LOVE HIGH STORY – 31 – A Heart (That's Already Stolen) | หนึ่งใจ (ที่มีคนคว้าไปก่อนแล้ว) ร่างสูง ร่างเล็ก และร่างโปร่ง เดินอยู่ในห้างสรรพสินค้าหลังจากที่ยัดพิซซ่าและผองเพื่อน(?)ลงกระเพาะกันจนแน่น... ร่างเล็กเดินนำหน้า ปล่อยให้เพื่อนและรุ่นพี่คนสนิทเดินคุยกันไปเรื่อยเปื่อย แต่ก็ไม่วายแอบฟังด้วยความที่ห้ามตัวเองไม่ให้สอดรู้สอดเห็นว่าโต้งชวนโบ๊ทคุยเรื่องอะไรยังไงบ้างเสียไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้เดินหูผึ่งไปเปล่าๆ หรอกนะ ตาก็ช่วยสอดส่องหาของที่เหมาะสมจะเป็นของขวัญสำหรับพี่ชายของนายโบ๊ทเขาไปด้วย... อืมมมมม เหมือนจะทำตัวเป็นประโยชน์... แต่ จริงๆ แล้วไอ้เปี๊ยกมันก็ดูของไปเรื่อยเปื่อยนั่นแหละ ส่วนช่วยไอ้เจ้าโบ๊ทดูของเนี่ยมันเป็นแค่ผลพลอยได้!
เดินไปเดินมาไอ้เจ้าต้าร์ก็เริ่มออกนอกลู่นอกทาง แวะดูของบ้าง แวะแจกยิ้มให้พนักงานขายบ้าง แต่ที่หนักหน่อยก็ดันไปจ้องไหล่ขาวๆ ของแฟนชาวบ้านเขาชนิดไม่วางตา เกือบจะได้ตาเขียวตาปูดกลับบ้านโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวแล้วไหมละ... จนไอ้เจ้าโบ๊ทอดไม่ได้ ต้องจัดโบกไปซะเต็มมือแถมลากตัวมาล็อคคอไม่ให้เถลไถลไปเกรียนใส่ใครเขาได้อีก ทำเอาร่างเล็กร้องโอดโอยอยู่กลางห้าง ส่วนเจ้าโต้งก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้กับท่าทางของคนทั้งสอง ไม่รู้ว่าจะสงสารเพื่อนหรือจะขำดี... อืมมม คงต้องสงสารแหละ เพราะว่าท่าทางแบบนี้คงจะขำไม่ออกสักเท่าไรนัก...
“นี่ สรุปว่านึกออกรึยังว่าจะซื้ออะไรเป็นของขวัญพี่คุณเนี่ย” ร่างเล็กถามขึ้นในขณะที่พยายามจะแกะแขนของร่างสูงออกจากคอ
“ยัง” โบ๊ทตอบเสียงเรียบ
“เรื่องเยอะจริง วุ้วววว... แนะนำไปตั้งหลายอย่างแล้ว แต่ก็ไม่เอาสักอย่าง เหนื่อยแล้วนะ”
“เหอะ... มาทำบอกว่า [แนะนำไปตั้งหลายอย่างแล้ว] แต่ดูที่เอ็งแนะนำมาแต่ละอย่างนะ... เกงในจีสตริง... หนังสือการ์ตูนยกเซ็ท... ชุดครีมและน้ำมันสปาเท้า... ชุดเครื่องนอน... หมอน I Love You... วุ้ยยยยยย เป็นประโยชน์สุดๆ!!”
“หึ! พูดอย่างกับว่าตัวเองมีไอเดียที่ดีกว่าอย่างนั้นแหละ”
“แน่นอน!!”
“อะไร”
“อืมมมม... รองเท้าหนังเท่ๆ สักคู่”
“รู้ไซส์เท้า?”
“42... มั้ง” ตอนแรกก็ตอบฉะฉานดีหรอกนะ แต่ไอ้ท่าทางครุ่นคิดไม่แน่ใจนั่นหมายความว่าไงวะไอ้โบ๊ท!
“อิธ่อ!!”
“เอ่อ... อย่าเพิ่งทะเลาะกันนนนน” โต้งเห็นท่าทางของทั้งสองคนแล้วก็เชื่อว่าถ้าไม่ตัดบทคงจะเถียงกันอีกยาว เผลอๆ จะได้กลับบ้านมือเปล่าก็เพราะความประสาทแด๊กส์ของทั้งสองคนนี้
“หรือมึงมีไอเดียมาเสนอ ห๊ะ ไอ้โต้ง” โบ๊ทหันมาจ้องโต้งแววตากดดัน
“เอ่อ... พี่ชายของพี่โบ๊ทชอบน้ำหอมไหมละครับ”
“อืมมมมม... ก็น่าสนนะ” ร่างสูงเลิกจ้องรุ่นน้องร่างโปร่งแล้วทำท่าครุ่นคิด
“แต่เขาไม่ให้ซื้อน้ำหอมให้กันนะ” ร่างเล็กกล่าวแทรกขึ้น
“ทำไมอะ” โต้งถาม
“เขาว่ากันว่ามันเหมือนเป็นการแช่งให้เสียชีวิต”
“
เสีย-ชี-วิต เลยเหรอ” ร่างสูงทำเสียงล้อเลียนร่างเล็กที่ใช้คำพูดแปร่งหู
“เออ! คุณโบ๊ทอยากได้สักขวดไหมละ จะลงทุนซื้อให้เดี๋ยวนี้เลย!”
“ไอ้เปี๊ยก!!”
“เอ่อ... หยุด!!!” และเป็นอีกครั้งที่โต้งต้องเข้าห้ามทัพ... เขาชักจะเหนื่อยใจกับความอะไรสักอย่างของคนคู่นี้แล้วละ อยู่ด้วยก็สนุกดีอะนะ แต่ทำไมนะ ถึงได้รู้สึกเหมือนเป็นคนนอกอยู่ตลอดเวลาก็ไม่รู้
.
.
ไม่รู้ว่าจงใจกวนประสาทร่างเล็กหรือเปล่าที่ร่างสูงตัดสินใจเชื่อตามคำเสนอของโต้ง... ว่าแล้วโบ๊ทก็ออกเดินนำมุ่งหน้าไปหาซื้อน้ำหอมดีๆ สักขวดเป็นของขวัญวันเกิดให้พี่ชาย... ตอนแรกไอ้เจ้าต้าร์ก็ยืนขาแข็งหน้าบูดด้วยความขัดใจที่ห้ามแล้วไม่ฟัง แต่ก็โดนแขนแกร่งของร่างสูงมากอดคอแล้วลากออกเดินไปโซนน้ำหอมด้วยกันจนได้... ดูทำหน้าเข้า ถ้าดิ้นได้คงลงไปดิ้นกระแด่วๆ อยู่บนพื้นแล้วมั้งนั่น
.
.
ที่โซนน้ำหอม...
.
.
ร่างเล็กยืนหน้าเซ็งอยู่หน้าโซนน้ำหอม ปล่อยให้ร่างสูงกับร่างโปร่งเดินกระหนุงกระหนิง(?)เลือกน้ำหอมกันไปสองต่อสอง... ชายทั้งสองดูท่าทางจะมีความสุขกันดี แต่สุขกันคนละเหตุผลนะ...
โต้งสุขใจที่ได้เดินเลือกของกับคนที่เขาปลื้ม ได้ช่วยออกความเห็น ได้ช่วยหยิบช่วยจับ และดีใจที่โบ๊ทเป็นฝ่ายหันมาคุยกับเขา ถึงแม้ว่าจะเป็นเพราะเขากำลังช่วยเลือกของขวัญก็ตาม เพราะว่าปกติแล้วคงไม่มีทางที่โบ๊ทจะหันมาเป็นฝ่ายพูดคุยและยิ้มแย้มให้เขาขนาดนี้อย่างแน่นอน
ส่วนโบ๊ท... ถ้าจะพูดให้ถูก ต้องบอกว่าเขากำลัง “สนุก” อยู่ต่างหาก ไม่ใช่แค่สุขธรรมดาๆ นะ... จะเพราะอะไรละ ก็เห็นๆ อยู่ว่าไอ้เปี๊ยกมันยืนหน้าบูดเป็นตูดตัวอะไรสักอย่างอยู่นั่นนะ... หึหึ เห็นร่างเล็กขัดอกขัดใจแบบนี้มันสนุกจริงๆ แอบหันแอบเหล่ไปมองทีไรก็อดขำไม่ได้ทุกที สนุกจนเผลอยิ้มจนไม่ยอมหุบอยู่เนี่ย... ว่าแล้วก็ขอหันกลับไปดูสีหน้าตลกๆ ของเปี๊ยกแสบอีกสักรอบ... แต่...
อ้าว ไอ้เปี๊ยกหายไปไหน?
.
.
ร่างสูงกวาดสายตามองอยู่สักพักก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของรุ่นน้องคนสนิท... หายไปป่วนอะไรใครเขาอีกละนั่น???
“หาอะไรเหรอพี่” ร่างโปร่งออกปากถามเมื่อเห็นว่าโบ๊ทเงียบไปและชะเง้อมองหาอะไรสักอย่างมาได้สักพัก
“ไอ้เปี๊ยก... มันหายไปไหน?” โบ๊ทกล่าวทั้งๆ ที่ยังชะเง้อมองหาคนที่หายไปอยู่
“อืมมมมม ไปเข้าห้องน้ำมั้งพี่”
“อืมๆ... ไอ้นี่ท่าทางจะท่อรั่ว... เอ๊ะ.. อะ นั่นไง” และแล้วในขณะที่โบ๊ทคิดว่าจะเลิกมองหา หางตาก็ไปสะดุดเข้ากับร่างเล็กที่ยืนคุยกับใครสักคนอยู่ที่ลานกิจกรรมหน้าโซนเครื่องสำอางค์
“เดี๋ยวมานะโต้ง มึงก็ดูๆ ไว้เลยก็ได้ เดี๋ยวพี่กลับมาเลือก”
“ได้พี่...”
ว่าแล้วโบ๊ทก็ล็อคเป้าไปที่รุ่นน้องร่างเล็กที่ยืนคุยกับชายแปลกหน้าอย่างออกรสอยู่หน้าบูธกิจกรรมอะไรสักอย่าง ก่อนจะมุ่งหน้าไปตามเป้าที่ล็อคไว้ทันที... เมื่อไปถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรทั้งนั้น สวมแขนเข้ากอดคอรุ่นน้องร่างเล็กโดยทันทีแล้วตามด้วยสายตาที่กวาดแสกนไปทั่วร่างของชายแปลกหน้าที่ดูแล้วก็พอจะรู้ว่าเป็นพนักงานของบริษัทอะไรสักอย่างที่มาออกบูธอยู่ตรงนี้... อืมมมม ดูๆ แล้วเหมือนจะเป็นสถาบันสอนภาษาละมั้ง
ร่างเล็กที่ก่อนหน้านี้ยิ้มแย้มแจ่มใสพูดคุยกับชายแปลกหน้าคนนี้อย่างสนุกปาก ตอนนี้กลับหุบยิ้มแล้วขมวดคิ้วเงยขึ้นมองรุ่นพี่คนสนิทที่จู่ๆ ก็โผล่มายืนหน้านิ่งกอดคออยู่ข้างๆ ซะงั้น... หนีมาแล้วยังจะตามมาอีกนะ
“เลือกได้แล้ว?” ร่างเล็กเอ่ยถามขึ้น
“ยัง” ร่างสูงตอบหน้าตาย
“อ้าว ไปเลือกดิ นี่กี่โมงแล้วเนี่ย ค่ำแล้วนะ”
“เอ็งก็ไปช่วยเลือกดิ จะได้ไวๆ”
“ให้โต้งช่วยดิ”
“เอ่อ... น้องต้าร์ งั้นเดี๋ยวพี่ไปเทคแคร์ลูกค้าคนอื่นๆ ก่อนนะ... ถ้าสนใจยังไงก็โทรมานะ เบอร์ที่อยู่ในโบรชัวร์นั่นเลย บอกว่าติดต่อพี่อิทนะครับ” พนักงานคนนั้นเห็นว่าร่างเล็กมีเพื่อนมาก็เลยกล่าวแทรกขึ้นและขอตัวไปคุยกับลูกค้าคนอื่นๆ ที่เดินมาดูบูธของเขา
“ครับ ยังไงไว้จะโทรไปนะพี่...”
“ได้ครับ” พนักงานชายกล่าวพร้อมรอยยิ้มอุ่นก่อนจะหันหลังเดินจากไป แต่...
“เดี๋ยว พี่อิท”
“ครับ?”
“ถ้าผมโทรไป อย่าลืมส่วนลดที่พี่บอกผมด้วยละ”
“ฮ่าๆๆๆ ได้เลยสำหรับน้องต้าร์ เดี๋ยวพี่ให้พิเศษเลย”
“ห้ามโกหกนะพี่”
“ไม่โกหกหรอกครับ”
ยังไม่ทันที่ต้าร์จะได้พูดอะไรต่อ แขนของร่างสูงก็ลากคอร่างเล็กให้เดินตามมาเสียก่อน ไม่มีบอกมีกล่าวอะไรล่วงหน้า ทำเอาร่างเล็กร้องดัง “แอ๊ก” ออกมาตอนที่โดนลากซะตัวโยน
“เฮ้ยยยย ไปไหนเนี่ย” ร่างเล็กออกปากถามทั้งๆ ที่ยังโดนลากเดินอยู่อย่างนั้น
“ยังจะถามอีก... ก็ไหนว่าให้รีบเลือกจะได้รีบกลับบ้านไง... มัวแต่ยืนคุยอยู่นั่นอะ แล้ววันนี้จะได้ซื้อไหมของขวัญเนี่ย”
“เกี่ยวกัน?”
“อืม”
“เอ้า ก็ให้โต้งช่วยเลือกดิ มีความเห็นตรงกันไม่ใช่เหรอว่าจะซื้อน้ำหอมอะ”
“เอ็งมาช่วยอีกคนจะได้เลือกไวๆ ไง”
“โธ่...
เว้ย!!!”
เมื่อเดินไปถึงโซนน้ำหอม ร่างเล็กก็สะบัดแขนแกร่งออกจากไหล่แล้วปล่อยให้ร่างสูงเดินไปหาโต้งที่ยืนดูน้ำหอมอยู่ในโซนเพียงลำพัง โบ๊ทหันกลับมามองร่างเล็กแล้วพยักหน้าเป็นเชิงเรียกให้เดินไปด้วยกัน แต่ร่างเล็กกลับยืนกอดอกแล้วเมินเขาซะงั้น... ทำเอาร่างสูงนึกขำกับท่าทางของรุ่นน้องคนสนิทอยู่ในใจก่อนจะเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“มีอันไหนน่าสนใจบ้าง” มาถึงก็ถามรุ่นน้องร่างโปร่งเลยทันที
“ก็มีของ Davidoff ขวดนี้ กลิ่นมันคลาสสิคดีนะพี่” ว่าแล้วก็ยื่นกระดาษทดลองกลิ่นให้รุ่นพี่ที่เขาแอบปลื้ม
“อืมมมม... พี่ว่ามันแก่ไปนิดวะ”
“งั้นลองอันนี้ไหมพี่ รุ่นใหม่ของ Burberry”
“เออ ขวดสวยดีวะ” อันที่จริง ขวดมันไม่ได้แปลกหรือโดดเด่นอะไรนักหรอก มันพิเศษตรงที่ผ้าหุ้มขวดที่เป็นลายตารางซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของยี่ห้อนี้
“เป็นไงพี่”
“เออ หอมดี”
“ลองดมอันนี้ไหมพี่” กล่าวพลางยื่นกระดาษทดลองกลิ่นให้
“ของอะไรอะ”
“ของ dVb พี่”
“ดีวีบี?”
“ครับ เป็นยี่ห้อของ David & Victoria Beckham ไงพี่... อันนี้เป็น for men”
“อ้อ เคยได้ยินเหมือนกัน แต่ไม่ยักกะรู้ว่ามีขายในไทยด้วย”
“เพิ่งเข้ามาได้ไม่นานเท่าไรหรอกพี่ ผมเคยเห็นที่พารากอน”
“อืม หอมดีวะ กลิ่นแปลกดี”
“จะดูอันอื่นอีกไหมพี่”
“อืมมมมมมม ของ cK ก็ธรรมดาไปเนอะ... Gucci ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ”
“cK ก็มี cK One อะพี่ที่หอม”
“อันนั้นก็ธรรมดาไปวะ”
“งั้นก็มีประมาณนี้แหละพี่ อย่างอื่นก็ลองกันหมดแล้ว”
“อืมมมม... ให้ไอ้เปี๊ยกมาช่วยเลือกดีกว่า” ว่าแล้วก็หันไปเรียกรุ่นน้องร่างเล็กที่ยืนเล่นเกมในโทรศัพท์มือถือเป็นการฆ่าเวลาอยู่หน้าโซนน้ำหอม... ส่วนต้าร์พอโดนเรียกก็ตีหน้านิ่งเงยหน้าขึ้นมามอง ขอกวนตีนสักนิด... ร่างสูงเรียกแล้วเรียกอีกก็ยังตีหน้านิ่งยืนมองเฉยๆ ไม่ยอมขยับตามคำเรียกสักที จนร่างสูงทำท่าพับแขนเสื้อแล้วก้าวเดินตรงมาหาด้วยสีหน้าอำมหิตนั่นแหละ ถึงจะเลิกตีหน้านิ่งแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานแล้วเดินมาตามคำเรียกแต่โดยดี...
เมื่อร่างเล็กเดินมาใกล้ระยะฝ่ามือ ร่างสูงก็ง่างมือเตรียมโบกกบาลด้วยความหมั่นไส้... แต่ด้วยความมากประสบการณ์ของร่างเล็กที่คุ้นเคยกับฝ่ามือนั้นดี จึงทำให้รู้จังหวะ... ว่าแล้วก็ถอยหลังไปครึ่งก้าวแล้วเอนตัวให้พ้นระยะฝ่ามือก่อนจะชูนิ้วขึ้นมาเป็นเชิงบอกว่า
“อะๆ อย่าทำ อย่าทำ”... ร่างสูงเห็นก็นึกขำอยู่ในใจก่อนจะละมือแล้วหันหลังกลับไปหยิบน้ำขวดน้ำหอมจากมือของโต้งมาฉีดใส่ข้อมือซ้ายของตัวเองแล้วยื่นมาจ่อจมูกรุ่นน้องร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ
“หือ?” ต้าร์ทำหน้างงเมื่อจู่ๆ ร่างสูงก็ยื่นข้อมือมาจ่อจมูก
“ดมดิ หอมป่าว”
“บ้ารึไง ใครจะดมกั.... อึ้ย!” ยังไม่ทันได้ปฏิเสธจบประโยคดีก็โดนร่างสูงเอาข้อมือซ้ายอุดจมูกซะเต็มรัก(?)แถมยังใช้มือขวามาจับหัวไว้ไม่ให้ดิ้นหนีอีกต่างหาก
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ หอมป่าว”
“แหวะ!” ร่างเล็กเบ้ปากพลางเอาแขนเสื้อถูจมูกราวกับว่ากลิ่นมันจะติดทนนานไปสามวันแปดวันอย่างนั้นแหละ
“หึ! ดี!... งั้นเอาขวดนี้แหละ” ว่าแล้วก็ยิ้มกวนประสาทให้รุ่นน้องร่างเล็กก่อนจะเดินอย่างอารมณ์ดีไปหาพนักงานที่ยืนรออยู่ไม่ไกล... เอิ่มมมม ว่าแต่... นี่ตกลงว่าเลือกของให้พี่ชายโดยใช้อะไรคิดวะเนี่ย ห๊ะ???
.
.
โบ๊ทจ่ายเงินแล้วเดินกลับมาหารุ่นน้องทั้งสองคนที่ยืนรออยู่หน้าโซนน้ำหอม แต่ก่อนที่จะเดินมาถึงก็แอบฉีดน้ำหอมอีกสองสามขวดลงบนข้อมือซ้ายข้างเดิมแล้วเดินมาล็อคคอร่างเล็กที่ยืนหันหลังไม่รู้เรื่องรู้ราว ก่อนจะใช้ข้อมือซ้ายอุดจมูกร่างเล็กให้สูดกลิ่นน้ำหอมหลายยี่ห้อที่ผสมปนเปกันจนฉุนกึก... นึกออกกันไหมว่าแล้วไอ้เปี๊ยกจะมีปฏิกริยาอย่างไร?... หึ!! ก็ดิ้นพราดๆ แถมโวยวายไปตามอรรถภาพทั้งๆ ที่โดนล็อคคออยู่อย่างนั้นแหละ... ที่น่าหวาดเสียวก็ตรงที่เกรงว่าแขนและขาของต้าร์จะเหวี่ยงไปปัดไปเตะดิสเพลและสินค้าตัวอย่างที่อยู่รอบๆ นั้นจนล้มจนหล่นลงมาแตกกระจายระเนระนาด แต่ก็แค่ได้หวาดเสียวพอให้ได้ใจหายใจคว่ำไปงั้นแหละ เพราะว่าแขนและขาของไอ้เจ้าต้าร์มันยาวไม่พอจะไปเหวี่ยงโดนอะไรทั้งนั้น... ฟุ่ววววว!!
.
.
.
ร่างสูงลากคอร่างเล็กเดินนำไปแล้ว ปล่อยให้โต้งเดินตามมาข้างหลัง... เดินตามด้วยแววตาที่หลุบต่ำเมื่อเห็นว่าภาพตรงหน้ามันเป็นอันตรายต่อความรู้สึกข้างในเสียเหลือเกิน... แต่ก็นับว่าเก่งและอึดมากเลยนะที่อยู่กับคู่นี้มาได้ตลอดทั้งค่ำโดยที่ไม่หัวใจล้มเหลวไปเสียก่อนนะนายโต้ง
“เอ่อ... งั้น ผมขอตัวกลับเลยดีกว่า” เมื่อได้ยินเสียงร่างโปร่งดังลอยมาจากข้างหลัง โบ๊ทก็หยุดเดินแล้วปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระก่อนจะหันกลับไปยิ้มให้โต้ง
“เออ ยังไงก็ขอบใจมากที่มาช่วยเลือกของขวัญนะเว้ย”
“ไม่เป็นไรครับพี่”
“กลับดีๆ นะโต้ง” ต้าร์กล่าวไปก็จัดคอเสื้อยับๆ ของตัวเองไป แต่ก็ไม่พลาดที่จะหันมายิ้มแห้งๆ ให้โต้ง
.
.
ไม่รู้ว่าจะมีใครสังเกตุไหมว่าบนใบหน้าหล่อๆ ของโต้งเนี่ย นอกจากจะมีรอยยิ้มอุ่นบางประดับอยู่แล้ว ยังมีตาหม่นๆ คู่นั้นอยู่ด้วย...
.
.
เมื่อแยกกัน ต้าร์และโบ๊ทก็เดินเล่นไปเรื่อยเปื่อย... ร่างสูงเดินกอดคอรุ่นน้องคนสนิทแวะร้านนั้นดูร้านนี้ ไม่มีท่าทีว่าจะกลับง่ายๆ ทั้งๆ ที่ซื้อของได้ตามที่ต้องการแล้ว จนกระทั่งร่างเล็กมองดูนาฬิกาจึงรู้ว่าตอนนี้มันทุ่มนิดๆ แล้ว เลยนึกสงสัยว่าเมื่อไรจะได้กลับกันสักที พอถามร่างสูงก็ได้คำตอบพร้อมรอยยิ้มว่า
“เดินเล่นกันก่อนดิ รีบกลับไปทำไม บ้านเราใกล้แค่นี้เอง”... เจอคำตอบแบบนี้เข้าไปทำเอาร่างเล็กสงสัยอยู่ในใจว่า
“เดินมาตั้งนานยังไม่พอรึไงวะ” แต่ก็ได้บ่นอยู่ในใจนั่นแหละ ส่วนขาก็ทำหน้าที่เดินตามร่างสูงไปแบบนั้น... อืมมมม อันที่จริงเขาก็ไม่ได้รู้สึกเมื่อยหรอกนะ แค่เริ่มอึดอัดที่ใครๆ ก็มองมาที่พวกเขาด้วยสายตาแปลกๆ กันทั้งนั้น จนเกิดคำถามในใจว่า
“มองอะไรกันนักหนาวะ”...
เอิ่มมมม คืออยากจะบอกไอ้เจ้าต้าร์นี่เหลือเกินว่า... เอ็งลองคิดดูดีๆ นะไอ้เปี๊ยกหากเอ็งเดินไปเห็นผู้ชายหน้าตาดี(?)สองคนเดินกอดคอกันแถมตัวติดกันขนาดนี้ เอ็งจะไม่มองบ้างเลยเหรอ!! ดูสิไอ้เจ้าโบ๊ทยังเดินลอยหน้าลอยตาไม่สนใจใคร แล้วเอ็งจะแคร์สังคมอะไรนักหนา หือ???... เดินๆ ไปเหอะน่า ฮ่วย!
.
.
ทางด้านร่างโปร่ง ที่เดินคอตกกลับไปเพียงลำพัง...
.
.
ผ่านไปอีกวัน... หากถามว่าผมรู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่พบเจอในวันนี้ ผมคงต้องยอมรับว่ามันมีความรู้สึกหลายๆ อย่างผสมปนเปกันอยู่ในอก... สุขไหม? ก็สุขนะ แต่ก็ปนกับทุกข์นั่นแหละครับ... มันมีหลายโมเม้นท์นะครับที่ทำให้ผมยิ้มได้ ต้องขอบคุณต้าร์นะที่เขาเปิดโอกาสให้ผมอยู่หลายครั้ง ผมเลยได้พูดคุยและเดินคู่ไปกับพี่โบ๊ทเขา ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ทำให้ผมกับพี่โบ๊ทเข้าใกล้ “ความเป็นไปได้” มากขึ้นเลยสักนิดก็ตาม
เพราะอะไรนะเหรอครับ... ผมยังกล้าไม่พอที่จะรุกอย่างเต็มที่ก็ส่วนหนึ่ง แต่เอาเป็นว่าผมพอจะเข้าใจบ้างแล้วละครับว่าอะไรเป็นอะไร ต่อให้ผมใจกล้าหน้าด้านเดินหน้าจีบพี่โบ๊ทแต่ก็คงต้องเจอกำแพงสูงที่เขียนคำว่า “ไอ้เปี๊ยก” ไว้เต็มกำแพงกันไว้อยู่ดี... ท่าทางสิ่งที่ผมสงสัยและเป็นกังวลมาตลอดจะเป็นจริงเข้าแล้วซะละครับ... ต่อให้ใครหน้าไหน ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย ก็ไม่อาจคว้าหัวใจที่โดนคว้าไปก่อนแล้วได้หรอกครับ
ผมเชื่อว่าผมไม่ได้คิดเองเออเองนะครับ คำตอบของข้อสงสัยของผมมันอยู่ในแววตาและท่าทางของพี่โบ๊ทที่มีต่อต้าร์อย่างชัดเจน... นี่แหละนะที่เขาว่ากันว่า “มีมูล” ไม่งั้นเพื่อนๆ ของพวกเขาคงไม่แซวกันสนุกปากแบบนี้กันหรอกครับ... ผมเองก็เซ่อที่เผลอคิดไปว่าเป็นแค่การแซวกันขำๆ แต่พอนานๆ เข้าก็ถึงได้เข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร และทำไมถึงได้แซวกัน
ปัญหามันอยู่ที่ว่า... พี่โบ๊ทรู้ตัวแล้วหรือยังว่าตัวเองไม่เหลือใจให้ใครแล้ว... และต้าร์รู้ตัวหรือเปล่าว่าในมือมีหัวใจของใครอยู่... ผมว่าคำตอบมันคงขึ้นอยู่กับเวลาและพรหมลิขิตแล้วละครับ... ว่าแต่... แล้วเวลาและพรหมลิขิตของผมละ? .
.
อืมมมมม... บางทีเราก็ต้อง “พยายาม” ยื่นมือเข้าไปเพื่อควบคุมและจัดการกับ “เวลา” และ “พรหมลิขิต” ของตัวเองบ้างนะโต้ง...
.
.
ส่วนต้าร์และโบ๊ท... พวกเขาเดินเล่นกันจนแทบจะทั่วทุกตารางนิ้วของห้าง (แม้แต่โซนชุดชั้นในสตรีพวกมันก็ไม่เว้น!)... จนร่างเล็กเริ่มเมื่อยจึงเอ่ยปากชวนร่างสูงกลับคอนโดฯ... อ้อ เปล่า ไม่ใช่เมื่อยขาหรอกนะ แต่เมื่อยไหล่ต่างหากละ ก็แหม เดินแบกแขนของร่างสูงมาตั้งเป็นชั่วโมงๆ จะไม่เมื่อยก็บ้าแล้ว พอมีท่าทีว่าจะเอาแขนร่างสูงออกจากไหล่ ร่างสูงก็ยิ่งกอดคอแน่นราวกับรู้ทันไปเสียทุกที แล้วอยู่ใกล้ไม้ใกล้มือขนาดนี้จะดื้อจะเกรียนก็ไม่ค่อยสะดวกซะด้วยสิ เลยได้แต่เดินคิ้วชนกันไปอย่างนั้น ฮ่าๆ
ทั้งสองคนเดินไปปิดท้ายที่ซุปเปอร์มาเกตเพื่อซื้อของกินของใช้ไปตุนไว้ที่ห้อง... โบ๊ทเป็นฝ่ายนำโดยที่มีต้าร์เดินตามพร้อมรถเข็น ทั้งคู่เดินลัดเลาะไปตามชั้นวางสินค้าหลากประเภท ของที่หยิบใส่รถส่วนใหญ่ก็ไม่พ้นพวกขนมและของกิน รวมถึงผลไม้อย่างส้มและแอปเปิ้ล
“เปี๊ยก... อยากกินสปาเกตตี้อะ” ร่างสูงเอ่ยขึ้นโดยที่ไม่ได้หันหน้าไปมองคู่สนทนาที่เดินตามมา
“เอ้า ก็เพิ่งกินไปวันนี้เองนะ”
“ใครละที่กินอะ... เขายกมาเสิร์ฟได้ยังไม่ทันได้แตะเลย หันไปอีกทีก็หมดจานแล้ว”
“อ้อ เหรอ... แฮะๆๆ”
“ไม่ต้องมา [อ้อ เหรอ] เลยนะเอ็ง... ตัวแค่นี้แต่กินอย่างกะยักษ์ กินเปลืองชิบเป๋งเลย”
“ธ่ออออ แค่นี้ทำบ่น... เอาน่าๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าทำให้กินก็ได้”
“จริงอะ”
“จะกินปะละ”
“เอาคาโปนาร่านะ”
“ซอสครีมขาวใส่เห็ดอะนะ”
“ใช่เห็ดที่ไหนละ... แต่ก็กินได้แหละ”
“โอเค... แต่ เอ๊ะ... วันนี้คุณโบ๊ทไม่ได้เลี้ยงสักหน่อยนิ แล้วจะมาบ่นทำไมเนี่ย”
“แล้วหารปะละ”
“...เออ ก็ใช่”
“ยังข้องใจอะไรอีกไหม หือ?” ร่างสูงโน้มหน้าลงมาถามระยะประชิด ชนิดที่จงใจให้เห็นสีหน้ากวนประสาทแบบ HD เลยทีเดียว... ส่วนร่างเล็กก็ได้แต่เบ้ปากแล้วชิงเดินหนีไปที่โซนอาหารแห้งเพื่อเลือกเส้นสปาเกตตี้ โบ๊ทยิ้มให้กับท่าทางของร่างเล็กที่เขาเห็นทีไรก็ไม่เคยเบื่อเลยสักครั้ง...
.
.
เมื่อช้อปปิ้งกันเสร็จก็ได้เวลากลับบ้าน ร่างเล็กดี๊ด๊าอย่างเห็นได้ชัดเมื่อร่างสูงเอ่ยปากว่า
“ปะ กลับกันเหอะ”... เดินนำหน้าอย่างอารมณ์ดีพร้อมหิ้วของไปที่รถ BMW ที่คุ้นเคย... โบ๊ทมองตามแผ่นหลังของต้าร์ด้วยรอยยิ้ม นึกหมั่นไส้ในความดี๊ด๊าลัลลาของไอ้เปี๊ยกแสบนี้เหลือเกิน ว่าแล้วก็ขอสักหน่อยเหอะ... ไวเท่าความคิด ร่างสูงเอ่ยปากเรียก ร่างเล็กชะงักเท้าแล้วหันกลับมามองพร้อมเครื่องหมายคำถามอันใหญ่บนใบหน้า
“อะไร?”
“มานี่”
“ห๊ะ?”
“มานี่ๆ จะบอกอะไร”
“ก็บอกมาดิ”
“เดินมาใกล้ๆ ดิ ความลับนะเนี่ย” ร่างสูงกล่าวพลางมองซ้ายมองขวา
ถึงจะขมวดคิ้วและทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ แต่ก็ยอมเดินมาตามคำเรียก มาถึงก็ยื่นหูรอฟังเลยทันที
“อะ ว่ามา”
“จะบอกว่า...”
.
.
“โปรดติดตามตอนต่อไป” .
.
---------------------------------------------------------------------
[Bonus หลังไมค์] เอาคืน ฉบับ Director’s Cut
เมื่อช้อปปิ้งกันเสร็จก็ได้เวลากลับบ้าน ร่างเล็กดี๊ด๊าอย่างเห็นได้ชัดเมื่อร่างสูงเอ่ยปากว่า “ปะ กลับกันเหอะ”... เดินนำหน้าอย่างอารมณ์ดีพร้อมหิ้วของไปที่รถ BMW ที่คุ้นเคย... โบ๊ทมองตามแผ่นหลังของต้าร์ด้วยรอยยิ้ม นึกหมั่นไส้ในความดี๊ด๊าลัลลาของไอ้เปี๊ยกแสบนี้เหลือเกิน ว่าแล้วก็ขอสักหน่อยเหอะ... ไวเท่าความคิด ร่างสูงเอ่ยปากเรียก ร่างเล็กชะงักเท้าแล้วหันกลับมามองพร้อมเครื่องหมายคำถามอันใหญ่บนใบหน้า
“อะไร?”
“มานี่”
“ห๊ะ?”
“มานี่ๆ จะบอกอะไร”
“ก็บอกมาดิ”
“เดินมาใกล้ๆ ดิ ความลับนะเนี่ย” ร่างสูงกล่าวพลางมองซ้ายมองขวา
ถึงจะขมวดคิ้วและทำเสียงจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ แต่ก็ยอมเดินมาตามคำเรียก มาถึงก็ยื่นหูรอฟังเลยทันที
“อะ ว่ามา”
“จะถามว่าหนักไหม” ร่างสูงกระซิบ...
“...” สิ่งที่ได้ยินทำเอาร่างเล็กหน้าเซ็งขึ้นมาทันที... แค่นี้จะกระซิบเพื่อ??? ให้เดินกลับมาเพื่อ??? เพื่อ????
ร่างเล็กไม่ตอบอะไร สูดหายใจเข้าไปลึกๆ แล้วถอนออกมายาวๆ ใส่ร่างสูงที่ยืนกลั้นยิ้มอยู่ตรงหน้า ก่อนจะหันหลังแล้วออกเดินต่อ... แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เกิดขึ้นที่มุมปากเมื่อเห็นผู้ชายหน้าขาวปากแดงเดินสวนมา... หึหึหึ
“พี่ครับ พี่ครับ...” ร่างเล็กเดินตรงเข้าไปที่ชายหน้าขาวปากแดงคนนั้น
“ครับ?”
“คนนี้เขาให้ผมมาบอกว่าเขาชอบพี่อะครับ” พูดเสียงอ่อนพร้อมรอยยิ้มหวาน ตีหน้าไร้เดียงสา แล้วชี้นิ้วไปที่ร่างสูงที่เดินตามมาไม่ห่าง เสียงของร่างเล็กไม่ดังมาก แต่ก็ดังพอที่จะทำให้โบ๊ทตาเหลือกได้ละนะ
“เฮ้ยยยยย ไอ้เปี๊ยก!!!”
ร่างเล็กไม่รีรอ รีบจ้ำอ้าวออกจากจุดนั้น ทิ้งระเบิดไว้ให้ไอ้เจ้าโบ๊ทไปลูกย่อมๆ พอหอมปากหอมคอ(ใคร?)... ส่วนชายหน้าขาวปากแดงคนนั้นก็หันไปมองหน้าโบ๊ทก่อนจะหน้าแดงไปถึงหู ทำเอาโบ๊ทยืนเหลอหลาหน้าซีดทำอะไรไม่ถูกอยู่สักพักก่อนจะรีบก้าวขาตามร่างเล็กไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรกับชายหน้าขาวปากแดงคนนั้นเลยสักคำ... โถๆๆ ชายหน้าขาวปากแดงผู้สงสาร ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาเลยสักนิด... เฮ้ออออ เวรกร๊รม เวรกรรม
.
.---------------------------------------------------------------------
FlapJack’s Corner:
มาแล้วครับ... เป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ที่ต้องบอกว่า "ขอโทษ" ที่มาช้า แต่ก็ขอโทษอย่างจริงใจนะเออ 
ยังไงก็สัญญาไว้แล้วว่าจะไม่หายไปหรอกนะครับ พอดีช่วงนี้งานเยอะ ก็เลยมีเวลาแต่งนิยายน้อยหน่อย คาดว่าช่วงนี้คงจะมาลงได้แค่เสาร์-อาทิตย์เท่านั้นนะครับ ไม่มีเวลาจริงๆ แต่ก็จะพยายามนะครับ 
อยากบอกว่าปกติผมไม่เข้ากระทู้แนะนำนิยายหรอกนะ แต่เมื่อวันก่อนไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้คลิ๊กเข้าไปดู ก็เลยเห็นว่าคุณ pim_onelove ช่วยไปเป็นป๋าดัน เอานิยายเรื่องนี้ไปยัดไว้ในดงนิยายในกระทู้นั้น... อันที่จริงก่อนหน้านี้เหมือนจะเคยมีอีก 2 คนที่ช่วยแนะนำ LOVE HIGH STORY ในกระทู้นั้น ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะเป็นคุณ BeeRY (ใช่ไหมหว่า) กับคุณกัน allaboutmyfav... ขอบคุณมากๆ นะครับ สำหรับผมมันเหมือนกับมีเพลงขึ้นบิลบอร์ดชาร์ตเลยนะนั่น 
อ้อ แล้วก็ต้องขอบคุณคุณ neenoo ด้วยที่ช่วยดันนะครับ เผื่อว่าจะกลับเข้ามาอ่านเจอนะครับ
และเป็นอีกครั้งที่ผมต้องขอไม่ตอบเม้นท์เป็นรายคนนะครับ เพราะว่ามันผ่านมาหลายวันมากๆ แล้ว จะเอามาตอบก็เขินๆ ยังไงก็ไม่รู้ แต่ผมก็อ่านเม้นท์ของทุกคนนะครับ (อ่านหลายๆ รอบด้วยละ) 
ไว้เจอกันตอนหน้านะครับ... สำหรับตอนนี้ก็ขอทิ้งท้ายไว้ว่า "ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้" นะครับ 
ปล. +1 กันไปครับ 
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 648994 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก