มันเจ็บแปลบๆอยู่เหมือนเดิม 

ติยะเอ่ยปากขอโทษ และบอกเหตุผลที่ไม่สามารถรับรักของภัสดาได้ก็เพราะแอบรับอริศราเพื่อนผู้หญิงในกลุ่ม    และนั่นก็คือความลับระหว่างคนสามคนที่มีสิทธิได้รับรู้ หนึ่งคือเขาสองคือติยะและสามคือหลักเขต ติยะทำตัวเหมือนเดิมปกติทุกอย่าง ช่วงแรกๆก็ไม่ค่อยจะยอมรับได้เท่าไร แต่เมื่อเวลาผ่านไป ทุกอย่างก็หมุนมาอยู่ที่เดิม ตรงคำว่า “เพื่อน” 

“งานสนุกไหมเหรอ สนุกมากเลยติ เมื่อกี้มีเชิดสิงโตด้วยนะ ส่วนเรื่องกินอะไรหรือยังเหรอ คีย์มันรีบก็เลยไม่ได้กินอะไรก่อนมาน่ะ ตอนนี้ก็หิวมากเลย ปวดท้องด้วย”       จะผิดไหม ที่ช่างฟิตจะแปลงร่างเป็นแมวน้อยขี้อ้อน  และผิดไหมที่ความเคยชินจะทำให้การแสดงออกในเรื่องต่างๆจะพิเศษกับติยะคนเดียว

“งานแฟชั่นโชว์ที่ไหนเอาเชิดสิงโตไปมั่วแล้วพีต คีย์มมันคงไม่ล้ำหน้าไปขนาดนั้นหรอก” 

“รู้ดี!  แล้วทำงานเสร็จรหรือยังล่ะ โทรมาทำไม”   ปากกับใจไม่ตรงกัน นั่นคือความเป็นอยู่ในตอนนี้สำหรับภัสดา แล้วไอ้บ้าที่ไหนปากกับใจมันตรงกันบ้างว่ะ

“ดูพูดเข้าซิ ก็เป็นห่วง พีตไม่ค่อยชอบออกงาน กลัวจะไปทำโต๊ะจัดของเขาพัง”   

“ไอ้คุณติ!”   

“ครับๆ  ขอโทษครับคุณเจ้าของอู่ เดี๋ยวดึกๆไปรับที่บ้านนะ”

ตาเรียวยาวของภัสาดาเบิกขึ้นอย่างดีใจทันที นานๆติยะจะมารับไปเที่ยว เพราะอีกฝ่ายติดงานและไม่ค่อยมีเวลว่างผิดกับเขา เพราะหลังอู่ปิดก็พาลูกน้องไปนั่งส่องครูอนุบาลที่สวนสาธารณะทันที หรือไม่ก็พาพวกลูกหมาไปเลี้ยงที่ร้านคาราโอเกะลูกทุ่งๆ เพื่อเรียกขวัญและกำลังใจให้พวกมันได้ต่อสู้ชีวิตต่อไป เหอะๆ

“ไม่ได้กลับบ้าน  นอนคอนโด........แล้วจะพาไปเที่ยวไหน  เหอะ เกรงใจจัง”

“ภัสดาครับ คือช่วยพูดอะไรที่เป็นความจริงแล้วมันแมทกับหน้าคุณหน่อยนะครับ”

“ทำมายยยยยยยยยยยยยยย คุณสมบัติของความเกรงใจน่ะมันอยู่ในตัวของผมมาตั้งนาแล้วคุณไม่รู้เหรอ”

“อ๋อเหรอครับ งั้นเมื่อก่อนคุณเอาคุณสมบัติข้อนี้ไปไว้ไหน เมื่อเดือนที่แล้วคุณจำได้ไหมคุณให้ผมซื้อกระเป๋าใบละเกือบแสนให้ อืม..........ผมว่าคุณเป็นคนที่เกรงใจมากเลยครับ”   

“ติยะ   ตั้งแต่เป็นทนายเต็มตัวนี่ปากจัดขึ้นกว่าเดิมนะ รู้งี้ไม่น่าให้เป็นเลย”

“นั่นคือคำชมหรือเปล่า?”

“แล้วแต่คุณจะคิดเถอะ หึหึ”       

เดินคุยโทรศัพท์มาเรื่อยๆ ในที่สุด ภัสดาก็ถึงห้องแต่งตัวหลังเวทีอย่างสวยงาม  เมื่อร่างสูงโปร่งก้าวเท้าเข้าไปในห้อง คีตาก็เดินพุ่งตรงเข้ามาหาทันที  และภัสดาก็รับรู้ได้ทันทีเลยว่า คีตา วรรณรักษ์ อารมณ์ บ่ จอย อยู่

“ติ แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวโทรกลับ คีย์มันกำลังจะแปรงร่างอ่ะ”   

“ครับๆ เดี๋ยวผมโทรกลับนะครับ”   

“หึหึ เอออออออออออ ไอ้บ้า ผมๆ คุณๆ อยู่ได้ วางไปเลย”     

เมื่อติยะวางสายไปแล้ว ภัสดาก็รีบปั้นหน้ายิ้มแย้มขึ้นมาสู้ใบหน้าอันบูดบึ้งของคีตาทันที

“พีตไปไหนมา!  แล้วเมื่อกี้คุยกับใคร หลักเขต ติยะ หรืออริศรา”     

“คุยกับทนายติ....แล้วทำไมหน้าบูด ใครทำอะไร”     แขนเรียวยาวรั้งบ่าเล็กของคีตาเข้ามากอดอย่างปลอบประโลม เรียกสายตาสอดรู้สอดเห็นของเหล่านางแบบนายแบบและช่างแต่งหน้าได้ไม่น้อย แต่สำหรับสายตาที่มองมาเพราะหึงหวงคงจะเป็นสายตาคู่เดียวของ กรุง วรยศ เท่านั้น 

“ก็ไอ้ปลาบู่ชนเขื่อนน่ะซิ มันเกาะคีย์แจเลย เดินไปไหนมันก็ตามตลอด จะให้พีตมาช่วยก็หาไม่เจอ เชอะ งอน!”      คีตาพูดเสียงสะบัดแล้วพยายามให้ตัวเองหลุดออกมาจากอ้อมแขนของเพื่อนสนิทอย่างงอนๆ สายตาก็คอยชำเลืองไปยังมนุษย์หน้าด้านหน้าทน ที่ชื่อกรุง อย่างหมั้นไส้  จะด่าก็แล้ว ทุบก็แล้ว ตีก็แล้ว ไอ้กรุงบ้ามันยังไม่ไป เลยไม่รู้ว่าจะทำไง จึงเดินหนีเข้ามาในห้องแต่งตัว เผื่อมันจะมีสำนึกว่าอย่าตามมา และมันก็ตามมาอีกจนได้

“ก็อย่าไปสนใจดิ มันอยากตามก็ปล่อยให้มันตามไป คีย์ไม่สนใจซะอย่างเดี๋ยวมันก็เบื่อไปเอง เอ๊ะ! หรือว่าคีย์ชอบ”

“พีตบ้า พูดอะไรไม่รู้เรื่อง ใครจะชอบคีย์รำคาญออกจะตายไป”     ใบหน้าจิ้มลิ้มงอเข้าอย่างน่ารัก  ในสายตาของภัสดาก็จะเห็นเพียงคีย์ตาเท่านั้นที่ทำหน้างอนได้น่ารัก น่าฟัดจริงๆ ไม่ติดว่าเป็นเพื่อนคลานตามกันมา จีบไปนานแล้ว!!!

“ติมันโทรมาถามว่า งานสนุกไหม  พีตก็ตอบกลับไปว่าสนุกมาก ไม่มีงานไหนที่เชิดสิงโตได้เท่างานคีย์มาก่อนเลยอ่ะ” 

“ไอ้คุณพีตตตตตตตตตตตตตตต ไอ้บ้า เชิดสิงโตที่ไหนเล่า ไปเก็บของดีกว่า อยู่กับคนบ้าก็มีแต่บ้ากับบ้า”  คีตาสะบัดตัวออกมาจากอ้อมแขนของภัสดาอย่างงอนๆแล้ว พูดจากระทบกระเทียบเพื่อนสนิทอย่างสนุกสนาน

“อ้าวๆๆ คุยกับคนบ้ารู้เรื่อง ก็แสดงว่าบ้าเหมือนกัน อีกอย่างถ้าพีตบ้า คีย์ก็เพื่อนคนบ้า ฮ่าๆ”   

“ประสาท!!! ไอ้ช่างฟิตปัญญาอ่อน ไปเลยๆๆ ไปนั่งรอที่ห้องรับรองคอยเลย เดี๋ยวเก็บของเสร็จแล้วจะไปเรียก”

“จัดไป!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” 



.
.
.
.

เมื่อเก็บของและสัมภาระต่างๆในงานเสร็จ ลูกน้องของคีตาก็เข้ามาเคลียร์สถานที่ให้อย่างเรียบร้อย สงสัยงานนี้จะมีเฮ  ก็ดูซิ มีที่ไหนที่เจ้าของโรงแรมจะมาเทคแคร์เองทุกอย่าง จะมีแต่โรงแรมนี้นี่แหละที่กล้าทำ นั่งมองไปก็ขำไป สงสัยไอ้กรุงมันจะเอาจริง ใช่ว่าจะไม่รู้จักชื่อเสียง มันรวยมันเก่ง ป๊ากับม้าพูดกรอกหูทุกวันให้เก่งให้แมนอย่างมัน แต่มันคงจะไม่รู้จักเขา เพราะวันๆ ภัสดา พิชัยภักดีคนนี้ เอาแต่หมกตัวอยู่ในอู่ ชีวิตไม่คิดจะทำอะไร นอกจากซ่อมเครื่องและก็ซ่อมเครื่อง

คีตาขับรถกลับบ้านโดยมีรถสปอต์คันหรูอย่าง เฟอรารี่ขับตามหลังไปอย่างติดๆ ตอนแรก กรุง จะอาสาไปส่งเอง แต่เพื่อนสนิทของเขาไม่ยอมเพราะเจ้าตัวบอกว่ารถตัวเองก็มี ไม่ได้ยากจนถึงขนาดต้องไปนั่งรถคนอื่น  ไอ้กรุงมันเข้าใจและไม่ได้ว่าอะไร เพราะสถานะมันตอนนี้เรียกร้องไม่ได้ เหอะๆ

ส่วนภัสดาก็ขับรถจักรยานยนต์แต่งเครื่องแรง ปาดซ้ายปาดขวาอย่างเมาส์มัน จนคนขับขี่ยานยนต์บนถนนชะโงกหน้ามาด่ากันไปแถวๆ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องซิ่งกันไป นี่แหละ คำขวัญประตัวจองช่างฟิตมือวางอันดับหนึ่งอย่างภัสดา 

“ติ ถึงไหนแล้ว ออกมาหรือยัง พีตถึงห้องแล้วนะ”     

“ออกมาแล้วกำลังจะถึง  เดี๋ยวขึ้นไปรับบนห้องนะครับ”

“วันนี้เป็นอะไร ทำไมแปลกๆ  ว่าความแล้วโดนของเหรอ” 

“หึหึ เดี๋ยวก็รู้ ว่าติเป็นอะไร”     

“รีบมาแล้วกัน  ดึกมากๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปทำงานไม่ได้”


.
.
.

บรรยากาศริมแม่น้ำเจ้าพระยาทำเอาความเหนื่อยล้าในการทำงานนั้นจางหายไปทันที ลมอ่อนๆ พัดปลิวมาปะถะใบหน้าสร้างความสดชื่นและสร้างกำไรให้กับชีวิตไม่น้อย 

“จะกินอะไรก็สั่งเลยนะ วันนี้ติเลี้ยงเอง”          ติยะพูดอย่างอารมณ์ดี ทำเอาภัสดามองแล้วอดที่จะหมั้นไส้ในความร่าเริงนั้นไม่ได้

“ผัดกระเพราะไก่ น้ำพริกปลาทู พะโล้ ข่าไก่ ไก่ถอด อืมมมมมมมมม.............”

“นี่คุณภัสดาครับ ผมมาคุณมาเลี้ยงร้านอาหารหรูนะครับ ช่วยกรุณารีเคสว์ชื่ออาหารใหม่ด้วยนะครับ”   

“อ๋อเหรอ เห็นบรรยากาศมันลูกทุ่งๆน่ะ หึหึ”     พูดเสร็จภัสดาก็เรียกบริกรแล้วสั่งอาหารทันที และไม่ลืมที่จะสั่งเครื่องดื่มมึนเมามาแจมด้วย

“ไหนจะบอกได้หรือยังว่าวันนี้เป็นอะไร ทำไมถึงชวนมาทานข้าวตอนดึกๆอย่างนี้”

“ทานเสร็จแล้วค่อยบอกนะ รับรอง พีตต้องเซอร์ไพส์แน่ๆ” 

นั่งรอได้ซักครู่ อาหารมากหน้าหลายตาก็ถูกรำเรียงมาวางต่อหน้าคนทั้งสองทันที ภัสดาและติยะต่างก็ลงมือทานทันที ทั้งสองคนผลัดกันตักกับข้าวให้อีกฝ่าย จนโต๊ะอื่นๆ มองเข้ามาด้วยแววตาอันแปลกใจและจับผิด แต่ทั้งสองก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ทานไปคุยไป จนในที่สุดอาหารเลิศรสก็ทยอยหมด เช่นเดียวกับเครื่องดื่มมึนเมาอย่างอย่างไวน์ขาวที่ถูกสั่งมาเพื่อเพิ่มอรรถรสในการทาน

“เอาล่ะ ทีนี้จะบอกได้หรือยังว่ามีเรื่องอะไร”

“เอ่อ...................คือ....................”       

“อะไรเล่าติ  อ้ำๆ อึ้งๆ อยู่ได้ พูดออกมาเลยนะว่ามีอะไร” 

“ก็มันอายน่ะ คือแบบว่า ติจะ.....................”       ทนายความหนุ่มหล่อแปลงร่างเป็นสาวน้อยขี้อายเสียแล้ว แต่ในสายตาของภัสดาแล้วมันช่างขัดกับบุคลิกแล้วหน้าตาจริงๆ

“จะ.........................................”   ภัสดาลากเสียงตามอย่างลุ้นๆ

“ติจะซื้อสร้อยให้อริศน่ะ แล้วเอ่อ ไม่รู้ว่าจะเลือกแบบไหนดีก็เลย จะให้พีตช่วยเลือกให้หน่อย”


เหมือนโลกหยุดหมุน เหมือนหัวใจดวงนี้หยุดเต้น จังหวะการหายใจริบรี่และแผ่วเบา เพราะถ้าหากหายใจแรงกว่านี้กลัวว่าหัวใจดวงน้อยๆที่กำลังรีบรัดไปด้วยความเจ็บปวดข้างจะเจ็บมากกว่าเดิม เหมือนกับเข็มเล็กๆที่พุ่งเข้ามาเสียดแทง  มันชาลามไปทั่วร่างกายแม้กระทั่งใบหน้า ไม่รู้ว่าตอนนี้สีหน้าของตัวเองจะเป็นเช่นไร 

เจ็บแล้วไม่จำ ยังจะนึกเข้าข้างตัวเองอีกว่าจะได้รับความสำคัญเสมอๆ อย่างที่มอบให้อีกฝ่าย  แต่มันไม่ใช่อีกต่อไป  ลืมไปแล้วเหรอไอ้พีตว่าคนอย่างติยะ เกิดมาเพื่อรักอริศราเพียงคนเดียว !!!!!!!!!

“อืมๆ.............เอ่อ แล้วติให้พีตเลือกอย่างไรล่ะ  มันไม่มีแบบน่ะ พีตเลือกไม่ถูกหรอก”   

“เดี๋ยวเอาแบบมาให้วันหลัง.............พีตไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”   

“อืมๆ พีตไม่เป็นอะไร พีตสบายดี” 

อย่ามาทำหน้าตาแบบนี้นะ อย่ามาทำเหมือนสงสารแต่ทั้งที่จริงแล้วไม่ได้รู้สึกอะไรเลย อย่ามาสงสาร อย่ามาพูดจาให้ความหวังได้ไหม  เพราะทุกครั้งที่ได้รับความสงสาร มันก็เหมือนกับว่าต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่ ต้องกลับไปลืมใหม่ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว ในหัวใจนี้ ไม่เคยจะลืมได้เลย ................




ถ้าฉันนั้นขอร้องแล้ว เธอจะกลับมาไหม
ถ้าฉันเป็นอะไร เธอจะยังเป็นห่วงกันรึเปล่า
เธอยังคงสนใจกันบ้างไหม

ฉันไม่ได้ถามเพื่อให้เธอดูเป็นผู้ร้าย
จะเคารพทุกการตัดสินใจ
ไม่ว่าจะต้องเจ็บช้ำเท่าไหร่
ก็จะยอมรับความจริงเอาไว้

ไม่ต้องฝืน ไม่ต้องขืนและไม่ต้องพยายาม
ไม่ต้องรู้สึกว่าผิด ที่ต้องเป็นคนตอบคำถาม
แค่อยากรู้ อยากแน่ใจว่าจากนี้ไม่มีทาง
ที่จะคืนและกลับมา (ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม)

โปรดอย่ามาสงสาร อย่าให้ความหวังฉัน
โปรดเถอะอย่าเห็นใจ หากไม่ต้องการกัน
อย่าให้ความสงสาร ทำให้เธอไหวหวั่น
อย่าให้เรายังอยู่ด้วยกัน (เพียงเพราะความสงสารเลย)

โปรดอย่ามาสงสาร อย่าให้ความหวังฉัน
โปรดเถอะอย่าเห็นใจ หากไม่ต้องการกัน
โปรดอย่าถามว่าตอนนี้ฉันเป็นยังไง
ถ้าเธอไม่คิดที่จะกลับมา
อย่าทำไปเพราะสงสารฉันเลย

รู้ไหมว่าทุกครั้งที่เธอยังโทรมาหา
ดีใจแทบบ้า ที่เรายังรักกันจำได้ไหม

ไม่ต้องฝืน ไม่ต้องขืนและไม่ต้องพยายาม
ไม่ต้องรู้สึกว่าผิด ที่ต้องเป็นคนตอบคำถาม
แค่อยากรู้ อยากแน่ใจว่าจากนี้ไม่มีทาง
ที่จะคืนและกลับมา (ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม)

โปรดอย่ามาสงสาร อย่าให้ความหวังฉัน
โปรดเถอะอย่าเห็นใจ หากไม่ต้องการกัน
อย่าให้ความสงสาร ทำให้เธอไหวหวั่น
อย่าให้เรายังอยู่ด้วยกัน (เพียงเพราะความสงสารเลย)

โปรดอย่ามาสงสาร อย่าให้ความหวังฉัน
โปรดเถอะอย่าเห็นใจ หากไม่ต้องการกัน
โปรดอย่าถามว่าตอนนี้ฉันเป็นยังไง
ถ้าเธอไม่คิดที่จะกลับมา
อย่าทำไปเพราะว่าเธอสงสารฉันเลย

ฉันไม่มีอะไรจะพูดมากไปกว่านี้
ยังมีทางให้ฉันได้หวัง
และย้อนกลับไปคืนดี มีทางอีกไหม

ไม่ต้องฝืน ไม่ต้องขืนและไม่ต้องพยายาม
ไม่ต้องรู้สึกว่าผิด ที่ต้องเป็นคนตอบคำถาม
แค่อยากรู้ อยากแน่ใจว่าจากนี้ไม่มีทาง
ที่จะคืนและกลับมา (ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม)

โปรดอย่ามาสงสาร อย่าให้ความหวังฉัน
โปรดเถอะอย่าเห็นใจ หากไม่ต้องการกัน
อย่าให้ความสงสาร ทำให้เธอไหวหวั่น
อย่าให้เรายังอยู่ด้วยกัน (เพียงเพราะความสงสารเลย)

โปรดอย่ามาสงสาร อย่าให้ความหวังฉัน
โปรดเถอะอย่าเห็นใจ หากไม่ต้องการกัน
โปรดอย่าถามว่าตอนนี้ฉันเป็นยังไง
ถ้าเธอไม่คิดที่จะกลับมา
อย่าทำไปเพราะสงสารฉันเลย



Credit : โปรดอย่ามาสงสาร ตู่ ภพธร สุนทรญาณกิจ

**********************************************

๐ พิมไป ก็ปวดหัวไป ผิดตรงไหนขออภัย
๐ โงหัวขึ้นมาจากหนังสือชีวะ แล้วมานั่งพิมพ์ เพื่อ................
๐ เพื่อ ให้คนอ่านได้อ่าน แล้วคนแต่งก็จะอ่านเม้น
๐ กด+ และ กดเป็ด แค่นี้ก็ขอบคุณมากมายแล้วค่ะ



*********** มิตรรักแฟนเพลงทั้งหลาย ใครทำสารบัญเป็นก็บอกกันด้วยนะคะ คนแต่งอยากทำไว้หน้าแรกอ่ะ เพื่อความสะดวกในการอ่าน
*********** คือ เอ่อ.............คนแต่ง ลงวิดีโอไม่เป็น ก๊ากกกกกกกกกกกกกก บอกหน่อย ขอบพระคุณอย่างหลาย

รักและขอบคุณ
Chocolate love ~

[ladymoon_yy]

พีตชอบติ