หัวข้อ: | สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษ P.145 นิรันดร์ (05/05/59)

[BlackKnight09]

หายไปนาน
กลับมาอีกที
เกิดเรื่องเลย

ใครทำเนี่ย

สู้ ๆ นะพิท อย่ายอมแพ้

[qq_oo]

ศิจัดการมันให้ไได้น่ะ นังชะนี มันร้ายจริงๆๆๆ

[why yyy]

ดีนะที่ไม่เป็นอะไร ยัยชะนีนั่นมันน่านัก!!

[ReiiHarem]

ตามอ่านทันแล้วววววววว
ต้อนเป็ดมาให้ค่ะ
น่ารักกริ๊บกริ้ว มาก อิอิ นายช่างช่างอ้อนจังเลยน๊า ชอบ ชอบ
คำผิดแอบเยอะนะคะ
ติดตามต่อไปค่ะ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

สั้นได้ใจ กระชับจับใจความ

[Horizon]

พิษรักแรงหึงอีกแล้ว
+1

[amito]

ดีแล้วที่พี่ศิกับพีทไม่เป็นอะไร 

พี่ศิรู้ตัวการอย่างนี้แล้ว ถอนรากถอนโคนเลยค่ะ  :fire:จะได้ไม่ต้องมาระวัง "หมา" กัดอีกทั้งต่อหน้าและลับหลัง     

[Poseidon]

ต้องถอนรากถอนโคนนะศิ ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว

[sanri]

หูย นึกว่าพีทเป็นอะไรไปซะอีก 
แต่ไท้คิดว่าจะเป็นชะนีปีศาจที่เป็นคนสั่งคนมาลอบทำร้ายพีทเนี่ย
อย่าเอาไว้นะเฮียจิ กำลังจัดให้สิ้นซากเลย

[gayraygirl]

รอดูพี่ศิจะทำยังไงกับไอ้เสี่ยหื่นกามและนังสเตฟานนี่สะตอภาคใต้

[mikimj]

จัดการมันเลยศิ


เอาให้ไม่กล้าแบกหน้ากลับมาอีกกก 


พีชก้ยอมๆศิซะ จะได้เปนเมียศิซ๊ากกกกกที 

[poppycake]

ตายแน่ยัยสเตฟานนี่ 

[พลอยสวย]

  ม่ะไหร่มาน้ออ

[Zalzah_iP]

พีททททททททททททท!!!!!!!
จะเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย -0-

[ขนมสัมปันนี]

100หน้าแล้ว  :mc4:ก็ขอแบบ ยาวย้าวววววเลยนะขอรับ พี่ท่าน ขอแบบว่า

[PazZ]

ขอหวานมั่งจิ - -

[koikoi]

โอ้นึกว่าจะมีใครถูกยิงซะแล้ว

[tamako]

ใจหาบแว๊บ  ดีนะที่ไม่มีใครเป็นอะไร
แบบนี้มันต้องตายกันไปข้าง  จัดการเลยศิ

[พลอยสวย]

    ม่ะไหร่จะมาอัพฉลองครบ100หน้าน้ออ

[MimZiiz]

จัดการเลย ทั้งเสี่ยทั้งอีกสเตฟานนี่ !!!

[So_Da_Za]

ลอบกัดแบบนี้ พี่เผือกจัดเต็ม จัดหนักเลยน้า

[CarToonMiZa]

จัดหนักเลยนะเผือก
เอาให้อยู่ไม่ได้เลย
ทั้งชะนีทั้งเสี่ยเน่า
บังอาจมาทำนู๋พีทได้

[Ali$a฿eth]

อ่านเรื่องนี้แบบลุ่มๆดอนมากๆคะ


แต่สนุกมาก อ่านเป้นเงามานานมาขอฝากตัวและหัวใจด้วยอีกคนคะ

[ToeyTato]

บังอาจมาทำดวงใจของเฮียศิ ไม่รอดแน่นาง

[CarToonMiZa]

คิดถึง

[boylove_yj]

บทที่ 42

เอาคืน




ข่าวประธานอินทราทิพย์กรุ๊ปถูกรอบทำร้ายดังกระหึ่มขึ้นหน้าหนังสือพิมพ์แทบทุกฉบับแต่อยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์ได้เพียงไม่นานก็ถูกเม็ดเงินจำนวนมหาศาลเก็บกวาดทุกสิ่งทุกอย่างไปจนหมดสิ้น แต่ในวงการธุรกิจและวงการไฮโซต่างก็พูดถึงเรื่องนี้กันอย่างไม่ขาดปาก ทำเอาคุณหญิงวิจิตตราที่เพิ่งได้ทราบข่าวเมื่อตอนเช้าตรู่ถึงกับลมจับ หน้ามืดวิงเวียนจนเด็กในบ้านรับแทบไม่ทัน ประมุขของบ้านอย่างคุณศิระต้องต่อสายด่วนเรียกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนกลับบ้านมาให้เห็นกับตาว่าบุตรชายนั้นปลอดภัยและไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ




“ขวัญเอ๋ย ขวัญมานะลูกนะ”  คุณหญิงวิจิตตราโอบลูกชายอันเป็นที่รักแนบอกแล้วลูบแผ่นหลังกว้างไปมา เสมือนเรียกขวัญให้ตนและบุตรชายน คุณศิระมองภาพนั้นแล้วอมยิ้มเล็กน้อย ต่อให้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนานซักเพียงใด ภรรยาของตนก็มองลูกชายเป็นเด็กตัวน้อยอยู่เสมอ



“ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับแม่ มือปืนไม่ได้เล่นงานผม แต่จงใจยิงให้ถูกพีทน่ะครับ” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงนุ่ม พร้อมทั้งโอบลำแขนกอดเอวบางของมารดาเอาไว้หลวมๆ



“ต๊าย! ทำไมมือปืนมันถึงได้ตาถึงขนาดนี้นะ”   ผู้สูงวัยเอ่ยเสียงสูงใจอยากจะพูดอะไรให้มากกว่านี้ แต่ก็กลัวบุตรชายจะโกรธ ทำไมไม่ยิงให้ตายๆไปเลยนะ ลูกพีทจะได้ไปแต่งงานกับผู้หญิงที่เหมาะสมจริงๆ ไม่ใช่ไอ้เกย์ บ้านนอก หน้าดำๆ อย่างมัน



“คุณแม่”



“หึ! ต่อให้เป็นตายร้ายดี  แม่ก็ไม่รับมันเป็นลูกสะใภ้หรอกนะศิ”



“แต่คนที่คุณแม่เกลียดนัก เกลียดหนาน่ะมันแฟนผมน่ะครับ”



“หยุดๆ ! ไม่ต้องพูดอะไรอีกทั้งนั้น แม่ไม่อยากอารมณ์เสียตั้งแต่เช้า”  ศิขรินทร์พ่นลมหายใจออกมาอย่างอ่อนใจ คิดไม่ตกว่าจะจัดการปัญญานี้อย่างไร ฝากหนึ่งก็แม่ อีกฝากหนึ่งก็ว่าที่เมีย และถ้าให้เขาเลือก เขาก็คงเลือกไม่ได้ เพราะต่างฝ่ายต่างมีความสำคัญกันคนละแบบ นึกแล้วก็กลุ้ม



“แล้วหนูพีทไม่ได้มาด้วยเหรอศิ”



“วันนี้พีทเข้าอู่แต่เช้าครับ ป๊ากับแม่ของเขาจะมาเยี่ยมที่อู่ ผมก็เลยต้องมาคนเดียว”    วันนี้ฝากทางาคนรักของตนนั้นทางครอบครัวต่างแห่แหนมาเยี่ยมที่อู่ ทำเอานายช่างใหญ่ยิ้มหน้าบานตั้งแต่เช้า แต่ก็ได้ยินเสียงบ่นเบาๆมาตลอดทางตอนขับรถไปส่งที่อู่ว่า คิดถึงคุณหญิงแม่ใจจะขาด ว่างๆจะหาโอกาสมาเยี่ยมถึงที่ ได้ยินแล้วก็ชื่นใจ ที่คนรักของตนไม่เคยนึกโกรธเคืองมารดาที่พูดจาว่าร้ายอีกฝ่ายไปต่างๆนานา



“เป็นลูกจ้างเขาก็อย่างนี้แหละ หึ! นี่พ่อแม่ที่บ้านนอกคงหอบชะลอมมาฝากกันล่ะซิ”   สองพ่อลูกแอบสบตากันอย่างมิได้นัดหมาย แต่ก็ไม่มีใครแจกจ้างหน้าที่การงานของภัสดาให้คุณหญิงใหญ่ของบ้านฟัง ศิขรินทร์อยากให้มารดาได้รับรู้ด้วยตัวเองคงจะดีกว่า เพราะถ้าไปบอกมันก็เหมือนกับการเข้าข้างคนรักมากเกินไป และมารดาก็จะไม่เชื่อแน่ๆ



“แต่เขาขยันมากเลยนะ”   คุณศิระ เอ่ยเสียงเรียบ พร้อมทั้งพลิกหนังสือพิมพ์ต่างประเทศเพื่อเปลี่ยนหน้า



“ทำให้ตายอย่างไรก็มีสู้เราไม่ได้หรอกค่ะคุณพี่”



“เชิดเข้าไป ระวังคอจะหักนะน้องหญิง”



“คุณพี่!”



“เอาล่ะครับ ผมว่าเราไปทานมื้อเช้ากันดีกว่าได้เวลาแล้ว”



“นี่ถือว่าคุณน้องเห็นแก่ลูกนะคะ”



“ก็ไม่ได้ว่าอะไร”  ประมุขของบ้านเอ่ยเสียงเหย้าแล้วลุกขึ้นจากโซฟาอย่างช้าๆ แล้วออกเดินไปยังห้องทานข้าวที่อยู่เยื้องติดๆกัน โดยมีศิขรินทร์ที่โอบเอวมารดาเดินตามหลังมาติดๆ



.
.
.
.
.
.



“แม๊ ลูกอั๊วนี่มันขยันขันแข็งจริงๆ ทำแต่งานบ้านช่องไม่รู้จักกลับ”   เจ้าสัวภาสในชุดเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้เดินควงแขนมากับคุณนายจันทร์ที่แต่งกายชุดกี่เพ้าเข้าคู่กันอย่างลงตัว เอ่ยเสียงดังไปทั่วลานซ่อมรถของอู่



“ขันไม่ได้แข็งอย่างเดียว อย่างอื่นก็แข็งนะป๊า”   ภัสดาเลื่อนตัวออกมาจากใต้ท้องรถ ใบหน้าขาวเนียนเลาะน้ำมันเครื่องมอมแมมแต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจที่จะเช็ดออกเท่าไรนัก



“ทะลึ่งไม่เกิ๊นป๊ามันจริงๆ”  นางจันทมาสเอ่ยเสียงเขียวผละจากสามีเข้าไปหาลูกชายอย่างคิดถึงคะนึงหา



“ก็เชื้อป๊ามันแรงนี่แม่”  ภัสดาเอ่ยเสียงหวาน พร้อมกับหลับตาให้มารดาใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบน้ำมันเครื่องออกจากหน้า เมื่อเห็นว่าสะอาดหมดจดแล้ว ผู้สูงวัยก็โน้มร่างลูกชายให้เข้ามาหาแล้วหอมแก้มซ้ายขวาไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็มิวายมีเสียงบ่นตามมา


“แก้มเหม็นอย่างนี้ ไม่รู้ว่าจะหาแฟนได้ไหม”   ได้!  ภัสดาตอบในใจ ไม่ได้เป็นแฟนธรรมดานะแม่ เกือบจะได้เสียกันแล้ว แต่พอดีลูกแม่ใช้วิชาชิวหาพาเพลินเอาตัวรอดมาได้เกือบหวุดหวิด



“แล้วจะด่วนให้มันมีแฟนไปทำไมล่ะ ให้มันอยู่อย่างนี้แหละดีแล้ว”  เจ้าสัวภาสเริ่มแสดงความหวงลูกชายออกมานิดๆ พ่อบ้านอื่นอาจจะสนับสนุนให้ลูกหาเมียแล้วรีบมีหลาน แต่พ่อบ้านนี้กลับไม่เป็นอย่างนั้น เพราะเจ้าสัวภาสไม่อยากให้ลูกชายมีแฟนเท่าไร เพราะทั้งห่วง ทั้งหวง กลัวว่าคนที่เข้ามานั้นไม่หวังดีกับลูกของตน 



“ป๊าก็เป็นซะอย่างนี้”



“ก็ลูกอั๊วนี่”



“อย่าเพิ่งต่อยอดความคิดกันครับ เข้าไปนั่งข้างในจิบน้ำแร่ แช่น้ำเย็นกันดีกว่านะครับ”   



“มันมีแต่จิบน้ำแร่ แช่น้ำนม ลื้อนี่มั่วจริงๆอาตี๋”



“ก็สำนวนใหม่ไงป๊า โหไม่วัยรุ่นเลย”



“สองคนนี้จะเถียงอะไรหนักหนา แม่หนวกหู”   แล้วทั้งสามคนก็เดินไปคุยกันไป เรียกสายตาจากพนักงานคนอื่นที่ทำงานอยู่ระแวกนั้นได้เป็นอย่างนี้ เพราะมีป๊าและแม่ที่รักและห่วงใยเสมอมา เลยทำให้ลูกพี่ใหญ่ของพวกมันเป็นคนดีและเผื่อแผ่ควมรักความเมตตามาถึงพวกมันด้วย โชคดีขนาดไหนที่ได้เข้ามาทำงานในอู่ที่เป็นมากกว่าที่ทำงาน แต่เปรียบเสมือนบ้านหลังที่สองไปแล้ว



“ไอ้มะขามไม่มาเหรอครับแม่”  ภัสดาเอ่ยถามหาลูกน้องคนสนิทที่ทำหน้าที่คอยดูแลบ้านและอำนวนความสะดวกต่างๆให้กับบิดาและมารดาของตน



“มันติดสาว ไม่รู้ว่าสาวที่ไหน เห็นว่าชื่อนกๆอะไรนี่แหละ”



“งั้นก็ปล่อยไปเถอะแม่ เผื่อมันเป็นเนื้อคู่กัน”  นกที่ว่าคือ ลูกแม่ครัวประจำบ้านอินทราทิพย์ นิสัยดี เหมาะกับไอ้มะขามที่สุดแล้ว ให้มันคบกับนกน่ะดีแล้ว  ดีกว่าเอาเงินเดือนไปปนเปรอให้นางเอกคณะลิเกที่หลอกเอาเงินมันไปฟรีๆ กว่าจะรู้ชาติเห็นจริงก็เกือบกลับตัวไม่ทัน ดีที่ภัสดาตามมาดูที่โรงลิเกทัน ไม่อย่างนั้นไอ้มะขามอาจจะเหลือแต่ตัวกลับบ้านก็เป็นได้



“รายงานเดือนนี้เป็นไง”



“ก็ดีครับ ขาดทุนไปประมาณสิบล้าน”



“ห๊ะ!!!!!!!!!!”  สองสามี ภรรยาอุทานออกมาอย่างมิได้นัดหมาย นั่นเรียกว่าก็ดีเหรอ ขาดทุนไปสิบๆหลาน แต่ลูกชายบอกว่าก็ดี!



“อาตี๋! นี่ลื้อบริหารจัดการเงินยังไง ทำไมมันขาดทุนไปเยอะขนาดนั้น เงินไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ แล้วทำไมไม่บอกป๊า ยังมานั่งใจเย็นอยู่ได้”



“แล้วจะให้พีทไปบอกป๊าตอนไหน เห็นวันๆควงเมียเที่ยวแต่บ่อน อย่าคิดว่าพีทไม่รู้นะว่าป๊ามาเบิกเงินไปฮ่องกงกี่บาท”   



“แต่นั่นก็ไม่หมดเท่ากับที่ลื้อทำนะโว้ย”



“นั่นๆ ยอมรับแล้วใช่ไหมว่าไม่ได้อะไรกลับมา พีทบอกกี่ครั้งแล้ว ไอ้กาสิโนน่ะมันไม่เคยทำให้ใครรวยหรอกนะป๊า ถึงแม้ป๊าจะบอกว่าเสียไม่มาก แต่มันก็เสียอยู่ดี นั่นก็เท่ากับว่าเอาเงินไปทิ้งฟรี แล้วพีทก็นั่งทำงานงกๆ หลังขดหลังแข็งให้ป๊าเอาเงินไปเผาเล่นน่ะเหรอ ฮ่วย!”



“..............................”  สองสามีภรรยามองหน้ากันแล้วกระพริบตาปริบๆ เพราะสิ่งที่ลูกชายพูดออกมานั้นเป็นความจริงทั้งหมด ถึงแม้จะวางมือจากธุรกิจไป แต่ก็ยังได้เงินปันผลในแต่ละเดือนอยู่ดี ด้วยความที่เวลาว่างมันมีอยู่มาก ก็เลยใช้ชีวิตสนุกสนานกับภรรยาจนลืมว่าลูกชายทำงานอยู่บ้านเหนื่อยยากลำบากขนาดไหน



“สำนึกแล้วใช่ไหมล่ะ”



“ต่อไปป๊าจะใช้น้อยๆนะอาตี๋ จะเอาเงินเข้าบ่อนทีละนิดๆ ทยอยกันไปมันจะได้ดูเหมือนไม่มาก”



“ป๊า!!!!!!!”



“คุณก็  ต่อไปนี้แม่จะพยายามนะพีท”



“พยายามแล้วต้องทำให้ได้นะแม่ ป๊าด้วย”



“เออน่ะ รู้แล้ว นี่มันลูกหรืออะไรวะ”



“ก็ลูกไง ออกมาจากท้องแม่เลยแหละ น้ำเชื้อป๊าทั้งนั้น”



“ไอ้พีท ชักเอาใหญ่ๆ”    ภัสดาหัวเราะคิกคักแล้วล้มตัวลงหนุนตักมารดาอย่างออดอ้อน



“นี่ไง นิสัยอย่างคุณเลย” 



“อะไรไม่ดีๆ ก็โยนให้อั๊วหมด มันก็ลูกคุณเหมือนกันนั่นแหละน่า”  แม้ปากจะเอ่ยวาจาไปอย่างนั้น แต่มือของเจ้าสัวภาสก็เอื้อมมาลูบศีรษะของบุตรชายไปมาด้วยความรักใคร่



“แล้วตกลงเรื่องขาดทุนมันอย่างไงกันแน่พีท” คุณจันทมาสเอ่ยถามบุตรชายเสียงนุ่ม แม้ตอนแรกจะตกใจไปบ้าง แต่ถ้าเป็นอย่างทีภัสดาบอกจริงๆ นางจะพร้อมที่จะยอมรับและไม่ติเตือนอะไรออกไป เพราะมั่นใจในความสามารถของบุตรชายว่าอย่างไรก็สามารถก้าวผ่านอุปสรรคข้อนี้ไปได้



“แล้วแม่คิดว่าพีทจะทำอย่างนั้นจริงๆเหรอ”



“นี่ลื้อล้อเล่นเหรออาตี๋ ถ้าป๊าเป็นลมหัวฟาดพื้นจะทำยังไง”



“ก็หามส่งโรงบาลฯไงป๊า ไม่เห็นจะยาก”



“โอยยย ลื้อนี่มันกวนจริงๆ”




ในห้องพักรับแขกของอู่ใหญ่ใจกลางเมืองนั้นเต็มไปด้วยเสียงหยอกล้อของสามพ่อแม่ลูกที่ดังขึ้นอยู่ตลอดเวลา จนเวลาล่วงเลยมาถึงช่วงเย็น เจ้าสัวภาสและนางจันทมาสก็กลับคฤหาสน์คนรวย โดยมีเจ้าของอู่และสมุนซ้ายขวายืนส่งอยู่บริเวณหน้าอู่ ยังไม่ทันที่ทั้งหมดจะแยกย้ายกันไปเก็บของเตรียมปิดอู่ รถยนต์คันหรูที่ทุกคนต่างคุ้นตาเป็นอย่างดีก็ตีวงเข้ามาจอดอย่างสวยงาม เรียกเสียงโห่แซวจากบรรดาลูกหมาได้เป็นอย่างดี จนภัสดาต้องขู่โดยการเอาหนังสติ๊กที่เหน็บเอวไว้ขึ้นมาทำท่ายิงนั่นแหละ ลูกสมุนทั้งหลายแหล่ถึงได้สลายตัวแยกย้ายกันไป



“แฟนใครมา น้ำตาใครไหล อิอิ”  ไอ้ตั้ม สมุนอันดับต้นๆเอ่ยเสียงล้อๆลูกพี่มัน แล้วก็ใช้วิชาตัวเบากระโดดหลบลำแข้งของภัสดาที่เหวี่ยงออกไปเพื่อหาเป้าหมาย



“น้ำตามึงไงจะไหล เพราะกูจะเตะก้านคอมึง”



“อูยยยยยยยยยยย โหดตลอดดดดดด”



“เดี๋ยะๆๆ ยังไม่ไปอีก เดี๋ยวก็แช่งให้เมียมึงมีผัวใหม่เป็นทอม”



“อย่าเลยเฮีย ตั้มเกรงใจ”  ตั้มยกมือไหว้ศิขรินทร์แล้วเอ่ยทักทายเล็กน้อยตามประสาที่จะได้ลูกพี่ใหญ่คนใหม่มาคุมอู่  จนภัสดาต้องใช้กำลังเล็กๆน้อยๆนั่นแหละ ลูกสมุนคนสนิทจึงยอมวางมือวิ่งหลบฝ่าเท้าลูกพี่มันเข้าไปในอู่



“นี่ก็มาได้สบจังหวะจังเลยเนอะ”   ภัสดาเอ่ยถามศิขรินทร์ที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ รอยยิ้มที่นายช่างใหญ่เห็นทีไรเสียวสันหลังทุกที เพราะมันทั้งหวาน ทั้งเลี่ยน อย่างนายช่างใหญ่นี่มันต้องฮาดคอร์ๆ



“ใจสั่งมาครับ”



“นับวันพัฒนาเรื่องน้ำเน่ามึงจะเริ่มเข้าขั้นวิกฤตขึ้นไปทุกที”  เอ่ยไปอย่างนั้นแหละ ก็คนมันปากแข็ง ใครจะมันหน้าชื่นตาบานรับกันล่ะ ก็บอกว่านายช่างใหญ่น่ะมันพวกฮาดคอร์ แต่ความจริงก็ชอบนะ แต่ก็เก็บไว้ในใจ ไม่อยากให้เผือกมันรู้ ถ้ามันรู้แล้วมันชอบล้อ



“แต่ความจริงแล้วชอบใช่ไหมล่ะ” น่ะๆ เห็นไหม ขนาดไม่ได้พูดอะไรมันยังรู้ทัน เดี๋ยวนี้หูตามันแพรวพราว นายช่างใหญ่จะจับอะไร มันก็รู้ทันไปหมด เหมือนอ่านใจกันได้



“ก็เฉยๆนะ”  พวกคุณจะให้คะแนนความปากแข็งนายช่างใหญ่เท่าไรดี ฮ่าๆ



“เหรอครับ”   ศิขรินทร์พูดเสร็จ ก็อ้าแขนออกช้าๆ พร้อมทั้งส่งยิ้มให้คนข้างๆอย่างอ่อนหวาน เป็นรอยยิ้มที่มีเพียงแต่ภัสดาเท่านั้นที่จะได้เห็น และเพียงไม่นานร่างโปร่งบางก็เดินเข้ามาหยุดอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงนั่น ลำแขนทั้งสองข้างของศิขรินทร์ค่อยๆโอบรัดร่างบางเอาไว้อย่างรักใคร่และหวงแหน



“นี่มันหน้าอู่เลยนะเผือก” พูดไปอย่างนั้น แต่กอดตอบกลับไปแน่นๆ



“ก็คิดถึงไงครับ”



“จากกันไม่ถึงสิบชั่วโมงนี่นะ”



“เวลามันประเมินค่าไม่ได้ครับ”   เมื่อปล่อยร่างบางออกจากอ้อมแขนแล้ว มือหนาก็คว้ามือบางขึ้นมากุมเอาไว้ แล้วจูงเข้าอู่มาด้วยกัน



“วันนี้ป๊ากับแม่มาอยู่นานไหมครับ” เมื่อมาถึงห้องทำงานเล็กๆของตน ภัสดาก็ดันให้ศิขรินทร์นั่งลงบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน ส่วนตัวเองก็ตามลงไปนั่งตัก พร้อมทั้งกอดลำคอแข็งแรงเอาไว้ ถ้าไม่ใช่ท่านประธานอินทราทิพย์กรุ๊ป คงไม่มีทางได้เห็นนายช่างใหญ่ในโหมดนี้



“ก็นาน คุยกัน กินข้าวด้วยกัน แต่ไมได้ออกไปไหน เพราะหมาแถวนี้ไม่ให้ไป”



“ดีแล้วครับ”  เพราะศิขรินทร์กำชับอย่างหนักแน่นว่าห้ามออกไปไหนเด็ดขาด เพราะยังคาดเดาสถานการณ์ไม่ได้ จึงไม่แปลกที่เมื่อกี้ตอนก่อนเลี้ยวเข้ามาจะเห็นชายชุดดำเดินไปมาเพื่อตรวจความเรียบร้อยรอบๆอู่ เป็นชุดนักฆ่าเดนตายที่ช่วยเอาไว้ตอนออกมาจากคุกใหม่ คนเหล่านั้นเห็นเป็นพระคุณก็เลยอยู่รับใช้ และคอยรักษาความปลอดภัยให้



“วันนี้คุณหญิงแม่ถามหากูไหมศิ”



“ถามศิครับ ถามว่าทำไมพีทถึงไม่มา”



“จริงอ่ะ!!!!! โอ้มายก๊อด เกิดอะไรขึ้นกับคุณหญิงแม่”  ความจริงอย่างจะเรียกว่า คุณหญิงมหาภัย แต่ก็เกรงใจศิขรินทร์



“ว่างๆ พีทก็เข้าไปเยี่ยมท่านบ้างนะครับ”



“แน่นอนอยู่แล้ว ลูกสะใภ้ดีเด่นซะอย่าง”



“แล้วทำไมวันนี้ดูอ้อนๆครับ”



“ไม่มีอะไรหรอกเผือก ไม่มีจริงๆ”   ริมฝีปากบางประทับลงข้างแก้มสากของศิขรินทร์ไปมาอย่างแผ่วเบา แต่ดูเหมือนว่าคนบนตักจะยังไม่พอใจ เลยสูดความหอมจากแก้มของประธานอินทราทิพย์กรุ๊ปไปอีกสองฟอด แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เผือกรักเผือกหลงได้อย่างไงครับคุณพีท



“อยากได้อะไรครับ เดี๋ยวเผือกทำให้ทุกอย่างเลย”  ในที่สุดไอ้เผือกเน่ามันก็หลงมนต์ที่คุณพีททำลงไป ฮ่าๆ



“ก็แค่คิดว่า ทะเลกระบี่มันสวยดีเนอะ”



“อยากไปที่ไหนเป็นพิเศษครับ”   มือหนาลูบไล้แผ่นหลังบางขึ้นลง พร้อมทั้งโยกไปมาเสมือนขับกล่อมคนในอ้อมแขนไปในตัว  นายช่างใหญ่ที่กลายร่างเป็นแมวน้อยตอนนี้ก็เริ่มจะเคลิ้มหลับไปเหมือนกัน



“ถ้ำมรกต.............”



“เอาไว้หมดเรื่องยุ่งๆ เราค่อยไปดีไหมครับ ชวนเพื่อนๆของคุณไปด้วยไง หลายๆคนจะได้สนุกดี”



“แน่ใจเหรอจะให้ชวนเพื่อนไป”



“อะไรที่คุณมีความสุข ผมทำให้ได้อยู่แล้ว”   ศิขรินทร์เอ่ยเสียงนุ่ม พร้อมทั้งแนบริมฝีปากลงบนเปลือกตาบางทั้งสองข้างอย่างแผวเบาแล้วปิดท้ายด้วยการจุมผิตลงบนกลีบกุหลาบสีหวานย้ำๆไปมา เรียกเสียงหัวเราะจากคนในอ้อมแขนได้เป็นอย่างดี




.
.
.
.
.
.
.



“สวัสดีเพื่อนยาก ตามจีบเพื่อนแฟนกูไปถึงไหนแล้ว”   



“ก็เรื่อยๆ หวานๆ ขมๆ ได้รสชาติ ว่าแต่มึง ไหนเกือบตาย หนังเหนียวดีนะ”    กรุง วรยศ ถามกลับมาอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ทราบข่าวว่าเพื่อนสนิทถูกลอบทำร้ายก็นึกห่วงขึ้นมาทันที แต่เมื่อรู้อีกฝ่ายไม่ได้เป็นอะไรมากก็นึกเบาใจ



“ก็ดีว่ะ เจ็บๆคันๆ กำลังหาทางเอาคืน”  แล้วเรื่องราวต่างๆก็ถูกถ่ายทอดออกไปเรื่อยๆ ศิขรินทร์เล่าไปตาก็เหลือบมองคนที่นอนหลับบนเตียงไป



“จะให้กูจัดการยังไง”



“มึงให้คนของลุงมึงไปทะลายบ่อนมันที่ชายแดนให้หน่อย”  ลุงของเพื่อนสนิทนั้นเป็นตำรวจที่ซื่อตรง ไม่เคยเอารัดเอาเปรียบประชาชน ดำรงอาชีพนี้มาอย่างใสสะอาด จึงเป็นที่นับหน้าถือตาของคนในวงการธุรกิจไม่น้อย



“ต้องการวันไหน”



“วันนี้ เดี๋ยวนี้ กูจะเอาให้มันกระอักเลือดไปเลย”



“เออๆ ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะมึง ไม่ใช่แมวเก้าชีวิตที่ถูกยิงตายแล้วจะฟื้นขึ้นมาอีก”



“นั่นปากมึงเหรอไอ้กรุง”



“นั่นประไร ฝากคิดถึงคุณพีทด้วยนะมึง”  กรุง เอ่ยเหย้าเพื่อนสนิทอย่างอดไมได้ เพราะเป็นที่รู้กันดีกว่า ศิขรินทร์นั้นทั้งรักทั้งหวงภัสดาขนาดไหน แม้จะเอาเอ่ยแซวลับหลังก็ไมได้ รังสีเกงใจเมียแผ่กระจายตั้งแต่ยังไม่ได้กัน



“เก็บความคิดถึงของมึงเอาไว้ ว่าที่เมียกูไม่ต้องการ”    ศิขรินทร์เอ่ยรอดไรฟัน  แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นหยอกเล่น แต่ก็ไม่ชอบใจอยู่ดี มันหวงไปหมด กับเพื่อนสนิทก็ไม่เว้น
วางสายจากเพื่อนสนิทแล้ว ศิขรินทร์ก็ต่อสายไปยังลูกน้องคนสนิทที่รอรับคำสั่งอยู่ด้านล่างทันที และเพียงไม่นานเสียงอ๊อดหน้าห้องก็ดังขึ้น วินัยและลูกน้องคงมาถึงแล้ว ร่างสูงเดินเข้าไปหาร่างบนเตียงแล้วย่อตัวลงจุมพิตหน้าผากเนียนแผ่วเบา แล้วดึงผ้าห่มที่ล่นไปอยู่บริเวณเอวบางขึ้นมาคลุมถึงคอของคนที่กำลังหลับใหล



“เดี๋ยวมานะครับ”



เมื่อศิขรินทร์ก้าวเท้าออกจากห้องนอนแล้วปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา วินัยและลูกน้องคนอื่นๆ ทำความเคารพท่านประธานอินทราทิพย์กรุ๊ปแล้วยืนนิ่งรอรับคำสั่งจากนายเหนือหัว



“ตอนนี้เสี่ยจักษ์กำลังพักผ่อนอยู่กับคุณสเตฟานนี่ที่ภูเก็ตครับ”  วินัยรายงานสิ่งที่ตนได้ไปสืบมา พร้อมทั้งยื่นแฟ้มธุรกิจของเสี่ยจักษ์ ที่ตอนนี้เลื่อนตำแหน่งเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของเจ้านายไปแล้ว



“ปล่อยให้มันมีความสุขไปก่อน กับมันฉันจะไปจัดการด้วยมือของฉันเอง”  ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบแล้วค่อยๆผลิกแฟ้มอ่านข้อมูลอย่างละเอียดไปทีละหน้า



“แล้วคุณสเตฟานนี่จะให้จัดการอย่างไรครับ”



“ของเน่าๆอย่างนั้น เอาไปขายให้คนอื่นนายว่าจะมีคนต้องการไหม”  เอ่ยถามลูกน้องคนสนิท จนวินัยและลูกน้องอื่นๆอดสงสารหญิงสาวที่ทะเยอทะยานอยากเป็นเมียแต่งเจ้านายไม่ได้ เพราะถ้าหากลองให้อินทรีเงินที่บินสูงอย่างศิขรินทร์ลงมาโฉบเหยื่อแล้วรายไหนรายนั้นไม่เคยรอดสักราย



“เอาไปขายที่ตลาดมืดดูซิ ถ้าไม่มีใครเอาก็เอาไปทิ้งชายแดน” 



“ครับ”



“วันนี้ไปจัดการปาร์ตี้ที่โกดังเก็บสิ้นค้าของไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์นั่นซักหน่อยนะ”   ศิขรินทร์ปิดแฟ้มลงแล้วยื่นคืนให้วินัย ลูกน้องคนสนิทรับคืนแล้วถือไว้แนบกาย



“นายต้องการให้ปาร์ตี้สนุกแค่ไหนครับ”



“พินาศทั้งหมด!”

.
.
.
.
.
.



กลางดึกของคืนนั้น ในขณะที่ใครหลายๆคนกำลังนอนหลับอยู่ในห้วงนิทราอยู่นั้น แต่บริเวณโกดังเก็บสินค้ามูลค้าหลายร้อยหลายกำลังถูกเพลิงไหม้อย่างหนัก แม้ว่าพนักงานรักษาความปลอดภัยจะแจ้งเจ้าหน้าที่ดังเพลิงมาควบคุมเพลิงแล้ว แต่ก็ยังล่าช้าอยู่ดี จนเมื่อพนักงานดับเพลิงมาถึงเพลิงก็ลุกลามไปทั่วเผาสินค้าวอดวายไปเกือบหมด ชาวบ้านระแวกนั้นต่างพากันมุงดูอยู่ห่างๆ เพราะเกรงว่าพายุเพลิงจะโหมหนักยิ่งขึ้นไปอีก  เจ้าหน้าที่ใช้เวลาร่วมเกือบสี่ชั่วโมวในการควบคุมเพลิง จนเมื่อประเมินค่าความเสียหายแล้วก็สูญเงินไปเป็นร้อยๆล้านลยทีเดียว



“เสี่ยครับ เห็นข่าวแล้วใช่ไหมครับ”



“เออซิวะ! พวกมึงไปมุดหัวอยู่ที่ไหนกันหมด ทำไมถึงปล่อยให้เพลิงมันไหม้ได้ห๊ะ!”   



“ขอโทษครับเสี่ย”



“ขอโทษแล้วกูได้เงินกลับคืนมาไหม ร้อยล้านที่มันหายไปกับไฟ”



“........................”   แต่ยังไม่ทันที่เสี่ยจักษ์จะลงไม้ลงมือกับลูกน้องคนสนิท จู่ๆ ประตูก็เปิดพร้อมๆคำรายงานที่ทำเอาเสี่ยใหญ่เข่าอ่อนแทบจะทันที



“บ่อนที่ชายแดนถูกตำรวจจับครับ ตำรวจค้นเจอยาบ้าที่อยู่ด้านหลังบ่อนครับเสี่ย!”



“ฝีมือใครห๊ะ มันเป็นใคร!”



“คนของไอ้ศิขรินทร์ครับ”



“ไอ้เด็กเมื่อวานซืน มึงกับกูคงจะอยู่ร่วมโลกเดียวกันไม่ได้!”



.
.
.
.
.
.
.
.

๐ ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเล้ยยยยย

๐ ช่วงนี้งานเยอะ ฟิลล์ในการแต่งนิยายก็ไม่ค่อยมี ต้องขออภัยทุกท่านจริงๆที่่มาช้า

๐ อย่าทิ้งเรื่องนี้ไปไหนนะคะ นักอ่านทั้งหลาย

๐ อากาศหนาวก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ



รักและขอบคุณ

By Chocolate Love ~

[Poseidon]

เข้ามาจิ้มมมมอย่างไว

ไปอ่านก่อนนะคร๊าฟฟ  เดี๋ยวมาเม้น

[yeyong]

เรื่องชักรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

[Noo_Patchy]

  จัดหนักไปเลยเผือก

[Tnapat]

ขอหนักๆ