LOVE HIGH STORY – 32 – A Heart (and Its Refusal) | หนึ่งใจ (กับคำปฏิเสธของมัน)ปลายเตียง ห้อง 706...
ร่างเล็กนั่งใจเต้นระส่ำจนแทบจะหลุดออกมานอกอก ในมือมีหนังสือการ์ตูนประเภทชวนฟ้าผ่า(?)ที่เขาต้องรวบรวมความกล้าทั้งเนื้อทั้งตัวเพื่อจะซื้อมาจากร้านการ์ตูนร้านประจำ... ณ จุดนี้ การเปิดอ่านนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย มือไม้มันสั่นไปหมด ราวกับว่าเนื้อหาของหนังสือเล่มนี้มันจะน่ากลัวและสะเทือนขวัญอะไรมากมาย...
ต้าร์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วจ้องปกหนังสือการ์ตูนด้วยแววตาเอาจริงเอาจัง... ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะพร้อมแล้ว พร้อมที่จะเปิดอ่านหนังสือการ์ตูนเล่มนั้น... แต่แล้ว... ก่อนจะที่เขาจะได้เผชิญกับความน่ากลัว(?)ของหนังสือเล่มนั้น เขาก็พลันนึกอะไรขึ้นได้เสียก่อน... และเรื่องนั้นก็ทำเอาต้าร์เผลอหยุดหายใจไปโดยไม่รู้ตัว ตากลมนั้นเบิกโพลง เนื้อตัวสั่นเทา คอแห้ง และใจเต้นเร็วกว่าปกติอยู่หลายเท่าตัว... เฮือก!
.
.
“ตายห่า! ดันไปซื้อการ์ตูนแบบนี้มาจากร้านประจำซะได้... แบบนี้... ถ้าเจ๊เขาจำได้ละ... โอ้ ไม่นะ!! อ๊ากกกกกกก ต้องโดนเข้าใจผิดชัวร์ๆ!! คราวนี้จะเอาหน้าที่ไหนไปซื้อการ์ตูนร้านเจ๊เขาได้อีกละ!!... แล้วถ้ายัยเจ๊นั่นไปเผลอพูดกับไอ้ทีหรือไอ้โจละ... โอ้วววว ไม่!!”
.
.
เอิ่ม... ดูจากสีหน้าแล้วคงจะอยากยีหัวตัวเองแรงๆ อยู่ไม่น้อยนะนั่น... แต่ถ้าจะให้แปลแบบลึกล้ำแล้วละก็ คิดว่าประเด็นหลักมันคงอยู่ที่ว่าร้านการ์ตูนร้านอื่นเขาไม่ลด 10% แบบร้านนี้ละมั้ง... หึ ไอ้งก!
.
.
ความตื่นเต้นของไอ้เปี๊ยกยกระดับขึ้นอีกเมื่อจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามาในห้อง... เอี๊ยดดดดด
“เหี้ยแล้ว! ลืมล็อคห้อง!”
ร่างเล็กอุทานหน้าตื่น ดวงตาทั้งสองจ้องไปที่ประตูห้องนอนที่ปิดไม่สนิท เพียงแง้มๆ ไว้เท่านั้น... มือทั้งสองจัดการยัดหนังสือการ์ตูนไว้ใต้ผ้าห่มโดยอัตโนมัติทันกับเสี่ยววินาทีที่คนมาเยือนโผล่หน้าเข้ามาในห้องพอดี ทำเอาร่างเล็กตื่นเต้น เสียวสันหลังวาบ รอดอย่างหวุดหวิดเส้นยาแดงผ่าแปด
“อะ...อะไร” ร่างเล็กเอ่ยถามร่างสูงที่โผล่หน้ามามองด้วยแววตาปนสงสัย จะพูดอะไรก็ไม่พูด เอาแต่ทำตาตี่ใส่อยู่นั่นอะ
“ทำไรอะ” โบ๊ทถามพลางหรี่ตาเป็นเชิงกดดัน
“ปะ... ป่าว ไม่มี... ไม่ได้ทำอะไร๊” ปฏิเสธตัวแข็งเชียวนะเปี๊ยก
“จริงอะ?” ไม่พูดเปล่า ร่างสูงก้าวเข้ามายังร่างเล็กพร้อมแววตาที่ยังคงเต็มไปด้วยความสงสัย
“จริงจริ๊ง!!! ไม่มีอะไร... ว่าแต่ เข้ามาทำไมเนี่ย” ต้าร์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปหาร่างสูงที่ย่างสามขุมมาหาเขาที่เตียง ด้วยความที่กลัวว่าร่างสูงจะมาสังเกตุเห็นหนังสือการ์ตูนต้องห้ามที่นอนนิ่งอยู่ใต้ผ้าห่ม... เนียนๆ โวยวายมันเข้าไป ต้องกันไม่ให้โบ๊ทเข้าใกล้เตียงเป็นอันขาด
“แหนะ... ยังจะถามอีกว่าเข้ามาทำไม... ก็แล้วไอ้แมวเกรียนตัวไหนมันบอกว่า [เดี๋ยวมานะ ไปเปลี่ยนกางเกงแปบนึง] แต่ก็หายต๋อมไปเลย ไอ้เราก็นั่งรออยู่ตั้งนาน รอไปเซเว่นนะเนี่ย” ร่างสูงร่ายยาว
“ก็... ห๊าววววว... พอดีว่าง่วงขึ้นมา ก็เลย...” ต้าร์ทำไก๋พลางทำท่าหาวเนียนๆ แต่ยังแก้ตัวไม่จบประโยคก็เจอสีหน้าจับผิดของร่างสูงโน้มเข้ามาใกล้ ชัดระดับ blu-ray เลยทีเดียว
“เอ็งมีพิรุธ... บอกมาซะดีๆ ว่าเอ็งทำอะไร... หรือว่า... เอ็งกำลังชักกะโด่อยู่”
“เฮ้ยยยยย ตลอดอะ อะไรๆ ก็หาว่าชักกะโด่... อย่าเอาตัวเองมาเป็นบรรทัดฐานได้ปะละ ธ่ออออ... อ้อ แล้วถ้าคิดจะจับผิดอะไรใครเนี่ยนะ หัดลืมตาซะบ้างเหอะคุ๊ณ จะได้มองเห็นอะไรชัดๆ ก่อนจะกล่าวหาคนอื่น”
“ฮืมมมม ปากดีนักนะ...” โบ๊ทหรี่ตาพลางตั้งท่าเข้าจู่โจม แต่ก็นะ ไอ้เจ้าเปี๊ยกมันโดนมาจนคุ้นเคยเป็นอย่างดี เห็นท่าทีของรุ่นพี่คนสนิทเพียงปร๊าดเดียวก็รู้แล้วว่าจะทำอะไร
“เดี๋ยว! หยุดเลย stop right now... ไหนว่าจะลงไปเซเว่นไง ใช่มะ... ไปดิ ไปๆ มัวแต่ยืนตาตี่อยู่นั่นอะ วันนี้จะได้ไปไหมเนี่ย... เดี๋ยวเซเว่นก็ปิดก่อนหรอก โว๊ะ!!” ว่าแล้วก็ถือโอกาสเดินเนียนๆ ออกจากห้องโดยที่ไม่พลาดที่จะดันหลังร่างสูงให้เดินออกมาพร้อมกันอย่างงงๆ....
.
.
อืมมมมม เซเว่นปิด? มีด้วยเหรอวะ?
.
.
.
ทั้งสองคนเดินไปร้านสะดวกซื้อหน้าคอนโดฯ แต่พอเอาเข้าจริง ไอ้เจ้าโบ๊ทดันลืมไปซะได้ว่าจะลงมาซื้ออะไร สงสัยเจอไอ้เปี๊ยกเล่นงานสมองตั้งแต่ก่อนลงมาจากห้องเสียจนเบลอ... มิน่าละ ถึงได้เดินหน้างงมาตลอดทางเลย ฮ่าๆ... แต่กระนั้นก็ได้ขนมกับแซนวิชแฮมชีสติดไม้ติดมือขึ้นห้องไปละนะ... เอาไว้ไปกินตอนนั่งดูทีวีกับไอ้เจ้าต้าร์
“คุณโบ๊ท... เอ่อ... คุณโบ๊ทเข้าห้องไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวว่าจะอาบน้ำก่อนสักหน่อย แล้วจะไปหานะ” เมื่อเดินมาถึงหน้าห้อง ต้าร์ก็จะขอแยกเข้าห้องตัวเองไปอาบน้ำก่อน
“...” ส่วนร่างสูงก็ไม่ได้ตอบอะไร แค่ตีหน้านิ่งแล้วยืนอยู่ที่เดิม
“ก็เข้าห้องไปสิ ยืนรออะไร?”
“...”
“ไม่เข้าก็ตามใจ... เข้าห้องดีกว่า” ร่างเล็กเบ้ปากแล้วก็เลิกสนใจรุ่นพี่คนสนิทที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะหยิบกุญแจจากกระเป๋ากางเกงมาไขประตูห้อง 706 ของตัวเอง
ร่างเล็กเดินเข้าห้องไปโดยที่ไม่ได้รู้สึกเลยว่าร่างสูงเดินตามเข้าไปติดๆ ราวกับเป็นเงา มารู้ตัวก็ตอนที่จะหันไปปิดประตู เพราะว่าพอหันไปสิ่งที่เห็นกลับไม่ใช่ประตูแต่เป็นรุ่นพี่คนสนิทที่ทำหน้านิ่งเดินเข้าห้องเขาแบบไม่พูดไม่จา พอต้าร์กำลังจะอ้าปากพูด โบ๊ทก็ชิงเบียงตัวเดินผ่านต้าร์ไปหย่อนตัวลงนอนเอกเขนกบนโซฟาหน้าทีวีพร้อมหลับตา เป็นเชิงว่าไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น จะโวยวายอะไรก็ตามใจ... ร่างเล็กเห็นอย่างนั้นก็ได้แต่ยืนอ้าปากค้างกับท่าทางมึนๆ ของร่างสูง แต่ดูท่าแล้วก็รู้ว่าทำอะไรไม่ได้นอกจากจะปล่อยไปตามนั้น
.
.
เอาละจุ้ย! ทำไงดี ไอ้ลิงภูเขานี่ไม่ยอมกลับห้อง... แล้วแบบนี้จะอ่านการ์ตูนเล่มนั้นได้ยังละเนี่ย!! โว๊ะ! ท่าทางจะไล่ไม่ไปซะด้วยนะนั่น เล่นนอนหลับตาทำท่าไม่รับรู้อะไรซะอย่างนั้น... รู้ไหมว่ากว่าจะทำใจซื้อมาได้เนี่ย ใจมันต้องแมนแค่ไหน แล้วยิ่งตอนที่ทำใจจะเปิดอ่านเนี่ย ใจยิ่งต้องแมนโคตรๆ เลยนะ มันเหนื่อยนะเว้ยยยยยย แง่งงงงงง!!!...
หืม?... เอ๋?...
เฮือก!!!... นี่ตูมีใจอยากอ่านไอ้หนังสือชวนขนลุกเล่มนั้นตั้งแต่เมื่อไรวะเนี่ย!!.
.
“เอ้า แล้วยืนทำอะไรอยู่ได้ละนั่น ไหนว่าจะไปอาบน้ำไง”
ร่างสูงเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่... เอิ่มมม อันที่จริงต้องบอกว่า ทั้งๆ ที่หรี่ตาข้างเดียวอยู่ต่างหากละ... กีต้าร์ไม่ได้ตอบโต้อะไรนอกจากเบ้ปากให้ร่างสูงก่อนจะเดินหายเข้าห้องนอนไป...
.
.
อืมมมมมมม ไอ้เปี๊ยกมันต้องมีอะไรแน่ๆ มันต้องปิดอะไรผมอยู่แน่ๆ ผมมั่นใจ! ดูมันมีท่าทีแปลกๆ ตั้งแต่กลับมาแล้วละ ท่าทางอยากจะกลับห้องเสียเหลือเกิน หาข้ออ้างสารพัด ชักแม่น้ำทั้งโลกมาเพื่อจะปลีกตัวกลับห้องให้ได้... รอบแรกก็บอกว่าจะมาเปลี่ยนกางเกงก่อนลงไปเซเว่น แต่พอมาแล้วก็หายต๋อมไปเลย ไม่รู้มัวทำอะไรอยู่ พอผมมาตามที่ห้องก็มีพิรุธ เหมือนกำลังซ่อนอะไรไว้ ถามก็ไม่ยอมตอบ บ่ายเบี่ยงเฉไฉไปเรื่อย... คราวนี้ก็บอกว่าจะขออาบน้ำก่อน แถมไล่ให้ผมกลับห้องไปซะงั้น แบบนี้มันต้องสืบให้รู้ให้ได้ว่ามันซ่อนหรือทำอะไรถึงได้เป็นความลับนักหนา....
ว่าแล้ว ร่างสูงก็ลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ประตูห้องนอนของต้าร์ด้วยแววตาที่มุ่งมั่น... ตอนนี้ไอ้เปี๊ยกคงกำลังอยู่ในห้องน้ำแล้วละ ดังนั้นไม่มีเวลาไหนเหมาะเจาะไปกว่านี้อีกแล้ว นี่เป็นโอกาสที่เขาจะได้หาคำตอบให้กับข้อสงสัยให้ตัวเองได้โดยที่ไม่มีไอ้เปี๊ยกแสบมาขัดขวาง... เดินไป เดินตรงไปที่ประตู นั่นไงลูกบิด เอาเลย เข้าไปเลยสิ!!!
แต่...
.
“บ้าชิบ! ไอ้เปี๊ยกดันล็อคประตู!!!”
.
.
.
ร่างสูงบิดลูกบิดประตูไปมาอยู่อีกสองสามครั้งก่อนจะปล่อยมือ ยืนอยู่สักพักก็คิดว่าจะเคาะประตูแต่ก็นึกขึ้นได้ก่อนว่าไอ้เปี๊ยกกำลังอาบน้ำ เคาะไปประตูมันก็ไม่เปิดหรอก... ว่าแล้วกพ่นลมหายใจใส่บานประตูก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่โซฟาด้วยสีหน้าไม่ได้ดั่งใจ... แต่ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง หางตาของเขาก็ไปเตะเข้ากับบางสิ่งบางอย่างบนโต๊ะอาหาร... สิ่งๆ นั้นคือพวงกุญแจห้อง 706 นั่นเอง!!!
“โอ้วววว... แจ่ม... หึหึหึหึหึ”
โบ๊ทไม่รีรอ เดินตรงเข้าไปคว้าพวงกุญแจขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มมุมปากที่เกิดจากความพึงพอใจแบบสุดๆ ก่อนจะมีเสียงหัวเราะทุ่มต่ำในลำคอดังขึ้นตามมา...
เมื่อกุญแจห้องตกอยู่ในกำมือ โบ๊ทก็รอช้า ก้าวขาตรงไปที่ประตูห้องนอนของต้าร์แล้วไขประตูที่เป็นเสมือน “ประตูสู่ความลับของไอ้เปี๊ยก” เลยทีเดียว... เอี๊ยดดดดด... ร่างสูงกวาดสายตาไปรอบห้อง เสียงเพลงจากมือถือที่ดังออกมาจากห้องน้ำทำให้เขาแน่ใจว่าต้าร์อยู่ในห้องน้ำ ไม่ได้ไปแอบหลบอยู่ในตู้ไหนสักตู้อย่างแน่นอน ดังนั้นจึงฟันธงได้เลยว่างานนี้ไม่มีตัวป่วนชัวร์ๆ! ว่าแล้วก็เริ่มเดินสำรวจเพื่อหาสิ่งแปลกปลอม หาเบาะแสหรือหลักฐานมาเพื่อพิสูจน์ว่าไอ้เปี๊ยกกำลังซ่อนอะไรหรือมีความลับอะไรปิดบังเขาอยู่...
.
.
ทางด้านร่างเล็ก...
.
.
ร่างเล็กนั่งอยู่บนชักโครกโดยที่ยังแต่งกายเต็มยศ ในมือมีหนังสือการ์ตูน “ชาย-ฉะ-กัน” ที่เพิ่งซื้อมาจากร้านหนังสือการ์ตูนร้านประจำ... อ่านหนังสือการ์ตูนมานานหลายปีแต่ไม่เคยมีเล่มไหนทำให้เขาใจสั่นได้ขนาดนี้
ต้าร์เปิดหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นอ่านมาได้สักห้านาทีแล้ว ตอนแรกๆ ก็ยังไม่เป็นอะไร แต่พอไปเจอฉากล่อแหลมเกินเลยก็เริ่มจะมือไม้สั่น เกิดอาการป๊อดขึ้นมาจนเกือบจะปิดหนังสือแล้วโยนลงถังขยะไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น บวกกับกลัวร่างสูงจะมาเห็นไอ้หนังสือชวนฟ้าผ่าเล่มนี้ในถังขยะ ก็เลยตัดสินใจว่าจะเก็บมันไว้ก่อนแล้วค่อยเอาไปแอบทิ้งข้างนอก... อืมมมมม ดูสีหน้าก็เหมือนจะต่อต้านเนื้อหาในการ์ตูนเล่มนั้นนะ แต่ทำไมถึงไม่ปิดแล้ววางมันลงเสียที อ่านอยู่นั่นอะ... เอาเป็นว่า เราไปดูกันว่าจริงๆ แล้วอะไรเป็นยังไงกันแน่กันดีกว่า
.
.
.
เอ่ออออ คือว่า... จะว่าไปมันก็ไม่ได้น่าเกลียดหรือน่ากลัวอย่างที่ผมคิดเอาไว้หรอกนะครับ มันก็เหมือนๆ การ์ตูนตาหวานที่พวกผู้หญิงเขาชอบอ่านกันทั่วๆ ไปนะแหละ เพียงแค่ว่าไอ้เล่มนี้มันดันเป็นตัวผู้ฉะกันเองเนี่ยสิ... ก็ยังดีนะที่ตัวละครไม่ได้ล่ำบึกเป็นยักษ์วัดแจ้ง ไม่งั้นไอ้ฉากจับมือและสวมกอดคงจะชวนอ้วกกว่านี้แน่ๆ ฮ่าๆ
นี่ไงไอ้หน้าหวาน... ผู้ชายอะไรตาโต๊โต ขนตาย๊าวยาว ดูอ่อนแอ น่าปกป้อง ฮึ่ยยยยย เว่อร์วะ ผู้ชายจริงๆ ที่ไหนเขาจะดูอ่อนแอขนาดนั้นกัน ขี้โม้เอ้ย!... เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่าไอ้เปี๊ยก(?)เนี่ยมันย้ายโรงเรียนมาจากอื่น แล้วครูประจำชั้นก็สั่งให้ไปนั่งข้างๆ ไอ้หน้าหล่อหลังห้อง... ไอ้นี่ก็เลิศเลอเพอร์เฟคท์จนน่าหมั่นไส้ สูงยาวเข่าดี หุ่นนักกีฬา สาวกรี๊ดกันทั่วโรงเรียน เสียอย่างเดียวคือตาตี่เหมือนไอ้ลิงภูเขาเลย ฮ่าๆๆๆ อ้อ แล้วอีกอย่างนะ หน้าตามันโคตรกวนตีนอะ แต่ไม่เท่าไอ้ลิงภูเขานั่นหรอก! นี่แค่เปิดเรื่องมาก็เดาได้แล้วว่าตอนท้ายแม่งต้องรักกันชัวร์ๆ แบบว่า “นาย เรายืมสมุดเล็คเชอร์นายหน่อยสิ” ฮึ่ยยยยย ละครหลังข่าวชัดๆ...
เรื่องก็ไม่มีอะไรมากมายครับ ตามสไตล์ดราม่าชีวิตนักเรียนญี่ปุ่นแบบที่เราเคยได้ยินได้ฟังมากันนั่นแหละครับ... เด็กใหม่โดนกลุ่มขาโจ๋กลั่นแกล้ง เพราะว่าไอ้หัวหน้าขาโจ๋มันโรคจิตวิปริตขั้นเทพ เห็นไอ้เปี๊ยก(?)เป็นเด็กใหม่แถมหน้าหวานก็นึกอยากได้เอามาทำเมียซะงั้น.... ธ่ออออ ผู้หญิงมีเยอะแยะแม่งไม่มอง เจือกมามองผู้ชาย ไอ้ฟายเอ้ย!
ไอ้เปี๊ยก(?)นี่ก็น่าโดนถีบมากๆ มีมือมีเท้าแต่ไม่รู้จักใช้ โดนเขากลั่นแกล้งก็ไม่ตอบโต้... โว๊ยยยย น้ำตามันไม่ช่วยอะไรมึงหรอก ไอ้อ่อนเอ้ย!! ไอ้เปี๊ยก!!
ส่วนไอ้ตาตี่นี่ก็ทำหล่อตลอด พระเอกสุดๆ คอยช่วยเหลือไอ้เปี๊ยก(?)นั่นเวลาโดนแกล้ง มาทันเวลาทุกที ไม่รู้อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น... รอบแรกก็เดินผ่านห้องน้ำหลังโรงยิมแล้วได้ยินเสียง เลยเข้าไปช่วยไว้ทันก่อนจะโดนยิงประตู... รอบสองก็ดันเห็นตอนไอ้เปี๊ยก(?)ขี้แยนั่นโดนลากเข้าห้องเก็บของ นี่ก็เข้าไปช่วยไว้ทันอีก... รอบสามเกือบจะโดนยิงประตูกลางห้องเรียนแล้วไหมละ ดีนะที่ไอ้ตาตี่นี่มันดันลืมของเลยกลับมาเอาแล้วเจอพอดี ก็เลยเข้าไปช่วยไว้ทันอีก... ส่วนรอบสี่ไอ้พวกนักเรียนยากูซ่าก็ตีหัวไอ้ตาตี่แล้วเอาไปมัดไว้ในห้องเก็บของโรงยิม แล้วก็ไปจับไอ้เปี๊ยก(?)มา กะว่าจะข่มขืนต่อหน้าให้เห็นสดๆ กันไปเลย แต่ไอ้ตาตี่นี่ก็มาแนวพระเอกฮอลลีวุ้ดเหลือเกิน มันแก้เชือกแล้วก็เข้าไปช่วยไอ้เปี๊ยก(?)ไว้ทันพอดี... เอ้อ! เอาออสก้าร์ไปเลยไหมสาดดดดดด... บู๊ยิ่งกว่าเฉินหลงอีกนะ สิบ-หนึ่งมันยังรอดมาได้ตลอด!!
หลังจากนั้นไอ้สองคนนี้ก็ตัวติดกันตลอด เรียกได้ว่าเป็นการปกป้องไอ้เปี๊ยก(?)จากเงื้อมมือของไอ้หัวโจกกลุ่มขาโจ๋นั่นเลยละ The Bodyguard สุดๆ อะ... และแล้วก็เข้าอีหรอบ “กูว่าแล้ว” จนได้... จากคอยช่วยเหลือ มาเป็นคอยปกป้อง จากนั้นก็ตกหลุมรักกัน แล้วก็จบท้ายด้วย...
“ฉันจะคอยปกป้องนายเอง... ยูกิ” อูยยยย พระเอกสุดๆ
“ทำไมนายถึงต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้ ทำไมถึงต้องเจ็บตัวเพื่อฉัน... มูซาชิ” ฮึ่ยยยย ยังจะถามอีกเหรอ ฟายเอ้ย!
“...ก็เพราะว่า... ฉันรักนายนะ ยูกิ” โอยยยยย จะอ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“ฉัน... ฉันก็รักนาย มูซาชิ” เหอะ! ไอ้ตาแหววๆ นี่มันน่าหมั่นไส้จริงๆ!!
ต่อจากนั้นไอ้สองคนนี้มันก็... จูบกัน!!... อ๊ากกกกกกกกกกกกก มันจูบกัน!! ฟ้าผ่า เปรี้ยงๆๆๆๆ ผมได้ยินเสียงฟ้าผ่าลอยมาเลยละ อย่างกับมาผ่าอยู่ข้างๆ หูผมเลยนะเว้ยเฮ้ยยยย!... โอยยยย ทำเอามือสั่นเลยคร้าบบบบบ พี่น้องคร้าบบบบบ... แต่ก็ยังดีที่มันยังไม่โจ๊ะพรึมๆ กัน... ผมยังไม่พร้อมจะดูหนังสด! ฮึ่ยยยยย แค่คิดก็ขนลุกแล้ว!
สรุปว่าตอนนี้ไอ้ยูกิกับมูซาชิอะไรเนี่ย เป็นแฟนกันแล้ว... นี่แหละส่วนที่ผมอยากรู้ ว่าผู้ชายเป็นแฟนกันมันเป็นยังไง...
เริ่มจาก...
ไอ้มูซาชิตาตี่เดินไปส่งไอ้อ่อนยูกิที่อพาร์ตเมนท์หลังเลิกเรียน... อืมมมม เป็นแฟนกันต้องกลับบ้านด้วยกันสินะ
ไอ้มูซาชิตาตี่เดินไปรับไอ้อ่อนยูกิที่อพาร์ตเมนท์ตอนเช้าก่อนเข้าเรียน... อืมมมม เป็นแฟนกันต้องไปโรงเรียนด้วยกันสินะ
ไอ้มูซาชิตาตี่ขอให้ไอ้เปี๊ยกยูกิย้ายไปอยู่ด้วยกันที่คอนโดฯ... อืมมมมม เป็นแฟนคนต้องอยู่ด้วยกันสินะ
เวลาอยู่ที่โรงเรียนก็ตัวติดกันตลอดเวลา ไม่ว่าจะในห้องเรียน โรงยิม หรือที่โรงอาหาร ก็ไม่ห่างกันเลย... อืมมมม เป็นแฟนกันต้องตัวติดกันแบบนี้สินะ
ไอ้เปี๊ยกอ่อนยูกิทำหน้าที่เป็นแม่บ้านศรีเรือน คอยทำอาหารให้ไอ้ตาตี่มูซาชิ รวมถึงแพ็คชุดอาหารกลางวันไว้ไปกินด้วยกันที่โรงเรียนอีกด้วย... อืมมมม เป็นแฟนกันต้องทำอาหารให้กันกินด้วย
เวลาไปซื้อของที่ตลาดหรือซุเปอร์ฯ ก็ไปด้วยกัน ช่วยกันเลือกซื้อของ... อืมมมม เป็นแฟนกันต้องไปช็อปปิ้งด้วยกันสินะ
เสาร์-อาทิตย์ก็ออกไปเดทกัน ไปเที่ยวสวนสนุก ไปดูหนัง ไปช้อปปิ้ง... อืมมมม เป็นแฟนกันต้องไปเที่ยวกันสองต่อสอง
.
.
เฮือก!! ไอ้พฤติกรรมแบบนี้มันคุ้นๆ นะครับ... .
.
ฉึก! ฉึก!
.
.
ร่างเล็กละสายตาออกจากหนังสือการ์ตูนในมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นมานั่งเหวออยู่บนชักโครก... พยายามจะบอกตัวเองว่าไอ้เรื่องราวของผู้ชายสองคนในการ์ตูนเล่มนี้นั้นไม่มีส่วนใดคล้ายคลึงกับชีวิตของตัวเองเลยสักนิด ไอ้ความใกล้ชิดของเขากับโบ๊ทมันไม่ใช่แบบยูกิกับมูซาชิสักหน่อย ไอ้เจ้าโบ๊ทไม่ได้คิดอะไรกับเขา และที่สำคัญเขาเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับโบ๊ทด้วย... สะกดจิตตัวเองมันเข้าไป...
ตะโกนบอกตัวเองอยู่ในใจว่า “ไม่ใช่” ถึงแม้ว่าในหัวจะเห็นภาพตัวเองและรุ่นพี่ร่างสูงซ้อนทับกับตัวละครในการ์ตูนเล่มนั้นก็ตาม มิหนำซ้ำยังเผลอไปจินตนาการภาพตัวเองกับรุ่นพี่คนสนิทในฉากล่อแหลมถึงเนื้อถึงตัวอย่างสนิทแนบชิดจนร่างเล็กนั่งหลับตาหน้าขึ้นสี ก่อนจะสะบัดหัวไล่ความคิดชวนฟ้าผ่าออกจากหัวแล้วลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำ...
...หึ คอยดูสิว่าไอ้เปี๊ยกมันจะฉลาดพอจะ “หลอกตัวเอง” ได้สำเร็จหรือเปล่า
.
.
.
ทางด้านร่างสูง เขาเดินสำรวจไปทั่วห้องเพื่อมองหาสิ่งแปลกปลอม หรือจะพูดให้ถูกบอกว่า “มองหาสิ่งแปลกตา” ซะมากกว่า เพราะว่าร่างสูงจำรายละเอียดของห้องนี้ได้เป็นอย่างดี หากมีสิ่งใดที่ไอ้เปี๊ยกซื้อมาใหม่เขาก็มั่นใจว่าเขาต้องรู้อย่างแน่นอน... แต่นี่มองยังไงๆ ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรที่แปลกตา ลองค้นดูก็แล้วก็หาไม่เจออะไรที่น่าสงสัยสักที
“เฮ้อออออ หรือไอ้เปี๊ยกมันไม่ได้ปิดบังอะไรจริงๆ วะเนี่ย... หรือกูจะคิดมากไปเอง...” ว่าแล้วก็เริ่มจะถอดใจ เลิกล้มความคิดที่จะจับผิดร่างเล็กขึ้นมาซะงั้น...
.
แต่แล้ว...
ร่างเล็กก็เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำโดยใส่บ๊อกเซอร์ออกมาเพียงตัวเดียวและมีผ้าเช็ดตัวพาดอยู่ที่ลำคอขาว ผมยังเปียกน้ำและมีหยดน้ำเกาะไปทั่วผิวกายขาวละเอียด... อันที่จริงภาพแบบนี้ไม่ใช่ภาพใหม่สำหรับโบ๊ทหรอกนะ เพราะว่าตั้งแต่รู้จักกันก็เห็นกันในสภาพนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว เพียงแค่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรช่วงหลังๆ มานี้ ใจมันถึงเต้นไม่เป็นจังหวะทุกทีสินะ
ทันทีที่ต้าร์ออกมาจากห้องน้ำเขาก็เห็นร่างสูงนอนแผ่อยู่บนเตียงแล้วหันตะแคงมองมาที่เขา... ทำเอาร่างเล็กตกใจอยู่ไม่น้อย อุตส่าห์ล็อคประตูแล้วยังจะตามเข้ามาได้ยังไง... มือเรียวรีบชักเอาหนังสือการ์ตูนในมือไปซ่อนไว้ข้างหลัง แต่ก็ไม่ทันสายตาของร่างสูงที่เห็นก่อนแล้ว... ตอนแรกก็ไม่ได้สงสัยอะไร ท่าทางจะเป็นแค่หนังสือการ์ตูนธรรมดาทั่วๆ ไปที่ไอ้เปี๊ยกมันอ่าน แต่ด้วยท่าทางมีพิรุธแบบนั้น ร่างสูงเลยนึกสงสัยขึ้นมาว่าไอ้การ์ตูนเล่มนั้นมีอะไร ทำไมถึงต้องซ่อน
“อะไรอะ” ร่างสูงหรี่ตาเอ่ยปากถามพลางลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง
“อะ... อะไร... ไม่มี” ร่างเล็กส่ายหน้าตอบตะกุกตะกัก มือเริ่มสั่นเพราะกลัวร่างสูงจะเห็นหนังสือการ์ตูนต้องห้ามเล่มนี้
“นั่นอะไร” โบ๊ทลุกขึ้นเอียงคอมองไปที่มือร่างเล็กที่ไพล่อยู่ข้างหลังพร้อมด้วยวัตถุต้องสงสัย
“ห๊ะ?” ต้าร์ตีเนียนทำหน้าตาเหรอหราไม่รู้เรื่อง
“อย่ามาทำไก๋ ไอ้เปี๊ยก” ว่าแล้วก็สาวเท้าเข้าไปหาร่างเล็กที่ยืนขาแข็งอยู่หน้าห้องน้ำ
“เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆๆๆ” ไอ้เจ้าเปี๊ยกร้องเสียงหลง ปัดไม้ปัดมือบอกร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาให้หยุด
“อะไร” โบ๊ทหยุดเดินแล้วยืนเท้าสะเอว
“เข้ามาได้ไงเนี่ย”
“...”
“เข้ามาได้ยังไง ห๊า?” เพิ่มความดังเข้าไปอีกนิด คิดว่าโบ๊ทเขาไม่ได้ยินรึไง
“นี่ ไอ้เปี๊ยก เอ็งอย่ามาเนียนพาออกทะเล... ซ่อนอะไรไว้ข้างหลัง บอกมา”
“...”
“บอกมา”
“...” สมองกำลังประมวลผลอย่างหนัก เอาไงดี เอาไงดี จะให้ตอบว่าอะไร!
ร่างสูงเห็นร่างเล็กไม่ยอมตอบแถมยังหลบตา เลยตัดสินใจเดินเข้าไปหาหมายจะคว้าแขนร่างเล็กมาดูว่าถืออะไรอยู่ แต่ร่างเล็กก็ไหวตัวทัน วิ่งออกนอกห้องนอนไป... โบ๊ทวิ่งตามแต่คว้าร่างเล็กไว้ไม่ทัน สุดท้ายเลยกลายเป็นว่าวิ่งวนรอบโซฟากันอยู่อย่างนั้น...
วิ่งไล่จับกันอยู่หลายรอบจนเหนื่อยหอบกันทั้งคู่แต่ร่างสูงก็ยังจับร่างเล็กไม่ได้ ส่วนไอ้เจ้าต้าร์นี่ก็หนีสุดชีวิต นี่ถ้าไม่มีแรงกระตุ้นจากหนังสือการ์ตูนเล่มนั้น ป่านนี้คงตัดใจไปแล้ว ไม่วิ่งหนีให้เหนื่อยแบบนี้หรอก โดนโบกแค่ทีสองทียังดีกว่ามาวิ่งหนีจนเหงื่อโทรมกายแบบนี้เสียอีก... แต่ทำไงได้ ก็มันให้รู้ไม่ได้นี่หว่า
ทั้งสองคนยืนหอบหัวเปียกเหงื่อกันอยู่คงละฝั่งของโซฟา... ร่างเล็กเอาปลายผ้าเช็ดตัวขึ้นมาซับเม็ดเหงื่อบนใบหน้า เลยเป็นโอกาสให้ร่างสูงพุ่งกระโจนข้ามโซฟาเข้ามาประชิดตัว... แขนทั้งสองข้างโดนร่างสูงคว้าไว้ ร่างเล็กก็ดิ้นสุดกำลังจนสะบัดแขนข้างที่ถือการ์ตูนต้องห้ามไว้จนหลุด แต่แขนอีกข้างก็ยังไม่เป็นอิสระจากมือของรุ่นพี่คนสนิทอยู่ดี เมื่อเป็นแบบนี้ทำให้หนีไปไหนไม่ได้... ว่าแล้ว ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอด ร่างเล็กเลยตัดสินใจขว้างหนังสือการ์ตูนในมือออกนอกระเบียงไป...
~ฟิ้วววววววววว~
ณ วินาทีนั้น ทุกอย่างดูเหมือนจะหยุดเคลื่อนไหว ทั้งคู่ยืนค้าง มองหนังสือการ์ตูนลอยออกนอกระเบียงไปราวกับเป็นภาพสโลโมชั่น... ร่างเล็กรู้สึกโล่งขึ้นมาทันทีที่ขว้างไอ้การ์ตูนเล่มนั้นพ้นมือ แต่ร่างสูงกลับรู้สึกตรงกันข้าม ความอยากรู้เพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูณด้วยความที่ไอ้เปี๊ยกพยายามกีดกันไม่ให้เขาได้ดูว่าหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นมีอะไร...
โบ๊ทปล่อยแขนร่างเล็กแล้วพ่นลมหายใจออกจมูกก่อนจะเงยขึ้นมาเห็นสีหน้าน่าหมั่นไส้ของร่างเล็กที่ตอนนี้ดูจะมีความสุขจนยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ
“เดี๋ยวนี้ความลับเยอะนะเอ็ง... แต่สักวันเหอะ... จะรู้ให้ได้เลย คอยดู”
ร่างสูงพูดทิ้งไว้เท่านี้ก่อนจะเดินกลับห้อง 707 ไป...
.
.
.
เฮ้ออออออ เหนื่อยชะมัด แต่ก็โล่งขึ้นเยอะเลยครับ ดีนะที่ไอ้ลิงภูเขานั่นไม่ได้การ์ตูนชาย-ฉะ-กันเล่มนั้นไป ไม่งั้นนะ ผมตายแน่ๆ... จะเอาอะไรไปแก้ตัวก็ยังไม่รู้เลย... ฟู่วววววว... ฮึ่ย! เกือบลืมแล้วไหมละ ผมดันขว้างหนังสือออกนอกระเบียงไปซะได้ แต่ก็คิดอะไรที่ดีกว่านี้ไม่ออกแล้วละครับ โดนกดดันจนคิดอะไรไม่ออกเลยอะ รู้สึกเหมือนเฉียดตายเลยนะนั่น...
เอ๊ะ... ว่าแต่... ข้างล่างนั่นมันสระว่ายน้ำของคอนโดฯ นี่! ตายแล้ว ป่านนี้ยูกิกับมูซาชิจมน้ำไปแล้วมั้งเนี่ย....
.
ว่าแล้วร่างเล็กก็พุ่งออกไปที่ระเบียง เมื่อชะโงกหน้าออกไปดูก็เห็นว่ายูกิและมูซาชิยังอยู่สบายดี นอนแอ่งแม้งอยู่ข้างๆ สระว่ายน้ำ... ก็ยังดีที่ไม่ตกน้ำนะ ฟลุ๊กจริงๆ... จะว่าไปมันก็เกือบไปนะ ดูสิ ห่างจากขอบสระไม่ถึงเมตร...
เมื่อเห็นว่าหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นยังปลอดภัยดี ก็เลยรีบใส่เสื้อผ้าแล้วพุ่งตรงไปที่สระว่ายน้ำเพื่อไปเก็บหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นกลับมาคืน... แต่พอลงไปถึงสระว่ายน้ำกลับไม่พบหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นแล้ว... มันหายไป!... ร่างเล็กเดินวนไปวนมาอยู่สักพักก็มีบางสิ่งมาทำให้เขาชะงักจนเผลอกั้นลมหายใจในทันที... และสิ่งนั้นก็คือเสียงทุ้มที่ดังออกมาจากเงาหลังกำแพงที่เอ่ยขึ้นว่า...
“โปรดติดตามตอนต่อไป”.
.
.
-------------------------------------------
FlapJack's Corner:
มาอัพเต็มบทแล้วครับ 
เห็นหลายๆ คนคอยลุ้นอยู่ว่าเมื่อไรสองคนนี้จะรู้ใจกันสักที ผมเองก็รู้สึกกดดันเล็กๆ เหมือนกันนะ >__< แต่ว่าก็ต้องขอบอกว่าความรู้สึกของทั้งสองคนกำลังพัฒนาและจะเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ นะครับ มันอาจจะต้องใช้เวลาอีกสักนิด ไม่ใช่ว่าผมอยากเตะถ่วงอะไรหรอกนะครับ เพียงแค่ว่าผมอยากให้ตัวละครมันค่อยๆ ยอมรับสถานะของกันและกันมากกว่าที่จะตื่นขึ้นมาบอกกับตัวเองเลยว่ารักอีกฝ่ายจนหมดหัวใจไปแล้ว และถ้าใครสังเกตุก็อาจจะพอรู้สึกได้อยู่บ้างว่าความคิดและความรู้สึกของทั้งโบ๊ทและต้าร์มันค่อยๆ พัฒนาไปในทิศทางที่เรียกได้ว่าเข้าใกล้กันและกันมากขึ้นนะครับ (ก็หวังว่าจะพอรู้สึกกันได้บ้างนะ 
)
สำหรับตอนนี้ ผมขอตัด Bonus หลังไมค์ออกนะครับ เพราะว่าตอนนี้มันก็ยาวเกิน 20000 ตัวอักษรแล้ว โพสไม่พอแล้วนะครับ ส่วนตอบเม้นท์รายคนผมขอยกไปโพสไว้ในคอมเม้นท์ที่ 725 (หน้า 25) นะครับ ตามไปอ่านกันได้ อยากให้ไปอ่านกันเพราะว่าผมต้อนรับคนอ่านหน้าใหม่หลายคนเลย ได้กอดตั้งหลายคน 
หัวข้อ: :: LOVE HIGH STORY | เรื่องนี้ รัก-มัน-เยอะ :: รักป่วนๆ แบบฉบับซิทคอม :) (อ่าน 648863 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก