หัวข้อ: | สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษ P.145 นิรันดร์ (05/05/59)

[winamp]

     โหยยยโคตรหวานเลยยยยยยยยย หวานมากถึงมากที่สุด!!!!!! ขั้นสูงสุดเลยอ่ะขอเติม estไว้เลย
เฮ้ออออ~~ ชอบมากเลยยยย 

[POPEA]

เข้ามาอ่านรวดเดียวเลยค่ะ, สนุกมาก!
ศิพีตน่ารักอะ~ หวานกำลังดี คิดถึงกันจนนอนไม่หลับเลยอะดิ
+เป็ด +1 รอตอนต่อไปนะ

[amito]

พอทางโน้นเรียกหาก้อรีบเหาะไปรับเลยนะพี่ศิ

[ขนมสัมปันนี]

เมื่อไรคู่นี้เขาจะ :oo1:กันเสียทีไม่อยากให้เก็บไว้นาน

[kokoro]

และแล้วก็ได้หมอนข้างตัวใหญ่ๆมากอดเหมือนทุกๆคืน
คืนนี้คงหลับฝันดีซิเนอะ

[TheWanFah]

ป๋องน่ารักว่ะ
พีตขี้อ้อนมากเลย
 
 

[Forever_Love]

ลมหายใจร่วมกัน แล้วเมื่อไหร่จะเป็นคน ๆ เดียวกันอ่า

[greensnake]

เข้ามาแสดงตัวเป็นพยานรัก ศิกับพีต ด้วยคน
คู่นี้เค้าหวานจริงอะไรจริง 
พีตบทจะอ้อนก็เล่นซะน่ารักน่าหยิกเชียว
จะไม่ให้ศิทั้งรักทั้งหลงได้ยังไงเนอะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ สู้ๆนะคะ

[boworange]

  หวานจนระดับน้ำตาลในเลือดสูงเกินกว่าค่าปกติ 

มาต่อบ่อยๆนะคะ.......

พึ่งตามมาอ่านจนทัน..อยากบอกว่าสนุกมากๆขั้นเทพ

[sam3sam]

หวานกันมากๆแบบนี้ ตอนเจอแม่ฝาละมีกับยัยน้ำหวานพี่สะใภ้จะทำให้คนอ่านน้ำตาท่วมรึป่าวน๊อ

[gumrai3]

หวานมากๆกลัวเเม่สามีกับยัยน้ำหวานมาป่วนจัง

[maple4120]

น่ารักมากก หวานมากกกก อยากได้แฟนแบบศิจริงๆเล้ยย
เมื่อไหร่จะได้วายเอ็มซีเอกันซักทีน้ออ พีตรีบๆแน่ใจตัวเองซะทีสิ รออยู่เน้อ -..-

ปล. บวกเป็ดให้นะคะ

[VICTORY]

บอกได้คำเดียววว่า เขิลมากมายยยย

[รักทุกฤดู]

รอ  ร๊อออ  รอออออ

[Satang_P]

+1 เรยฮ๊าบ อ่านแร้วอยากได้บ้าง อิอิ   

[zodaii]

มาอ่านต่อค้าบบ

[boylove_yj]

บทที่ 21




ไม่ให้ไป!




หลังจากที่ตระเวนขับรถรอบเมืองจนอิ่มหนำสำราญไปกับบรรยากาศของเมืองกรุงยามคำคืนแล้ว ทั้งศิขรินทร์และภัสดาก็ต่างเหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลียไปตามๆหัน สาเหตุหนึ่งคงจะมาจากหน้าที่การงานที่ต่างคนต่างต้องบริหารจัดการไปคนแบบ ศิขรินทร์เหน็ดเหนื่อยเพราะต้องใช้สมองและไหวพริบรวมไปถึงชั้นเชิงต่างๆที่สั่งสมมาตั้งแต่สมัยเรียน วงการธุรกิจมีขึ้นก็ต้องมีลง อยากให้กิจการอยู่ค้ำฟ้าคู่ดาวคู่เดือนก็ต้องรอบคอบเด็ดขาด ชิงลงมือก่อน กล้าได้กล้าเสีย กว่าที่ศิขรินทร์จะก้าวขึ้นมาถึงจุดนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่าย เสียเลือดเสียเนื้อ เงินทองเพื่อนฝูง เพราะคำว่า ‘เงิน’ นั้น มันไม่เข้าใครออกใคร มันซื้อได้ทุกอย่างแม้กระทั่งมิตรภาพ กี่ครั้งกี่หนที่เขาต้องเสียเพื่อนไปเพราะความโลภ ความไม่รู้จักพอ เบื้องหน้าคือพ่อค้าเบื้องหลังคือนักฆ่า นี่ซินะคือสมญานามที่แท้จริงของศิขรินทร์   ผิดกับภัสดา เพราะรายนั้นใช้แรงกายและสติปัญญา เหนื่อยกว่าเขาเป็นสองเท่า จึงไม่แปลกนักที่พอถึงเวลากลับบ้านศิขรินทร์จะเอาใจภัสดาอยู่เป็นประจำ ความเป็นห่วงเป็นใยที่มีให้กันและกัน เมื่อได้สัมผัสแค่นี้ความเหนื่อยล้าที่แบกมาจากที่ทำงานก็มลายหายไปทันที



รุ่งเช้าประธานบริษัทใหญ่ก็อิดออดทำตัวเป็นเด็กสามขวบเอาหัวมุดหมอนทำเสียงอู้อี้ไม่ไปทำงาน ไม่ว่าภัสดาจะใช้วิธีใดก็ไม่สามารถงัดยักษ์ตัวใหญ่ให้ขึ้นมาจากเตียงนอนได้ จนในที่สุดคนตัวบางก็ต้องยอมแพ้ไป จึงปล่อยให้พ่อประธานใหญ่นอนอืดเป็นเส้นบะหมี่ต่อไป ส่วนตัวเองก็ลุกขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเก็บห้องตามลำดับไม่ว่าจะหันไปมองที่เตียงกี่ครั้งต่อกี่ครั้งเรือนกายสูงใหญ่ก็ไม่ขยับเขยือนไปไหนซักที ยังคงอยู่ท่าเดิม นอนคว่ำหน้าหัวมุดหนอนกอดตุ๊กตาเสือของเขาอย่างสบายอกสบายใจ  ช่างฟิตมองดูภาพนั้นอย่างอ่อนอกอ่อนใจ  ถ้าวันไหนศิขรินทร์ได้เข้าโหมดขี้เกียจแล้ว วันนั้นทั้งวัน กิจกรรมมันจะวนเวียนอยู่แค่เตียงนอน โซฟาห้องนั่งเล่น โต๊ะเตรียมอาหารในห้องครัว ระเบียงเท่านั้น อย่างอื่นไม่ต้องไปพูดถึงเพราะพ่อประธานใหญ่ไม่คิดจะทำแน่นอน



“คิดว่าจะนอนไปถึงเมื่อไร”     คนตัวบางยืนกอดอก พูดเสียงเรียบเมื่อแลเห็นว่าร่างสูงโปร่งบนเตียงนั้นเริ่มขยับท่าทางเปลี่ยนท่าไปมา สงสัยนอนคว่ำนานแล้วคงเมื่อย ใจอยากจะกระโดดขึ้นไปทับแล้วเขย่าหน้าหล่อๆนั้นให้หายหมั่นไส้สักทีสองที แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความคิด ขืนทำไปจริงๆ คนที่เสียเปรียบจะเป็นเขานั่นเอง ยิ่งบนเตียงยิ่งแล้วเข้าทางพ่อประธานใหญ่เลยนั่นล่ะ



“อีกสิบนาทีครับ  ครบสิบนาทีเมื่อไรจะลุกไปอาบน้ำทันทีเลย”     



“มึงพูดอย่างนี้มาสิบรอบแล้วนะไอ้ศิ  ลุกขึ้นมาเลย กูหิว!”     ตะคอกออกไปอย่างหงุดหงิดเพราะนั่งมองยืนมองมันอยู่อย่างนี้มาเป็นชั่วโมงสองชั่วโมงแล้ว   ปลุกคราวแรกก็บอกว่าสิบนาที คราวที่สองก็สิบนาที ครั้งล่าสุดสิบนาที และถ้ามันยังลีลาเล่นตัวอยูอย่างนี้อีก มันจะได้หายใจอยู่บนโลกนี้แค่สิบนาที!



“หิวก็ไปทำอะไรกินซิครับ  ของก็มีครบ”     ภัสดายิ้มเหี้ยมเกรียมขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินศิขรินทร์พูดจบ  มันรู้ว่าเขาทำไม่เป็น มันยังมีหน้ามาบอกว่าให้ไปทำอะไรกิน อย่างนี้ถ้าไม่สั่งสอนให้หลาบจำก็ไม่ใช่ภัสดา พิชัยภักดีแล้ว!



สิ้นเสียงของศิขรินทร์ร่างบางก็กระโดดทับแผ่นหลังแข็งแรงของคนที่นอนอยู่ทันที มือบางจับท่อนขาแข็งแรงยกขึ้นมาแล้วกดมาด้านหน้า ซึ่งวิธีนี้ก็สร้างความเจ็บปวดให้กับคนร่างสูงอย่างศิขรินทร์ไม่น้อย 



“โอ๊ย!  พีตครับ พีต!!!!”      ท่านประธานใหญ่ร้องออกมาอย่างหมดมาด ใบหน้าหล่อบิ้วเบี้ยวไปมาเพราะความเจ็บปวด ยิ่งตอนเช้าๆอย่างนี้ยิ่งแล้วใหญ่ เส้นยึดกล้ามเนื้อไปหมด ปวดจนน้ำตาซึม แต่ก็ร้องมากไม่ได้เดี๋ยวฟอร์มหมด ทั้งที่มันหมดไปตั้งแต่ร้องครั้งแรกแล้ว



“ลุกขึ้นมาอาบน้ำ แต่งตัว แล้วไปทำอะไรให้กูกินซะ!”     น้ำเสียงแววหวานบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นเหี้ยมและนิ่ง ทำเอาศิขรินทร์ต้องตกปากรับคำโดยด่วน ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็คงได้เป็นศพนอนหล่ออยู่กลางห้องแน่ๆ



“รับทราบครับ!”   



“ดี................หึหึ  กูรู้ทันมึงหมดนั่นแหละ ไอ้ศิ อย่ามาๆ”   



   ภัสดาพูดดักทางคนเจ้าเล่ห์อย่างรู้ทัน ร่างบางเดาออกหมดนั่นแหละว่าถ้ามันพลิกตัวกลับมา  ไอ้ประธานใหญ่หน้าหล่อมันจะใช้ความเร็วโดยสันดานตะครุบตัวเขาและกระทำมิดีมิร้ายแน่ๆ  ซึ่งก็เป็นดังคาด เพราะมันยื่นมือหวังจะมาคว้าเอวของเขา ถ้ามันจับได้ก็ไม่ใช่ภัสดาซิวะ



“โอ๊ยยยยย! ที่รักครับ    ยอมแล้วครับ ยอมแล้ววว!!!!!!”   



ศิขรินทร์ต้องยอมรับโดยดุษฎีว่าไม่มีทางเอาเอาชนะผู้ชนะสิบทิศอย่างภัสดาได้แน่นอน เพราะตอนนี้ร่างสูงกำลังถูกดัดแขนอยู่นี่ไง หมดสิ้นแล้วทุกอย่างหมาดนักธุรกิจผู้สง่างามนิ่งขรึม ต้องมาสงบอยู่แทบเท้าของช่างฟิตหน้าสวยแต่การกระทำสวนทางกับหน้าเสียจริงๆ 



ร่างบางลุกขึ้นมายืนมองคนหล่อนอนหมดสภาพอยู่บนเตียง ทนรำคาญไม่ไหว เห็นแล้วมันขัดลูกตาทำตัวสำออยก็เลยกระชากมันขึ้นมาจากเตียงแล้วลากมันเข้าไปใส่ไว้ในห้องน้ำ หลังจากนั้นก็โยนผ้าขนหนูเข้าไป การกระทำช่างสวนทางกับหน้าตาอย่างที่ศิขรินทร์ได้ปรามาศได้จริงๆ



ศิขรินทร์อาบน้ำเร็วที่สุดในชิตก็ว่าได้เพราะรับรู้ว่าถึงรังสีอำมหิตที่แผ่เข้ามาถึงในห้องน้ำ  เพราะเขาค่อนข้างแน่ใจว่าภัสดาจะต้องมายืนกดดันหน้าห้องน้ำแน่นอน เพราะโหมดหิวของคนสวยนั้นค่อนข้างดุและโหดมากกว่าเดิมสิบเท่า เสือหิว อย่าเอาเรือไปขวาง สำนวนไทยแท้แม่ให้มา คิดเอาเองตอนที่ใช้สบู่เหลวลูบหน้าอกแข็งของตัวเองสองสามที ขืนลีลาไปมากกว่านี้เดี๋ยวจะยิ่งโหดไปกันใหญ่ อาบน้ำมาทุกวัน วันนี้อาบนิดเดียวจะเป็นไรไป ไว้ค่อยมาอาบตอนเย็นใหม่ก็ได้     



“มึงไม่เอาหมอน เอาเสื่อไปปูในห้องน้ำเลยล่ะ”    ให้ตายเถอะ  เมื่อกี้เขาคำนวณเวลาไว้แล้วนะ มันน่าจะประมาณห้านาทีเองนี่เร็วสุดในชีวิตที่เคยมีมาแล้วนะ คนสวยที่ยืนรอหน้าห้องกลับมีความเห็นว่านานซะงั้น   ว่าที่เมียนี่ข่มเอาๆ  ไม่ได้กลัวนะครับ แค่เกรงใจ   ผมพูดจริงๆ



“เร็วสุดๆแล้วที่รัก เดี๋ยวใส่เสื้อใส่กางเกงก็เสร็จแล้ว ที่รักออกไปรอข้างนอกนะ นั่งดูการ์ตูนทำใจเย็นๆ ใจร่มๆนะ”   



“กูให้เวลามึงสามนาที ถ้าไม่ออกมามึงเตรียมตัวโดนได้เลย”    ว่าแล้วคนสวยก็เชิดหน้าออกไป   มีหันมายกกำปั้นขู่ปิดท้ายก่อนจะออกจากห้องเล็กน้อย ศิขรินทร์ก็ทำเพียงแค่ยิ้มแหย่ๆ ส่งให้อีกฝ่ายเท่านั้น 



“ว่าที่เมียกู  ดุชิบหาย”



“ว่าไงนะ!”



“เปล่าครับ!”   



 เดินไปถึงประตูแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วได้ยินได้อย่างไร  เริ่มจะระแวงในความสามารถของอีกฝ่ายแล้วซิ  ก็เก่งไปหมดแทบจะทุกอย่าง  ที่เด่นที่สุดก็คงจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเครื่องยนต์และความเร็ว ได้ข่าวว่าเมื่อก่อนฝีมือแข่งรถไปถึงระดับโลก แสดงว่าทักษะการหมุนพวงมาลัยและการเหยียบเบรคต้องขั้นเทพแน่นอน ไหนจะเก่งศิลปะป้องกันตัว  ถ้าให้เดาว่าที่เมียจะต้องแม่นปืนแน่นอน ดูก็รู้ว่าเอาทุกอย่างที่มันรุนแรงและรวดเร็ว 



ศิขรินทร์ทำข้าวผัดมันกุ้งโปะแฮมและไข่ดาวและสารพัดผักแต่ยกเว้นมะเขือเทศเป็นมื้อเช้า เพราะเมนูข้าวผัดค่อนข้างที่จะทำได้เร็วส่วนผสมมีไม่เยอะ ผัดกระเทียมจนหอมกรุ่นแล้วเทข้าวลงไปหลังจากนั้นก็ใส่มันกุ้งและผักสารพัดสีเพื่อเพิ่มความสวยงาม เยาะซอส ปรุงรสนิดหน่อย  ตักใส่จานแล้วหันไปทอดแฮมและไข่ดาวเพื่อแต่งหน้า  เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็ยกไปเสิร์ฟคนโมโหหิวที่นั่งมองจานข้าวผัดตาเป็นมัน นี่แหละมุมที่น่ารักของภัสดา เรื่องกินเรื่องใหญ่  นอกนั้นเรื่องเล็กหมด ถ้าเดินตลาดสิ่งแรกที่คนสวยจะมองหาก็คือของกิน จะต้องมีอะไรซักอย่างสองอย่างหรือหลายมาถือไว้ในมือแล้วเดินกินไปดูของไป  ซึ่งส่วนมากจะถืออย่างเดียว เพราะหลายๆอย่างนั้นจะมาอยู่ในมือเขาแทน ยิ่งไอศกรีมโบราณยิ่งชอบ เคยนั่งรอให้พ่อค้าตักชิ้นขนุนให้เยอะ ทั้งๆที่เนื้อขนุนมันแทบจะมองไม่เห็นอยู่แล้ว เพราะเขาปั่นรวมกันเป็นเนื้อเดียว  แต่คนสวยเขาไม่ยอม  คนขายก็เลยตักให้เป็นพิเศษพร้อมทั้งราดนมสดให้เสียล้นแก้ว มือเลอะเสื้อเลอะไปตามระเบียบ ต้องยอมรับว่าช่างฟิตคนนี้ติดดินและน่ารักจริงๆ



“มันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอครับ”     สายตาคมกล้ามองดูร่างบางที่กวาดข้าวเม็ดสุดท้ายเข้าปากแล้วทำหน้าชวนฝัน เมื่ออาหารที่อยู่ข้างหน้าหมดแล้ว ร่างบางก็เปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นจานข้าวผัดที่อยู่ตรงหน้าเขาทันที เพราะมัวแต่มองดูอีกฝ่ายทานอย่างเอร็ดอร่อย ข้าวในจานจึงพร่องไปเพียงเล็กน้อย



“อืม  อิ่มแล้วเหรอ  ขอนะ”      แขนขาวๆยื่นออกมาหวังที่จะลากจานข้าวของเขาไปเผด็จศึก แต่เรื่องอะไรจะให้ไปง่ายๆ อย่างนี้มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน



“หอมแก้มก่อนซิ”   



“ฟอดดดดดดดดดดดดดด” 



 ไม่มีลังเล เขินอาย หน้าแดง หรือะไรแต่อย่างใด เพราะปฏิกิริยาเมื่อสักครู่นี้เป็นไปตามอัตโนมัติ  เรื่องกินเรื่องใหญ่จริงๆ   กินเยอะขนาดนี้เอาไปเก็บไว้ไหนหมด ตัวก็เล็กว่าเขา ไม่ว่าจะกินเยอะแค่ไหนก็ไม่เพิ่มขึ้นสักที  น่ายกย่องระบบเผาผลาญของอีกฝ่ายจริงๆ  เคยมีอยู่ครั้หนึ่งที่เขาซื้อโจ๊กมาฝาก แต่จ้าตัวทานเค้กไปล่วงหน้าก่อนแล้ว แต่ก็ไม่ยอมแพ้ยังแกะถุงโจ๊กกินต่อได้อีก กินไปกินมาอาการอิ่มแบบจุกถึงคอหอยก็เริ่มออก แต่ก็ไม่ยอมแพ้ ตักโจ๊กเข้าปากไปเรื่อยๆ เพราะภัสดาติดนิสัยทานของต้องทานให้หมดไม่ให้เหลือเพราะเสียดายนั่นเอง พอโจ๊กช้อนสุดท้ายเข้าปาก  คนเอวบางก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปอ้วกทันที  งานนี้ออกหมด  หมดแรงไปประมาณสิบนาทีก็ลุกขึ้นมากินใหม่ สุดยอดในทุกๆเรื่องจริงๆ



“แล้วทำไมวันนี้อู้   ไม่ไปทำงานล่ะไอ้ประธานขี้เก๊ก”   



“พักเหนื่อยน่ะครับ แล้วทำไมคุณถึงไม่ไปล่ะ อู้เหมือนผมก็พูดมาเถอะ”     มือหนายื่นแก้วน้ำมะพร้าวให้ภัสดาที่จัดการข้าวผัดจานที่สองหมดแล้ว ยังคงทานได้อย่างเกลี้ยงเกลาเหมือนจานแรก เห็นอย่างนี้คนทำก็มีกำลังใจทำให้ทานต่อไปนะที่รัก



“ก็ไม่อยากไป  เห็นหน้าพวกลูกน้องแล้วเบื่อ”       วันนี้นายช่างใหญ่ขาดงานเพราะไม่มีออรเดอร์หนักมาถึงมือ เพราะลูกน้องส่วนใหญ่รับหน้ากันไปหมดแล้ว เว้นแต่จะมีกิตมศักดิ์โทรมาเรียกเขา ซึ่งก็หาได้ค่อนข้างยาก



“ทานส้มไหมครับ”   



“ได้ก็ดี”   



ภัสดาตอบเสียงยียวนได้บาดใจเขาเสียเหลือเกิน คงจะไม่ได้ยินประโยคนี้แน่ๆ  ‘ทานซิครับ ศิแกะให้พีตนะ’ หรือไม่ก็ ‘ทานครับ ให้พีตแกะให้นะ’  มันคงเป็นได้แค่ความฝัน มันไม่มีทางเป็นจริง ศิขรินทร์ทำใจอยู่นานแล้ว แต่ถึงแม้จะอย่างนั้นอย่างนี้ก็เถอะ ความหวังอันสูงสุดในชีวิตนี้ก็คือการที่ได้เห็นภัสดาพูดเพราะกับเขา ถึงแม้มันจะเป็นความหวังที่ค่อนข้างริบหรี่ก็ตามที



ร่างสูงลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็นแล้วยกถาดส้มสายน้ำผึ้งออกมาวางบนโต๊ะแล้วจัดการแกะเปลือกลอกใยและยื่นให้ภัสดาที่นั่งอ้าปากอยู่ฝั่งตรงข้าม ถ้าเป็นเรื่องกินแล้ว ไม่ว่าจะให้ป้อนที่ไหน ตรงไหน อย่างไร เมื่อไร  ภัสดาไม่เคยแสดงท่าทีว่าเขินอายออกมาซักครั้ง อีกทั้งยังชอบใจใหญ่ที่มีคนคอยบริการ และเขาเองก็เต็มใจบริการเสียด้วย



ป้อนส้มให้อีกฝ่ายจนหมดไปห้าลูก ศิขรินทร์ก็ลุกขึ้นเก็บโต๊ะโดยมีคนเอวบางรับจานไปล้างอย่างขะมักเขม้น เพราะคุณหนูพีตแห่งบ้านพิชัยภักดีนั้นทำอะไรไม่เป็นเลยซักอย่าง แค่ทอดไข่ดาวก็ไหม้แล้ว  พีตเคยเล่าให้ฟังว่าสมัยมัธยมนั้น มีคุณครูสอนสอนสังคมท่านหนึ่งพูดไว้ว่า ถ้าทอดไข่ดาวไม่เป็น แล้วจะทำอย่างอื่นเป็นเหรอ  เจ้าตัวเล่าให้ฟังว่าประโยคเชือดคนตายของอาจารย์ท่านนั้นเป็นเหมือนแรงผลักดันที่ทำให้มาถึงจุดนี้



เวลาในช่วงสายหมดไปกับการนั่งดูซี่รีย์เกาหลีที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการทำอาหาร ตลอดเวลาที่นั่งดูก็มีเสียงของภัสดาแทรกขึ้นมาเป็นระยะๆ เพราะเจ้าตัวค่อนข้างไม่สบอารมณ์กับนางเอกที่โดนกลั่นแกล้งต่างๆนานา ยิ่งกว่าดาวพระศุกร์บ้านเรา เมื่อร่างสูงถามว่าปิดไหมก็โดนสายตาดุตวัดฉับมามอง ทำเอานั่งอมยิ้มหัวเราะไปคนเดียว  ทำเอาความเครียดสะสมจากเรื่องต่างๆมะลายหายไปทันที เพียงแค่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน นั่งดูซีรี่ย์ไปเรื่อยๆ หยอกกันบ้างพอเป็นพิธีถ้าช่วงไหนมันน่าเบื่อ   แต่ศิขรินทร์ก็ตะขิดตะขวงอยู่ไม่น้อยเมื่อคนเอวบางเอ่ยปากชมพระเอกในซีรี่ย์ว่าดีนักดีหน้า สุภาพบุรุษ ใจดี เป็นกันเอง รักเด็ก เอื้ออาทร ไม่เหมือนกับใครแถวนี้ อ้าว! แล้วอยู่ดีๆมันโผล่ที่ผมได้ไงเนี่ย   



เมื่อเข็มนาฬิกาชี้เลขสามบอกเวลาสามโมงเย็นเสียงโอดโอยก็ดังขึ้นแว่วๆว่าอยากกินมาม่าหมูสับอย่างที่บี้ เดอะสตาร์โฆษณา  ร่างสูงจึงถามกลับไปว่าจะเอาอะไรเพิ่มไหม ใบหน้าสวยส่ายไปมาแล้วหยิบหนังสือรถเดิมตามศิขรินทร์เข้าไปในห้องครัว



“ศิ  เย็นนี้จะไปไหนหรือเปล่า”           



“ทำไมครับ”        ศิขรินทร์เอ่ยตอบอีกฝ่ายไปโดยที่ยังหันหลังให้ เพราะต้องเตรียมน้ำร้อนและเทบะหมี่และเครื่องปรุงออกจากซอง หลังจากนั้นก็หั่นหอมและผักชีเตรียมไว้คอย



“ก็.......ถามดู แล้วตกลงได้ไปไหนหรือเปล่า”   



“ไม่ได้ไปไหนหรอกครับ พีตจะไปไหนหรือเปล่า ไปซื้อของเข้าเรือนหอหรือเปล่าครับที่รัก”          ผักกาดหอมที่วางอยู่ในกระเช้ากลางโต๊ะเตรียมอาหารลอยปะถะศีรษะของศิรินทร์แม่นเหมือนจับวาง!



“ซื้อกระถางธูปเอาไว้วางหน้าโลงมึงอ่ะ    ชวนออกนอกเรื่องตลอด ก็............ไปบ้านไอ้เขตน่ะ จะไปหรือเปล่า”      มันจะทำหน้าตกใจไปทำไม ก็แค่จะชวนไปบ้านเพื่อนก็เท่านั้นเอง     



“พูดจริงหรือพูดเล่น”      นอกจากจะตกใจแล้วยังดีใจอีกต่างหาก ใครไม่มีดีใจก็บ้าแล้ว!



    ร่างสูงวางอุปกรณ์ทำครัวทุกอย่างไว้บนโต๊ะแล้วหันมาจ้องหน้าคนที่นั่งอ่านหนังสือรถอยู่บนเก้าอี้ในห้องครัว   ทำเอาภัสดาต้องใช้สายตาเอือมๆมองอีกฝ่ายไป  การสื่อสารทางสายตาไม่ได้ทำให้ผู้รับสารอย่างศิขรินทร์นั้นลดพฤติกรรมจ้องหน้าคนรักลงแต่อย่างใด ซ้ำร้ายยังเอาตัวเองมานั่งเคียงไหล่เบียดเรือนร่างโปร่งบางที่โต๊ะเตรียมอาหารกลางห้องครัว    จะไม่ให้ศิขรินทร์ดีใจได้อย่างไรก็ในเมื่อตั้งแต่คบกันมานั้น ภัสดายังไม่พร้อมที่จะเอ่ยปากบอกเพื่อนสนิทว่าเป็นแฟนกับเขา ช่วงแรกๆก็น้อยใจตามประสาคนเอาแต่ใจ แต่แล้วความรู้สึกน้อยใจในคนรักก็เปลี่ยนไป ศิขรินทร์รับรู้ว่าร่างบางนั้นค่อนค้างเป็นกังวลเรื่องเพื่อนสนิทอยู่มากเลยทีเดียว กลัวว่าจะไม่เป็นที่ยอมรับ กลัวการเปลี่ยนแปลง ผิดกับศิขรินทร์ที่ได้เอ่ยปากบอก กรุง วรยศ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวไปว่า มีว่าที่ภรรยาเป็นผู้ชาย อีกทั้งยังดำรงอาชีพช่างซ่อมรถอีกต่างหาก นอกจากไอ้กรุงมันจะไม่ตกใจแล้ว มันยังสมน้ำหน้าเขาอีกต่างหาก บอกว่าเขาเลือกมาก เลือกจนได้ดี สุดท้ายก็ได้ช่างฟิตจอมเถื่อนมาเป็นแฟน   



ศิขรินทร์ไม่อยากเถียง เพราะทุกอย่างที่กรุง พูดมาทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องจริง จะเถียงออกไปทำไมในเมื่อแหกปากพูดไป อะไรก็ไม่เปลี่ยนแปลงอยู่ดี และเขาจะไม่ยอมให้มันเปลี่ยนแปลงแน่นอน ในเมื่อโชคชะตาดลบันดาลให้มาพบเจอกันแล้ว เรื่องอะไรจะไปฝืนลิขิตฟ้า ปล่อยให้มันเป็นไปตามขั้นตอนของมันดีกว่า   หากเพื่อนๆของภัสดาไม่ยอมรับ  ศิขรินทร์คนนี้นี่แหละจะทำให้ยอมรับให้ได้เอง



“แล้วจะพูดเล่นทำไม  แม่ไอ้เขตนัดทานข้าวเย็นน่ะ  กูก็เลยชวนมึง  ไม่ไปก็ได้นะไม่ได้ว่า แต่กูจะค้างที่บ้านไอ้เขตด้วยนะ”     หืม  ประโยคนี้ ทะแม่งๆนะ



“เรื่องทานข้าวผมว่าง เดี๋ยวจะไปด้วย แต่เรื่องที่คุณบอกว่าจะไปค้างบ้านเพื่อนนั้นผมไม่เห็นด้วย” 



หัวเด็ดตีนขาดอย่างไร คราวนี้ก็ไม่ปล่อยไปแล้วแน่ๆ ถึงมันจะแค่หนึ่งคืนก็เถอะ กว่าจะผ่านไปแต่ละวินาทีมันช่างทุรนทุรายสิ้นดี  ไม่มีทางปล่อยไปไหนอีกแล้ว บทเรียนที่ได้รับจากเมื่อคืนวานสร้างความทรงจำค่อนข้างเลวร้ายของการนอนแยกห้องเสียจนน่ากลัว



“ก็แค่ไปนอน นอนห้องไอ้เขตพอตื่นเช้ามาก็กลับ  ทำไมถึงไม่เห็นด้วย ไม่ยุติธรรม มึงจะไม่ให้กูออกไปไหนเลยเหรอ ตัวไม่ได้ติดกันนะโว้ย.........”     



ร่างโปร่งบางผลักไสเรือนกายสูงใหญ่ของศิขรินทร์ไม่ให้เข้ามาใกล้อีก  แต่ดูเหมือนว่าการห้ามปรามนั้นคงจะไม่ได้ผล เพราะนอกจากศิขรินทร์จะไม่ถอยห่างไปแล้วยังใช้ลำแขนแข็งแรงโอบเอวบางไว้แน่นกว่าเดิม คนตัวเล็กดิ้นขลุกขลักไปมาอย่างประท้วง แต่ก็ได้รับการเมินเฉยจากศิขริทร์ที่คงแรงกอดรัดไว้เท่าเดิม ซ้ำร้ายริมฝีปากเรียวสวยยังกดจูบลงบนริมฝีปากอวบอิ่มของภัสดาอย่างรวดเร็ว  กลีบปากบางถูกเรียวลิ้นร้ายไล้ไปมาอย่างช้าๆ  เมื่อกลีบกุหลาบฉ่ำสวยแยกออกจากกัน ร่างสูงก็ส่งลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากของอีกฝ่ายทันที  เรียวลิ้นร้ายกาจกวาดต้อนลิ้นของภัสดาอย่างาหลงใหลเมื่อคนตัวเล็กหมดแรงหนีก็เกี่ยวกระหวัดดูดดึงเอาไว้  เหมือนดั่งคนพเนจรในทะเลทรายที่หลงทางมาเจอโอเอซิสด้วยบังเอิญ  โพรงปากของร่างบางช่างหอมหวานและนุ่มนิ่มเสียเหลือเกิน  อาการขัดขืนในคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นให้ความร่วมมือ  เมื่อเห็นดังนั้น ศิขรินทร์ก็ดูดดื่มความหวานของน้ำทิพย์ในโพรงปากของภัสดาอย่างกระหายหิว ดูดชิมทุกอณูความหวาน ยิ่งกลืนกินไปมากเท่าไรก็ยิ่งต้องการมากกว่าเดิมหลายเท่า      จนเวลาผ่านไปคนตัวบางก็เริ่มหมดแรงเพราะพิษจุมพิตร้ายกาจของเขา เรียวปากหนาจึงผละออกมาจากกลีบกุหลาบสีหวาน แล้วเปลี่ยนเป้าหมายเป็นซอกคอหอมกรุ่นของอีกฝ่าย ผิวเนื้ออ่อนถูกเขาคบเม้มสร้างรอยตรีตราจองเอาไว้อยู่สองสามรอย   ร่างกายส่งสัญญาณเตือนบอกว่าอยากได้มากกว่านี้ อยากสัมผัสมากกว่านี้  จิตใจฝ่ายต่ำสั่งการให้อุ้มร่างบางที่สติเรือนลางนี้เข้าห้องนอนไปร่วมรักกันอย่างที่ความต้องการมันปรากฏหลักฐานอยู่บนร่างกาย   นั่นก็เพียงแค่ความคิด เพราะศิขรินทร์ไม่กล้าใช้ช่วงเวลาตอนที่สติของภัสดาไม่เต็มที่หักหาญน้ำใจของฝ่าย อยากให้ความรู้สึกตรงกันแล้วช่วยกันถักทอวินาทีที่สำคัญด้วยกันมากกว่า



“ปากช้ำหมดเลย”    นิ้วมือแข็งแกร่งค่อยๆไล้ริมฝีปากอวบอิ่มอย่างถะนุถนอมที่บัดนี้แดงระเรื่อและบวมช้ำเพราะพิษของจุมพิตเมื่อสักครู่ 



“แล้วมันเป็นเพราะใครล่ะ”         ภัสดาพูดเสียงสั่นปนหอบ เดาก็รู้ว่าอีกฝ่ายคงหมดแรงไปเยอะอยู่เหมือนกัน ก็แน่ซิ  จะจูบทั้งที่เขาค่อนข้างใช้เวลาในการตักตวงความหวานจากอีกฝ่าย จูบกันเสียออกจะบ่อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ภัสดานั้นชินและปรับตัวได้เลย หนำซ้ำยังอายเพิ่มขึ้นเดิมอีกต่างหาก นี่ก็เป็นอีกมุมหนึ่งที่ทำให้ศิขรินทร์ยิ่งรักยิ่งหลงอีกฝ่ายเข้าไปใหญ่



“ก็แล้วใครที่ดื้อบอกว่าจะไปนอนบ้านเพื่อน”               



“ไม่ได้ดื้อซักหน่อย   บ้านไอ้เขตนะศิ อย่าคิดมากดิ”     



“ไม่ได้คิดมากครับ ก็แค่ไม่ให้ไป ไปทานข้าวก็พอแล้วครับ”     



“ศิ  มึงแม่งขี้หวงอ่ะ  นั่นเพื่อนกูนะโว๊ย!!!”   



“รู้ครับว่าเพื่อน แต่ไม่ก็คือไม่ครับ ห้ามต่อรอง”




ขนาดแค่บอกว่าจะไปนอนบ้านเพื่อนมันยังหวง แล้วถ้าบอกไปว่าจะไปต้องพาหลักเขตไปทำธุระที่เขาใหญ่ซักสามสี่วัน คงโดนห้ามแน่นอน ทำไงดีว่ะ!








*************


๐ อ๊ากกก!!!  ปวดหลังขั้นรุนแรง นั่งพิมมาตั้งแต่หกโมงเย็นถึงตีหนึ่ง =_=

๐ พิมอย่างเร่งด่วน  เลยไม่ได้ตรวจคำผิด เห็นตรงไหนก็ก๊อบมาให้ทั้งประโยคนะคะ ง่ายต่อการแก้ไข


๐ คิดถึงคนอ่านและนักโพสทุกคน


รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~

[รักทุกฤดู]

ว้าวววว  ในที่สุดก็ได้อ่าซักที  รอๆต่อไปนะครับ ^^

ว่าแต่เมื่อไหร่นายพีตกับพี่ศิจะได้  กันซักทีน๊าาาา    อร๊าากก!!!!!    เกินไปล่ะ   

 

[tamekung]

อร๊า่ย ยย น้องพีตมาแล้ว
55 5555

คงจะได้ไปหรอกนะเขาใหญ่หน่ะ
ขนาดไปนอนบ้านเค้าแค่วันเดียวยังปากเจ่อเกือบโดนจึ่กๆ 


พี่ศิสู้เค้า กีดกันให้ถึงที่สุด 

[G-NaF]

จะไปนอนบ้านเพื่อนจริงหรอพีต ไปนอนได้จริงดิ ไม่ใช่ตกดึกให้ไอ่ป๋องขับรถไปรับอีกนะ 

[beery25]

 

[Chiren]

งานนี้ไม่ได้ไปแน่ๆ  พีตเอ้ย

มันต้องมีของแลก นายศิถึงจะยอมปล่อยให้ไป 5 5+

[tumtok]

รอดูว่าพีตจะใช้วิธีไหนเพื่อจะได้ไปกับเขต
..............รีบมาต่อนะคับ...................
 

[POPEA]

เมื่อไหร่พีตจะยอมใจอ่อนเป็นของศิ
รอตอนใหม่น๊า~

[golove2]

พี่ศิหวงซะขนาดนี้
คงไม่ได้ไปแน่ ๆ

 

[nemonoy]

ศิขี้หวง  แต่น่ารักเนอะ ^^ สนุกมาก รอตอนต่อไปค่ะ

[sam3sam]

ก็ไปนอนบ้านพี่เขตกับช่างฟิตซะเลยสินายศิ

[myapril]

นี่ขนาดจะไปแค่คืนเดียวนะ คุณศิยังงอแงมากกกกกอ่ะ
ถ้าบอกว่าจะไปเขาใหญ่ จะได้ไปไหมเนี่ย ภัสดา

[White]

หวานกว่านี้ มีอีกมั้ย คะ

[wisky]

อย่างนี้พีตจะงานเข้ารึเปล่านี่แล้วจะทำไงถึงจะไปได้ล่ะอยากรู้เร็วๆ