หัวข้อ: | สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษ P.145 นิรันดร์ (05/05/59)

[CarToonMiZa]

พีตไม่ค่อยแสดงออกเลยยยยยยยย

[choijiin]

น้องพีทกับพี่ศิน่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 
อะไรมันจะหวานกันได้ขนาดนี้คะพี่น้อง
น้องพีทแบบว่าน่ารักมาก
พี่ศิก็อบอุ่นปนหื่นสมกันมากค่ะ
 
แต่ส่วนตัวแล้วอยากรู้เรื่องน้องคีย์กับพี่กรุงมั่ง
แบบว่าชอบเรื่องชาวบ้านค่า
รอดูศึกวันทรงชัยแม่ผัวปะทะลูกสะใภ้สุดสวยนะค้า
 

[ขนมสัมปันนี]

ค้างอย่างแรงเลย

[inspirer_bear]

พีตน่ารักอ้ะ ชอบบจังเลยยย

รอวันพีตเจอแม่สามี มันจะขนาดไหนกันเนี้ยยย

[boylove_yj]

คนแต่งเป็นไข้อย่างแรง T^T

ถ้าฝืนร่างกายไหว วันนี้ก็น่าจะทัน 

[boylove_yj]

บทที่ 26 .. ( ไม่สบาย)



หลังรับประทานอาหารเช้าเรียบร้อย หลักเขตก็จัดการเปลี่ยนอาชีพตัวเองอีกครั้งโดยครั้งนี้เป็นมัคคุเทศก์นำนายช่างใหญ่ประจำอยู่แห่งกรุงเทพเที่ยวรอบๆไร่องุ่น โดยมีพาหนะเป็นม้า ทั้งสองหนุ่มขวบม้าไปตามเส้นทางที่ทอดผ่านแปลงองุ่นเนื้อที่กว่าสี่ร้อยไร่ ตลอดสองข้างทางเต็มไปด้วยผลองุ่นสีดำสลับแดงมองดูเพลินตาไม่น้อย แปลงองุ่นแต่ละแปลงจะเจ้าหน้าที่และคนงานดูและอย่างใกล้ชิด เพราะคุณเข็ม มารดาของหลักเขตนั้นพิถีพิถันเรื่องการปลูกเป็นพิเศษ โดยองุ่นแต่ละแปลงจะมีข้อแตกต่างกันออกไป เนื้อที่ยี่สิบไร่ด้านหน้าของไร่นั้นปลูกองุ่นเพื่อให้นักท่องเที่ยวให้เดินชมเดินชิมได้ตามสะดวก ลึกเข้าไปอีกเป็นแปลงองุ่นที่ปลูกแล้วส่งออกนอกกินเนื้อที่ไปประมาณร้อยกว่าไร่ และส่วนที่เหลือก็ปลูกเพื่อทำไวน์ชนิดต่างๆ อีกทั้งยังมีโรงงานแปรรูปเมล็ดองุ่นไปทำเป็นเครื่องสำอางสำหรับคุณผู้หญิง โดยมีผู้เชี่ยวชาญทางด้านความสวยความงานของกรุงเทพมาดูแลอย่างใกล้ชิด




“พีต ทำไมไม่ใส่หมวก เห็นไหมว่าแดดมันร้อน เดี๋ยวก็เป็นหวัดพอดี”   หลักเขตปรายตามองเพื่อนสนิทแล้วเอ่ยวาจาดุแกมห่วงใย ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาให้กับความดื้อรั้นของภัสดา ได้แต่คิดในใจ ไปเอาว่าที่เมียอินทราทิพย์กรุ๊ปมาตกระกำลำบากหรือเปล่าหนอ?



“ไมเห็นจะร้อนเลย  นี่แหละดีแล้ว จะได้รับลมได้อย่างเต็มที่”   ทหารเรือผู้เกรียงไกรทอดถอนลมหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ อยากจะโทรไปฟ้องให้อินทรีเงินที่กรุงเทพได้รับรู้เสียเหลือเกินว่า ภัสดาที่แสนจะน่ารักน่าฟัดของมันน่ะดื้อรั้นเอาแต่ใจขนาดไหน อยากเอาความคิดในใจมาปฏิบัติจริงเสียเหลือเกิน แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะขืนทำอย่างนั้น หลักเขต พ่อเลี้ยงไร่องุ่นสุดหล่อคงเหลือแต่ชื่อแน่ๆ!



“บอกอะไรไปก็ทำตามเถอะน่า ใครเป็นพี่เป็นน้องให้มันรู้เรื่องบ้าง”   ร่างสูงแสร้งทำน้ำเสียงเข้มดุ หวังที่จะให้คนเอวบางที่บังคับสีหมอกอยู่ข้างๆ หวาดกลัวและปฏิบัติตามคำบอกกล่าวของตัวเอง แต่หลักเขตก็ลืมไป ว่า ฉายาของภัสดาที่ศิขรินทร์ตั้งให้นั้นมันคือ..................



“ไม่ใส่โว้ย!! มันไม่เท่ห์”      ภัสดาผู้ชนะรอบทิศ  นี่แหละ สมยานามของคนสวยเลยล่ะ



“เป็นหวัดขึ้นมากูจะหัวเราะสมน้ำหน้าเลยคอยดู”     



“ถ้าเป็นก็มีคนดูแล ไม่เห็นจะยากตรงไหน”    น้ำเสียงแววหวานเอ่ยรำพึงแผ่วเบา เพราะไม่อยากให้เพื่อนสนิทได้ยิน ริมฝีปากบางอมยิ้มหวานยามคิดถึงใบหน้าของบุรุษพยาบาลที่พ่วงตำแหน่งคนรัก 



“อ๋อ! ที่ไม่ใส่หมวกเพราะอยากเป็นหวัด แล้วกลับไปอ้อนไอ้ศิใช่ไหมล่ะ ความคิดขั้นเทพ พี่ขอคารวะศิษย์น้อง”     ใบหน้าหวานหันไปมองหลักเขตอย่างหงุดหงิด เมื่อกี้ก็พูดเบาแล้วนะ แล้วทำไมไอ้เหี้ยพี่เขตมันถึงได้ยินอีกล่ะ หรือว่า..... เขาจะคิดดังเกินไป!



“ไม่ใช่โว้ย! เหี้ยพี่เขต มึงช่วยขี่ม้าไปเงียบๆได้ไหม  แม่งเสียบรรยากาศหมด”   



ภัสดาแสร้งทำโมโหเพื่อกลบเกลื่อนความอาย  แต่กิริยาท่าทางต่างๆก็ไม่สามารถหลุดพ้นสายตาคมกริบที่จ้องจับผิดของหลักเขตไปได้เลยซักนิด ดูเหมือนว่าตั้งแต่นายช่างใหญ่สุดโหดมีแฟนเป็นตัวเป็นตนก็มีพฤติกรรมแปลกๆมาให้นั่งดูอยู่หลายต่อหลายครั้ง ไม่ว่าจะเป็นโมโหกลบเกลื่อน ชอบยิ้มแล้วนั่งหัวเราะคนเดียว มองหน้าจอโทรศัพท์แล้วบ่นงึมงำจับความไม่ได้ ร้องเพลงลูกทุ่งที่มีเนื้อหารักกันปานจะแดกหัวกัน แต่น้ำเสียงกับลีลามันไม่ให้ แต่ภัสดาก็สามารถทำออกมาได้อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว  นี่ซินะ ปรากฏการณ์ที่เรียกว่า ปาฏิหาริย์ของรัก 



“คร้าบบบบบ!! ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ หึหึ  กูเชื่อมึงครับ”     



ภัสดาจนปัญญาที่จะสรรหาวาจาดุเด็ดเผ็ดมันส์สาดใส่เพื่อนสนิท เพราะตั้งแต่คบกับศิขรินทร์มา คนตัวสูงจอมเผด็จการก็สั่งห้ามไม่ให้พูดคำหยาบ คราแรกก็แข็งข้อตอบกลับไป เพราะเป็นคนไม่ค่อยทำตามคำสั่งใคร แต่พอมาเจอจูบพิฆาตลากวิญญาณ ทำเอาคนเก่งคนดีอย่างภัสดา พิชัยภักดี ยอมลงให้กับศิขรินทร์อย่างจำยอม  จะมีก็แต่มึงๆ กูๆ เท่านั้นที่ร่างบางยังคงยึดภาษาพ่อขุมรามคำแหงไว้ และศิขรินทร์ก็ไม่ได้เอ่ยวาจาห้ามปรามแต่อย่างใด



พูดคุยลับฝีปากไปตลอดทางจนม้าสายพันธุ์ต่างประเทศทั้งสองตัวก็นำภัสดาและหลักเขตเข้ามายังเขตน้ำตกสายเล็กที่ไหลลงมาจากเนินเขาผาดผ่านไร่ของนายทหารเรืออย่างสวยงาม เมื่อสองสามปีที่แล้ว คุณเข็มแม่ของหลักเขตยังไม่เปิดพื้นที่บริเวณน้ำตกให้กับนักท่องเที่ยวได้เข้ามาชม เพราะเกรงว่าบรรดานักท่องเที่ยวหลากหลายเชื้อชาติจะเข้าไปทำลายพื้นที่น้ำตกให้เสื่อมโทรม แต่เมื่อหลักเขตได้ยื่นมือเข้ามาบริหารจัดการก็บูรณะพื้นที่ของน้ำตกให้สวยงามและเปิดให้นักท่องเที่ยวได้เข้าชม เพราะจำนวนนักท่องเที่ยวที่หลั่งไหลเข้ามาเที่ยวชมไร่จะได้มีกิจกรรมสรรทนาการเพิ่มขึ้นไปอีก โดยมีเจ้าหน้าที่ประจำอยู่ทุกจุดอย่างเข้มงวดเพื่อความปลอดภัยของแขกและความปลอดภัยของน้ำตกนั่นเอง



“ทำไมเด็กๆพวกนั้นถึงต้องทำงาน มึงใช้แรงงานเด็กเหรอไอ้เขต”   ร่างหันไปถามหลักเขตอย่างสงสัย แล้วหันกลับไปมองกลุ่มของเด็กๆอายุประมาณประถมมัธยมกำลังขุดดินอยู่ข้างทาง น้ำเสียงหวานใสตำหนิเพื่อนสนิทอย่างชัดเจน ภัสดามักจะอ่อนไหวง่ายกับเรื่องของเด็ก หลักเขตถึงรีบชี้แจงออกไปโดยเร็ว



“ใช่ซะที่ไหนล่ะ  เด็กพวกนั้นเป็นลูกของคนงาน ถึงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์เมื่อไร พ่อแม่ก็จะให้มารับจ้างทำงานเล็กๆน้อยๆในไร่ และกระผมก็ให้ค่าแรงตอบแทนไปครับ”




“ขุดดินเนี่ยนะงานเล็กๆน้อยๆ ไร่มึงโหดมากอ่ะ”   




“พีต ฟังนะ เด็กๆเหล่านี้โตมากับผืนดินในไร่ เขารับเครื่องมือเหล่านี้จนชินและชำนาญ  แล้วดูให้ชัดอีกทีซิ ว่าเด็กๆมีสีหน้าเป็นอย่างไร ร้องไห้เหรอ?”




ภัสดาหันกลับไปมองอีกครั้งก็เป็นอย่างที่หลักเขตพูด เด็กๆเหล่านั้นไม่ได้แสดงสีหน้าว่าไม่อยากทำงาน งอแง หรือทุกข์ใจแต่อย่างใด เด็กชายเด็กหญิงต่างหัวเราะเสียงใสวิ่งหยอกล้อกันไปมา แกล้งเพื่อนที่อยู่ข้างๆ และวิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนาน เมื่อแกล้งเพื่อนสมใจอยากก็หันกลับมาทำงานเหมือนเดิม




“น่าสงสารอยู่ดีนั่นแหละ แล้วมึงให้ค่าจ้างเด็กๆพวกนี้กี่บาท”   




“ประมาณสองถึงสามร้อย ทำไม่เต็มวันหรอกนะ เพราะกูไม่ให้ทำ เดี๋ยวจะไม่สบายไปโรงเรียนไม่ได้พอดี ถือว่าให้ค่าขนมเขาไปโรงเรียนน่ะ” 



“กูแทบจะหลั่งน้ำตาในความรักเด็กของมึง” 




 ร่างบางเอ่ยวาจาเหย้าเพื่อนสนิทอย่างแกล้งๆ หลักเขตขาดพ่อมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะท่านเสียชีวิตในหน้าที่ และกว่าที่คุณเข็มมารดาของหลักเขตจะหล่อหลอมบุตรชายให้มาถึงจุดนี้ไม่ใช่เรื่องยาก ไหนจะปมด้อยเรื่องพ่อ ไหนจะเสียงวิภาควิจารณ์ของเหล่าเครือญาติฝ่ายบิดาที่ไม่ค่อยต้อนรับหลักเขตและมารดาเท่าไร จนในที่สุดเพื่อนสนิทของเขาก็ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ได้เป็นทหารเรืออย่างที่ใจใฝ่ฝัน เพราะอยากเดินตามรอยของบิดา ถึงแม้ว่าผู้เป็นพ่อจะเป็นทหารบกก็เถอะ คุณเข็มไม่ได้ห้ามปรามแต่อย่างใด กลับสนับสนุนให้บุตรชายได้ทำตามสิ่งที่ชอบ แต่ก็ได้ตกลงเงื่อนไขไว้ว่า  เมื่อหลักเขตทำตามความฝันของตัวเองได้แล้ว จะต้องกลับมาทำงานบริหารไร่องุ่นต่อไป ห้ามโต้แย้งหรือมีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น




“นับวัน ความกวนตีนของมึงก็ยิ่งเพิ่มตามอายุทุกทีซินะไอ้เหี้ยน้องเล็ก”     




“นั่นเป็นคำชมเหรอ ขอบคุณครับ”   ภัสดาส่ายหน้าไปมาอย่างทองไม่รู้ร้อนแล้วควบม้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิม  เสียงน้ำไหลกระทบหินดังแว่วๆมาตามลม ทำ เอาเด็กกรุงเทพอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ ใจกวัดล่องลอยตามลมพัดไปหาใครคนหนึ่งที่นั่งซ็นเอกสารอยู่บนตึกอินทราทิพย์กรุ๊ป  ว่าถ้าหากได้มาด้วยกันมันจะต้องดีกว่านี้แน่นอน แต่ก็ไมเป็นไร  ไว้ค่อยหาโอกาสมาก็ไม่สาย น้ำตกในไร่องุ่นของหลักเขตมันไม่วิ่งไปไหนอยู่แล้ว ทุกการกระทำและสีหน้าท่าทางทั้งหมดของภัสดาอยู่ในสายตาที่จ้องจับผิดตลอดเวลา และนั่นก็ทำให้นายทหารเรือได้รู้ว่า เพื่อนสนิทของเขากำลังปล่อยใจปลิวตามสายลม ไปหาแฟนที่กรุงเทพเป็นแน่ๆ




“คิดถึงไอ้ศิอยู่ล่ะซิ รักมันมากขนาดนั้นเลยเหรอ”  ว่าพลางตวัดท่อนขาแข็งแรงลงมาจากหลังมาแล้วจูงม้าไปมัดไว้ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ให้เจ้าอาชาให้เล็มหญ้าที่ขึ้นประปรายอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ภัสดาเองก็ทำเช่นนั้นอยู่เหมือนกัน มือบางลูบเส้นขนนุ่มสวยที่คอมาอย่างเอาใจ และเมื่อได้ยินคำถามของหลักเขตก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปทันที ใจอยากจะแสร้งทำท่าทีโวยวาย ที่อีกฝ่ายมาถามอย่างนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างนั้นต่อหน้าเพื่อนสนิทที่คบกันมาเป็นสิบๆปีทำไม




“ก็พอๆกับที่มันรักกูนั่นแหละ”    คำตอบของนายช่างใหญ่สร้างความพอใจให้กับหลักเขตมหาศาล นับว่าพัฒนาการของภัสดาเริ่มเข้าใกล้จุดดียอดเยี่ยม ใครหลายๆคนบอกว่มันหยิ่ง บอกว่ามันเย็นชา นิ่งเกินไป แต่หารู้ไม่ว่า ใบหน้า




พูดเสร็จก็เดินนำหน้าเข้าสู่เส้นทางที่นำสู่ผืนน้ำตกทันที ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ ที่สามารถเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองต่อเพื่อนสนิทได้ มันไม่ง่ายเลยนะที่ต้องมายอมรับสารภาพเรื่องของหัวใจต่อหน้าคนอื่นที่ไม่ใช่ แต่มันก็ไม่ยากเท่าไรถ้ายอมรับความรู้สึกจากหัวใจแล้วถ่ายทอดให้คนอื่นได้รับรู้




“ก็ขอให้รักกันนานๆ จนกว่าจะตายจะจากกันแล้วกันนะ”  หลักเขตเดินตามมาตบบ่าเพื่อนสนิทแล้วส่งยิ้มกำลังใจให้  ร่างบางหันไปยิ้มเพื่อนแล้วยกแขนโอบคออย่างตอบแทน ทั้งสองคนเดินคุยกันไปแกล้งกันไป เรียกสายตาของนักท่องเที่ยวที่นั่งพักผ่อนอยู่ตามร่มไม้ใหญ่ได้เป็นอย่างดี ตลอดเส้นทางที่เต็มไปด้วยหินน้อยหินใหญ่ทำให้ค่อนข้างที่จะเดิมลำบากอยู่พอสมควร หัวหน้าเจ้าหน้าที่ประจำน้ำตกเดินเข้ามาทักทายเจ้าของไร่อย่างนอบน้อม หลักเขตยิ้มรับไถ่ถามเรื่องงานเล็กน้อย แล้วปล่อยให้หัวหน้าเจ้าหน้าที่ไปทำงานต่อ ส่วนตัวเองก็พาเพื่อนสนิทเดินชมน้ำตกสวนทิศทางของกระแสน้ำ ขึ้นไปยังน้ำตกชั้นแรกๆ เพราะบริเวณนั้นค่อนข้างเงียบ เนื่องจากปิดไว้เพื่อรักษาต้นน้ำให้สมบูรณ์น่าเล่น




“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!”  ไม่พูดพร่ำทำเพลง ทันทีที่ถึงที่หมาย ภัสดากิวิ่งสี่คูณร้อยเมตร กระโดดลงสู้แอ่งน้ำข้างหน้าธารน้ำตกทันที หลักเขตที่ยืนอยู่บนโขดหินด้านบนตะโกนถามมาว่าทำไมไม่ถอดเสื้อ ถอดกางเกงให้เรียบร้อย แล้วค่อยลงไปเล่น เพราะกลัวว่าถ้าใส่เสื้อกับกางเกงเปียกๆกับบ้านพัก มีหวังไอ้พีตจอมดื้อได้หนาวสั่นและเป็นไข้แน่ๆ



“ไม่อยากถอด!  ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่หนาวหรอก”     ใครหน้าไหนมันจะเปลื้องเสื้อผ้าโชว์รอยจูบที่มีอยู่ตามตัวให้คนอื่นเห็นกันล่ะ ศิขรินทร์จอมเจ้าเล่ห์ ช่างร้ายกาจ พอเขาบอกว่าจะไปทำธุระกับเพื่อนที่ต่างจังหวัดและต้องพักค้างคืน ไอ้ประธานหน้าหล่อจอมหื่นก็จับเขาโยนลงบนเตียงปล้ำถอดเสื้อผ้าและสร้างรอยจูบไปตามแผงอกและหน้าท้องเต็มไปหมด ไม่ว่าจะห้ามปรามอย่างไร ไอ้เผือกเน่ามันก็ไม่ฟัง ก้มหน้าก้มตาแทะเล็มเนื้อเขาอย่างสบายอกสบายใจ คิดแล้วมันน่าโมโหจริงๆ




“เออๆ  มึงนี่ดื้อเป็นที่หนึ่งจริงๆ”   หลักเขตส่ายหน้าเล็กน้อยแกมเหนื่อยใจที่ไม่ว่าตนเองจะบอกจะกล่าวเรื่องอะไร น้องเล็กของคุณแม่เข็มก็ค้านเถียงกลับมาอยู่ตลอด เหนื่อยใจแทนแฟนมันจริงๆ ไม่รู้ว่ากว่าที่ไอ้ศิมันจะคุมเพื่อนสนิทเขาได้ จะต้องเหนื่อยและปวดหัวแค่ไหน




“ลงมาเถอะน่า มาดำน้ำแข่งกัน ใครแพ้เลี้ยงเหล้า”   ร่างบางที่ลอยคออยู่ในสายน้ำ ตะโกนเร่งเพื่อนเสียงดัง หลักเขตถอดเสื้อถอดกางเกงเสร็จก็กระโดดลงสู่ผืนน้ำด้านหน้าตามคำเรียกร้องของภัสดาทันที




“แล้วถ้าชนะล่ะ”




“ก็เลี้ยงเหล้าเหมือนเดิม”




“งั้นกูไม่แข่ง ขอเล่นเฉยๆ”




“มึงก็ต้องเลี้ยงเหล้าเหมือนเดิม”   




มันกลับมาแล้ว ไอ้ข้ออ้างที่จะทำให้เขาเสียตังค์ กลับมาหลอกหลอนอีกครั้งหลังจากที่ห่างหายไปเป็นเดือนๆ เพราะเพื่อนๆในกลุ่มต่างพากันยุ่งเลยไม่ค่อยได้นัดเจอกันเท่าไร  สงสัยเจ้าของอู่ใหญ่จะเก็บกดมาแน่นอน




.
.
.
.
.
.





ปวดหัว  !    หงุดหงิด !   ร้อน !      นี่เขาเป็นอะไรเนี่ย



เรือนกายโปร่งบางนอนพลิกตัวกลับไปกลับมาบนเตียงนอนในห้องนอนใหญ่คอนโดของศิขรินทร์ หรือ ‘บ้าน’  สำหรับภัสดาและศิขรินทร์  ใบหน้าหวานมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาตามไรผมและซอกคอมกรุ่นร้อน  ดวงหน้าสวยหวานแดงจัดเพราะพิษไข้ มือบางพยายามกระชากผ้าห่มผืนใหญ่ให้พ้นจากลำตัว ริมฝีปากอวบอิ่มละเมอเรียกเชื่อของใครบางคนที่อยู่ในห้วงความรู้สึกตลอดเวลาทั้งยามหลับและยามตื่น 




“ไอ้ศิ ร้อน.....”    เปลือกตาบางหนักอึ้ง แต่ร่างบางก็พยายามฝืนกลไกของร่างกายที่ต้องการพัก ให้เปิดขึ้นมา เพื่อกวาดหาเจ้าของชื่อที่เรียกไปเมื่อกี้นี้    ร่างสูงที่นั่งเฝ้าไข้อยู่ใกล้ๆคนรัก รีบจับผ้าห่มผืนหนาที่ภัสดากระชากออกจากตัวเอาไว้ แล้วกคลุมกลับขึ้นไปใหม่  ดวงตาคมเข้มก้มมองดวงหน้าหวานของภัสดาที่ยามนี้ถูกพิษไข้รุมเร้าอย่างสงสารจับใจ เกือบจะอุ้มไปส่งโรงพยาบาลอยู่หลายคราว แต่ก็ต้องตัดใจ เพราะร่างบางเคยลั่นวาจาไว้ว่า ถ้าตัวเองป่วยและตื่นขึ้นมาในห้องพักคนป่วยของโรงพยาบาลแห่งใดแห่งหนึ่ง เจ้าตัวจะงอน และโกรธทันที ร่างสูงท่องจำขึ้นใจเป็นอย่างดี เลยพยายามเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คนรักเพื่อลดอุณหภูมิของร่างกายให้อยู่ตลอดเวลา




“ครับ...ผมรู้แล้ว  ร้อนก็ต้องห่มครับ”   มือหนาจับผ้าชุบน้ำแล้วเช็ดไปตามใบหน้าและลำตัวของคนรักอย่างห่วงใย หัวใจที่แกร่งดุจดังหินผาบัดนี้ร้อนระอุเต็มไปด้วยความเป็นห่วงคนรักอย่างมากมาย ผิวเนื้อนวลใต้ฝ่ามือหนาของศิขรินทร์ร้อนจัดอย่างกับถ่านสุมไฟ ไม่ว่าจะแตะไปตรงที่ไหน ความร้อนที่ถ่ายทอดสู่ฝ่ามือหนาก็ร้อนจัดเหมือนๆกัน




“ไม่เอา......มันร้อน............”     เรือนร่างบอบบางดิ้นไปมาเพราะถูกขัดใจ แต่กระนั้นเปลือกตาบอบบางก็ยังปิดสนิทอยู่อย่างเหมือมเดิม เจ้าตัวคงจะสู้และฝืนความหนักอึ้งที่เปลือกตาไม่ไหว แต่ถึงอย่างนั้น ริมฝีปากเรียวบางก็พกเพ้อ ละเมอความต้องการของตัวเองอยู่ตลอดเวลา




“ทนหน่อยนะครับ  เดี๋ยวก็หายร้อน”     ใบหน้าหล่อเข้มก้มลงไปจุมพิตที่หน้าผากชื้นเหงื่ออย่างปลอบโยน ริมฝีปากหนาลากมาหยุดที่เปลือกตาบางแล้วกดน้ำหนักจุ๊บเปลือกตาของคนรักแล้วเลื่อนตำแหน่งเป็นพวงแก้มใสที่บัดนี้เห่อแดงสุดปลั่งเพราะความร้อนจากอุณหภูมิที่ผิดปกติของร่างกาย และเมื่อมาถึงที่หมายสำคัญร่างสูงก็ค่อยกดน้ำหมักลงบนกลีบปากร้อนของร่างบาง บดเคล้าคลึงอย่างอ่อนหวานและอ่อนโยน จุมพิตปลุกเจ้าหญิงนิทราให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง




เปลือกตาบางค่อยๆเปิดขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ร่างบางตัดใจลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แสงสว่างจากหลอดไฟบนเพดานทำเอาคนเป็นไข้หยีตาอย่างไม่สบอารมณ์ แสงไฟสาดเข้าม่านตาได้ไม่นาน เงาดำทะมึนของใครบางคนก็พาดบังแสงไฟที่ตกกระทบมายังใบหน้า ฝืนแรงหนักอึ้งของเปลือกตาอีกครั้ง ใบหน้าหล่อเหลาที่เจือไปด้วยความห่วงใยและเป็นกังวลของศิขรินทร์ก็ชัดเจนขึ้นมาทันที




“ศิ..............”   เสียงที่เคยหวานใสดุจดังระฆัง บัดนี้แหบแห้งเพราะไร้หยดน้ำเข้าไปหล่อเลี้ยงภายในลำคอ




“ครับ.........”    ร่างสูงส่งยิ้มให้กับคนป่วยแล้วก้มลงหอมหน้าผากมนอย่างรักใคร่ มือบางของภัสดายกขึ้นกอดลำคอหนาของศิขรินทร์ ลมหายใจกรุ่นร้อนที่ภัสดาปล่อยออกมาทำให้ร่างสูงได้รู้ว่า ตอนนี้ร่างบางกำลังทรมานเพราะพิษไข้อย่างหนัก




“ปวดหัว...อยากอ้วก”    สิ้นเสียงของคนรัก ร่างสูงก็ตวัดผ้าห่มผืนหนาให้พ้นลำตัวโปร่งบางทันที ลำแขนแข็งแกร่งสอดเข้าที่แผ่นหลังและเรียวขาของภัสดาแล้วยกขึ้นมาแนบแผ่นอกแกร่ง เรียวขาแข็งแกร่งมุ่งหน้าสู่ห้องน้ำทันที ศิขรินทร์ก้มหน้ามองใบหน้าสวยหวานของคนรักอย่างสงสาร ยามนี้ภัสดาผู้ชนะรอบทิศได้หายไปแล้ว เปลือกตาบางปกปิดดวงตากลมหวานที่มองตอบเขาอย่างรักใคร่ อยากให้พีต ที่ร่าเริง ดื้อรั้น เอาแต่ใจกลับมาอีกครั้ง ไม่ใช่ภัสดาที่อ่อนแอ และหมดแรงในตอนนี้




“ไปโรงพยาบาลเถอะนะครับ”   กลั้นใจถามในคำถามที่พอจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ก็ยังหวังว่าคนดื้อจะยอมตกลงไปตามที่เขาขอ




ตุ๊บบ!!!!    ทันทีที่ได้ยินคำว่าโรงพยาบาล มือบางกำหมัดแล้วทุบลงนแผ่นอกของคนรักอย่างขัดใจ แม้เรี่ยวแรงจะหดหายแต่ถึงอย่างนั้นมือบางทั้งสองข้างก็พยายามทำร้ายร่างกายของคนอุ้มอย่างไม่ยอมแพ้




“โอเคๆ ไม่ไปก็ไม่ไป”     ริมฝีปากหนาเอ่ยชิดกระหม่อมบางแล้วสูดความหอมประจำตัวของคนรักอย่างเอาใจ เมื่อได้รับคำตอบที่พอใจ ภัสดาก็กลับมาเป็นคนป่วยไร้เรี่ยวแรงอีกครั้ง  ศิขรินทร์วางร่างโปรงบางที่อ่างล้างหน้า มือหนาลูบแผ่นหลังบอบบางไปมาอย่างปลอบโยน  ภัสดาก้มหน้าลงอ่างพยายามเอาน้ำเหนีวๆขมๆที่อยู่ในลำคอออกมาให้หมด แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร มันก็ไม่ออก จนในที่สุด เรือนกายโปร่งบางก็หน้ามืดซบอกแกร่งของคนรัก




“พีต!!”    ลำแขนแข็งแรงตวัดเอวบางของคนรักเข้าสู่อ้อมแขนของตัวเองทันที  ศิขรินทร์ตวัดร่างบางขึ้นแนบอกอีกครั้งแล้วพาออกไปนอนยังเตียงนอน มือหนายกโทรศัพท์เครื่องเล็กขึ้นมาต่อสายถึงคุณหมอประจำบ้านอินทราทิพย์ทันที  รอสายได้ไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย และเมื่อเขาแจ้งไปว่าคนรักไม่สบาย ผู้สูงวัยที่ดำรงตำแหน่งแพทย์ประจำตระกูลก็รีบวางสายและบอกจะมาให้ถึงโดยเร็ว




“ศิ.......กอดหน่อย”    เมื่อได้ยินดังนั้น ร่างสูงก็ค่อยๆสอดตัวเข้าไปนอนเคียงคู่คนรักแล้วตวัดร่างโปร่งบางเข้ามาแนบอกอย่างต้องการถ่ายถอดความร้อน เรียวแขนแข็งแรงสอดเข้าไปยังท้ายถอดของร่างบางเพื่อให้ต้นแข็งแกร่งของตนเองเป็นหมอนของคนป่วย  ลมหายใจกรุ่นร้อนของภัสดาเป่ารดลำคอของร่างสูง มือบางโอบกอดแผงอกของศิขรินทร์เอาไว้ ร่างสูงก้มมองคนรักด้วยแววตาที่เป็นห่วงและสงสารจับใจ ริมฝีปากหนากดจุมพิตหน้าผากมนไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง




“อย่าเป็นอะไรนะที่รัก”   







.
.
.
.
.

๐  อากาศเปลี่ยน อย่าลืมดูแลสุขภาพกันนะคะ เดี๋ยวจะป่วยแบบนายเอกของเรา
๐  รักและคิดถึงคนอ่านทุกคน
๐ เที่ยวปีใหม่ด้วยความระมัดระวังนะคะฃ
๐ ขี้เกียจจัดบรรทัด อ่านกันแบบนี้ได้หรือเปล่าอ่ะ 


รักและขอบคุณ
By  Chocolate love ~

[poppyk]

เขิลลลลลลล -//////-

[POPEA]

ศิดูแลดีมากเลยอ่ะ !
 

[autumnale]

ศิดูแลพี่พีตอย่างดีเลยอ่ะ กรี๊ดดดด

[moobarpalang]

หวาน-///-

[Horizon]

ป่วยจนได้ สมความตั้งใจ
รักษาสุขภาพเช่นกัน
แก้คำผิดด้วยนะ >สมญานาม
+1

[ขนมสัมปันนี]

 

[boylove_yj]

ป่วยจนได้ สมความตั้งใจ
รักษาสุขภาพเช่นกัน
แก้คำผิดด้วยนะ >สมญานาม
+1

ขอบคุณคร๊าาาาาา

[MiSS-U]

พีตไม่สบายเป็นโอกาสอันดีของศิแล้ว

ดูแลที่รักดีๆน้า

+1และเป็ด

[sam3sam]

หายเปื่อยเร็วๆนะจ๊ะทั้งพีตทั้งคนแต่งเลย

[praseat]

 :impress2:น่ารักอ่ะ

[nn~~NN]

สะใภ้ไม่เถื่อนแล้ว กลายเป็นสะใภ้ป่วย   
หายไวๆนะพีต 

[lucifel]

น้องเล็กลงทุนมาก

[suju0130]

น่ารักทั้งคู่เลย

[ladyzakura]

ฤทธิ์กันเลยที่เดียว

แต่ก็ยังจะดื้อ

 

[Giniz]

ถ้าป่วยแล้วมีคนดูแลแบบพี่ศิเค้าก็ยอมนะ...

[yeyong]

ต้องดูแลสุขภาพของตัวเองให้ดี เพราะไม่ได้มีคุณศิมาดูแลเหมือนภัสดาเขา

[zaferianight]

สงสารพีตตตตตตต หายไวๆนะเราก้เปนเหมือนกันยังไม่หายสักที

[golove2]

หายไว ๆ นะพีต

 

[Loveyoujung]

บวกหนึ่งให้กับความน่ารัก และความหวานเกินพิกัด...

[sulsul]

ค้างงงงงงงงงง 
ศิไปหาที่ไร่ หรือว่าพีตกลับมาแล้วเป็นไข้เนี่ยยย
พีตเป็นไข้แล้วโคตรอ้อนอ่ะ
ถ้าเป็นไข้แล้วอ้อนขนาดนี้ ศิรักตายเลย 5555
หวังว่ากอดเนี่ยจะกอดดดดดดดดด แบบไหนค่าาาาาา

[harumi]

ระวังจะโดนคุณหมอจับฉีดยานะ
เอะรึว่าจะให้พี่ศิฉีดแทนดี

[boylove_yj]

ค้างงงงงงงงงง 
ศิไปหาที่ไร่ หรือว่าพีตกลับมาแล้วเป็นไข้เนี่ยยย
พีตเป็นไข้แล้วโคตรอ้อนอ่ะ
ถ้าเป็นไข้แล้วอ้อนขนาดนี้ ศิรักตายเลย 5555
หวังว่ากอดเนี่ยจะกอดดดดดดดดด แบบไหนค่าาาาาา

...................... กด + ให้ทุกโพสแล้วน๊าาาาาาาาาา

ตอนหน้าจะเล่าถึงสาเหตุนี้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ อย่าลืมติดตามตอนต่าไปนะ

[White]

อยากมีคนดูแลบ้าง

[michiko_love]

พีตอ้อนน่ารักอ่ะ อร้ายๆๆๆ เขิล