หัวข้อ: | สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษ P.145 นิรันดร์ (05/05/59)

[Chinnakarn]

เดี๋ยวหักมุม ตอนท้าย กลายเป็นนิยายแฟนตาซี

มีตาเปลี่ยนสีด้วย บร่ะเจ้า

[¡ииσcэиτ]

สมน้ำหน้าติ
ผลักไสเค้าดีหนัก

[EoBen]

ติ มันดูเกรียนๆนะ

หมาหวงก้างจริงๆอ่ะแหละ

เป็นคนพลักเค้าออกมาเอง

ทีงี้จะรั้งเค้าไว้มันไม่สายไปหน่อยหรออ

แต่ก้นะ

พีท ก็ ไร้ เยื้อใยอย่างแรงอ่ะ

ปฏิเสททุกอย่างเลยย

มันรับไม่ไหวนะ

[ao16]

กว่าจะรู้ตัวก็สายเสียแล้ว สมน้ำหน้าจริงๆ 

[EverGreen™]

มาถึงก็ดราม่าเล็กๆ 

ติยะหนอ ติยะ 

[ขนมสัมปันนี]

เข้ามาดูทุกวันอะครับ บางทีก็ไม่ได้เม้น กลัวเม้นบ่อยๆเดี๋ยวเขาว่าเราเป็นหน้าม้า ก็ของเค้าสนุกจริงๆอะ

[boylove_yj]

เข้ามาดูทุกวันอะครับ บางทีก็ไม่ได้เม้น กลัวเม้นบ่อยๆเดี๋ยวเขาว่าเราเป็นหน้าม้า ก็ของเค้าสนุกจริงๆอะ

5555555555555555555555+++  กำลังปั่น โปรเจคเรื่องสั้น เรื่องใหม่อยู่  เดี๋ยวสะใภ้เถื่อน คงอีกสองสามวันอ่ะค่ะ รอก่อนนะคะ

[pp_song]

สะใจมากๆๆ สมแล้วกับที่ทำให้พีทเจ็บ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

อ่านแล้วยิ่งสนุก หน้า45แล้วววววววววววววววว
ไม่อยากให้ขาดตอนไปนานๆๆเลย มาต่ออีกนร้าครับ

[ladyzakura]

สมควร! รู้ตัวช้าเองจะโทษใครยะ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ในที่สุดอ่านทันจนได้ แรบรู้ถึงการเปลี่ยนแปลงมาตลอด
เอาใจช่วยเสมอ ขอให้ความรักของพีทและศินั้นจผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
ติยะ เมื่อก่อนเคยผลักไสเขาไปจากชีวิต และตอนนี้มันสายไปแล้วละ

[punchnaja]

รอตอนต่อจ้า

[boylove_yj]

บทที่  32


หวนคืน...




หลังจากวันนั้นวันที่ศิขรินทร์ปะถะติยะครั้งแรง ภัสดาก็ไม่สามารถติดต่อติยะได้อีกเลย ไม่ว่าจะเพียรโทรไปกี่สายต่อกี่สายก็ทำได้เพียงแค่ฝากข้อความ โทรไปที่สำนักงานเลขาส่วนตัวของติยะก็บอกปฏิเสธว่าเจ้านายของเธอยังไม่พร้อมที่จะรับสาย ทำเอานายช่างใหญ่ถึงกับกุมขมับใจเสียเพราะเพื่อนสนิทไม่ยอมรับสายของตนจนไม่เป็นอันทำงาน เดือนร้อนถึงศิขรินทร์ต้องยื่นมือเข้ามาจัดการด้วยตัวเอง ทั้งๆที่คราแรกตั้งใจไว้ว่าอยากให้ทั้งสองคนได้เคลียร์กันเองเพราะถึงอย่างไร ติยะก็รู้จักและคบหาภัสดามามาหลายปี เพราะอย่างไรมิตรภาพอันเหนี่ยวแน่นและลึกซึ้งก็เกี่ยวพันทั้งสองไว้ได้คำว่า ‘เพื่อน’ เท่านั้น




“คุณเลิกจ้องโทรศัพท์ได้แล้วพีท ต่อให้คุณโทรไปสองร้อยสายนายติยะก็ยังไม่พร้อมคุยอยู่ดี”  ศิขรินทร์เอ่ยกับร่างบางที่นอนตะแคงจ้องมองหน้าจออันมืดสนิทของโทรศัพท์มือถือตนเอง นักธุรกิจหนุ่มรูปหล่อทรุดตัวนั่งลงบนพื้นใกล้ๆร่างบาง ฝ่ามือหนาลูบไล้เส้นผมนุ่มลื่นไปมาอย่างปลอบโยน ดวงตาคมเข้มทอประกายห่วงใยอย่างสุดซึ้ง เขาต้องทนเห็นคนรักของตนเองเศร้าซึมอีกไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เพราะภัสดาทำสีหน้าเบื่อเหงาเศร้าซึมอย่างนี้มาสองสามวันแล้ว และถ้าหากจะเข้าวันที่สี่ เขานี่แหละจะเป็นคนไปลากคอติยะมาหาคนร่างเล็กของเขาเอง




“ศิ.......”  ศีรษะทุยสวยยกขึ้นเหนือโซฟาเล็กน้อย ร่างบางส่งสายตาให้คนที่นั่งอยู่เบื้องล่างขึ้นมาทำหน้าที่เป็นหมอนให้นายช่างใหญ่หนุนนอนได้แล้ว ศิขรินทร์ยิ้มหวานเล็กน้อย ร่างสูงย้ายร่างของตัวเองขึ้นมาทำหน้าที่อย่างที่คนร่างโปร่งต้องการ เมื่อทุกอย่างเข้าที่เปลือกตาบางก็ปิดลงอย่างช้าๆเพื่อพักกายและพักใจ วันนี้ภัสดาต่อสู้ทั้งเรื่องงานและเรื่องของติยะจนทำให้ร่างกายอ่อนแรงและเหนื่อยล้าเกินกว่าทุกวัน




“กูพูดแรงไปไหม”   ศิขรินทร์ก้มมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนรักที่เอ่ยถามเสียงแผ่ว ภายนอกภัสดาดูเหมือนเป็นคนที่ขวานผ่าซาก ไม่สนใจโลก มั่นใจในความคิดของตัวเอง และตรงไปตรงมา แต่ความจริงแล้วเจ้าของอู่ใหญ่นั้นเป็นคนที่อ่อนไหวง่าย อีกทั้งเรื่องยังมาเกิดกับเพื่อนสนิทของตัวเอง ทำเอาคนเก่งของศิขรินทร์เงียบซึมลงไปทันที




“ไม่แรงหรอกครับ ที่คุณพูดน่ะถูกแล้ว .....เพียงแต่ว่าเขาจะคิดได้ไหม”




  คิดไปถึงทนายหนุ่มอย่างติยะแล้วก็อดที่จะสงสารไม่ได้ แต่สำหรับศิขรินทร์แล้วคิดว่าที่ติยะได้รับฟังทุกถ้อยคำในวันนั้นน่ะถูกแล้ว ทนายหนุ่มไฟแรงคนนี้มั่นใจอยู่เสมอว่าถ้าหากจะกลับไปทวงคืนความรักจากภัสดาตอนไหนก็ย่อมได้ คิดว่าอีกฝ่ายคงรอตนได้เสมอ แต่ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะภัสดานั้นได้วางหัวใจจากติยะมาเนิ่นนานแล้ว และไม่มีวันที่ความรักครั้งเก่าจะมาทำให้เขาและคนร่างบางต้องสั่นคลอนแน่นอน




“อืม....หวังว่ามันจะเป็นอย่างที่มึงพูด”   ภัสดาเอ่ยเสียงแผ่ว คลายความกังวลและไม่สบายใจลงอย่างช้าๆ อุ้งมือใหญ่ของศิขรินทร์ที่ลูบไล้หัวไหล่ของตนอยู่นั้นสร้างความอบอุ่นและความปลอดภัยได้เป็นอย่างมาก บอบช้ำซมซานจากภายนอกมาซักเท่าไร สุดท้ายก็ยังมีอ้อมแขนแข็งแกร่งที่คอยกอดปลอบและปัดเป่าความทุกข์และความเหนื่อยล้าให้มลายหายไป 




“ต้องให้เวลาเขาสักพักนะพีท เดี๋ยวเพื่อนของคุณก็จะกลับมาเอง”   ร่างโปร่งบางพยักหน้ารับ แลเพียงไม่นานลมหายใจร้อนของคนที่นอนหนุนตักแข็งอยู่ก็ขึ้นลงสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเจ้าหญิงที่กำลังอ่อนแออยู่ตอนนี้ได้เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว




ศิขรินทร์ก้มลงสูดกลิ่นหอมจากพวงแก้มใสอย่างช้าๆ ฝ่ามือหนาลูบไล้เสี้ยวหน้าด้านข้างของคนร่างบางอย่างรักใคร่ นิ้วเรียวยาวไล่วนอยู่บนริมฝีปากอวบอิ่มเพียงชั่วครู่ เพราะถ้าหากยังคงเดินหน้าสัมผัสผิวเนื้อของอีกฝ่ายไปมากกว่านี้ เจ้าหญิงนิทราคงตื่นขึ้นมาจากฝันอันแสนหวานแล้วอาละวาดเขาแน่นอน ร่างสูงค่อยประคองร่างบางเข้าสู่อ้อมแขน วงแขนแกร่งกระชับกายของคนรักแนบอกอย่างมั่นคง ท่อนยาเรียวยาวจึงก้าวเดินไปยังทิศทางของห้องนอนใหญ่ทันที แต่เมื่อร่างสูงค่อยๆวางร่างโปร่งบางลงบนเตียง คนตัวหอมก็ขยับตัวงัวเงียลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ




“คุณไปอาบน้ำก่อนนะจะได้สดชื่น”   




“ปวดหัว...ปวดหัวอ่ะศิ.....กูปวดหัว”   ภัสดายกมือขึ้นขยี้แพขนตางอนไปมา ทำเอาคนที่มองต้องเข้ามาห้ามไม่งั้นขนตางอนเช้งของเจ้านายช่างใหญ่ได้หลุดออกมาทั้งแผงแน่ๆ




“ไปอาบน้ำแล้วออกมาทานข้าวทานยานะครับ”  ร่างโปร่งบางพยักหน้ารับ แต่ก็ไมได้เคลื่อนย้ายตัวเองลงจากเตียงแต่อย่างใด ศิขรินทร์จึงอุ้มอีกฝ่ายขึ้นจากเตียงแล้วนำมาส่งถึงประตูห้องน้ำ แล้วย้อนกลับมาหยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนไปยื่นให้ คนเอวบางรับไปถือไว้อย่างงัวเงีย แต่ก็ยอมเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยดี ศิขรินทร์จึงรีบออกมาทำมื้อเย็นเมนูง่ายๆเพื่อให้ว่าที่คนป่วยทานทันที




ข้าวผัดไข่โปะด้วยไข่ดาวราดซอสสองจานถูกนำมาวางไว้ที่โต๊ะทานอาหารกลางห้องครัว พร้อมทั้งน้ำผลไม้สองแก้วที่ร่างสูงเพิ่งรินออกจากขวดหมาดๆ เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว เชฟหน้าหล่อก็เดินหายเข้าไปในห้องนั่งเล่นเพื่อหากล้องโพราลอยด์ สบจังหวะที่ภัสดาเปิดประตูห้องนอนออกมาพอดี ดวงตากลมโตทอประกายสงสัยว่านักธุรกิจขายบ้านอยากจะถ่ายรูปอะไรตอนนี้




“จะถ่ายรูปเหรอ ตอนสี่ทุ่มยี่สิบห้านาทีเนี่ยนะ”   ร่างสูงไม่ได้เอ่ยตอบอีกฝ่ายแต่อย่างใด ลำแขนแข็งแรงโอบเอวบางเดินเข้ามาในห้องครัวด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้มทำเอานายช่างใหญ่มองมาอย่างสงสัย  แต่สิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารก็ทำให้ความสงสัยทั้งหมดทั้งมวลมลายหายไป ข้าวผัดสองจานโปะไข่ดาวที่ถูกนำซอสมาวาดเป็นรูปอิโมติค่อนหน้ายิ้มแป้น ทำเอาคนมองต้องยิ้มตามทันทีเมื่อได้พบเห็น




ศิขรินทร์เริ่มถ่ายจากจาข้าวผัดสองใบ และต่อมาก็โฟกัสไปที่ไข่ดาวหน้ายิ้มที่ตนเองตั้งใจทำให้อีกฝ่ายนักหนา ร่างบางเดินตามเก็บภาพถ่ายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มสดใส จนร่างหนาที่ถือกล้องอยู่อดไม่ไหวต้องหันเลนส์มาโฟกัสรอยยิ้มอ่อนหวานของคนรัก นายช่างใหญ่ถูกนักธุรกิจขายบ้านขโมยถ่ายรูปอย่างไม่รู้ตัว เพราะมัวแต่มองไข่ดาวที่อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่วางตา




“ขอรูปคู่ได้ไหมครับ”   ภัสดาไม่ตอบคำถามของอีกฝ่าย แต่เดินอ้อมโต๊ะอาหารมาหยุดยืนอยู่เคียงข้างร่างสูง




“เอาเลยเต็มที่!”     ทำเอานักธุรกิจขายบ้านอดที่จะหลุดเสียงหัวเราะในความใจป๋าของอีกฝ่ายไม่ได้  ใบหน้าคมหล่อค่อยๆเอียงเข้าหาดวงหน้าของคนรักอย่างช้าๆจนในที่สุดช่องว่างระหว่างผิวแก้มก็หายไป เหลือเพียงความแนบชิดและรอยยิ้มหวานเมื่อท่อนแขนแข็งแรงยกขึ้นสูงแล้วกดปุ่มถ่าย  ทั้งสองคนเปลี่ยนอิริยาบถสองสามครั้งก็หยุดถ่ายเพราะกระเพราะอาหารส่งเสียงร้องประท้วงเสียงดัง ถึงเวลาโยนอาหารเข้าหลุมดำแล้วซิ!





มื้อเย็นผ่านพ้นไปพร้อมกับรอยยิ้มสดใสที่ติดอยู่บนใบหน้าของภัสดาอยู่ตลอดเวลา ศิขรินทร์เบาใจลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนรักของตัวเองดูผ่อนคลายจากเรื่องของติยะมากขึ้น คงต้องให้เวลาเป็นยารักษาทนายหนุ่มให้กลับมาติยะมาดนิ่งคนเดิม ถึงแม้ว่าคำพูดและการกระทำของเขาและภัสดาจะแรงเกินไป แต่ถ้าหากไม่ทำเช่นนี้ คนอย่างติยะก็จะไม่ทีทางคิดได้ว่า หัวใจของภัสดาไม่ได้อยู่กับตนเองอีกต่อไปแล้ว




“ฝันดีนะครับที่รัก”  ริมฝีปากหนาจรดลงแนบหน้าผากมนของร่างบางที่นอนซุกกายแนบใกล้กับแผ่นอกของเขา ลำแขนแข็งแกร่งกอดกระชับร่างโปร่งบางให้แน่นขึ้น ถ่ายเทความรักความอบอุ่นและความห่วงใยให้อีกฝ่าย และเพียงไม่นาน เจ้าชายและเจ้าหญิงก็เข้าสู่ห้วงนิทรา จูงมือกันเดินอยู่ในห้วงแห่งความฝัน.....
.
.
.
.
.
.
.
.
.


เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องแพงแผดเสียงร้องดังลั่น ศิขิรนทร์เหลือบมองเบอร์แปลกที่โทรเข้ามาเล็กน้อย ฝ่ามือหนายกเครื่องมือสื่อสารประจำกายขึ้นมากดรับแล้วกรอกเสียงลงไปทันที ระหว่างนั้นก็พลิกเอกสารที่อยู่ในแฟ้มไล่สายตาอ่านไปด้วย




“สวัสดีครับ” 




“สวัสดีค่ะที่รัก สเตฟานนี่พูดนะคะ”   สิ้นเสียงของคู่สนทนา ทำเอานิ้วเรียวยาวที่กำลังพลิกเอกสารอยู่ถึงกับชะงักอย่างทันที ฝ่ามือหนากระชับเครื่องมือสื่อสารของตนแน่นยิ่งขึ้น ภาวนาในใจว่าคงไม่ใช่คนเดียวกันกับสเตฟานนี่ อดีตคู่ควงที่เคยควงกันนานมากที่สุดสมัยเรียนปริญญาโทที่ต่างประเทศ




“ใครนะครับ”   




“แหม ทำไมที่รักพูดอย่างนี้ล่ะนะ ก็สเตฟานนี่คนที่คุณเคยรักมากที่สุดอย่างไงล่ะคะ”   




“พูดผิดแล้วครับ ผมไม่เคยบอกรักใครพล่อยๆ แม้จะกับคุณผมก็ไม่เคย....คุณมีธุระอะไร?” ศิขรินทร์ถามเสียงเรียบ ลางสังหรณ์บอกเขาว่า การกลับมาของผู้หญิงคนนี้จะนำความยุ่งยากมาให้กับเขาและภัสดาอย่างแน่นอน เพราะนางแบบสาวหัวสูงคนนี้ไม่ได้ติดตัวกับเขามีเป็นเวลาหลายปีแล้ว คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไมชอบใจในน้ำเสียงของอีกฝ่ายที่นำเรื่องอดีตออกมาพูดอย่างมั่นอกมั่นใจว่าเขายังคงไม่ลืมอีกฝ่าย ‘อดีตอันเน่าเฟะ!’




“ถ้าสเตฟานนี่ไม่มีธุระจะโทรหาคุณไม่ได้เลยเหรอคะ”    น้ำเสียงกระเง้ากระงอดที่ดังแว่วออกมา ทำเอาอารมณ์อันแสนสดใสและเบิกบานใจเพราะเช้านี้ ‘ว่าที่เมีย’ หอมแก้มซ้ายขวาอย่างที่ไม่ต้องร้องขอ ต้องขุ่นมัวลงอย่างทันที ศิขรินทร์พยายามนึกใบหน้าของคนรักเอาไว้เพื่อไม่ให้อารมณ์อันเชี่ยวกรากของตนเองทำให้ปลายสายขวัญกระเจิง




“ใช่! ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้วผมคงต้องวางสาย และอย่าโทรมาอีก” 




“ฉันคงทำตามที่คุณบอกไมได้ แล้วเจอกันนะคะศิ”     อีกฝ่ายตัดสายไปอย่างรวดเร็ว เพราะเกรงจะได้รับฟังถ้อยคำปฏิเสธที่ดังมาจากปากของศิขรินทร์อย่างไม่เหลือเยื่อใย




ฝ่ามือหนาวางโทรศัพท์ส่วนตัวลงบนโต๊ะทำงานด้วยอารมณ์ขุ่นมัว คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างตึงเครียด สเตฟานนี่ติดต่อกลับมาทำไม หลังจากที่บอกตัดความสัมพันธ์ศิขรินทร์ก็ไม่เคยที่จะติดต่อกลับไปอีกเลย เช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่ไม่เคยติดต่อกลับมาหาตนเช่นกัน  เพราะอะไรทำไมถึงต้องทำอย่างนั้น ทำไมถึงกลับมา คำถามมากๆผุดขึ้นมาเต็มไปหมด




“ไปสืบเรื่องของสเตฟานนี่มาเดี๋ยวนี้ ............. ภายในสองวันฉันจะต้องรู้ลายละเอียดเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ทั้งหมด!”



.
.
.
.



๐ เอาไปแบบเบาๆ ก่อนนะคะ คนแต่งประสพเคราะห์กรรมไข้หวัดกินหัวอยู่ค่ะ
๐ พบเห็นคำผิดที่ใดก็ทั้งท้วงได้นะคะ
๐ ฝนตก อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย อย่าไปตากน้ำฝนแล่นนะคะ เพราะผลที่ตามมามันไม่คุ้ม

.
.
.
.


แฟนเพจนักเขียน ติดตามข่าวสารได้ที่นี่ค่ะ!!
https://www.facebook.com/pages/Chocolate-Love-Fan-Club/255241697823084


รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~

[EverGreen™]

เอาล่ะสิ

ชะนีมีนอโผล่มาแล้ว 

[lomekung]

สงวฃสัยงานจะเข้า

 

[qq_oo]

สู้ๆๆๆ
หายป่วยเร็วๆๆน้า

[bytoey]

มาม่าจะมาเหรอค่ะ

[รักทุกฤดู]

แง่ๆๆๆๆ ขี้โกงๆๆๆๆๆอ่ะ  ไม่เอาๆๆๆๆๆ         
นิ๊ดดเดียวเองง่าาาาาาา   
แต่ยังไงก็จะรอน๊าา รีบๆมานะคับ  รออยู่ๆ คริ คริ 

[รักทุกฤดู]

มาม่าจะมาเหรอค่ะ

งอนบ้าง ง้อบ้าง ไรบ้างก็ดีเนอะ คึคึ อยากเห็นพี่ศิร้ายกับคนอื่นนบ้างอ่ะ ^^

[yeyong]

ผู้หญิงแบบนี้น่าเอาไปโยนทิ้งทะเล

[Horizon]

มารผจญ งานเข้าจนได้
น้องหมวยรักษาสุขภาพนะครับ

[MoMoRin]

พูดจริงๆนะคะ ถ้าได้อย่างพี่ศิซักคน ชาตินี้ไม่ขอรักใครอีกแล้วล่ะค่ะ โฮะๆๆๆ

[ladyzakura]

ชะนีนางนี้หลงมาจากไหน ???

พีตซะอย่าง ฮ่าๆๆ ให้มันรู้ว่าชะนีจะไม่กระเจิงงง เน๊อะๆ

[greensnake]

เอาล่ะสิ ความวัวก็ยังไม่ทันหายความควายเข้ามาอีกแล้ว
นางผู้นี้เธอเป็นใครแล้วกลับมาทำม๊ายยยยย
จะกลับมาทำให้ศิและพีทสั่นคลอนหรือเปล่าน่ะ
แต่เราเชื่อว่าศิจัดการได้น่า ไม่ทำให้พีทเศร้าแน่ๆอ่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
บวกเป็ดให้เจ้าหญิงและเจ้าชาย

[murasakisama]

หวังว่าที่ชะนีโผล่มานี่คงไม่เกี่ยวกับติยะนะ ไม่งั้นนายช่างคงเสียความรู้สึกน่าดูที่ติยะทำแบบนี้

[ALittleN]

มารผจญโผล่หางออกมาแล้ว งานนี้ติยะจะเกี่ยวข้องด้วยมั้ยเนี่ย

[ขนมสัมปันนี]

จ้ามีหวานบ้าง ขมบ้าง ดีจ้าาาา ได้รสชาดดี  ขอให้ผู้เขียนหายจากหวัดไวๆนะจ๊ะรักษาสุขภาพด้วย

[nemesis]

มีนักแสดงรับเชิ้ญมาทำให้พีทปวดหัวอีกแล้ว

[takara]

อัยย๊ะ เป็นเรื่องแล้วงัย

[MiSS-U]

ไม่ว่าจะกี่สเตฟานี่เชื่อว่าศิเอาอยู่

ถึงหลุดมาเจอพีทก็คงไม่เกินกำลังที่จะจัดการมารความรักคนนี้

เอาใจช่วยทั้งคู่ค่ะ 

ปล.หายป่วยเร็วๆนะคะ^^

บวกเป็ด