บทที่ 43
เฝ้าบ้าน
.
.
.
.
.
.
“อาตี๋ พรุ่งนี้กลับมานอนที่บ้านหน่อยนะ ป๊ากับเมียจะไปเที่ยว” ภัสดาอมยิ้มขำ บิดาและมารดาของตนนั้นยังคงสวีทหวานกันอย่างเสมอต้นเสมอปลาย เมื่อเดือนที่แล้วก็ไปทัวร์ญี่ปุ่น สงสัยคราวนี้คงเป็นยุโรปอย่างแน่นอน
“อะไรอ่ะ ป๊าจะควงเมียเที่ยวอีกแล้วเหรอ จะปล่อยให้ลูกชายตาดำๆเฝ้าบ้านคนเดียวอย่างนี้เนี่ยนะ ทำไมป๊าถึงทำกับพีทได้ลงคอ”
“อย่ามาดราม่ากับป๊าเลยไอ้ลูกชาย อั๋วรู้ทันลื้อหรอกน่า” น้ำเสียงของเจ้าสัวที่หัวเราะมาตามสายทำให้ภัสดานั้นหัวเราะตามไปด้วย นี่แหละน่าทีเขาว่า พ่อแม่มักจะรู้ทันลูกอยู่เสมอ
“แล้วป๊าจะไปกี่วัน”
“หนึ่งอาทิตย์ ไม่นานหรอกน่า เดี๋ยวป๊าจะซื้อของมาฝาก” คุยไปได้ซักพัน เจ้าสัวภาสก็วางสายไป ภัสดาส่ายหัวไปมาให้กับความขี้เล่นของบิดาแล้วเดินมานอนเบียดผู้ชายร่างใหญ่ที่เดี๋ยวนี้เข้ามากุมพื้นที่ในหัวใจของตนไปจนหมดสิ้นแล้ว
“ทำไมตัวมึงต้องใหญ่ด้วยเนี่ย คนหล่อไม่เข้าใจ” คนตัวใหญ่ที่ภัสดาว่านั้นตวัดแขนโอบรัดเอวบางเข้าหาตนเองอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ไม่ยอมคลายอ้อมแขนลงแม้แต่วินาทีเดียว จนคนในอ้อมกอดที่ดิ้นไปดิ้นมาต้องยอมแพ้ นอนนิ่งๆให้อีกฝ่ายกอดได้อย่างสบายใจชอบ
“เผือกกก มันอึดอัด~”
“ตรงไหนครับ ออกจะอบอุ่น” ไม่พูดเปล่า ริมฝีปากหน้าโฉบลงมาหากำไรจากพวงแก้มใสซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“หนวดขึ้นอีกแล้ว อย่าหอมมาก มันเจ็บ”
มือบางผลักไสแก้มสากของศิขรินทร์ออกไปอย่างยากลำบาก แต่ไม่ช้าไม่นานท่านประธานใหญ่ก็โฉบริมฝีปากลงมาหากำไรอีก พ่อค้าเก็งกำไรไม่ปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปอย่างเปล่าประโยชน์ เมื่อเห็นช่องทองแห่งความสำเร็จแล้ว ศิขรินทร์ก็ก้มลงมาแนบริมฝีปากบนกลีบกุหลาบสีหวานทันที กลิ่นหอมยวนใจและรสชาติอันหอมหวานดั่งน้ำผึ้งเดือนหน้าเร่งเร้าให้ภมรอย่างเขาต้องรุกเร้าเข้าไปอีก กลีบปากบางถูกบดคลึงครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อลมหายใจขาดห้วงจึงต้องเผยริมฝีปากออกจากกันเพื่อปรับลมหายใจ แต่นั่นก็เป็นโอกาสที่เรียวลิ้นร้ายกาจของศิขรินทร์จะเข้ามาควานหาน้ำหวานเพื่อดื่มกิน ลิ้นเล็กถูกกวาดต้อนครั้งแล้วครั้งเล่าจนในที่สุดก็ต้องยินยอมให้อีกฝ่ายดูดดึงอย่างเสน่ห์หา ความหอมหวานที่ศิขรินทร์ได้สัมผัสสร้างความมัวเมาและความหลงใหลอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จนเมื่อรู้สึกถึงแรงทุบที่บริเวณไหล่ร่างสูงถึงตัดใจผละออกมา
“นายช่างยั่วอีกแล้ว” นิ้วเรียวยาวของศิขรินทร์เกลี่ยริมฝีปากที่บวมเจ่อของภัสดาอย่างเอ็นดู ลมหายใจร้อนประถะกันไปมากลิ่นกายที่แสนจะคุ้นเคยยิ่งทำให้อารมณ์ด้านมืดกระพือลุกขึ้นกว่าเดิม
“ไม่ได้ยั่ว กูอยู่เฉยๆนะเว้ย” นายช่างใหญ่เจ้าของอู่ใหญ่ใจกลางเมืองบัดนี้นอนนิ่งไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าเห่อแดงเพราะเลือดสูบฉีดเกินปกติ หางตามีหยดน้ำไหลลงมาเล็กน้อย หน่วยตาคลอไปด้วยละอองน้ำยิ่งทำให้ร่างโปร่งบางนั้นดูน่าหลงใหลขึ้นไปอีก
“แล้วเมื่อไรจะยอมครับ”
“............................”
“ว่าไงครับนายช่างใหญ่ เมื่อไรจะยอมเผือกครับ”
“เร็วๆนี้แหละ”
.
.
.
.
.
.
“สวัสดีครับเฮีย ไม่ได้เจอกันตั้งนานสวยขึ้นเป็นกองเลยนะครับ” สิ้นสุดคำทักทายของมะขาม ภัสดาก็แจกลำแข้งให้ลูกน้องคนสนิทไปซักทีสองที
“เหมือนมึงไง ไม่เจอกันนานปากยังหมาเหมือนเดิม มาช่วยยกของหน่อย ลีลาจริงๆ ลูกน้องบ้านนี้” แต่จำนวนของท้ายรถยนต์คันหรูราคาสิบล้านก็ยังไม่ตะลึงเท่ากับบุคคลที่ก้าวเท้าลงมาจากตำแหน่งคนขับ
“เฮีย เดี๋ยวนี้คบดาราฮอลลี่วูดด้วยเหรอ” มะขามเดินเข้าไปกระซิบถามคนเป็นนาย แล้วเพ่งมองร่างสูงใหญ่ของศิขรินทร์ที่อยู่ในชุดสูทสากลเต็มยศอย่างทึ่งๆ
“ไปถามมันเอาเองว่ามันเป็นอะไรกับกู” พูดเสร็จภัสดาก็เดินถือถุงกับข้าวบางส่วนเข้าบ้านทันที ทิ้งให้มะขามยืนมองผู้มาใหม่อย่างตื่นตะลึง
“เอ่อ..สวัสดีครับ คุณเป็นอะไรกับเฮียพีทของไอ้ขามครับ” ศิขรินทร์เดินเข้ามาใกล้ๆกับผู้ถามแล้วคลายเน็คไทด์ออกเล็กน้อย มะขามมองบุรุษตรงหน้าอย่างชื่นชม เพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไหนเท่ห์ และสมบูรณ์แบบเท่านี้มาก่อนเลย
“เป็นแฟน” พูดเสร็จศิขรินทร์ก็เร่งฝีเท้าเข้าบ้านทันที เพราะภัสดายืนรอยู่ตรงนั้นแล้ว
“!!!!!”
เสียงกรีดร้องของลูกน้องคนสนิทที่อยู่บริเวณหน้าบ้านเรียกเสียงหัวเราะจากภัสดาได้เป็นอย่างดี แม่บ้านและเด็กรับใช้ต่างพากันออกมาดูว่าต้นเสียงนั้นมาจากไหน แต่เมื่อเห็นพี่มะขามหรือไอ้มะขามกำลังยืนชักดิ้นชักงออยู่บริเวณหน้าบ้านทุกคนก็ต่างพร้อมใจกันส่ายหัวแล้วแยกย้ายกันไปทำงาน จะมีเพียงไม่กี่คนที่มองมาที่แขกอย่างอดสงสัยไม่ได้ แต่ด้วยกฎของบ้านนี้คือห้ามนินทาหรือยุ่งเกี่ยวกับแขกของเจ้านาย ทุกคนเลยปล่อยความสงสัยนั้นทิ้งไป เพราะยังไม่อยากตกงานนั่นเอง
“บ้านพีทใหญ่มาก ใหญ่กว่าบ้านผมอีกนะ” ศิขรินทร์มองเฟอร์นิเจอร์แต่ละชิ้นแล้วอดทึ่งไม่ได้ เพราะราคาแต่ละชิ้นนั้นเฉียดล้านก็ยังมี ห้องรับแขกโอ่โถงมีความไฟระย้าที่ศิขรินทร์เคยนึกได้ว่าเห็นอยู่ในราชวังใดราชวังหนึ่งของจีน รวมๆแล้ว บ้านอินทราทิพย์นั้นดูต่ำต้อยด้อยค่าไปเลยเมื่อเทียบกับบ้านพิชัยภักดี
“ไม่ใหญ่หรอกน่า เล็กเท่ารูหนู” ท่าแบบนี้เรียกว่ารูหนู แล้วที่บ้านอินทราทิพย์เรียกว่าอะไร รูปูเลยดีกว่า
“โซฟาสวยมากครับ” โซฟาสวยจนไม่กล้าจะนั่ง ตกลงแล้วนายช่างใหญ่นั้นรวยเกือบล้นฟ้าแต่ทำตัวผ้าขี้ริ้วห่อทอง
“มันเป็นศิลปะแบบจีนน่ะ ป๊าชอบก็เลยซื้อเข้ามาเรื่อยๆ” ภัสดาเดินเอาของเข้าไปวางในห้องครัวโดยมีศิขรินทร์เดินตามมาติดๆ และสุดท้ายคือมะขามที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
“เฮียยยยยยยยยยยยย ที่พี่คนหล่อพูดมันเป็นความจริงเหรอออออ” มะขามเดินเข้ามาเกาะแข้งเกาะขาภัสดาแล้วเขย่าไปมาเรียกเสียงหัวเราะจากภัสดาและศิขรินทร์ได้เป็นอย่างดี
“แล้วไอ้หล่อมันพูดว่าอะไร” ดวงตากลมโตเหลือบมองใบหน้าของคนรักแวบหนึ่ง จากนั้นก็ก้มลงมองร่างของลูกน้องคนสนิทที่ตอนนี้กำลังกลายร่างเป็นปลิงเกาะขาของตนอยู่
“พี่หล่อบอกว่าเป็นแฟนเฮีย”
“อืม เรื่องจริง”
“ไอ้ขามอยากจะกรี๊ด ทำไมโลกช่างโหดร้ายกับผู้หญิงอีกแล้ว คนหล่อกับคนไม่หล่อได้กันเองอีกแล้ว”
“ใครไม่หล่อ เดี๋ยวกูเตะไปติดฝาผนัง”
“อ๊ะๆ พูดผิด คนหล่อกับคนสวยครับ โอ๊ยๆ” ภัสดาอดใจไม่ไหว เลยประทับฝ่ามือลงบนศีรษะของลูกน้องคนสนิทไปหนึ่งทีเต็มๆ เมื่ออีกฝ่ายปล่อยมือออกจากขา ก็ก้าวเท้าไปยังหน้าตูเย็นเปิดเอาน้ำเปล่าออกมาหนึ่งขวด
“เดี๋ยวเฮียจะขึ้นไปพักผ่อนด้านบน ไม่มีธุระอะไรก็ไม่ต้องเรียก เข้าใจไหม”
“เฮียจะไปจู๋จี๋กับพี่หล่อเหรอ”
“ไม่ต้องรู้สักเรื่องมึงจะตายไหมมะขาม ไปล้างรถเฮียไป” พูดเสร็จภัสดาก็จูงมือศิขรินทร์ออกมาจากห้องครัวทันที ทิ้งเอาไว้เพียงมะขามที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง เพราะเพิ่งเห็นลูกพี่ใหญ่ของมันจูงมือคนอื่น
“อย่าไปถือสามันเลยเผือก มันบ้าๆบอๆอย่างนี้นี่แหละ” ภัสดาเปิดประตูห้องเข้าไป โดยมีท่านประธานใหญ่ของอินทราทิพย์กรุ๊ปตามมาติดๆ
“ตอนแรกผมคิดว่าห้องคุณจะเต็มไปด้วยโปสเตอร์รถยนต์เสียอีก” ศิขรินทร์มองสำรวจไปรอบๆห้อง และผิดจากที่คาดไว้ในใจไปหลายขุม เพราะตอนแรกคาดเดาเอาไว้ว่าห้องของภัสดาจะเต็มไปด้วยโปสเตอร์รถจักรยานยนต์ และรถสปอร์ต ราคาแพงที่เจ้าตัวชอบสะสม แต่ความจริงแล้ว ห้องทั้งห้องกลับตกแต่งแบบเรียบเน้นสไตล์โมเดิร์นเสียมากกว่า เตียงนอนที่ยกระดับขึ้นไปจากพื้นค่อนข้างสูงวางเด่นอยู่กลางห้อง รอบๆห้องมีข้าวของอำนวยความสะดวกแทบจะนับชิ้นได้
“ก็กูอยู่ที่คอนโดบ่อยกว่าที่ห้องนี้ ก็เลยไม่ได้ตกแต่งอะไรมาก” พูดเสร็จร่างโปร่งบางก็กระโจนเข้าใส่เตียงนอนทันที ศิขรินทร์มองตามแล้วอมยิ้มหวาน เพราะตอนนี้นายช่างใหญ่กำลังตบเตียงปุปุเพื่อเรียกตนให้ลงไปนอนด้วย ศิขรินทร์ถอดเสื้อสูทตัวนอกและเน็คไทด์ออกวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง คลายกระดมสองเม็ดแรกแล้วเดินเข้าไปทิ้งตัวเคียงข้างเจ้าของห้อง
“แหวะ น้ำหอมกลิ่นใหม่ ไม่อร่อยเลย” ภัสดาเบ้หน้าแล้วผละออกห่างร่างสูงอย่างรวดเร็ว ท่านประธานใหญ่เลิกคิ้วสูงแล้วถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวราคาแพงออกไปพ้นจากตัว
“หายหรือยังครับ” นายช่างใหญ่ทำจมูกฟุดฟิดไปมาแถวๆแผงอกแข็งไปมา เมื่อเป็นที่พอใจแล้วก็ดึงให้ร่างสูงล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ศิขรินทร์มองกลุ่มผมดำของภัสดาที่หนุนแผงอกของตนแล้วยกยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ ฝ่ามือหนาลูบไล้แผ่นหลังบางขึ้นลงไปมา จนเมื่อนายช่างใหญ่จัดท่าจัดทางให้ตนเองเรียบร้อยเมื่อได้สมดังใจก็นอนนิ่งฟังเสียงหัวใจของกันและกัน
“อย่าฉีดกลิ่นนี้อีกนะเผือก โคตรเหม็นอ่ะ เหมือนอ้วกผสมขี้อ่ะ”
“เดี๋ยวกลับไปจะเอาทิ้งเลย” น้ำหอมขวดดังกล่าวได้มาจากลูกค้าคนสำคัญที่ทำธุรกิจด้วยกันมานายหลายปี ฝ่ายนั้นซื้อมาฝากจากฝรั่งเศส เพิ่งเปิดใช้ครั้งแรกไปเมื่อเช้า แต่เพราะเมื่อเช้าแยกย้ายกันมาทำงาน นายช่างเลยยังไม่ได้เอ่ยทักท้วง
“ไม่ต้องทิ้งๆ เอามาให้พวกไอ้ตั้ม ไอ้ดลก็ได้ ไอ้ลูกหมาพวกนั้นมันอดอยาก”
“ได้ครับ” ศิขรินทร์และภัสดานอนคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ต่างฝ่ายต่างเราว่าวันนี้ทำงานไปเจอกับใคร อะไรมาบ้าง เมื่ออีกคนพูด อีกหนึ่งคนก็จะเงียบฟังอย่างตั้งใจ ผ่านเนื้อเรื่องช่วงไหนที่โดนใจก็หอมแก้มกันไปมา กลิ่นละอองของความรักฟุ้งกระจายไปทั่วทุกอนูของห้อง
“พามาบ้านอย่างนี้ จะเปิดตัวเหรอครับ”
“สงสัยคงจะเป็นอย่างนั้น”
“แล้วถ้าป๊ากับแม่ของพีทรับไม่ได้ล่ะครับ”
“ก็พามึงหนีไง”
“หึหึ ตลกแล้วพีท จะหนีตามผู้ชายเหรอ”
“ก็ผู้ชายบ้านอินทราทิพย์มันน่าหนีตามไง เราจะปล่อยโอกาสไปทำไม ฮ่าๆ” ภัสดาพูดเสร็จก็หัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ ทำเอาศิขรินทร์หัวเราะตามไปด้วย แล้วอย่างนี้จะไม่ให้รักให้หลงได้อย่างไร ศิขรินทร์ก้มลงหอมเส้นผมนุ่มของภัสดาแล้วกระชับอ้อมแขนให้รัดแน่นขึ้นไปอีก
“ถึงเวลาจริงแล้วต้องหัวเราะให้ได้อย่างนี้นะนายช่าง”
“ไม่ต้องบอกก็ทำตามอยู่แล้ว”
“นัดเพื่อนมาที่บ้านพีทดีไหม ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนี่” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงนุ่ม น้ำเสียงที่ถ่ายทอดออกมานั้นเรียกรอยยิ้มจากร่างโปร่งบางได้เป็นอย่างดี ศิขรินทร์ในวันนี้หรือวันพรุ่งนี้ยังคงเอาใจใส่ความรู้สึกของตนไม่เคยเปลี่ยน ต่อให้ทำงานหนักหนามาเพียงใดก็ตาม น้ำเสียงที่คุ้นเคยมักจะเอ่ยถามอย่างห่วงใยตนเสมอมา
“กลัวพวกมันมาแล้วเสียงดังรบกวนมึง พวกนั้นมันไม่ใช่มนุษย์ปกติธรรมดาอยู่ด้วย”
“ไม่รบกวนหรอกครับ วันนี้ก็ได้นะ”
“อืมๆ งั้นโทรแล้วนะ” พูดเสร็จร่างโปร่งบางก็ลุกขึ้นนั่งแล้วคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรทันที ศิขรินทร์ลุกขึ้นมานั่งเคียงกับเจ้าของห้อง มือหนาคว้าเอวบางเข้ามาแนบชิดแล้วกดริมฝีปากหอมแก้มซ้ายแก้มขวาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินไปเข้าห้องน้ำโดยมีเจ้าของห้องเดินตามมาส่งถึงหน้าประตู
“สวัสดีไอ้เหี้ยพี่เขต”
“โอ้โห้ ไม่ได้คุยกันนาน ไอ้น้องพีทของกูสถุลขึ้นไปอีกเก้าสิบห้าเปอร์เซ็น”
“ขอบคุณที่ชม คดโกงชาติไปถึงไหนแล้วล่ะ รวยหรือยัง”
“ถ้ากูอยู่ข้างๆมึงตอนนี้ กูสาบานว่ากูจะเตะก้านคอมึง”
“ถ้ามึงอยู่ใกล้ๆกูตอนนี้ กูก็จะไม่พูดไง ฮ่าๆ”
“เยี่ยม สาระอยู่ตรงไหน? เข้าประเด็นเลยดีกว่า โทรมาเพื่อ?”
“แหมๆ โทรหาไม่ได้เลยนะ มีเมียมีลูกไปแล้วล่ะซิ”
“ไอ้พีททททททททททท กูจะฟ้องแม่ว่ามึงพูดคำหยาบแล้วกวนตีนกู”
“กูก็จะฟ้องกลับว่ามึงเป็นต้นเหตุ ทำให้กูพูดคำหยาบๆ ฮ่าๆ”
“เออๆ กูยอม main idea อยู่ตรงไหนบอกมาเร็วๆ อย่าลีลา”
“วันนี้ว่างหรือเปล่า มากินข้าวที่บ้านกู มาให้ครบทุกคนเลย”
“ไม่ว่าง ก็ต้องว่างใช่ไหม”
“ถูกต้องๆ เดี๋ยวกูโทรบอกพวกไอ้คีย์ ไอ้ติ อริสก่อนนะ แค่นี้แหละ ไม่ต้องคิดถึงกู”
จากนั้นภัสดาก็ไล่โทรหาเพื่อนสนิทให้ครบทุกคน แต่คนที่ใช้เวลานานที่สุดเห็นจะเป็นติยะ สบจังหวะกับที่ศิขรินทร์เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี ร่างสูงเหลือบมองเสี้ยวหน้าของคนเอวบางเพียงชั่วครู่ แม้จะมั่นใจเด็ดขาดว่าติยะจะไม่กลับมาวุ่นวายกับภัสดาอีก แต่มันก็อดหวงไม่ได้ ท่านประธานอินทราทิพย์กรุ๊ปเดินมาล้มตัวนอนตะแคงข้างมองคนรักที่นั่งคุยโทรศัพท์อยู่บริเวณโซฟาเบด
“คุณติ มันสมควรแก่เวลาวางสายแล้ว เพราะตอนนี้คุณศิมองคุณพีทตาเขียวเลย รีบๆมานะ แค่นี้แหละ”
“ใครตาเขียวครับ ไม่มีเลย” ศิขรินทร์เอ่ยกับคนเอวบางที่กระโดดขึ้นเตียงมานอนข้างตน
“ไม่มีเลยเหรอ แต่เมื่อกี้กูเห็นใครว่ะ ตามีแสงออกมาเหมือนอุลต้าแมน ฮ่าๆ”
“ไม่ใช่ผมหรอก”
“อืม.....แต่ไม่มีอะไรหรอก เชื่อได้นายช่างรักเผือกคนเดียว”
.
.
.
.
.
.
“เอ้าทุกคน แดกได้เต็มที่ไม่ต้องเกรงใจ เพราะเฮียพีทไม่ได้ออก คุณศิออกเอง”
สิ้นเสียงของภัสดาคนอื่นต่างพากันหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ รวมไปถึงศิขรินทร์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะที่หลุดยิ้มออกมาเหมือนกัน การพบกันอีกครั้งของศิขรินทร์และติยะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ใครหลายๆคนคิด อริสรามาพร้อมกับหมอแทนผู้เป็นสามี ส่วนติยะนั้นมาพร้อมกับหลักเขต สอบถามไปมาถึงได้รู้ว่าหลักเขตไปรับติยะที่สำนักงานแล้วค่อยออกมาพร้อมกัน และคู่สุดท้ายคีตามาพร้อมกับสารถีรูปหล่อกรุง วรยศ เพื่อนสนิทของศิขรินทร์ และทันทีที่กรุงและคีตาก้าวเท้าเข้าบ้าน ภัสดาก็พุ่งเข้าใส่คีตาทันที ศิขรินทร์มองคนรักที่เที่ยวแซวคนโน้นคนนี้ไปทั่วแล้วยิ้มขำ
“เอ่อ รบกวนคุณศิหรือเปล่าคะ” อริสราเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ เพราะใครๆต่างก็รู้ดีว่าศิขรินทร์นั้นขึ้นชื่อเรื่องเย็นชาและถือตัวขนาดไหน นับว่าเธอและเพื่อนคนอื่นๆโชคดีขนาดไหนที่ได้ร่วมรับประทานอาหารร่วมกับนักธุระชั้นนำของเชีย
“เปล่าครับ” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียวตามแบบฉบับของตนเองที่มักจะใช้กับคนที่ไม่ได้สนิทสนม
“เห็นไหมมัน เอ้ย! คุณศิเขายังไม่ได้ว่าอะไรเลย ว่าแต่เมื่อไรท่านประธานจะเปิดงานซักที เพื่อนๆคนอื่นเขารอกันนานแล้วนะ” ศิขรินทร์เอื้อมมือกุมมือบางเอาไว้แล้วบีบแรงๆหนึ่งที เมื่อพอใจก็ปล่อยอีกฝ่ายเป็นอิสระและตักกับข้าวที่อยู่ตรงหน้าใส่จานภัสดาก่อนเป็นอย่างแรกแล้วมื้อเย็นก็เริ่มขึ้นในลำดับต่อมา
“คีย์เดี๋ยวนี้งานยุ่งมากเหรอ”
“ก็เรื่อยๆ ต้องเขียนต้องคิดไปเรื่อยน่ะ คีย์ขอโทษที่ไม่ได้แวะมาหาพีทเลย” คีตาไถ่โทษด้วยการตักไก่ทอดสมุนไพรใส่จานเพื่อนรักและปิดท้ายด้วยรอยยิ้มหวานๆไปหนึ่งที
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพีทปิดอู่ไปหาคีย์แทนก็ได้ แล้วเรา คีย์ อริส ก็ไปเที่ยวกัน”
“อ้าว แล้วพี่เขต และไอ้คุณติล่ะ”
“ก็ไม่ต้องไปไง”
“อ๋อ จะไปเที่ยวตามประสาสาวๆ”
“ไอ้เขต!!”
“แล้วทนายไส้แห้งอย่างมึง เดี๋ยวนี้หนี้ไปถึงไหนแล้วว่ะ” เมื่อแกล้งภัสดา คีตา อริสราเรียบร้อยแล้ว หลักเขตก็หันหัวเรือมาทางติยะที่นั่งอมยิ้มไม่พูดไม่จาอยู่ข้างๆ
“ก็ถ้ากูเป็นหนี้กูก็จะไปยืมเงินมึงไง”
“เอาอย่างนั้นเหรอว่ะ แต่กูก็จนเหมือนๆมึงนะ”
“ไอ้พี่เขตไม่ให้ยืมก็ไม่เป็นไรนะติ เดี๋ยวพีทให้ติยืมเอง” ภัสดาเอ่ย พร้อมทั้งตักทอดมันใส่จานข้าวของเพื่อนสนิทให้อย่างเอาใจ ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของศิขรินทร์ทั้งหมด หากเป็นเมื่อก่อนตนคงจะลุกขึ้นมาอาละวาดเพราะแรงหึงหวง แต่เพราะความมั่นใจ และความเชื่อใจในคนรักของตนที่แสดงออกมาว่า ต่อให้ติยะจะทำอย่างไรสุดท้ายมันก็ได้แค่เพื่อน
“แล้วพีทก็จะเก็บดอกเบี้ยแพงๆจากติใช่ไหม อริสรู้ทัน”
“สมแล้วที่เป็นอริสรา รู้ใจภัสดาตลอด”
เสียงพูดคุยระหว่างกลุ่มเพื่อนสนิทดังขึ้นตลอดเวลา สลับกับเสียงหัวเราะที่มีหลักเขตคอยปลุกเกือบทั้งหมด ส่วนท่านประธานอินทราทิพย์กรุ๊ปนั้นทำเพียงอมยิ้มหวานและเอ่ยวาจาขอบคุณภัสดาที่คอยตักกับข้าวให้ตลอดเวลา แม้จะมีเสียงแซวตามมาติดๆ แต่นายช่างใหญ่เขาก็ไม่หวั่นอยู่แล้ว
“คุณป๊ากับคุณแม่ไปฮันนีมูนอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย” คีตาเอ่ยถามภัสดาในขณะที่ทั้งหมดย้ายออกจากห้องรับประทานอาหารมายังห้องนั่งเล่น
“ใช่แล้วคีย์ ป๊ากับแม่ทิ้งลูกชายตัวน้อยๆตาดำๆไปเที่ยวกันสองคน”
“ตัวเล็กมากกกกกกกกกก” หลักเขตเอ่ยประชด เลยได้รับหมอนอิงจากภัสดาที่ขว้างมาเป็นของกำนัลให้เพื่อนสนิท
วงสนทนาดำเนินไปอย่างสนุกสนาน จนเมื่อเวลาล่วงเลยมาถึงค่อนคืน ทุกคนจึงขอตัวกลับ ศิขรินทร์เดินโอบเอวนายช่างใหญ่ออกมายืนส่งที่มุกหน้าบ้าน แต่ในขณะที่ภัสดาและคนอื่นๆกำลังลากันอยู่นั้น ติยะก็เดินมาหยุดอยู่ข้างศิขรินทร์ ท่านประธานแห่งอินทราทิพย์กรุ๊ปมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่นิ่งเฉย คอยดูท่าทีว่าฝ่ายนั้นจะมาไม้ไหน
“มีอะไรกับผมหรือเปล่า” ศิขรินทร์ถามเสียงเรียบเฉยติดเย็นชาเสียด้วยซ้ำ
“ผมมีอะไรจะคุยกับคุณนิดหน่อย” อินทรีย์หนุ่มพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปบอกคนเอวบาง จากนั้นก็เดินนำออกไปมายังบริเวณสวนหย่อมเยื้องกับหน้าบ้าน
“พูดมาซิ”
“คือ....ผมจะบอกว่า ผมตัดใจจากพีทได้แล้ว คุณเลิกกังวลเรื่องผมกับพีทได้เลย”
“ผมเลิกคิดไปนานแล้ว เพราะผมเชื่อใจในตัวพีท” ประโยคดังกล่าวทำเอาติยะต้องสบตาของอีกฝ่ายไปตรงๆ นี่ซินะคนจริง คนที่จะเอาภัสดาได้อยู่หมัด
“ต้องขอโทษเรื่องเก่าๆ ที่ผมเคยทำให้คุณลำบากใจ” เพราะตนคิดไว้อยู่แล้วว่า ต่อให้ดึงดันที่จะสานความสันพันธ์เกินเพื่อนต่อไปอย่างไร มันก็ไม่มีวันเป็นจริง เพราะภัสดานั้นไม่ใช่คนตัวเปล่าอีกแล้ว นายช่างใหญ่มีเจ้าของหัวใจแล้ว ต่อให้ทำอย่างไรมันก็ไม่มีทางที่จะสุขสมหวังได้อย่างแน่นอน
“ไม่เป็นไร ผมเข้าใจ พีทรักคุณมาก เพราะคุณเป็นเพื่อนคนที่สำคัญคนหนึ่งของเขา” หากเป็นเมื่อก่อนถ้าได้ยินคำว่าเพื่อน ติยะคงจะเจ็บไม่น้อย แต่มาตอนนี้ เวลานี้ ความทุกข์ ความกลัดหนองได้บรรเทาลงตามกาลเวลาบางแล้ว เหลือแต่รอให้เวลา รอให้แผลในใจหายสนิทดี
“อืม หวังว่าเราสองคนจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน” ติยะยื่นมือออกไปข้างหน้า ศิขรินทร์มองมือของอีกฝ่ายก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของคนที่หยิบยื่นมิตรภาพมาให้
“ยินดี” ท่านประธานอินทราทิพย์ไม่ลังเลใจที่จะยื่นมือออกไปจับกับอีกฝ่าย ติยะไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรนัก กาลเวลาช่วยทำให้สติของคนนั้นกลับคืนมา เช่นเดียวกับติยะที่ช่วงเวลาทำให้ทนายหนุ่มคนนี้คิดได้ ก่อนที่จะถลำลึกลงไปมากกว่านี้
.
.
.
.
.
.
.
.
๐ มาถี่นะช่วงนี้ ไม่รู้ว่าคนเขียนไปกินอะไรมา ทำไมถึงได้ฮึดขนาดนี้ ฮ่าาาาาาาาาาาาาๆ
๐ กระซิบนะกระซิบ จะจบแล้วน้าาาา ฮ่าๆ เพราะฉะนั้นก็ตั้งใจอ่านกันหน่อยนะคนอ่านทั้งหลาย
๐ อย่าลืม กด+ กดเป็ดนะจ้ะ ถ้าเม้นมาก พรุ่งนี้อาจจะอัพก็ได้ ใครจะรู้ 5555555555+
๐ ก็บอกแล้วว่าช่วงนี้ฮึดดดดดดดดดดด
๐ ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะจ้ะ อิอิ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
หัวข้อ: | สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษ P.145 นิรันดร์ (05/05/59) (อ่าน 1807003 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก