LOVE HIGH STORY – 17 – The Secret's Safe with Me | เหยียบไว้ ไม่บอกใครในอาการตกใจกับเซอร์ไพรซ์ตัวใหญ่ที่มายืนยิ้มหราอยู่ข้างหลัง... ร่างเล็กนั่งทำหน้าเหวอมองไปยังร่างสูงที่มีรอยยิ้มแสนใสซื่อประดับประดาอยู่บนใบหน้า... แต่สำหรับต้าร์แล้ว รอยยิ้มสดใสนั้นไม่สามารถปิดบังประกายความเจ้าเล่ห์ที่ฉายวิบวับอยู่ในแววตาของร่างสูงได้เลย... เพียงแค่มองดูก็รู้ว่าการปรากฎตัวของร่างสูงนี้ ไม่ใช่เหตุบังเอิญอย่างแน่นอน
“อ้าว โต้ง” ร่างสูงเดินเข้ามาทักทายเสียงสูงพลางตบไหล่ร่างโปร่งอย่างเป็นกันเอง... เนียนสุดๆ
“สวัสดีคับพี่” โต้งทักพร้อมรอยยิ้ม
“มาได้ไงเนี่ย คุณโบ๊ท... บัง-เอิญ-จัง-เลย-นะ” ต้าร์ยิ้มหวานหันไปถามร่างสูงที่ตอนนี้มายืนยิ้มแป้นอยู่ข้างๆ
“พอดีว่านัดกับพวกไอ้เต็มมันที่คุโรดะนะ แล้วนึกหิวชาเย็น เลยแวะมาซื้อ” ร่างสูงตอบลื่นไหลเป็นธรรมชาติ ราวกับนักแสดงที่ท่องบทมาอย่างดี
“อ้อ เหรอออออออออออออออ...” นับเป็นการลากเสียงที่ฟังดูจงใจมากที่สุดตั้งแต่เคยได้ยินมาเลยละ
“จะไปไหนกันเนี่ย” โบ๊ทเมินเสียงประชดของร่างเล็กแล้วหันไปถามรุ่นน้องร่างโปร่ง
“ไม่ได้ไปไหนหรอกพี่ นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย”
“อืมมม แล้วคุยอะไรกันละ” ร่างสูงถามพลางลากเก้าอี้มานั่งร่วมโต๊ะแบบเนียนๆ แต่...
“อะ คุณโบ๊ท รถจอดอยู่ที่นี่ใช่ปะ... พาไปเอาของหน่อยดิ วันก่อนลืมเอาลงจากรถพอดี” ต้าร์พูดขัดจังหวะ ถามโดยไม่รอคำตอบ... จับบ่าร่างสูงแล้วลุกขึ้นยืนเป็นการชวนแกมบังคับให้ลุกออกจากโต๊ะนี้ด้วยกัน
“อะเหรอ... ลืมอะไรไว้ละ โบ๊ทไม่เห็นมีอะไรอยู่ในรถนะ” ร่างสูงพูดพลางยักคิ้วหลิ่วตากวนตีนอย่างจงใจ ทำเอาร่างเล็กสะอึกเพราะนึกไม่ออกว่าจะบอกว่าลืมอะไรไว้ดี... ก็ในเมื่อเขาไม่ได้ลืมอะไรไส้สักหน่อย มันก็แค่ข้ออ้างในการลากร่างสูงคนสนิทออกจากโต๊ะนี้ไปให้ห่างโต้งเท่านั้น
“ลืม...”
“หืม?”
“เออน่า เดี๋ยวไปถึงรถก็รู้เองแหละ เร็วๆ เหอะ” ร่างเล็กตอบเลี่ยงก่อนจะชิงเดินนำร่างสูงไปเป็นการปิดโอกาสคำถามหรือคำพูดใดๆ จากร่างสูงอีก
.
.
.
ชายหนุ่มทั้งสองเดินลงบันไดจากชั้นสอง โดยมีร่างเล็กเดินนำร่างสูงที่เดินตามด้วยรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดีจนไปถึงห้องน้ำที่อยู่ถึงก่อนลานจอดรถด้านหลังร้าน
.
“ตามมาทำไม” ร่างเล็กหยุดเดินแล้วหันไปถามร่างสูง สายตาคาดเค้นราวกับการสอบปากคำผู้ต้องสงสัย
“เอ้า ก็บอกว่าลืมของไว้ในรถไม่ใช่เหรอจะพาไปเอาอยู่นี่ไง” ตอบแบบนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าจะกวนประสาทร่างเล็ก
“ไม่ต้องมากวนประสาทเลยนะคุณโบ๊ท... บอกมาซะดีๆ ว่าแอบตามมาทำไม” ร่างเล็กไม่หลงไปกับคำกวนประสาทของร่างสูง ยังคงยึดอยู่กับประเด็นหลักด้วยแววตาที่แน่วแน่
“เปล๊า ใครตามมา ไม่มี๊”
“มุสาวาทา...”
“ไม่ได้ตามมาจริงๆ ที่มาเจอกันนี่เป็นเรื่องบังเอิญล้วนๆ เลยนะเว้ย”
“บังเอิญตรงไหน”
“ก็พอดีจะมากินข้าวกับพวกไอ้เต็มที่คุโรดะ อยู่ตรงข้ามบ้านไร่กาแฟนี่เอง แต่พอดีโบ๊ทกะเวลาผิด นึกว่ารถจะติดแต่ดันไม่ติด ก็เลยมาถึงก่อนคนอื่น แล้วนึกหิวชาเย็นก็เลยแวะเข้ามาซื้อเฉยๆ”
“ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลยอะ”
“เอ้า ไอ้นี่นิ ไม่ได้โกหกนะเว้ย ไปกินด้วยกันเลยไหมละจะได้รู้ว่าพูดจริง”
“แล้วทำไมต้องทำตาเจ้าเล่ห์แบบนี้ด้วย”
“ไม่มีอะ ออกจะใสซื่อ แบ๊วขนาดนี้”
“โห กล้าหาญมากอะที่พูดออกมาเนี่ย... เดี๋ยว... ไม่ต้องมาพาออกทะเลเลยนะ”
“แล้วจะให้ทำไงถึงจะเชื่อ... เอางี้ ให้เวลาหนึ่งนาที ถ้าไม่เชื่อจะไปแล้วนะ”
“อย่...” ต้าร์กำลังจะท้วงข้อเสนอเกรียนๆ แต่...
.
.
~หมื่น แสน ล้าน นาทีต่อไปนี้ ขอใช้มันไปกับเธอ อยากมีวันเวลาที่สวยงาม ดังความฝันที่เคยละเมอ~
.
โทรศัพท์ของโบ๊ทส่งเสียงเพลงริงโทนเรียกความสนใจขัดจังหวะ พอร่างสูงหยิบขึ้นมาดูก็เห็นชื่อของเพื่อนสนิทโชว์หราเป็นสายเรียกเข้าอยู่บนหน้าจอ
“นี่ไง ไอ้เต็มโทรมาละ จะคุยกับมันไหมละ” ร่างสูงยื่นโทรศัพท์ให้ต้าร์พร้อมใบหน้ายียวนที่เป็นการประกาศชัยชนะไปในตัว ร่างเล็กก็ได้แต่ยืนทำเสียงจี๊จ๊ะอย่างขัดใจ... ก็ใครมันจะไปคิดว่าร่างสูงจะพูดจริง ใครจะไม่คิดว่าไอ้ลิงภูเขานี่ไม่ได้จงใจตามเขามา... หรือเขาคิดไปเอง? สำคัญตัวผิด?... อืมมม ว่าแล้วก็โดนความคิดที่ว่า “
แล้วทำไมไอ้คุณโบ๊ทถึงต้องอยากตามมาด้วยละ เราก็ไม่ใช่ใครที่ไหนที่สำคัญสักหน่อยนินะ” ขัดขาล้มลงไปจับกบ... ล้มไม่เป็นท่าอยู่ในความคิดตัวเอง
.
“โหล”
“มึงอยู่ไหนวะ”
“กูอยู่บ้านไร่กาแฟนี่เอง พวกมึงมาถึงกันแล้วเหรอ”
“เออ กูกับไอ้แบงก์เพิ่งถึง ว่าแต่ไปทำไมวะ บ้านไร่กาแฟ”
“มาซื้อ
ชา เย็น” ร่างสูงตอบใส่โทรศัพท์ เน้นคำว่า ชาเย็น พร้อมส่งสายตาล้อร่างเล็ก... วิบวับวิบวับ...
ต้าร์ยืนฟังแล้วก็รู้สึกเหมือนหน้าแตกยังไงก็ไม่รู้ ไปขี้ตู่ว่าเขาแอบตามตัวเองมาซะงั้น เลยกะว่าจะแอบชิ่งหนีตอนที่ร่างสูงติดพันอยู่นี่แหละ แต่ก่อนจะได้ขยับขา โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นเสียก่อน...
“ฮัลโหล ว่าไงไอ้โจ”
“มึงอยู่ไหนเนี่ย”
“บ้านไร่กาแฟ”
“เอกมัย?”
“อืม”
“อยู่กับพี่โบ๊ท?”
“อืมมมมม ก็ไม่เชิง”
“อะไรของมึง ตกลงอยู่หรือไม่อยู่?”
“เออ ยืนตาตี่อยู่ข้างๆ เนี่ย” ประโยคนี้กระทบหูร่างสูงเข้าอย่างจัง ถึงกับหุบยิ้มแล้วถลึงตาใส่ร่างเล็ก แต่ก็ตอบโต้ไม่ได้สักเท่าไรนัก เพราะว่าเขาเองก็ยังติดพันอยู่กับโทรศัพท์ของเขาเอง
“ฮ่าๆๆๆๆ ไปว่าพี่เขา เดี๋ยวมึงก็โดนโบกหรอก”
“เออ พยายามถลึงตาจะโบกกูอยู่เนี่ย... ว่าแต่มึงโทรมา มีไรวะ”
“กูจะโทรมาลากมึงไปสยามกับกูพรุ่งนี้”
“ไปไมวะ”
“เดินเล่นดิ อยู่บ้านแม่งเบื่อ ไม่มีไรทำ”
“เออ กูไป”
“ยังไงมึงก็ห้ามปฏิเสธอยู่แล้วละ ฮ่าๆๆๆ”
“เอ้า ไอ้สลัด ไม่คิดว่ากูจะเล่นตัวบ้างเหรอ ฮ่าๆ”
“ฮ่าๆๆๆ มึงอย่ามาลวดลาย สาดดดดด เจอกันพรุ่งนี้เที่ยงๆ บ่ายๆ ละกัน จะได้ไปหาไรกินด้วยแล้วค่อยเดินเล่น”
“สรุปเที่ยงหรือบ่าย”
“ก็นั่นแหละ เที่ยงๆ บ่ายๆ”
“เอ้า เชี่ยนิ”
“เจอกันนะน้อง” ว่าแล้วโจก็ชิงตัดสายไปก่อน
.
ร่างเล็กเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงแล้วหันหน้ากลับมาก็เจอร่างสูงยืนกอดอกรออยู่ เห็นเช่นนั้นร่างเล็กก็ชิงออกตัวกะจะชิ่งซะเดี๋ยวนี้ แต่...
“เดี๋ยว... จะกลับกี่โมง” เสียงทุ้มของร่างสูงเอ่ยถามขึ้น
“...ยังไม่รู้อะ ทำไมอะ”
“เปล่า... ก็เอาเป็นว่า ถ้าเสร็จธุระแล้วลองโทรมาก็แล้วกัน... เผื่อจะยังอยู่แถวๆ นี้ จะได้ไม่ต้องเสียค่าแท๊กซี่...” เอ้า คุณโบ๊ท เสียงทะเล้นล้อเลียนเมี่อกี๊มันหายไปไหนหมด จะกระอ้อมกระแอ้มทำไมละนั่น
“อืม... ไว้จะโทรไป” ร่างเล็กตอบพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ ที่ผุดขึ้นบนใบหน้า... ไม่รู้ทำไม แต่อยู่ๆ ก็รู้สึกดีขึ้นมาซะงั้น...
...หรือจะเป็นเพราะว่าเขาอาจจะไม่ต้องเสียค่าแท๊กซี่?... อืมมมม มั้ง
.
ชายหนุ่มทั้งสองแยกกันตรงนั้น ร่างหนึ่งตรงไปยังรถเก๋งสีดำยี่ห้อดังจากเยอรมันนี... ส่วนอีกร่างก็เดินกลับเข้าร้านไป
.
.
.
อืมมมมม ต้าร์หายไปกับพี่โบ๊ทได้สักพักใหญ่ๆ แล้วละครับ เห็นว่าจะไปเอาของที่รถ แต่ผมว่ามันดูเหมือนจะไม่ใช่แค่นั้นนะครับ มันคงมีอะไรที่มากกว่าการไปเอาของแน่ๆ ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกอย่างนั้น ท่าทีของทั้งสองมันดูแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ เลยทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่ามันต้องมีอะไรสักอย่าง... ต้องยอมรับกันตรงๆ เลยละครับว่าการปรากฎตัวของพี่โบ๊ทอยู่นอกเหนือความคาดหมายและมีผลกระทบต่อความมั่นใจของผมอยู่ไม่น้อยเลยละ เพราะว่าตลอดมา ผมติดอยู่เรื่องเดียวนั่นก็คือสถานะของเขาทั้งสอง ถ้าเขาคบกันอยู่ ผมเองก็ไม่ได้อยากเป็นมือที่สามหรอกนะครับ... ถึงต้าร์จะบอกว่าเขาและพี่โบ๊ทจะไม่ได้มีความสัมพันธ์เป็นอย่างอื่นนอกจากเพื่อนพี่น้องเท่านั้น แต่ทำไมนะ ผมถึงรู้สึกได้ถึงบรรยากาศความสนิทสนมที่เกินเลยไปกว่านั้นวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวพวกเขาทั้งสองอยู่เสมอเลย... อย่างเมื่อกี๊ตอนที่พี่โบ๊ทมาใหม่ๆ พูดจริงๆ นะครับ ผมเห็นว่ามันเหมือนแฟนที่แอบตามอีกฝ่ายมาเพื่อจับผิดเพราะกลัวอีกฝ่ายคิดจะมีชู้ยังไงก็ไม่รู้... คิดแล้วก็รู้สึกแย่เองซะงั้น
...หรือผมควรจะถามย้ำ เพื่อความมั่นใจ.
.
.
“มาละ โทษทีนะโต้ง ไปนานเลย มัวแต่ยืนคุยกัน เลยนานไปหน่อย” ร่างเล็กเดินกลับมาถึงโต๊ะที่มีร่างโปร่งนั่งรออยู่
“ไม่เป็นไร รอแค่แปบเดียวเอง ไม่นานหรอก” ร่างโปร่งเงยหน้าตอบพร้อมรอยยิ้มจางๆ
“นั่นแหละ ยังไงก็ต้องขอโทษที พอดีว่าไอ้ลิงภูเขานั่นมัวแต่กวนตีนอยู่ได้ เลยเสียเวลา... เอ่อ หมายถึงไอ้คุณโบ๊ทนะ” ว่าแล้วก็หย่อนตัวลงนั่งตรงที่เดิม
“...”
“เอ่อ โต้ง โอเคป่าว เป็นไรไหม” ต้าร์เห็นโต้งเงียบไปดื้อๆ แถมทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“คือ... ต้าร์ เราขอถามอีกรอบนะ... ขอให้ตอบมาตรงๆ...”
“เอ่อ... ได้ ว่ามาสิ”
“...ต้าร์กับพี่โบ๊ทไม่ได้เป็นแฟนกันใช่ไหม” ...เฮือก!! คำถามนี้อีกละ...
“เฮ้ยยยย ไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ”
“แน่ใจ?”
“แน่นอน”
“ไม่โกหกเรานะ”
“อืม สัตย์จริง ด้วยเกียรติของลูกเสือเลย” เวลาแบบนี้ยังจะมาทีเล่นทีจริงอีกนะ!!
“จริงนะ”
“อืมมมมมม จริง... ว่าแต่ ถามทำไมอะ ย้ำจัง มีอะไรที่เกี่ยวกับเราหรือไอ้คุณโบ๊ทเหรอ”
“คือเรา...”
“...”
.
.
.
“...เราชอบพี่โบ๊ทวะ”.
.
.
ตึง!!!ณ วินาทีนี้ กีต้าร์รู้สึกเหมือนโดนอะไรหนักๆ ตกใส่หัวอย่างจัง... หัวมันโล่ง หัวมันว่าง... ว่างเสียจนไม่รู้ว่าจะต้องคิดอะไรต่อ... หรือจะให้ถูกก็คือ ไม่รู้ว่าจะต้องคิดอย่างไรกับสิ่งที่เพิ่งได้รับฟังมาเต็มสองรูหูนี้ดี
.
.
“...ต้าร์” ร่างโปร่งเรียกคู่สนทนาที่อยู่ๆ ก็นั่งนิ่งไป
“ห๊ะ... ห๊าาาาาาา!!!... โต้งชอบพี่โบ๊ทเหรอ” พอตั้งสติได้ก็ตกใจกับสิ่งที่เพิ่งจะได้ยิน แบบนี้เขาเรียกว่า aftershock ของแท้เลยละ หึหึหึ
“เอ่อ... เบาๆ หน่อยดิต้าร์ คนมองกันทั้งร้านแล้วเนี่ย”
“จริงดิ? ชอบจริงอะ?”
“อืม อย่าถามย้ำดิ อายนะเนี่ย” ร่างโปร่งพยักหน้าที่แดงเรื่อเป็นคำยืนยันในคำตอบ
“โอเค... ขอเวลาแปบนึงนะ เดี๋ยวมา” ไม่ทันจะรอคำตอบอะไร ร่างเล็กก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากโต๊ะมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำที่อยู่ที่ชั้นหนึ่ง
.
.
เอาละสิ ปฏิกริยาแย่กว่าที่ผมคาดไว้เยอะ... การเปิดเผยว่าเราเป็น “อะไร” กับใครสักคนเนี่ยมันยากก็ตรงนี้แหละครับ ต้าร์คงจะช็อคที่ผมชอบผู้ชายด้วยกัน แถมคนๆ นั้นยังเป็นคนสนิทของต้าร์ซะด้วย... ถึงผมจะไม่ได้ปิดบังหรือแอบซ่อนอะไร แต่การเปิดเผยไปแบบนี้ก็ทำให้ผู้ชายอย่างผมเสียเพื่อนได้เลยนะครับ ยิ่งกับคนที่ยังไม่ถึงกับสนิทมากแบบต้าร์ด้วยแล้ว... แต่ถ้าผมดูคนไม่ผิด ในบรรดาเพื่อนและพี่ๆ ที่รู้จักกันนอกจากดรีมกับอู๋แล้ว ก็มีต้าร์นี่แหละครับ ที่ท่าทางจะรับเรื่องแบบนี้ได้มากที่สุด ไม่ใช่ว่าเขามีแนวโน้มที่จะเป็นแบบผมหรอกนะครับ (อันนั้นมันยังเป็นแค่ข้อสงสัย) แต่เป็นเพราะว่าเขาดูเป็นคนที่เปิดเผยและเปิดรับกับสิ่งต่างๆ มากที่สุดคนหนึ่งที่ผมเคยเจอมาเลยละ... ถึงแม้ว่าต้าร์เขาจะดูขำๆ เล่นๆ แต่ความคิดและมุมมองที่มีต่อโลกนี้ของเขานั้นมันไม่ขำๆ เล่นๆ หรอกนะครับ... ถ้าผมดูคนไม่ผิดนะ
นั่นก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ผมเลือกที่จะปรึกษาต้าร์อย่างจริงจัง... ส่วนอีกเหตุผลหนึ่งก็เป็นเพราะว่าต้าร์เป็นคนสนิทของพี่โบ๊ท คงจะรู้จักพี่โบ๊ทดีกว่าใคร อย่างน้อยก็คงรู้จักพี่โบ๊ทในมุมที่พวกพี่เต็มเขาอาจจะยังไม่รู้จัก ดังนั้นเขาน่าจะเป็นที่ปรึกษาที่ดีที่สุด รวมถึงเป็นตัวช่วยให้มือใหม่หัดจีบแบบผมด้วย... แต่ต้าร์จะโอเคหรือเปล่า อันนี้ผมเองก็ยังคงต้องรอลุ้นละครับ หวังว่าต้าร์เขาคงจะไม่ช็อคจนหนีผมไปหรอกนะครับ... .
.
.
ปึง! ร่างเล็กวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วจัดการล็อคประตูเพื่อสร้างพื้นที่ส่วนตัวให้กับความคิดของตัวเอง
.
.
.
เฮ้ยยยยย ช็อควะ ช็อคอย่างแรง ช็อคแบบชัดเจนไม่ต้องแอบช็อคเลยอะ!!! อะไรวะเนี่ย โต้งชอบไอ้คุณโบ๊ท? อ๊ากกกกกก นี่มันเกิดอะไรขึ้น โต้งเป็นผู้ชายแต่ดันมาชอบไอ้คุณโบ๊ททั้งๆ ที่ไอ้คุณโบ๊ทนั่นก็ตัวผู้ทั้งแท่ง... (อืมมมมม ทั้งแท่งจริงๆ นะ คอนเฟิร์ม!!) แล้วจะมาชอบกันได้ยังไง!!! ช็อค ช็อค ช็อค ช็อคแท้ๆ เข้มข้นยิ่งกว่าโกโก้ครันช์!!!
...ผู้ชายชอบผู้ชายเป็นสิ่งที่แปลก? อืมมมม ไม่สิ สมัยนี้ไม่แปลกแล้วละ ในสยามก็เห็นเป็นคู่ๆ อยู่แทบทุกตารางนิ้วของสยาม... ใช่แล้วละ ไม่แปลกหรอก... แต่โต้งเนี่ยนะ? ตอนแรกที่แง้มๆ มาว่าสนใจผู้ชายด้วยกันก็ว่าช็อคแล้วนะ แต่นี่ดันมาเป็นไอ้คุณโบ๊ทเนี่ยนะ!! พระเจ้ากล้วยช่วยทอด!!!... แค่นึกภาพของสองคนนั้นก็นึกไม่ออกแล้วว่าจะคบกันอีท่าไหน... สูงและขาวทั้งคู่ แถมมีดีกรีนักกีฬาอีกต่างหาก แมนแสด!! หรือนี่จะเป็นศึก “โต้ง นักบาส VS โบ๊ท นักว่ายน้ำ”... ฮึ่ยยยยย ขนลุก! (แล้วเอ็งนึกไปถึงไหนต่อไหนละนั่นถึงได้ขนลุกซะขนาดนั้นอะไอ้เปี๊ยก!!)
...ว่าแต่ จะตกใจทำไมวะ???
อืมมมม อันที่จริงมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเราสักหน่อยนิ... ใช่ ไม่เห็นเกี่ยวกับเราตรงไหนเลย... แล้ววิ่งมาห้องน้ำทำไมวะเนี่ย เขาไม่ได้บอกว่าชอบเราสักหน่อยนิ โต้งมันชอบไอ้ลิงภูเขานุ้นนนนน จะตกใจไปทำไม? ห๊ะ...
เออไม่รู้วะ...
...ตั้งสติหน่อยสิไอ้ต้าร์ ตั้งสติหน่อย... ฮึบ ฮึบ ฮึบ
เอาละ โอเค ที่ต้องทำก็คือเดินกลับไปที่โต๊ะซะเดี๋ยวนี้ ทะลึ่งพรวดพราดออกมาแบบนี้ก็น่าเกลียดไม่น้อยนะเว้ย ป่านนี้โต้งคงรู้สึกแย่ไปแล้วมั้ง... กลับไปคุยกับโต้งต่อได้แล้ว โต้งคงไม่ได้นัดมาคุยเพื่อจะบอกแค่ว่าชอบไอ้คุณโบ๊ทหรอกนะ...
...ก็หวังว่าคงจะไม่มีอะไรที่ช็อคไปกว่านี้แล้วนะ หวังว่านะ... ฟุ้วววววว.
.
.
ร่างเล็กเดินกลับมาที่โต๊ะเดิมที่ยังคงมีร่างโปร่งนั่งอยู่ไม่ไปไหน
“โอเค... เราโอเคแล้ว โทษที เมื่อกี๊ช็อคไปหน่อย แฮะ แฮะ” ร่างเล็กกล่าวแล้วตบท้ายด้วยเสียงหัวเราะแห้งๆ แต่ก็ยังมีรอยยิ้มให้ผู้ฟังพอจะใจชื้นขึ้นมาหน่อย
“ฮ่ะ ฮ่าๆ เราเข้าใจ... อันที่จริงก็พอจะคาดไว้แล้วละว่าต้าร์คงจะตกใจ”
“ก็ตกใจนะ แบบมันรู้สึกแปลกๆ หูยังไงก็ไม่รู้”
“เราก็ว่างั้นอะ แฮะ แฮะ”
“แล้วที่บอกว่าอยากปรึกษาเราก็คือเรื่องไอ้คุณโบ๊ทนี่ใช่ปะ”
“อืม”
“อืมมมมม หวังว่าคงมีมีอะไรให้ช็อคไปกว่านี้แล้วนะ... ใช่ไหมโต้ง” ร่างเล็กถามพลางหรี่ตาราวกับว่าจะคาดเค้นคู่สนทนา
“ฮ่าๆๆๆ ต้าร์นี่เปลี่ยนโหมดได้ไวดีเนอะ เมื่อกี๊ยังเหวอๆ อยู่เลย ตอนนี้กลับมาดูสดใสเป็นปกติแล้ว”
“อะนะ... นั่นเป็นคำชมใช่ไหม”
“ฮ่าๆๆๆๆ เราเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าทำไมเพื่อนๆ ถึงรักต้าร์กันจัง”
“อ้าว ทำไมอะ”
“ฮ่ะ ฮ่าๆ ไม่มีอะไรหรอก”
“อะไรหว่า... เอาละๆ เข้าเรื่องกันดีกว่า เราชักจะอยากรู้ขึ้นทุกทีแล้วว่าโต้งจะปรึกษาอะไรเราเกี่ยวกับไอ้คุณโบ๊ท”
“โอเค... แต่ก่อนอื่น ขอเปลี่ยนที่คุยได้ไหม”
“อ้าว ทำไมอะ”
“ก็ดูดิ คนเริ่มเยอะแล้วอะ เราเขินวะ กลัวคนอื่นได้ยินอะ... ต้าร์โอเคป่าว” ได้ฟังเช่นนั้นก็กวาดสายตาไปสำรวจรอบตัว... อืม คนมากันเยอะจนาดนี้กันตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย
“อืม... แต่ ขอกินเค้กนี่ก่อนได้ไหมอะ” ต้าร์พูดพลางชี้ไปยังเค้กเพียงชิ้นเดียวที่วางอยู่บนโต๊ะ อืม แน่นอนว่ามันเป็นเค้กฟรีที่โต้งเป็นคนจ่าย... ดังนั้นไม่แปลกถ้าต้าร์จะไม่ปล่อยให้มันหลุดมือไป... ของฟรีละชอบนัก!!
“ฮ่าๆ เอาเลย ตามสบาย จะเอาอีกก็สั่งได้นะ” ร่างโปร่งกล่าวพร้อมรอยยิ้ม
.
.
.
อืมมมม เค้กที่นี่อร่อยใช้ได้ แต่ผมก็ยังชอบเค้กเบบี้บูมของร้านคอฟฟี่บีนมากกว่าอยู่ดี... ครีมมันนุ่มกว่า เนื้อเค้กก็ละมุนลิ้นสุดๆ อ้าาาาาห์... อืม อร่อย... อืม โต้งชอบไอ้คุณโบ๊ท... อืม ทำไมถึงชอบละ... อืม แล้วไอ้คุณโบ๊ทจะว่ายังไงบ้างนะถ้าหากรู้เรื่องนี้เข้า... อืม ใช่ เค้กอร่อยใช้ได้อยู่นะ เอ่อ... ใช่ ใช่ ใช่ เค้ก! กำลังคิดถึงเค้กอยู่นะ!!!
.
เมื่อจัดการเค้กในจานหมด ชายหนุ่มทั้งสองก็เดินออกจากร้านและตรงไปยังลานจอดรถด้านหลังโดยมีร่างโปร่งเจ้าของรถ Mini Cooper สีเทาควันบุหรี่เดินนำหน้า ส่วนร่างเล็กที่เดินตามก็รู้สึกระริกระรี้อยู่ลึกๆ ในใจ ก็แหม นั่นนะรถในฝันเลยนะ... แต่ก็พลันนึกถึงคำพูดประโยคสุดท้ายของรุ่นพี่คนสนิทที่กล่าวทิ้งไว้ก่อนแยกกันที่ลานจอดรถนี้ขึ้นมาซะงั้น ว่าแล้วก็คิดจะส่งข้อความบอกสักหน่อยว่าไม่ต้องรอ ถ้าจะกลับก่อนก็กลับได้เลย เพราะว่าเขากำลังจะไป... เอ่อ ไปไหนนะ?
“โต้ง นี่เราจะไปไหนกันอะ” ต้าร์ส่งเสียงถามร่างโปร่งที่เดินนำอยู่ข้างหน้า
“ว่าจะไปบ้านเราอะ ได้คุยได้สะดวกๆ หน่อย” โต้งตอบพร้อมๆ กับหยิบรีโมทรถขึ้นมาปลดล็อคประตูรถ
“อ้อ...” ร่างเล็กพยักหน้ารับพลางเปิดประตูรถแล้วหย่อนตัวลงนั่ง ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาพิมพ์ข้อความต่อ
“เอ่อ ต้าร์...”
“หืม?”
“คือ เรื่องเราอะ เราขอให้เป็นความลับได้ไหม”
“อืม เราจะเหยียบไว้ ไม่บอกใคร... จะไม่บอกไอ้คุณโบ๊ทด้วย สบายใจได้ ไม่ต้องห่วง” ต้าร์พูดพร้อมรอยยิ้ม ซึ่งก็ช่วยสร้างรอยยิ้มให้กับโต้งได้เช่นกัน
.
.
.
บนรถสีเทาควันบุหรี่ที่แล่นอยู่บนถนนเอกมัย ร่างเล็กนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง รอยยิ้มสดใสหายไปจากใบหน้าที่ตอนนี้นิ่งสนิท มีบางสิ่งบางอย่างที่เริ่มจะก่อกวนความสงบในใจ แต่มันคืออะไร เขาเองยังไม่กล้าจะคิด... ส่วนร่างโปร่ง เขานั่งอมยิ้มด้วยความหวังที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในใจ ถึงแม้ว่าสิ่งต่างๆ จะยังไม่ได้คืบหน้าไปถึงไหน แต่อย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้เริ่มทำอะไรสักอย่างเสียที
อีกด้านหนึ่งในร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง ร่างสูงกำลังนั่งคุยกับเพื่อนๆ อย่างสนุกสนาน ก่อนจะได้รับข้อความจากร่างเล็กที่ส่งมาบอกว่าให้เขากลับก่อน ไม่ต้องรอ จะไปนั่งคุยต่อที่บ้านของโต้ง... อารมณ์สนุกสนานค่อยๆ จางหายไปจากความรู้สึก เปลี่ยนเป็นความไม่สบายใจเข้ามาแทนที่... อยู่ๆ ก็หงุดหงิด
.
.
.
“เป็นไรวะโบ๊ท อยู่ๆ ก็เงียบไป” ว่านเอ่ยถามหลังจากที่สังเกตสีหน้าของโบ๊ทที่เปลี่ยนไป
“ไม่มีอะไรหรอกมึง” โบ๊ทตอบพร้อมรอยยิ้มจางๆ ก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ ตัว ว่านแอบชำเลืองสายตามองจึงได้เห็นว่าหน้าจอค้างอยู่ที่หน้าข้อความโดยมีข้อความสั้นๆ จากใครสักคนส่งมาว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”.
.
.
---------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
เมื่อโบ๊ทไปถึงร้านอาหารญี่ปุ่น ก็เจอ “เต็ม” เพื่อนสนิทยืนรออยู่ที่ลานจอดรถหน้าร้านอาหารอยู่ก่อนแล้ว เขาจอดรถข้างๆ รถของเต็ม... ไม่จำเป็นต้องทักทายอะไรกันให้มากมาย เพราะเพิ่งจะคุยโทรสัพท์กันไปเมื่อห้านาทีที่แล้วนี่เอง...
เต็ม: ไงไอ้เสือ
โบ๊ท: ไงไอ้สัส
เต็ม: อ้าว ล่อกูซะงั้นละมึง
โบ๊ท: ฮ่าๆ ให้มันคล้องกันไง กูเป็นไอ้เสือ มึงก็เป็นไอ้สัส
เต็ม: เออ ถามกูยังว่าอยากคล้องกับมึงไหม สาดดดดด
โบ๊ท: ฮ่าๆ
เต็ม: อ้าว แล้วไอ้ต้าร์ละ
โบ๊ท: ไม่มา
เต็ม: เอ้า ไหนว่าอยู่กับมึงตอนที่กูโทรไป แล้วมึงบอกกูว่าอยู่บ้านไร่กาแฟ
โบ๊ท: เออ ตอนนั้นอะอยู่กับกู แต่ตอนนี้อยู่กับคนอื่น
เต็ม: ใครวะ
โบ๊ท: ไอ้โต้ง
เต็ม: อ้าว กูก็นึกว่าต้าร์จะมากินด้วยนะเนี่ย
โบ๊ท: กินไรละ นุ้นนนน นั่งเลียเค้กอยู่กับไอ้โต้งนุ้นนนนนน
เต็ม: แล้วพวกมันจะไปไหนกัน
โบ๊ท: ไม่รู้วะ เห็นว่ามีธุระจะคุยกัน
เต็ม: มึงก็เลยมาส่งต้าร์?
โบ๊ท: เปล่า มันมาเอง กูจะมาส่งก็ไม่ให้มาส่ง แถมไม่ชวนกูสักคำ ที่หนักกว่านั้นคือมันผลักไสกูอะมึง!!! พอเจอกูนะ จากที่หน้าระรื่นกลายเป็นไม่รับแขกซะงั้น!! ก่อนจะเห็นกูนะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับไอ้โต้งนั่นนะ
เต็ม: ...นี่มึงหึง?
โบ๊ท: เฮือก!! เฮ้ยยยย หึงห่าไร ตลกละ
เต็ม: เฮ้ออออ... ไอ้โบ๊ทเอ้ยยยย
.
.
เต็มตบไหล่เพื่อนซี้เบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ ก่อนจะกอดคอและลากให้เดินเข้าร้านไปด้วยกัน... ส่วนร่างสูงก็ได้แต่เดินตามอย่างงงๆ... พร้อมกับคำปฏิเสธย้ำๆ อยู่ในใจว่า “ไม่ได้หึงว้อยยยยย” ---------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
@คราส มาเอาไปเลยยยย มาเอาไปที ป่วนเหลือเกินนนนน 
@imonkey mc อันนี้ต้องคอยดูว่าโบ๊ทจะอาหารเป็นพิษอีกหรือเปล่านะ 
@KURATA ต้าร์ทำอาหารเป็นอยู่บ้างนะ... ผิดคาดละสิ แต่จริงๆ แล้วผมก็เกริ่นๆ ไปแล้วในบทแรกๆ นะ 
@greensnake เนอะ ต้าร์มันไม่ได้เกรียนไปวันๆ เนอะ แต่มันเกรียนทุกวัน 
@ได แว๊กกกกกกกก //ดริฟหลบ... โต้งมันก็แบบนี้แหละ กล้าแต่ในความคิด เพ้อ เยอะแยะ ดราม่าเนอะ
ปล. สำหรับคำผิดบทที่ 15 ขอบคุณที่บอกนะครับ ไอ้เราก็ป้ำๆ เป๋อๆ 
@ChCh13 ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ ยังไงก็ขอให้อ่านแล้วมีความสุขนะครับ มีอะไรเม้นท์ไว้ได้ครับ ผมอ่านทุกคอมเม้นท์อยู่แล้วครับ อะ ไหนๆ ก็ไหนๆ กอดต้อนรับสักหน่อยเนอะ มามะ 
@pizza2011 แหมๆ ผมก็เป็นคนชอบเล่นตัวอยู่ด้วย มาชวนกอดแบบนี้คิดว่าจะยอมง่ายๆ เหรอ... อุ้ยยยย เผลอตัว 
ปล. +1 กันไปตอบแทนน้ำใจที่เม้นท์กันนะครับ ชนกลุ่มน้อยยยย 
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 648880 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก