หัวข้อ: | สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษ P.145 นิรันดร์ (05/05/59)

[loverken]

 
อยากให้คุณแม่ยอมรับ

[aoaer]

พีทด่าได้มันส์มากก จากคนกลายเป็นหมาเลย วิ่งหางจุกตูดออกไปแทบไม่ทัน (เปรียบเทียบเฉยๆนะ)

[Ice_Iris]

มารึยังเน้อ

รออยู่ขอรับ

มาต่อไวๆนะขอรับ

อยากรู้ว่าหนูพัตจะจัดการชะนีทั้งหลายอย่างไรต่อ

[boylove_yj]

บทที่ 40





ลอบกัด!








 ทันทีที่ประชุมเสร็จ ศิขรินทร์ก็มุ่งตรงกลับห้องทำงานทันที แต่ยังไม่ทันที่จะผลักประตูเข้ามา ช่อฟ้าเลขาสาวใหญ่หน้าห้องก็รายงานเหตุการณ์อย่างคร่าวๆให้ฟังเสียก่อน ศิขรินทร์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะกำชับเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยอำนาจว่า ถ้าหากสองป้าหลานมาที่นี่อีกให้ไล่กลับไปได้เลย เพราะตนเองไม่มีความเกี่ยวข้องกับกับสตีสองท่านนี้อยู่แล้ว



“ว่าไงครับคนเก่ง”  ท่อนขาเรียวยาวก้าวไปยังโซฟารับแขกมุมห้องที่ตอนนี้มีร่างโปร่งบางร่างหนึ่งนอนขดตัวอยู่ ศิขรินทร์ย่อตัวนั่งลงข้างๆโซฟาอย่างเงียบเชียบ ดวงตาคมกล้าดุจอินทรีหนุ่มมองสำรวจโครงหน้าสวยได้รูปของคนนอนหลับอย่างรักใคร่ ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มออกมาช้าๆ เมื่อเห็นว่านายช่างใหญ่จะรู้สึกตัวแล้วว่าการนอนหลับของตนในครั้งนี้ถูกรบกวนเสียแล้ว



“.................”  ไร้เสียงตอบรับจากภัสดาที่ตอนนี้นอนตะแคงหันหน้าเข้าหาคนรูปหล่อที่ส่งยิ้มมาให้  ฝ่ามือบางยกขึ้นมาไล้ใบหน้าหล่อของท่านประธานใหญ่แห่ง อินทราทิพย์กรุ๊ปอย่างช้าๆ ผิวแก้มสากช่างต่างกับผิวเนื้อเนียนละเอียดของตนอย่างสิ้นเชิง แต่ถึงอย่างนั้นภัสดาก็ชอบสูดความหอมจากแก้มของท่านประธานหน้าหล่อเป็นประจำ



“มีชะนีมาอาละวาดที่ห้องทำงานมึง แต่กูไล่กลับไปแล้ว แถมด้วยน้ำมนต์ไล่เสนียดให้ด้วย”   ภัสดาลุกขึ้นนั่งแล้วฉุดมือหนาให้ลงมานั่งด้วยกัน ศิขรินทร์ตอบแทนความมีน้ำใจของนายช่างใหญ่ด้วยการหอมแก้มนวลไปข้างละสองฟอด ทำเอาภัสดาระบายความเขินด้วยการทุบอกแกร่งหนึ่งทีเต็มๆ ทำเอาท่านประใหญ่ถึงกับเจ็บเพราะความรักเลยทีเดียว


“ขอบคุณครับ เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาสองคนมาได้อย่างไร”  ศิขรินทร์ค่อนข้างแปลกใจอยู่เล็กน้อยถึงการมาเยือนของสองป้าหลาน  เพราะตนเองนั้นรู้จักกับคุณป้าศรเพื่อนของมารดาอยู่พอสมควร แต่ก็ไม่เคยพูดคุยอะไรกันมาก เจอหน้าก็ทักทายธรรมดาเท่านั้น ไม่ได้มีความสนิทชิดเชื้อแต่อย่างใด



“ก็เอาเจ้นิ่มมาประเคนให้มึงถึงที่ไงล่ะ” 



“เจ้นิ่ม? ใครครับ” 



“เดี๋ยวมึงก็ได้รู้จัก เพราะอีกไม่นาน พลังงานสองป้าหลานจะวนเวียนกลับมาอีกแน่”



“หึหึ ครับ ..............แล้ว...........ไม่โกรธใช่ไหมครับ”   ศิขรินทร์กอบกุมฝ่ามือบางทั้งสองข้างของภัสดาแล้วบีบเบาๆอย่างเอาใจ เพราะภัสดานั้นเป็นคนที่ค่อนข้างที่โมโหง่าย ยิ่งมีคนมากวนอารมณ์อย่างนี้อีก 



“ไม่หรอก ก็รู้ว่าเผือกวันๆ มันทำแต่งาน มันจะเอาเวลาที่ไหนไปเกี้ยวชะนี” 



“ขอบคุณครับ”    ใครมาเห็นท่าประธานฉีกยิ้มโชว์ฟันอย่างนี้มีหวังได้ตกใจกันบ้าง เพราะสำหรับภัสดาแล้วรู้ดีว่ารอยยิ้มอันอ่อนหวาน และดวงตาอันอ่อนโยนของอินทรีเงินตัวนี้มีไว้ให้กับตนเพียงคนเดียวเท่านั้น



“ขอบคุณทำไม”



“ขอบคุณที่รักกัน.......”   ภัสดาหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ เพราะถูกใจหนักหนากับมุกหวานๆเลี่ยนๆของท่านประธานหน้าหล่อ



“ฮ่าๆ ประชุมเสร็จแล้วใช่ไหม กลับเถอะ หิวข้าวมากเลย”



“ไปทานที่บ้านผมได้ไหมครับ”



“ได้อยู่แล้ว ดีเหมือนกันจะได้ไปกราบเท้าคุณหญิงแม่ซักทีสองที”   



“ถึงกับกราบเลยเหรอครับ”   ศิขรินทร์ถามยิ้มๆ พอจะทราบดีกว่าทั้งคู่ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไร



“คนมันมารยาทงามก็อย่างนี้แหละ มึงโชคดีนะที่ได้กูเป็นแฟน คนอะไรทำไมมันสมบูรณ์แบบนี้อย่างนี้ ฮ่าๆ”



   ศิขรินทร์หัวเราะกับประโยคชมตัวเองของภัสดา สายตาคมกริบจดๆจ้องๆ ริมฝีปากบางที่ขยับเอื้อนเอ่ยวาจาไปมาอย่างหลงใหล จนในที่สุดความอดทนก็ขาดสะบั้น มือหนาโอบท้ายทอยของคนร่างบางเข้ามาใกล้แล้วกดริมฝีปากหยักของตนลงบนริมฝีปากบางของอีกฝ่ายอย่างช้าๆ ความนุ่มหยุ่นหอมหวานชวนหลงใหลทำเอาร่างสูงต้องรีบกอบโกยน้ำหวานจากโพรงปากปากอย่างหื่นกระหาย เรียวลิ้นล้อนไล่กวาดลิ้นเล็กของภัสดาจนในที่สุดร่างเล็กก็ยอมจำนนกับพิษของวาบไหวที่เริ่มก่อตัวขึ้นมา เมื่อคนในอ้อมแขนตัวอ่อนศิขรินทร์ก็ผละออกมาจูบซับหยาดน้ำหวานบริเวณขอบปากของอีกฝ่าย และปิดท้ายด้วยการสูดความหอมจากพวงแก้มใสให้กำไรตัวเอง



“หายใจไม่ทัน มึงจะรีบกินไปไหนเผือก”    ภัสดาเอ่ยเสียงแผ่ว ใบหน้าสวยหวานตอนนี้สบอยู่บนแผงกอกแกร่งของศิขรินทร์อย่างอ่อนแรง พร้อมทั้งสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างช้าๆ สัมผัสบริเวณขมับจากคนร่างสูงทำเอาร่างบางเกือบที่จะเคลิ้มหลับ



“มีของหวานมาอยู่ตรงหน้า มันต้องก็หิวเป็นธรรมดา”   ริมฝีปากหนาเฝ้าวนเวียนหอมขมับสลับกับเส้นผมนุ่มลื่นของคนในอ้อมแขน  ความเหนื่อยล้าจากการประชุมอันแสนยาวนานปลิวหายไปตามสายลม เพราะถูกความรักของภัสดาช่วยปัดเป่าความเมื่อยล้าให้
มันหลุดลอยไป



“หื่น.....”   กล่าวโทษอีกฝ่ายเสียงเบา แล้วค่อยๆปิดตาลงอย่างช้าๆ เมื่อศิขรินทร์เห็นว่าร่างในอ้อมกอดเงียบไปจึงก้มลงมาดู ถึงได้รู้ว่าตอนนี้คนเก่งประจำใจของตนได้สิ้นฤทธิ์ไปเสียแล้ว  ร่างสูงยกโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดโทรออกไปเรียกเลขาหน้าห้อง



“มีอะไรคะคุณศิ”



“ช่วยเคลียร์ทางออกด้านหลังให้ผมหน่อย แล้วให้คนขับรถขับไปรอที่ประตูด้านหลัง  ทุกอย่างต้องเสร็จภายในสิบนาทีนี้”   ช่อฟ้าพยักหน้ารับแล้วปรายตามองรางในอ้อมแขนของศิขรินทร์แล้วอมยิ้มเล็กน้อย พอที่จะรู้สาเหตุว่าทำไมท่านประธานของอินทราทิพย์กรุ๊ปถึงจะกลับบ้านด้วยการออกประตูหลังของบริษัท ถ้าไม่ใช่ร่างโปร่งบางของภัสดาที่หลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนของท่านประธาน



“ได้ค่ะ”



“อีกอย่างนะคุณช่อ ตลอดเส้นทางห้ามพนักงานเข้ามาเพ่นพ่านเป็นอันขาด”



“ได้ค่ะ”



“ขอบคุณ”   ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบพร้อมทั้งกระชับอ้อมแขนรัดร่างโปร่งบางให้แน่นขึ้นไปอีก 



“........เผือก............”     ร่างโปร่งเอ่ยเสียงเบาคล้ายละเมอ ทำเอาร่างสูงต้องรีบเห่กล่อมให้หลับลงไปอีก
ภัสดาสูดกลิ่นกายที่คุ้นเคยเข้าปอดเต็มรัก เมื่อแน่ใจว่าอุ่นกายและปลอดภัยก็หลับสนิทไปอีกครั้ง เมื่อศิขรินทร์แน่ใจว่าคนในอ้อมแขนหลับสนิทแล้ว ร่างสูงก็ค่อยๆช้อนร่างโปร่งบางขึ้นมาแนบอก ทุกการกระทำเป็นไปอย่างนุ่มนวลแล้วแผ่วเบาเพราะกลัวนายช่างใหญ่ที่ตอนนี้กลายร่างเป็นแมวน้อยจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน สบจังหวะกับบอดี้การ์ดประจำตัวเปิดประตูเข้ามาตามเสียงอนุญาต ผู้มาใหม่รีบเก็บเอกสารสำคัญของเจ้านายใส่กระเป๋าแล้วออกเดินนำหน้า เมื่อศิขรินทร์ออกมานอกห้อง ก็พบกับบอดี้การ์ดอีกสองคนที่ยืนรออยู่ด้านนอก



“เรียบร้อยแล้วใช่ไหม” 



“ครับ”  ศิขรินทร์พยักหน้ารับเล็กน้อย แล้วบอกให้ช่อฟ้ากลับบ้านได้ สายตาคมกริบสอดส่ายไปทั่วบริเวณเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครแล้ว ร่างสูงก็ก้าวขาตามบอดี้การ์ดไปทันที  ตลอดเส้นทางตั้งแต่ห้องทำงานจนถึงลานจอดรถบริเวณด้านหลังบริษัท ไม่มีวี่แววของพนักงานคนอื่นแต่อย่างใด สร้างความพอใจให้กับศิขรินทร์อยู่ไม่น้อย เพราะถ้าหากบุคคลเหล่านั้นเอาสิ่งทีเห็นไปซุบซิบนินทาแล้วสร้างความขุ่นเคืองให้กับภัสดาเมื่อไร อินทรีเงินผู้นี้จะไม่ยอมปล่อยคนๆนั้นไม่แน่



“กลับคอนโด”  ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ และหันไปมองด้านหลังที่มีรถของบอดี้การ์ดขับตามมาสองคัน  แล้วจึงก้มลงมองใบหน้าสวยของคนรักที่นอนหลับซบ แผ่นอกกว้างของตนอยู่  ภัสดายังไม่รู้ว่าตนได้ให้บอดี้การ์ดตามดูแลความปลอดภัยให้กับเจ้าตัวอยู่ และศิขรินทร์ก็เดาได้อย่างทันทีว่า ถ้าหากนายช่างใหญ่รู้ขึ้นมาต้องอาละวาดคนคอนโดแทบพังแน่



“ครับ”   



เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือที่นอนนิ่งอยู่ในกระเป๋ากางกางเรียกสติของศิขรินทร์ได้เป็นอย่างดี ชายหนุ่มรีบนำออกมากดรับอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าจะรบกวนคนนอนหลับให้ตื่นขึ้นมาจากนิทรา



“สวัสดีครับคุณแม่”   



“ถึงไหนแล้วศิ แม่รอทานข้าวอยู่นะ”



“ต้องขอโทษจริงๆครับ วันนี้ผมไปไม่ได้ ติดธุระสำคัญ”



“อะไรกันตาศิ ไหนบอกกับแม่แล้วไงว่ามาได้ ทำไมแกทำอย่างนี้!”  เสียงโวยวายของมารดาที่ดังมาตามสายทำเอาศิขรินทร์ต้องส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ



“คุณแม่ครับวันนี้ผมไม่ว่างจริงๆ เอาไว้วันพรุ่งนี้นะครับ”



“แกอย่ามาโกหกแม่”



“ผมจะโกหกไปทำไมล่ะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เลิกงานเสร็จจะรีบกลับบ้านนะครับ”



“ดีมาก แต่จะให้ดีกว่านี้ไม่ต้องเอา ไอ้บ้านนอกคอกนามาด้วยนะ แม่ไม่อยากเห็นหน้ามัน”



“ทำไมคุณแม่ไปว่าพีทอย่างนั้นล่ะครับ เขาเป็นคนรักของผม คุณแม่น่าจะให้เกียรติเขาสักหน่อยนะครับ”   



“จะกี่ครั้งแม่ก็ไม่เคยที่จะยอมรับมัน แม่ไม่ชอบมัน! แค่นี้นะศิ เจอกันพรุ่งนี้นะจ้ะ”   สิ้นเสียงของมารดาพร้อมกับสัสญญาที่หลุดไป ทำเอาท่านประธานใหญ่ถึงกับถอนลมหายใจออกมาอย่างคิดหนัก เพราะไม่รู้จะทำอย่างไรให้มารดาของตนนั้นได้รู้ว่าภัสดานั้นน่ารักขนาดไหน



เมื่อรถคันหรูตีวงล้อเข้ามาจอดหน้าคอนโดหรูในกลางเมืองที่ศิขรินทร์เป็นเจ้าของนั้น พนักงานต้อนรับก็รีบวิ่งมาเปิดประตูอำนวยความสะดวกทันที ไม่มีใครเงยหน้าขึ้นมอง พนักงานที่อยู่บริเวณชั้นล่างต่างก้มหน้าทำงานของตนอย่างขะมักเขม้นเพราะเป็นที่รู้กันดีว่า ท่านประธานไม่ชอบคนสอดรู้สอดเห็น



บอดี้การ์ดจำนวนหนึ่งเดินคุ้มครองความปลอดภัยให้ศิขรินทร์และภัสดาจนนถึงประตูห้อง เมื่อศิขรินทร์ว่างร่างโปร่งบางของภัสดาบนเตียงนอนพร้อมทั้งห่มผ้าให้เสร็จสรรพ ร่างสูงก็เดินออกมาด้วยใบหน้าอันนิ่งเรียบ



“มีคนเข้าไปก่อกวนในผับที่ภูเก็ตครับ แล้วทำร้ายพนักงานของเราบาดเจ็บไปสิบกว่าคน”  วิชัย บอดี้การ์ดมือขวาของศิขรินทร์รายงานเสียงเรียบ พร้อมทั้งยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้กับร่างสูง  เมื่อศิขรินทร์เปิดดูจึงพบว่าด้านในเต็มไปด้วยรูปถ่ายของกลุ่มคนจำนวนหนึ่งที่ถืออาวุธครบมือ กำลังทำลายข้าวของอย่างคึกคะนอง  ดวงตาคมเข้มฉายชัดถึงความกรุ่นโกรธที่เห็นพวกเดนมนุษย์เหินเกริมเข้ามาสร้างความวุ่นวายในอาณาเขตของตน



“พวกมันเป็นใคร!”



“คนของเสี่ยจักรครับ”



“ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาสินะ”   ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ แต่นั่นก็ทำให้วิชัยและลูกน้องคนอื่นๆได้รู้ว่าตอนนี้เจ้านายของตนกำลังโมโหเต็มที่ 



“ไปเผาโรงงานของมันทุกแห่ง แล้วเอาตัวการมาให้ฉัน”   



“ครับ”   



“เพิ่มบอดี้การ์ดของคุณพีทไปอีกห้าคน  อย่าให้เขารู้ว่าพวกนายตามอารักขาเขาอยู่”



“ได้ครับ”



“ขอบคุณมาก พวกนายกลับไปพักได้แล้ว” 



วิชัยและคนอื่นๆ ก้มหน้ารับคำเล็กน้อยแล้วขอตัวออกไป ศิขรินทร์นั่งปรับอารมณ์ให้เย็นลงอย่างช้าๆ เสี่ยจักรเป็นเจ้าของโรงงานหลายแห่งและเป็นผู้มีอิทธิพลของภาคใต้ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ศิขรินทร์กลัวหรือหวั่นเกรงแต่อย่างใด เมื่อแน่ใจว่าจะขยายสถานบันเทิงไปยังเมืองแห่งการท่องเที่ยว ซึ่งนั่นก็คือ ภูเก็ต ชายหนุ่มก็รุดหน้าสร้างอิทธิพลให้กับคนเองทันที ชื่อเสียงและอำนาจที่สร้างมากับมือก็เป็นใบเบิกทางให้กับผู้มีอิทธิพลรายย่อยยอมจำนนและไม่เข้ามาก่อกวน จะมีเพียงเสี่ยจักรเท่านั้นที่ไม่ยอมลงให้กับศิขรินทร์ พยายามงัดข้อมาโดยตลอด และครั้งนี้ก็สร้างความโกรธให้กับศิขรินทร์อยู่ไม่น้อย



“มาเล่นสกปรกกับฉัน มันก็ต้องเจอแบบนี้”




.
.
.
.




“ทำไมถึงกลับมาที่คอนโด ไม่ไปที่บ้านแล้วเหรอ”  หลังจากที่กระพริบตาปรับแสงจ้าที่สาดกระทบกระจกตาได้ ร่างบางก็หันไปถามร่างสูงที่นอนพิงหัวเตียงอ่านเอกสารอยู่ข้างๆ



“คุณหลับ ผมไม่อยากปลุก”  ศิขรินทร์วางเอกสารในมือแล้วโน้มตัวลงมาหอมแก้มคนเพิ่งตื่นนอนเข้าปอดเต็มรัก กลิ่นหอมเจือจางบางเบาที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของภัสดามักจะทำให้เขาตาพร่าอยู่เป็นประจำ



“แล้วอย่างนี้คุณหญิงแม่ของมึงไม่เหรอ เสียดายจัง อุตส่าห์คิดถึง....”    ถ้าให้ภัสดาเดานะ ป่านนี้คุณหญิงวิจิตตราคงนั่งทำหน้างออยู่ที่บ้านแน่นอน เพราะลูกชายคนดีขัดใจ ก็ให้มันรู้ไปว่า ใครมันสำคัญกว่ากัน หึหึ



“พรุ่งนี้ได้เจอแน่นอนครับ ......หิวหรือเปล่า”



“หิว!”



“ทานอะไรดีครับ?”



“อะไรก็ได้.....ใหญ่แล้ว”



“...............................”  ไร้เสียงตอบรับคู่สนทนา เพราะว่าตอนนี้ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ กำลังส่งยิ้มร้ายมาให้ ภัสดาค่อยๆถอยหลังออกห่างจากร่างสูงอย่างๆช้า เพราะรังสีอะไรบางอย่างที่กำลังเอาเปรียบเขากำลังแผ่ออกมาจากตัวของศิขรินทร์



“ไม่รอดหรอกครับ”   



“ไอ้เผือก..............อื้อออ!”




ขอให้ทุกคนยืนไว้อาลัยให้กับนายช่างใหญ่ 2 นาที ..........................




.
.
.
.




เหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ทำให้ภัสดาได้รู้ว่าลิมิตความหื่นของศิขรินทร์กำลังจะระเบิดออกมาเพราะกว่าจะเอาตัวรอดออกมาจากกรงเล็บมหาภัยได้ทำเอานายช่างใหญ่ต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง หันหน้าหนีไปทางไหนท่านประธานหน้าหล่อก็ตามมาอย่างไม่ลดละ หยิกก็แล้ว ข่วนก็แล้ว จนสุดท้ายต้องยอมโอนอ่อนปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสัมผัสวาบหวามที่อีกฝ่ายหยิบยื่นมาให้ และเสียงอ๊อดหน้าห้องที่ดังขึ้นกะทันหันก็ทำให้จังหวะจะโคนที่ทั้งคู่ได้ร่วมกันสร้างขึ้นมานั้นต้องพังทลายสลายไปในอากาศ ศิขรินทร์จูบทิ้งท้ายแล้วฝังหน้าดูดเม้มซอกคอกอมกรุ่นอย่างอ้อยอิ่ง และกว่าจะตัดใจผละออกจากร่างโปร่งบาง เสียงอ๊อดหน้าห้องก็ดังไปเกือบสิบนาที



ถ้าหลักเขตไม่ใช่เพื่อนสนิทของภัสดา ป่านนี้ได้มีแลกหมัดกันบ้าง มีอย่างที่ไหนมาห้องคนอื่นตอนดึกๆดื่นๆอย่างนี้ !




“ทำไมปากมึงเจ่อๆ บวมๆ แปลกๆว่ะไอ้พีท”     หลักเขตพิจารณาใบหน้าสวยของเพื่อนสนิทอย่างช้าๆ ไล่มองไปตั้งแต่หัวคิ้วจรดลำคอ แล้วรอยแดงที่ลำคอระหงสองสามรอยก็ทำให้นายทหารหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าสาเหตุหลักที่ทำให้ภัสดาปากบวมมันมาจากใคร!




ถ้าไม่ใช่ไอ้ประธานหน้านิ่ง ที่เดินไปเปิดประตูให้เขาด้วยสภาพที่เสื้อเชิ้ตราคาแพงถูกปลดกระดุมเกือบหมด  นี่พวกมันสองคนจะทำอะไรกัน ไอ้เขตคนนี้มันก็หวงน้องเป็นนะครับ!


“ปากกูเป็นปกติมึงอย่ามามั่ว”  ภัสดาพูดเสร็จก็กระชากเพื่อนสนิทที่พ่วงตำแหน่งพี่ชายนอกสายเลือดให้นั่งลงบนโซฟาแล้วหลังจากนั้นร่างโปร่งก็ทิ้งตัวลงมาหนุนตักอย่างสบายอกสบายใจ ไม่สนใจว่าจะมีสายตาคมเข้มคู่หนึ่งมองมาอย่างไม่พอใจ



“ไปนอนในห้องก็ได้พีท”  ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบพร้อมทั้งก้มลงอุ้มนายช่างใหญ่แนบอกแล้วหมุนปลายเท้าเข้าห้องนอนทันทีทิ้งให้หลักเขตโวยวายตามหลัง



“อะไรวะนั่นมันเพื่อนกูนะเว้ย”



เมื่อเข้ามาในห้องและปิดประตูเรียบร้อยแล้วศิขรินทร์ก็วางภัสดาลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล มือหนาลูบไล้ผิวหน้าเนียนอย่างช้าๆ สัมผัสแผ่วเบาที่ลึกซึ้งเกินคำบรรยายช่วยปัดเป่าความขุ่นเคืองให้ลอยออกไปจากใบหน้าของภัสดาอย่างช้าๆ คนร่างบางโอบลำคอหนาเอาไว้พร้อมทั้งซุกใบหน้าลงบนซอกคอหอมกรุ่นของร่างสูง คงจะมีเพียงศิขรินทร์เท่านั้นที่จะได้เห็นท่าทางออดอ้อนออเซาะอย่างนี้ของนายช่างใหญ่



“พีทแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วค่อยตามออกไปนะครับ แต่ถ้าออกไปแล้วห้ามนอนหนุนตักหลักเขตนะ เพราะผมไม่ยอม”  บทจะดื้อเพ่งท่านประธานใหญ่ก็แสดงออกมาได้สมบทบาทเสียจริงๆ ภัสดาหอมแก้มซ้ายขวาของคนหน้านิ่งอย่างเอาใจพร้อมทั้งรับคำอย่างแข็งขัน เมื่อศิขรินทร์กลับออกไป ร่างโปร่งจึงรีบจัดการตัวเองอย่างรวดเร็ว อันดับแรกต้องหาเสื้อตัวที่สามารถปิดรอยสีกุหลาบบริเวณลำคอ เพราะขืนออกไปด้วยสภาพเมื่อสักคู่อีกครั้ง คราวนี้ท่านประธานคงได้ขังไว้แต่ในห้องแน่ๆ



ทางด้านศิขรินทร์เมื่ออกมาจากห้องก็เดินหน้านิ่งเข้าไปหาหลักเขตที่นั่งดูข่าวอยู่ที่ห้องรับแขกทันที นายทหารหนุ่มหันมามองคนรักของเพื่อนสนิทแล้วแอบนินทาในใจเบาๆ เพราะจะให้มองกี่ครั้งต่อกี่ครั้งศิขรินทร์ก็ยังคงสมบูรณ์แบบจนหาที่ติแทบไม่มี รูปร่าง หน้าตา ฐานะ เหมาะกับภัสดาเสียจนหาข้อแย้งแทบไม่ได้ อคติในตัวของอีกฝ่ายค่อยๆเลือนหายไปตามกาลเวลา เพราะศิขรินทร์พิสูจน์ให้ตนได้เห็นแล้วว่าสามารถดูแลปกป้องภัสดาได้ไม่ว่าจะปัจจุบันหรืออนาคต



“ได้ข่าวว่าคนของเสี่ยจักรเล่นงานคนของนายใช่ไหม”   หลักเขตเอ่ยเสียงเครียด เพราะลูกน้องรายงานความเคลื่อนไหวของผู้มีอิทธิพลให้ฟังอยู่ตลอดเวลา และชื่อของเสี่ยจักร และชื่อของศิขรินทร์ก็ติดโผเข้าไปในลิสต์รายชื่อผู้มีอิทธิพลด้วย



“มันกำลังจะได้รับกรรมจากสิ่งที่มันก่อ”  ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบนิ่ง ดวงตาคมเข้มทอประกายแห่งความเดือดดาล สำหรับผู้เฒ่าที่วันๆคิดเอาแต่คดโกงผลประโยชน์จากคนอื่นสักวันจะต้องได้รับกรรมในสิ่งที่มันก่อ แต่นึกไม่ถึงว่าเวลาแห่งการลงทัณฑ์มันจะมาถึงเร็วเพียงนี้



“ฉันว่านายรอให้ทางตำรวจจัดการเสียดีกว่า”   



“ถ้ารอให้มนุษย์ที่เรียกตัวเองว่าตำรวจเข้ามาทำงาน ความพินาศมันคงมาเยือนฉันพอดี”



“แต่นายต้องเชื่อฟังกฎหมายของบ้านเมือง”



“กฎหมายอย่างนั้นเหร.......กฏหมายที่ตั้งขึ้นมาเพื่อประโยชน์ของใครบางคนอย่างนั้นเหรอ”



“...................” หลักเขตนิ่งเงียบเพราะไม่สามารถโต้แย้งถ้อยคำของศิขรินทร์ได้



“ฉันไม่ได้ทำตัวเหนือกฎหมาย แต่ฉันมีวิธีของฉัน”



“มีอะไรให้ช่วยก็บอกแล้วกัน เห็นว่าเป็นน้องเขยหรอกนะ”   สิ้นเสียงของหลักเขตหมอนอิงที่ก็ลอยเข้ามาปะถะหน้าของชายหนุ่มเข้าอย่างจัง นายทหารหนุ่มหัวเราะออกมาหึๆ เพราะจะเป็นฝีมือใครถ้าไม่ใช่ไอ้ประธานหน้านิ่งที่นั่งคุยอยู่กับตน  หลักเขตกำลังจะขว้างกลับคืนแต่ภัสดาก็เปิดประตูออกมาเสียก่อน ชายหนุ่มจึงเก็บไม้เก็บมืออย่างรวดเร็ว ไม่อยากรังแกแฟนของคนอื่น



“คุยอะไรกันอยู่เหรอน่าสนุกจัง”   



“น่าสนุกตรงไหน......”



“ห๊ะ!! เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะไอ้พี่เขต”



“เปล่าๆ  หิวแล้วเนี่ย มีอะไรให้แขกกินบ้างวะ”   



ค่ำนั้นศิขรินท์โทรสั่งอาหารขึ้นมาทานโดยมีแขกรับเชิญกิตติมาศักดิ์คอยทำหน้าที่เป็นก้างชิ้นโตขวางตนกับภัสดา ทำเอาท่านประธานต้องนับหนึ่งถึงร้อยอยู่ในใจเกือบสิบรอบในความกวนของหลักเขต และต้องขอบคุณนายช่างใหญ่คอยตักโน่นตักนี่มาให้อย่างเอาใจ ก็เพียงพอที่จะช่วยลืมใบหน้ากวนๆของอีกฝ่ายไปได้ และเมื่อทานเสร็จเขตก็รีบกลับทันทีเพราะมีงานด่วน ทั้งศิขรินทร์และภัสดาก็ลงมาส่งถึงลานจอดรถ และกว่าที่พ่อทหารใหญ่จะกลับไปได้ ก็เกือบได้แลกหมัดกันอยู่ลอมล่อ เพราะอีกฝ่ายพุ่งจะเข้ามาหอมแก้มภัสดา ศิขรินทร์โมโหกระฟัดกระเฟียดแต่ก็ทำอะไรหลักเขตได้ไม่มากนัก



“ขับรถกลับดีๆ อย่าแวะปล่อยข้างทาง”   ภัสดาเอ่ยกำชับเพื่อนสนิท เมื่อรถยนต์คันหรูของหลักเขตค่อยๆลับสายตาไป ศิขรินทร์จึงเดินโอบเอวบางกลับเข้าคอนโดทันที แต่เงาที่ไหววูบที่ในมุมอับของคอนโดทำเอาร่างสูงขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่ชอบมาพากล สัญชาติญาณบางอย่างกำลังเตือนให้ชายหนุ่มรู้ว่าอันตรายกำลังมาเยือนตนแล้ว ศิขรินทร์จึงรีบสาวเท้าอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ทันที่จะถึงก็มีรถกระบะคันหนึ่งขับมาด้วยความเร็วแล้วเบรกกะทันหัน!!



ปังงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!




“พีท!!!!!!!!!!!!!” 
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


๐ โอ้วววววววววววววว  ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเล้ยเน้อออออออออออออ -/////- คิดถึงเค้าไหม
๐ หายไปนาน ต้องขออภัย แต่ก็มาอัพนะคะ ไม่ได้หายไปเลยอิอิ
๐ ตอนนี้จบแบบไม่ค้างนะ จริงๆ ( เชื่อเค้าเถอะ)
๐ อากาศเปลี่ยนแปลงอีกแล้ว ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ
๐ อย่าลืมกดเป็ด กด+ ให้นักเขียนด้วยเน้ออออ






รักและขอบคุณ
 By Chocolate Love ~

[Ice_Iris]

โอ้ย!!!!

หัวใจจะวาย

หนูพีทจะเป็นอะไรไหมนั่น

[Yukio4869]

อร้ากกกกกก. ค้างอ่ะเกิดไรขึ้นเนี่ยะ เอาปืนยิงไรเตอร์เลย555 ล้อเล่น มาต่อเร็วๆนะ อยากอ่านปะทะคารมระหว่างเเม่สามีกับสะใภ้จัง

[ohuii]

กระโดดกัดคอคนแต่ง แง่มมมม ทำไมทำร้ายกันแบบนี้ คุณพีทเป็นอะไรคะ คุณพีทจะเป็นไรมั้ย????!!!

[pooinfinity]

พี่เขตขับรถกลับมาด่วนเลยยยยยยยยยยยยยยยย
น้องพีทจะเป็นไงมั้งเนี่ยยยยยยยยยยยย

[qhanb]

หนูพีททททททททททททท 

[nasiri]

กริ๊ดดดดดอัพแล้วววววววววววว
พีทจะเป็นไรไหมTT
รอเรื่องนี้ตลอดเลยยยสู้สู้นะค่ะ

[Zalzah_iP]

คนเขียนนนนนนน ถามไรหน่อยจิ
- ตกลงว่าแม่พระเอกไม่รู้หรอว่าพีทรวยพอๆ กับตัว ถึงได้เรียกพีทว่าไอ้บ้านนอก = =

[GETIIZ]

คุณพระะะะะะะะะะะะะะะะะ !!!! หวานกันอยู่ดีๆ , มีเรื่องจนได้
ปังงงง เสียงอะไรอะ เสียงปืนหรอ
พีทททททททททททททท ไม่เป็นอะไรใช่ไหม

อิเสี่ยจักรแกไม่ได้ตายดีแน่ ทำร้ายเจ้าของหัวใจอินทรีย์เงินแบบนี้ ตายซะ !!

[boylove_yj]

คนเขียนนนนนนน ถามไรหน่อยจิ
- ตกลงว่าแม่พระเอกไม่รู้หรอว่าพีทรวยพอๆ กับตัว ถึงได้เรียกพีทว่าไอ้บ้านนอก = =

ถ้าตั้งใจอ่านดีๆ ก็จะรู้นะคะ อิอิ มันอยู่ในเนื้อเรื่องอยู่แล้ว

[รักทุกฤดู]

  :fire:หนูพีท ของฉ้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

พี่ศิ  ไม่ปล่อยแกไว้แน่  ไอ้โจร ชั่ววววว 

[nemesis]

พีทเป้นไรไหมเนี่ย

[harumi]

เสียงไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
รถชนหรือว่าเสียงปืน

[tumtok]

ก็ไม่ค้างนะ แค่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นต่อ

[noy]

ไม่ค้างตรงไหนจ๊ะ
 

[MiSS-U]

คนของเสี่ยนั่นใช่มั้ย กล้าล้วงคองูเห่าถึงที่เลยเนอะ

ศิจัดการมันให้สิ้นซาก  พีทอย่าเป็นอะไรนะ

บวกเป็ด

[nunnuns]

โอ้ม้่า่ยยยยยยยยยย

“พีท!!!!!!!!!!!!!” 

[maru]

พีทจะเป็นอะไรไหมนั่น ศิดูแลเอาใจใส่พีทน่าดู แต่คนที่ทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้รู้ตัวเลยนะเนี่ยว่าวุ่นวายอยู่กับใคร

[bobie]

ไม่ค้างตรงไหนคะคนเขียน
ค้างสุดๆไปเลย
พีทโดนอะไรอ่า
โดนยิงหรอ
จะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย
คนเขียนมาต่อให้หายค้างเร็วๆน้า

[Satang_P]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงง กลับมาต่อด่วน 

[Have_a_hope]

พีทททททททททททททท

[feili]

+1....จะมาม่าหรอออ...ม่ายเอานะ๊.....เป็นกำลังใจให้

[uaeb]

   ค้างงงงงง
 

[iammz]

พีท!! 

[nongrak]

พีทโดนยิงเหรอ อย่างนี้ต้องไปถล่มไอ้พวกชั่วนั่น

+1 ให้แล้วรีบมาต่อไวๆนะ

[kimmania]

!(O_O ) .... ( O_O)!?  เกิดไรขึ้น   พี่เขตยางรถแตก =w=

[gookgik]

  คนเขียน บอกจบไม่ค้างเนอะ   แต่จริงๆ มันค้างมากกกกกกกกกกกกก

พีทจะเป็นไงบ้าง  หลบทัน หรือโดนยิง   คนเขียนรีบมาต่อด่วนนนน

  คนเขียน พร้อม กด+ และ + เป็ดให้แล้วค่ะ