หัวข้อ: | สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษ P.145 นิรันดร์ (05/05/59)

[boylove_yj]

บทที่ 11

( ยังไม่รู้...........)


.
.
.
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”     

ไม่ร้องเฮ้ยก็ไม่รู้ว่าจะร้องว่าอะไรแล้ว ให้กรี๊ดก็คงไม่เข้ากับรูปร่างหน้าตาเท่าไร ลืมตมขึ้นมาก็จ๊ะเอ๋กับลูกตาของใครก็ไม่รู้  ความตกใจทำงานสัมพันธ์กับท่อนขาทันที  สติมาปัญญาเกิดพลังและความกล้าก็ส่งไปที่ขาและถีบผู้ต้องสงสัยออกไปนอกวงโคจรทันที

แต่..........................

“จะทำอะไรครับคุณภัสดา?”     ดูเหมือนว่าศิขรินทร์จะเดาออกเสียด้วยว่า ภัสดาจะร้องใช้ท่อนขาเรียวยาวประทุษร้ายร่างกายน้อยๆ?ของตัวเองแน่ๆ และเมื่ออีกฝ่ายขยับเรียวขาทำท่าเหมือนจะยันเขาลงไปจูบพื้นข้างเตียง มือหนาก็รีบเข้าไปเกาะกุมและยึดไว้กับเตียงทันที

“ไอ้เหี้ย!  มึงเป็นใคร.....มึงทำอะไรกู”     ภัสดาไม่ได้กรีดร้องอย่างสาวพรมจรรย์อย่างในละครทีวีที่ตื่นมาแล้วโดนตัวเหี้ยที่ไหนก็ไม่รู้ข่มขืนและเมื่อได้รับคำปลอบโยนอันแสนไพเราะนางเองก็เชื่อเสียอย่างนั้น   แต่ตอนนี้ภัสดา พิชัยภักดีคนนี้กำลังรู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก ที่มาตื่นบนเตียงของคนอื่น นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า วอดก้า คือตัวการที่ทำให้เรื่องวุ่นวาย

“นี่คุณจำผมไม่ได้เหรอ เราไม่ได้เจอกันครั้งแรกนะ”       อีกฝ่ายเอ่ยวาจาตัดพ้อได้น่ากระทืบเป็นอย่างมาก และเมื่อให้สติอันน้อยนิดเพ่งมองอีกฝ่ายอย่างจริงๆจังๆก็พบกับสัจธรรมโลกแตกอีกครั้ง ว่าคนที่นั่งทับขาเขาอยู่ตอนนี้คือไอ้รถกระป๋องหรือไอ้โรคจิตที่ปล้นจูบเขาไปเมื่อวานนี่เอง 

ภัสดาเพ่งสายตาไปรอบๆห้องอย่างสงสัยและเก็บรายละเอียดอย่างเต็มที่  ผุดลุกขึ้นยืนเพราะอยากออกไปจากที่นี่เต็มที่แต่ก็โดนไอ้โรคจิตมันกระชากให้นั่งลงไปเตียงอีกรอบ อาการแฮงค์ของคนเมาเริ่มเผยออกมาช้าๆอย่างที่คนเมาอย่างเขาพึงจะเป็น

“มึงจะอะไรกับกูอีก กูจะกลับคอนโดเว้ย!”    ตะหวาดเสียงดังบ่งบอกให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าเบื่อขี้หน้าและอยากออกไปที่ตรงนี้เสียเต็มประดา

“จะไม่ถามหน่อยเหรอ ว่าเข้ามาอยู่ในห้องผมอย่างไร”   ศิขรินทร์อมเย็นมองอีกฝ่ายอย่างใจเย็น  มองดวงหน้าสวยหวานบูดเบี้ยวแล้วมันกระชุ่มกระชวยหัวใจดีจริงๆ อยากก้มลงไปสูดความหอมที่แก้มนวลแต่ก็ไม่กล้า ขืนไปทำอย่างนั้นคงได้นอนใต้ตืนว่าที่เมียอย่างคุณภัสดาแน่ๆ คนสวยมักจะโหดและรุนแรงเสมอครับ

“ไม่อยากรู้เว้ย รู้อย่างเดียวมึงปล่อยขากูได้แล้ว กูจะกลับ” 

“ไม่อยากรู้..........ไม่เป็นไร แต่ผมอยากเล่า”  ศิขรินทร์ขยับเข้าไปนั่งใกล้อีกฝ่ายทีละนิด และภัสดาก็ดูออกทันทีว่าไอ้โรคจิตมันกำลังคิดจะทำอะไร 

“เล่าก็เล่าอย่างเดียวดิวะ มึงจะขยับเข้ามาทำไมเนี่ย”

“กลัวเหรอ?....หึหึ”     ภัสดาไม่เคยเห็นใครทำหน้าได้กวนตีนเท่าไอ้หมอนี่มาก่อนเลยจริงๆ อยากเอามือไปซัดหน้ามันซักเปี้ยงสองเปี้ยง แต่ก็ได้แค่นึกเพราะสภาพทางกายภาพมันไม่เอื้ออำนวย ไว้มันเผลอเมื่อไรค่อยว่ากันอีกที

“กลัวหน้าพ่อมึงซิ........เมื่อไรจะเล่าว่ะ”    เล่นตัวอยู่ได้ ไม่อยากอยู่ใกล้คนไม่สมประกอบนานๆ เดี๋ยวจะติดเชื้อโรคร้าย ไม่แน่ว่าหน้าตาดีๆ เทพอย่างไอ้โรคจิตอาจเป็นโรคห่าก็ได้ ใครจะไปรู้

“พูดให้มันเพราะๆ ได้ไหมคุณน่ะ มันจะได้แมทกับหน้าคุณ  คนอะไรหน้าออกจะสวยแต่ปากคอเลาะร้าย”

“กูปากหมาก็ปากกู แล้วไม่ต้องทะลึ่งมาจูบกูอีก เพราะมึงไม่ใช่สเป็คกู”      เดี๋ยวก็รู้ว่าใช่หรือไม่ใช่นะภัสดา เพราะคนอย่างศิขรินทร์ลองได้ถูกใจอะไรไปแล้วไม่มีทางที่จะเปลี่ยนใจไปเด็ดขาด จนกว่าสิ่งที่มุ่งหวังอยู่ในใจนั้นจะลุล่วง

“เมื่อคืนคุณเมาหนักมากและดันมานอนหลับอยู่หน้าห้องผม และด้วยความที่ผมเป็นคนดีและมีมนุษยสัมพันธ์ก็เลยอุ้มคุณเข้ามานอนบนเตียงผมเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรจริง ผมสาบาน”    ย้อนเห็นภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็นึกอารมณ์ดีไม่น้อย เพราะได้กำไรจากคนเมาไปไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร ไหนจะจูบเอย  ฟัดแก้มเอย รู้งี้น่าจะหาเหล้ามากรอกปากให้เมาหนักยิ่งขึ้นไปอีก  จะได้ไม่ต้องตื่นมาด่าฉอดๆอย่างนี้

ศิขรินทร์ยกมือท่วมหัวอย่างบริสุทธิ์ อีกทั้งยังส่งสายตาอันอ่อนหวานและเชิญชวนภัสดาอย่างปิดไม่มิดอีกต่างหาก ทำเอาคนร่างบางอดที่จะหน้าร้อนขึ้นมาไม่ได้ ก็ไอ้คนที่นั่งทำหน้าตาใส่ซื่อบริสุทธิ์นี่มันธรรมดาที่ไหนล่ะ รูปหน้ามันคมเฉี่ยว คิ้วเข้มอดทีไรแล้วอดที่จะหลงไม่ได้ แต่ที่ได้ใจภัสดา พิชัยภักดีไปเต็มๆ ก็เห็นจะเป็น ดวงตาอันสวยเชี่ยมน้ำตาลคู่นี้นี่แหละที่ไม่ว่าได้สบเมื่อไรก็ขวยเขินเมื่อนั้น

“ผมเป็นเพื่อนข้างห้องของคุณ คราวนี้เก็ทหรือยัง”   ถึงว่าทำไมข้าวของเครื่องใช้มันถึงคล้ายๆกัน เพียงแต่ห้องมีการตัดเติมเสริมแต่งเข้ามาเยอะแยะ บ่งบอกว่าเจ้าตัวสิงสถิตอยู่ที่นี่เป็นประจำ ผิดกับภัสดาที่แวะมาคอนโดทั้งทีเพื่อมานอนเมานั่นเอง ส่วนมากก็ไปนอนกลิ้งกวนตีนป๊ากับม๊าที่บ้านใหญ่  เพราะไม่อยากจัดกงานสังสรรค์ที่บ้านใหญ่เดี๋ยวเพื่อนๆที่ไปจะตกใจ คิดว่าพระเอกนางเอกจากเรื่องเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้หลุดจอออกมาเดินเล่นในบ้านเขา ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปีกี่เดือน ป๊าม้าก็ไม่เคยเปลี่ยนรสนิยมแต่งตัวเลียนแบบตัวละครจีน และมันคงต้องเป็นอย่างนี้ตลอดปีและตลอดไป

“แล้วเสื้อผ้ากูหายไปไหน?”      ถ้ามันเป็นคนธรรมดาไม่ใช่ไอ้รูปหล่อเจ้าสำอาง ภัสดาคนนี้ก็คงจะเลี้ยงหล้าเป็นการตอบแทนแล้วที่อุตส่าห์แบกร่างของคนเมาเข้ามาพักอาศัยอยู่ข้างใน แต่นี่น่ะเป็นมัน มันที่ปล้ำจูบเขาไปเมื่อวาน เป็นใครๆก็อดระแวงกันทั้งนั้นแหละ มันก็เปลือยแต่เปลือยท่อนบนท่อนล่างก็กางเกงสแลค์ ส่วนเขาเหลือแต่บ๊อกเซอร์

“ไม่ต้องมามองผมด้วยสายตาอย่างนั้น คุณเมาแล้วคุณก็ถอดเอง ผมไม่เกี่ยวเลยจริงๆ”     หมั่นไส้ไอ้ท่าทาง ที่แสดงออกว่าตัวเองถูกไปหมดชะมัดจะทำไงกับมันดีเนี่ย อย่างน้อยมันก็อุตส่าห์หวังดีลากเขาเข้าห้องอย่างเพื่อนร่วมคอนโดพึงจะทำ

ภัสดาผุดลุกขึ้นยืนแต่ก็ต้องเซล้มลงไปนั่งจุมปุกที่เตียงเหมือนอย่างเคย เพราะทฤษฎีโลกเอียงหรือว่าหัวมันตะแคงกันแน่ มันเลยทำให้ร่างโปร่งบางซวนเซจนร่างสูงต้องยื่นมือมาโอบรัดเอวบางไว้อย่างห่วงใย

ภัสดานิ่งไปทันทีเมื่อรู้ตัวว่าถูกไอ้รถกระป๋องกอดเอาไว้ทั้งตัวอย่างแนบชิด ลมหายใจร้อนๆของอีกฝ่ายเปารดผิวแก้มไปมา ทำเอาเจ้าของแก้มต้องก้มหน้าลงเพื่อปกปิดสีหน้าทีแท้จริงของตัวเอง

“ปล่อยดิว่ะ มึงจะกอดกูไว้ทำไม”      ปากด่าทอ แต่สีหน้าและแววตาแสดงออกโดยชัดเจนว่าขวยเขินอีกฝ่ายอยู่ไม่น้อย ศิขรินทร์มองภาพแล้วเคลิบเคลิ้มขึ้นไปอีกร้อยเท่า เมื่อสมองสั่งการให้ก้มลงไปสูดดมผิวแก้มนวลนั่นซักที ศิขรินทร์ก็ทำตามสิ่งที่หัวใจและสมองบงการทันที

ฟอด.....................!!!!!!! 


“เห็นกูง่าย มึงเลยเอาใหญ่เลยนะไอ้หนังเขียด ปล่อย”  ภัสดาพูดเสียงห้วน และนั่นก็เรียกสติอันกระเจิดกระเจิงของศิขรินทร์ให้เข้าร่างทันที ร่างสูงดึงมือบางขึ้นมากุมไว้แน่นและเอ่ยปากขอโทษอย่างจริงใจ

“ผมขอโทษ...ไม่ได้เห็นว่าคุณง่าย ที่ทำเพราะอยากทำ ใจมันสั่งให้ทำ”   

“เฮอะ! ปากหวานสันดานหมา”   ไม่เจอะจงพูดว่าใคร เพราะการว่ากล่าวครั้งนี้ไม่ได้ออกชื่อ ใครจะรับก็รับไป ภัสดา พิชัยภักดีคนนี้ไม่สนว่าจะโดนใครอยู่แล้ว

“คุณชื่ออะไร?”      ศิขรินทร์เอ่ยถาม เพราะไม่ต้องการให้ห้องเงียบจนเกินไป ระหว่างที่คนนอนเมาแล้วหลับไปนั้น เขาได้รับรู้ประวัติโดยคร่าวๆจากลูกน้องแล้ว  และอีกนัยหนึ่งอยากจะรู้จากปากของคนตรงหน้าอีกครั้ง

“มึงจะถามทำไม ยังไงก็ไม่ได้ติดต่อกันอยู่แล้ว”    พอแยกย้ายกันตรงนี้ ต่างคนต่างไป ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีก แค่นี้ภูมิต้านทานในใจมันก็ลดลงฮวบฮาบจนหน้าใจหายแล้ว   ภัสดา พิชัยภักดี ไม่ใช่คนที่จะตกหลุมรักใครง่ายๆ กับติยะนั้นเป็นเพราะความใกล้ชิดและความห่วงใยต่างหากที่ทำให้ภัสดาแพ้ภัยตัวเอง แต่สำหรับไอ้หล่อที่นั่งกอดเขาอยู่นั้น มันช่างรวดเร็วและรุนแรงจนรับแทบไม่ทัน เจอกันครั้งก็ทำหน้าตาเคลิ้มใส่อย่างเสียมารยาท ครั้งที่สองก็ปล้นจูบ ครั้งที่สามมันลากเข้าห้อง ไม่ว่าอย่างไร คนๆนี้น่ากลัวสำหรับหัวใจเขาเหลือเกิน ยังไม่พร้อมที่จะรับใครเข้ามาในหัวใจตอนนี้ ขอเวลาให้ลืมใครบางคนก่อนได้ไหม

“ใครว่าจะไม่ติดต่อ ต่อไปผมจะโทรไปหาคุณทุกวันเตรียมตัวไว้ด้วย”     พยายามดิ้นให้หลุดการถูกกอดไปทั้งตัว แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถทะลายกำแพงหน้าที่โอบอุ้มตัวเขาได้เลย  ดิ้นจนเหนื่อยสุดท้าย ภัสดาก็เลิกดิ้นและปล่อยให้อีกฝ่ายกอดต่อไปอย่างเซ็งๆ

“มึงเป็นอะไรกับประโยคบอกเล่านักวะ กูบอกว่าไม่ก็คือไม่  ...........มึงคือคนแปลกหน้าสำหรับกู จำเอาไว้”  ไม่ได้ตั้งใจจะพูดประโยคแรงๆอย่างนั้น แต่คนอย่างมันต้องพูดแรงๆอย่างนี้แหละมันถึงจะเข้าใจ

มือหนาของศิขรินทร์กำแน่นที่ต้นแขนเรียวของภัสดาอย่างสะกดอารมณ์ อินทรีเงินนิ่งขรึมและโหดเหี้ยมขึ้นมาทันที ศิขรินทร์ไม่สนว่าภัสดาจะรับหรือไม่รับความสัมพันธ์นี้ เพราะเขารู้อย่างเดียวคือ เดินหน้าทำทุกวิถีทางเพื่อให้คนในอ้อมกอดนี้เป็นของเขาตลอดไป ไม่ว่าวิธีที่ได้มามันจะสกปกเพียงไหน คนอย่างศิขรินทร์ก็พร้อมที่จะทำ ในเมื่อทำให้เขารักแล้ว  ก็ต้องรับผิดชอบด้วยการยอมความสัมพันธ์ฉันท์คู่รักด้วย

“ผมไม่สนว่าคุณจะปฏิเสธอย่างไร ผมสนอย่างเดียวคุณต้องเป็นของผม ภัสดา”  กระซิบเสียงเครียดชิดใบหูอ่อนของภัสดาแล้วกดหน้าลงที่ซอกคอหอมกรุ่นของอีกฝ่ายอย่างสะกดอารมณ์  คนๆนี้มีอิทธิพลกับจิตใจเขามากมายมหาศาล เพียงคำพูดเชือดเฉือนไม่กี่คำก็สามารถทำให้เขาคลั่งได้แล้ว  คุณมันร้ายกาจ ภัสดา!

“โรคจิต........ไอ้บ้า..........ชอบบังคับ ทำไมไม่ถามกูบ้างว่าอยากเป็นของมึงไหม ...ดูปากกูไว้ซะว่ากูมีคนที่ชอบแล้ว”   ยิ่งคุยก็เหมือนยิ่งดุเดือดยิ่งขึ้นไปอีก ในเมื่อมันขู่มา แล้วทำไมคนอย่างภัสดาจะขู่กลับบ้างไม่ได้

“ถ้าหมายถึงไอ้ทนายต๊อกต๋อยที่ติยะนั่นล่ะก็ เขาไม่ได้ชอบคุณไม่ใช่เหรอ เขาชอบอริศราเพื่อนคนใช่ไหม ผมพูดถูกหรือเปล่า”     ศิขรินทร์เพิ่งรู้สึกว่าตัวเองจะมีโหมดร้ายแบบเต็มๆก็วันนี้แหละ ไม่คิดไม่ฝันว่ากะอีแค่คนๆเดียวทำไมถึงต้องขวนขวายทำทุกอย่างเพื่อให้มาครอบครองด้วย ทำไม.............

“มึงรู้ได้ไงไอ้โรคจิต .......ปล่อยนะโว้ยยยยยยยยย”   แรงฮึดกับเข้าร่างอีกครั้ง คราวนี้ภัสดาดิ้นสุดแรงเกิด ทั้งถีบทั้งเตะทั้งต่อยมั่วกันไปหมด จนศิขรินทร์ต้องพูดปราม

“ถ้ายังไม่เลิกพยศ ผมจะปล้ำคุณ”   ภัสดาทำหูทวนลมแล้วดิ้นต่อไป ไม่สนใครหน้าไหน เพราะใจอยากจะหลุดไปจากอ้อมกอดซาตานของมันเต็มทนแล้ว ยิ่งอยู่นานเท่าไร เหมือนจะหลอมละลายหัวใจเขาไปด้วย

“เฮ้ยๆๆ กูเลิกแล้ว  เอามือออกไปเด้”      คนเก่งแสนพยศในอ้อมกอดของศิขรินทร์ร้องเสียงหลงขึ้นมาทันที เมื่อชายหนุ่มแกล้งลูบต่ำลงไปยังหน้าทองแบนราบของเจ้าตัวเข้า 

อยู่อย่างนี้นานๆมันก็ดีเหมือนกัน เนื้อแนบเนื้อ นั่งฟังเสียงหัวใจของอีกฝ่ายที่เต้นรัวเหมือนจะทะลุออกมาด้านนอก หาช่วงที่อีกฝ่ายเผลอตัว ก้มสูงสูดดมกลิ่นหอมชื่นใจจากกลุ่มผมสีดำเข้มและพวงแก้มนวลใสจนนับครั้งไม่ถ้วน  เมื่อศิขรินทร์ทำไปนานๆเข้าก็โดนจับได้ มือเรียวบางแต่เต็มไปด้วยประสิทธิภาพของภัสดาก็หยิกลงที่ต้นขาหนาของศิขรินทร์แบบกัดไม่ปล่อยเหมือนกัน

“ผมชื่อศิขรินทร์ อินทราทิพย์  ชื่อเล่นชื่อศิ เป็นพี่คุณ 4 ปี เพราะฉะนั้นถ้าจะให้เรียกพี่ศิก็จะดีมาก”   อินทรีหนุ่มพูดแนะนำตัวเองให้อีกฝ่ายฟังอย่างไม่สนว่า ภัสดาอยากจะรู้หรือไม่ ทำไมนะ กับคนๆนี้ ทำไมถึงได้อยากรู้จักมากกว่านี้ ไม่อยากเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าของร่างบาง อยากพูดคุย อยากได้ยินเสียง ไม่รู้ว่าไอ้ความรู้สึกมากมายอย่างนี้มันมาจากไหน มันช่างมหาศาลและน่าประหลาดใจจริงๆ

“ใครถามถึงเหรอ ประสาท พูดคนเดียว”    ภัสดาก็ยังเป็นภัสดาวันยันค่ำ ปากอย่างใจอย่าง ทั้งที่ในใจก็ยอมรับอีกคำแนะนำตัวของอีกฝ่ายตั้งแต่เอ่ยชื่อจริงนามสกุลจริงให้ฟังแล้ว 

ไม่เคยปล่อยตัวให้คนอื่นนัวเนีย วอแวมากขนาดนี้กับเพื่อนในกลุ่มอย่างมากก็จับมือเกี่ยวแขนเท่านั้น แล้วไอ้หมอนี่ล่ะมันเป็นใคร มันมีสิทธิอะไรมากอดมาหอมเขาอย่างนี้ แล้วทำไม..............ทำไมไม่โวยวาย ทำไมไม่ขัดขืนให้จริงจังกว่านี้ ดิ้นเข้าไปซิภัสดา มึงทำได้อยู่แล้ว ......มึงต่อต้านมันได้สบายๆ แต่มึงไม่คิดจะทำเท่านั้นเอง

“ลุกไปใส่เสื้อผ้า เดี๋ยวจะเดินไปส่งที่ห้อง”   

“ไปทำไม จากแล้วจากเลย ไม่รู้เรื่องเหรอว่ะ”

“คุณนั่นแหละไม่รู้เรื่อง ผมบอกไปแล้วไงว่าจะทำอะไรต่อไป ดื้อมากจะจับขังไม่ให้ออกไปไหนเลยคอยดู”

“ขังได้ก็ลองดู”      หันหลังไปสบตากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มอย่างท้าทาย คนอย่างภัสดาไม่เคยมีใครกล้ามาล้อมกรอบ แม้แต่ป๊ากับม้าที่พยายามทำแล้ว ยังทำไม่สำเร็จเลย แล้วไอ้นี่มันเป็นใคร เจอกันแค่ครั้งสองครั้งประกาศความเป็นเจ้าของเขาเสียอย่างนั้นแหละ

“ถ้าผมจับคุณขังจริงๆ อย่ามาอ้อนวอนนะ”     

“........................”    ศิขรินทร์เห็นอีกฝ่ายเงียบ ก็เลยก้มลงสูดความหอมที่แก้มนวลนั่นอย่างให้กำลังใจตัวเองอีกครั้ง แต่ทุกสิ่งบนโลกย่อมเป็นไปตามกรรม ไม่เคยมีอะไรที่ได้มาฟรีๆ เพราะทันที่อินทรีหนุ่มหอมแก้มของภัสดาเสร็จ เจ้าตัวก็เอาคืนด้วยการหยิก จิกและกัด   !!!!!!!!!!!   เป็นการเอาคืนที่คุ้มยิ่งกว่าคุ้ม

“จะอาบน้ำก่อนหรือกินข้าวก่อน”

“จะกลับห้อง ............กูอยากลับห้อง ปล่อยกูเหอะ”      ศิขรินทร์ถอนหายใจอย่างเข้าใจ สงสัยวันนี้คงต้องปล่อยไปก่อน รุกมากไปมันก็ไม่ดี เดี๋ยวอีกฝ่ายจะอึดอัดยิ่งกว่าเดิม เพราะที่เป็นอยู่ภัสดาก็แสดงออกมาว่าไม่ชอบ ไม่เอา ไม่แคร์ อยู่แล้ว

ศิขรินทร์ยื่นเสื้อผ้าชุดใหม่ของตัวเองให้ภัสดาใส่ อีกฝ่ายรับไปอย่างไม่เกี่ยงงอนแล้วลุกใส่มันตรงนั้น  เมื่อแต่งตัวเสร็จ ศิขรินทร์ก็เดินเปลือยแผ่นอกออกไปส่งภัสดาถึงหน้าห้อง  โดยมีคนร่างบางทำหน้ามู่ทู่อย่างไม่สบอารมณ์ที่เขาแสดงออกมาขนาดนี้  แต่ทำไงได้ล่ะ ในเมื่อเลือกที่จะรักคนๆนี้  เลือกที่จะให้ภัสดามายืนเคียงข้าง ศิขรินทร์ก็ต้องอดทน รอวันที่ ความรู้สึกของเขาและภัสดาจะตรงกัน

*********************************************

๐ ผิดตรงไหนก็ก๊อบมาวางแล้วบอกด้วยนะผิดอะไรยัง จะกลับมาแก้ให้ เพราะพิมไปเบลอไป เมาเนื้ออ่ะ 55555+

๐ เม้นเหนียวแน่น และขอให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป

๐ ช่วงนี้มันหลังสอบก็เลยมาต่อได้บ่อย

๐ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังแรงใจ และคำเชียร์ มีแรงขึ้นมาเยอะๆเลยล่ะ ขอบคุณมาก

๐ กด + และกด เป็ด อันนี้สำคัญเป็นอย่างยิ่ง เพระาฉะนั้น อย่าลืมมมมมม




**** กว่าจะเอาลงอัพได้ อุปสรรคโคตรเยอะอ่า TT___TT

รักและขอบคุณ

By Chocolate Love ~

[golove2]

+1   จ้า

เป็นกำลังใจให้คุณศิขรินทร์

[TanyaPuech]

 

รักกันไวไว

ใจตรงกันไวไว

[Mileson]

กัดกันบ่อยแบบนี้ สักพักคง แน่ๆ...แอบ เล็กๆ 555

[THiiCHA]

เริ่ม..กลัวใจตัวเองล่ะสิช่างพีต 5555555555555555

++++++

[roseen]

 

[yunchun]

รุกได้ใจจริงๆคุณศิ หุหุ ภัสดาเปิดใจแงมๆซักนิดนะ   

[silverspoon]

อ๊ายย พระเอกเริ่มมีจังหวะให้รุกแล้ว

[Horizon]

มาเชียร์พระเอก ...
+1

[p_phai]

 

[michiko_love]

ลุ้นๆๆๆๆๆ ใจตรงกันไวไวน๊า ^^

[เฉาก๊วย]

สืบประวัติได้ไวจริงๆ ขนาดรู้ว่าชอบติยะด้วยอีกต่างหาก
อย่างนี้นายเอกเราไม่รอดแน่ ถึงอู่ถึงบ้านแน่นอน 

[Cherry Red]

ชอบจริง ๆ เลย อารมณ์อยากได้ก็ต้องได้ โดยไม่เลือกวิธีการเนี่ย ( กรณีนี้สงวนไว้สำหรับพระเอกเท่านั้น )
คุณศิ เข้าโหมดพระเอกซาตานไปเรียบร้อยแล้ว แต่คงไม่มีบทตบจูบ เพราะ คุณพีตได้ถีบกลับแน่นอน 
ถึงคุณพีตจะไม่ได้กินได้ง่าย ๆ แต่แอบหวั่นไหว กลัวใจตัวเองแบบนี้ น่าลุ้น ~

[tamekung]

โอ่ย ยรุกเข้าไปอีกค่ะพี่ศิขา 555555
น้องพีตเปิดใจรับพ่อรูปหล่อนี่เร็วๆนะคะ 


คำผิดค๊า
- ลืมตมขึ้นมา  >> ลืมตา รึเปล่าคะ
- กรีดร้องอย่างสาวพรมจรรย์ >>พรหมจรรย์
- และเมื่อให้สติอันน้อยนิดเพ่งมองอีกฝ่าย >> เมื่อ"้ใช้" รึเปล่าคะ
- ศิขรินทร์อมเย็นมองอีกฝ่ายอย่างใจเย็น >> "อมยิ้ม"
- ก็คงจะเลี้ยงหล้า >> เหล้า
- ไม่เจอะจงพูดว่าใคร >> เจาะจง
- วิธีที่ได้มามันจะสกปกเพียงไหน >>สกปรก

รอตอนหน้าของน้องพีตกับพี่ศิค่ะ

[jojobuffy]

ปากจัดจนน่าจูบซะให้เข็ดจิงๆ ภัสดา

[kenghan]

ที่เหวี่ยงนี่คือกลัวใจตัวเองจะหลงรักเค้าใช่ปะ พีต

[e_new]

รอตอนต่อไปน๊า สู้ๆ
ฮูเล้ๆๆ  ^^V

[nn~~NN]

คุณพี่ศิรุกซะยังกะเป็นตัวร้ายเลย  ฮ่าๆๆๆ   

[catwander]

รอตอนใหม่ด้วยใจระทึก 

[RoseBullet]

เห็นลางหวั่นไหวของคุณพีตมาแต่ไกล
ก็อีกคนเล่นรุกหนักเสียขนาดนั้น ฮุฮุ
ต่อไปจะสานสัมพันธ์กันยังไงเนี่ยอยากรู้ตอนต่อไปแล้วจ้า

[beery25]

พีตอยู่ในช่วงสับสนรึป่าว ความรู้สึกเก่ายังหายไม่หมด ความรู้สึกใหม่ก็เข้ามารวดเร็วรุนแรง

[amito]

ศินี่รุกไวใช้ได้เลย ส่วยพีตก้อปากคอเราะร้ายจริงๆ เอ่ยแต่ละคำ น่าจะโดนจับปล้ำให้เข็ด

[seaz]

น่ารัก คงได้เสียตัวในเร็ววัน ฮ่าๆ

[sam3sam]

กว่าจะจบเรื่อง ศิต้องมีชื่อให้เรียกเยอะแน่
ตอนนี้ก็สามชื่อละ ไอ้รถกระป๋อง ไอ้โรคจิต ไอ้หนังเขียด
ตอนนี้ศิเก็บสแปร์แตะอั๋งช่างฟิตได้เยอะเลยนะ

[SeLoFENa]

กำลังเมามัวกับขี้ตา ลุกขึ้นมาอ่าน ง่วงได้อีก

ผู้แต่งสู้ๆ 

[pochu52]

พี่ศิสู้ๆ แค่ตอนนี้น้องพีตก็ใจเอียงกะเทเร่มาทางนี้แล้ว อิอิอิ

[boylove_yj]

ตื่นเถิดชาวไทย อย่ามัวหลับไหลลุ่มหลง


****************** สุขสันต์วันแม่ๆ นะทุกคนนนนนนนนนนนนนนนน

[Non_stop]

 

จัดเต็มสักทีเถอะพี่ศิเอาให้กำหราบไปเลย

ตบตูบก็ทำเลยหมั่นไส้อ่ะ

ฮึ่ยๆถ้าไม่รักน่ะไม่ปล่อยไปน่ะเนี้ย

[bow55]

เกือบแระๆๆ อิอิ

[myapril]

คุณศิรุกหนักขนาดนี้
เตรียมตัวเตรียมใจตั้งรับดีๆนะจ้ะ คุณภัสดา