LOVE HIGH STORY – 21 – The Game | โอ้ละหนอ เกมเกรียนเมื่อท้องอิ่ม กองทัพก็เริ่มออกเดิน... ร่างสูงกอดคอร่างเล็กเดินนำกลุ่มออกจากสยามพารากอน โดยมีจุดหมายอยู่ที่ร้านเครื่องสำอางค์ร้านหนึ่งในสยามดิสคัฟเวอรี่... ไปทำไม? ก็ดรีมนะสิ อยากจะไปซื้อครีมบำรุงผิวสักหน่อย แต่ว่าร้านมันดันมีอยู่แค่ที่เดียวก็คือในสยามดิสคัฟเวอรี่ ก็เลยต้องถ่อเดินไปซะไกลเลย
ที่ลานน้ำพุด้านหน้าสยามพารากอนมีบูธกิจกรรมมากมาย บ้างก็ขายของ บ้างก็จัดกิจกรรมให้ผู้คนทั่วไปเข้าร่วมเพื่อชิงของรางวัลต่างๆ นาๆ... และบูธต่อไปนี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น...
“เฮ้อออออ แก ไม่มีคนเข้ามาเล่นเกมกับเราเลยวะ” ผู้ชายหน้าขาวปากแดงท่าทางตุ้งติ้งจีบปากจีบคอคุยกับเพื่อนสาว พวกเขามีหน้าที่ดูแลกิจกรรมสำหรับบูธของบริษัทชุดเครื่องนอนยี่ห้อหนึ่ง แต่ปัญหาที่พวกเขากำลังเจอก็คือว่าไม่ค่อยมีคนยอมมาเล่นเกมที่พวกเขาจัดกันสักเท่าไร... เชิญชวนก็แล้ว เอาของรางวัลล่อก็แล้ว ก็ยังไม่ค่อยมีคนหลุดมาร่วมกิจกรรมตามที่หวัง... ดูบูธอื่นก็ออกจะคึกคักสนุกสนาน มีผู้คนเข้าร่วมกิจกรรมอยู่ไม่ขาดสาย... หรือจะเป็นเพราะพนักงานประจำบูธชอบไปทำตาหวานใส่คนอื่นที่เดินผ่านไปผ่านมาหน้าบูธกันนะ... โดยเฉพาะผู้ชาย...
“ฉันก็เรียกแขกจนปากจะฉีกแล้วเนี่ย”
“เอ๊า นั่นยังไม่ฉีกเหรอ ฉันนึกว่าฉีกมาตั้งแต่รู้จักกันแล้วนะ”
“อีบ้า!! ฉันแค่ปากกว้าง ยังไม่ฉีกนะคะ”
“โห๊ะๆๆๆๆๆ”
“เพราะแกนะแหละ! ดันไปทำให้พวกผู้ชายกลัว ดูสิ เขาหนีกันหมดเลย”
“ว๊าย เม้าท์นะเธอว์ ฉันออกจะสวยขนาดนี้”
“คร๊า สวยมากกกกก สวยจนผู้ชายน้ำลายหกเลย”
“อะแน่นอน”
“...หกดัง
–ถุ๊ย– เลยแหละแก ฉันแอบได้ยิน”
“กรี๊ดดดดดดดด แแแแแแแแกกกกกกกกก๊ อีเลววววววว” เอ้า หยุดกรี๊ดเหอะเจ๊ คนเขายิ่งหนีกันไปใหญ่แล้วนั่น... ดูสิ เดินหลบบูธนี้กันหมดเลย... ( - - “ )
“กรี๊ดดดดดดด”
“เอ้า อีนี้ จะมากรี๊ดแข่งทำไม”
“ป่าว ไม่ได้กรี๊ดแข่ง... แกดูนั่นสิ นุ้นนนนน” หญิงสาวพูดไปก็ชี้ไม้ชี้มือไปยังกลุ่มวัยรุ่นที่เดินออกมาจากสยามพารากอนและกำลังเดินมาทางลานน้ำพุ
“อะไรของแก” หนุ่มปากแดงหันไปมองตามปลายนิ้วของเพื่อนสาวแต่ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากกลุ่มคนมากมายที่คละกันอยู่หน้าทางเข้า-ออกสยามพารากอน
“ก็นั่นไง สองคนนั้นนะ ที่เดินกอดคอกันมานั่นอะ... อิ๊อ๊างอะแก น่ารักทั้งคู่เลยอะ เดินกอดคอกันกลมเชียวไม่อายฟ้าอายดิน ไม่เกรงใจสายตาคนรอบข้างเลยนะพวกเธอว์”
“ไหน”
“ก็นั่นอะ เดินมาจะถึงน้ำพุแล้ว”
“ว๊ายยยยยย อีปลวกเปียก”
“เอ้า ด่าฉันเหรอแก”
“ป่าว ฉันอุทานย่ะ... น่ารักอะ”
“ฉันอะเหรอ... ขอบใจนะ”
“อีปลวก!”
“อุทานอะไรอีกละ”
“คราวนี้ไม่ได้อุทาน แต่ด่าเมิงเนี่ย... ฉันชมคู่นั้นว่าน่ารัก ไม่ได้ชมแก”
“เอ้า อีนี่”
“อั๊ย มัวแต่ด่าแก ดูสิ คู่นั้นเดินหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”
“นั่นไงแก เดินมาทางบูธเราแล้ว”
“ไหน”
“อีเซ่อ!”
“อ๊ายยยย ก็คนเป็นล้านแปด ฉันจะเห็นไหม”
“ก็นั่นไงแก ที่ตำแหน่ง 11 นาฬิกา... แกนี่นอกจากเป็นตุ๊ดแล้วยังจะตาถั่วอีกนะ!” เมื่อหญิงสาวเห็นว่าเพื่อนสาว(?)ของเธอมองไม่เห็นเป้าหมายก็เลยเขยิบเข้าไปนั่งใกล้ๆ แล้วชี้นิ้วให้เพื่อนสาว(?)มองตาม...
“แหม ก็ช่วงนี้ผู้ชายไม่ตกถึงท้องเลยอะ เลยขาดวิตามินมาบำรุงสายตาเป็นธรรมดา... แอร๊ย เจอแล้ว... เดี๋ยวฉันมา”
“จะไปไหนละแก”
“ก็เดินไปหาคู่นั้นไง เดี๋ยวเขาต้องเดินผ่านหน้าบูธเราแน่ๆ”
“แกจะไปหาเขาทำไม รู้จักเขาเหรอ”
“ไม่รู้จักหรอก... แต่ฉันจะเอา!” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นแล้วก้าวฉับฉับตรงไปยังคู่ชายหนุ่มที่เดินกอดคอกันอย่างใกล้ชิดสนิทสนมโดยไม่ได้ฟังคำทักท้วงจากเพื่อนสาวเลยแม้แต่น้อย
.
.
.
ร่างเล็กเดินจับแขนร่างสูงที่กอดคอกอดไหล่เขามาตลาดทางด้วยชั่งใจว่าเดินกันไปแบบนี้ดีหรือไม่ดี เดี๋ยวโต้งจะไม่สบายใจเอาซะได้ แต่จะให้เอาร่างสูงเอาแขนออกก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง จะหาเหตุผลอะไรไปอ้าง... ก็ปกติก็มักจะเดินกันแบบนี้อยู่แล้วนี่... เฮ้อ
“น้องค่ะ” ร่างสูงชะงักเมื่อมีผู้ชายหน้าขาวปากแดงมาตัดหน้าแถมพูดทักทาย ร่างเล็กเลยต้องชะงักไปด้วย
“เอ่อ... คับ?” โบ๊ทตอบพร้อมเครื่องหมายคำถามอันใหญ่ๆ อยู่บนหน้า
“น้องกับเพื่อนน้องพอจะมีเวลาเล่นเกมร่วมกิจกรรมกับพี่ไหม”
“เอ่อ...”
“เกมง่ายๆ เล่นขำๆ มีของรางวัลด้วยน๊า” เมื่อเห็นว่าหนุ่มร่างสูงทำท่าจะปฏิเสธ ก็เลยต้องใช้ของรางวัลเข้าล่อสักหน่อย
“คือผมกำลั...” โบ๊ทกำลังจะบอกปัดแต่พูดยังไม่ทันจบประโยคก็...
“เกมอะไรเหรอค่ะพี่” ดรีมเดินควงแขนโต้งเข้ามาแทรกด้วยท่าทีสนใจ... เมื่อพนักงานหนุ่มปากแดงเห็นโต้งที่อยู่ข้างๆ ดรีมและคู่หูที-โจที่อยู่ข้างหลังก็ทำตาเป็นประกาย เผลอมองอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องตอบคำถาม
“ปาเป้าจ๊ะ ง่ายๆ แต่ต้องเล่นเป็นคู่นะ มีของรางวัลให้ด้วย” หลอกล่อมันเข้าไป เพื่อผู้ชายหล่อทั้งห้าคนนี้!
“พี่โบ๊ทสนไหมค่ะ” ดรีมหันไปถาม ด้วยว่าเธอเองก็มีแผนในใจ
“เอ่อ...” เมื่อเห็นโบ๊ททำท่าอ้ำอึ้ง ดรีมเลยส่งสายตาไปทางต้าร์ให้ต้าร์ช่วยชง
“เล่นดิคุณโบ๊ท เราไม่ได้รีบอะไรนี่ มีรางวัลด้วยนะ เผื่อได้ของฟรีไง”
“เออ เล่นก็ได้ แต่เอ็งต้อ...” โบ๊ทเออออไปกับต้าร์ แต่เขายังพูดไม่จบประโยคดีก็...
“นี่ไง เล่นคู่โต้ง... โต้งก็อยากเล่นอยู่พอดี ใช่ไหมโต้ง” ร่างเล็กตัดบทแล้วโยนส่งให้โต้ง
“อืม อืม” โต้งยิ้มและพยักหน้ารับ
“ดี งั้นเล่นกันไปก่อนนะ ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน กลับมาคงเล่นเสร็จดี” ว่าแล้วร่างเล็กก็แกะมือร่างสูงออกจากคอก่อนจะเดินแยกออกไปทางเดิมที่พวกเขาเพิ่งเดินออกมา... ร่างสูงได้แต่มองตามด้วยสีหน้านิ่ง แต่แววตากลับดูหม่นลงเล็กๆ...
“ดีเลย... งั้นไปฟังกติกากันที่บูธพี่นะ”
ว่าแล้วก็เดินนำกลุ่มวัยรุ่นไปที่บูธของตัวเอง... ร่างสูงเดินรั้งท้ายตามน้องๆ ไปด้วยอารมณ์ขุ่นๆ ที่ก่อตัวขึ้นในใจ... เริ่มมีความแคลงใจในบางสิ่ง...
.
.
.
ดรีมคงต้องการแบบนี้สินะ ให้ผมออกห่างไอ้คุณโบ๊ทสักหน่อยเพื่อให้โต้งมีพื้นที่เข้ามาหาคุณโบ๊ทบ้าง... หวังว่าผมจะทำถูกแล้วนะ... อืมมมมม ผมควรจะดีใจสิที่ได้ช่วยเพื่อนให้สมหวังในความรัก แต่ทำไมนะ ผมถึงรู้สึกว่าไม่ค่อยอยากออกมาจากจุดที่ผมเคยยืนอยู่เลย... ก็นั่นมันที่ของผม โต้งกับดรีมจะทำอะไรมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับผมโดยตรงสักหน่อยนิ แล้วทำไมผมถึงถูกขอให้ออกจากพื้นที่ของผมด้วยละ... วุ้ววววว คิดไปก็ไม่รู้ว่าจะตอบตัวเองว่ายังไง... ไปหาอะไรหวานๆ เย็นๆ กินดีกว่า เมื่อกี๊ก็อยากชิมแคนตาลูปมิลค์เชคนะ หอมชะมัด น่าลอง... อืมมมมม เอาเป็นว่าไปซื้อมิลค์เชคดีกว่า ออกไปโต้งกับคุณโบ๊ทก็คงจะเล่นเกมกันเสร็จพอดี... .
.
.
ทางด้านบูธกิจกรรม...
“เกมปาเป้าของพี่เล่นง่าย แต่ต้องเล่นเป็นคู่... พี่จะให้คนที่จะเป็นคนปาลูกดอกใช้ผ้านี้ปิดตา แล้วให้อีกคนคอยบอกทิศทางในการปา” วัยรุ่นทั้งห้าคนยืนพยักหน้าแสดงว่าเข้าใจในกติกาการเล่น
“พี่จะให้ปาได้สามครั้ง ถ้าน้องปาเข้าเขตสีแดงตรงกลางได้ทั้งหมด ก็รับรางวัลใหญ่กลับบ้านไปเลย”
“รางวัลใหญ่คืออะไรอะพี่” โจสงสัย
“...ปกติคือชุดเครื่องนอนโตโต้ มูลค่า 5000 บาท... แต่ถ้าเป็นน้อง พี่แถมตัวพี่ให้ไปนอนเป็นเพื่อนน้องเลยฟรีๆ” พูดไปก็ยักคิ้วหลิ่วตาใส่โจ ทำเอาโจสะดุ้งเฮือก
“อั๊ยยยย น้อง ไม่ต้องดีใจขนาดนั้นค่ะ!!! รางวัลใหญ่ไม่ใช่ว่าจะออกง่ายๆ นะ”
“ใช่แล้วน้อง เพราะอีนี่มันไม่มีใครเอา ฮ่าๆๆๆๆ” เพื่อนพนักงานสาวแทรกเข้ามาแอบกัดเพื่อนไปตามประสาคนสนิทกัน มุขแรงๆ แบบนี้ทำเอาดรีมและคณะหลุดขำกันได้ไม่น้อย
“ว๊ายยยย แรงอะเธอว์ แต่... สวย ไม่ แคร์... มาๆ เล่นเกมกันดีกว่า ไหน ใครจะเล่นบ้างค่ะเนี่ย”
“คนนี้กับคนนี้คะ” ดรีมชี้ไม้ชี้มือไปที่โต้งและโบ๊ทที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ผมกับไอ้นี่ด้วย” ทีก็เล่นกับเขาด้วยโดยพ่วงโจไปอีกคน
“โอเคค่ะ... เอาละ... น้องชื่ออะไรคะ”
“ผมโต้ง แล้วคนนี้ชื่อโบ๊ทคับ”
“โอเค น้องโต้งกับน้องโบ๊ท แล้วอีกคู่ละคะ”
“ผมที ส่วนไอ้เชี่ยนี่ ชื่อเชี่ยโจคับ”
“อ้อ น้องทีกับน้องเชี่ยโจ... ชื่อแปลกดีนะคะ”
“ไม่ใช่แล้วพี่!!! ผมชื่อโจ ไอ้นี่มันกวนตีน” โจโวยวายแล้วโบกเพื่อนสนิทไปซะเต็มมือ... เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้ไม่น้อย
“มาๆๆๆๆ เอาเป็นว่าน้องโต้งกับน้องโบ๊ทเริ่มก่อนเนอะ... ใครจะเป็นคนปาลูกดอกคะ”
“พี่โบ๊ทอยากปาไหมคับ ผมให้พี่เลือกเลยว่าจะเป็นคนปาหรือคนบอกทาง” โต้งหันไปพูดพร้อมรอยยิ้มละไม
“อืมมมม... พี่ปาเองก็ได้” อันที่จริงเขาไม่ได้อยากเล่นสักเท่าไรนักหรอก แต่ที่ยอมมาเล่นนี่ก็เพราะไอ้เปี๊ยกมันชวนเล่นเลยนะ แต่ดูดิ มันดันมาชิ่งซะงั้น
ว่าแล้วพนักงานชายผู้นั้นก็พาโบ๊ทกับโต้งไปยืนประจำที่ก่อนจะปิดตาโบ๊ทด้วยผ้าปิดตา... โบ๊ทยืนหันหน้าเข้าเป้าโดยมีโต้งยืนอยู่ข้างหลังเพื่อคอยบอกทิศทางของมือ... เมื่อเริ่มเกม...
ลูกดอกแรก... โบ๊ทกับโต้งยังยืนอยู่ในจุดของตน โต้งบอกให้โบ๊ทเลื่อนมือไปทางซ้ายทีขวาที เลื่อนมือขึ้นบนทีลงล่างที... เกมปาลูกดอกที่ใครก็เล่นได้กลับกลายเป็นเรื่องยุ่งยากขึ้นมาทันทีที่คนปาลูกดอกไม่สามารถมองเห็นเป้าได้ ทำให้การกะแรงในการปาหรือองศามือผิดเพี้ยน... ลุกดอกแรกจึงพุ่งลงไปจิ้มพื้นแทนที่จะเป็นเป้าไปโดยปริยาย ทำเอาทีและโจที่ยืนลุ้นอยู่นั้นร้อง “โฮ่ววววว” เลยทีเดียว
ลูกดอกสอง... โต้งเริ่มเข้าชิดโบ๊ทมากขึ้น ยืนอยู่ด้านหลังคอยจับหางลูกดอกช่วยโบ๊ทในการเล็งทิศทาง... โบ๊ทเริ่มรู้สึกประหม่าที่โต้งเข้ามาชิดด้านหลังเขามากขึ้น... แต่ผลก็นับว่าดีกว่าครั้งแรก ลูกดอกพุ่งไปปักเอาขอบของเป้า... เอาน่า ถึงจะห่างไกลจากเขตรางวัล แต่ก็ยังเข้าเป้าละน่า รางวัลเล็กๆ ก็ยังพอลุ้น
ลูกดอกสาม... โต้งเข้าชิดติดหลังโบ๊ทและจับมือโบ๊ทไปทางซ้ายทีขวาที... โบ๊ทประหม่าและรู้สึกว่าคิดผิดที่ตกลงเล่นเกมนี้ รู้สึกเหมือนเปลืองตัวยังไงก็ไม่รู้... มันไม่ชินที่มีคนมายืนชิดหลังแล้วจับมืออยู่แบบนี้... เมื่อไม่สบอารมณ์ ผลที่ออกมาเลยแย่กว่าเดิมนัก ออกนอกเป้าไปไกลราวตั้งใจจะแค่ปาให้มันเสร็จๆ ไปสักที...
สรุปว่าคู่โบ๊ท-โต้ง อดรางวัล... ส่วนทางคู่ที-โจ... คู่นี้เหมือนเล่นเอาฮา ทีเป็นคนปาโดยมีโจเป็นคนคอยบอกทิศทาง... ทำเอาต่อมฮาของทุกคนได้ทำงานกันเต็มที่ โดยเฉพาะเมื่อโจไปเลื่อนมือของทีให้หันลุกดอกเข้าหาหัวตัวเอง ทำเอาทีที่ปิดตาอยู่นั้นยืนงงเป็นไก่ตาแตก กว่าจะเอะใจก็ทำเอาคนอื่นฮากันไปจนท้องแข็ง... ดีนะที่ไม่ปาเข้าหัวตัวเอง!! ความฮายิ่งเพิ่มดีกรีเมื่อทีปาลูกดอกไม่เข้าเป้าเลยแม้แต่ดอกเดียว... และที่สำคัญ ทั้งสามดอกนั้นพุ่งดิ่งลงพื้นทั้งหมดเลย... โจเลยแซวกันไปว่าทีเป็นพวก “ล่มปากอ่าว” ซะได้
พนักงานประจำบูธเห็นใจในความพยายามและความเกรียนของวัยรุ่นกลุ่มนี้ เลยให้รางวัลปลอบใจเป็นปลอกหมอนไปทีมละหนึ่งอัน... โบ๊ทไม่นึกอยากได้เลยยกให้โต้งไป ทำเอาดรีมยืนยิ้มกรุ่มกริ่มอย่างเป็นสุข ส่วนทีและโจ... มันยังแย่งกันอยู่เลย!!!
.
.
เล่นเกมกันเสร็จแล้วแต่ร่างเล็กยังไม่กลับมา ทั้งห้าคนเลยไปยืนรอตรงริมทางเดินใกล้ๆ บูธ... ยืนรออยู่สักพักร่างเล็กก็เดินกลับมาพร้อมกับมิลค์เชครสแคนตาลูปสีเขียวอ่อนแก้วใหญ่ ร่างสูงเห็นก็อดที่จะถามไม่ได้...
“ไหนไม่กินไง เมื่อกี๊เอาให้กินไม่กิน”
“ก็ตอนนั้นมันกำลังกินอยู่ตั้งหลายอย่างนิ ทั้งไอ้ติมทั้งมิลค์เชค”
“แล้วไหนว่าปวดท้อง ยังจะกินของเย็นอีก”
“หายปวดแล้ว”
“จริงอะ”
“อือ” ร่างสูงจ้องตาร่างเล็กแต่ร่างเล็กก็หลบตาแล้วหันไปคุยกับทีและโจแทน... ไม่รู้อะไรยังไง แต่เขารู้สึกได้ว่ามันมีบางอย่างแปลกไป... อาจเป็นสายตาและท่าทางของต้าร์ที่ดูเฉยกับเขาจนผิดปกติ ตั้งแต่มาถึงพารากอนพวกเขาคุยกันได้ไม่ค่อยเยอะเท่าไร... ที่ร้านอาหารก็นั่งแยกโต๊ะกัน ยิ่งหลังจากมื้อเที่ยง ต้าร์ก็ยิ่งดูห่างๆ เขามากขึ้นชอบกล... หรือเขาจะคิดมากไปเอง เพราะว่าวันนี้มีทีกับโจมาด้วย การที่ต้าร์จะไปพูดคุยหรือเดินกับเพื่อนเขาบ้างก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก... งั้นหรือ
“งั้นไปกันเถอะ เริ่มร้อนแล้วอะ ยืนตากแดดกันอยู่เนี่ย” ดรีมออกปากชวน... ว่าแล้วโบ๊ทก็ทำตามความคุ้นเคย เขาพาดแขนไปบนไหล่ร่างเล็กแล้วรวบกอดคอก่อนจะออกเดิน แต่ร่างเล็กก็หันมาบอกเขาว่าจะไปเดินกับทีและโจโดยอ้างว่าแก้วมิลค์เชคอยู่ที่โจและกลัวว่าจะโดนสองคนนั้นเขมือบหมดจะอดกิน... ฟังขึ้นไหมละ?
ร่างสูงเริ่มอารมณ์ขุ่นยิ่งขึ้น เขาหุบยิ้มแล้วปล่อยแขนออกจากร่างเล็ก... ที่หงุดหงิดไม่ใช่เป็นเพราะว่าต้าร์จะไปเดินกับทีและโจ แต่เป็นเพราะว่าเขารู้สึกว่ามันมี “อะไร” มากกว่านั้น แต่ไอ้เปี๊ยกมันไม่ยอมพูด... อยากจะบอกตัวเองว่า “คิดไปเอง” แต่ความรู้สึกมันชัดเจนจนเกินไป... ชัดเจนว่าร่างเล็กพยายามหลบหลีกจากเขา... อารมณ์ยิ่งขุ่นยิ่งกว่าเดิมเมื่อต้าร์บอกเขาว่า “เดินกับโต้ง... และดรีมไปก่อนนะ”
.
.
.
ทั้งหกคนเดินกันไปจนเกือบจะถึงร้านเครื่องสำอางค์ที่เป็นที่หมายแล้ว แต่โบ๊ทยังไม่ได้ยินต้าร์พูดอะไรกับทีและโจเลยสักคำ... ไหนว่าจะไปคุยกับพวกนั้นไง แล้วทำไมถึงได้ยินแต่เสียงของสองคนนั้น... ส่วนตัวเขาเองก็เดินมาเงียบๆ เช่นกัน ปล่อยให้โต้งและดรีมพูดกันไป เขาไม่พูดอะไร มีแค่พยักหน้าบ้าง ยิ้มแห้งๆ กลับไปบ้างเวลาที่โต้งหันมาคุยด้วย... รู้สึกทะแม่งๆ
“ต้าร์” ร่างสูงหันไปเรียกร่างเล็กที่เดินตามมาพร้อมทีและโจ
“หือ”
“ปะ เล่นเกมกัน”
“เกมไรอะ”
“ก็เกมของพี่คนเมื่อกี๊ไง ที่เอ็งชวนเล่นแต่ดันชิ่งอะ”
“พี่โบ๊ทอยากเล่นอีกเหรอค่ะ ให้โต้งไปเล่นเป็นเพื่อนไหม เมื่อกี๊ก็เข้าขากันดีนี่ เข้าเป้าตั้งดอกนึงแนะ”
“ไม่เป็นไร... โต้ง ดรีม ทีและโจ เดินไปซื้อครีมก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวพี่จะเล่นเกมกับไอ้เปี๊ยกแปบนึง” ว่าแล้วก็ไม่รอคำตอบอะไรจากใคร เขาคว้าข้อมือเล็กแล้วจูงให้เดินไปด้วยกัน...
“เฮ้ยยยยย ให้โต้งไปเล่นแทนดิ ผมเล่นไม่เป็นนนนนนน” ต้าร์โวยวายเล็กๆ แต่โบ๊ทก็ไม่ฟัง...
.
.
ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร แต่ทีและโจมองดูโบ๊ทและต้าร์แล้วก็หันมายิ้มให้กันอย่างรู้กัน...
ส่วนดรีม... ต่อม Y ของเธอกระตุกอย่างแรง แรงจนเธอเป็นกังวล...
ทางด้านโต้ง... เขายืนหน้านิ่งมองคนที่เขาแอบปลื้มลากเพื่อนตัวเล็กของเขาไปแบบนั้นแล้วก็รู้สึกโหวงอยู่ลึกๆ...
.
.
.
โบ๊ทจูงกึ่งลากต้าร์มาจนถึงบูธเดิมที่เขาเล่นปาเป้าไปเมื่อครู่นี้ ทำเอาพนักงานประจำบูธดีใจดี๊ด๊าออกมาต้อนรับ
“เล่นอีกได้ไหมพี่ เพื่อนผมยังไม่ได้เล่น”
“ได้สิจ๊ะ น้องโบ๊ท เพื่อน้องโบ๊ทพี่ให้เล่นทั้งวันเลยก็ได้” พูดไปก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มร่างเล็กก็นึกขึ้นได้ว่าคนนี้แหละที่กอดคอกันกลม
“ใช่น้อง เล่นเลย กี่รอบก็ได้... แต่เล่นแค่ที่นี่พอนะ อย่าโดนพี่คนนี้หลอกไปเล่นต่อที่บ้านละ ฮ่าๆๆๆ”
“ว๊ายยยย เธอ ฉันเสียหายนะเนี่ย ไม่รู้น้องเขามองฉันเป็นกระเทยใจทรามหื่นกามร้อยเล่มเกวียนไปแล้วมั้งเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ พวกพี่นี่ฮากันดีนะคับ”
“ก็ขำๆ อะเนอะ กัดกันทั้งวันแหละ” หนักงานสาวเอ่ยพร้อมร้อยยิ้มกว้าง
“เพื่อนน้องพูดได้รึเปล่าอะน้องโบ๊ท” พนักงานชายหันไปเห็นต้าร์ที่ยืนหน้านิ่งปิดปากเงียบอยู่ข้างๆ
“โหยยยย พี่ ผมไม่ได้เป็นใบ้นะ” ต้าร์โวยเล็กๆ
“เอ้า ก็เห็นมายืนเงียบๆ... ชื่ออะไรจ๊ะ”
“ต้าร์คับ”
“เรียกมันว่าไอ้เปี๊ยกแสบก็ได้นะพี่... มันแสบ” ร่างสูงพูดไปแบบนั้น เลยต้องรับสายตาค้อนก้อนโตๆ จากร่างเล็กไปตามระเบียบ
“ฮ่าๆๆๆ น้องก็ไปว่าเพื่อน... เอาละ เสียเวลา มาเล่นเกมกันดีกว่า... แต่น้องโบ๊ทเล่นปาลูกดอกไปแล้ว คราวนี้พี่จะเปลี่ยนเกม”
“อ้าว เกมไรอะพี่”
“เอาง่ายๆ ถือว่าเป็นโปรโมชั่นพิเศษให้น้องโบ๊ทที่กลับมาเล่นเกมกับพี่อีก... คราวนี้พี่จะให้ทั้งสองคนทายว่าตอนนี้อีกฝ่ายใช้ผ้าปูที่นอนสีอะไร... น้องโต้งมากระซิบบอกพี่ก่อนว่าตอนนี้น้องโบ๊ทใช้ผ้าปูที่นอนสีอะไร ส่วนน้องต้าร์ก็ไปบอกเพื่อนพี่ แล้วพอทั้งสองทายว่าอีกฝ่ายใช้ผ้าปูที่นอนสีอะไร พี่กับเพื่อนก็จะเฉลยว่าถูกหรือผิด... ถ้าถูกทั้งสองคนก็รับรางวัลใหญ่ไปเลย” พนักงานชายหน้าขาวปากแดงอธิบายวิธีเล่นเกมใหม่ โบ๊ทกับต้าร์ฟังแล้วก็พยักหน้า รอยยิ้มกรุ่มกริ่มเริ่มปรากฎขึ้นโดยอัตโนมัติบนใบหน้าของชายหนุ่มทั้งสอง...
ว่าแล้วทั้งสองคนก็แยกกันไปกระซิบบอกคำตอบกับพนักงานประจำบูธทั้งสองคน... เขาจะรู้ไหมนะว่าคำถามนี้อาจจะยากสำหรับคนทั่วๆ ไป แต่กับสองคนนี้อะ มันเป็นคำถามที่ง่ายและใกล้ตัวมากกกกกกกกกกก
.
“เอาละ น้องต้าร์ ทายว่าน้องโบ๊ทใช้ผ้าปูที่นอนสีอะไรค่ะ” พนักงานชายเริ่มคำถาม
“สีน้ำตาลอ่อน เป็นลายจุดสีน้ำตาลเข้มคับ” ต้าร์ตอบได้โดยแทบไม่ต้องคิด
“ว๊ายยยยย ตอบไวมากและก็ถูกซะด้วย!!!”
“แล้วน้องโบ๊ทละ ทายว่าน้องต้าร์เขาใช้สีอะไร” พนักงานหญิงที่รู้คำตอบเอ่ยถามร่างสูง
“สีขาว เป็นลายสีน้ำเงินคับ” นี่ก็ตอบได้ไวแทบไม่ต้องคิด
“ปิ๊งป่อง ถูกต้องนะค๊าาาาา”
“แอร๊ยยยยส์ น้องๆ ค่ะ ทำไมทายถูกกันละ แถมรู้ซะละเอียดเลยว่ามีลายอะไรสีอะไร... ถามจริง อยู่บ้านเดียวกันปะเนี่ย”
“ป่าวพี่ แค่อยู่ห้องตรงข้ามกันเฉยๆ” ร่างเล็กรีบปฏิเสธเสียงสูง
“แต่ผมไปนอนห้องไอ้เปี๊ยกนี่ตลอดเลย ฮ่าๆๆๆ” ร่างสูงพูดไปแบบนั้น ทำเอาร่างเล็กร้องเฮือก ด้วยสายตาของพนักงานที่วิบวับๆ น่ากลัวพิลึก
“โอยยยยย พลาดแล้วละ พี่คิดว่าคำถามนี้ยากแล้วนะ มาเจอพวกน้องเข้าไปตอบได้ง่ายๆ กันแบบนี้เลยอะ... อะๆๆๆ เอาไป รางวัลใหญ่ ชุดเครื่องนอนจากโตโต้มูลค่า 5000 บาท...” พนักงานหญิงพูดแล้วเว้นเอาไว้ให้เพื่อนพนักงานชาย(?)ต่อ
“...ไร้รอยต่อ ทอเต็มผืน หลับเต็มตื่นกับชุดเครื่องนอนโตโต้ค๊าาาาา...”
“ขอบคุณค้าบบบ” ต้าร์รับมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“พี่ให้ได้แค่ชุดเดียวนะ งั้นก็เอาไปนอนด้วยกันก็แล้วกัน ไหนๆ ก็ชอบนอนด้วยกันอยู่แล้วนี่... ขอให้มีความสุขกับการนอนด้วยกันนะค๊าาาา”
“เฮ้ยยยยย พี่พูดล่อแหลมอะ” ร่างสูงร้องเสียงสูงแต่ก็ยื่นมือไปรับของรางวัลมา... อืมมมม เอ็งไม่ได้ปฏิเสธนะโบ๊ท
“ก็แล้วแต่จะคิด... โห๊ะ โห๊ะ โห๊ะ”
.
.
ร่างสูงกับร่างเล็กเดินเอาของรางวัลไปเก็บไว้ที่รถอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินไปสมทบกับคนที่เหลือ... ไอ้เจ้าต้าร์ก็ขี้โม้อวดว่าได้รางวัลใหญ่อย่างนั้นอย่างนี้ เป็นการทับถมเพื่อนสนิททั้งสองคนที่เล่นเกมแล้วไม่ได้รางวัลมา... แต่เอ๊ะ รู้สึกว่าโบ๊ทกับต้าร์ไม่ได้บอกนะว่าเกมที่เล่นไม่ใช่เกมปาเป้า... พวกเขาไม่ได้พูดเลยสักนิดว่าเกมที่เขาเล่นมานั้นมันง่ายแค่ไหน...
ทั้งหกคนเดินเล่นกันจนทั่วสยาม เจอของถูกใจบ้าง ไม่ถูกใจบ้าง... ต้าร์ดูอารมณ์สดใสขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมมาเดินข้างๆ โบ๊ทอยู่ดี มิหนำซ้ำยังชอบไล่ให้ไปเดินกับโต้งและดรีม เวลาเลือกเสื้อผ้าก็บอกว่าให้ไปถามโต้ง อ้างว่าโต้งตัวสูงหุ่นใกล้เคียงกัน น่าจะแนะนำได้ดีกว่า ทั้งๆ ที่ผ่านมาก็เป็นต้าร์ที่ช่วยโบ๊ทเลือกเสื้อผ้ามาตลอด...
แม้จนกระทั่งแยกย้ายกันกลับบ้านในตอนเย็น ไอ้เปี๊ยกที่ดูเหมือนจะอารมณ์สดใสกลับกลายเป็นเงียบลง พูดน้อยลง เอาแต่หันมองไปนอกหน้าต่าง ไม่ยอมมองหน้าเขา แถมยังไม่ยอมสบตาอีกต่างหาก... ทำให้โบ๊ทยิ่งแคลงใจว่ามีอะไรแปลกๆ แต่สงสัยตอนนี้ไปก็ไม่ได้คำตอบอยู่ดี เลยได้แต่ปล่อยไปก่อนและบอกตัวเองว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”.
.
.
------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
โบ๊ทกับต้าร์แยกตัวออกมาจากกลุ่มหลังจากที่บอกลาแยกย้ายกันเรียบร้อย... ใครมากับใครก็กลับกับคนนั้นไปตามระเบียบ
“คุณโบ๊ท รถจอดอยู่ประตูนี้ไม่ใช่เหรอ” เมื่อเห็นว่าร่างสูงที่เดินมาด้วยกันนั้นจะเลี้ยวไปอีกทางที่ไม่ใช่ทางออกที่จอดรถก็เอ่ยปากทัก
“ว่าจะไปซุปเปอร์สักหน่อยอะ เอ็งจะซื้ออะไรรึเปล่า”
“อืมมมม ไม่มีนะ”
“งั้นรอนี่แหละ เดี๋ยวมา”
“อ้าว จะไปคนเดียวเหรอ”
“ซื้อนิดๆ หน่อยๆ อะ รอนี่ก็ได้ แปบเดียว”
“โอเค๊ รอนี่ก็ได้” ว่าแล้ว ร่างสูงแยกตัวออกไปอีกทาง
.
.
10 นาทีผ่านไป
.
.
ต้าร์นั่งรออยู่สักพักโบ๊ทก็กลับมาพร้อมกับถุงของหนึ่งถุงในมือ
“อะ เอาไป” เมื่อมาถึง ร่างสูงก็ยื่นถุงของให้ร่างเล็กที่นั่งทำหน้างง
“อะไรอะ... เฮ้ยยยย คาลพีโก้!!!” รับถุงมาแล้วก็เปิดดูจึงเห็นว่ามีเครื่องดื่มยี่ห้อโปรดอยู่หนึ่งแพ็ค
“ไม่ได้ซื้อให้กินคนเดียวนะเว้ย”
“ไม่รู้แหละ ถ้าช้าก็อด ฮ่าๆๆๆ”
หึ... ไอ้เปี๊ยกเอ้ยยยย เอ็งจะรู้ตัวไหมนะว่าที่โบ๊ทเขาซื้อมา เขาตั้งใจจะซื้อให้เอ็งอยู่แล้ว... ไอ้แสบ ไอ้เบี๊อก!!!------------------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
ตอนนี้ยาวอีกแล้ว นี่คืออีกครึ่งหนึ่งของตอนที่ 20 นะเนี่ย แต่ว่ามันยาวมากเลยแยกบทมาซะเลย 
@iforgive ผมก็รู้สึกว่าดรีมนี่่ขัดใจชะมัดเลย 
@pim_onelove ดรีมเขารักเพื่อนนะ 
@คราส ดีใจที่มีคนรู้สึกแบบนี้อะ เพราะว่าผมเองก็ "พยายาม" ที่จะซอดแทรกอารมณ์แบบนั้นเข้าไปตลอดนะ แต่ไม่รู้ว่าคนอ่านจะรู้สึกไหม พอคราสบอกว่ารู้สึก ผมก็ดีใจมากๆ เลย 
ส่วนไอ้เปี๊ยก ก็คงแสบไม่ออกไปอีกสักพักนะ 
@RGB.__ รอไปอีกสักพักเนอะ จะได้เห็นบทที่สดใสกว่านี้ ช่วงนี้ก็...
@greensnake ต้าร์มันมึน เรื่องแบบนี้ต้องโดนหนักๆ ถึงจะรู้สึก 
@KURATA ตอนแรกที่อ่านคอมเม้นท์ก็เออออห่อหมกไปด้วยละนะ แต่พออ่านดีๆ เอ๊ะ พูดว่า "โต้ง-ต้าร์" นี่หว่า 
ส่วนไอ้ต้าร์อึนเนี่ย คงอีกสักพักแหละนะกว่าจะกลับมาซ่าได้อีก
@คุณกัน เหมือนจะมีตอนที่ยาวกว่านี้นะ แบบว่าโพสแล้วมันบอกว่าคำเกินลิมิตเลยอะ ก็เลยต้องตัดคำบางคำออกเพื่อยัดให้ทั้งบทอยู่ในโพสเดียวกัน 
(ปล. ตอนนี้ก็ยาวไม่แพ้ตอนที่แล้วนะ)
@princegolf แหม่ๆ เชียร์ทั้งโต้งและต้าร์ แบบนี้โบ๊ทก็แย่สิ 
@Sky ขอบคุณค้าบบบบบ 
@BeeRY ก็อย่างว่าเนอะ นี่มันนิยาย sitcom จะให้สาววายแรงน้อยหน้าคนอื่นก็คงไม่งาม
@imonkey mc ผมเองก็รู้สึกอึนๆ นะเวลาเขียนนิยายช่วงนี้ ชักอยากจะตัดบทให้มันถึงช่วงสดใสๆ ไวๆ แล้วสิ 
@sakurai ขอบคุณครับ ยังไงก็ขอต้อนรับนะครับ ชนกลุ่มน้อยยินดีต้อนรับ 
@malula โต้งมันมือใหม่หัดจีบ ก็ต้องให้เวลาเขาหน่อยเนอะ 
@greensnake ไม่ผอมหรอก ถึงจะรู้สึกว่าไม่อร่อย แต่ก็กินหมดจานนะเออ (มันงก!! 
)
ชนกลุ่มน้อยก็ +1 กันไปตามระเบียบ
บทนี้ผมจัดมาเต็มครบทั้งบทและโบนัสแล้ว เพราะฉะนั้น เจอกันบทหน้านะครับ 
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 648958 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก