บทที่ 49
คืนรัก คืนรัง
หลังจากวันนั้นวันที่ภัสดามาบ้านอินทราทิพย์ทำอาหารให้บิดาและมารดาของศิขรินทร์ทาน นายช่างใหญ่ก็แวะเวียนมาที่บ้านใหญ่ของศิขรินทร์อยู่บ่อยครั้ง ท่ามกลางสายตาจิกกัดของคุณหญิงวิจิตตราที่เพียรส่งมาให้สะใภ้เถื่อนอย่างสม่ำเสมอยามได้พบหน้า แต่เจ้าของอู่ใหญ่ก็ไม่เคยหวาดหวั่นหรือย่อท้อ ซื้อของติดมือมาฝากอีกฝ่ายอยู่เนื่องๆ หรือมีบางครั้งที่ศิขรินทร์ต้องเดินทางไปตรวจโรงแรมสาขาที่ต่างประเทศ ท่านประธานก็เอาเมียมาฝากไว้ที่บ้าน ไม่ยอมให้ภัสดากลับไปค้างที่บ้านของตนเอง หรือบ้านของหลักเขตเด็ดขาด นายช่างใหญ่ดื้อในตอนแรกก็ยอมแต่โดยดี เมื่อเจอศิขรินท์จับลอกคราบแล้วบอกรักด้วยภาษากายไปสองรอบ
บ้านอินทราทิพย์จึงคึกคักขึ้นมาทันตาเห็นเมื่อสะใภ้เถื่อนตามฉายาที่คุณหญิงวิจิตตราตั้งให้นั้นมาสร้างสีสันและเสียงหัวเราะ เรียกความคึกคื้นจากคนในบ้านได้เป็นอย่างดี ภัสดาส่งเอกสารไปที่อู่ซ่อมรถของตนเองเพื่อบอกลูกน้องว่าเจ้าของอู่ใหญ่ขอหยุดสามวัน เพื่อเร่งสานสร้างความสัมพันธ์ระหว่างลูกสะใภ้กับแม่สามี เหล่าลูกหมาตาดำๆหน้าเข้มๆที่อู่ส่งเสียงมาตามสายอย่างล้อเลียน แต่เมื่อเจอนายช่างใหญ่ขู่ตัดเงินเดือน ลูกหมาตาดำๆเหล่านั้นก็บอกอวยพรกให้เฮียของพวกมันโชคดีมีชัย ขอให้ได้ขอให้โดน อย่างที่หวัง
“อย่าเดินไปตรงนั้นซิ เดี๋ยวก็ถูกดอกชวนชมฉันร่วงหมดพอดี” เสียงร้องของคุณหญิงจิตรแม่สามีที่รักร้องมาจากทางด้านหลัง
ขณะนี้ภัสดากำลังเดินสำรวจเรือนชวนชมของคุณหญิงวิจิตตราอย่างสนอกสนใจ ลำต้นโอบน้ำโคนใหญ่ของชวนชมหลากหลายสายพันธ์ออกดอกบานสะพรั่งสร้างสีสันไปทั่วบริเวณ แม้ภัสดาจะมาที่บ้านอินทราทิพย์บ่อยครั้งแต่ก็ไม่เคยได้เข้ามาดูอย่างใกล้ชิดอย่างนี้ นี่จึงเป็นครั้งแรกที่นายช่างใหญ่เดินชมงานอดิเรกของคุณหญิงวิจิตตรา
“ต้นนี้ปลูกนานแล้วเหรอครับ โคนใหญ่มากเลยนะครับเนี่ย”
“ก็พอสมควร อายุมันมากแล้วนะต้นนั้นน่ะ อย่าเอามือไปจับดอกมันซิ นายนี่บอกไม่เคยฟัง”
“ชวนชมตนนี้กับคุณแม่ ใครอายุมากกว่ากันครับ”
“หยาบคาย ฉันยังสาวยังสวยอยู่เลยย่ะ” คุณหญิงวิจิตตรามองค้อนอีกฝ่ายอย่างอดไม่ได้ ผู้สูงวัยคอยตอบคำถามอันชวนปวดเศียรเวียนเกล้าของภัสดาที่ถามออกมาแต่ละครั้ง มารดาของศิขรินทร์จะต้องประมวลคำตอบและกลั่นกรองคำพูดออกมาเป็นอย่างดี ไม่ยอมเปิดช่องโหว่ให้สะใภ้เถื่อนโจมตีเด็ดขาด
“ดอกชวนชมเอาไปชุบแป้งทอดได้ไหมครับ” สิ้นเสียงของภัสดา ฝ่ามือบางของคุณหญิงวิจิตตราก็ประทับลงมาบนแผ่นหลังของนายช่างใหญ่ทันที เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะเด็ดดอกสีแดงแกมชมพูออกมาจากต้น
“เอาหนอนไปชุบกินแทนแล้วกัน อย่ามายุ่งกับดอกไม้ฉัน นายนี่มันมือไวจริง”
“มือไม่ไวก็ไม่ได้ศิขรินทร์มาเป็นสามีหรอกนะครับ” ภัสดาเอ่ยยิ้มๆแล้วถอยหลังหนีฝ่ามือพิฆาตของผู้สูงวัยอย่างรู้ทัน
“ถามจริงๆ นายไม่อายเหรอที่คนทั้งบ้านเรียกนายว่าเมียของตาศิ”
“ไม่ใช่ที่บ้านของคุณแม่เท่านั้นนะครับ ที่อู่ผมเขาก็แซวกันแบบนี้ไม่เป็นไร ผมมีพรสวรรค์ขั้นเทพ ผมชินแล้วครับ”
เหล่าลูกหมาตาดำๆ ยามว่างๆไม่มีอะไรก็จะเดินมาวนเวียนใกล้ๆเจ้าของอู่ใหญ่แล้วเอ่ยแซวถึงรอยจ้ำสีแดงบริเวณคอที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อยืดคอกลม เมื่อเจ้าของอู่ใหญ่หมดความอดทนก็ประธานฝ่าเท้าให้ลูกหมาเหล่านั้นไปคนละทีสองที เมื่อพวกมันเสร็จสมดั่งใจหมายก็เดินหัวเราะ ไม่ก็วิ่งหนีออกไป นั่นแหละ จากความเขินอายกลายเป็นความชิน เพราะยังไงแล้วความจริงก็ยังเป็นความจริงอยู่วันยันค่ำ
“นายไม่โกรธฉันเหรอ ที่ด่าที่ว่านายไปต่างๆนานา”
“ผมไม่โกรธคุณแม่หรอกครับ ผมรู้ว่ามันยากที่จะทำใจได้ที่รู้ว่าลูกชายได้เมียเป็นผู้ชายด้วยกันเอง แต่ผมว่าคุณแม่ควรปลงได้แล้วนะครับ เพราะเดี๋ยวรอยเท้าคุณกาบนใบหน้าจะเพิ่มมากกว่าเดิม”
“นี่ไอ้บ้านนอก ร้ายกาจที่สุด ออกไปได้แล้ว เดี๋ยวจะได้ไปดูเรือนกล้วยไม้ต่อ”
ภัสดายิ้มให้กับแผ่นหลังของผู้สูงวัยที่หันหลังเดินออกไป ไม่โกรธเคืองอีกฝ่ายที่เรียกตนว่าไอ้บ้านนอก แต่กับขอบคุณด้วยซ้ำเพราะมันทำให้ระยะห่างระหว่างสะใภ้และแม่สามีขยับเข้ามาใกล้กันอย่างช้าๆ ท่อนขาเรียวก้าวเท้าตามผู้สูงวัยไปติดๆ เดินออกไปก็เห็นเด็กรับใช้คนสนิทของคุณหญิงส่งยิ้มาให้
“นก คืนนี้ไม่ต้องโทรหาไอ้ขามนะ เฮียหมั่นไส้มัน”
“ได้ค่ะ” ภัสดาพยักหน้ายิ้มหวานแล้วลูบศีรษะของหญิงสาวอย่างเอ็นดู ดีแค่ไหนที่มะขามเลิกหลงงมงายกับนางเอกคณะลิเกดังได้อย่างเด็ดขาด นายช่างใหญ่จึงแนะนำให้รู้จักเด็กรับใช้บ้านอินทราทิพย์เพราะเห็นว่านิสัยใจคอของหญิงสาวนั้นเหมาะกับผู้ชายโง่ๆซื่อๆอย่างมะขามอย่างลงตัว
“ในนี้เย็นสบายดีนะครับ” ภัสดาเอ่ยอย่างที่ร่างกายรู้สึกได้ ทันทีที่ก้าวเข้ามาในเรือนกล้วยไม้ก็รู้สึกถึงอุณหภูมิที่ต่ำกว่าข้างนอกอยู่เล็กน้อย ละอองน้ำลอยกระเซ็นมากระทบผิวอยู่เป็นระยะ เรือนชวนชมว่าสวยแล้ว มาเจอเรือนกล้วยไม้ไปชวนชมก็ดับสนิททันที กล้วยหลากหลายพันธ์ถูกจัดตกแต่งไว้อย่างเหมาะเจาะและลงตัว มองไปมองมาเหมือนหลงเข้ามาอยู่ในป่ารกชื้นก็ว่าได้
“กล้วยไม้มันชอบอากาศชื้นๆน่ะ นายนี่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ เดินดูได้ ห้ามเด็ดขึ้นมากินเด็ดขาด”
“ผมไม่เด็ดก็ได้ครับ ผมกินคาต้นเลยก็ได้” เห็นท่าทางกุมศีรษะเหมือนปวดเศียรเวียนเกล้าของผู้สูงวัย ภัสดาก็หัวเราะออกมาอย่างชอบอกชอบใจ
“คุยกับนายนานๆ ฉันต้องเป็นลมแน่ๆ” พูดเสร็จผู้สูงวัยก็แยกเดินไปอีกทาง ภัสดายกยิ้มอย่างชอบใจ แล้วออกเดินบ้าง
กลิ่นหอมอ่อนๆลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ สีสันที่ธรรมชาติสรรสร้างถูกมนุษย์นำมาไว้ในบ้านอย่างเหมาะสมลงตัว คุณหญิงวิจิตตราที่เจ้ายศเจ้าอย่างมีงานอดิเรกเหมือนผู้ใหญ่ที่มีเวลาว่างทั่วไป แต่เพราะสังคมภายนอกจึงบีบบังคับให้คุณหญิงเข้าอย่างไม่รู้ตัว
ภัสดาและคุณหญิงวิจิตตราใช้เวลาอยู่ในเรือนกล้วยไม้พอสมควร จนถึงเวลาเที่ยงตรง เด็กรับใช้ก็มาตามคุณหญิงของบ้านให้ไปทานมื้อกลางวัน ภัสดาจึงต้องตามออกมา ภัสดาเดินเข้าไปดูในครัวช่วยยกกับข้าวออกมาตั้งโต๊ะ จนเสร็จเรียบร้อยก็ขอตัวขึ้นไปนอนพักผ่อน แท้ที่จริงแล้วขึ้นมารอโทรศัพท์ทางไกลจากศิขรินทร์ต่างหาก
“ทำไมถึงยังไม่โทรมาอีกนะ” ภัสดาเอ่ยพึมพำ เอนกายพิงหัวเตียงเหยียดขายาวอย่างผ่อนคลาย วันนี้เป็นวันที่สองที่ศิขรินทร์เดินทางไปต่างประเทศ และภัสดาก็อยู่ที่บ้านอินทราทิพย์ได้สองวันติดแล้ว เมื่อวานโทรศัพท์มือถือของนายช่างใหญ่ดังขึ้นเช้ากลางวันเย็น ตรงตามที่ประธานบริษัทใหญ่บอกทุกอย่าง แต่วันนี้ศิขรินทร์โทรช่วงเช้าแล้วคุยได้ไม่นานก็ต้องขอวางสาย เพราะเวลาที่โน่นกับประเทศไทยไม่ตรงกัน แต่ที่โทรมาได้สามเวลานั้นกะเวลาเอาว่าที่ไทยนั้นกี่โมงนั่นเอง
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ทำเอานายช่างใหญ่เปิดยิ้มออกมาทันที แต่หน้าจอที่ไม่ขึ้นชื่อเพราะเป็นเบอร์แปลกไม่ใช่เบอร์ของศิขรินทร์รอยยิ้มก็จางลงไปทันที ร่างสูงโปร่งสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ กดสัมผัสหน้าจอแล้วกรอกเสียงลงไป
“สวัสดีครับ”
“ยังสบายดีอยู่ไหมไอ้เกย์ผิดเพศ” แต่เสียงที่ตอบกลับมาทำเอาภัสดาดึงตัวขึ้นมานั่งหลังตรงทันที หัวสมองประมวณคำทักทายของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว เสียงของผู้หญิง คงเป็นใครสักคนที่หมายตาศิขรินทร์
“สบายดีซิครับ ผัวเลี้ยงดีอย่างนี้ไม่สบายได้ไง”
“ผัวแกอย่างนั้นเหรอ เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ศิน่ะผัวฉัน แย่งผัวคนอื่นไปยังไม่สำนึกอีกเหรอ” แล้วภัสดาก็เดาออกทันทีว่าปลายสายคือ สเตฟานนี่ เดวิด นางแบบตกแคทวอร์คที่ผันตัวเป็นนางบำเรอให้เสี่ยพุงพุ้ยอย่างน่าสมเพช
“เหรอครับ แล้วชะนี่หลงป่าอย่างคุณยังไม่ตายอีกเหรอครับ หนังเหนียวดีนะครับเนี่ย”
“ปากดีไปเถอะ ไม่รู้เหรอว่าตอนนี้ผัวแกน่ะกำลังกกฉันอยู่ แกนี่มันโง่จริงๆ” คิ้วเรียวของภัสดาขมวดแน่นทันที ยอมรับว่าถ้อยคำของอีกฝ่ายทำให้ตนเขวไปทันที แต่ยังคงเชื่อมั่นว่าอีกฝ่ายต้องโกหกหรือพยายามพูดให้ตนสับสนเป็นแน่
“ตอแหลเก่งอย่างนี้ กรรมพันธุ์คงถ่ายทอดมาดีนะครับเนี่ย”
“หึหึ น่าสงสารแกจริงๆนะ สุดท้ายแล้วเขาก็เลือกผู้หญิงอย่างฉันอยู่ดี”
สัญญาณขาดหายไป แต่เมื่อภัสดาลองโทรกลับไปอีกฝ่ายก็ปิดเรื่องไปแล้ว เสียงข้อความดังขึ้นมาอีกครั้ง นางช่างใหญ่เปิดดูทันที แต่ภาพที่เห็นทำเอาเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายเย็นเหยียบเหมือนมีคนเอาปืนมายิงที่หัวใจ กระบอกตาร้อนผ่าวความสับสนความหวาดหวั่นวิ่งวงไปทั่วร่าง ฝ่ามือบางสั่นระริกมองภาพที่ศิขรินทร์เปลือยท่อนบนกอดเอวของผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่โทรเข้ามาเมื่อสักครู่ เสียงข้อความเตือนขึ้นมาอีกครั้ง ภัสดาเปิดดูก็เห็นหญิงร้ายชายเลวให้อิริยาบถต่างๆ ความอดทนสูญสิ้น น้ำตาร้อนไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ฝ่ามือกำโทรศัพท์แน่น กดเบอร์โทรออกไปยังเบอร์ของศิขรินทร์และวินัยก็ไร้สัญญาณตอบรับ หรือสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดจะเป็นจริง
ท่อนขาเรียวก้าวออกจากห้องนอนของศิขรินทร์อย่างรวดเร็ว เกือบเสียหลักล้มคาบันไดแต่ฝ่ามือก็จับราวบันไดไว้ทัน ดวงตาพร่ามัวเพราะหยาดน้ำตาที่รินไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง
“นายบ้านนอก จะไปไหนน่ะ! แล้วนั่นร้องไห้ทำไม” เสียงคุณหญิงวิจิตตราเอ่ยถาม หันไปมองก็เห็นผู้สูงวัยเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างตน
“คุณแม่ไม่รับผมเป็นสะใภ้ใช่ไหมครับ ผมเข้าใจแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอถอนตัวออกจากตำแหน่งสะใภ้บ้านนี้เอง ผมมันคิดไปคนเดียว ผมขอโทษที่ทำให้วุ่นวายครับ” พูดเสร็จก็เดินออกไปทันที ไม่สนใจเสียงเรียกที่ตามมาด้านหลัง
ภัสดาขับรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกมาจากบ้านอินทราทิพย์ทั้งน้ำตา หัวใจปวดหนึบนึกย้อนไปถึงภาพที่อยู่ในโทรศัพท์ก็สะอื้นออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ หัวสมองคิดไปถึงคำที่ผู้หญิงคนนั้นพูด ความจริงหรือความฝัน แต่สิ่งที่ยืนยันว่าเป็นความจริงก็คือหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาอย่างเสียใจ รู้ตัวอีกทีก็มาจอดนิ่งอยู่หน้าบ้านของหลักเขตแล้ว กดออดเพียงไม่นาน ป้าแม่บ้านใจดีที่แสนคุ้นเคยก็วิ่งออกมาเปิดประตูให้
“คุณพีท! ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะคะ” ภัสดาถูกประคองเข้าบ้าน เพราะไร้สติเกินกว่าจะควบจักรยานยนต์คู่ใจเข้าไปด้านในได้ สองขาไร้เรี่ยวแรง จึงต้องให้ผู้สูงวัยประคองเข้าไปในบ้านอย่างจำยอม
“น้องเล็กลูกแม่! ร้องไห้ทำไมลูก” เข็มจิราเอ่ยถามอย่างตกใจเมื่อเห็นเพื่อนสนิทของบุตรถูกแม่บ้านโอบประคองเข้ามาแถม อีกฝ่ายยังร้องไห้หนักอีกต่างหาก
“แม่เข็ม” ภัสดาสอดแขนกอดเอวของเข็มจิราอย่างหาที่พึ่ง นายช่างใหญ่ปล่อยเสียงออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ สะอึกสะอื้นอยู่บนอกของผู้สูงวัยอย่างน่าสงสาร
“เข้าบ้านก่อนนะลูก” เข็มจิราและแม่บ้านต่างเข้าประคองภัสดาคนละข้าง เพราะเรี่ยวของร่างโปร่งตอนนี้ยืนแทบไม่ไหว
เข็มจิราเอาผ้าชุบน้ำเช็ดไปตามใบหน้าขาวของภัสดาอย่างห่วงใย สายตาที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมองผู้เยาวน์วัยแล้วได้แต่ถอนหายใจ ตั้งแต่หยุดร้องภัสดายังไม่ปริปากพูดอะไรออกมา นอนนิ่งไม่ไหวติงเหมือนตุ๊กตาไร้ชีวิต จนเข็มจิราต้องโทรตามหลักเขตที่ทำธุระอยู่ที่ปากช่องให้กลับบ้านมาดูน้องน้อยทันที
“รับไหมลูก” ผู้สูงวัยเอ่ยถาม พรางยกโทรศัพท์มือถือของอีกฝ่ายขึ้นมาให้ ภัสดารับไปดูแล้วหย่อนเจ้าเครื่องมือสื่อสารลงไปในชามพลาสติกที่มีน้ำอยู่ด้านในครึ่งชาม เสียงเรียกเข้าหายไป พร้อมกับหน้าจอเครื่องมือสื่อสารที่ค่อยๆดับสนิทลงไปอย่างช้าๆ
“แม่จะไม่ถามว่าทำไมเล็กถึงเป็นแบบนี้ เล็กพร้อมเมื่อไรก็เล่าแม่ได้นะลูก” เข็มจิราเอ่ยเสียงอ่อนโยน ฝ่ามือบางลูบผมของภัสดาอย่างปลอบประโลม ดวงตากลมโตที่ฉายแววสดใสบัดนี้หม่นหมองอย่าน่าใจหาย น้องน้อยของหลักเขตไม่ได้หลับตา แต่กลับนอนเหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย มีชีวิต แต่เหมือนหัวใจได้ปลิดปลิวออกไปจากร่างแล้ว
****************************************
“เป็นไงบ้างครับแม่” หลักเขตที่เพิ่งมาถึงรีบวิ่งเข้ามาในบ้านทันที แม่บ้านบอกว่าทั้งแม่ทั้งน้องอยู่บนห้องนอนของตน ท่อนขาเรียวจึงรีบวิ่งขึ้นมาทันที
“เพิ่งหลับไปเมื่อสักครู่ ไม่ยอมพูดอะไรเลยตั้งแต่มาถึง” เข็มจิราเอ่ยบอกบุตรชายทันทีที่อีกฝ่ายเข้ามาในห้อง หลักเขตพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปหยุดข้างเตียงหน้าเสี้ยวหน้าของเพื่อนสนิทที่พ่วงตำแหน่งน้องชายอย่างห่วงใย ทันทีที่ทราบข่าวหลักเขตก็ฝากให้ลูกน้องคนสนิทดูแลงานที่ไร่ต่อ แล้วรีบขับรถกลับกรุงเทพทันที
“แม่ไปพักเถอะครับ เดี๋ยวผมเฝ้าเอง” เข็มจิรายิ้มให้บุตรชายแล้วถือชามพลาสติกออกไป ปิดประตูให้เรียบร้อย หลักเขตทรุดนั่งลงบนเตียง ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ภัสดาปีกหักโซเซมาอย่างนี้คงหนีไม่พ้นเรื่องของศิขรินทร์ นึกถึงประธานบริษัทใหญ่ทำไมถึงไม่ตามมาง้อเมีย
หลักเขตกดโทรศัพท์หาคีตา ติยะ และอริสราทันที บอกอาการของภัสดาไปทั้งสองก็ตกใจแล้วบอกว่าจะรีบมาทันที ส่วนติยะธุระที่เชียงใหม่มาไม่ได้ หลักเขตบอกไม่เป็นไร เพราะอยู่ที่นี่มีทุกคนที่คอยห่วงใยนายช่าง่ใหญ่มากมาย ทนายหนุ่มหล่อจึงวางใจแล้วบอกจะรีบกลับไป วางสายเสร็จแล้วหลักเขตก็ก้มมองคนที่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียงนอนหลังใหญ่ สีหน้าซีดเผือด ไร้แววแห่งความสุข ขอบตาช้ำคงผ่านการ้องไห้มาอย่างหนัก คิดย้อนไปแล้วมันน่ากระทืบไอ้ประธานนั่นสักทีสองที
“เขต” ภัสดาลืมตาขึ้นมาก็เห็นเพื่อนสนิทนั่งทำหน้านิ่งอยู่ข้างเตียง
“หนักเลยนะมึงคราวนี้” หลักเขตเอ่ยเสียงเรียบแล้วพยุงอีกฝ่ายขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง
“เกือบตายว่ะ ดีที่มาถึงบ้านมึงก่อน” ภัสดาตอบตามจริง เพราะเกือบควบรถจักรยานยนต์คู่ใจพุ่งชนท้ายรถสิบล้อ ดีที่เบรคเอาไว้ทัน ไม่อย่างนั้นนายช่างใหญ่คงเหลือแต่ชื่อ
“มันทำอะไรมึง”
“มันกับไปกินชะนีเหมือนเดิมมั้ง ฮะๆ กูไม่รู้” คนนั่งพิงหัวเตียงหัวเราะเสียงแห้ง แต่น้ำตาที่ไหลออกมานั้นทำเอาหลักเขตต้องรวบร่างของคนหัวเราะทั้งน้ำตาเข้ามาซุกอกอย่างปลอบประโลม
“ถ้ามันทำอย่างนั้นจริงๆ กูจะไปยิงมันด้วยตัวเอง”
“ภาพมันฟ้องขนาดนั้น คงจะเป็นจริงแล้วว่ะ” หลักเขตขมวดคิ้วสงสัย ภาพมันฟ้อง ภัสดาพูดถึงอะไร
“ภาพอะไร แล้วไอ้ภาพเวรนั่นอยู่ไหน เอามาให้กูดูหน่อยซิ”
“กูเอาโทรศัพท์แช่น้ำไปแล้ว”
“เจริญ! แล้วอย่างนี้กูจะรู้ไหมว่าใครผิดใครถูก”
“กูผิดมั้ง กูเป็นผู้ชาย จะไปสู้ผู้หญิงได้ไง มันทำกูเจ็บแสบมาก กูรักมันแค่ไหน แล้วดูที่มันทำ” ภัสดาเอ่ยเสียงเลื่อนลอย หลักเขตยังไม่ปักใจเข้าข้างใคร แม้ใจจะเอนเอียงไปทางเพื่อนสนิทแล้วก็ตาม
“ไหนมึงบอกว่ามันไปตรวจโรงแรมที่เมืองนอกไง” หลักเขตตะล่อมถามอย่างใจเย็น
“มันก็บอกกูอย่างนี้ แต่เมียเก่ามันโทรมาด่ากูว่า กูไปแย่งผัวมัน แล้วตอนนี้มันก็นอนกกนอนกอดกันอยู่ เหี้ยเอ๊ย!” มาถึงตรงนี้ภัสดาก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ภาพที่เห็นมันฉายซ้ำอยู่ข้างในย้อนไปย้อนมา จนอยากจะนอนหลับไม่ต้องตื่นมาพบกับความจริงที่น่าปวดใจอย่างนี้
“เดี๋ยวกูโทรถามมันก่อนว่ามันจริงหรือเปล่า”
“ไม่ต้อง! มึงไม่ต้องไปโทรหามัน กูไม่อยากได้ยินชื่อมันอีกแล้ว พอกันที มันอยากไปเอากับใครที่ไหนก็เชิญ”
หลักเขตถอนลมหายใจออกมาอย่างคนคิดไม่ตก ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไรดี นั่งไปได้สักพักคีตากับอริสราก็มาถึงพอดี ทั้งสองคนเข้าไปถามไถ่อาการของนายช่างใหญ่ทันที หลักเขตจึงหลบมาด้านล่าง ต้องปรึกษามารดา เพราะเรื่องนี้ใหญ่น่าดู ไหนจะครอบครัวของภัสดาและครอบครัวของศิขรินทร์ที่ต่างก็รับรู้แล้วว่าทั้งสองเป็นอะไรกัน ทำอะไรคงต้องนึกถึงผู้หลักผู้ใหญ่บ้าง
*************************************************
“วินัย เหลืออีกกี่แฟ้ม” ศิขรินทร์เงยหน้าถามลูกน้องคนสนิทที่พ่วงตำแหน่งบอดี้การ์ดด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่าย อยากกลับไปกอดเมียที่บ้านเต็มแก่
“อีกประมาณสิบแฟ้มครับ” ศิขรินทร์พยักหน้ารับก้มหน้าอ่านรายงานสรุปประจำปีที่ฝ่ายต่างๆทำรายงานไว้ อ่านไปได้สักพักก็เหลือบตามองโทรศัพท์มือถือเครื่องบางที่วางอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มปิดเครื่องทันทีที่ภัสดาวางสายลงไป อยากใช้สมาธิทุ่มไปกับการทำงานได้เต็มที่ เพราะแฟ้มงานที่กองพะเนินอยู่เบื้องหน้าทำให้ต้องตัดใจอยู่หลายครั้งหลายครา
“เลื่อนวันประชุมมาเป็นวันพรุ่งนี้นะ ไปบอกทุกฝ่ายด้วย” ถ้าตรวจแฟ้มจนเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว งานสุดท้ายที่รออยู่คือประชุมสรุปงานในรอบปี ที่ทุกฝ่ายต้องเข้าร่วมอย่างพร้อมเพรียง ถ้าเสร็จจากนี้ศิขรินทร์ก็คงกลับไทยทันที ส่วนของฝากค่อยโทรสั่งลูกน้องที่นี่ให้ส่งตามไปทีหลัง
แต่ยังไม่ทันที่วินัยจะหมุนตัวเดินออกไป ผู้จัดการโรงแรมก็เดินหน้าตื่นเข้ามายื่นโทรศัพท์ให้วินัยอย่างเร่งรีบ ยกขึ้นมาแนบกับใบหู เสียงของคุณหญิงวิจิตตราที่ดังลอดเข้ามา จึงรีบยื่นให้ศิขรินทร์ที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน
“สวัสดีครับ”
“ตาศิ แกมัวไปทำอะไรอยู่ รู้ไหมเมียแกเก็บผ้าเก็บผ่อนออกไปแล้ว แถมยังบอกแม่อีกว่าจะถอนตัวจากการเป็นสะใภ้อินทราทิพย์ แม่ยังไม่ทันถามอะไร เมียแกก็ร้องไห้วิ่งออกไป อะไรกันไม่เห็นหัวหงอกหัวดำกันหรืออย่างไร อยากมาก็มาอยากไปก็ไป ทะเลาะอะไรกันทำไมไม่คุยกันดีๆ ร้องไห้ขับไซค์ฯซังกระบ๋วยอย่างนั้นด้วย ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำอย่างไรห๊ะ!”
“เดี๋ยวนะครับคุณแม่ พีทเก็บเสื้อผ้าไปไหนครับ แล้วทะเลาะกัน ผมงงไปหมดแล้วครับ” ศิขรินทร์วางปากกาลงบนแฟ้มถามมารดาด้วยความงุงงง
“แกกับไอ้บ้านนอกทะเลาะอะไรกัน ร้องห่มร้องไห้แล้วก็วิ่งออกไปจากบ้าน บอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่ได้ทะเลาะนะครับแม่ ตอนเช้ายังคุยกันดีๆอยู่เลย แล้วเมียผมอยู่ไหนทำไมแม่ไม่ห้ามไว้ก่อน”
“ฉันกำลังจะถาม มาร้องไห้ใส่ฉัน ฉันก็งงซิ จะเลิกหรือจะอะไรก็เอาให้แน่ ผู้ใหญ่งงไปหมดแล้ว แค่นี้นะ” ทันทีมารดาวางสาย ศิขรินทร์ก็คว้าโทรศัพท์มาเปิดเครื่องทันที เสียงเตือนข้อความดังอย่างต่อเนื่อง และเบอร์ที่โทรหามากที่สุดก็คือเบอร์ของภัสดา ศิขรินทร์โทรกลับไป ก็พบว่าอีกฝ่ายปิดเครื่องไปเสียแล้ว ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วสาวเท้าออกไปด้านนอกทันที วินัยวิ่งตามมาติดๆ พอจะเดาเหตุการณ์ออกบ้างเล็กน้อย
“จองตั๋วเครื่องบินกลับไทยให้ฉันเดี๋ยวนี้” ศิขรินทร์เอ่ยกับผู้จัดการโรงแรมที่นั่งอยู่หน้าห้อง
“แต่นายครับ ประชุมวันพรุ่งนี้ล่ะครับ”
“เมียฉันสำคัญกว่า ใครมันไม่พอใจก็เข้ามาคุยกับฉันได้เลย”
ศิขรินทร์เดินไปมาอยู่ภายในห้อง รอวินัยเก็บเอกสารสำคัญใส่ตู้เซฟ และรอผู้จัดการโรงแรมโทรมาคอนเฟิร์มตั๋วเครื่องบินกลับเมืองไทย เพียงไม่นานผู้จัดการคนดังกล่าวก็เปิดประตูเข้ามาแจ้งข่าวที่ทำให้ศิขรินทร์ยิ้มออกเล็กน้อย
**************************************************
หลักเขตยืนมองคีตาและอริสราที่คะยั้นคะยอให้ภัสดาลุกขึ้นมาทานข้าวอยู่นานสองนาน แต่ก็ไม่มีวี่แววมาคนบนเตียงจะขยับร่างกายไปไหน น้องเล็กของหลักเขตนอนเหม่อมองเพดานอย่างเลื่อนลอย เหมือนคนขาดสติไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไป ถ้าผ่านพ้นคืนนี้ไปแล้วภัสดายังเป็นอยู่อย่างนี้คงต้องบุกอินทราทิพย์กรุ๊ปเสียที เพราะตั้งแต่เช้ายันค่ำยังไม่มีท่าทีว่าศิขรินทร์จะมาตามง้อเมีย
“พีทอย่าเป็นแบนี้ได้ไหม คีย์เป็นห่วงนะ” คีตาเอ่ยเสียงอ่อน เพราะพยายามเรียกให้เพื่อนสนิททานข้าวเท่าไรก็ไม่เป็นผล
“อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้ พีทอย่าเพิ่งคิดไปในทางร้ายซิ” ภัสดาหันมายิ้มให้อริสราที่มองโลกให้แง่ดีเสมอมา
“อริสพูดถูก มึงเข้าใจผิดหรือเปล่าวะ”
“ไม่รู้ซิ กูก็เห็นแบบนั้น” ทั้งสามคนหันมามองหน้ากันทันที ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้เพื่อนสนิทคลายจากอาการซึมเศร้า
คีตาและอริสราโทรบอกคนของตัวเองว่าจะอยู่เฝ้าเพื่อนสนิท หลักเขตก็เห็นด้วยเพราะคนเยอะๆจะได้ทำให้ภัสดาไม่เหงา ตกดึกคืนนั้นระหว่างที่ทั้งสี่คนกำลังนอนหลับอยู่นั้น เสียงแตรรถยนต์ที่ดังลั่นอยู่บริเวณหน้าบ้านก็ปลุกทั้งสี่ขึ้นมา เพราะรถยนต์คันดังกล่าวบีบแตรไม่หยุด หลักเขตเดินลงไปด้านล่าง เห็นคนสวนวิ่งหน้าตื่นเข้าก็เดินไปคว้าปืนมาถือไว้ทันที ชายหนุ่มเดินออกไปดูหน้าบ้าน ก็เห็นคนต้นเรื่องเปิดประตูรถออกมา หลักเขตลดปืนลงอย่างช้าๆ แม้ใจจะอยากยิงอีกฝ่ายไปสักนัดสองนัดก็ตาม
“เมียกูอยู่ที่นี่ใช่ไหมไอ้เขต”
“ไม่มี! ที่นี่มีเพื่อนกู มึงไปหาเมียมึงที่อื่นเถอะ”
“เพื่อนมึงน่ะเมียกู กูผิดอะไรทำไมต้องหนีกูมา” ศิขรินทร์เขย่าประตูเหล็กดัดบ้านหลักเขตอย่างเดือดดาล หัวใจเดือดผ่านไปด้วยความห่วงหาและห่วงใย คำบอกเล่าของกรุง วรยศทำให้ความสับสนงุนงนกระจ่างแจ้งขึ้นมาทันตาเห็น
“มึงทำอะไรไว้ รู้อยู่แก่ใจ”
“กูทำอะไร! กูไปทำงาน พีท! อยู่ไหนผมมารับกลับบ้านแล้ว พีท!” ศิขรินทร์ตะโกนลั่นอย่างไม่อายใคร
“ไอ้ศิ มึงหยุดตะโหนเดี๋ยวนี้นะ มึงมาทางไหนมึงกลับไปทางนั้น” เสียงของภัสดาทำเอาศิขรินทร์ยิ้มออก มองร่างโปร่งอย่างคิดถึงคะนึงหา
“กลับบ้านเรานะพีท คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไปทำงานจริงๆ ให้วินัยมายืนยันก็ได้ ถ้ายังไม่เชื่อเดี๋ยวให้ผู้จัดการที่โน่นบินมาเป็นพยานก็ได้”
“แล้วรูปที่กูเห็นล่ะ มึงไปเอากับมันมาใช่ไหมไอ้ศิ มึงกูมา!”
“รูปไหนผมไม่รู้เรื่องจริงๆ ผมจะเอาใคร ผมมีเมียแล้ว เมียผมก็คุณไง”
เงียบขึ้นมาทันที เมื่อเข็มจิราในชุดเสื้อนอนทับด้วยผมคลุมไหล่เดินหน้านิ่งออกมา ศิขรินทร์ยกมือไหว้แต่สายตาไม่ได้ละไปจากดวงหน้าของภัสดาเลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าไม่เกรงใจมารดาของหลักเขตประตูเลื่อนบานนี้ได้กลายเป็นเศษเหล็กแค่
“เข้ามาคุยกันในบ้านดีกว่านะคุณศิ ตะโกนคุยกันอย่างนี้ รบกวนบ้านอื่นเขา” เข็มจิราพยักหน้า หลักเขตจึงเดินไปเปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้ามา ทันที่ศิขรินทร์ก้าวเท้าเข้าสู่อาณาเขตบ้านของเข็มจิรา ชายหนุ่มก็สาวเท้าเข้าไปหาคนร่างโปร่งที่ยืนอยู่ระหว่างอริสราและคีตาทันที
“กลับบ้านเรานะพีท” ศิขรินทร์คว้าภัสดาเข้าสู่อ้อมแขนเต็มรัก ลำแขนเรียวกอดรัดเอวบางไว้แน่น ความคิดถึงความห่วงหาบรรเทาทันตา เมื่อเห็นว่าภัสดาอยู่ในกรอบสายตา ไม่ได้หนีหายไปไหน
“มึงหายไปไหนมา ไอ้เผือก ไอ้เลว” เสียงสะอื้นร่ำไห้ของภัสดากรีดหัวใจของศิขรินทร์ได้เป็นอย่างดี นายช่างใหญ่ไม่ใช่คนที่จะเสียน้ำตาง่ายๆ เว้นแต่จะมีเรื่องสะเทือนใจเข้ามากระทบ
“น้องเล็กจะกลับบ้านคุณศิ หรือจะนอนที่บ้านแม่” เข็มจิราเอ่ยเสียงอ่อนโยน พร้อมทั้งเดินเข้ามาลูบศีรษะของภัสดาอย่างอ่อนโยนแกมเอ็นดู
“........................” ภัสดานิ่งเงียบ เหลือบสายตายืนมองเพื่อนสนิทที่ส่งยิ้มมาอย่างให้กำลังใจ
“กลับบ้านกับเผือกนะครับ”
นายช่างใหญ่หันไปมองคนร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลัง รอยยิ้มที่ส่งมาให้ อ้อมแขนที่เปิดกว้างรออยู่นั้น ทลายกำแพงในใจของภัสดาลงมาทันที
“กลับบ้านกันนะเผือก”
.
.
.
.
.
๐ ถ้าจะอัพช้าขนาดนี้ ....... หนูขอโทษษษษษษษษษษษษษษษา
๐ คิดถึ๊งงงงงงงงงงงง คิดถึงงงงงงงง มัวแต่ไปปั่นนิยายเรื่องใหม่เลยไม่ได้เข้ามาอีพสักที ขออภัยอีกครั้ง
๐ รักนะจุ๊บๆ
รักและขอบคุณ
By Chocolate Love ~
หัวข้อ: | สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษ P.145 นิรันดร์ (05/05/59) (อ่าน 1806951 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก