หัวข้อ: | สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษ P.145 นิรันดร์ (05/05/59)

[hiwawa]

มานั่งรอนอนรออออออ

[Maii2206]

กรี๊ดดดด เค้าเป็นฝั่งเป็นฝาเลี้ยยววว 

ช่างใหญ่ขา จากนี้ไปก็ห้าวให้น้อยลงหน่อยก้ได้ค่ะ อิ๊ๆ เผื่อคุณศิเค้าจะหลงกว่าเดิม 

ตายแล้วววววว ครั้งแรกก็เจอะคุณพ่อตาหรือนี่ อั๊ยย๊ะ ิ

[punthipha]

มาต่อเร็วๆนะคะ  คิดถึงจะแย่

[Syntyche]

 

[CarToonMiZa]

คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[punchnaja]

ตายแน่ๆเผือก555

[nuwi]

เมื่อไรจะมาอะ เร็วนะ ใขช่วงที่เค้าไม่สอบปลายภาค 

[CarToonMiZa]

 

[daisy]

อ๊ากกกกกก ต่อค่ะ ต่อๆๆๆๆ

[MRchai]

หายไปนานแร้วคิดถึงจุงเบย

[AdLy]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน

แต่งได้สนุกมากเลยค่ะ

นายช่างใหญ่ น่ารักน่าฟัดมาก (คุณนายหน้าขายบ้านโปรดอย่ามองตาเขียว)

แต่เรามีเรื่องที่จะแนะนำนิดหน่อยเท่านั้น คือเรารู้สึกว่า คนแต่งใช้คำซ้ำเยอะไปสักนิด

โดยเฉพาะประโยคนี้มีทุกตอน "เรียก...ได้เป็นอย่างดี" หรือฉากรักล่าสุด ในวรรคเดียว มีคำว่า "ยิ่งขึ้นไปอีก" ประมาณสามคำติิดกันเลย

มันทำให้อ่านแล้ว รู้สึกสะดุดนิดนึงอ่ะค่ะ

แต่ด้วยเนื้อเรื่่องกับความน่ารักของพระนาง(?) มันทำให้เราอ่านเพลินมากค่ะ

[CarToonMiZa]

คิดถึงงงงงงงงงงงง

[punthipha]

  มาต่อเถอะ 

[full69]

เขินจุง 

งานเข้าไหมล่ะ

[aimaim]

ห่างจากบอด์รนี้ไปนานนึกว่าจบแล้วซะอีกเรื่องนี้ คุคุ

55+ อาป๊ามาเอง มะขามโทรไปฟ้องแหงมๆ งานนี้พี่เผือกมีสิทธิ์ตายคาเตียง ก๊ากกกกกกก

[watcharet]

เฮ้ยยย!!! ป๊ามาเจอลูกชายนอนอยู่กับลูกเขยเลยหหรอเนี่ยๆ เจ๋ง!!!

[inspirer_bear]

เผืือกกกกกก โดนแน่เลยงานนี้

อ๊ากกกก คุณพ่อตามาแล้ววววว

[hiwawa]

มานอนรออออออ ยังไม่มาอีกหรอคะ

[||toxic-love||]

เฮือก !!! ค้างอย่างแรงงงงงงงงง

[D-SimpleSimple]

นอนรออออออ
><++

[sunshinesunrise]

เข้ามาอ่าน และชอบมากค่ะ น่ารักมากเลย ><~
ดำเนินเรื่องสนุก แต่คำผิดเยอะไปหน่อยค่ะ บางทีก็อ่านแล้วก็งงๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ อยากให้มีไปเรื่อยๆเลยค่ะ สนุกมากกก

[boylove_yj]

เพิ่งเข้ามาอ่านขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ    พล็อตน่าสนุก

แต่ว่า'กรุง'

นามสกุล'วรยศ'

ใช่ป่ะคะ? แต่รู้สึกว่าบทที่ 1 จะเขียนไว้ผิดนะคะ เพราะเป็น'กรุง พิชัยภักดี'



แต่พล็อตน่าสนใจมากเลย






แต่อ่านมาเรื่อย ๆ ก็ค่อย ๆ ลับฝืมือได้ดีขึ้นค่ะ ยังมีคำผิดอยู่บ้าง ประปราย

ชอบการบรรยายนะ แต่ว่า การบรรยายติดกันหลายบรรทัด มีบทพูดแทรก บรรทัด สองบรรทัด แล้วมีบทบรรยายต่ออีกหลายบรรทัด จะทำให้เนื้อเรื่องไม่ประติดประต่อกันเท่าที่ควร

แต่สนุกมากค่ะ และขอบคุณมากค่ะที่แต่งให้อ่าน  แล้วจะติดตามต่อไปนะคะ ขอไปอ่านก่อน

ชื่อกรุง วรยศ นะคะ

บางทีอาจจะพิมผิด เบลอๆ แหะๆ

ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ค่ะ ^^

[punthipha]

  มายังคะ คิดถึงนายช่างจัง

[boylove_yj]

บทที่ 45 ครอบครัว
.
.
.
.
.
.
.




เจ้าสัวภาสนั่งหน้านิ่งพร้อมทั้งกำมือแน่นมองหน้าบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนแล้วอยากลากคอออกไปสั่งสอนที่หน้าบ้านสักหมัดสองหมัด แต่ก็ได้แต่คิดเพราะทำไม่ลง ต่อให้โกรธแค้นแสนสาหัสสักเพียงใดก็ไม่เคยลงไม้ลงมือกับลูกเลยสักครั้งเดียว ภัสดา ไม่เคยต้องทำให้เจ็บช้ำน้ำใจ เรื่องเรียน เรื่องงาน ทุกอย่างออกมาลงตัว ประสบผลสำเร็จอย่างสวยงาม แต่มาวันนี้ลูกชายสุดรักหักสวาทกับเอาเรื่อง ‘ผู้ชาย’ มาให้ต้องปวดหัว นึกแล้วมันช่างปวดใจ เพราะสิ่งที่เปิดประตูเข้าไปเห็นมันก็ตำตากันอย่างจังๆ ไอ้พีทสุดเถื่อนนอนเปลือยอยู่ในอ้อมอกของดาราฮอลลี่วูด



“ป๊าจะนั่งหน้าเครียดอีกนานไหม”    เสียงกระแอมเตือนจากภรรยาทำให้เจ้าสัวสติกลับเข้ามาประทับร่างอีกครั้ง ประมุขของบ้านลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางสง่าและภูมิฐานสองแขนไขว่ทับกันอยู่ด้านหลัง ก้าวเท้าเดินออกมาหยุดอยู่เบื้องหน้าของบุตรชาย



“ไอ้หมอนี่เป็นใคร”   ผู้สูงวัยพยายามสูดลมหายใจเข้าออกอย่างระงับอารมณ์ไม่ยกเท้าเสยปลายคางของไอ้หน้าหล่อที่นั่งขรึมกอดเอวลูกชายของตนอยู่



“แฟน!”   ภัสดาตอบเสียงดังฟังชัด ทำเอาทั้งบิดาและมารดาต่างพากันยกมือกุมขมับแทบจะทันที



“ลื้อเป็นผู้ชายจะมีแฟนเป็นผู้ชายได้ไง อย่ามาไร้สาระกับอั๊วนะไอ้พีท”   นายหญิงของบ้านลุกขึ้นมายืนเคียงข้างสามีแล้วลูบหลังหวังจะให้คู่ชีวิตผ่อนคลายอารมณ์ลงบ้าง



“ทฤษฏีโลกเบี้ยว ป๊าไม่รู้เหรอ ขนาด ปูยังโลกเบี้ยวเลย”   ถ้าหากเป็นเวลาปกติ มุกนี้คงเรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดี แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่บ้านทั้งหลังแทบจะลุกเป็นไฟ



“บ๊ะๆ ไอ้นี่ สงสัยมันต้องโดนสักทีสองที มันถึงจะได้รู้สึก”   เจ้าสัวภาสก้าวเท้าเข้าหาบุตรชายอย่างรวดเร็วหวังจะคว้าคอเสื้อของอีกฝ่าย แต่ก็ไม่สามารถผ่านด่านของศิขรินทร์ที่ใช้ร่างกายกำยำของตนเป็นโล่กำบังให้กับภัสดา



“ลื้อไม่เกี่ยวถอยไป!”



“เมื่อก่อนผมอาจจะไม่เกี่ยว แต่ตอนนี้เกี่ยวแล้วครับ ผมคงจะยอมให้คุณลุงทำร้ายเมียผมไม่ได้”  สิ้นเสียงของศิขรินทร์ทำเอาห้องโถงรับแขกของบ้านพิชัยภักดีเงียบกริบ เจ้าสัวภาสอ้าปากค้างแล้วค่อยๆหันไปสบตากับภรรยาที่ยืนทำหน้าตกใจไม่ต่างจากตน  ส่วนภัสดานั้นหากเป็นเมื่อก่อนคงต้องร้องโวยวายแก้ตัวไปพราง แต่ตอนนี้สิ่งที่ศิขรินทร์พูดออกมานั้นมันเป็นเรื่องจริง เถียงออกไปก็เปล่าประโยชน์ ก้มหน้ารับกรรมในสิ่งที่ตนทำคงจะดีกว่า



“ไอ้ขาม! ไปเอาปืนมา อั๊วจะเอาเลือดหัวมันออก”   



“อย่านะป๊า! ถ้าป๊าทำอะไรไอ้ศิ ก็ข้ามศพอั๊วไปก่อน”  ภัสดาหน้าซีด พร้อมทั้งพยายามส่งสายตาปรามๆให้กับลูกน้องคนสนิทที่ยืนลังเลอยู่ว่าจะเชื่อใครดี



“รีบไปก่อนที่แกจะโดนไล่ออก!”  สิ้นเสียงประกาศิตของประมุขใหญ่แห่งบ้านพิชัยภักดี มะขามก็รีบวิ่งออกไปจากห้องโถงรับแขกทันที



“ป๊า แม่ว่าใจเย็นๆ ค่อยๆพูด ค่อยๆจา ไม่ต้องถึงกับเลือดตกยางออกหรอกนะ”    คุณมาศเอ่ยปรามผู้เป็นสามีเสียงสั่น แม้ตอนนี้ตนใกล้จะเป็นลมเพราะประโยคของบุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘ผัว’ ก็ตาม



“ไม่เย็นมันแล้วแม่ ดูมันทำซิ เคยนึกถึงหน้าป๊าหน้าแม่มันบ้างไหม ไอ้เราก็นึกว่าที่มันยังไม่มีแฟนก็เพื่อรอคนที่ใช่ ที่ไหนได้ ทำตัวผิดเพศ เอาผัวชายมาทำผัว!”   ยังไม่ทันที่ภัสดาจะอ้าปากค้านในสิ่งที่บิดาพูด มะขามก็วิ่งเข้ามา พร้อมทั้งยืนปืนสมัยเจ้าสัวภาสยังเป็นหนุ่มๆให้กับเจ้านาย ศิขรินทร์เห็นดังนั้นจึงตวัดร่างโปร่งบางของภัสดาเข้ามาแนบอก กอดเอาไว้ไม่ให้ใครหน้าไหนได้แตะต้องทั้งสิ้น



“ถ้าป๊าจะยิงศิ  ป๊าก็ยิงพีทก่อนเลย!”   ภัสดาสบตากับบิดาฉายแววจริงจัง ไม่กลัวแม้กระทั่งปลายกระบอกปืนที่เล็งมาทางตนและศิขรินทร์



“อย่ามาท้านะไอ้พีท!”  ประมุขของบ้านโกรธจนแทบกระอักเลือด



“ไมได้ท้า พีทพูดความจริง”  ภัสดาเงยหน้ามองศิขรินทร์ดวงตากลมโตสบตาดวงตาคมเข้มของอีกฝ่าย ส่งความรักและความห่วงใยให้กันและกัน ไม่ว่าเรื่องราวของวันนี้จะออกมาเป็นเช่นไร แต่ก็ไม่มีวันที่ปล่อยมือจากกันและกันเด็ดขาด ต่อให้สิ่งที่ขวางกั้นนั้นเป็นความตายก็ตาม



“ป๊า แม่ว่าใจเย็นๆดีกว่านะ เดี๋ยวลูกเป็นอะไรขึ้นมาแล้วป๊าจะเสียใจ”  เสียงชุลมุนวุ่นวาย เสียงร้องห้ามปราม เสียงตะโกนด่า ดังโหวกเหวกโวยวายจนแทบจับใจความไม่ได้ แต่ศิขรินทร์ก็ยังยืนนิ่งไม่หวั่นแม้กระทั่งความตายมาเกยอยู่เบื้องหน้า



“ไอ้พีท ออกมา!”



“ไม่ออก!  ถ้าป๊าจะยิงมันก็ยิงพีทด้วยเลย”



“พีท ออกมาเถอะลูก ให้ป๊าจัดการดีกว่านะ หนูออกมาก่อน”  ประมุขของบ้านเอ่ยเสียงสั่น กลัวใจสามีที่จะเหนี่ยวไกออกไป



“ออกไปก่อนเถอะพีท  ไปรออยู่กับแม่นะ เดี๋ยวผมไปรับกลับคืน”   ศิขรินทร์เอ่ยเสียงนุ่ม พร้อมทั้งพยายามแกะฝ่ามือบางที่กอดเอวของตนอยู่ให้หลุดออก



“ไม่ต้องเลยไอ้เผือก กูจะไม่ไปไหนทั้งนั้น เป็นผัวเป็นเมียจะทิ้งกันได้ไง”   ภัสดากระชับแขนที่โอบรัวเอวสอบของศิขรินทร์ให้แน่นขึ้นยิ่งกว่าเดิม    



“พวกลื้อรักกันมากใช่ไหม ได้!”   ศิขรินทร์หมุนกายยังภัสดาเอาไว้อย่างรวดเร็วทั้งสองหลับตาแน่นยอมรับชะตากรรมที่จะได้รับ



“ป๊า!! อย่านะ!”







ปัง!!!! 







ภัสดาหลับตาแน่นซุกแผ่นอกแข็งแกร่งของศิขรินทร์อย่างหวาดหวั่น สรรพสิ่งรอบกายเงียบกริบแต่เสียงลมหายใจยังคงดังคลอเคลียอยู่ที่ขมับบาง ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับศิขรินทร์ที่ก้มมองตนอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว



“นี่กูกับมึงตายแล้วเหรอ”    ภัสดาผละออกมาจากอ้อมแขนแข็งแรงของศิขรินทร์แล้วสำรวจร่างกายของอีกฝ่ายหาบาดแผลจากเสียงปืนที่ดังขึ้นเมื่อสักครู่



“แล้วจะยืนลูบไล้กันอีกนานไหม ไอ้พีทพาผัวลื้อมาคุยกันหน่อยซิ”   



ภัสดาโผล่หน้าออกไปมองต้นเสียงของบิดา ก็เห็นมารดายืนส่งยิ้มหวานหยดมาให้ มองไปที่มะขามมันก็ทำได้เพียงส่งยิ้มแหยมๆมาให้อย่างรู้สำนึก ค่อยๆหันกลับมามองหน้าของบิดาอย่างช้าๆ ก็เห็นเจ้าสัวภาสยืนอมยิ้มน้อยๆอยู่



“นี่มันหมายความว่าไงอ่ะ พีทงงไปหมดแล้ว”   



“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ให้หนุ่มๆเขาคุยกันดีกว่าเนอะ พีทมากับแม่ดีกว่า”  ภัสดาอยากจะค้าน แต่เมื่อศิขรินทร์พยักหน้าให้จึงยอมเดินตามมารดาออกไปแต่โดยดี 



.
.
.
.
.
.



“เดี๋ยวนะ แล้วเมื่อกี้ปืนปลอมเหรอป๊า!”  ทายาทของบ้านพิชัยภักดีตะเบ็งถามเสียงดังแทบจะคับห้องโถงรับแขกของบ้าน คุณมาศลูบแผ่นหลังบางของบุตรชายขึ้นลงหวังจะให้อีกฝ่ายคลายความขุ่นมัวของอารมณ์ลงไปซักเล็กน้อย



“ก็ใช่”   เจ้าสัวภาสตอบเสียงเรียบ พร้อมทั้งยกน้ำชาจิบอย่างสบายอกสบายใจ โดยมีมะขามที่นั่งนวดขาให้ตนอยู่ข้างๆ



“สนุกไหมป๊า!”



“ก็ดี ได้เห็นลูกชายหน้าซีด ตัวสั่นแล้วก็ดี กระชุ่มกระชวยดี”   คุณมาศส่งสายตาปรามๆให้กับประมุขของบ้านเจ้าสัวภาสส่งยิ้มเจื่อนๆมาให้แล้วจิบน้ำชาต่อไป เพราะถ้าไปกวนอารมณ์ลูกชายสุดที่รักของภรรยามากแล้วเดี๋ยวจะได้ออกมานอนกินลมชมวิวหน้าบ้านกับไอ้ขามสองคน นึกแล้วก็ขยาด ย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่ตนเคยประสบมานั้นมันช่างโหดร้ายและทารุณเสียจริงๆ



“จะไม่แนะนำตัวให้แม่ได้รู้จักเลยเหรอ”   นายหญิงของบ้านเอ่ยถามร่างสูงที่นั่งตรงข้ามกับตน สายตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมานานลอบมองสำรวจของผู้ชายที่ก้าวเข้ามาเป็นลูกเขยของบ้านพิชัยภักดีอย่างพิจารณา



“สวัสดีอีกรอบครับคุณแม่”   แล้วเหตุการณ์ต่อมาก็เป็นศิขรินทร์ที่เล่าความเป็นมาของตนให้ผู้สูงวัยทั้งสองฟัง โดยมีเจ้าสัวภาสแทรกคำถามอยู่เป็นระยะๆ



“หน้าตาก็ดี นึกอย่างไรถึงมาคว้าไอ้พีทเป็นเมีย วันที่เจอกันวันนั้นไฟดับเหรอ”



“แม่! ดูป๊าว่าพีท” 



“เปล่าครับ เจอกันครั้งแรกบนถนนครับ วันนั้นผมขับรถชนท้ายรถมอเตอร์ไซด์ ของพีทน่ะครับ”



“อ๋อๆ ตอนนั้นใช่ไหมที่ลื้อโทรมาบ่นมาลูกชายโดนลอบทำร้าย” เจ้าสัวภาสนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ทีผ่านมานานแล้ว วันนั้นบุตรชายโทรมาบ่นให้ฟังถึงคู่กรณีที่ขับมาชนท้ายรถมอเตอร์ไซค์คันโปรด ไหนจะความยียวนกวนประสาทของอีกฝ่าย นึกไม่ถึงว่าปัจจุบันนี้ทั้งสองจะโคจรมาพบกันอีกครั้ง ในฐานะของคนรู้ใจ



“ก็มีครั้งเดียวนั่นแหละป๊า”



“แล้วที่บ้านของลื้อรู้ไหม ว่ามีเมียเป็นผู้ชาย”



“รู้แล้วครับ”



“แล้วพ่อกับแม่เขาว่าอย่างไร เห็นด้วยหรือว่าคัดค้าน”  คุณมาศถามด้วยความห่วงใย เพราะจะมีพ่อแม่ที่ไหนที่อยากให้ลูกมีคู่ครองเป็นผู้ชาย และถ้าฝ่ายนั้นรับลูกของตนไม่ได้ นางก็จะเอาลูกของนางคืน



“คุณพ่อท่านไม่ว่าอะไรครับ แต่คุณแม่คงต้องใช้เวลา”




“นั่นไง!  อั๊วว่าแล้ว ไหนๆให้แม่ลื้อมาคุยกับอั๊วหน่อย”   เจ้าสัวภาสถามอย่างมีอารมณ์ 



“อย่าเลยป๊า เดี๋ยวเรื่องนี้พีทจัดการเองดีกว่า” 



“ลื้อแน่ใจว่าจะทำได้ ถ้าเขายังรับไม่ได้ ก็บอกป๊าเดี๋ยวป๊าเคลียร์ให้”     ภัสดาส่งยิ้มขอบคุณให้กับบิดา จากนั้นก็หันมาสบตากับศิขรินทร์ ร่างบางคว้าฝ่ามือหนาขึ้นมากุม แล้วฉุดให้ลุกขึ้นยืน แล้วก้าวเท้ามาหยุดอยู่เบื้องหน้าของบิดาและมารดา



“ไอ้ขามลุกไปก่อน สำหรับเอ็งมีคิดบัญชีกันย้อนหลัง”   มะขามก้มหน้าสำนึกผิดแล้วถอยออกไปอยู่ด้านข้างของโซฟา มองลูกพี่ใหญ่และดาราฮอลลี่วูดด้วยสายตาอันชื่นชม ถ้าลูกพี่มันมีเมียคงเป็นเรื่องที่พิลึก มีสามีนี่แหละดีแล้วจะได้มีคนมาคุมได้อยู่หมัด



“พีทต้องขอโทษป๊ากับแม่ที่พีทมีหลานให้ไม่ได้ พีทรักมันจริงๆ ถ้าป๊าบังคับให้เลิกกัน พีทคงขาดใจตาย ขอบคุณป๊ากับแม่ที่เข้าใจพีทและยอมรับศิเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว”  พูดเสร็จภัสดาก็ก้มลงกราบแทบเท้าของบิดาและมารดา เจ้าสัวภาสและนางจันทมาศลูบศีรษะของบุตรชายอยางรักใคร่และเอ็นดู ต่อให้ภัสดาทำเรื่องเลวร้ายมาสักเพียงใด สุดท้ายลูกก็คือลูก ลูกที่พ่อและแม่รักและเฝ้าถนอมมาตั้งแต่อ้อนแต่ออด



“ผมขอสาบาน ว่าจะรักพีทเพียงคนเดียว จะดูแลเหมือนที่ป๊าและแม่ดูแลพีทมาอย่างดี ผมขอเอาชีวิตของผมเป็นประกัน”  ศิขรินทร์เอ่ยเสียงขรึมแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง แล้วก้มลงกราบขอขมาผู้สูงวัยทั้งสองอย่างนอบน้อม



“ป๊าก็..............ก็ดีนะ ที่มีลูกเขย.............ก็ขอให้รักกันนานๆ ไม่มีหลานไม่เป็นไร มีเงินให้อั๊วใช้แทนก็ได้”   คุณมาศตีแขนสามีอย่างปรามๆ



“ขอบคุณครับ”    ศิขรินทร์และภัสเอ่ยพร้อมกัน



“สำหรับแม่ก็ยังรักพีทเหมือนเดิม แม่ไม่โกรธหรอกที่ลูกแม่เลือกคนนี้ ลูกรักคนไหนแม่ก็รักคนนั้น รักกันนานๆนะลูก ความรักแบบนี้สังคมเขายังไม่ยอมรับเท่าไร จับมือฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกัน ตอนนี้ก็ขึ้นว่าเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันแล้ว ชีวิตคู่มันต้องมีกระทบกระทั่งกันบ้าง แต่แม่ก็ขอให้คุยกันด้วยเหตุผล ยามพีทร้อน ศิก็เป็นน้ำ ตอนไหนที่ศิร้อนดั่งไฟ ก็ให้ลูกแม่เป็นสายน้ำรดไฟให้ดับ จะได้อยู่ด้วยกันนานๆ ขอต้อนรับลูกเขยของแม่อีกครั้ง”   



“ขอบคุณครับ ผมจะจำคำสอนของคุณแม่เอาไว้” 



“พีทก็รักแม่เหมือนกันครับ รักนะครับ จุ๊บๆ”  ภัสดายืดตัวขึ้นไปหอมแก้มมารดาซ้ายขวาและไม่ลืมบิดาที่นั้งยิ้มอยู่ข้างๆด้วย



“ถ้าเลิกกัน อั๊วก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่ถ้าวันไหนลื้อทำลูกอั๊วเสียน้ำตา วันนั้นจะเป็นวันที่เลือดจะออกจากหัวลื้อด้วยฝีมืออั๊วเอง” เจ้าสัวภาสเสียงนิ่งพร้อมทั้งสบตาคมเข้มของศิขรินทร์อย่างมาดหมาย



“ด้วยเกียรติและศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย ผมรับรองว่าจะไม่มีวันนั้นแน่นอนครับ”   ศิขรินทร์เอ่ยเสียงหนักแน่น แม้คำพูดจะเป็นแค่เพียงลมปากที่เอ่ยแล้วก็ปลิวหายไปในอากาศ แต่ความจริงใจและความมั่นคงที่ตนสื่อออกมานั้นคงจะทำให้บิดาของภัสดาเชื่อมั่นได้ว่า จะไม่มีวันทำร้ายดวงใจของตนเป็นเด็ดขาด




แล้วข้อสงสัยของการปรากฏตัวของประมุขและนายหญิงของบ้านพิชัยภักดีก็ถูกเปิดเผยขึ้น เริ่มจากที่เจ้าสัวโทรไปบอกให้ลูกชายมาเฝ้าบ้านนั้นเป็นแผนลวงที่ตนและภรรยาได้สร้างขึ้น โดยมีมะขามเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ระหว่างที่นั้นตนก็แอบไปพักในโรงแรมที่เป็นอีกหนึ่งธุรกิจในเครือของตระกูลพิชัยภักดีโดยไม่เช็คอินและไม่ให้พนักงานบอกเรื่องนี้ถึงภัสดา เมื่อทุกอย่างเข้ารูปเข้ารอยตนและภรรยาก็ขับรถออกมาจากโรงแรม โดยมีคำให้การของมะขามที่ว่า บุตรชายของตนนั้นพาผู้ชายเข้าบ้าน และสิ่งที่ปรากฏเมื่อยามเปิดไปเจอภาพบาดตาบาดใจก็ได้รู้ซึ้งว่า บัดนี้บุตรชายอันเป็นที่รักของตนได้ตกเป็นของดาราฮอลลี่วูดไปแล้ว



“รวมหันกันหลอกพีท เชอะ งอนๆๆ”  ภัสดาเอ่ยเสียงสะบัด พร้อมทั้งยกมือกอดอกเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์



“หลอกเพราะรักหรอกน่า ลื้อจะอารมณ์เสียทำไม” 



“อย่าโกรธแม่เลยนะลูก แม่ทำเพราะมีเหตุผล” คุณมาศเอ่ยเสียงนุ่มพร้อมทั้งยกฝ่ามือบางของบุตรชายขึ้นมากุม ภัสดาสวมกอดมารดาแล้วเอ่ยวาจาออดอ้อนทันที



“พีทรักแม่จังเลย”



“แล้วลื้อไม่รักอั๊วเหรอ อะไรวะ น้อยใจ”



“พอๆ สองพ่อลูกพี่พอเลย เดี๋ยวแม่กับป๊าขอตัวขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะ”  พูดเสร็จนายหญิงของบ้านก็ลุกขึ้นยืนโดยไม่ลืมฉุดให้สามีที่นั่งหน้าเป็นอยู่ข้างให้ลุกด้วย



“นี่ไอ้พีท ดูแม่อั๊วซิ ชวนผู้ชายขึ้นห้องไม่ไหวเลยจริงๆ”   พูดเสร็จเจ้าสัวก็โดนกำปั้นเล็กๆของภรรยาทุบไปที่ไหล่เบาหนึ่งทีแก้อาการขัดเขิน



“นี่พีทก็ได้เชื้อมาจากแม่ซิอย่างนี้”



“พอๆ สองพ่อลูกนี่อะไรกัน ไม่เห็นเหรอว่าลูกเขยก็นั่งอยู่”



“เออๆ ลืมไปนะไอ้ลูกเขย สินสอดไม่เอา แต่จะแถมปลาร้าสองร้อยไหให้ด้วย ฮ่าๆ”    เจ้าสัวภาสจูงมือภรรยาเดินขึ้นบรรที่ถอดตัวขึ้นสู่ชั้นบนของบ้านโดยมีเสียงโวยวายลั่นบ้านของบุตรชายตามมา



“ส่วนมึงไอ้มะขาม ไม่ตายดีแน่!!”  ภัสดาหันมาเล่นงานกันลูกน้องใต้อาณัติที่ทำแสบหักหลังลูกพี่อย่างตนได้ลงคอ



“เฮียพีทครับ ไอ้มะขามไม่รู้เรื่องจริงๆ ไอ้มะขามถูกบังคับนะครับ” มะขามเอ่ยเสียงออดอ้อนแล้วคลานเข่าเข้าไปกอดท่อนขาเรียวของภัสดาเอาไว้ โดยมีสายตาของศิขรินทร์ที่มองมาแล้วอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ลูกพี่ลูกน้องบ้านนี้น่ารักดี



“ไม่รู้เรื่องเหรอ โดนบังคับเหรอ”  ภัสดาพูดไป มือก็ลงน้ำหนักที่ศีรษะทุยของคนเป็นลูกน้องไป



“จริงครับลูกเฮียพีท ขอความเป็นธรรมให้ไอ้มะขามด้วยครับ”



“ถ้าตอแหล ขอให้มึงเลิกกับนก ขอให้นกทิ้งมึงไปมีแฟนใหม่ ขอให้มึงเสียใจ ฮ่าๆ”



“เอ่อ..........เฮียครับ อย่าโหดกับไอ้มะขามเลย นกเป็นแก้วตาดวงใจของไอ้มะขามนะครับ”



“หรือว่ากูจะสั่งไม่ให้นกเจอหน้ามึงหนึ่งเดือน..อืมมม”  คำว่าห้ามเจอหน้ากันของภัสดาทำเอามะขามผวาและสั่นไปตามๆกัน ถ้าไม่ได้เจอหน้าแฟนหนึ่งเดือน ไอ้มะขามคงขาดใจตาย



“เดี๋ยวนะพีท นกนี่ใช่เด็กที่บ้านผมหรือเปล่า”



“คนเดียวกันนั่นแหละ หรือว่ามึงแอบไปซุกเด็กที่ชื่อนกเอาไว้!” ศิขรินทร์อมยิ้มเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายชวนออกนอกเรื่องอย่างหน้าตาเฉย



“เหลวไหลน่ะพีท แล้วสองคนนี้คบกันตอนไหน”



“ตอนไหนก็ไม่รู้ เพราะกูไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ แต่รู้ไว้ซะว่าตอนนี้นกเป็นเด็กไอ้มะขามเว้ย ฮ่าๆ” 



“ร้ายนักนะ...............”



“ไม่ร้ายก็ไม่ได้ไอ้ศิมาเป็นแฟน”



“อะแฮ่ม! ไอ้มะขามไปหาน้องนกดีกว่า”   



“อย่ามาเนียน ห้ามเจอกัน 1 อาทิตย์ คำสั่งเริ่มจากวันนี้ขัดขืนตัดเงินเดือน ถ้าต่อรองจะเพิ่มเป็น 2 อาทิตย์”



“ก็ได้ครับ เฮียคนหล่ออย่าเพิ่มโทษไอ้มะขามเลย จู๋จี๋กันต่อไปนะครับ คนหล่อน้อยๆไม่ขัดแล้ว”  พูดเสร็จมะขามก็รีบวิ่งออกไปทันที เพราะขืนช้ากว่านี้คงไม่พ้นโดนภัสดาฝากรอยเท้าไว้ที่แผ่นหลังแน่นอน




๐ ไม่เจอะกันนานคิดถึงจังเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

๐ หายไป 1 เดือน  (ไปสอบมา....ทรหดสุด) คนอ่านที่น่ารักยังจำเรื่องนี้กันได้หรือเปล่า หรือว่าลืมไปแล้ว

๐ คิดถึงคนอ่านทู้กกกคน เข้ามาอ่านคอมเมนต์แล้ว หัวเราะคนเดียว แต่ละคนเมนต์ได้น่ารักดี ขอบคุณมากๆเลยค่ะ

๐ อัพตอนล่าสุด ก็อ่านและติชมกันได้เลยเต็มที่ เอาเลย ฮ่าๆ อย่าลืมเมนต์แล้วก็ กดเป็ด กด+ นะคะ

๐ และสุดท้่าย ............. นิยายเรื่องนี้ กำลังจะรวมเล่ม  ยังไงก็รอติดตามกันต่อไปนะคะ จุ๊บๆๆๆ



รักและขอบคุณ

By Chcolate Love ~

[buathongfin]

เย้้ อัพแล้้วๆ เจ้าสัวหล่อมาก 

[ﾟﾟღ✿ศิลินส์✿ღﾟﾟ]

ดีใจด้วยค่ะ ในที่สุดป๊าก็ยอมรับแล้ว  นึกว่าจะเกิดศึกนองเลือดแล้วสิ
ก็เหลือแต่แม่ศิิถ้ารู้ว่าพีทเป็นใครจะทำไงน๊า 

[Tnapat]

เหลือคุณหญิงแม่ ลุ้นๆๆๆ

[patchylove]

  น่ารักอ่ะ เหลือแต่แม่ศิคนเดียวแล้ว

[CarToonMiZa]

นายเผือกมาดแมนจริงๆๆๆ

+1ให้เลย
แถมเป็ดเหลืองๆ1ตัว

[yeyong]

ด่านเจ้าสาวผ่านฉลุยยังอยู่กับแม่ผัวลูกสะใภ้นี่แหละ