บทที่ 25 ดีกรีลูกสะใภ้
.
.
.
หลังจากวางสายจากคนรักเสร็จ ภัสดาก็ขอตัวขึ้นมาพักผ่อนด้านบน ทิ้งให้นายทหารเรือนั่งคุยกับคนงานเก่าแก่ที่ห้องรับแขก ร่างบางหันซ้ายแลขวามองบรรยากาศของห้องพักแขกบ้านของหลักเขตอย่างชื่นชม รอบๆห้องตกแต่งด้วยไม้ไผ่ที่ขัดจนเงาวับแต่ยังคงความคลาสสิคของมันเอาไว้ กลิ่นไม้หอมอบอวลลอยตลบไปทั่วบริเวณห้อง โคมไฟสไตล์บาหลีให้แสงสว่างอยู่ข้างๆเตียงไม้สักสี่เสาสีน้ำตาล ส่งให้บรรยากาศของห้องยิ่งน่านอนพักผ่อนยิ่งขึ้นไปอีก ภัสดาปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ ค่อยๆสูดกลิ่นไอสไตล์บาหลีเข้าสู่ห้วงลมหายใจอย่างช้าๆ รสนิยมของหลักเขตยังคงคลาสสิคและน่าชื่นชมเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าเพื่อนสนิทของร่างบางจะไปเอาดีทางด้านรับใช้ชาติเป็นทหารเรือผู้เกรียงไกรตามความสมัครใจของตัวเอง แต่หลักเขตก็ยังคงไม่ทิ้งงานอดิเรกของตัวเอง นั่นก็คือ การสะสมผลงานทางศิลปะสไตล์บาหลี จึงไม่แปลกที่ เพื่อนๆในกลุ่มชอบไปพักที่บ้านของนายทหารเรืออยู่บ่อยๆ
ใจกวัดคิดไปถึงคนหล่อที่ชอบยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างศิขรินทร์ ที่โวยวายขอตามมาให้ได้ และแน่นอนว่าภัสดาเองก็ไม่ยอมตามใจคนรักอย่างแน่นอน เพราะเขาและหลักเขตมาติดต่อเรื่องงานคงจะอยู่ไม่กี่วัน ส่วนอู่ซ่อมรถก็ฝากให้ไอ้ตั้ม ไอ้ดล จัดการดูแลไปก่อน แต่ทางฝ่ายศิขรินทร์นั้น ภาระงานในมือเยอะตามประสาประธานบริษัทใหญ่ ทุกวินาทีเป็นเงินเป็นทอง ขืนร่างบางตามใจปล่อยให้มาด้วย บริษัทคงวุ่นวายน่าดู หากไอ้ศิมันได้ออกลายแล้ว มันไม่มีทางที่จะกลับไปทำตัวเชื่อฟังเขาเหมือนเดิมแน่นอน และกว่าที่จะปราบมันให้อยู่หมัด ไม่ดื้อตามมา ก็เสียจูบไม่อยู่หลายที หวิดจะเสียตัวอยู่รอมร่อ แต่ก็ใช้ความฉลาดที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดเอาตัวรอด มาถึงทุกวันนี้ ความจริงมันก็รักษาสัญญาเป็นอย่างดีนั่นแหละว่าถ้าเขาไม่พร้อมมันก็จะไม่ทำ แต่ใครบอกว่าคนรักษาสัญญาจะไม่หื่
ภัสดาเปิดกระเป๋าเดินทางเทเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ออกมากองอยู่บนเตียงนอน ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มออกมาอย่างอดมิได้ เมื่อนึกไปถึงใครบางคนที่เป็นคนจัดกระเป๋าเดินทางให้กับเขา ใคร ไม่ว่าภัสดาจะห้ามปรามอย่างไร เจ้าของอินทราทิพย์กรุ๊ปก็ไม่ฟัง ยื้อแย่งกระเป๋าของเขาไปแล้วลงมือจัดการเองเสร็จสรรพ คนตัวบางจึงจนปัญญาที่จะห้ามปราม ปล่อยให้ท่านประธานผู้มีอำนาจเต็มนั่งจัดไปตามอัธยาศัย เสร็จสมอารมณ์หมายเมื่อไรก็คงเลือกไปเอง รวมๆแล้ว เสื้อผ้าที่กองอยู่ตรงหน้าร่างบางอยู่ตอนนี้เป็นชุดที่ศิขรินทร์ชอบจัดให้คนเอวบางใส่ นึกย้อนไปแล้วก็น่าขำไม่หาย คนใส่กลับไม่ได้เลือก แต่คนไม่ได้ใส่กลับเจ้าบงการ บอกโน้นบอกนี่
‘ก๊อก..ก๊อก’ สงสัยจะเป็นหลักเขตที่มาเคาะประตูห้อง คิดได้ดังนั้น คนเอวบางก็รีบลุกเดินไปเปิดประตูต้อนรับเจ้าของบ้านทันที
“นอนได้หรือเปล่า? ไอ้น้องเล็ก” นายทหารเรือร่างสูงใหญ่เอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างห่วงใย เพราะชายหนุ่มรู้ดีว่า ภัสดา พิชัยภักดี ติดหมอนข้างมีชีวิตที่ชื่อศิขรินทร์ อินทราทิพย์ ขนาดไหน ภายนอกภัสดาอาจจะแสดงออกไม่ค่อยเก่ง แต่ทำไมเขาจะไม่รู้ว่า เพื่อนสนิทหน้าหวานของเขานั้นรักนักธุรกิจหนุ่มพันล้านมากแค่ไหน ดื้อเงียบ ขี้งอน เอาแต่ใจ อย่างภัสดา พิชัยภักดี มันจะต้องเจอเสืออย่างศิขรินทร์ปราบเนี่ยแหละดีแล้ว สมน้ำสมเนื้อกันดี
“ได้ซิครับ ไอ้เหี้ยพี่เขต...กูไม่ได้เรื่องมากขนาดนั้นซะหน่อย” ร่างบางหันหลังกลับ เดินมาล้มตัวนั่งลงบนเตียงนอนหลังใหญ่ภายในห้อง หลักเขตเดินตามเข้ามาแล้วพิจารณาใบหน้าของภัสดาอย่างเงียบๆ ยังไม่ถึงหนึ่งวัน เพื่อนสนิทของเขาก็ออกอาการว่าคิดถึงแฟนเสียแล้ว
“เหรอครับ...กูก็นึกว่า จะต้องโทรไปบอกให้ไอ้ศิมานอนให้มึงกอดเสียแล้ว”
‘ไอ้เผือกเน่าต่างหากล่ะที่กอดเขา...อย่างภัสดาเนี่ยนะจะไปกอดคนหื่นๆอย่างมัน จะมีก็แค่โอบๆเอาไว้เท่านั้นแหละ ก็ใครให้มันตัวใหญ่ล่ะ โอบทีอุ่นไปถึงหัวใจ’
“เดี๋ยวกูตบปาก ใครกอดใครว่ะ พูดมั่วๆ”
“ถ้าไม่เป็นความจริงแล้วจะร้อนตัวทำไมครับน้องเล็ก หึหึ” ให้ตายเถอะ หลักเขตเป็นคนที่สองที่หัวเราะทำนองนี้แล้วมันน่าสยดสยองที่สุด ส่วนคนแรกนั่นน่ะเหรอ ใครที่ไหนล่ะก็ไอ้ศิอย่างไงล่ะ รายนั้นลองได้หัวเราะโทนต่ำๆ ทุ้มๆ ซักทีสองที รู้ได้ทันทีเลยว่า หัวสมองอันชาญฉลาดของมันกำลังคิดทำมิดีมิร้ายเขาอยู่แน่ๆ
“ถ้าว่างมากถึง ขนาดมาเห่ามาหอนห้องแขกอย่างนี้ กูว่ามึงเอาเวลาว่างไปอาบน้ำพักผ่อนไม่ดีกว่าเหรอ” ร่างบางมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างเซ็งๆ จะมีซักกี่คนที่ภัสดา พิชัยภักดีแพ้ทาง สำหรับหลักเขตแล้ว ยามที่พวกเขาสองคนเถียงกันทีไร ชัยชนะแลเทพีโปรยดอกไม้มักจะไปอยู่ด้านของหลักเขตเป็นประจำ
“ฮ่าๆ พักผ่อนให้เต็มที่ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปเที่ยว” พอได้ยินคำว่าเที่ยว ทำเอาดวงตากลมโตของภัสดาเบิกขึ้นอย่างดีใจ ริมฝีปากบางยิ้มหวานอย่างถูกใจคำพูดของหลักเขตนักหนา หลักเขตมองท่าทางเป็นเด็กๆของเพื่อนสนิทอย่างระอา แกมอ่อนใจ ท่าทางอย่างนี้ซินะที่ไปเอาชนะใจของศิขรินทร์ได้
“ถ้ามึงโกหก ขอให้มึงไม่มีเมีย รักคุดตุ๊ดเมิน” ช่างเป็นคำสาปที่เจ็บแสบเข้าไปถึงทรวงเสียจริงๆ
“ไม่โกหกอยู่แล้วครับ ทหารตรัสแล้วไม่คืนคำ พักผ่อนให้เยอะ เอาแรงไว้เที่ยววันพรุ่งนี้” หลักเขตกำชับเพื่อนสนิทรอบสุดท้าย แล้วหันหลังเดินออกไป ทิ้งให้คนเอวบางนั่งเพล้อถึงวันพรุ่งนี้อย่างตื่นเต้น คงไม่ผิดที่เด็กในเมืองอย่างภัสดาจะตื่นเต้น ต่อการเที่ยวครั้งนี้ เพราะร่างบางไม่ค่อยมีเวลากับการหาความสุขใส่ตัวเองเท่าไร ทุกวัน ทุกเวลา และทุกวินาที ถูกคำว่า ‘งาน’ แบ่งเอาไปเกือบหมดสิ้น
ทันทีที่หลักเขตเดินพ้นจากประตูห้องไป ร่างบางก็รีบหอบชุดนอนที่ศิขรินทร์ยัดใส่กระเป๋าเดินทางมาให้เข้าไปในห้องน้ำและจัดการทำความสะอาดร่างกายตัวเองทันที ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที เรือนกายบอบบางของภัสดาในชุดนอนลายเสือยิ้มตาหยีก็เดินออกมาจากห้องน้ำ สบจังหวะกับโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนเตียงแผดเสียงร้อง บ่งบอกว่ามีผู้โทรเข้ามา คนเอวบางรู้ได้ทันทีว่าบุคคลที่กล้าโทรหาเขาในเวลาดึกๆดื่นๆอย่างนี้เป็นใคร ถ้าไม่ใช่.....
“สวัสดีอีกครั้งนะเผือกเน่า” ร่างบางกรอกเสียงแววหวานทักทายคนที่อยู่ปลายสายอย่างอารมณ์ดี ทำเอาศิขรินทร์ที่ถึงกับแปลกใจไม่น้อย เพราะคาดเดาไว้ว่าถ้าโทรหาคนรักตอนนี้คงไม่พ้นโดนดุและโดนด่าแน่ๆ แต่ทุกอย่างกับผิดคาด
“อ่า.....สวัสดีครับว่าที่ภรรยา” ทำเอานักธุรกิจหนุ่มฉายา อินทรีเงิน ไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“เคยนั่งอยู่ดีๆ แล้วมีควายเสกเข้าไปในท้องไหม” นั่นล่ะ! ภัสดา พิชัยภักดี เจ้าของอู่ซ่อมรถคนเดิม กลับมาแล้ว!
“ไม่เคยครับ แต่ถ้าพีตอยากจะลองทำผมก็ไม่ว่า แต่ช่วยเสกความรักเข้ามาด้วยได้ไหมครับ” ภัสดาถึงกับหลุดหัวเราะออกมาอย่างคบขัน จะมีซักกี่คนที่สามารถใช้คำพูดทลายความเฉยเมยของเขาได้ และศิขรินทร์ก็คือหนึ่งในนั้นที่มักจะสรรหาคำพูด และเรื่องเล่ามาสร้างรอยยิ้มให้กับเป็นประจำ
“อย่าเลย กูกลัวมึงท้องเสีย ...ได้ทานข้าวแล้วใช่ไหม” ภัสดาเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างห่วงใย ถ้าไม่มีเขาโคจรอยู่ใกล้ๆวงจรชีวิตของอินทรีเงินหน้าหล่อจะแปรปรวนทันที เพราะถ้าในยามปกติแล้ว จะเป็นเขาเสียมากกว่าที่เป็นฝ่ายบอกโน้นดูนี่ให้กับร่างสูง ไม่ว่าจะเรื่องทานข้าว เรื่องการพักผ่อน มีอยู่อย่างเดียวที่ศิขรินทร์ทำได้ดีโดยไม่มีที่ติ นั่นก็คือ ทำอาหาร
“ทานแล้วครับที่รัก ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง”
“ใคร!! ใครเป็นห่วง แค่ถามว่าทานข้าวเฉยๆ ไม่ได้บอกว่าเป็นห่วงซะหน่อย” ศิขรินทร์ถึงกับส่ายหัวไปมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจในความปากแข็งของอีกฝ่าย แต่ถึงอย่างนั้นก็ได้ว่าอะไรออกไป ริมฝีปากหนายิ้มหวานแล้วเอ่ยตอบคนรักไปว่า
“ไม่เป็นห่วง แต่หวงใช่ไหมครับ” และถ้าโทรศัพท์มีฟังชั่นสอดมือเข้ามาตามสายแล้วทุบคู่สนทนาได้ ป่านนี้ภัสดาคงทำไปตั้งนานแล้ว ใบหน้าสวยหวานแดงระเรื่อเป็นสีชมพูดด้วยความเขิน ไม่ว่าจะพูดคำไหน ประโยคไหนออกไป ดูเหมือนว่าจะไปเข้าทางไอ้อินทรีเจ้าเล่ห์หมด ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ เมื่อก่อนเคยเป็นอย่างไร ปัจจุบันก็เป็นอย่างนั้น เคยจีบเขาแบบไหน ปัจจุบันเป็นแฟนกันแล้ว ก็ยังไม่เลิกจีบ จนภัสดาเองก็เหนื่อยเกินจะห้ามปรามเลยปล่อยเลยตามเลย
“เฮ้ย! รู้ทันได้ไงว่ะ ฮ่าๆ” สาบานต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลก ว่าถ้าภัสดา พิชัยภักดี นั่งอยู่ข้างๆตอนนี้จะคว้าเอวเข้ามากอดแล้วระดมหอมแก้มอย่างไม่ลืมหูลืมตาเลยทันที ใครจะว่าศิขรินทร์ผู้เกรียงไกรคนนี้หื่นก็ไม่สน ก็แฟนน่ารัก น่าฟัดขนาดนี้ ถ้าไม่หื่นกับแฟนแล้วจะไปหื่นกับใคร
“จะน่ารักเกินไปแล้วนะครับ” มันยากเย็นแสนเข็ญเพียงไหน ที่ต้องหักห้ามใจตัวเองไม่ให้ขับรถไปเขาใหญ่ตอนนี้ ถ้าไม่ติดว่าคนเอวบางที่อยู่ปลายสายจะงอน ป่านนี้ ศิขรินทร์ คงถึงบ้านพักตากอากาศของหลักเขตที่เขาใหญ่ไปตั้งนานแล้ว
“ก็บอกแล้วไง ว่าไม่น่ารัก อย่างกูอ่ะ ภัสดาคนนี้มีแต่หล่ออย่างเดียว” ความหล่อหายไปหมด เหลือแต่ความสวยซิไม่ว่า ศิขรินทร์คิดอยู่ในใจอย่างขำขำ ขืนพูดออกไปว่าอีกฝ่ายสวย คงไม่พ้นโดนงอนข้ามจังหวัดแน่นอน แลเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นก็สอนให้เขาได้รู้ว่า ถ้าไปลองดีกับ ภัสดาผู้ชนะสิบทิศ
“โอเคๆ ผมไม่เถียง ที่รักผมหล่อที่สุดในสามโลกอยู่แล้ว”
“เอาแค่โลกเดียวไม่ได้เหรอ ทำไมต้องรวมโลกที่สองกับโลกที่สามด้วยอ่ะ” ภัสดาก็ยังเป็นภัสดาอยู่วันยันค่ำ เคยดื้ออย่างไรก็ยังคงดื้ออย่างนั้น ถึงแม้เจ้าตัวจะชอบเถียงเขาหนักหนาว่าเลิกดื้อแล้ว แต่เอาเข้าจริงๆ คนสวยก็ยังคงความดื้อเอาไว้ไม่เคยเปลี่ยนอยู่ดี
“ฮ่าๆ ...แล้วโปรแกรมวันพรุ่งนี้จะไปไหนกันครับ”
“ไอ้เขตจะพาไปเที่ยวด้วย อิจฉาไหมล่ะ เผือกเน่าอย่างมึงก็นั่งทำงานต่อไปนะ เดี๋ยวซื้อมันต้มไปฝาก” ทันทีที่ได้ฟังจบ ศิขรินทร์ถึงกับปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ จะมีคนรักที่ไหนไปเที่ยวเขาใหญ่แล้วซื้อมันต้มใส่ถุงมาฝาก ก็คงจะมีแต่ภัสดา พิชัยภักดีคนเดียวเท่านั้น ที่สามารถทำได้
“จะมันต้ม เผือกต้ม ถ้าเป็นพีตซื้อมาให้ อะไรก็เอาครับ”
“พูดเพราะ ประเลาะแดก รู้ทันหรอกน่า ....ฮ้าววว~” ท้ายประโยคมีเสียงหาวลากยาวตามมาด้วย แสดงว่า ได้เวลาที่เจ้าหญิงจะนิทราแล้วซินะ
“ง่วงแล้วเหรอครับ” ศิขรินทร์เอ่ยถามคนรัก พลางเอนกายลงบนเตียง มือซ้ายรวบหมอนที่เคยมีคนเอวบางหนุนนอนทุกคืนวันเข้ามากกกอดแล้วสูดกลิ่นกายของภัสดาที่ติดอยู่กับที่นอนและหมอนหนุน ทุกห้วงลมหายใจเข้าออกมันฟ้องอยู่หนักหนาว่าคิดถึงคนที่อยู่ปลายสายเหลือเกิน
“อืม นิดหน่อย” ทันทีที่ลมตัวลงนอน ร่างบางก็กวาดมือซ้ายไปยังด้านข้างของเตียงอย่างเคยชิน และเมื่อพบกับความว่างเปล่า ดวงตากลมหวานก็ค่อยๆเปิดขึ้นมาอย่างช้าๆ รู้สึกวูบโหวงขึ้นมาในหัวใจอย่างน่าประหลาด การได้อยู่ร่วมห้องกับศิขรินทร์ทำให้ภัสดาเสียนิสัย
และอย่างเช่นตอนนี้... ความเคยชินที่เคยมีวงแขนแข็งแกร่งคู่หนึ่งกกกอดทุกค่ำคืน ทำให้มวลอากาศรวบตัวพาลเย็นลงอย่างน่าแปลกใจ
“ห่มผ้าหรือยังครับ พีตอย่านอนดิ้นจนเตะผ้าห่มตกเตียงนะครับไม่ห่มผ้าเดี๋ยวจะเป็นหวัด อากาศที่เขาใหญ่ตอนกลางคืนจะหนาวมากๆเลย”
ภัสดาหลับตาฟังน้ำเสียงทุ้มกังวานที่เจือไปด้วยความห่วงใยอย่างตื้นตัน นอกจากป๊ากับแม่แล้ว จะมีเพียงศิขรินทร์เท่านั้นที่รู้ว่าเขานอนดิ้น และชอบเตะผ้าห่มกระจายตอนดึกอยู่เป็นประจำ ทุกคืนวันจะมีคนคอยจับขึ้นมาห่มให้ใหม่ แต่ในขณะนี้ และคืนนี้ คงจะไม่เป็นอย่างนั้น
“รู้แล้วน่า....” ลำแขนเรียวสวยกอดกระชับผ้าห่มผืนหนาอย่างต้องการให้ความอบอุ่นของผืนผ้าถ่ายทอดลงมาให้กับตัวเอง ไร้ซึ่งอ้อมกอดของคนตัวสูง ก็คงต้องให้ผ้าห่มช่วยขับไล่ความหนาวออกไปแทน ดวงตากลมหวานปิดลงอีกครั้ง ....พร้อมๆกับถ้อยคำสำคัญที่ศิขรินทร์จะบอกร่างบางก่อนนอนทุกคืน
“ขอบคุณที่รักผม.....ผมรักคุณนะ ภัสดา”
.
.
.
.
บรรยากาศตอนเช้าของบ้านพักตีนเขา อบอวลไปด้วยไอหมอกหนาที่แพร่คลุมรอบๆบริเวณบ้านพักตากอากาศของหลักเขต เจ้าของบ้านตำแหน่งใหญ่เดินสำรวจรอบๆบ้านอย่างถี่ถ้วนและออกกำลังกายไปในตัว ร่างสูงวิ่งเหยาะๆไปตามเส้นทางภายในไร่องุ่นเนื้อที่กว้างใหญ่ แต่ถ้าให้วิ่งโดยรอบก็คงจะเหนื่อยหอบลิ้นหอยพอดี เพราะเนื้อที่หลายร้อนไร่นั้นคงต้องใช้ม้าเป็นพาหนะในการสำรวจไล่ หลักเขตจึงสำรวจแปลงองุ่นที่อยู่ใกล้ๆกับตัวบ้านแทน ร่างสูงพูดคุยและ ทักทายกับคนสวนอย่างเป็นกันเอง ไร่องุ่นของชายหนุ่มจะมีบ้านพักให้สำหรับคนงาน จะแบ่งการปกครองออกอย่างชัดเจน มีหัวหน้าฝ่ายต่างๆ คอยดูและรับผิดชอบงานที่ได้รับหมาย ห่างจากไร่ออกไปเพียงไม่กี่กิโลมีโรงเรียนที่คุณแม่ของเขาเป็นผู้อุปถัมภ์ คนงานในไร่ส่วนใหญ่จะส่งลูกหลานไปเรียนโดยมีรถรับส่งที่ทางไร่จัดเตรียมไว้ให้แล้ว คนงานที่นี้จึงพร้อมใจกันเรียก คุณแม่ของเขาว่า แม่เลี้ยง และเรียกเขาว่าพ่อเลี้ยง
“ตื่นเช้าจังเลยนะครับ พ่อเลี้ยง” ลุงจิตต์ หัวหน้าคนงานเอ่ยทักชายหนุ่ม พร้อมๆกับตัดแต่งกิ่งองุ่นที่อยู่เหนือศีรษะไปด้วย
“ไม่เช้าหรอกครับ แต่ถึงเช้าอย่างไร ผมก็แพ้ลุงอยู่ดี” หลักเขตตอบกับไปอย่างนอบน้อม ถึงแม้ผู้สูงวัยจะมีศักดิ์เป็นลูกจ้าง แต่ชายหนุ่มก็ให้ความเคารพลุงจิตต์เสมือนญาติผู้ใหญ่ของตนเอง และที่คุณแม่ของเขาตั้งให้คุณลุงท่านนี้เป็นหัวหน้าคนงาน นั่นก็เพราะความขยันขันแข็ง และซื่อตรงของผู้สูงวัยนั่นเองที่ทำให้ได้รับความวางใจและเชื่อใจอยู่เสมอมา
“มันชินแล้วครับ นาฬิกาชีวิตปลุกเมื่อไร ร่างกายก็ตื่นเมื่อนั้น นิสัยคนแก่ก็อย่างนี้แหละครับ”
“ใครว่าลุงแก่ แถวๆบ้านผมยังเรียกว่าหนุ่มอยู่เลย” หลักเขตพูดจาหยอกล้อผู้สูงวัยอย่างสนิทสนม เรียกสายตาชื่นชมปนยกย่องจากคนงานที่ทำงานอยู่รอบข้างได้เป็นอย่างดี อะไรหลายๆอย่างในตัวของหลักเขตที่ทำให้คนรอบข้างเคารพย่ำเกรง ไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากพูด ใช้เพียงแค่สายตา เพียงแค่นี้ใครหลายๆคนก็ไม่กล้าต่อกรกับชายหนุ่มแล้ว
“คนหนุ่ม มันรู้จักพูดเอาใจคนแก่เว้ย!” ผู้สูงวัยหัวเราะอย่างอารมณ์ดี หลักเขตหยุดคุยได้สักพักก็ขอตัว เดินสำรวจไปยังแปลงอื่นๆ สายตาคมกล้ามองดูผลองุ่นสีเขียวที่รอมันเปลี่ยนสีด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ใจหนึ่งก็เสียดายชีวิตข้าราชการที่กำลังไปได้ดี อีกใจหนึ่งก็อยากกลับมาช่วยแม่ทำงาน แบ่งเบาภาระหนักหนาต่างๆที่ท่านได้รับ ถ้อยคำสัญญาที่เคยเอ่ยไว้กับมารดานั้น ตอกย้ำให้ชายหนุ่มได้แน่ใจอีกครั้งว่า
‘เป็นพ่อเลี้ยงไร่องุ่นก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไรนัก!’
หัวใจดวงน้อยของนายทหารเรือโผบินไปไกลแสนไหล ถวิลหาเนื้อคู่ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน จะมาเกิดหรือยังก็ไม่รู้ ใช้ชีวิตมาโดยอิสระไร้ข้อผูกมัดใดๆทั้งสิ้นทำให้นายทหารเรือนั้นมีความสุขไร้ความทุกข์มากร่ำกราย แต่ ณ ตอนนี้ เวลานี้ เริ่มที่จะเบื่อความโสดที่หวงนักหวงหนาอยู่เต็มประดา เพื่อนสนิทในกลุ่มก็ทยอยมีแฟนกันไปเรื่อยๆ เริ่มจากคนแรก คุณหมออริศราที่แต่งงานตั้งแต่เรียนจบใหม่ๆ คนที่สองก็ไอ้พีต ที่ตอนนี้กำลัง happy กับนักธุรกิจหนุ่มรวยพันๆล้าน และคนที่สาม คงจะเป็นคีตาดีไซเนอร์เอวบางที่มี กรุง วรยศ ตามขายขนมจีบอยู่ จะเหลือก็เพียงชายหนุ่มและติยะที่ยังคงไร้คู่ ไร้แฟน ไร้เมีย ล่องลอยไปในอากาศ ตามหารักแท้ จากใครคนใดคนหนึ่ง ที่พร้อมจะมอบความรักให้ ...
“คุณเนื้อคู่ครับ ป่านนี้คุณจะมาเกิดหรือยังนะ.....”
.
.
.
.
.
“ไอ้พีต..........ตื่น”
“...............................” เรือนกายบอบบางพลิกหนีจากอะไรซักอย่างที่ส่งเสียงดังหนวกหูรบกวนการหลับของเขา มือบางพลิกหมอนหนุนขึ้นมาปิดใบหน้าตัวเองและหลับต่อไป โดยไม่สนว่าคนที่จะมาปลุกจะเป็นใคร
“ไอ้น้องเล็ก ตื่นโว้ยยยยยยยยยย!!!”
“ไอ้.............ศิ เงียบๆดิ” เสียงหวานตะโกนตอบกลับมา ถึงแม้มันจะฟังดูอู้อี้สักเพียงใด แต่ก็ไม่ได้ทำให้หลักเขตได้ยินผิดพลาดไป
ชัดๆ
เน้นๆ
คนๆเดียว ที่ไอ้พีตมันชอบ นัวเนีย!
ชื่อของศิขรินทร์ที่หลุดออกมาจากปากของภัสดาเรียกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของหลักขตขึ้นมาทันที ร่างก้าวขึ้นไปบนเตียงนอนและจัดการปลุกคนขี้เซาอีกครั้ง โดยแอบอ้างชื่อของใครคนหนึ่ง เมื่อภัสดาได้ยินแล้วจะลุกขึ้นมาทันที
“อ้าวไอ้ศิ มาตั้งแต่เมื่อไรว่ะ!!!!” ร่างสูงแสร้งไปยืนตะโกนอยู่ข้างศีรษะของเจ้าของอู่ใหญ่ และก็เป็นอย่างทิ่คิด
“เฮ้ย! ไอ้เผือกเน่า ใครบอกให้มึงมา ก็บอกแล้วไงว่าวันนี้จะ.............................................กลับ” ร่างบอบบางผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินชื่อของคนรัก แต่เมื่อหันมองไปรอบๆห้องก็ไม่เจอกับไอ้นกอินทรีเจ้าเล่ห์สักตัว จะเจอก็แต่ ไอ้เวรเขากิโลเมตร ที่ยืนทำหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างอยู่ข้างๆเตียง
“ฮ่าๆ ๆ ๆ ก๊ากกกกกก ไอ้พีตผู้ยิ่งใหญ่สุดท้ายก็มีมาตกม้าตายให้กับ ท่านศิขรินทร์นี่เอง” หลักเขตพูดไปก็หัวเราะไป ยิ่งได้เห็นสีหน้าที่ตื่นตะลึงของภัสดาก็ยิ่งหัวเราะไปใหญ่ ทำเอาคนเอวบางที่นั่งอยู่บนเตียงหมดความอดทน
“ไอ้เหี้ยพี่เขต มึงตายยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เฮ้ย!!!!”
ภัสดากระโดดจากเตียงเข้าใส่หลักเขตที่ยืนอยู่ข้างเตียงด้วยความเร็วส่งผลให้ทั้งคุ่ต่างล้มลงไปยังพื้นพรมด้านล่างทันที เมื่อหลักเขตตั้งสติได้ก็เล่นกลับทันที ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใคร ภัสดางัดกระบวนท่าต่างๆออกมาเต็มที่ไม่สนว่าคนที่โดนเล่นงานอยู่นี้คือเพื่อนและพี่
“โอ๊ย!! ไอ้เหี้ยพีต กูเจ็บโว้ย” ความรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หน้าท้องแล่นริ้วๆขึ้นมาทันที จะเป็นอะไรถ้าไม่ใช่ไอ้คนหน้าหวานเอวบางมันต่อยท้องเขาเข้ามาอย่างจัง ภัสดาตัวบางก็จริง แต่ก็เรี่ยวแรงเยอะพอสมควร ไหนจะกระบวนท่าต่างๆที่อีกฝ่ายงัดขึ้นมาใช้หมด มวยไทยผสมเทควันโด ก็ทำให้นายทหารเรืออย่างหลักเขตก็น็อคได้เหมือนกัน
“ต่อไปอย่าเอาของสูงมาเล่นอีก”
“ห๊ะ!! ว่าไงนะ” อะไรสูงๆนะได้ยินไม่ชัดเจน
“กูบอกว่า ต่อไปอย่าเอาของสูงอย่างไอ้ศิมาเล่นอีก แค่ได้ยินชื่อมันก็กูหวาดผวาแล้ว”
“ฮ่าๆๆ .......อุ๊บบ!!....หึหึ” หลักเขตอยากเปิดปากหัวเราะออกมาดังๆ แต่ก็เกรงใจเพื่อนสนิทที่ตอนนี้นั่งหน้าบูดบึ้งอยู่ข้างๆ แต่มันก็อดที่จะปล่อยเสียงหัวเราะให้หลุดรอดออกมาไม่ได้
“ตกลง มึงกลัวมัน หรือมันกลัวมึง”
“มันต้องกลัวกูอยู่แล้ว แต่มึงอย่าไปบอกมันนะว่าบางทีกูก็เกรงๆมัน” ก็ไอ้เผือกเน่าที่อยู่กรุงเทพมันชอบงัดจูบขึ้นมาขู่ทุกที เผลอๆถ้าไปดื้อต่อหน้ามันบ่อยๆ จะได้โดนมันจับทำโทษแบบไม่รู้ตัว และนี่แหละคือสิ่งที่ภัสดากลัวที่สุด และกลัวจนขึ้นสมองเสียด้วย
“เออๆ เมียต้องเป็นใหญ่กว่าผัวอยู่แล้ว กูสนับสนุนเต็มที่!” สิ้นเสียงของหลักเขต มือบางๆก็ฝ่าอากาศไปกระทบกับศีรษะของหลักเขตอย่างจัง
“โอ๊ย!!”
“เมียบ้านมึงซิ ยังไม่ได้เป็นอะไรกันโว้ย” ถึงแม้อีกนิดเดียวมันจะเป็นก็เถอะ แต่ภัสดาคนนี้จะพยายามยื้อไว้ให้นานที่สุดเท่าที่เจ้าของอู่จะทำได้
“หึหึ..............รักกันนานๆนะ น้องเล็ก”
“รู้อยู่แล้วครับ กว่าจะหา หล่อๆ รวยๆ อย่างมันได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะไอ้เหี้ยพี่เขต!” สิ้นเสียงของภัสดาที่เอ่ยจบประโยค ทำเอาหลักเขตถึงกับอึ้งและนั่งอ้าปากอย่างไม่น่าเชื่อ
“ไอ้พีต........มึงแรงมาก”
“กูแรงมาตั้งนานแล้วล่ะ...ถ้าไม่แรงอย่างนี้ จะเอาอะไรไปปะถะกับแม่ผัวว่ะ” นั่นไงล่ะ เมื่อกี้ปฏิเสธนักหนาว่าไม่ใช่ผัว ไม่ได้เป็นเมีย แต่มาตอนนี้กลับพูดคำว่า แม่ผัวได้อย่างเต็มปากเต็มคำ สุดท้ายแล้วอาการของภัสดาก็ไม่ต่างจากอาการของศิขรินทร์เลยซักนิด
.
.
.
.
.
๐ ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเล้ยยยยยย ขอโทษที่หายไปนาน คนแต่งผิดไปแล้ว หน้าที่การงานมันเยอะจริงๆ
๐ เจอคำผิดตรงไหนก็บอกด้วยนะคะ แต่งแบบปั่น ไม่ลืมหูลืมตา
๐ สุขสันต์วัน Christmas มีความสุขมากๆนะคะ
รักและขอบคุณ
By chocolate love ~
หัวข้อ: | สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษ P.145 นิรันดร์ (05/05/59) (อ่าน 1805832 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก