LOVE HIGH STORY – 26 – Save Me | ช่วยผมทีในห้อง 707...
.
.
กีต้าร์นั่งเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ที่โซฟาโดยมีทีและโจยืนประกบซ้ายขวาด้วยใบหน้าจริงจังและสายตารีดเค้น... บรรยากาศอึมครึม แลดูกดดันมากสำหรับร่างเล็ก อยากจะหนีกลับห้องแล้วล็อคขังตัวเองอยู่ในนั้น แต่พอจะลุกขึ้นยืนก็โดนไอ้คู่รัก-ยมมันกดไหล่ไว้ให้นั่งลงเช่นเดิม... คิดอยู่ในใจว่า
“หากหนีไปได้นะ ไอ้ทีไอ้โจ... พวกมึงอย่าหวังว่าจะได้เข้าห้องกู!!”.
เกิดอะไรขึ้น?... อืมมมม ย้อนกลับไปเมื่อสัก 10 นาที 34 วินาทีก่อนหน้านี้...
.
หลังจากที่ทีและโจได้ยินเสียงโวยวายออกมาจากห้อง 707 และลองเอาหูแนบฟังดูแล้วจนมั่นใจว่าใช่เสียงเพื่อนของเขาแน่ๆ ความอยากรู้ความสงสัยก็พุ่งเข้ากระแสเลือดจนสั่งให้มือเคาะประตูรัวๆ...
ปึง ปึง ปึง ปึง ปึง...
เสียงโวยวายภายในห้องหยุดลง... เงียบฉี่...
เมื่อเสียงเงียบลง ทีและโจก็หยุดเคาะแล้วยืนรอให้ใครสักคนออกมาเปิดประตู แต่ความอยากรู้อยากเห็นมันรุนแรงเกินกว่าจะรอแม้เพียงอึดใจได้ ว่าแล้วก็ช่วยกันระดมเคาะประตู...
ปึง ปึง ปึง ปึง ปึง...
“มาแล้วโว้ยยยยยยย” เสียงเพื่อนต้าร์ของพวกเขาดังออกมาด้านหลังบานประตูก่อนที่มันจะเปิดออก
“กว่าจะเปิดได้นะมึง” ทีบ่นแล้วเอานิ้วจิ้มไปบนหน้าผากร่างเล็ก ทำเอาร่างเล็กหัวเอนไปด้านหลังตามแรงจิ้ม
“แล้ว... พวกมึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่ห้องนี้” ร่างเล็กนึกสงสัย ก็เมื่อกี๊ที่คุยโทรศัพท์กัน เขาก็ไม่ได้บอกว่าอยู่ห้องนี้สักหน่อย
“พวกกูได้ยินเสียงหมาหอนวะ” โจตอบพลางยักคิ้วข้างเดียวก่อนจะดันทีให้เดินเข้าห้องไป
“เสียงหมาไรวะ”
“นั่นแหละที่พวกกูอยากรู้ หึหึหึ”
.
.
ว่าแล้วทีและโจก็จัดการลากแขนเพื่อนร่างเล็กให้ไปนั่งแหมะลงที่โซฟาก่อนจะยิงคำถามราวกับตำรวจสอบปากคำผู้ต้องหา
“พี่โบ๊ทละ?” ผู้กองทียืนกอดอกหันหน้าเข้าหาผู้ต้องหากีต้าร์แล้วเริ่มสอบ
“อยู่ในห้องนอน” ร่างเล็กตอบด้วยสีหน้าที่ยังงงๆ ว่า... พวกมึงต้องการอะไรจากกู?
“เมื่อคืนมึงนอนห้องนี้?” โจสวมมาดตำรวจสอบสวนกล่าวเสียงเข้ม
“เออดิ... โอ้ยยย ตีกูไมวะ” ต้าร์ถามพลางลูบแขนตัวเอง ตีมาได้ มือควายๆ กันทั้งนั้น
“พูดเพราะๆ” โจยังคงเสียงเข้ม
“เออครับ... โอ้ยยยย เชี่ย... โอ้ยยยยย เชี่ยครับ!!... โอ้ยยยย... เฮ้ย! พวกมึงเล่นไรกันเนี่ย!!”
“ฮ่าๆๆๆ มึงแม่งฮาวะต้าร์” ทีหลุดหัวเราะให้กับท่าทางของเพื่อน
“ไอ้สลัด... โอ้ย!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ กูขออีกทีดิ” โจเอ้ยยย มันต้องขอก่อนแล้วค่อยตีเขาไม่ใช่เหรอนาย
“เชี่ย แกล้งกูกันแต่เช้า... มาเช้าแล้วยังจะมาแกล้งกูอีก” ต้าร์บ่นพลางตั้งท่าจะลุกขึ้นยืนแต่ก็โดนทีและโจพร้อมใจกันกดไหล่ไว้ไม่ให้ลุก ทำเอาต้าร์ต้องเงยหน้ามองเพื่อนๆ ด้วยเครื่องหมายคำถามอันเบ่อเร่อบนใบหน้า
“มึงจะไปไหน” โจเอ่ยถาม
“กูจะกลับห้อง”
“ไม่ได้ มึงต้องตอบคำถามพวกกูก่อน ห้ามหนี”
“กูไม่ได้หนี พวกมึงก็ไปห้องกูด้วย ห้องนี้มันห้องไอ้คุณโบ๊ท”
“ยัง กูต้องสอบมึง ณ จุดเกิดเหตุ”
“อ้าวเฮ้ย กูจะกลับห้องก็ไม่ได้เหรอวะ”
“กลับได้ แต่ยังไม่ให้กลับ”
“พวกมึงต้องการอะไรจากกูอีกกกกกกกกก”
“หึหึหึ... เมื่อกี๊พวกกูได้ยินเสียงมึงกรี๊ดซะลั่นบ้าน”
“กรี๊ดป๊ะมึงดิ... โอ้ยยย ไอ้เชี่ยที หยุดตีกูได้แล้ว!!”
“พวกกูอยากรู้ว่ามึงเป็นอะไร.... พี่โบ๊ททำอะไรมึง”
“เฮ้ย ไม่ได้ทำอะไร พวกมึงคิดห่าไรกันเนี่ย” ต้าร์ตอบสีหน้าปกติ ปฏิกริยาตอบสนองต่อคำถามรวดเร็ว...
“ถ้าพี่โบ๊ทไม่ได้ทำ แล้วมึงเป็นอะไรถึงโวยวายซะลั่นเชียว” ทีถามพร้อมสายตาที่รีดเค้น
“หรือมึงทำอะไรพี่โบ๊ท” โจพูดทีเล่นทีจริง แต่ปฏิกริยาตอบสนองจากร่างเล็กกลับเกินกว่าที่คาดไว้...
“เฮือก!” ร่างเล็กดูตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยังพยายามเก็บอาการ เหล่ตามองเพื่อนทั้งสองสลับกันไปมาก่อนจะเสตามองลงพื้น... ชัดเลย ไอ้เปี๊ยกมีพิรุธ
“มึงทำอะไรพี่โบ๊ท” ทีเห็นท่าทางของเพื่อนแล้วก็คิดว่านี่แหละประเด็นหลัก
“...เปล่าทำ” ร่างเล็กตอบเสียงเบา สีหน้าแสดงถึงความกังวลออกมาอย่างเก็บไม่อยู่... จะให้ตอบว่ายังไง? จะให้บอกไปว่าไปนอนกอดกับไอ้คุณโบ๊ทเนี่ยนะ? เฮ้ยยยย ไม่ได้!!
“แล้วมึงหน้าแดงทำไม”
“กูไม่ได้หน้าแดงนะ!”
“ก็แดงอยู่เห็นๆ... มึงว่าแดงไหมวะโจ”
“เออ แดงดิ เมื่อกี๊ยังขาวๆ อยู่เลย”
“มึง ทำ อะ ไร พี่ โบ๊ท” ทีกล่าวย้ำทีละคำให้ได้ยินชัดๆ
“เชี่ย ไม่ได้ทำ... เขานอนอยู่นะมึง เบาๆ หน่อย”
“พวกกูอะเบา มีแต่มึงอะไอ้ขี้โวยวาย”
“กูไม่ได้โวยวาย”
“อย่ามาเบี่ยงประเด็น... มึงตอบมาเลยว่ามึงทำอะไรพี่โบ๊ท”
“กูบอกว่า กู ไม่ ได้ ทำ”
“จะตอบดีๆ... หรือจะให้กูไปถามพี่โบ๊ทเอง”
“กูไม่ได้ทำอะไรรรรร”
“ได้ งั้นกูไปถามเอง” ทีพูดแล้วตั้งท่าออกเดิน
“เฮ้ยมึงอย่า” ต้าร์ออกปากห้ามพลางพุ่งตัวจะเข้าไปรั้งตัวเพื่อน แต่...
“มึงจะไปไหน ฮ่ะ ฮ่า” โจรวบตัวร่างเล็กเอาไว้ไม่ให้ลุกออกจากโซฟา
“มึงอย่านะ ไอ้ที กูตอบเอง กูตอบเอง กูตอบเอง” ต้าร์ยอมจำนนทั้งๆ ที่ยังดิ้นกระแด่วอยู่ในพันธนาการของโจ ทำเอาทีหันมายิ้มอย่างพออกพอใจ...
“งั้นมึงตอบมา”
.
และนั่นแหละ คือที่มาที่ไปของสภาพไอ้เปี๊ยก ณ ปัจจุบัน...
.
.
.
ร่างเล็กนั่งก้มหน้านิ่ง พยายามใช้สมองประมวลผลคำตอบที่ดีที่สุดออกมาให้ทีและโจ...
จะให้ผมพูดยังไงดีละ จะให้บอกออกไปว่า “กูนอนกอดไอ้คุณโบ๊ททั้งคืนเลย” แบบนี้อะเหรอ เฮ้ยยยยย ไม่เอานะ ผมไม่ได้ตั้งใจกอดจริงๆ... เอาไงดี หรือจะบอกพวกมันไปว่าผมนอนตกเตียงเลยตื่นมาโวยวาย? อืมมมม มันดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลเลยเนอะ... หรือ... ผมโดนไอ้คุณโบ๊ทถีบจนตกเตียงเลยโวยวาย? อืมมมมม อันนี้น่าสน... แต่ถ้าพวกมันไม่เชื่อแล้วไปถามไอ้คุณโบ๊ทละ ผมก็แย่สิ นอกจากจะโดนไอ้คุณโบ๊ทถีบเข้าจริงๆ แล้วยังมีสิทธิ์โดนไอ้ทีกับไอ้โจรุมกระทืบเอาได้ ฮืออออออออ.... ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดี... หรือจะยืดอกรับกันแมนๆ ไปเลย? แต่ถ้าบอกออกไปแล้วผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ผู้ชายที่ไหนเขานอนกอดกันกลมดิ๊กซะขนาดนั้นกันละ เพื่อนๆ มันจะยิ่งเข้าใจผิดไปกันใหญ่ อ๊ากกกกกก “ไอ้ต้าร์ รีบตอบมาเร็วๆ” โจหน้าเข้มออกปากเร่งเพื่อนร่างเล็ก
“พวกมึงไม่เมื่อยแก้มกันบ้างเหรอ” ต้าร์เงยหน้าไปทีไรก็เห็นเพื่อนตีหน้าเคร่งใส่เลยแอบแหย่แอบแซวเพื่อนไปสักหน่อย เผื่อมันจะเขวเปลี่ยนประเด็นกันบ้าง
“ไม่เมื่อยเว้ย” ทีตอบรวบๆ
“พวกมึงไม่เมื่อยขากันบ้างเหรอ ยืนนานแล้วนะ”
“ไม่” โจตอบสั้นๆ
“พวกมึงไม่คิดจะเมื่อยกันบ้างเลยเหรอ”
“ไม่!” คราวนี้ทีกับโจพร้อมใจกันประสานเสียงตอบชัดเจน
“อุ้ยยยย...”
“ถ้ามึงไม่อยากให้พวกกูเมื่อยก็รีบๆ ตอบมาซะดีๆ...” ทีพูดพลางชี้นิ้วใส่ต้าร์เป็นเชิงสั่ง
“...มึง ทำ อะ ไร พี่ โบ๊ท” โจต่อประโยคของทีอย่างช้าๆ ชัดๆ
“กู... กู...”
“มึงจะปล้ำพี่โบ๊ท?” ทีเห็น้าร์อ้ำอึ้งก็เลยตอบแทนซะเลย
“เฮ้ยยยย ก็เหี้ยแล้ว!”
.
.
จากนั้นเสียงโวยวายของผู้ชายสามคนก็เริ่มขึ้น... ส่วนร่างสูงที่ยังคงอยู่ในห้องนอนก็ยืนแอบดูรุ่นน้องทั้งสามคนมาได้สักพักใหญ่ๆ เขายิ้มและนึกขำให้กับท่าทางมีพิรุธของร่างเล็ก... นึกอยากรู้ว่าไอ้เปี๊ยกจะเอาตัวรอดยังไง โดนประกบซะขนาดนั้น นานๆ ทีจะเห็นมันจนมุมขนาดนี้นะเนี่ย เลยขอยืนดูนานๆ หน่อย... อย่างว่าแหละ ไอ้เปี๊ยกมันเก็บพิรุธไม่เคยอยู่เพราะทุกอย่างมันจะออกมาทางสีหน้าทั้งหมด... ถ้าจะโกหกก็ดูง่ายๆ ได้เลย เพราะไม่เนียน...
ยืนหลบอยู่หลังบานประตู แอบดูรุ่นน้องทั้งสามคนเถียงกันอยู่สักพักก็ชักจะเห็นวี่แววว่าเรื่องจะไม่จบลงง่ายๆ... ไอ้เปี๊ยกยังเฉไฉ ทีกับโจก็ยังคงไล่บี้ไม่เลิกรา... เมื่อสถานการณ์เริ่มไม่ตื่นเต้น ร่างสูงก็จะกลับไปทิ้งตัวลงนอนสบายๆ บนเตียงเช่นเดิม แต่แล้วก็พลันได้ยินประโยคหักมุมดังขึ้นมาจากปากของทีจนต้องกลับไปแอบส่องเหมือนเดิม
“มึงแม่ง ลีลาอยู่นั่นอะ กูไม่ถามมึงละ... กูจะไปถามพี่โบ๊ท”
แน่นอน ต่อจากนั้นก็เห็นเสียงโวยวายของร่างเล็ก... ถ้าเงียบแล้วยอมให้เพื่อนเดินเข้ามาถามเขาตรงๆ เลยสิแปลก อย่างไอ้เปี๊ยกต้องโวยวายบ่ายเบี่ยงเข้าไว้... ทีจะเดินมา ไอ้ต้าร์ก็รั้งไว้ ถึงจะมีโจคอยขัดแข้งขัดขาแต่ไอ้เจ้าต้าร์ก็สู้สุดใจ ทำเอาทีเดินออกมาจากตรงนั้นไม่ได้ง่ายๆ เพราะมีร่างเล็กอิรุงตุงนังอยู่... เห็นเช่นนั้นโบ๊ทก็เลยอยากเพิ่มความสนุกให้กับทั้งสามคนสักหน่อย ว่าแล้วก็เลยแกล้งเดินหาวปากกว้างออกมาจากห้องนอน ทำทีว่าเพิ่งตื่นนอน...
“พี่โบ๊ท!” โจเห็นร่างสูงเดินหาวออกมาจากห้องนอนก็เรียกทักขึ้นมาทันที... ทำเอาต้าร์ร้อง “เฮือก!”... ส่วนไอ้เจ้าทีก็ดี๊ด๊า มองหน้าไอ้เปี๊ยกด้วยสายตาที่เหนือกว่า... ส่วนร่างสูงก็แกล้งทำเป็นแปลกใจที่เห็นทั้งสามคนอยู่ในห้องนั่งเล่น
“ไอ้เปี๊ยก มาอยู่นี่เอง นึกว่าหายไปไหน... เอ้า แล้วทีกับโจมาได้ไงเนี่ย” เนียนเรียกพ่ออะไอ้โบ๊ท
“ผมมาเล่นอะพี่ ไม่ได้มานานแล้ว แต่มาเจอไอ้เปี๊ยกจากห้องพี่เนี่ย” ทีพูดทั้งๆ ที่แขนยังอิรุงตุงนังกับแขนของต้าร์อยู่
“เออ งั้นพวกมึงก็ตามสบายนะ เดี๋ยวพี่อาบน้ำก่อน” ว่าแล้วก็แกล้งเดินหันหลังกลับเพื่อเร่งปฏิกริยาจากทีและโจ
“เดี๋ยวพี่” นั่นไง เห็นผลทันตาแบบไม่ต้องกินยาทันใจ
“หืม?”
“ผมขอถามหน่อยดิ”
“อย่านะมึง!! ไอ้เชี่ยที” ไอ้เปี๊ยกกล่าวแทรกเสียงสูง
“ไอ้โจ... ปิดปากมัน” ทีออกปากสั่งให้เพื่อนสนิทปิดปากร่างเล็ก ซึ่งก็ทำได้ง่ายๆ เพราะว่ามือทั้งสองข้างของต้าร์ยังติดพันอยู่กับมือของที ส่วนตัวก็โดนโจล็อคไว้ด้วยขา... ถึงกระนั้นก็ยังจะพยายามดิ้นและโวยวายอยู่ในลำคอ
“ถามอะไร” โบ๊ทนี่ก็เนียนได้อีก ตีหน้าซื่อเชียว
“ผมได้ยินเสียงไอ้ต้าร์มันโวยวายดังลั่นห้องตอนที่พวกผมยืนรออยู่หน้าห้องอะพี่ ผมเลยอยากรู้ว่าไอ้ต้าร์มันเป็นอะไร ใครทำอะไรมัน หรือมันทำอะไรใคร”
“อ้อ...” ร่างสูงพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ พลางมองไปยังร่างเล็กที่มองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน... ช่วยผมที... จะว่าไปหากนี่ไม่ใช่นิยายปัญญาอ่อน มันก็จะดูเหมือนฉากในละครที่มีอาชญากรค้ามนุษย์โดยมีต้าร์เป็นเหยื่อ... ทีและโจเป็นมาเฟีย... และมีโบ๊ทที่ยังดูไม่ออกว่าเป็นลูกค้าของมาเฟียหรือเป็นตำรวจที่มาช่วยเหยื่อจากเงื้อมมืออาชญากรกันแน่
“เร็วดิพี่ ผมอยากรู้... มันทำอะไรพี่” โจเร่งรุ่นพี่ร่างสูงให้รับตอบ
“ก็ไม่มีอะไรมาก... ไอ้เปี๊ยกมัน... ไม่ได้ทำอะไรพี่หรอก”
“จริงอะ... เฮ้ย เชี่ย” ทีและโจมัวแต่สนใจคำตอบของโบ๊ทจนเปิดช่องว่างให้ต้าร์สะบัดหลุด เมื่อพ้นเงื้อมมือของทีและโจได้ ต้าร์ก็วิ่งปรู๊ดไปยืนข้างๆ โบ๊ท... ประมาณว่านี่แหละ พรรคพวกของกู...
“มันไม่ได้ทำอะไรพี่จริงๆ...” โบ๊ทตอบย้ำด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ และรอยยิ้มบางๆ ทำเอาทีและโจผิดหวังจนหน้าเซ็ง... ส่วนร่างเล็กนะเหรอ... นี่เป็นครั้งแรกที่ต้าร์มองโบ๊ทด้วยสายตาชื่นชม เป็นครั้งแรกที่เห็นว่าโบ๊ทก็เป็นคนดีศรีสังคม เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าโบ๊ทช่วยเขาเอาไว้... ปลาบปลื้ม
แต่...
.
.
“พี่ก็แค่นอนกอดกันทั้งคืน แล้วไอ้เปี๊ยกมันเขินตอนตื่น ก็เลยโวยวายกลบเกลื่อน... ก็แค่นั้นเอง” โบ๊ทพูดเสียงเรียบ รอยยิ้มยังคงมีประดับหน้าไม่จางหาย แต่คำพูดที่ออกมาทำเอาคนฟังตกใจวิญญาณแทบหลุดออกจากร่างกันทั่วหน้า โดยเฉพาะต้าร์ที่ยืนอ้าปากค้างจ้องร่างสูงอยู่ข้างๆ... ปฏิกริยาของรุ่นน้องทั้งสามคนเป็นที่น่าพอใจมากสำหรับร่างสูง... ยินปืนนัดเดียว ได้เกรียนมาสามคน...
“งั้นพวกมึงก็ตามสบายนะที-โจ
พวกพี่ขอไปอาบน้ำก่อนนะ” ว่าแล้วก็โอบไหล่ร่างเล็กที่ยังอยู่ในอาการช็อกค้างเดินเข้าห้องนอนไป
.
.
ร่างเล็กเดินตามร่างสูงเข้าห้องไปอย่างไม่มีสติ... กว่าจะนึกขึ้นได้อีกทีก็อยู่ในห้องน้ำพร้อมกับร่างสูงซะแล้ว...
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงร่างเล็กโวยวายดังออกมาจากห้องน้ำ ทำเอาทีและโจคืนสติก่อนจะมองหน้ากันด้วยสีหน้าที่ยังคงแสดงถึงความตกใจไม่หาย... ทั้งคู่มองประตูห้องนอนของโบ๊ทแล้วหันมาพยักหน้าให้กันก่อนจะเดินไปเอาหูแนบแอบฟังอีกครั้ง... สิ่งที่เขาได้ยินก็เป็นเสียงหัวเราะอารมณ์ดีของรุ่นพี่ร่างสูงกับเสียงโวยวายของเพื่อนร่างเล็กที่ตะโกนสุดเสียงว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”.
.
.
--------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์]
ในห้องน้ำ... ร่างเล็กโวยวายหาคำด่าสารพัดที่จะคิดได้ออกมาพ่นใส่ร่างสูงที่เอาแต่ยืนหัวเราะอย่างสนุกในอารมณ์ที่ได้แกล้งร่างเล็กจนเหวอค้างอยู่นานสองนานแถมยังลากเข้ามาในห้องน้ำด้วยกันอีกต่างหาก พอจะเปิดประตูออกจากห้องน้ำ ร่างสูงก็เอาเท้ายันประตูไว้ไม่ให้เปิดได้... ยิ่งกีต้าร์โวยวายลุกลี้ลุกลนเท่าไร โบ๊ทก็ยิ่งรู้สึกสนุกขึ้นเท่านั้น...
กีต้าร์: เปิด ประ ตู เดี๋ยว นี้!
โบ๊ท: ไม่ เปิด
กีต้าร์: เปิดดิ จะลากเข้ามาด้วยทำไมละ
โบ๊ท: ก็ลากให้เข้ามาอาบน้ำไง
กีต้าร์: ตลกนะเรา!!
โบ๊ท: ฮ่าๆๆๆๆ แกล้งเอ็งนี่มันสนุกจริงๆ วะต้าร์
กีต้าร์: หึ! แม่ง ใครๆ ก็รังแก เซ็งโว้ยยยยย
โบ๊ท: โอ๋ โอ๋ มามะ เดี๋ยวปลอบขวัญ (//อ้าแขนเตรียมกอด)
กีต้าร์: ไม่จำเป็น!!!
โบ๊ท: ฮ่าๆๆๆๆๆๆ (//ถอดเสื้อ)
กีต้าร์: เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว
โบ๊ท: ไร?
กีต้าร์: ถอดเสื้อทำไม
โบ๊ท: จะอาบน้ำ จะให้ใส่เสื้ออาบรึไง ห๊ะ?
กีต้าร์: จะไม่ใส่ หรือจะใส่ หรือจะใส่หลายๆ ตัวก็แล้วแต่คุณสิ แต่ขอผมออกไปก่อนได้ไหมมมมมมมม พลีสสสสสสส
โบ๊ท: แหม่ จะอายอะไร อาบด้วยกันไปเลย
กีต้าร์: เฮ้ย ไม่เอา (//เอามือกุมเป้า)
โบ๊ท: อายไร เห็นกันหมดแล้ว
กีต้าร์: เฮ้ย อย่ามั่วๆ เดี๋ยวฟ้าผ่าละชิหายเลยนะ
โบ๊ท: ฮ่าๆๆๆๆ มาๆ (//ยื่นมือเข้าหาต้าร์ช้าๆ)
กีต้าร์: ไม่!!!!
โบ๊ท: (//เบี่ยงมือไปคว้าแปรงสีฟัน)... ไม่อะไร โบ๊ทจะแปรงฟัน
กีต้าร์: อ้าว... ก็ นึกว่าจะมาทำอะไรนิ
โบ๊ท: ทำไรเอ็งเนี่ยนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้เกรียนเอ้ยยยย ไปๆ แปรงฟัน
กีต้าร์: แปรงพร้อมกันเนี่ยนะ
โบ๊ท: ก็เออดิ จะได้ไม่เสียเวลา
กีต้าร์: อือ... ก็ได้... แต่ถ้าอาบน้ำ ไม่อาบพร้อมกันนะ
โบ๊ท: ฮ่าๆๆๆๆๆ อันนั้นมันก็อยู่ที่ว่าเอ็งจะออกจากห้องน้ำนี้ได้รึเปล่า
กีต้าร์: เฮ้ยยยยยยย
โบ๊ท: ฮ่าๆๆๆๆๆ
ภาพสุดท้ายก็เลยกลายเป็นชายหนุ่มร่างเล็กกับร่างสูงยืนแปรงฟันคู่กันอยู่หน้ากระจกที่อ่างล้างหน้าโดยมีสายตาของร่างเล็กที่คอยเหล่ร่างสูงด้วยความระแวงตลอดเวลา มือข้างขวาถือแปรง ส่วนมือซ้ายก็จับขอบกางเกงบ๊อกเซอร์ไว้ซะแน่นเชียว--------------------------------------------------
FlapJack's Corner:
ตอนแรกกะไว้ว่าจะข้ามฉากนี้แล้วตัดไปที่ฉากในมหาวิทยาลัยในวันถัดไปเลย (ในเรื่อง ณ ตอนนี้เป็นวันจันทร์ซึ่งพวกต้าร์ไม่มีเรียน) แต่ว่าคิดไปคิดมาก็กลัวจะสงสัยกันว่าทีกับโจมาแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ก็เลยหยิบเอาเหตุการณ์เล็กๆ ตรงนี้มาเล่าให้ฟังกันนะ... อืมมมม นับว่าเป็นบทที่ชิลนะ(ใช่ไหม?) เพราะไม่มีโต้งกับดรีมเข้ามาเกี่ยว คงจะทำให้แม่ยกพ่อยก "โบ๊ท-ต้าร์" ยิ้มออกกันไปอีกบท... หวังว่านะ 
@malula ผมก็ลองนึกดูแล้ว มันดูน่ากลัวๆ เหมือนกันนะ 
@aoommy "ตกร่องปล่องชิ้น" 
@greensnake "อยากเห็นหน้าทีกับโจ เวลาเจ้าเปี๊ยกเปิดประตู" >>> ผมว่าตอนแรกเป็นแบบ 
แต่แค่แปบเดียวก็เป็นแบบ 
นะ ฮ่าๆๆๆๆ
@imonkey mc กอดคืน 
@yeyong ประมาณนั้น 
@BeeRY ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่าคุณคือชนกลุ่มน้อยที่หื่นอย่างโจ้งแจ้งที่สุด 
(ปล. ผมชอบโดนจิ้มบวกนะ อย่าคิดลึก 
)
@KURATA ท่าทางจะอุ่นอยู่นะ เห็นกอดซะแน่นเชียว 
@RGB.__ ถ้าไม่เต้นก็... 
@ChCh13 คนเราก็อยาก "มี" หมอนข้างบ้างสิ ไม่ใช่อยาก "เป็น" หมอนข้างไปตลอด... นึกสภาพต้าร์เป็นหมอนข้าง >>>
@ooopimmyooo ต้าร์เขาก็ยั่วอยู่ทุกวันแหละ... ยั่วโมโหอะ 
@JingJing ขอบคุณครับ ยังไงก็รักษาสุขภาพเช่นกันนะครับ 
@iforgive อุตส่าห์ไม่เขียนถึงตั้ง 2-3 ตอนแล้วนะ 
@sakurai ตอนนี้มีพัฒนาการแล้ว ต่อไปก็เป็น "ศรีนครินทร์" แน่ๆ เลย 
(มุขฟาย 
)
@pim_onelove "แอนตาซิลแจก 2 หมื่น เย้ยยยยยย ไม่ใช่ล่ะ ผิดเวทีๆ" ถึงจะผิดเวที แต่ ณ จุดนี้ให้ก็เอานะครับ 
@wijii "ปรากฎว่า คุณโบ๊ทกะต้าร์ ตื่นมาเสื้อผ้าไม่ใส่" >>> เอิ่ม เรียนเชิญไปนั่งข้างๆ คุณ BeeRY เลยนะครับ 
@princegolf ถ้้าละเมอบ่อยๆ เกรงว่าไอ้เจ้าโบ๊ทจะหน้าโทรมเพราะนอนไม่หลับนะ 
@คราส ช่างสังเกตนะเรา 
@kururu เหมือนจะมาใหม่ ไม่รู้แหละ กอดต้อนรับไว้ก่อน
+1 กันไปตอบแทนน้ำใจที่อ่านแล้วเม้นท์กันนะครับ เป็นยาชูกำลังชั้นดีเลยละ
วันนี้วันศุกร์ก็ขอให้ทุกคนมีความสุขนะครับ ใครจะออกไปทานข้าวไปดื่มกับเพื่อนก็ขอให้เดินทางกลับบ้านอย่างปลอดภัยนะครับ ดูแลตัวเองกันด้วย อากาศเปลี่ยนเดี๋ยวจะไม่สบายกันซะได้
เอาละ วันนี้ผมก็ขอชะแว้บไปก่อน ไว้เจอกันตอนต่อไปนะครับ 
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 648992 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก