บทที่ 50
ทวงคืน!
นายช่างใหญ่ชวนกลับบ้านก็จริง แต่ทันที่เข้ามาอยู่ในรถยนต์คันหรูของศิขรินทร์ความเงียบก็ปลกคลุมทันที ไม่ว่าศิขรินทร์จะเอ่ยถามอย่างไรภัสดาก็ไม่ตอบ นั่งเงียบหันหน้าออกไปกระจกไม่สนใจคนขับที่ตอนนี้หว้าวุ่นใจในความหมางเมินของอีกฝ่าย จนเมื่อมาถึงคอนโดภัสดาก็เปิดประตูรถเดินลงไปทันที ไม่สนใจใยดีใครบางคนที่วิ่งกระหืดกระหอบตามมาติดๆ เมื่อลิฟต์นำคนทั้งคู่มาถึงชั้นบนสุด ศิขรินทร์ก็คว้าข้อมือบางของภัสดาเอาไว้ทันที เจ้าของอู่ใหญ่กระชากข้อมือของตัวเองอย่างไม่ใยดี เยื้อแย่งจนมาถึงหน้าห้อง เห็นวินัยยืนยิ้มมาให้นายช่างใหญ่ก็ทำสีหน้านิ่งเรียบไม่รับการทักทายจากอีกฝ่าย ศิขรินทร์เปิดประตูห้องให้ภัสดาอย่างรู้หน้าที่ เจ้านายกับลูกน้องมองหน้ากันอย่างปรึกษา ขนาดวินัยยังโดนหางเลขไปด้วย แล้วท่านประธานอย่างศิขรินทร์จะไปเหลืออะไร
แสงไฟกลางห้องสาดส่องไปทั่วบริเวณศิขรินทร์เงยหน้ามองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนพนังห้องแล้วถอนลมหายใจ ลงจากเครื่องเสร็จก็มุ่งหน้าไปที่บ้านของหลักเขตทันที ดีที่เพื่อนสนิทโทรมาบอกว่าภัสดาอยู่ที่นั่น ไม่อย่างนั้นคงเสียเวลาขับรถตามหาน่าดู ร่างสูงใหญ่เดินตามคนหน้างอไปติดๆ แต่ก็โดนปิดประตูใส่หน้าเสียงดังปัง ลองขยับลูกบิดประตูก็พบว่ามันล็อคแน่นหนาไปเสียแล้ว ไม่ต้องไปค้นกุญแจสำรองเสียให้ยาก เพราะนายช่างใหญ่เอาไปครอบครองไว้คนเดียวตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ๆ ศิขรินทร์ถอนลมหายใจกำลังจะเอ่ยปากเรียกคนในห้องนอน ประตูที่เคยปิดลงกลอนก็เปิดออกมาอีกครั้ง
“หมอนกับผ้าห่มใครครับ” เอ่ยถามคนหน้าตึงเสียงแผ่ว ยังไม่อยากคิดในแง่ร้าย เลยพยายามส่งยิ้มเอาใจอีกฝ่ายไปอย่างออดอ้อน หมดมาดเย็นชาของท่านประธานลงไปทันที ถ้าลูกน้องได้อาณัติมาเห็นคงเป็นที่แปลกตาแปลกใจอยู่ไม่น้อย
“ของมึงไง” พูดเสร็จก็ยัดผ้าห่มกับหมอนใส่ลงไปในอ้อมแขนของศิขรินทร์ทันที แล้วปิดประตูห้องนอนอย่างรวดเร็ว ศิขรินทร์ยืนนิ่งงันหัวสมองประมวลอย่างรวดเร็ว ก้มมองหมอนและผ้าห่มก็สำนึกขึ้นได้ทันทีว่าชะตากรรมต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร
“พีท! เปิดประตูนะ ผมจะนอนในห้อง” ลองส่งเสียงดัง อาจจะได้รับความเห็นใจ แต่เสียงที่ตอบกลับมาทำเอาปิดปากแทบไม่ทัน
“เสียงดังอีกที มึงได้นอนหน้าห้องหนึ่งเดือนแน่เผือก” สรุปแล้ว ศิขรินทร์ อินทราทิพย์ ประธานอินทราทิพย์กรุ๊ป นักธุรกิจอสังการิมทรัพย์ ผู้สรรสร้างคอนโดมิเนี่ยมและบ้านจัดสรรมูลค้าหลายพันล้าน รวมไปถึงโรงแรมที่มีสาขาในประเทศและนอกประเทศ ต้องนอนที่โซฟาหน้าห้องรับแขกแต่โดยดี ศิขรินทร์เอนกายลงบนโซฟาเนื้อนุ่มเอาผ้าห่มมาหนุนนอนและเอาหมอนมานอนกอด เหยียดยิ้มออกมาเล็กน้อย ยังดีที่คนหน้าตึงยอมกลับมานอนที่ห้อง นอนโซฟาแค่คืนเดียวคงไม่ถึงตาย แม้ไม่ได้นอนกอดเมียก็ตาม
รุ่งสางของเช้าวันใหม่บานประตูห้องนอนที่ปิดสนิทมาตลอดทั้งคืนก็ค่อยๆเปิดออกมาอย่างช้าๆ นายช่างใหญ่โผล่ออกมากันซ้ายแลขวามองหาใครอีกคนที่ออกมานอนที่โซฟาห้องนั่งเล่น เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครแล้วจึงค่อยๆก้าวเท้าออกมาจากห้องนอนหันไปปิดประตูอย่างแผ่วเบาพยายามให้เกิดเสียงน้อยที่สุด
“จะไปไหนครับ” ร่างโปร่งบางเบิกตากว้างหันมามองต้นเสียง เห็นท่านประธานใหญ่ยืนส่งยิ้มเย็นมาให้ ยังไม่ทันได้เอ่ยตอบศิขรินทร์ก็เข้ามารวบร่างโปร่งเข้าสู่อ้อมแขนอุ้มไปวางไว้บนโซฟาแล้วใช้ร่างกายของตนเองกักอีกฝ่ายเอาไว้ด้านล่าง
“ปล่อยเลยไอ้เผือก กูหนัก”
“หมดเวลาของนายช่างใหญ่แล้วครับ ถึงเวลาของเผือกสักที”
สิ้นเสียงของศิขรินทร์ริมฝีปากหนาก็ก้มลงบดเบียดริมฝีปากของภัสดาทันที บดเบียดเคล้าคลึงอย่างอ่อนหวานและอ่อนโยนรอเพียงไม่นานริมฝีปากของภัสดาก็แยกออกจากกัน เปิดโอกาสให้เรียวลิ้นร้ายกาจของศิขรินทร์สอดเข้าไปควานหาความหวานอันซาบซ่านข้างในโพรงปากของภัสดาอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย ฝ่ามือหนารวบข้อมือทั้งสองข้างของคนด้านล่างเอาไว้เหนือหัว ผละออกมาจากริมฝีปากนุ่มเย็นอย่างอ้อยอิ่ง แล้วลากปลายลิ้นชมเนื้ออ่อนบริเวณซอกคอหอมกรุ่นของนายช่างใหญ่อย่างหลงใหล ฝากรอยขบเม้นตีตราเอาไว้สองรอยก็ยกตัวขึ้นมามองผลงานของตัวเองด้วยสายตาที่หลงใหลไม่ปิดบัง
“จะเล่าได้หรือยังครับ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” ศิขรินทร์ไร้นิ้วมือเช็ดขอบปากให้นายช่างใหญ่อย่างอ่อนโยน
“เล่าอะไร เรื่องที่มึงไปทำชั่วไว้น่ะเหรอ” เอ่ยเสียงสะบัดแล้วเม้มริมฝีปากเข้าหากันทันที ศิขรินทร์ถอนหายใจลุกขึ้นนั่งแล้วดึงร่างของภัสดาให้ลุกขึ้นมานั่งทันตัก โอบประคองแผ่นหลังบางใต้ร่มผ้าของภัสดาไว้อย่างห่วงแหน
“ผมไม่รู้เรื่องเลยนะพีท อยู่ดีๆก็มากล่าวหากันว่าไปทำเลวเอาไว้ ทั้งที่ผมนั่งทำงานหามรุ่งหามค่ำ นับวันกลับบ้านมานอนกอดเมีย แม่โทรมาด่าบอกว่าพีทร้องไห้แล้วก็ขับรถออกไปจากบ้าน ตอนนั้นผมคิดอย่างเดียวคือ ผมเป็นห่วงคุณ ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำอย่างไร ทำอะไรก็คิดให้มันรอบคอบหน่อยซิครับ โกรธมากมายขนาดไหนก็ต้องรออยู่ที่บ้าน ไม่ใช่หนีออกมาอย่างนี้ ไม่สงสารผมบ้างเหรอ”
ศิขรินทร์ทอดเสียงอ่อน ทำเอาคนที่นั่งซ้อนอยู่บนตักกระชับอ้อมแขนที่โอบรัดคอของคนร่างสูงให้แน่นขึ้นไปอีก เพราะความขาดสติของตนเองแท้ๆทำให้เรื่องวุ่นวายมากขนาดนี้ เคยแกร่งดุจหินผาเพียงใดต้องมาตกม้าตายกับถ้อยคำของผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่ไม่เคยหวังดีกับภัสดาแม้แต่ครั้งเดียว
“เมียเก่ามึงน่ะโทรมาหากู” ยังไม่ทันที่ภัสดาจะเอ่ยต่อ ศิขรินทร์ก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน
“เดี๋ยวนะครับ ผมไม่เคยมีเมียเก่า เพิ่งมีเมียก็ตอนนี้นี่แหละครับ อย่ามาหาเรื่องงอนเพิ่มเสียให้ยากเลยพีท” ภัสดาเบะปากใส่คนหน้าหล่ออย่างหมั่นไส้ แล้วเริ่มเล่าต่อ
“ก็ออนั่นแหละ แม่สเตฟานนี่ ชะนีที่โลกไม่ต้องการน่ะโทรหากู หล่อนบอกว่ามึงกกหล่อนอยู่ เริงรักหักสวาทจนเตียงหักกลางอย่างสนุกสนาน แล้วบอกว่าสุดท้ายเผือกเน่าๆอย่างมึงก็กลับไปแดกชะนีเหมือนเดิม กูมันผู้ชาย ที่ใครก็ไม่ต้องการ กูเลยขอเป็นฝ่ายไปเอง ให้เผือกกับชะนีได้กันเสียที โลกจะได้สงบสุข แต่ที่กูปรี๊ดแตกออกมา เพราะรูปที่หล่อนส่งมานั่นแหละ มึงเอากับมันแล้วถ่ายเก็บไว้เหรอเผือก” สิ้นเสียงของภัสดา ศิขรินทร์ก็คว้าคอของคนช่างว่าลงมาปล้นจูบทันที กลืนกินเสียงประท้วงให้หายลงไปในลำคอ ดูดกินน้ำหวานครั้งแล้วครั้งเล่า จนฝ่ามือบางทุบหลังอยู่สองที ศิขขรินทร์ถึงปล่อยกรีบปากบางของคนช่างพูดให้เป็นอิสระ
“จะบ้าเหรอพีท! ผมไม่ได้โรคจิตขนาดนั้น ถ้าเป็นกับคุณก็ว่าไปอย่าง”
“อะไรนะไอ้เผือก”
“ผมล้อเล่น แต่ผมขอสาบานว่าผมไม่เคยนอกกาย นอกใจคุณเลย แล้วเรื่องรูปผมอยากเห็นด้วยตาตัวเอง และผมก็มั่นใจว่ารูปนั่นมันต้องมีเบื้องลึก เบื้องหลังแน่นอน แล้วรูปที่คุณว่าอยู่ที่ไหนครับ”
“อยู่ในโทรศัพท์”
“แล้วโทรศัพท์อยู่ไหนครับ”
“กูเอาแช่น้ำไปแล้ว”
“ถึงว่า ทำไมผมถึงโทรหาคุณไม่ติด ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจัดการเอง” ศิขรินทร์กดโทรศัพท์หาลูกน้องคนสนิทให้ขึ้นมาหาที่ห้องทันที รอเพียงไม่นานวินัยก็เดินเข้ามา ศิขรินทร์อุ้มนายช่างใหญ่ลงจากตักแล้วเอ่ยปากสั่งงานทันที
“วินัย ไปเอาโทรศัพท์คุณพีทที่บ้านของหลักเขตแล้วก็เอาไปซ่อมนะ ถ้าเม็มเสียก็กู้ข้อมูลในเม็มโมรี่มาให้ได้ เพราะถ้าไม่อย่างนั้น ฉันไม่มีทางพ้นจากข้อกล่าวหาแน่นอน”
“ครับ” อีกฝ่ายก้มศีรษะรับคำสั่ง แต่ยังไม่เคลื่อนย้ายไปไหน
“มีอะไรหรือเปล่า”
“คือผมอยากจะขอโทษคุณพีทครับ” ภัสดาเลิกคิ้วสูงแล้วมองหน้าของวินัยทันที
“นายทำอะไรให้เมียฉันโกรธเหรอ” นายช่างใหญ่กดเล็บลงไปบนหน้าขาของท่านประธานทันที หมั่นไส้คนขี้หึง แม้แต่ลูกน้องก็ยังไม่เว้น
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ผมอยากขอโทษ”
“อ๋อ เรื่องเมื่อวานที่ฉันเหวี่ยงนายน่ะเหรอ ช่างมันเถอะ นายมันแค่ลูกน้อง คงไม่รู้เรื่องอะไร เล่นงานลูกพี่ดีกว่า สนุกกว่ากันเยอะ” วินัยเปิดยิ้มยินดีเมื่อเจ้านายคนที่สองที่ตนรักและเคารพนั้นไม่ติดใจเอาความกับตนอีกต่อไป จึงขอตัวออกไปทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายต่อทันที
ระหว่างที่นั่งรอโทรศัพท์ของศิขรินทร์ก็ดังขึ้นแทบจะทุกชั่วโมง เพราะคนในครอบครัวของศิขรินทร์และเพื่อนสนิทของภัสดาต่างโทรเข้ามาถามไถ่เหตุการณ์ของคนทั้งคู่อย่างเป็นห่วง นางช่างใหญ่ยักไหล่เล็กน้อยไม่สนใจสายตาออดอ้อนของใครอีกคนที่พยายามส่งมาให้อยู่ตลอดเวลา เอนหลังพิงโซฟาดูละครช่องดังอย่างสบายอกสบายใจ ส่วนศิขรินทร์นั้นนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นพรม มองลูกน้องคนสนิทนำโทรศัพท์ของภัสดากลับมา
เสียงกริ๊งหน้าห้องนอนทำเอาศิขรินทร์เหมือนหลุดออกจากบ่วง ร่างสูงผุดลุกขึ้นทันที เดินไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว เห็นหน้าของวินัยแล้วเหมือนเทพีแห่งชัยชนะบินมาลอยอยู่บนศีรษะ
“เรียบร้อยใช่ไหม”
“เรียบร้อยครับ” วินัยยื่นโทรศัพท์เครื่องบางภัสดาให้เจ้านายหนุ่ม แล้วยืนรอรับคำสั่งอยู่หน้าห้อง พร้อมกับการ์ดคนอื่นๆ
ศิขรินทร์เดินเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น ส่งยิ้มหวานหยดย้อยให้ภัสดาที่นั่งอยู่บนโซฟาไปเล็กน้อย แล้วเดินมาทรุดตัวนั่งเคียงข้างนายช่างใหญ่ เปิดโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ไฟหน้าจอเหมือนแสงแห่งสันติภาพที่ศิขรินทร์ไม่เคยพบพาน ลุ้นยิ่งกว่าประมูลโครงการก่อสร้างคอนโดมูลค้าหลายพันล้าน
**********************************************************
ร่างโปร่งบางแหงนหน้ามองบ้านไม้สองชั้นที่ตั้งอยู่ในย่านชุมชนแห่งหนึ่งด้วยสายตาหมาดหมาย เหลือบมองมาที่ด้านล่างเห็นต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาอยู่ข้างประตู วัชพืชเลื้อยไปตามกำแพงปูนและประตูเหล็กที่ขึ้นสนิทจนแทบมองไม่เห็นสีเดิม เสียงดังเจี๊ยวจ้าวของเด็กที่เล่นอยู่บริเวณนั้นไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มละสายตาไปไหน
“บุกเลยไหมเฮีย”
“จะมัวรออะไรล่ะ” สิ้นเสียงของชายหนุ่ม บุรุษเพศทั้งสิบคนในชุดช่างฟิตเปื้อนคราบน้ำมันก็เปิดประตูเหล็กเข้าไปทันที
เจ้าของอู่ใหญ่ก้าวเดินตามเข้าไปอย่างไม่เร่งรีบ พร้อมทั้งสอดสายตามองไปรอบๆอย่างใจเย็น เมื่อเดินมาหยุดอยู่หน้าบันไดปูสามชั้นที่ถอดยาวสู่ตัวบ้าน เห็นรองเท้าส้นสูงของสุภาพสตรีวางกระจัดกระจายไม่เป็นระเบียบ ข้างๆกันเป็นร้องเท้าผ้าใบกลางเก่ากลางใหม่ ใบไม้แห้งที่ร่วงหล่นลงมาจากต้นเสริมให้บรรยากาศคล้ายบ้านร้างเข้าไปทุกที ท่อนขาเรียวก้าวเข้ามาในตัวบ้านก็หาทางเดินแทบไม่เจอ เพราะข้าวของที่วางระเกะระกะอย่างไม่เป็นระเบียบ ฝุ่นจับเครื่องเรือนที่มีอยู่สองสามชิ้นจนนั่งแทบไม่ลง ลึกเข้าไปเป็นห้องครัวที่ชายหนุ่มไม่สนใจเท่าไร เสียงร้องของผู้หญิงและผู้ชายดังแว่วมาจากด้านบน ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเย็น เดินสำรวจด้านล่างต่อไป
“โอ๊ย! ไอ้พวกบ้า มาจับฉันไว้ทำไม ปล่อยนะ! รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร”
“ปล่อยกู! อย่าให้กูหลุดไปได้นะมึง”
เสียงร้องปนเสียงด่าดังแว่วมาจากด้าน และค่อยๆดังชัดขึ้นมาอย่างช้าๆ เสียงอิสตรีด่าเป็นภาษาไทยด้วยถ้อยคำที่ฟังแทบไม่ได้ ส่วนอีกเสียงก็เป็นเสียงตะโกนคำรามลั่นของบุรุษเพศ ทั้งสองเสียงมาหยุดอยู่ด้านหลังของร่างโปร่งที่กำลังยืนยิ้มร้ายโดยไม่มีใครสังเกตเห็น
“ไอ้วิปริศ กรี๊ดดดดด! ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” ภัสดาหันหน้าไปมองผู้หญิงที่ทำให้ตนต้องหลั่งน้ำตาด้วยสายตาที่เคียดแค้นชิงชัง ไม่สนเสียงด่าทอเป็นภาษาอังกฤษปนภาษาไทยไม่ได้ทำให้นายช่างใหญ่หวาดหวั่นหรือสั่นสะท้าน เลิกสนใจหญิงร้าย หันมามองชายเลวที่นั่งคุกเข้าหน้าซีดตัวสั่นอยู่เบื้องหน้า
“ตั้ม เฮียไม่อยากได้ยินเสียงชะนีร้อง” ตั้มพยักหน้ารับ แล้วหันไปคว้าเศษผ้าที่วางอยู่แถวนั้นขึ้นมามัดปิดปากสเตฟานนี่ ที่พยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ แต่ก็เปล่าประโยชน์ เพราะต่อให้หลุดไปก็หนีไม่พ้นช่างฟิตที่ยืนหน้าเข้มอยู่รอบๆบริเวณนั้น
“อ้าวยังไงล่ะคนนี้ นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา หรือว่าหาเสียงไม่เจอ” ภัสดาก้มหน้าลงไปใกล้ เอ่ยถามเสียงเย็นสิ่งเห็นสีหน้าที่ซีดเผือดลงของอีกฝ่ายยิ่งสะใจ
“ตัดต่อรูปได้แนบเนียนดีนะ น่าจะไปทำงานด้านกราฟฟิค” เจ้าของอู่ใหญ่ถอยหลังออกมาเล็กน้อยพยักหน้าให้ดลและแป๊ะยิ้มปล่อยอีกฝ่ายเป็นอิสระ ยังไม่ทันลุกขึ้นยืนก็ถูกเก้าอี้ไม้ฟาดใส่ลำตัวเข้าอย่างจัง สเตฟานนี่มองภาพนั้นด้วยสายตาที่ตื่นตะลึง ส่วนช่างฟิตคนอื่นกลับเห็นเป็นเรื่องสนุก นานๆจะได้เห็นเฮียพีทองค์ลงสักที ต้องรีบดูไว้เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจในการใช้ชีวิตต่อไป
“โดนไปตัวเดียวถึงกับทรุดเลยเหรอ ถ้าอย่างนั้นคงต้องโดนอีกสักตัว เผื่อจะได้มีแรง” ภัสดายกเก้าอี้ไม้ตัวเก่าขึ้นเหนือหัวอีกครั้ง สเตฟานนี่กรีดร้องออกมาอย่างสิ้นสติเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายกำลังจะทำอะไรคู่ขาของเธอ
“อย่าทำกู! กูไม่รู้เรื่อง ผู้หญิงคนนี้เป็นคนคิด กูไม่เกี่ยว ปล่อยกูไปเถอะ กูยอมแล้ว!”
“กรี๊ดดดดดดดดด ทำไมแกพูดอย่างนี้ไอ้บอล แกต่างหากล่ะที่เป็นคนคิดแผน”
“ไม่ต้องเถียงกัน เพราะได้ทุกคนอยู่แล้ว เจ้าของอู่อย่างภัสดามาเยี่ยมทั้งที จัดให้คุ้มอยู่แล้ว”
ภัสดาย่างสามขุมเข้ามาหาศัตรูหัวใจอย่างรวดเร็ว ฝ่ามือบางคว้าปลายคางของอีกฝ่ายขึ้นมาแล้วบีบเอาไว้อย่างแรง มองสีหน้าที่เคยมั่นใจและแววตาที่เคยฉายแววชั่วร้ายค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นหวาดหวั่นและเกรงกลัวแล้วอมยิ้มหวาน
“อยากได้ผัวนักใช่ไหม”
“ไม่! ฉันไม่อยากได้แล้ว ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะไม่ยุ่งกับแกอีก” เห็นผู้หญิงร้องไห้มานับน้อยนับพันก็มีแต่สงสาร แต่กับผู้หญิงคนนี้ที่กำลังร้องไห้อยู่ตรงหน้าภัสดากลับมองว่าน่าสมเพชเกินกว่าที่จะสงสารได้ลง
“ฉันกำลังจะให้เธอมีผัวนี่ไง ไม่เอาแล้วเหรอ แต่คราวนี้ได้เป็นสิบเลยนะ สนใจไหม” หญิงสาวเหลือบมองไปรอบห้องก็เห็นผู้ชายท่าทางน่ากลัวมองมาที่ตนเหมือนเสือที่รอขย้ำลูกกวางอย่างหวาดกลัว
“ม่ายยยยยยยยยย ฉันไม่ต้องการ ปล่อยฉัน! ฉันยอมแล้ว ฉันขอโทษ สาบานเลยก็ได้ ต่อไปนี้จะไม่ไปยุ่งกับแกอีก เชื่อฉันซิ เชื่อฉัน”
“ไหนลองพูดความจริงอันไพเราะให้ฉันฟังหน่อยซิ ว่ามันเป็นมาอย่างไร ฉันจะได้ปล่อยเธอไป”
“ก็ได้ ฉันจะพูด รูปที่ฉันส่งไปให้แกน่ะ มันเป็นรูปฉันกับไอ้บ้านั่น” ภัสดาเหลือบไปมองไอ้บ้านั่นที่สเตฟานนี่พูดถึง แล้วส่งยิ้มให้อีกฝ่ายไปหนึ่งที ทำเอาลูกน้องคนอื่นๆที่ยืนมองขนลุกไปตามๆกัน
“เล่าต่อซิ”
“ฉันตัดต่อเอาหน้าของศิลงไปแทน แล้วก็ส่งให้แก นั่นไม่ใช่ศิหรอกนะ ไอ้บ้านั่นมันคนทำ ฉันไม่เกี่ยว”
“อ้าวอีนี่ มึงนอนให้กูเอา พอเสร็จแล้วก็ให้กูถ่าย ตัดต่อภาพใครก็ไม่รู้แทนหน้ากู มึงสั่งกูทำแล้วมึงมาพูดหมาๆอย่างนี้ได้ไง”
ภัสดาพยักหน้ารับแล้วก้มตัวลงนั่งฟังทั้งสองเถียงกันไปมาอย่างสนใจ บางครั้งนายช่างใหญ่ก็หมั่นไส้หญิงสาวเลยอดไม่ได้ที่จะลงไม้ลงมือไปทีสองที ส่วนชายหนุ่มอีกคนหลังจากโดนเก้าอี้ก็โดนกำปั้นกับฝ่าเท้าหนักไปเกือบนับไม่ถ้วน
“สนุกดีเนอะ เป็นชะนีที่หาความดีไม่เจอเลยจริงๆ”
“ฉันเล่าความจริงไปหมดแล้ว เมื่อไรแกจะปล่อยฉันไป”
“ได้ซิฉันปล่อยไปทั้งคู่นั่นแหละ แต่เดี๋ยวก่อนนะ ฉันหวังดีกับนายจริงๆ ไปเรียนกราฟฟิคเถอะ มันรูปนั่นมันโคตรเนียนเลยว่ะ”
“ขอบคุณที่ปล่อยฉันไป”
“ไม่เป็นไร คนกันเอง”
สเตฟานนี่และคู่ขาลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งออกไปทันที แต่เสียงอลม่านวุ่นวายก็ดังขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับไซเรนของรถเจ้าหน้าที่ตำรวจที่จอดรออยู่ด้านหน้า
“ไปสวีทกันในคุกก็สนุกไปอีกแบบนะ” ภัสดาเอ่ยกับสเตฟานนี่และคู่ขาที่ถูกกุมตัวโดยเจ้าหน้าที่ตำรวจสี่นาย
เจ้าหน้าที่ตำรวจทำงานอย่างรวดเร็ว เสียงชาวบ้านละแวกนั้นเข้ามามุงดูอย่างสนอกสนใจ สเตฟานนี่และคู่ขาถูกใส่กุญแจมือเรียบร้อย เจ้าหน้าที่ตำรวจเข้ามาขอบคุณและทำความเคารพภัสดาแล้วขอตัวกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ นายช่างใหญ่มองตามรถกระบะของตำรวจไทยไปจนลับตา หันมาอีกทีก็เห็นเหล่าลูกหมาตาดำๆส่งยิ้มเซียวๆมาให้อย่างเจียมตัวและอ้อนฝ่าเท้าไปในตัวเช่นกัน เห็นลูกหมาทำงานดี ลูกพี่ใหญ่ก็เลยยิ้มให้หนึ่งทีแทนคำขอบคุณ
“เฮียอย่ายิ้มแบบนี้ได้ไหม ผมขนลุก” ตั้มพูด พร้อมทั้งเข้ามาบีบต้นแขนให้ภัสดาอย่างประจบประแจง
“ภาพที่เฮียยกเก้าอี้ฟาดใส่หมอนั่น มันคงตราตรึงอยู่ในใจแป๊ะตลอดไป เฮียช่างโหดแท้”
“ต่อไปนี้ก็อย่าขัดคำสั่งเฮียบ่อย ได้ยินไหม”
“ครับ!!” ช่างฟิตทั้งสิบต่างเอ่ยออกมาพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย
*************************************************************
สื่อประเภทต่างๆเสนอข่าวเรื่องที่เจ้าหน้าที่ตำรวจจับกุมนางแบบชื่อดังจากต่างประเทศและแฟนหนุ่มได้ที่บ้านพัก แถมยังคันพบว่าทั้งสองมียาเสพติดไว้ครอบครองอยู่จำนวนหนึ่ง นักข่าวสายบันเทิงให้ความสนใจเป็นพิเศษเพราะบุกขึ้นโรงพักถ่ายภาพนางแบบชื่อดังแต่พฤติกรรมเน่าเฟะมาทำข่าวอย่างสนุกสนาน ทำเอาวงการนางแบบเมืองไทยสั่นสะเทือนอยู่ไม่น้อย เพราะถึงแม้สเตฟานนี่จะไม่ค่อยรับงานในเมืองไทย แต่ก็ถือว่าหญิงสาวเป็นคนที่มีชื่อในวงการนางแบบอยู่ไม่น้อย มีสำนักพิมพ์หลายแห่งพยายามขุดคุ้ยไปถึงความสัมพันธ์ครั้งเก่าระหว่างสเตฟานนี่และศิขรินทร์ แต่เมื่อเจอสายโทรศัพท์ที่ส่งตรงมาจากท่านประธานของอินทราทิพย์กรุ๊ปก็เป็นอันต้องล้มเลิกการลงข่าว เพราะไม่อยากให้สำนักพิมพ์ต้องปิดกิจการลง จึงไม่มีใครกล้าขุดคุ้ยเรื่องดังกล่าวขึ้นมาอีก
ศิขรินทร์เอนกายพิงพนักโซฟามองภาพอดีตคู่ควงเมื่อครั้งเรียนปริญญาโทด้วยสายตาสมเพชเวทนา เหลือบไปมองชายหนุ่มที่นั่งเคียงข้างหญิงสาวก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะสภาพหน้าตาที่บิดเบี้ยวและเต็มไปด้วยบาดแผล ทำเอารู้สึกสยดสยองอย่างอดไม่ได้ เมื่อตอนกลางวันเด็กในการปกครองของภัสดาโทรเข้ามารายงานสถานการณ์ทั้งหมดที่เจ้าของอู่ใหญ่บุกเข้าเอาคืนหญิงร้ายชายเลวที่ร่วมกันก่อเหตุป่วนขาเตียงของนายช่างใหญ่และท่านประธานใหญ่ของอินทราทิพย์ หลังจากที่วินัยสืบทราบที่อยู่ของคนทั้งคู่ได้ อีกฝ่ายบอกมาว่าบาดแผลที่อยู่บนตัวของผู้ชายคนนั้นแทบจะทั้งหมดมาจากภัสดาทั้งสิ้น ทำเอาศิขรินทร์ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอแทบไม่ทัน นึกภาพเมียออกฤทธิ์ออกเดช ความเกรงอกเกรงใจก็เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม
“เผือก น้ำองุ่นในตู้เย็นหมดแล้ว” ชายหนุ่มเหลือบตามองต้นเสียง เห็นคนร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อกล้ามสีขาวคอย้วยเพราะอายุการใช้งานและกางเกงขาสั้นที่เจ้าตัวใส่อยู่บ้านประจำ อดไม่ได้จึงคว้าเอวบางขึ้นมานั่งซ้อนอยู่บนตัก ลวนลามเนื้อตัวหอมกรุ่นได้ไม่นานก็จำต้องปล่อย เพราะนิ้วมือเรียวของอีกฝ่ายบิดเนื้อบริเวณต้นแขงอย่างเอาเป็นเอาตาย
“อดเลยมึง รู้หมั้นไส้ หนึ่งอาทิตย์หลังจากนี้อย่ามาสะกิดกูเด็ดขาด”
“นายช่างใหญ่ครับ สั่งอย่างนี้เอาปืนมายิงดีกว่า”
“ไม่สน น้ำองุ่นหมด หิวข้าวด้วย ทำไรให้สักอย่างดิ”
“เข้าไปอาบน้ำนะครับ เดี๋ยวผมทำกับข้าวรอ”
“แล้วน้ำองุ่นล่ะ” ศิขรินทร์อมยิ้มขำ มองเจ้าของอู่ใหญ่ถามหาน้ำผมไม้รสโปรดปรานอย่างไม่ยอมแพ้
“เดี๋ยววินัย เอาขึ้นมาให้ครับ” เมื่อได้ดั่งใจหมายภัสดาจึงยอมเดินเข้าไปอาบน้ำทันที ส่วนศิขรินทร์ก็เดินเข้าครัวทำอาหารมื้อค่ำให้ภัสดาทันที
ภัสดาใช้เวลาอาบน้ำชำระร่างกายไม่นานก็เดินตามกลิ่นอันหอมโหนชวนน้ำลายสอเข้ามาในครัวทันที เห็นแผ่นหลังหนาของศิขรินทร์ที่กำลังก้มหน้าทำกับข้าวก็พุ่งเข้าใส่ทันที
“เผือกกก วันนี้ไปทำช่วยสงเคราะห์คนมาด้วยล่ะ ช่วยให้ชายหญิงคู่หนึ่งเข้าไปสวีทหวานในห้องกรง กูเป็นคนใจบุญใช่ไหมล่ะ” นายช่างใหญ่สอดแขนรัดเอวสอบของศิขรินทร์เอาไว้แน่น แล้วเล่าให้อีกฝ่ายฟังถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาได้ไม่นาน
“แล้วนายช่างใหญ่เหนื่อยไหมครับ” ศิขรินทร์หันหน้าไปถามเล็กน้อย แล้วก็รีบหันกลับมาผัดเส้นสปาเกตตีในกระทะต่อทันที
“เมื่อยมาก ยกเก้าอี้ฟาดใส่ไอ้หมอนั่นไปหนึ่งที แขนล้าไปหมด ถ้ายกตัวสองแขนกูคงหัก ฮ่าๆ”
“เดี๋ยวคืนนี้นวดให้เป็นอย่างดีเลยครับ” ศิขรินทร์ตักเส้นสปาเกตตีใส่จานสองใบ แต่งหน้าเล็กน้อยก็ต้องค่อยๆประคองจานทั้งสองใบที่มีอาหารเลิศรสอยู่ภายในด้วยความระมัดระวัง เพราะมีร่างโปร่งของภัสดาเกาะติดอยู่ด้านหลัง หันซ้ายแลขวาหรือขยับร่างกายไปทางไหน นายช่างใหญ่ก็เลื่อนตัวตามติดเป็นเงา แต่ถึงอย่างนั้นศิขรินทร์กลับชอบใจที่อีกฝ่ายทำไป คงเพราะอยากอ้อน
“ตลก ไม่เป็นไร กูเกรงใจเดี๋ยวกินน้ำก็หาย เสร็จแล้วใช่ไหม พี่ทานล่ะนะ” นายช่างใหญ่ผละไปทันทีเมื่อเห็นอาหารน่าตารับประทานวางอยู่บนโต๊ะทานข้าวในห้องครัว
“มีที่ไหนครับทานน้ำแล้วหายปวดแขน” ศิขรินทร์นั่งลงฝั่งตรงข้าม แล้วลงมือทานฝีมือตัวเองอย่างช้าๆ
“ก็สูตรพี่ไง แล้ววินัยเมื่อไรจะมา มึงสั่งให้เขาไปซื้อตอนไหน”
“สั่งไปตั้งแต่เช้าแล้วครับ ผมเห็นว่ามันหมดพอดี แต่สงสัยคงเคลียร์งานยังไม่เสร็จก็เลยไม่ได้เอาขึ้นมาให้สักที”
เสียงกริ๊งหน้าห้องดังขึ้นมา ภัสดาและศิขรินทร์เงยหน้าสบตากัน ท่านประธานจึงต้องลุกขึ้นไปเปิดประตูอย่างรู้หน้าที
“มาแล้วเหรอ ช้ากว่านี้นายกับฉันคงโดนนายช่างใหญ่กินหัวแน่นอน เข้ามาก่อนซิ” ศิขรินทร์เชื้อเชิญให้ลูกน้องคนสนิทเข้าห้อง เดินนำเข้าไปในห้องครัว จัดแจงเอาน้ำแข็งในตู้เย็นใส่แก้วเทน้ำผลไม้รสโปรดลงไป แล้วยกไปเสิร์ฟให้เสร็จสรรพ วินัยมองตาไม่กระพริบ รับใช้มาหลายปีเพิ่งเห็นท่านประธานทำอะไรแบบนี้เป็นครั้งแรก
“ทานข้าวมาหรือยังล่ะ นั่งก่อนซิ” ภัสดาเอ่ยถามลูกน้องของศิขรินทร์ที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะ แล้วออกปากให้อีกฝ่ายนั่งลงบนเก้าอี้ว่าง
“ขอบคุณครับ คือผมกำลังจะลงไปหาอะไรทานข้างล่างพอดีน่ะครับคุณพีท”
“พอดีเลย เดี๋ยวให้เผือกมันต้มมาม่าให้ นั่งรอก่อนก็แล้วกัน” ประโยคดังกล่าวของภัสดาทำเอาวินัยถึงกับเหงื่อตก เพราะสายตาคมกริบของศิขรินทร์ที่ตวัดมองมาที่ตนทันที
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมหาอะไรทานที่ร้านอาหารด้านล่างก็ได้ครับ ไม่ต้องลำบากท่านประธานหรอกครับ”
“เผือก ที่กูพูดนี่มึงได้ยินไหม”
“เอารสอะไรล่ะ หมูสับก็แล้วกัน”
“เอ่อครับ” ภัสดาวางช้อนลงอีกครั้งเมื่อศิขรินทร์ลุกออกไปจากโต๊ะ ชวนลูกน้องของศิขรินทร์คุยอย่างเป็นกันเอง
“ถ้าท่านประธานของนายออกนอกลู่นอกทางเมื่อไรก็โทรมาบอกฉันเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจเพราะลูกปืนฉันมีเยอะ” ประโยคนี้ทำเอาท่านประธานและลูกน้องคนสนิทถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ฝ่ายศิขรินทร์นั้นถึงกับยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ซึมอยู่บนหน้าผากทันที
“ท่านประธานไม่ทำอย่างนั้นหรอกครับ คุณพีทวางใจได้”
“ก็ดีแล้ว ฉันบอกไว้ก่อนไง อ้าวเสร็จพอดี ทานๆไม่ต้องเกรงใจ ไม่อิ่มก็บอก มีเหลือเฟือ”
ศิขรินทร์วางชามมาม่าถ้วยพิเศษที่ใส่พริกแทนความรักทั้งหมดลงไปให้ลูกน้องคนสนิทอย่างหวังดี วินัยมองสีน้ำซุปที่ค่อนไปทางสีแดงของพริกก็ส่งยิ้มฝืดๆให้สองเจ้านายที่นั่งจ้องหน้าตาไม่กระพริบ
“ไม่ต้องเกรงใจนะวินัย ถ้วยนี้แทนคำขอบคุณของฉัน” ศิขรินทร์เอ่ยเสียงเรียบ แล้วหันไปบอกให้ภัสดายกช้อนขึ้นทาน เห็นอีกฝ่ายนั่งรอทานไปพร้อมกันก็อยากให้รางวัลนายช่างใหญ่เป็นจุมพิตที่แก้มนวลสักทีสองทีแต่ติดที่ว่าบรรยากาศไม่เอื้ออำนวยเท่าไร[/b]
หัวข้อ: | สะใภ้เถื่อน ™|By Chocolate Love ~ ตอนพิเศษ P.145 นิรันดร์ (05/05/59) (อ่าน 1806906 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก