บทที่ 48
ปรับตัว
.
.
.
.
.
คุณหญิงวิจิตตราลดหนังสือพิมพ์ลงพร้อมทั้งมองผู้มาใหม่ ผู้สูงวัยเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วพับหนังสือพิมพ์วางไว้บนโซฟาข้างตัว นางผ่อนลมหายใจออกมาอย่างสะกดกลั้นอารมณ์เมื่อเห็นรอยยิ้มของแขกไม่ได้รับเชิญแล้วอาการวิงเวียนคลื่นไส้ก็ตีขึ้นแทบจะทันที
“สวัสดีครับคุณแม่ สดใสร่าเริงแต่เช้าเลยนะครับ” ภัสดาในชุดเสื้อยืดสีซีดกับกางเกงยีนต์ขาดๆเอ่ยทักทายพร้อมทั้งยกมือไหว้ แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้หันมารับไหว้ก็ตาม
“มันเรื่องของฉัน” ผู้สูงวัยตอบเสียงแข็ง พร้อมทั้งปรายตาการแต่งตัวของสะใภ้นอกคอกอีกครั้ง ถ้าเป็นแม่นางจะจับอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่ คนอะไร ไม่รู้จักดูแลตัวเอง นี่ถ้าเพื่อนๆในสมาคมของนางมาเห็นและรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นลูกสะใภ้ของตน ทุกคนคงหัวเราะเยาะอย่างแน่นอน แค่คิดก็ขนลุกไปทั่วตัวแล้ว
“อ้อเหรอครับ คุณแม่มาดูของฝากของผมดีกว่าครับ ผมซื้อมาฝากคุณแม่โดยเฉพาะเลยนะครับ” ภัสดาวางถุงของฝากสารพัดอย่างบนโต๊ะกระจกเบื้องหน้าของคุณหญิงวิจิตตรา ที่มีสีหน้าไม่อยากมองของฝากของตนแม้แต่นิดเดียว
“ฉันไม่อยากได้ นายเอากลับไปเถอะ”
“มีแต่ของโปรดของคุณแม่ทั้งนั้นเลยนะครับ” ภัสดานับหนึ่งถึงหนึ่งพันในใจวนกลับไปกลับมา เพราะตนท่องตั้งแต่ยังไม่ออกมาจากคอนโดว่า วันนี้จะต้องทำตัวเป็นลูกสะใภ้ที่ดีไม่ดื้อกับแม่สามี เชื่อฟัง ทำตัวเรียบร้อย เผื่อแม่สามีจะได้รักและเอ็นดู และวันนี้ถ้าหากไม่เหลือบากกว่าแรงหรือหมดความอดทนจริงๆ ภัสดา พิชัยภักดีคนนี้จะไม่อาละวาดสร้างเรื่องปวดหัวให้แม่สามีเด็ดขาด
“ของโปรดอะไรฉันก็ไม่เอา น่ารำคาญจริงๆ” นก เด็กรับใช้คนสนิทของคนหญิงวิจิตตรามองเฮียพีทที่พ่วงตำแหน่งลูกพี่ของคนรักของตนและลูกสะใภ้บ้านอินทราทิพย์อย่างเห็นใจ เพราะดูเหมือนว่าคุณหญิงวิจิตตราไม่ให้ความร่วมมือใดๆทั้งสิ้น
“คุณแม่พูดจริงเหรอครับ มีทั้งวุ้นมะพร้าวอ่อน ขนมหม้อแกง ข้าวเกรียบปากหม้อ ปอเปี๊ยะสูตรดั้งเดิม ผมตั้งใจซื้อมาให้คุณแม่โดยเฉพาะเลยนะครับเนี่ย” ภัสดาตีหน้าเศร้าพร้อมทั้งก้มหน้าลงเล็กน้อย แต่ปฏิกิริยาของผู้สูงวัยที่จากที่นั่งคอแข็งเปลี่ยนมาเป็นเมียงมองของฝากที่วางอยู่บนโต๊ะก็ทำเอานายช่างใหญ่อมยิ้มออกมาทันที แต่ก็ต้องรีบทำหน้านิ่งเพราะไม่อยากให้คุณแม่สามีเสียฟอร์ม
“ฉันเคยกินแล้วยะ ของพวกนี้” ผู้สูงวัยพอได้ยินว่ามีของโปรดของตัวเองเต็มไปหมด ก็ปรายตาเมียงมองเล็กน้อยแต่พองาม เพราะไม่อยากเสียฟอร์ม
“อย่างนั้นเหรอครับ ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะเอาไปไว้ในครัวนะครับ ถ้าคุณแม่หิวก็ค่อยไปคุ้ย เอ้ย หาทานได้นะครับ” พูดเสร็จภัสดาก็ลุกขึ้นยืนแล้วรวบถุงของฝากทั้งหมดไว้แล้วยกเข้าไปในครัว ถ้านายช่างใหญ่หันกลับมาสักนิดจะเห็นว่าคุณหญิงวิจิตตรานั้นมองตามหลังตาปรอยเลยทีเดียว
.
.
.
.
.
“สวัสดีค่ะคุณพีท” ป้าแม่บ้านทักทายภัสดาอย่างเป็นกันเอง แม้คุณหญิงของบ้านจะไม่ค่อยยอมรับในตัวของสะใภ้เท่าไร แต่เหล่าคนใช้ คนสวนและคนขับรถต่างเคารพและเรียกภัสดา พิชัยภักดีว่าเป็นลูกสะใภ้ของบ้านอินทราทิพย์อย่างเต็มตัว เพราะความไม่ถือตัว และเข้ากับผู้อื่นได้ง่ายของนายช่างใหญ่ที่ได้ใจคนของบ้านอินทราทิพย์ไปเต็มๆ ไม่เว้นแม้แต่คุณศิระ บิดาของศิรินทร์
“ป้าครับจัดขนมใส่จาน แล้วเอาไปเสิร์ฟให้แม่สามีผมหน่อยนะครับ แต่ยังไม่ต้องเสิร์ฟตอนนี้นะครับอีกสักพักค่อยยกไป”
“คะ เดี๋ยวป้าจัดการให้ แล้วคุณพีทมาถึงนานหรือยังคะ”
“เพิ่งมาถึงครับ ป้ากำลังล้างผักจะทำอะไรเหรอครับ”
“เตรียมของทำราดหน้าทะเลให้คุณหญิงกับคุณผู้ชายตอนเที่ยงน่ะค่ะ วันนี้คุณผู้ชายมีธุระตอนเช้าน่ะค่ะ”
“เดี๋ยวผมช่วยนะครับ” ภัสดาเอ่ย โดยไม่ฟังเสียงค้านจากแม่บ้านคนเดิมเลยสักนิด
“อย่าเลยค่ะคุณพีท เดี๋ยวป้ากับเด็กๆทำเอง”
“ไม่เป็นไรครับ แค่ล้างผักเอง ป้าไปทำอย่างอื่นเถอะ เดี๋ยวตรงนี้พีทจัดการเอง” เมื่อหมดหนทางที่จะทัดทานป้าแม่บ้านจึงเลิกห้าม แล้วค่อยๆแนะวิธีการล้างผักและหั่นผักให้กับสะใภ้ใหญ่อย่างเต็มใจ
“ห้องครัวเอะอะเสียงดังอะไรกันเหรอนก” เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะที่ดังออกไปจากห้องครัวเรียกความสนใจจากคุณหญิงวิจิตตราได้เป็นอย่างดี
“อ๋อเสียงคุณพีทเข้าไปช่วยงานแล้วเล่าเรื่องตลกๆให้ฟังน่ะค่ะคุณหญิง”
“เรื่องไร้สาระสิไม่ว่า”
“แต่มันก็ตลกดีนะคะ คุณหญิงจะเข้าไปฟังด้วยไหมคะ”
“เชิญพวกเธอตามสบายเถอะ” พูดเสร็จนายหญิงของบ้านอินทราทิพย์ก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องโถงรับแขกทันที คุณหญิงวิจิตตราเดินออกไปดูสวนหย่อมข้างบ้านที่เต็มไปด้วยดอกไม้และต้นไม้นานาชนิดที่ตนและคุณศิระผู้เป็นสามีได้เลือกเข้ามาปลูกเพื่อสร้างร่มเงาและให้ความร่มรื่นแก่บ้าน กล้วยไม้คือดอกไม้ที่นางโปรดปรานที่สุด จึงไม่แปลกที่สวนหย่อมเล็กๆแห่งนี้จะมีกล้วยไม้นานาชนิดปลูกเรียงรายเต็มไปหมด
เมื่อนาฬิกาบอกเวลาที่เวลาเที่ยงตรง รถยุโรปคันหรูของคุณศิระประมุขของบ้านอินทราทิพย์ก็ตีวงเข้ามาจอดบริเวณมุกหน้าบ้าน โดยมีคุณหญิงวิจิตรตราและเด็กรับใช้ยืนรอรับกันอย่างพร้อมหน้า
“เหมือนบ้านจะครึกครื้นกว่าเดิม มีใครมาเหรอน้องหญิง” ประมุขของบ้านส่งเสื้อสูทให้ภรรยาแล้วโอบเอวเดินเข้าบ้านพร้อมทั้งเอ่ยถามคู่ชีวิตไปพรางๆ
“สะใภ้นอกคอกของคุณพี่มาน่ะค่ะ” อาการเสียงสะบัดคอแข็งของภรรยาทำเอาคุณศิระหลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย แล้วเอ่ยวาจาปลอบใจคู่ชีวิต
“นอกคอกที่ไหน อย่างพีทนี่พี่ว่าหายากมากเลยนะ”
“ยากจนกลายพันธ์แล้วละมั้งคะ เข้าไปถล่มครัวของแม่บ้าน ไม่รู้ว่าจะไปสร้างความวุ่นวายอะไรหรือเปล่า”
“ไม่หรอก ลูกสะใภ้คงอยากทำอาหารให้น้องกับพี่ทานอย่างไงล่ะ” คุณศิระทรุดนั่งลงบนโซฟาเคียงข้างภรรยา พร้อมทั้งมองหาลูกสะใภ้นอกคอกที่ภรรยาเอ่ยถึง เหล่ซ้ายแลขวาเพียงไม่นานก็พบกับลูกสะใภ้คนเก่งที่เดินถือถาดน้ำเย็นเข้ามาที่โซฟารับแขก
“สวัสดีครับคุณพ่อ ไม่แว๊นที่ไหนมาเหรอครับ” ภัสดาเอ่ยทักบิดาของคนรักพร้อมทั้งวางถาดน้ำเย็นไว้เบื้องหน้าของผู้สูงวัย
“แว๊น?........อ๋อ คงหมายถึงไปเที่ยวใช่ไหม ฮ่าๆ พ่อไปทำธุระข้างนอกมาน่ะ” คุณศิระเปิดปากหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้สนทนาศัพท์วัยรุ่นกับลูกสะใภ้คนสวย
“ครับ ราดหน้าทะเลเสร็จแล้วนะครับ คุณพ่อกับคุณแม่จะรับเลยไหมครับ”
“จะทานได้หรือเปล่าก็ไม่รู้” คุณหญิงวิจิตตราเอ่ยลอยๆ ริมฝีบากบางที่ถูกทาด้วยลิปสติกสีอ่อนแบะออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้ามั่นใจของสะใภ้เถื่อน
“ทานได้ซิครับ ตักใส่ปากแล้วก็เคี้ยวกลืน หรือว่าคุณแม่ทานไม่เป็น”
“เป็นย่ะ!!”
“รับรองว่าอร่อยเหาะ เพราะผมใส่ทั้งความรัก ความปรารถนาลงหมดหัวใจ รสชาติที่หมึกแดงยังต้องอายเพราะ หมึกดำอย่างผมทำเอง รับรองเชื่อใจได้ครับ”
“คุยกันเสียขนาดนี้ก็ยกมาเถอะ พ่อรอทานอยู่ แล้วเราก็มาทานพร้อมพ่อกับแม่ด้วยนะ”
“ครับ คุณพ่อคุณแม่รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวอาหารรสชาววังจะมาเสิร์ฟ” พูดเสร็จภัสดาก็ขอตัวเข้ามาใจครัวทันที
คุณศิระมองตามแผ่นหลังของลูกสะใภ้คนสวยแล้วให้นึกสะท้อนใจ เพราะภรรยาที่มัวแต่ตั้แต่แง่ไม่ยอมเปิดใจให้กับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ของบุตรชายเลยทำให้ การพบปะการของแม่สามีและลูกสะใภ้แต่ละครั้งนั้นไม่ค่อยสวยงามเท่าไรนัก
“ลูกสะใภ้คุณหญิงน่ารักดีนะ”
“ต๊าย! คุณพี่พูดจาหยาบคาย น้องไม่อยากนอนฝันร้ายนะคะ”
“จะฝันร้ายหรือฝันดี คุณหญิงก็ต้องยอมรับความจริงนะ ว่าลูกเรามีเมียเป็นผู้ชาย”
.
.
.
“ทานได้เลยครับคุณพ่อคุณแม่” เมื่อราดหน้าชามสุดท้ายยกมาเสิร์ฟพร้อมเครื่องปรุงเสร็จแล้ว ภัสดาก็เอ่ยปากเชื้อเชิญผู้สูงวัยทั้งสองทานทันที โดยที่ตนเองนั่งอยู่ฝั่งขวามือของประมุขบ้านอินทราทิพย์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ ส่วนฝั่งซ้ายก็เป็นคุณหญิงแม่ที่ปรายตามองอาหารตรงหน้าพร้อมทั้งทำสีหน้าเอือมๆเหมือนไม่อยากทาน
“คุณแม่ไม่ต้องเกรงใจผมก็ได้ครับ สีหน้าอยากทานเสียชนาดนั้น จก เอ๊ย! ตักชึ้นมาทานได้เลยครับ”
“ท้องเสียหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคุณพี่ จะทานได้เหรอคะ” คุณหญิงวิจิตตราหันไปถามผู้เป็นสามี
“เสียมารยาทน่าคุณหญิง หน้าตาน่าทานออกขนาดนี้ รสชาติต้องดีแน่นอน”
“ใช่แล้วครับ อาหารมื้อนี้ต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อแรงกายของผมเลยนะครับคุณแม่”
“นี่นายบ้านนอก ไปยืนตักเครื่องปรุงใส่ตามที่แม่บ้านเขาบอกน่ะ อย่าเรียกว่าทำเลยย่ะ”
“นั่นก็ถือว่าได้ลงมือทำนะครับ เอ๊ะ! แล้วคุณแม่รู้ได้ไงครับ ฮั่นแน่ ไปแอบดูผมใช่ไหมครับ” ภัสดาเอ่ยยิ้มๆ ใจอยากจะล้อเลียนแม่สามีให้มากกว่านี้แต่ก็กลัวความตั้งใจที่จะไม่ก่อกวนแม่สามีในวันนี้จะล่มเสียเปล่า
“ฉันเดินผ่านย่ะ ใครจะอยากไปดูแกไอ้บ้านนอก”
“เอ้า! ผมจะไปรู้เหรอ เผื่อคุณแม่จะพิศวาศผมขึ้นมา มาเลยครับ ผมพร้อมตั้งรับทุกเมื่อ!!!”
“พอๆ ยกนี้ฉันแพ้ ยิ่งเสวนากับแก ยิ่งปวดหัว ลงมือทานเถอะค่ะคุณพี่” คุณหญิงวิจิคตราหันไปเอ่ยกับสามี คุณศิระยิ้มให้ภรรยาแล้วปรุงรสราดหน้าในชามอีกเล็กน้อย จากนั้นก็ลงมือทานทันที อาหารมื้อเที่ยงผ่านพ้นไปอย่างเชื่องช้าในความคิดของคุณหญิงวิจิตตรา แต่สำหรับภัสดานั้นช่วงเวลาแห่งความสุข และความสนุกที่ได้ร่วมโต๊ะกับแม่สามีนั้นช่างสั้นเสียจนน่าใจหาย
“อร่อยมากเลยนะพีท เยี่ยมมาก”
“ขอบคุณครับ แล้วคุณแม่ชมผมหรือเปล่า รีบๆเลยครับ ของดีมีครั้งเดียว”
“ฝีมือแม่บ้านฉันมันก็อร่อยอยู่แล้ว”
“แต่ผมเป็นคนเอาเครื่องปรุงลงหม้อเองนะครับคุณแม่”
“ก็แค่เอาลง....นก ไปยกของหวานมาหน่อย” เอ่ยกับลูกสะใภ้นอกคอกเสร็จก็หันไปสั่งเด็กรับใช้คนสนิทที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ข้างๆ เพียงไม่นาน ของหวานเลิศรสก็ถูกลำเลียงมาวางไว้บนโต๊ะ
“นี่มันของโปรดของคุณหญิงทั้งนั้นเลยนี่นา” คุณศิระของของหวานหลากชนิดที่วางตรงหน้าก็หันไปถามภรรยาที่นั่งทำหน้านิ่งอยู่ด้านข้าง
“ค่ะ ของที่น้องชอบทั้งนั้น แต่ที่มามันไม่ค่อยโปรงใสเท่าไรน่ะคุณพี่”
“คุณแม่หมายถึงถุงพลาสติกที่ผมใส่ขนมมาเหรอครับ นั่นผมก็ว่าใสแล้วนะครับ คุณแม่จะเอาใสแค่ไหนครับ เดี๋ยวผมไปบอกโรงงานเขาผลิตมาเพื่อคุณแม่โดยเฉพาะ”
“อย่ามัวแต่สนทนาพาเพลินกันอยู่เลย คุณหญิงลองชิมรสชาติใช้ได้เลย” คุณหญิงวิจิตตราพยักหน้ารับแล้วยอมตักขนมชิ้นพอดีคำขึ้นมาชิม ภัสดานั่งมองอย่างครุ่นคิด ถ้าตนยังนั่งอยู่ที่นี่แม่สามีที่เคารพรักคงไม่กล้าทานขนมอย่างแน่นอน
“ถ้าอย่างนั้นพีทขอตัวนะครับ เดี๋ยวจะเข้าไปเก็บในครัวต่อน่ะครับ”
“ไม่ทานด้วยกันเหรอลูก” ประมุขของบ้านเอ่ยถามลูกสะใภ้คนเก่งอย่างใจดี
“ไม่เป็นไรครับคุณพ่อกับคุณแม่ทานเยอะๆนะครับ” พูดเสร็จก็ขอตัวเข้ามาในครัวทันที
.
.
.
.
.
“คุณพีทไม่ต้องล้างหรอกค่ะ เดี๋ยวให้เด็กๆเขาล้างเอง” ป้าแม่บ้านเอ่ยกับสะใภ้ใหญ่ของบ้านอินทราทิพย์ เพราะอีกฝ่ายเข้ามาช่วยล้างผักหั่นผัก พร้อมทั้งอาหารออกไปเสิร์ฟแค่นี้ก็หนักหนาเกินพอแล้วถ้าหากคุณศิรู้
“ไม่เป็นไรครับป้า แค่ล้างจาน อยู่ที่คอนโดพีทก็ล้างประจำ” ภัสดาอยากจะต่อความยาวไปอีกว่าสาเหตุที่ล้างประจำเพราะศิขรินทร์เป็นคนที่คอยทำอาหารให้ตนทาน ส่วนตนก็รับหน้าที่ล้างจาน แต่ก็กลัวว่าถ้าพูดออกไปจะเป็นการประจานตัวเองเสียมากกว่า
“ไม่แพ้น้ำยาแน่นะคะ เดี๋ยวคุณศิจะมาดุป้า”
“แพ้เพ้ออะไรกันป้า มือผมนี่มันสากจนไม่รู้จะว่าอย่างไงแล้ว น้ำมันเครื่อง น้ำมันรถ ผ่านมาหมดแล้วครับ รับรองว่าน้ำยาล้างจานขวดนี้ทำอะไรผมไม่ได้แน่นอน” เมื่อเห็นดังนั้นผู้สูงวัยจึงพยักหน้าอนุญาตอย่างจำยอมเพราะ สีหน้าท่าทางมั่นอกมั่นใจของอีกฝ่ายที่แสดงออกมาเห็นแล้วก็ไม่อยากขัดอีกต่อไป
ภัสดาลงมือล้างจานอย่างช้าๆ พร้อมทั้งหันซ้ายหันขวาคุยกับเด็กในครัวคนอื่นๆที่ทำงานอยู่ใกล้ๆ ความเป็นกันเองและไม่ถือตัวของอีกฝ่ายเรียกความประทับใจจากเด็กในบ้านได้เป็นอย่างดี ใครหลายๆคนจึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงพิชิตใจของศิขรินทร์ อินทราทิพย์ได้
“เพล้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ว้ายคุณพีท!” คุณป้าที่ยืนอยู่ใกล้ๆถลาเข้ามาดูอย่างห่วงใย เมื่อเห็นสะใภ้ใหญ่ที่ทำจานลื่นหลุดมือหล่นแตก แล้วก้มลงเก้บเศษจานจนได้รับบาดแผลนั้นสร้างความตื่นตกใจให้กับเด็กในครัวขึ้นมาทันที
“ป้าครับ ผมไม่เป็นอะไร” ยังไม่ทันที่ภัสดาจะเอ่ยทัดทานความห่วงใยของเด็กรับใช้คนอื่นๆ เสียงหนึ่งก็แทรกเข้ามาเสียก่อน
“เอะอะเสียงดังอะไรกันหรือ” คุณหญิงวิจิตตราเดินตามเสียงร้องเข้ามาก็เห็น ภัสดาที่ยืนกุมมืออยู่โดยมีเด็กรับใช้คนอื่นๆยืนล้อมหน้าล้อมหลังเยอะแยะไปหมด
“คุณพีทถูกเศษจานบาดค่ะคุณผู้หญิง เลือดไหลเต็มเลยค่ะ” ผู้อยู่ในเหตุการณ์เล่าเสียงรัว ผู้มาใหม่พยักหน้ารับเล็กน้อยแล้วก้าวเท้าเข้ามาหาสะใภ้เถื่อนที่ตนไม่ยอมรับ
“แล้วพวกเธอจะมามุงดูอะไรกันล่ะ แยกย้ายไปทำงาน” เมื่อเด็กรับใช้คนอื่นๆแยกย้ายกันไปทำเสร็จแล้ว คุณหญิงวิจิตตราก็เดินเข้าไปคว้าฝ่ามือที่ชุ่มไปด้วยเลือดของภัสดาไปล้างน้ำที่ซิงค์ล้างจานด้านหลังทันที
“ต้องล้างแผลก่อนนะ แสบไหมล่ะ” ภัสดาที่มัวแต่ตะลึงในการกระทำของแม่สามีสุดที่รักเลยไม่ได้ยินคำถามของอีกฝ่าย
“.............................”
“ฮืม ว่าไง ฉันถามว่านายแสบไหม”
“ก็แสบนิดหน่อยครับ”
“ก็ดีแล้ว ไปเครื่องมือทำแผลมาซินก เธอจะยืนดูอะไร เฮียพีทของเธอไม่เป็นอะไรหรอก”
“ค่ะรอสักครู่นะคะคุณผู้หญิง” รอเพียงไม่นานเครื่องมือทำแผลก็ถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะไม้กลางห้องครัว คุณหญิงวิจิตตราใช้เครื่อมือและล้างแผลอย่างคล่องแคล่ว ตลอดเวลาไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรออกมาทั้งสิ้น เหมือนต้องการจดจำนาทีประวัติศาสตร์ครั้งนี้เอาไว้ เช่นเดียวกับภัสดาที่มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของผู้สูงวัยด้วยสายตาที่หลากหลาย นี่คือมารดาของศิขรินทร์ ที่ไม่เคยยอมรับในตัวของตนเลย แต่มาบัดนี้ กำลังยืนทำแผลให้ตนอยู่
“เสร็จแล้ว ทีหลังก็อย่าซุ่มซ่ามอีกล่ะนายบ้านนอก”
“ขอบคุณครับคุณแม่”
“ไม่ต้องเรียกฉันว่าแม่หรอกนะ เพราะอย่างไงฉันก็ยังไม่ยอมรับนายอยู่ดี ที่ฉันทำไปเนี่ยก็กลัวนายจะมาตายในบ้านฉันเท่านั้นแหละ”
“แผลแค่นี้ไม่ทำให้ผมตายหรอกครับคุณแม่ หรือว่าตายผมก็จะมาหลอกคุณแม่เป็นคนแรก คุณแม่จะได้รับสิทธิ์เป็นแรกเลยนะครับ ดีใจไหมครับ”
“ปวดสมองกับพวกไม่มีการศึกษาจริงๆ ทำแผลให้แล้วก็อย่าไปถูกน้ำอีกล่ะ” พูดเสร็จคุณหญิงของบ้านก็เดินออกไปทันที ห้องครัวตกอยู่ในความเงียบ เด็กรับใช้คนอื่นๆหันมามองหน้ากันอย่างแปลกใจ เพราะไม่คิดว่าคุณผู้หญิงจะลงมือทำแผลให้ลูกสะใภ้ด้วยตัวเอง แม้แต่เจ้าของมือเรียวก็ยังไม่หายอึ้ง
“เฮียพีทคะ หนูว่าโทรศัพท์เฮียดังนะคะ เจ้านายหนูโทรมาหรือเปล่า” แม้แต่เสียงเรียกข้าวของโทรศัพท์เครื่องบางตนก็ยังไม่ได้ยิน นับว่าอิทธิฤทธิ์ของคุณหญิงวิจิตตราครั้งนี้รุนแรงยิ่งนัก
“เดี๋ยวเฮียออกไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะ ป้าครับเดี๋ยวผมมานะครับ” เอ่ยบอกสมาชิกในครัวเสร็จเรียบร้อย ภัสดาก็เดินออกมารับโทรศัพท์ที่ห้องนั่งเล่นทันที
“เทสโหลเทส รถดูดส้วมยินดีให้บริการ จะให้ไปดูดที่ไหนครับ”
“หืม ไม่ดูดส้วมนะครับ แต่อยากดูดปากคน ยินดีให้บริการไหมครับ” ภัสดาอมยิ้มกริ่มเมื่ออีกฝ่ายตอบโต้มา อยากจะเถียงหรือป่าวประกาศให้โลกได้รับรู้เสียเหลือเกินว่า ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ ที่ใครต่างพากันล่ำลือว่าเย็นชานักหนาน่ะ ความจริงแล้วเบื้องหลังภาพนั้นซ่อนความเจ้าเล่ห์แสนกลเอาไว้
“ห๊ะ! อะไรนะครับ อยากดูดหอย ขอโทษทีนะครับ ที่นี่ไม่มีครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเก็บไว้ดูดกับเมียผมคนเดียวครับ เมียผมชื่อพีทน่ะครับ ชื่อจริงชื่อภัสดา พิชัยภักดี เป็นช่างแถมสวยอีกตต่างหาก คุณรู้จักไหมครับ”
“แหม ไอ้ศิ ถ้ามึงจะพูดมาขนาดนี้ ไม่บอกเลขที่บ้านมาเลยล่ะ”
“จะเอาเหรอครับ ผมจำได้นะ”
“กูยอมแพ้”
“ตกลงครับ ตอนนี้นายช่างใหญ่ทำอะไรอยู่ครับ”
“หายใจ”
“ถ้าอยู่ตรงหน้านี่ โดนจัดฟัดไปแล้วนะพีท”
“ใครกลัว”
“โอเค เดี๋ยวเจอกัน ห้ามหนีไปไหนนะไม่งั้นโดนแน่” ยังไม่ทันที่ภัสดาจะเอ่ยค้านอีกฝ่ายไป เสียงสัญญาณก็ตัดไป
“หาเรื่องจริงๆ กูหนอกู”
.
.
.
.
.
.
๐ คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง คนอ่านทู๊กคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนๆๆ
๐ ปัญหาเยอะ เรื่องแยะ กว่าจะมาอัพได้ ต้องผ่านอุปสรรคมานานัปการ ชีวิตดราม่า เศร้าสุดๆ
๐ คำผิด ไม่ได้ตรวจ เพราะรีบ ( อีกแล้ว )
๐ สงกรานต์แล้ว ใครอยากได้อยากโดนก็ขอให้โดนนนนนนนนนนน ฮิ้ววววววววววววววววว
๐ รักนะคะคุณดีของฉ้านนน
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
หัวข้อ: | สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษ P.145 นิรันดร์ (05/05/59) (อ่าน 1807034 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก